Είναι ο δικός μου τρόπος να αρνούμαι. Να μη σέρνομαι στα πατώματα, να μην απαισιοδοξώ, να μη γίνομαι μίζερη, και να μην αφήνομαι να μεν τραβά η ευαισθησία μου απ΄το μανίκι. Κάθε φορά που κάτι μου λέει, άστα να πάνε, η ζωή δεν αλλάζει, έχασες,πάλι τα ίδια, ρωτάω τον εαυτό μου τι θα έκανα αν τώρα ήμουν 18 χρονών; Γιατί αυτό που είμαστε ποτέ δεν αλλάζει, ότι κι αν μας έρχεται στο κεφάλι, όσο συχνά και να μας έρχεται. Θέλω να θυμάμαι ποια ήμουν γιατί αυτό που ήμουν είμαι και τώρα.
Κι αν δεν είμαι, πάει να πει πως κάτι καλό έχασα. Κι όχι πως η ζωή μου την βγαίνει αλλιώς. Ούτε πως πρόκειται να αλλάξει ποτέ κάτι. Απλά θα χάσω μη αξιοπρεπώς. Τίποτ΄ άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου