Όλοι βιάζονται

Όλοι βιάζονται για να βρουν λύση χθες! Μυστηριωδώς, όμως, η λύση μετατίθεται σε βάθος χρόνου, εδώ και δεκαετίες. Αντίστοιχες δηλώσεις γίνονται και στα κατεχόμενα, με τους Τουρκοκυπρίους μάλιστα να ζητούν επιτάχυνση και χρονοδιαγράμματα. Τελικά και γι’ αυτούς η λύση μετατίθεται στο μέλλον.

Αν λάβουμε σοβαρά υπόψη τα όσα λέγονται, όλοι ζημιώνουν από την πάροδο του χρόνου. Πρόκειται για ένα θαύμα της πολιτικής, στο οποίο οι πλευρές επιδιώκουν τη μεγαλύτερη δυνατή ζημιά. Αφού ο πρόεδρος Αναστασιάδης χρειάστηκε μερικούς  μήνες για να συνυπογράψει με το συνομιλητή του ένα κοινό ανακοινωθέν το οποίο, όπως λέει, θωράκισε την πλευρά μας, αποφάσισε να πάρει την ευθύνη να δώσει μία ώθηση επιτάχυνσης. Για να πραγματοποιήσει αυτή τη φοβερή επιτάχυνση, ανέλυσε την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στο κοινό ανακοινωθέν και τις θέσεις της τουρκοκυπριακής πλευράς. Το επόμενο διάστημα, θα συζητούμε την απόσταση που μας χωρίζει από την τουρκοκυπριακή πλευρά, μέχρι τη στιγμή που η πλευρά αυτή θα έχει την φαϊνή ιδέα να θέσει σε διαπραγμάτευση τις αποστάσεις των ελληνοκυπριακών θέσεων από το κοινό ανακοινωθέν.

Με αυτούς τους ρυθμούς πάει αισίως και το 2014, οπότε κατά πάσα πιθανότητα θα διασαφηνιστεί καλύτερα το κοινό ανακοινωθέν!

Είναι προφανές ότι τα περί γρήγορης λύσης- εάν υπάρχουν- δεν εναπόκεινται στις κυπριακές ηγεσίες. 

Ένα άλλο σημείο, το οποίο είναι προφανές, είναι ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά σπρώχνει προς ΜΟΕ και ειδικά Βαρώσι, ενώ η τουρκοκυπριακή φοβάται ότι εάν δώσει το Βαρώσι, χωρίς ικανοποιητικά γι’ αυτήν ανταλλάγματα, θα περιμένουν τους Ελληνοκυπρίους να δεχτούν νέα πρωτοβουλία μετά την εκμετάλλευση των διαθεσίμων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.

Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε το Δυτικό παράγοντα να θέλει να σχεδιάσει ένα πρόγραμμα ελέγχου της περιοχής και προγραμματισμό εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων, μέσα σε κλίμα σταθερότητας για τις εταιρείες του, γεγονός που μας οδηγεί στη σκέψη, ότι οι πλευρές στην Κύπρο καθυστερούν, αναμένοντας το τί θα μπορούσε να τους προσφερθεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο από την Ευρώπη και την Αμερική. Για τις χώρες αυτές, η Ανατολική Μεσόγειος αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία μετά την υπόθεση της Κριμαίας.

Αν υπήρχαν ελπίδες ότι η τουρκική κυβέρνηση θα άλλαζε, έχουν διαψευσθεί. Ο Ερτογάν διατηρεί τις δυνάμεις του, εξασφαλίζοντας ένα εξωφρενικά ψηλό ποσοστό στις τοπικές εκλογές, που θεωρήθηκαν και μετρήθηκαν ως ένα αξιόπιστο τεστ. Αλλά, από την άλλη, όλα δείχνουν ότι οι ήρεμες μέρες στην Τουρκία έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και η χώρα φαίνεται να παραμένει σε διαρκή αστάθεια.

Η ελληνοκυπριακή τώρα αντιπολίτευση με πρώτο βιολί το νεαρό Νικόλα, φωνάζει ότι μέσα από τη διαδικασία αυτή αναβαθμίζεται η διεθνής αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κράτους, ο ψευδο-υπουργός του οποίου βρέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες σε συναντήσεις με το StateDepartment. Ο Νικόλας έχει δίκαιο ότι όντως οι διεθνείς σχέσεις της τουρκοκυπριακής πλευράς αναβαθμίζονται γενικά και προς τα μουσουλμανικά κράτη και προς την ΕΕ και προς τις ΗΠΑ. Μια στοιχειώδης ειλικρίνεια  ωστόσο δεν θα τον άφηνε να ξεχάσει, ότι η διαδικασία αυτή ουσιαστικά έγινε εφικτή μέσα από τους πολύ σοφούς χειρισμούς του πατρός Παπαδόπουλου το 2004 (μαζί με τα χρονοδιαγράμματα και τις επιδιαιτησίες).

Πάντως, θα πρέπει να αρχίσουμε να διακρίνουμε πια ότι μέσα στο απορριπτικό στρατόπεδο αρχίζει να διαφαίνεται μία τάση, η οποία δεν έχει άλλο ζητούμενο στο κυπριακό πέραν από το να κρατήσει αποξενωμένους τους τουρκοκύπριους και από την ΚΔ. Θα προσέξατε ακόμα και παραδοσιακούς ενωτικούς να έχουν μεταφέρει το αντικείμενο του πόθου τους στην Κυπριακή Δημοκρατία, όχι στο έδαφός της, αλλά στα εναπομείναντα ρέστα της.

Ένα από τα αναμενόμενα των συνομιλιών θα ήταν η καταδίκη του φασισμού και σωβινισμού, ως απάντηση στα έκτροπα που προκάλεσαν στη Λεμεσό οι Ελαμίτες την προηγούμενη βδομάδα. Καμιά ανακοίνωση δεν έγινε επ αυτού και αυτό δείχνει πόσο οι συνομιλητές έχουν δυσκολία να αναφερθούν ακόμα και σε θέματα που εκ πρώτης μοιάζουν αυτονόητα.

Δέφτερη Ανάγνωση