του Βασίλη Ραφαηλίδη
Στον «άλλο κόσμο» όλοι οι σταλινικοί είναι μαζωμένοι στην κόλαση.
Εκεί θα πάω κι εγώ.
Γιατί, εκτός από κομουνιστής υπήρξα και σταλινικός.
Έπαψα να είμαι σταλινικός διότι έπαψε να υπάρχει ο Στάλιν.
Είναι ανόητο να είσαι σταλινικός χωρίς Στάλιν.
Όμως, ας υποθέσουμε πως θα ήταν δυνατό να ξαναζήσει ο Στάλιν (πω,πω) και τότε θάβλεπες το στριμωξίδι γύρω του.
Κάνουμε τους έξυπνους τώρα που μας έλειψε η ελπίδα για τον καλύτερο κόσμο που είναι νάρθει, αλλά ας ξαναφουντώσει η ελπίδα και θα δεις τι έχει να γίνει.
Η ελπίδα είναι ψυχολογικό φαινόμενο μεταφυσικά κατοχυρωμένο.
Η ελπίδα δεν είναι βεβαιότητα,είναι προσδοκία.
Κι αν μου πουν πως είμαι ανόητος που ελπίζω στον καλύτερο κόσμο που είναι νάρθει, θα τους πω πως είμαι λιγότερο ανόητος από αυτούς που ελπίζουν στον «άλλον κόσμο».
Που, αυτός, θάρθει έτσι κι αλλιώς και χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια απ’τη μεριά του προς το παρόν ζώντος ανθρώπου.
Αυτό που με κάνει να θαυμάζω απεριόριστα την ευελιξία των απελπισμένων που προσδοκούν ανάσταση νεκρών και άλλα τέτοια ζομπικά είναι πως δεν βιάζονται καθόλου να παν στον άλλον κόσμο και τρέχουν απ’τον γιατρό στον παπά κι από τον παπά στο μάγο, προκειμένου να πάρουν αναστολή της εκτέλεσης μιας προαποφασισμένης τη στιγμή της γέννησης ποινής.
Γιατί δεν αφήνουν το Θεό να κάνει τη δουλειά του όπως εκείνος ξέρει;
Δηλαδή, καλύτερα την ξέρει ο Γιακούμπ, ας πούμε;
Να σας πω γιατί δεν εμπιστεύονται με κλειστά μάτια το Θεό;
Γιατί μόλις τα κλείσουν αρχίζει να σβουρίζει στ’αυτιά τους ο υπαρξιακός ίλιγγος.
Και μετά κοροϊδεύουν εμάς που πιστέψαμε στον Στάλιν αντί στο Θεό.
Διάολε, τουλάχιστον ο Στάλιν ήταν υπαρκτό πρόσωπο.
Και ο ίλιγγος που σου προκαλούσε η βαρβαρότητά του ήταν τάξεως πολιτικής, και συνεπώς ελέγξιμης και όχι μεταφυσικής, και συνεπώς ανεξέλεγκτης.
Άλλωστε, πρέπει να μας πουν ποιος είναι ο πιο σκληρός δικτάτορας, αυτός που είναι συνεχώς μέσα σου και τον κουβαλάς πάντα μαζί σου ως πνεύμα για να σου αλλάζει τα φώτα αδιάκοπα, ή ο άλλος που στο κάτω κάτω μια μέρα θα πεθάνει.
Ο Στάλιν πέθανε στις 3 Μαρτίου 1953.
Ο Θεός δεν θα πεθάνει ποτέ.
Εκτός κι αν πιστέψουμε τον Νίτσε που λέει πως πέθανε ήδη.
Σημειώστε πως ο Νίτσε, αν και περίπου σύγχρονος του Μαρξ, ουδεμία σχέση είχε μαζί του, είτε προσωπική είτε ιδεολογική.
Βέβαια, ο Μαρξ είπε πως η «θρησκεία είναι το όπιο του λαού», αλλά δεν είπε πως πρέπει να απαγορεύσουμε τη χρήση του οπίου. Ο Μαρξ ούτε καν φαντάστηκε πως θα ήταν δυνατό να απαγορευτεί με νόμο η πίστη στο Θεό
(Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης, Αθήνα 1996, σσ.388-9).
ένα από τα εξυπνότερα μικρά κείμενα που διάβασα ποτέ στη ζωή μου! ευχαριστώ που μας το παρουσιάσατε.
ΑπάντησηΔιαγραφή