Εάν αναλογισθεί κανείς τι ως τώρα λατρευόταν ως «υπεράνθρωπο πνεύμα», ως «μεγαλοφυΐα», τότε καταλήγει στο θλιβερό συμπέρασμα, πως γενικά η πνευματικότητα της ανθρωπότητας έπρεπε να ήταν κάτι πολύ χαμηλό και πενιχρό: τόσο λίγο πνεύμα χρειάστηκε ως τώρα για να αισθανόμαστε ανώτεροι απ΄αυτούς! Άχ, πόσο φτηνή είναι η δόξα της «μεγαλοφυΐας»! Πόσο γρήγορα ιδρύθηκε ο θρόνος της, πόσο γρήγορα η λατρεία της έγινε συνήθεια! Ακόμη γονατίζουμε μπροστά στη δύναμη – σύμφωνα με παλιά συνήθεια σκλάβων – και ωστόσο, εάν πρόκειται να διαπιστωθεί ο βαθμός της αιτίας της λατρείας, αποφασιστική σημασία έχει μόνο ο βαθμός της λογικής μέσα στη δύναμη: πρέπει να υπολογίσουμε μέχρι ποιού βαθμού έχει υπερνικηθεί η δύναμη από κάτι ανώτερο και τώρα πια την εξυπηρετεί ως όργανο και μέσο της!
Αλλά για μια τέτοια μέτρηση υπάρχουν ακόμη πολύ λίγα μάτια, μάλιστα τις περισσότερες φορές θεωρείται ακόμη η μέτρηση της μεγαλοφυΐας ως ένα ανοσιούργημα και έτσι πάντοτε συντελείται ίσως ό,τι πιο ωραίο στο σκοτάδι και βυθίζεται, μόλις που γεννήθηκε, σε αιώνια νύχτα – εννοώ, το θέαμα εκείνης της δύναμης που μια μεγαλοφυΐα χρησιμοποιεί όχι για έργα, αλλά για τον εαυτό της σαν έργο, δηλαδή για το δαμασμό της, για την κάθαρση της φαντασίας της, για την ταπείνωση και εκλογή ενός πλήθους θεμάτων και εμπνεύσεων. Ακόμη είναι ο μεγάλος άνθρωπος ακριβώς στο πιο μεγάλο, αυτό που απαιτεί λατρεία, αόρατος όπως ένα πολύ μακρινό αστέρι: η νίκη του κατά της δύναμης μένει δίχως μάτια και συνεπώς χωρίς τραγούδι και τραγουδιστή. Ακόμη δεν έχει καθοριστεί η ιεράρχηση του μεγέθους για όλη την περασμένη ανθρωπότητα.
Φρ. Νίτσε,
Αυγές,
αφ. 548, 1881
Πολύς Νίτσε βλέπω: εκξαιρετικό κομμάτι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σε ρωτήσω όμως, ο Νίτσε κολλά καλά με την συγκυρία γενικά ή πρόκειται για φάση που περνάς; Η΄ μήπως είναι αλληγορικό για την εξουσία που ακόμα κι η Αριστερά απαγοητεύει; Ποιος είναι αλήθεια "μεγάλος άνθρωπος"; Κι εμείς που γονατίζουμε απέναντι στην εξουσία, τί να πούμε;
Δεν ξέρω πάντως πως να διαβάσω τον Νίτσε: υπαρχουν στιγμές που με καταγοητεύει, κι άλλες που με απωθεί: έχει αυτήν την αμφιθυμία ανάμεσα στη μεγαλοφυία και την φασίζουσα αντίληψη. Εσύ πως τον διαβάζεις μιας και τον παραθέτεις;
Άστηνα ρε φίλε, ψωλή ψάχνει και ντρέπετε να το πεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπα! Πρέπει νασαι καλαμαρούιν εσύ ο δεύτερος ανωνυμος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα με παρακολουθείς καιρό για νασαι τόσο σίγουρος. Εγώ δεν είμαι σίγουρη αν το προβλημα σου βέβαια είναι με μένα. Δεν θυμάμαι να ξέρω κανέναν ανώνυμο που να του κανα κάτι...
Anyway, θα το κοιτάξω βαθιά μέσα μου και θα σου πω πόσο χορτάτη είμαι.Μάλλον θα νοιωσες πως από κάτι είμαι χορτάτη για να τρώγεσαι εσύ. Εχω μια υποψία...
δισδαιμόνα μην δίνεις βήμα στον κάθε άχρηστο κομπλεξικό
ΑπάντησηΔιαγραφήμην του κάνεις την χάρη καν να ασχοληθείς
ο καθένας φυσικά έχει τον τρόπο του
Ουπς, σε λάθος άτομο πήγε, ΣΥΓΓΝΩΜΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήosr,thanks για την παρέμβαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι και στιγμές που είναι σωτήριο να υπάρχει κάποιος παραδίπλα που δείχνει να αντιλαμβάνεται κάτι παραπάνω και να έχει και τη διάθεση να το δηλώσει.
είναι και στιγμές που ο κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να αισθανθεί ότι προστατεύεται με κάποιον τρόπο από τους γύρω του.
@ Ανώνυμος 1.48 πμ: Τι μαλάκας είσαι...δεν ντρέπεσαι;
ΑπάντησηΔιαγραφή@Disdaimona
ΑπάντησηΔιαγραφήΚράτα καλά και ξέχνα τος μαλάκες που δυστυχώς είναι παντού, όπου κοιτάξιες γύρω μας. Πάντως κι εγώ είμαι περίεργος για τιν Νιτσεϊκή σου τ'αση. Φιαφώτισε μας!
Τριμ
Νίκο μου,ναι, αξίζει μια κουβέντα για τον Νίτσε,ούτε στον πρώτο ανώνυμο δυστυχώς απάντησα,είναι εκνευριστικό κάποτε να πρέπει να αντιμετωπισεις και τα φυτά που σε αποσυντονίζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Νίτσε τον κουβαλάω από τα 20,ήταν η σοβαρότερη αιτία να πάθω,σε μια εντελώς ανώριμη πνευματικά ηλικία, γύρω στα 25 δηλαδή,ένα μεγάλο μπλόκο, ως εκ βαθέων Χεγκελιανή τότε. Ηταν εντελώς ακατανόητο και ακατόρθωτο βέβαια και για μένα,το γεγονος,πως τα πενιχρά πνευματικά μου μέσα σε συνδιασμό με τις προσωπικές πνευματικές μου ανάγκες και "ένστικτα" απαιτούσαν έναν συνδιασμό του Χέγκελ του Μαρξ και του Νίτσε σε κάτι που νά΄ταν κάπως ενιαίο. Δεν είχα τα φόντα να επιχειρήσω ένα τέτοιο συνδιασμό, ούτε την επιλογή να κάνω πίσω απ΄αυτό που θεωρούσα ως σημαντικό για την προσωπική μου έστω πνευματική «κάλυψη» Τρέχα γύρευε...
Αποδέχτηκα το πλήρες αδιέξοδο κατά τη διαρκεια του μεταπτυχιακού,όπου αντί για μελέτη στο Χέγκελ, όπως όφειλε νάναι, μου βγαινε μελέτη αντι-Χέγκελ και Νιτσεική και Μαρξιστική ταυτόχρονα.Δεν ήξερε κι ο καθηγητής τι να κάνει,δεν ήξερα ούτε και γω.Σημείωσε πως πήγαινα στα τυφλά, τουτέστιν δεν ήξερα την τύφλα μου.
Χρειάστηκε να περιμένω πάρα πολλά χρόνια, πολλά,να ξαναρχίσω απ΄την αρχή,όλα απ΄την αρχή, να τα παρατήσω, να τα ξαναρχίσω, χωρίς να βλέπω το φως που ήθελα να δω, μέχρι να πάρω για πρώτη φορά στα χέρια μου βιβλίο του Μπαντιού. Εκεί, βρήκα για πρώτη φορά αυτό που τόσα χρόνια πραγματικά έψαχνα. Κάλιο αργά…
Ξέρεις,στον τομέα αυτό, εννοώ της φιλοσοφίας,μπορεί να σου στοιχίσει μια ζωή το να καταλήξεις κάπου, αν κρίνεις, πως χωρίς αυτή την κατάληξη είσαι κατά κάποιο τρόπο εκ των προτέρων άκυρος. Αλλο η συσσώρευση γνωσεων, άλλο η καθεαυτόν εργασία, η απάντηση στα θεμελιώδη ερωτήματα.
Τον Νίτσε Νίκο τον τοποθετώ δίπλα από τον Μάρξ ακριβώς.Ισάξιο.
Και, ναι, πρέπει να κάνουμε μια αναλυτική κουβέντα. Όταν αποφασίσουμε βέβαια,ποιός από όλους θα τολμήσει να αγγίξει είτε το ένα είτε το αλλο απ΄αυτά τα σπουδαία τέρατα. Εγώ πάντως δηλώνω, ως πιστή μαθήτρια και των δύο, πως δεν είναι καθόλου εύκολη η ανάλυση τους, κυρίως ο συνδυασμός τους, και πως μια ζωή θα αισθάνομαι πως τα περισσότερα ακόμα δεν τα έχω μάθει και έπονται.
Πάντως σεμνές προσπάθειες να λέμε πράγματα θα κάνω, δεν έχω κι άλλη επιλογή.
Βάζε όμως και κανά πιο εύκολο κομμάτι για μας τα δασκαλούθκια που το νους μας έγινε σφουγγάρι από τη συναναστροφή μας με τα παιδάκια ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔοκίμασα πολύ παλιά το "ίδε ο άνθρωπος" αλλά με δυσκόλεψε αρκετά κι ας είναι από τα "εύκολα". Αυτό που κάνεις με τα αποσπάσματα μου αρέσει. Αριστουργηματικό κείμενο.
οκ,ναι, έχεις δίκιο, το συγκεκριμένο κομμάτι είναι δύσκολο, το παραδέχομαι. Αλλά δεν μπορώ επακριβώς να εξηγήσω, με όρους κατανοητούς σε έναν άλλο άνθρωπο, με πιο τρόπο πρέπει να το διαβάσει για να το κατανοήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρίως δεν θα διακυνδίνευα να το πράξω αυτό γραπτώς, γιατί όπως ξέρεις τα γραπτά μένουν :)
ε, εγώ φοβάμαι τα πράγματα που "μας μένουν".
Να σου πω πως αν ήμουν εγώ δασκάλα τα παιδιά θα δεινοπαθούσαν, μήπως νοιώσεις καλύτερα;
Η δική μου η μέθοδος θα ήταν: αυτές είναι οι πηγές, κόψετε το λαιμό σας όπως νομίζετε :) εγώ εντωμεταξύ θα είχα βγει από την πλαϊνή πόρτα και θα καθόμουν στο θρανίο μιας άλλης τάξης ως μαθήτρια και πάλι!
Θαυμάζω απεριόριστα όποιον άνθρωπο διαθέτει το ταλέντο να μεταδίδει γνωσεις κυρίως αν αντιλαμβάνεται και τους κινδύνους του τι μεταδίδει.
Κάποιος φίλος μου, μου είπε και μια ενδιαφέρουσα ατάκα : ο μόνος τρόπος να μάθεις κάτι είναι να το διδάξεις.
Το συγκεκριμένο κομμάτι του Νίτσε είναι σημειωμένο στο βιβλίο Αυγές από το χεράκι μου της ηλικίας των 22 ετών. Εν είχα υπόθεσιν που τότε :) αλλά ευτυχώς ήξερα το...
«Αυγές», πληθυντικός;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοια έκδοση είναι αυτή;
Θα ήταν δύσκολες μέρες εκείνες. Τα δύσκολα διαβάζονται και περιέργως κατανοούνται σε δύσκολες εποχές, δύσκολες συνθήκες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Νίτσε εμπνέει ακριβώς όταν τα αδιέξοδα είναι πλέον πασιφανή σε κάποιους που ψάχνουν λύσεις σε πολιτικά, κοινωνικά και υπαρξιακά ζητήματα. Προσφέρει αυτό το ποιητικό φως μιας μεγαλοφυΐας που βλέπει αυτά που μόνο ένας ποιητής ή αλαφροΐσκιωτος βλέπει. Κι όμως εμείς οι αδιόρθωτοι και αιρετικοί υλιστές που δεν φοβόμαστε πλέον την εξουσία το νιώθουμε τούτο, χωρίς κατ’ ανάγκη να το συνειδητοποιούμε.
Απάντηση μου στον δάσκαλο φίλο που έχω συμπάθεια είναι ότι εγώ θα σε συμβούλευα να βάζεις αυτό που η ψυχούλα σου ζητά. Μην ψάχνεις τα εύκολα – αφού είναι τόσο εύκολα ας τα βρουν άλλοι. Υποψιάζομαι ότι δεν είναι τόσο εύκολα κι απλά.
Γι’ αυτό η δική ταπεινή συμβουλή: μην το ψάχνεις. Μείνε σε αυτά που τραβάει η ψυχή σου, αυτά που τραβά η ανηφόρα…
για την αμφιθυμια που προκαλει ο νιτσε...
ΑπάντησηΔιαγραφή1. αμα εξεκινησα να θκιεβαζω την "γενεαλογια της ηθικης" ενοιωθα να δυσπιρκω με την φρασεολογια, αλλα σε αντιθεση με το "ιδε ο ανθρωπος" λλια χρονια πριν, ενοιωθα επισης τζηνη την ακατανικητη ελξη του κειμενου που σε ταξιδευκει..
που τα τοτε εν αδυνατο να δω τον κοσμο χωρις την κριτικη [τζαι την σαρκαστικη ειρωνεια] για την "ηθικη του δουλου"..παρα το οτι το συγκριτικο μετρο [του αρχαιου αριστοκρατικου-ηρωικου προτυπου] εν μου ελαλεν τζαι εν μου λαλει τιποτε..ισως αμυδρα για ενα ειδος αντρικης ταυτοτητας..αλλα τζαι τζηνο σουζεται..
αν ηταν να φκαλω εκδοση της γενεαλογια της ηθικης σημερα θα εβαλα σαν εισαγωγη [η σαν κειμενο ιστορικης ανθολογιας] το "θεος τζαι κρατος" του μπακουνιν..
2. στο πανεπιστημιο ο καθηγητης που εδιδασκε το μαθημα "ιστορια της ουτοπιας στην δυτικη σκεψη", φτανει στον νιτσε μεσα που την αναφορα του στην προσωπικη του εμπειρια στον ισπανικο εμφυλιο/επανασταση..σαν εθελοντης στις διεθνεις ταξιαρχιες...
"οπως επηαιναμεν στον μετωπο, διπλα μας στο τραινο, εκαθουνταν αναρχικοι πολιτοφυλακες που εθκιεβαζαν με παθος μπροσουρες του νιτσε..εσκεφτηκα οτι ηταν παραδοξο που οι απεναντι μας, αν οϊ οι ισπανοι, τουλαχιστον οι γερμανοι φασιστες, εθκιεβαζαν τζαι τζηνοι νιτσε..αλλες εκδοχες βεβαια, αλλα παλε νιτσε.."
το βαθος τζαι η επιφανεια;
3. "Η αναρχια της Γκολντμαν ανοιξε ενα χωρο που θυμιζει την ηρωικη θεση της λογοτεχνιας στον ανταγωνισμο της με την μεσοαστικη σιουρκα. Η ρητορικη της...ηταν πανω που ουλλα νιτσεϊκη. Η Γκολντμαν εισιεν υποστηριξει οτι ο καλιτεχνης τζαι ο αναρχικος συναντιουνται κατω που το σημειο του νιτσε,..το 1897, σε μιαν συζητηση με τον κριτικο james huneker που υποστηριζε τον διαχωρισμο της τεχνης τζαι της επαναστασης.
" Ο Νιτσε ο ιδιος εν μια αποδειξη," υποστηριζεν ο huneker, "εν ενας αριστοκρατης, το ιδεωδες του εν ο υπερανθρωπος επειδη εν εσιει καμιαν συμπαθειαν η πιστη στην αγελη των κοινων αθρωπων."
Ειπα του οτι ο νιτσε εν ηταν κοινωνικος θεωρητικος αλλα ενας ποιητης, ενας εξεγερμενος, τζαι ενας καινοτομος. Η αριστοκρατια του ενεν ουτε της βιολογικης καταγωγης, ουτε των χρηματων - εν του πνευματος. Με τουτην την εννοια ο Νιτσε εν αναρχικος τζαι οι πραγματικοι αναρχικοι εν αριστοκρατες."
που το βιβλιο "sentimental modernism. women and the revolution of the word".
που το κεφαλαιο "anarchy as a literary figure, anarchy as a female form" που αναφερεται στην "κοκκινη εμμα"..την εμμα γκολντμαν, συμβολο του αναρχικου αλλα τζαι του ευρυτερου αμερικανικου ακτιβισμου τζαι αντι-κομφορμισμου στα τελη του 19ου τζαι αρχες του 20ου αιωνα...
[συνεχιζεται πουκατω]
υστερα που την εμπλοκη του σαρτρ τζαι του φουκω [στον 20ο αιωνα], ο νιτσε φαινεται σαν ενα οριακο σημειο οπου το παθος [της αναζητησης του irreducible individuality] του ρομαντισμου συγκρουεται αμετακλητα τζαι αδισταχτα με την απομυθοποιητικη γοητεια του ορθου λογου σαν μεθοδου, παραγωντας/δημιουργωντας μιαν εκρηξη..αδιεξοδου; αμφιθυμιας; ανοικτου χωρου δημιουργιας οπως στον "ορφανο κοσμο, υστερα που τον θανατο του θεου, που πρεπει να δημιουργησει νοημα" του σαρτρ;...
ΑπάντησηΔιαγραφήδημιουργωντας ταυτοχρονα ενα περασμα για μια κριτικη της εξουσιας...τζαι μια γοητεια αντιστασης που ενα σημειο που μετακινειται/ρεει αναλογως των παθων της ιστορικης εποχης..
εν γεγονος οτι εθκιεβαζαν τον/θκιεβαζεται [αναποφευκτα;] επιλεκτικα..
εμενα αρεσκεν μου σαφως το διονυσιακο πνευμα τζαι την διαλεκτικη με το απολλωνιο εθεωρουν την δεδομενη...
ενι ομως;
Τα αποσπασματα του μοντερνισμου..
τζαι νομιζω πριν να εστιασω στον καζαντζακη σαν φορεα της «κρητικης ματιας», ενοιωθα κατω που το μαζοχιστικο ωρες ωρες παθος του για το «ασκητικο» πνευμα απεναντι στην υλη..η [αντιθετα] την νοσταλγια του σωματος απεναντι στο "χαρτι τζαι καλαμαρι.." ένα ειδος ανιχνευσης του μοναδικου στον μεταβατικο χωρο του εκμοντερνισμου στην ανατολικη μεσογειο..μπορει ο ζορμπας να εν ο λαικος [επιτελους το βλεμμα στρεφεται προς τα κατω] «υπερανθρωπος»/«γεροντας» σαν μορφη της υλικοτητας της ζωης…οπου η μεγαλοφυια αφηγειται τζαι η «ζωη» αρνειται να ενταχθει στα καλουπια της πνευματικης κωδικοποιησης…
μπορει η «δυναμη» τζαι η λογικη σαν αποκορυφωμα της μεγαλοφυιας [που αποφευγει τα φωτα], να εν η διαλεκτικη που τον αιχμαλωτισε σαν αδιεξοδο..σαν συγκρουση που επρεπε να δωθει σε τζηνο το ιστορικο περασμα..τζαι που ο νιτσε σαν σωμα-πνευμα ηταν ο χωρος που εκφραστηκε επιτελους η αντιπαραθεση…
τζαι η αμφιθυμια μπορει να εν η αισθηση οτι κοντεφκει η ωρα της "θεασης" του πονου που προκαλει το αισθημα της ολοκληρωσης του δραματος της μιας τζαι μοναδικης αληθκιας..ο θεος είναι νεκρος..τζαι επειδη εν δυναμει πκιον «όλα επιτρεπονται», η ευθυνη ερκεται πισω με απορια…human, all too human..που ελαλεν τζαι ο ποιητης….
λ.
@ανώνυμος & Λινός
ΑπάντησηΔιαγραφήέχω μια δραματικά δύσκολη μέρα σήμερα, η οποία θα λείξει δυστυχώς για μένα αργά το βράδυ.
θέλω να συνεχίσουμε αυτή την κουβέντα πάρα πολύ.
θα δω Λινέ με πολύ προσοχή τι έγραψες και θα τα πούμε.
καλη μέρα να έχετε!
@λ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈπιασες ούλλον το πνεύμα του Νίτσε και του έδωσες την πολιτική κατεύθυνση που ήθελα κι εγώ! Μέσα που τον Φουκώ εγώ κατάλαβα το βαθύτερο νόημα του Νίτσε, αλλά και μέσα από τον Σαρτρ και τον Καζαντζάκη! Εγώ θα πήγαινα και στην άλλη μεγάλη μου αδυναμία τον Γκράμσι που άνοιξε τα ματιά μου τον 1989-1991: όταν είπε αυτό το απλό αλλά ασύλληπτο "ο κάθε άνθρωπος είναι φιλόσοφος" που την φυλακή που ήταν, εγώ που ήμουν στη δική μου φυλακή της σκέψης, ξαφνικά ένιωσα μια μεγάλη απελευθέρωση. Ξέρεις, έφαγα ένα καλοκαίριν να διαβάζω τα Τετράδια της Φυλακής, την Ασκητική και μια εξαίρετη βιογραφία του Σαρτρ (1989). Μέχρι 1992-1993, ήμουν με τον Πουλαντζά-Φουκώ- Νίτσε που μου έδιναν τροφή για να δω τον κόσμο: Η θέαση τούτη που λαλείς λ. εν η πιο τρομακτική στιγμή που μπορεί να έχει κάποιος γιατί η "καταδίκη να είσαι ελεύθερος" ή η απελευθέρωση από την προσδοκία/φόβο είναι το πιο μεγάλο όπλο αλλά και βάρος που κουβαλούμε! Άργησα μετά να δαβάσω την Μοναξιά του Μακιαβέλι για να δώ καλύτερα το "συγχρονο πρίγκηπα", αλλά το "Τί πρέπει να αλλάξει στο κόμμα" ήταν ψωμοτύρι μου! Δαμαι πρέπει να πως δύο κουβέντες για την Έλλη Παππά που μας έφυεν πρόσφατα: Η άλλη στιγμή Ενάντια στην Απαισιοδοξία ήταν Η Παρισινή Κομμούνα που διαβάζω με χαμόγελο κάτι εφηβικές σημειώσεις με μολύβι και που ακόμα ρίχνω καμιά ματιά μέσα-μέσα. Τ2004 στην Αθήνα γνωρίσαμε την Έλλη Παπά που μου χάρισε, ανάμεσα σε άλλα βιβλία της που δεν είχα, ένα αδημοσίευτο κείμενο της για την φυλακή- πολλά επώδυνο αλλά διεισδυτικό για μένα γιατί διάβασα την φυλακή και την ελευθερία στον κομμουνισμό ως φυλάκιση του κομμουνισμού! Μου' πε ακόμα ότι δεν άντεχε τον εθνικισμό της Αριστεράς καμουφλαρισμένο ως αντιιμπεριαλισμό, την φτώχεια του πολιτικού λόγου και της σκέψης και ότι αν ήταν Κύπρο θα ψήφιζε Ναι... Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο της "Μαρτυρίες μιας διαδρομής», εκδόσεις Μουσείο Μπενάκη...
Δισδαιμόνα, σε ευχαριστώ που με το εξαίρετο απόσπασμα του Νίτσε άνοιξες μεγάλες διαδρομές!
.... να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Disdaimona ισχύει αυτό που λες, διδάσκοντας μαθαίνεις καλύτερα. Αλλά θα ήσουν σίγουρα πολλά καλή δασκάλα και μαθήτρια μαζί. Δεν χρειάζεται να πας σε άλλη αίθουσα και να κάτσεις στο θρανίο για να γίνεις μαθήτρια. Το κάνεις την ώρα που διδάσκεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμε ευχαριστώ για τη συμβουλή, ποτέ δε μου άρεσαν τα εύκολα. Προτιμώ να είμαι μέτριος στα δύσκολα παρά άριστος στα εύκολα.
Φυσικά δεν άντεξα και τουλάχιστον διάβασα τα σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛινέ, κόλλησα στο σημείο 2 με την εμπειρία του καθηγητή, ανατριχιαστική εικόνα για την τύχη ενός δαιμονισμένου πνεύματος όπως ο Νίτσε.
Συμφωνώ με τον ανώνυμο, καλύπτομαι αρκετά από το σχολιασμό σου για τις πολιτικές προεκτάσεις της σκέψης του Νίτσε, όπως ξέρεις, τα σημεία που έθιξες μπορούμε να τα αναλύσουμε διεξοδικότερα τζαι να μιλούμε για ώρες.
Κρατώ ή κλέφκω για την ώρα και για την προσωπική μου βιογραφία τα εξής δύο σημεία από τα σχόλια :
1.οπου το παθος [της αναζητησης του irreducible individuality] του ρομαντισμου συγκρουεται αμετακλητα τζαι αδισταχτα με την απομυθοποιητικη γοητεια του ορθου λογου σαν μεθοδου, παραγωντας/δημιουργωντας μιαν εκρηξη
2.γιατί διάβασα την φυλακή και την ελευθερία στον κομμουνισμό ως φυλάκιση του κομμουνισμού
σας ευχαριστώ παααρα πολύ για την παρουσία σας στη ζωή μου!
Επανέρχομαι καθυστερημένα, λόγω τραγικής έλλειψης χρόνου, με κάποια, λίγα, αρχικά σημεία της δικής μου συνάντησης με τη Νιτσεϊκή σκέψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή•Ο ιστορικός του ορίζοντας. Η αίσθηση, πως η εγγραφή της σκέψης του σε ένα πεδίο ιστορικής σύγκρουσης, εντός του οποίου αποκτά νόημα και λόγο ύπαρξης, δεν έχει παρέλθει.
•Η αρχή του τέλους της κυριαρχίας του υποκειμένου, της αυτοσυνείδησης, του πνεύματος και εν γένει της όποιας κρυπτοθεολογικής διαλεκτικής.
•Ο πρώτος σπόρος της υπόσχεσης πως κάποια στιγμή θα ολοκληρωθεί η κριτική στη μεταφυσική.
• Ο στόχος για ανατροπή όλων εκείνων των δυνάμεων της ιστορίας που κατάφεραν να γίνουν κυρίαρχες χάριν της δυαδικής κωδικοποίησης της γνώσης (καλό-κακό, ωραίο-άσχημο, αληθινό-φαινομενικό κ.λ.π) που συγκαλύπτουν τις πραγματικές διαφορές δυνάμεων που τις παρήγαγαν, μέσα σε ένα συνεχές ερμηνειών και καθυπόταξης.
•Η καταγγελία κατά της ερμηνευτικής ως τοποθέτησης "αντίθεσης" στη θέση της "διαφοράς" ως θεμελιώδους παράγοντα, της ειδεχθούς εικόνας του θριάμβου των αντενεργών δυνάμεων και αρνητικών θελήσεων επί των ενεργών δυνάμεων και καταφατικών θελήσεων.
•Η συγκάλυψη των αντιθέσεων κάτω από το ρούχο της μεταμφίεσης μιας πνευματικής αιδούς, η οποία προσπαθεί εντέλει να συγκαλύψει την ταπεινή καταγωγή του πνεύματος από ένα καθυποταγμένο σώμα. Η κατάσταση της συνείδησης ενός καθυποταγμένου σώματος, που σηματοδοτεί το «κλείδωμα» στη σχέση ενός κατώτερου όντος έναντι ενός ανώτερου.
•Η άρνηση να εκληφθεί η συνείδηση ενός καθυποταγμένου σώματος, ως η αρμόδια να επεξεργαστεί γνωσιοθεωρητικά εργαλεία για την περάτωση του πολέμου ενάντια σε κάθε μεταφυσική.
•Ο στόχος της πραγμάτωσης του ανθρώπου μέσα σε μια μετα-ηθική και άρα μετα-ιστορική προοπτική, κύριο ερώτημα του οποίου παραμένει, όχι το ποιος ήταν ή ποιος είναι ο άνθρωπος αλλά ποιος τον υπερβαίνει.
•Το ίχνος του ανθρώπου που υπερβαίνει (υπερ-άνθρωπος), ο οποίος αναγνωρίζει τις ηθικο – γλωσσικές αδυναμίες του ανθρώπου της εποχής, να παρατηρεί και να καταφάσκει «διαφορές βαθμού» εκεί που βλέπει μόνο άλυτες αντιθέσεις.
•Ο Απολλώνιος νους σε ένα Διονυσιακό σώμα: κατάφαση, παιχνίδι, χορός.
•Η πολεμική μηχανή της σκέψης ενάντια σε κάθε μηδενισμό.
εισαι φορμα υστερα που την αποχη..:)
ΑπάντησηΔιαγραφήαρεσκει μου η καταγραφη σου..
ενεν απλα δεικτες διαδρομης..μοιαζει με πλαισιο που διειδυει..νοιωθω το να διακλαδωνεται σε ανοικτα μονοπαθκια..
ασε να δουμε ιντα που εν να φκαλει..
αν παω πισω στην ακαδημαικη σου προθεση να διαπραγαμτευτεις τον νιτσε τζαι τον χεγκελ..η πρωτη αισθηση [ειπαμεν εσιει βαθος τζαι αλλα καντουνια η διακλαδωση] εν σαν εβαλες τον νιτσε [σαν "οριζοντα"] στο ιστορικο πλαισιο του χεγκελ για να του ανατρεψει την μεταφυσικη [αλλοτριωση - που θα ελαλεν τζαι ο καρολος]..
λ.