Ο ιδεώδης όρος

…Όλ΄ αυτά που είν΄ αισθητά πάνω σε μένα παρακμάζουν όταν πεθάνω• το σώμα μου γίνεται ένα σηπόμενο πτώμα που όζει• μα όταν η διαδικασία της φθοράς τελειώσει παρουσιάζομαι στα βλέμματα αυτών που με αγάπησαν σαν μια σειρά ωραίων κρυστάλλων. Ο ιδεώδης όρος είναι ένα αιώνιο κρύσταλλο που κατορθώνεται μόνο με την τελική του παρακμή. Η λέξη – εικόνα είναι σαν μια ζωντανή ανθρώπινη ύπαρξη• δημιουργεί επηρεάζει κα μεταβάλλει το περιεχόμενό της. Μια καθημερινή, πεζή λέξη, μια λέξη που έχει χάσει τον ήχο της και την περιγραφικότητα των εικόνων της, χωρίς να έχει φτάσει ακόμα να γίνει ένας ιδεώδης όρος, είν΄ ένα όζον, ένα σηπόμενο σώμα.


Υπάρχουν ελάχιστοι ιδεώδεις όροι διότι υπήρξαν και ελάχιστες ζωντανές λέξεις• όλη η ζωή μας είναι γεμάτη πτώματα λέξεων που μυρίζουν ανυπόφορα• η χρήση αυτών των λέξεων μας μολύνει με πτωμαΐνη, διότι η λέξη είναι η άμεση έκφραση της ζωής…

«Η μαγεία των λέξεων», Αντρέι Μπέλυ




(δεν γνωρίζω πότε ακριβώς θα επιθυμήσω να μετακινήσω το απόσπασμα της συγκεκριμένης ανάρτησης από τη θέση του! Γι αυτό το λόγο, λέω να πάρω τη disdaimona ένα ωραίο μυστικό ταξίδι μετ΄επιστροφής, στους ωραίους κρυστάλλους των ματιών των αγαπημένων μου, που μου θυμίζουν λέξεις δικές τους, κι όχι το αντίστροφο. Εσείς, κάντε το χατίρι στον εαυτό σας να διαβάσετε αυτό το βιβλίο. 32 μόνο σελίδες αναλόγως οράσεως βεβαίως, όπως πάντα)