Αλληλεγγύη

Αυτός που ταΐζει τους φτωχούς στο πνεύμα, που ευλογεί τον ελεήμονα αγνώμονα ξένο, πως νοιώθει άραγε; Δεν ξέρω. Έχω χάσει προ καιρού την ικανότητα να συναντώ την ανθρώπινη πνευματική πενία, κι ας ακουστεί όπως ακουστεί, να κάνω τον βηματισμό προς τα πίσω. Δεν ξέρω πια να κατεβαίνω σκαλιά, σκέφτομαι πως έχω χάσει για πάντα αυτή την ικανότητα. Ο άνθρωπος χρειάζεται να κοιτάζει που και που σε μια ευθεία. Δεν μπορούμε για πάντα να προσποιούμαστε πως βρίσκουμε σημαντικό κι ενδιαφέρον να σηκωνόμαστε απ΄εκεί που οι άλλοι νομίζουν πως πρέπει να βρισκόμαστε. Ο ελεήμονας αγνώμονας ξένος είναι ένα καρκίνωμα για όσους δεν ταυτίζουν τη ζωή με την αναζωογόνηση. Γιατί να σου μιλήσω; Πες ένα λόγο καλό γιατί να το κάνω. Ποιος σου ΄πε πως το χώμα της καθημερινότητας επί της ψευδούς δικής σου ουσίας, είναι η δική μου τροφή; Ποιος σου΄πε πως το να διαφωνήσουμε αποτελεί με οποιοδήποτε τρόπο ένα κάποιο θέμα; Διαφωνώ μαζί σου από οίκτο, το καταλαβαίνεις αυτό; Μη μου τρίβεις στη μούρη πως τώρα συζητάμε σαν άνθρωποι και πως θα γίνει αλλιώς, αφού μιλάμε με στόχο την πειθώ επί του χ ζητήματος. Είπα εγώ πως θέλω να σε πείσω; Μιλάμε γιατί τρως ψίχουλα για παντεσπάνι, γι αυτό μιλάμε. Κι όχι γιατί υπάρχει κάτι που να μας αφορά αμφότερους.


Έτσι η κάθε μέρα. Όπου ο χρόνος συρρικνώνεται στα απολύτως απαραίτητα της σιωπής και των λόγων. Είναι ευλογημένοι όσοι ξέρουν ακόμα ν΄ανεβοκατεβαίνουν τη σκάλα. Σκέφτομαι πως η γραφή και η διδασκαλία αφορούν μια κάποια τέτοια ευλογία.

Η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων είναι το ευθυτενές βλέμμα που μας κρατά.