Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

21.1.12

Άρθρα για την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (1)


Η κατάσταση στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία

Οι αλλαγές που συντελέστηκαν στην περίοδο 1989-1991, με τις ανατροπές των σοσιαλιστικών κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, επέφεραν ραγδαίες ανακατατάξεις στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα και τις οργανώσεις του.
Από το 1945 και μέχρι το τέλος περίπου της δεκαετίας του 1980 η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (WFIU) κυριαρχούσε στα μαζικά κινήματα της εργατικής τάξης με το κύρος, τη μαχητικότητα, τον προσανατολισμό και τη μαζικότητά της.

H WFIU ιδρύθηκε στο Παρίσι με το πρώτο ιδρυτικό συνέδριό της (25/9 έως 9/10/1945) και την εκλογή του Βρετανού Walter Cipihne στη θέση του γενικού γραμματέα της. Στην ίδρυσή της συμμετείχαν οι Γενικές Συνομοσπονδίες όλων των χωρών του κόσμου που μέχρι εκείνη την περίοδο είχαν ιδρυθεί και λειτουργούσαν στις χώρες τους. Με την έναρξη της περιόδου του ψυχρού πολέμου και με πρωτοβουλία των αμερικανικών συνδικάτων (AFL, CIO) αποχώρησαν από την ΠΣΟ ορισμένες Συνομοσπονδίες και στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ίδρυσαν τη «Διεθνή Συνομοσπονδία των Ελεύθερων Συνδικάτων» (ICFTU).

Η διάσπαση αυτή των γραμμών του διεθνούς εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ήταν κύρια αποτέλεσμα των παρεμβάσεων των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας και άλλων. Η νεοϊδρυμένη ICFTU δεν κατάφερε ποτέ μέχρι σήμερα να εκφράσει τα συμφέροντα και τις αγωνίες της εργατικής τάξης. Ηταν και παραμένει ένα πιστό και επικίνδυνο όργανο του διεθνούς κεφαλαίου και των κυβερνήσεων των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών, που μόνιμος στόχος του είναι η διάδοση και η προβολή της αστικής ιδεολογίας μέσα στην εργατική τάξη. Η αδυναμία της «Διεθνούς Συνομοσπονδίας των Ελεύθερων Συνδικάτων» να κερδίσει έδαφος σε βάρος της ΠΣΟ οδηγούσε την οργάνωση αυτή σε αλλεπάλληλες κρίσεις και ως αποτέλεσμα αυτών των αδιεξόδων προέκυψε η ίδρυση της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Εργασίας (WCL), που σύμφωνα με την ιδρυτική της διακήρυξη υιοθετούσε σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις. Εντούτοις, από την ίδρυσή της έως και σήμερα κινείται στο περιθώριο της ΔΣΕΣ, είναι μικρή, χωρίς μαζικότητα και περιθωριοποιημένη. Εχει την έδρα της στις Βρυξέλλες και εξαντλεί την όποια παρουσία της στην προσπάθεια να διατηρεί τη χρηματοδότησή της και την καλή οικονομική στήριξη των στελεχών της.



Αναντικατάστατος ο ρόλος της ΠΣΟ



Από τις τρεις αυτές Διεθνείς Συνδικαλιστικές Οργανώσεις, η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ), με πάνω από 200 εκατομμύρια μέλη σε ολόκληρη την υδρόγειο, διαδραμάτισε ρόλο αναντικατάστατο στο διεθνές στερέωμα για την ανάδειξη του ρόλου της εργατικής τάξης, τόσο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όσο και στην κατοχύρωση και διεύρυνση των εργατικών διεκδικήσεων στις καπιταλιστικές χώρες. Σημαντικός επίσης ήταν ο ρόλος της στην υπεράσπιση εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων που δρούσαν σε δύσκολες και αντίξοες συνθήκες.

Στα 45 χρόνια της παρουσίας της (1945-1990) η ΠΣΟ είχε επιβάλει στα πλαίσια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ την ψήφιση και επικύρωση Διεθνών Συμβάσεων, όπως για την Κοινωνική Ασφάλιση, το δικαίωμα των γυναικών, την παιδική εργασία, το ωράριο απασχόλησης, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, την εκπαίδευση των εργαζομένων, τις συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες και εκατοντάδες ακόμα αποφάσεις που αποτυπώνουν τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης στον 20ό αιώνα. Σ' όλο αυτό το διάστημα της κυριαρχίας της ΠΣΟ, η Διεθνής Συνομοσπονδία των Ελεύθερων Συνδικάτων το μόνο που έκανε ήταν να ευθυγραμμίζεται στον αντικομμουνισμό και στις ψυχροπολεμικές πρακτικές των ΗΠΑ και του Διεθνούς Κεφαλαίου. Στα πλαίσια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ και στην ψήφιση ορισμένων Διεθνών Συμβάσεων και Συστάσεων συρόταν κάτω από τον όγκο και την πίεση της ΠΣΟ να ακολουθήσει τη στάση και τις προτάσεις της, σε μια προσπάθεια να μη χάνει την επαφή της με τους εργαζόμενους και να διατηρεί ταυτόχρονα τα περιθώρια για τον εγκλωβισμό των μισθωτών στις τάξεις της.




Περίοδος τρομοκράτησης και διωγμού


Η κατάσταση αυτή αμέσως μετά το 1990 άλλαξε ριζικά. Η προσωρινή κυριαρχία των δυνάμεων του Ιμπεριαλισμού και του Διεθνούς Μονοπωλιακού Κεφαλαίου ανέτρεψε τα δεδομένα στο Διεθνές Συνδικαλιστικό Κίνημα. Μέσα στον έξαλλο αντικομμουνισμό και στο καπιταλιστικό παραλήρημα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι κυβερνήσεις, όργανα των ΗΠΑ στο σύνολό τους, από τις πρώτες αποφάσεις που έπαιρναν ήταν η εκδίωξη της ΠΣΟ από όποια γραφεία στεγαζόταν, οι απολύσεις από την εργασία τους των στελεχών της, οι συλλήψεις και η τρομοκρατία. Ενιαία σ' όλες αυτές τις χώρες δημεύτηκαν τα περιουσιακά της στοιχεία και κατασχέθηκαν τα οικονομικά της. Στην Πράγα που ήταν και εξακολουθεί να είναι μέχρι στιγμής η έδρα της ΠΣΟ, από τα τρία πολυώροφα συγκροτήματα κτιρίων που είχε στην κατοχή της μέσα από αλλεπάλληλες κατ' εντολή δικαστικές αποφάσεις έχει περιοριστεί σήμερα σε ένα διαμέρισμα τριών δωματίων των 60 τ.μ.
Στο ίδιο διάστημα, οι εθνικές Συνομοσπονδίες των χωρών αυτών, είτε οι νέες που ιδρύονταν μαζικά, προσέτρεχαν στις τάξεις της ΔΣΕΣ ελπίζοντας στο «αμερικανικό όνειρο».

Οπως είναι γνωστό, οι ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δεν άφησαν ανεπηρέαστο το κίνημα των αδέσμευτων, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στον Τρίτο Κόσμο στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Ετσι και τα συνδικάτα όλων αυτών των χωρών μέσα στα σύννεφα της σκόνης και του κουρνιαχτού που σήκωσαν οι ανατροπές άλλα, φοβισμένα, αδρανοποιήθηκαν, αλλά διαλύθηκαν, άλλα πέρασαν τον Ρουβίκωνα και ελάχιστα έμειναν όρθια. Η προσπάθεια να σταθεί όρθια η ΠΣΟ στο 12ο Παγκόσμιο Συνέδριό της, που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα δεν μπορούσε εκείνες τις στιγμές να έχει αποτέλεσμα.

Οι ηγετικές δυνάμεις της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης Πραγμάτων είχαν συνειδητά ιεραρχήσει σαν πρωτεύον ζήτημα για τις στρατηγικές επιδιώξεις τους τη διάλυση, τον ευνουχισμό και την αιχμαλωσία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, προκειμένου να περιορίσουν τις αντιδράσεις της εργατικής τάξης στα σχέδιά τους.




Αντιδραστικός επανασχεδιασμός

Στην περίοδο 1990 - 1994 η ΔΣΕΣ κερδίζει συνεχώς έδαφος και σχεδιάζει από την αρχή το διεθνή συνδικαλιστικό χάρτη με την ίδρυση σ' όλο τον κόσμο εκατοντάδων Εργατικών Συνομοσπονδιών. Εκατοντάδες στελέχη των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, εμιγκρέδες και ανανήψαντες, χρηματοδοτούμενοι πλουσιοπάροχα ανέλαβαν ένα σημαντικό μέρος αυτού του σχεδίου. Τα παραδείγματα μόνο από την περιοχή των Βαλκανίων μιλούν από μόνα τους.

• Στη Γιουγκοσλαβία, π.χ. αναλαμβάνει να «ανανεώσει» το εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα ο επαναπατρισθείς από τις ΗΠΑ κ. Ισάνακ, ιδρύοντας τη Συνομοσπονδία ΝΙΖΑΒΙΣΝΟΤ, που με 4.000 μέλη σ' ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία εγγράφεται στη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και στη Διεθνή Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων, χρηματοδοτείται με εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, την ίδια στιγμή που η γιουγκοσλαβική KATUI με 4,5 εκατομμύρια μέλη είναι υπό διωγμό και διεθνή αποκλεισμό.

• Στην κορύφωση του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, με πρωτοβουλία της ΓΣΕΕ, της CGI Γαλλίας και της CCIL Ιταλίας, καλείται σύσκεψη των Βαλκανικών Συνδικάτων στη Ρώμη. Η σύσκεψη ματαιώνεται με προκλητική απαίτηση της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και της ΔΣΕΣ.
• Τον Ιούνη του 1999 στο Ελσίνκι η ΣΕΣ καλεί και πραγματοποιεί σύσκεψη Βαλκανικών Συνδικάτων, από την οποία απέκλεισε τη ΓΣΕΕ και προσκάλεσε με ατομική πρόσκληση πρώην συνδικαλίστρια και στέλεχος του ΣΥΝ, δίχως να εκπροσωπεί απολύτως κανένα.
Στην περίοδο 1990-1994 οι πιέσεις για την τελική και οριστική διάλυση της ΠΣΟ ήταν ασφυκτικές. Στην Ευρώπη το καθήκον για τη διάλυσή της ανέλαβε εργολαβικά η CGT Γαλλίας υπό την ηγεσία του Γενικού Γραμματέα της Λουί Βιανέ. Με διμερείς επαφές, περιοδείες, πιέσεις και φαιά προπαγάνδα, καλούσε τις Εθνικές Συνομοσπονδίες των κρατών της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Ασίας να ακολουθήσουν το δικό της παράδειγμα και να αποχωρήσουν από την ΠΣΟ, που όπως ισχυρίζονταν δεν είχε πλέον λόγο ύπαρξης. Οι προσπάθειες της CGT είχαν ομολογουμένως αποτέλεσμα να αποχωρήσουν όλες χωρίς εξαίρεση οι οργανώσεις της Ευρώπης από την ΠΣΟ και να αποστασιοποιηθούν πολλές άλλες από τις υπόλοιπες ηπείρους. Για τη συνεισφορά της αυτή η CGT ανταμείφθηκε με την αποδοχή από τη ΣΕΣ των αιτήσεών της για εγγραφή (της CGT) ως πλήρους μέλους στη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.

Ολες αυτές οι εξελίξεις είχαν και έχουν αρνητικές επιπτώσεις για την παγκόσμια εργατική τάξη, αφού οι δυνάμεις του καπιταλισμού δρουν πλέον ασύδοτες, σχεδιάζουν και βάζουν σε εφαρμογή τη γραμμή της «κοινωνικής ρεβάνς», αφαιρώντας σταδιακά, αλλά σταθερά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργατοϋπαλλήλων, των συνταξιούχων, των νέων και των γυναικών. Μέσα σε λίγα χρόνια το Διεθνές Γραφείο Εργασίας και η ετήσια Γενική Συνέλευση από τόπος αντιπαράθεσης του Παγκόσμιου Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος με τις δυνάμεις της αντίδρασης και του κεφαλαίου, μετατράπηκε σε ένα όργανο της μεγάλης εργοδοσίας και άρχισε να ξηλώνει και να αναιρεί τις Διεθνείς Συμβάσεις με την ψήφο και τη σύμφωνη γνώμη των «εργατικών» εκπροσώπων που στοιχίζονται πίσω από τα ταμεία της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) και της ΔΣΕΣ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η άρση της απαγόρευσης της παιδικής εργασίας, της νυχτερινής απασχόλησης των γυναικών, των ιδιωτικών Γραφείων Εύρεσης Εργασίας, των συνθηκών εργασίας των εργατών ορυχείων, η θεσμοθέτηση της ασυδοσίας στην εργασία φασόν κλπ.
Ολες αυτές οι αντεργατικές εξελίξεις συσσώρευσαν και συσσωρεύουν πλούτη αμύθητα για τη διεθνή ολιγαρχία με την ένταση και τη μεγιστοποίηση του βαθμού εκμετάλλευσης σε βάρος της εργατικής τάξης σ' ολόκληρο τον πλανήτη.

Το Συνέδριο της Δαμασκού (22-26/11/1994)

Στο διάστημα μεταξύ 1990 και 1994 η ΔΣΕΣ κερδίζει συνεχώς έδαφος με τη στήριξη των πολυεθνικών και μονοπωλιακών μηχανισμών, ενώ η ΠΣΟ χάνει συνεχώς δυνάμεις και φτάνει στα πρόθυρα της διάλυσης. Τότε ακριβώς, με πρωτοβουλία των Συνδικάτων της Κούβας, της Συρίας, της Λιβύης, της Παλαιστίνης, του Ιράκ, της Νότιας Αφρικής της Ινδίας, του Βιετνάμ και ορισμένων μικρότερων οργανώσεων από τη Λατινική Αμερική, την Ασία και τη Μέση Ανατολή αποφασίστηκε η σύγκληση του 13ου Συνεδρίου, στη μόνη χώρα που δέχτηκε να το φιλοξενήσει, στη Συρία (Νοέμβρης 1994).

Στο Συνέδριο αυτό δύο στελέχη της ΚΕ του ΚΚΕ και δύο ακόμα συνδικαλιστικά μας στελέχη γίναμε μάρτυρες των προσπαθειών της CGT Γαλλίας για τη διάλυση της ΠΣΟ. Τελικά από το Συνέδριο της Δαμασκού αποχώρησε οριστικά η CGTP - ΙΝΤΕΡΣΙΝΤΙΚΑΛ της Πορτογαλίας και η ΟΡΖΖ της Πολωνίας. Ετσι έμεινε χωρίς καμιά ευρωπαϊκή οργάνωση η ΠΣΟ. Οι προσπάθειες όμως για διάλυση δεν πέρασαν και τελικά αποφασίστηκε η «ανανέωση» της οργάνωσης και εκλέχτηκε ηγεσία με επικεφαλής τον Αλεξάντερ Ζάρικοφ που εκπροσωπούσε και εκπροσωπεί και σήμερα στην ΠΣΟ, μια μικρή συνεταιριστική, συνδικαλιστική κίνηση, στη Σιβηρία, πέντε (5) χιλιάδων περίπου ανθρώπων. Στη Δαμασκό, επίσης, τροποποιήθηκε το καταστατικό της ΠΣΟ για τις ανάγκες της λεγόμενης ανανέωσης, που ήταν τότε του συρμού. Με βάση τις καταστατικές αλλαγές που δίνουν το δικαίωμα εγγραφής στην ΠΣΟ οργανώσεων, αλλά και συνδικαλιστικών κινήσεων και επιτροπών, εργοστασιακών και συντονιστικών συνδικαλιστικών κινημάτων, πρόσφατα το ΠΑΜΕ υπέβαλε αίτηση εγγραφής στην ΠΣΟ η οποία εγκρίθηκε.

Παρ' όλες τις δυσκολίες, τις πιέσεις και τις διώξεις τελικά η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία δε διαλύθηκε, επειδή, κύρια, δυνάμεις από τη Μέση Ανατολή, τη Λατινική Αμερική και την Ινδία, είδαν σχετικά έγκαιρα τις αρνητικές για τους λαούς τους εξελίξεις στις συνθήκες της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης Πραγμάτων. Την είδαν σαν αποκούμπι, σαν μια μικρή και αδύναμη σπίθα που μπορεί να εξελιχτεί σε ταξικό πόλο για το Παγκόσμιο Συνδικαλιστικό Κίνημα, προχωρώντας μέσα από αντιφάσεις, ζιγκ - ζαγκ, λάθη και αδυναμίες.

Λίγους μήνες αργότερα, στη Λισαβόνα, στο Συνέδριο της CGTP ΙΝΤΕΡΣΙΝΤΙΚΑΛ, χωρίς ψηφοφορία, επικυρώθηκε η αποχώρηση των Πορτογάλων από την ΠΣΟ και η εγγραφή τους στην Ομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Αξίζει να αναφερθεί ότι τη στιγμή ακριβώς που οι ηγέτες των Πορτογάλων εισηγούνταν στο Συνέδριό τους την επικύρωση της αποχώρησης, 1.500 σύνεδροι όρθιοι χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν φωνάζοντας ρυθμικά τα αρχικά της ΠΣΟ στη γλώσσα τους.
Αμέσως μετά το Συνέδριο της Δαμασκού, η ΠΣΟ, με το επιχείρημα ότι δεν κατέβαλε κάποιο χρηματικό ποσό, εκδιώχθηκε από τα γραφεία που επί δεκαετίες διατηρούσε στα γραφεία του ΟΗΕ - Διεθνές Γραφείο Εργασίας στη Γενεύη. Παρ' όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν η ΠΣΟ καταφέρνει να ξαναπατήσει γερά στη Λατινική Αμερική, να κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή, να κερδίζει έδαφος συνεχώς σε Αφρική και Ασία. Στην Ευρώπη η κατάσταση ακόμα παραμένει ιδιαίτερα αρνητική.

Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώθηκε και στο τελευταίο 14ο Παγκόσμιο Συνέδριο της ΠΣΟ που πραγματοποιήθηκε στο Νέο Δελχί από τις 23 έως και τις 28 Μάρτη 2000, όπου αντιπρόσωποι από 70 χώρες συγκεντρώθηκαν, συζήτησαν τα επίκαιρα προβλήματα που απασχολούν το Διεθνές Συνδικαλιστικό Κίνημα και ψήφισαν αποφάσεις, που σε γενικές γραμμές κινούνται σε ταξική, αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική τροχιά. Ξεκαθαρίστηκαν σε σωστή κατεύθυνση οι θέσεις της οργάνωσης απέναντι στην πολιτική των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, του Διεθνούς Κεφαλαίου και των Πολυεθνικών.

Σήμερα μπορεί κάποιος χωρίς υπερβολή να πει ότι από την ΠΣΟ δε λείπουν οι σωστές γενικά θέσεις. Αυτό που λείπει είναι η ΔΡΑΣΗ και ο Αγωνιστικός ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ σε επίπεδο ηπείρων, αλλά και σε παγκόσμια διάσταση. Η αδυναμία αυτή εντοπίστηκε σαν η κυρίαρχη στο Συνέδριο της Ινδίας και ο εντοπισμός αποτελεί ίσως μια αφετηρία για δουλιά στην κατεύθυνση να κατακτά το ρόλο του Ταξικού Συνδικαλιστικού Πόλου σε διεθνές επίπεδο. Η διστακτικότητα και οι ταλαντεύσεις της ηγεσίας της ΠΣΟ εκφράστηκαν και πρόσφατα στις διαδηλώσεις της Πράγας, όπου από έλλειψη προσανατολισμού στη ΔΡΑΣΗ δε συνέβαλε όπως όφειλε και μπορούσε στην οργάνωση και το άπλωμα των αντικαπιταλιστικών διαδηλώσεων.

Πάντως η κατάσταση του Διεθνούς Ταξικού Συνδικαλιστικού Κινήματος θα ήταν σαφώς πιο θετική αν τα κινέζικα συνδικάτα με τον όγκο και το ειδικό βάρος τους αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν την τακτική των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στην ΠΣΟ και τη ΔΣΕΣ.


Του
Γιώργου ΜΑΥΡΙΚΟΥ*
* Ο Γ. Μαυρίκος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ


πηγή: Ριζοσπάστης

19 σχόλια:

  1. Συνομοσπονδία Ευρωπαικών Συνδικάτων - σχόλια α΄

    ETUC
    Στηρίζει την «οικονομική διακυβέρνηση»
    Tο ρόλο της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Κομμάτων (ΣΕΣ) με αφορμή δηλώσεις στελέχους της καταγγέλλει το ΠΑΜΕ και σε σχόλιό του σημειώνει:
    «Με αφορμή τη συνέντευξη του Patrick Itschert, αναπληρωτή Γενικού Γραμματέα της ETUC και υπεύθυνο για τον ευρωπαϊκό κοινωνικό διάλογο, φανερώνεται για πολλοστή φορά η στάση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού τόσο σε διεθνές όσο και σε εγχώριο επίπεδο.
    Για την ETUC δε τίθεται ζήτημα αμφισβήτησης του καπιταλισμού, καθώς σύμφωνα με τον γενικό της γραμματέα τονίζεται το εξής: "Ας μην υπάρχει καμιά παρανόηση, η ETUC είναι υπέρ της οικονομικής διακυβέρνησης, που είναι αναγκαίο συμπλήρωμα στη νομισματική ένωση, άλλα δεν είναι υπέρ σε ό.τι μας υπαγορεύει η Ευρωπαϊκή δεξιά". Το μέλλον της κοινωνίας κατά την ΕTUC είναι να "αντιταχθούμε στην επιβαλλόμενη λιτότητα με αλληλεγγύη και δικαιοσύνη".
    Για την ETUC δεν υπάρχουν τάξεις, δεν υπάρχει ταξική πάλη, δεν υπάρχουν κεφάλαιο και εργάτες. Η βασική αντίθεση δε βρίσκεται στη σχέση κεφαλαίου-εργασίας αλλά ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και τη δεξιά. Είναι γνωστό σε όλους τους εργαζόμενους των χωρών της Ευρώπης ότι μαζί παίρνουν μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
    Το άγχος τους σε κάθε περίπτωση είναι πως θα καθαγιάζουν τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση μέσα στον καπιταλισμό, αφήνοντας φυσικά αναλλοίωτες τις εκμεταλλευτικές σχέσεις που είναι η καρδιά αυτού του συστήματος. Γι' αυτό και τα μέλη τους στην Ελλάδα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ως συνεπείς υμνητές της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, ανησυχούν όταν ακούν απο περισσότερα στόματα εργατών και νεολαίας το σύνθημα "χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά"».

    Ριζοσπάστης, 9 Δεκεμβρίου 2011

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συνομοσπονδία Ευρωπαικών Συνδικάτων - σχόλιο β΄


    H ΣEK και η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣEΣ).
    28/07/2011 - 08:38
    Σε αναβαθμισμένο επίπεδο βρίσκονται και οι σχέσεις της ΣEK με τη ΣEΣ. H συμμετοχή μας στις δραστηριότητες της ΣEΣ είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής μας δουλειάς. Με την προώθηση που είχε η αίτηση της χώρας μας για πλήρη ένταξη στην Ενωμένη Ευρώπη δώσαμε την ανάλογη σημασία και το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει γι' αυτό το σκοπό η ΣEΣ. Πέραν από την ομόφωνη υποστήριξη που είχαμε από την Εκτελεστική Eπιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συνέδριο της ΣEΣ, που έγινε στις Βρυξέλλες το 1995, αξιοποιήσαμε τη συμμετοχή της ΣEΣ στις διάφορες επιτροπές της Ενωμένης Ευρώπης.

    Θα αναφέρουμε και τις αναβαθμισμένες σχέσεις των διαφόρων τμημάτων της ΣEK με τις αντίστοιχες της ΣEΣ.

    Tο Tμήμα Γυναικών δραστηριοποιήθηκε και είχε πλήρη συμμετοχή στις δραστηριότητες του αντίστοιχου Tμήματος της ΣEΣ.

    Tο Tμήμα Nεολαίας της ΣEK συνέχισε τη συμμετοχή του στις δραστηριότητες του Τμήματος Nεολαίας της ΣEΣ, με ιδιαίτερη έμφαση στην περιοχή της Μεσογείου.

    H Συνδικαλιστική Σχολή της ΣEK, σαν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδικαλιστικού Κολλεγίου της ΣEΣ, έδωσε ιδιαίτερη σημασία και συνέβαλε ώστε να διοργανωθούν στην Kύπρο κοινά σεμινάρια για ενημέρωση των στελεχών μας.

    Aξιοσημείωτη είναι επίσης η δραστηριοποίηση μέσα στους μηχανισμούς της ΣEΣ του Tμήματος Προστασίας Kαταναλωτών της ΣEK.

    Tο Τμήμα Συνταξιούχων συνέχισε τη συνεργασία του με το αντίστοιχο Τμήμα της ΣΕΣ.

    H ΣΕΣ έδωσε πραγματικά ιδιαίτερη σημασία στην προσπάθεια που κατάβαλλε η ΣEK και οι άλλες οργανώσεις της χώρας μας για συνεργασία με τους Tουρκοκύπριους Συνδικαλιστές, μέσα στα πλαίσια των αποφάσεων του κοινού Πανσυνδικαλιστικού Φόρουμ. H ΣΕΣ προέβη επανειλημμένα σε διαβήματα προς τον κ. Ντενκτάς καταγγέλλοντας τα περιοριστικά μέτρα για παρεμπόδιση της πραγματοποίησης των κοινών δραστηριοτήτων και ζήτησαν την παραχώρηση συγκεκριμένων διευκολύνσεων. Πέρα όμως από αυτά τα θεωρητικά μέτρα πήρε πιο συγκεκριμένες και ουσιαστικές αποφάσεις για να είναι βοηθητική. Όρισε ειδικόν αντιπρόσωπο, ο οποίος παρακολουθεί αυτοπροσώπως τις προσπάθειες μας και συμμετέχει στις συνεδριάσεις της κοινής συντονιστικής επιτροπής. Η ΣΕΣ, με την ενεργό αυτή συμμετοχή της, υπέβαλε υπαλλακτικές προτάσεις ανάπτυξης συνεργασίας.

    Γενικά η ΣEΣ προωθεί τις διαδικασίες επίλυσης του προβλήματος καταβάλλοντας παράλληλα προσπάθειες για επαναπροσέγγιση και δημιουργία συνθηκών επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων σε διάφορα θέματα, μεταξύ Eλληνοκυπρίων καιTουρκοκυπρίων. Tαυτόχρονα η ΣΕΣ βρίσκεται στο πλευρό μας στην ενταξιακή διαδικασία της χώρας στην Ενωμένη Eυρώπη.

    H στενή συνεργασία που υπάρχει μεταξύ της ΣΕΣ και της ΣEK βοηθά στην πιο έγκαιρη προετοιμασία του Kινήματος, κάτι το οποίο κρίνεται ως πολύ σημαντικό γιατί από την έγκαιρη προετοιμασία μας θα εξαρτηθεί το μέλλον για παραχώρηση ουσιαστικής εξυπηρέτησης στα μέλη με βάση τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται.

    ιστοσελίδα της ΣΕΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συνομοσπονδία Ευρωπαικών Συνδικάτων - σχόλιο γ΄

    Ας αποφασίσουν τα αριστερά ιστολόγια ποιάς συνδικαλιστικής οργάνωσης της ΠΕΟ ή της ΣΕΚ θέλουν να έχουν τον λογότυπο κι ας αφήσουν τα σάπια περί Πραγματικοτήτων.

    ή σοσιαλδημοκράτης ή κομμουνιστής. και τα δύο - σόρυ - εν γίνεται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. στο κάτω κάτω η ΣΕΚ δεν είναι ενάντια στη λύση του κυπριακου...γιατί όχι...ας κάμουμε μια πανανθρώπινη και φρέσκα νέα συνδικαλιστική οργάνωση με την αντεθνικιστική φιλοκαπιταλιστική δεξιά. χαλά μας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λογικά θα έχει και συνέχεια, αφού ο Μαυρίκοςείναι από το 2005 είναι ΓΓ της ΠΣΟ. Πρός το παρών μια απαραίτητη διόρθωση. Στα πέτρινα χρόνια (1990 - 95) δεν αποχώρησαν όλες οι οργανώσεις από την Ευρώπη. Η ΠΕΟ ήταν η μοναδική ομοσπονδία που έμεινε στην ΠΣΟ και αυτό ήταν καθοριστικό για την ύπαρξη της πσο στην Ευρώπη. Χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. συμφωνούμε και στο πλαίσιο του "κοινωνικού διαλόγου", εν τζαι τζείνοι πραγματιστές τζαι νούσιμοι...γιατί όχι; να διαλύσουμε την ΠΕΟ και να κάμουμε και ένα Παγκυπριο Δημοκρατικό Κόμμα. Εν θα εν όμορφα; Να αγκαλιαστούμεν όλοι ειρηνικά; Και να αφήσουμε πίσω μας τη σαπίλα, την μούχλα τζαι τες αζαγιές του μαρξισμου; Εν τζαιρός τωρά για αριστερά τζαι δεξιά; Ταπέλλες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Προς Χ,

    για τις προσπάθειες να "φαγωθεί" η ΠΕΟ και για τον αγώνα που γίνεται να κρατηθεί στην ΠΣΟ στο επόμενο άρθρο.

    και να μου συγχωρεθεί παρακαλώ "ο θυμός"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Για την ETUC δεν υπάρχουν τάξεις, δεν υπάρχει ταξική πάλη, δεν υπάρχουν κεφάλαιο και εργάτες. Η βασική αντίθεση δε βρίσκεται στη σχέση κεφαλαίου-εργασίας αλλά ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και τη δεξιά. Είναι γνωστό σε όλους τους εργαζόμενους των χωρών της Ευρώπης ότι μαζί παίρνουν μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων."

    Χρειάζεται πιθανά μια προσεκτικότερη διατύπωση εδώ, σ' αυτή την πολύ ουσιώδη παρατήρηση:

    Όταν η βασική αντίθεση πάψει να εντοπίζεται στη σχέση κεφαλαίου-εργασίας, η ίδια η αρχή διάκρισης σοσιαλδημοκρατίας και δεξιάς που υποτίθεται πως την αντικαθιστά καταρρέει. Ο γερμανικός "εθνικοσοσιαλισμός" και ο ιταλικός φασισμός είναι παραδείγματα αυτής της κατάρρευσης, και η ταύτιση των θέσεων σοσιαλδημοκρατών και δεξιάς για τα εργασιακά --με την οποία κλείνει η φράση-- είναι εξίσου σημαντικό παράδειγμα του ότι στην πραγματικότητα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ η αντίστιξη σοσιαλδημοκρατίας και δεξιάς χωρίς αγκυροβόληση στην πάλη κεφαλαίου-εργασίας. Όλες οι μορφές υποκατάστασης της πάλης αυτής μέσω ιδεολογικού εποικοδομήματος (πολυπολιτισμικότητα, πχ, ή σεβασμός στη διαφορετικότητα, ή πολιτισμική προοδευτικότητα) αναστρέφονται ή αυτοακυρώνονται μετά από ένα χρονικό σημείο εκτοπισμού ή καταστολής της πρωταρχικής αντίφασης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Επίσης, μπορεί να διευκρινιστεί η πηγή των σχολίων α, β, και γ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αντώνη εννοείς πως η αντίστιξη σοσιαλδημοκρατίας - δεξιάς καταλήγει αναποφευκτα είτε σε ακραίο εθνικοσοσιαλισμό είτε στην καλυτερη απλά στη δεξιά;

    γιατί εχω την εντύπωση πως εδώ στην Κύπρο γίνεται μια προσπάθεια να χαθεί η αριστερά στο βωμό της παγιοποίησης ενος αντεθνικιστικού δεξιού πόλου.

    σαν να "εξαγοράζει" μέρος της αριστεράς την συναίνεση της δεξιάς να μην είναι "εθνικιστική" αλλά να παραμείνει φιλική προς την επίλυση του κυπριακού.

    αρα το επιθυμητό σημείο σύγκλισης - ενώ φαινομενικά είναι ένα "σοσιαλδημοκρατικό" προτυπο και από τις δύο πλευρές - στην πραγματικότητα είναι η διατήρηση της δεξιάς με νέους όρους και η εξαφάνιση της αριστεράς πάλι με "νέους" όρους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Αντώνη εννοείς πως η αντίστιξη σοσιαλδημοκρατίας - δεξιάς καταλήγει αναποφευκτα είτε σε ακραίο εθνικοσοσιαλισμό είτε στην καλυτερη απλά στη δεξιά;"

      Εννοώ πως ΚΑΘΕ αντίστιξη σοσιαλδημοκρατίας - δεξιάς η οποία ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΕΙ ή ΑΠΟΣΙΩΠΑ την πρωταρχική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας είναι δομικά καταδικασμένη να καταλήξει ΕΙΤΕ σε φασιστικό "συμβιβασμό" των τάξεων στο όνομα ενός εθνικιστικού φαντασιακού αντικαπιταλισμού, ΕΙΤΕ στην ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας από τον οικονομικό φιλευθερισμό της δεξιάς, την ταύτιση απόψεων και πρακτικών σε ό,τι αφορά τις μορφές ταξικής πάλης στην κοινωνία, και φυσικά την συνέργεια στην καταστολή των μορφών ταξικής αντίστασης.

      Διαγραφή
    2. "γιατί εχω την εντύπωση πως εδώ στην Κύπρο γίνεται μια προσπάθεια να χαθεί η αριστερά στο βωμό της παγιοποίησης ενος αντεθνικιστικού δεξιού πόλου."

      Δεν μπορεί να θυσιάζεται ένα θετικό πρόταγμα (κομμουνιστική ισότητα) για ένα αρνητικό (αντίθεση στον εθνικισμό). Η υπαγωγή του θετικού προτάγματος στο αρνητικό οδηγεί σε απώλεια κάθε καταφατικού περιεχομένου στην πολιτική, σε αντενεργό πολιτική.

      Και η αντενεργός πολιτική είναι ήδη αντιδραστική πολιτική.

      Διαγραφή
    3. "αρα το επιθυμητό σημείο σύγκλισης - ενώ φαινομενικά είναι ένα "σοσιαλδημοκρατικό" προτυπο και από τις δύο πλευρές - στην πραγματικότητα είναι η διατήρηση της δεξιάς με νέους όρους και η εξαφάνιση της αριστεράς πάλι με "νέους" όρους."

      Η συναίνεση ή σύγκλιση αριστεράς-δεξιάς είναι πάντα σε όφελος της δεξιάς, μιας και η διαφορά της αριστεράς από την δεξιά είναι ότι η κομμουνιστική αριστερά επιμένει στην διαίρεση με τελικό σκοπό την ενότητα, ενώ η δεξιά στην ενότητα με άμεσο στόχο την συντήρηση της διαίρεσης.

      Διαγραφή
  11. σχόλιο α΄

    http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6586895&publDate=9/12/2011

    σχόλιο β΄

    δυστυχώς δεν ανοίγει η σελίδα της ΣΕΚ αυτή τη στιγμή. θα βάλω το λινκ αργότερα.

    σχόλιο γ΄

    ποιο λινκ; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ναι, ακριβώς έτσι και για τα τρία σχόλια.

    Κάτω απ΄αυτό το πρίσμα εξάλλου υπάρχει και η επιμονή να μην σκάζω, την οποία βέβαια όπως γνωρίζεις πληρώνω με κάποιας μορφής υποτίμηση για τη "νοησή μου" που δεν κολλά με την πραγματικότητα.

    Θα έλεγα πως πίσω από κάθε διαφωνία ή καυγά εντός της αριστεράς κρύβεται η ίδια η ταξική πάλη.

    Εννοώ πως η προσπάθεια να σε βγάλουν ακυρο ή απόμακρο από την πραγματικότητα αντικατοπτρίζει την προσπάθεια συσκοτισμού ή απόκρυψης της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας στο επίπεδο του δημοσίου λόγου.

    σημαίνει την νομιμοποίηση στη σφαίρα του φαινομένου και του λόγου της απάρνησης αυτής της αντίθεσης ως μη υπαρκτής (μη πραγματικής) ή ως αρνητικής να κατατίθεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντιγράφω σχόλιο που έκανε στο μπλογκ μου (σε ανάρτηση για ΣΥΝ, Φωτόπουλο και Μάαστριχτ) ο Στέργιος, aka symastev, aka Αριστερά και πολιτική, τον οποίο όπως ξέρεις έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση εδώ και κάποια χρόνια:

      "Το θέμα δεν είναι να πεις την αλήθεια αλλά να έχεις την δύναμη να την επιβάλεις. Αλλιώς απλά σε κοροϊδεύουν για «καθυστερημένο», «ανεγκέφαλο», «εκτός κλίματος» και κυρίως για δογματικό κομμουνιστή, δηλαδή εξ ορισμού αναξιόπιστο!

      Αυτό πάθαινα κι εγώ όταν πολεμούσα με ένταση τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όντας μέλος της κεντρικής επιτροπής για το δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ. Δεν ήμουν καθόλου… «ανανεωτικός»!"

      Διαγραφή
  13. και βεβαια αποτελεί αυτή η λογοκρισία μια εκφανση της ιδεαλιστικής αντίληψης της πραγματικότητας - "υπάρχει μονο ότι λεγεται" και ότι δεν λέγεται δεν υπάρχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το θέμα δεν είναι να πεις την αλήθεια αλλά να έχεις την δύναμη να την επιβάλεις


    ξερεις πως συνήθως οι άνθρωποι σκέφτονται αντίθετα...αληθεια είναι το ήδη επιβεβλημένο ως οφέλημο.

    εννοείται συμφωνώ με τον Στέργιο ο οποιος έχει φαει και τα νειάτα του και τα μούτρα του για την αριστερά, και δεν λέει ωραία λογάκια για κατανάλωση αλλά στεκεται σοβαρά στις δυσκολιες να γίνει μια αλήθεια πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Γνωρίζουμε δύο πράγματα για τις αλήθειες:

    1) Είναι αδιάφορες ως προς τους φορείς τους και τις δυσκολίες που αυτοί αντιμετωπίζουν, ως προς την λογική της "πλειοψηφικής" ή "μειονοτικής" τους υποδοχής.
    2) Είναι αδύνατο να κατασταλούν, δεν διαγράφονται, και είναι αιώνιες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή