Δρόμοι λασπωμένοι.

Δρόμοι λασπωμένοι. Άνθρωποι περπατάνε βιαστικοί. Κίτρινα νερουλά φώτα.
Ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω απ΄τις ομπρέλες τους γελάνε στρίβοντας τη γωνιά.
Σε λίγο θ΄ανάβουνε το φως σε μια ξαφνιασμένη κάμαρα πλάι στους σαστισμένους άφωνους
καθρέφτες
θα πετάνε, θε μου, από πάνω τους όλη τη μοναξιά
και θα φυσάει και θα παρασέρνει όλα τα σεντόνια και τη μνήμη
ώσπου μια καταιγίδα από κραυγές, άστρα, παπαρούνες και
φιλιά
θα ξεσπάσει ασυγκράτητη σαρώνοντας το χρόνο
βοήθεια….

Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους
Έκπληκτες, πάνω απ΄ τη θλίψη των περαστικών : οδοντόκρεμες,
παστίλιες για το βήχα, μοσκοσάπουνα
τόσα πράγματα προσφέρει ο πολιτισμός για την ευτυχία μας
κι εμείς επιμένουμε αναχρονιστικά
νάμαστε δυστυχισμένοι : εσώρουχα νάιλον, λοσιόν, γαλακτώματα για το δέρμα
όσα στην εποχή μας διαφημίζονται, γιατί όχι κι αυτό
«αγαπώ άλλον», με κόκκινα πελώρια γράμματα θάταν υπέροχη διαφήμιση
πάνω από την είσοδο των νεκροταφείων -
α, δε θα βρεθεί λοιπόν μια διαφημιστική μεγαλοφυΐα να φωταγωγήσει
πάνω απ΄τον πλανήτη μας
τη λέξη μοναξιά, δάκρυα, ταπείνωση. Να πει για κείνους που πεθαίνουν ξαφνικά
την ώρα που όλα θ΄άλλαζαν.
Και γι αυτούς που επιμένουνε
να ζουν
χωρίς λόγο πια. Και για τη νύχτα και τη λησμονιά και τον
καρκίνο
και τη φιλοδοξία. Να πει για τα σκυλιά που τα διώχνουν
και τα κλωτσάνε και κλείνουν μπρος στα δακρυσμένα μάτια τους την πόρτα
για πάντα. Πού να πάω;
Πόρνη, βρώμα του δρόμου, κάθαρμα, πουτάνα!...
Συγχώρα με αγάπη μου που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

............

Κι αυτό το πρόσωπο είναι φαγωμένο απ΄τα δάκρυα που
έκρυψα
κι αυτά τα χείλη είναι καμένα απ΄τα λόγια που δεν είπα
κι αυτά τα σακατεμένα χέρια είναι που όλα τ΄αγκάλιασαν
όσο για κείνη την ουλή στον αυχένα μου
ά, μη μου θυμίζετε
πως έζησα τριανταπέντε χρόνια, κάτω απ΄τη λαιμητόμο
της καρδιάς μου.

Γεγονότα, λόγια, πρόσωπα, σημαίες, χειρονομίες
μας έκρυψαν τον έναν απ΄τον άλλον – πού είσαι, σύντροφε
Χιλιάδες δρόμοι διασταυρώνονται κι η ομοιομορφία σκέπασε
Σα χιόνι την πολιτεία.
Κι όμως εγώ κι εσύ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν κι
εσένα
και σαν εμένα
υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί
εμείς κρατάμε μες στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια
τις τύχες του κόσμου. Να το θυμάσαι αυτό.

…………

Και πες τους, σύντροφε, δε φέρνω κανένα μήνυμα.
Απλώς
τον ανθρώπινο πόνο
υπενθυμίζω.

Συμφωνία Αρ.1
Τάσος Λειβαδίτης,
1957