Το πανό των διδύμων και τα αργύρια.

Το ρεπορτάζ από την εφ. Αλήθεια έχει ως εξής:

Πρόδωσαν τη μνήμη των διδύμων, για 580 αργύρια 

Έξω φρενών οι συγγενείς των διδύμων που έχασαν την ζωή τους στην φονική έκρηξη στο Μαρί πριν από δύο χρόνια. Τα βάζουν με τον Δήμο Λεμεσού, αφού σύμφωνα με τις καταγγελίες που έγιναν, δόθηκε οδηγία να κατέβει το πανό για την μνήμη των διδύμων και στην θέση του να τοποθετηθεί πληρωμένη (!) διαφήμιση για τα «Κύπρια»
Πιο συγκεκριμένα, η μητέρα των ηρώων διδύμων, Πόπη Χριστοφόρου, δήλωσε ότι είχε δοθεί άδεια από τον Αντιδήμαρχο Λεμεσού, Σάββα Στούπα, αλλά και από τον υπεύθυνο των καταστηματαρχών στην Λεωφόρο Ανεξαρτησίας, όπως τοποθετηθεί πανό για την εκδήλωση ( 9 Σεπτεμβρίου) προς τιμήν του Χρίστου και του Μίλτου. Αυτή την ημέρα οι δίδυμοι θ α γιόρταζαν τα 21α γενέθλια τους.
Ομάδα αγνώστων πήγαν χθες βράδυ στην περιοχή και κατέβασαν το πανό, τοποθετώντας στην θέση του πανό για τα «Κύπρια». Οι συγγενείς των διδύμων κατέβασαν το πανό με τα «Κύπρια» και το πήραν μαζί τους στο σπίτι, προκαλώντας τον Δήμαρχο Λεμεσού, Ανδρέα Χρήστου, να πάει για να το παραλάβει ο ίδιος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διοργανωτές για τα «Κύπρια» είχαν πληρώσει το ποσό των 580 ευρώ στον Δήμο Λεμεσού για να τοποθετήσουν το πανό στην συγκεκριμένη θέση. Οι συγγενείς των διδύμων τοποθέτησαν νέο πανό στο σημείο.

Ευχήθηκα κάποτε στην Πόπη, μεταξύ του μίσους και της αγάπης να επιλέξει το δεύτερο. Το δεύτερο, είναι ο δύσκολος δρόμος. Το δεύτερο δεν έχει "αργύρια". Αργύρια μπορεί να είναι το πανό για τα Κύπρια, αλλά "αργύρια" είναι και τα 2000 ευρώ, όπως άκουσα και δεν μπορεί να είναι ψέμα, σε μια μαϊμού - μουσικοσυνθέτη, θα πω τζαι σε ποιόν διότι του το λέω τζαι του ίδιου - Άριστος Μοσχοβάκης, για να γράψει δακρύβρεχτο άσμα για το παιδί μου! Πέραν από το προσβλητικό επίπεδο αισθητικής, το ζήτημα να παραγγείλω άσμα για το παιδί μου, είναι ζήτημα ουσίας εφόσον είναι επί πληρωμή. 2000 ευρώ είναι παραπάνω αργύρια από τα 580...

Νομίζει κανένας πως είναι εύκολο να σχολιάζει κάποιος το θέμα της απώλειας ενός ή θκυό γιούδων; Σαφέστατα δεν είναι. Και από άποψη σεβασμού και από άποψη σεμνότητας.

Παρόλα αυτά, οι δρόμοι σε μια τέτοια περίπτωση είναι μόνο δύο. Ή το μίσος ή η αγάπη.

Αύριο, μπορεί εγώ ή μια άλλη μάνα να βρεθούμε στην ίδια θέση, εμένα με απασχολεί, μάλιστα σοβαρά υπό τις εξελίξεις με την ένταξη μας στο ΝΑΤΟ και με τον επικείμενο πόλεμο στη γειτονιά. Εγγύηση δεν υπάρχει. Εξάλλου, κάθε μάνα από τη μέρα που θα γίνει μάνα ζει με αυτή την σκέψη. Τον κίνδυνο της απώλειας του πιο αγαπημένου της προσώπου που είναι απώλεια του ίδιου της του εαυτού.

Είσαι θρήσκα Πόπη. Άρα πιστεύεις πως οι γιούδες σου εξακολουθούν να ζουν, είναι κάπου αλλού, είναι ευτυχισμένοι και βλέπουν και εισπράττουν την αγάπη σου και τη σκέψη σου. 
Ποιός είναι ο δικός σου ο ρόλος; Αν αγαπάς όντως τη ζωή και αν πιστεύεις πως οι γιούδες σου εξακολουθούν να ζουν, οφείλεις να γίνεις "τα μάτια τους και η συνείδηση τους" δαμέ! 

Ζήσε, νοιώσε, αγάπα χαρίζοντας τον εαυτό σου σε αυτούς που αγαπάς αφού αυτό επιδιώκεις και σε αυτό βρίσκεις τη δύναμη να αντέξεις. Γίνε εσύ η δίοδος της ζωής που δεν έζησαν αν θέλεις να δώσεις αγάπη και να κρατήσεις την επαφή.

Αυτή τη ζωή ήθελαν να ζήσουν οι γιούδες σου; Διερωτούμαι! Είναι αυτοί που βρίσκονται πάνω στα πανό, στα πληρωμένα τραγούδια και στις φουστανέλλες; Αυτή ήταν η ουσία και ο σκοπός της ζωής τους, έτσι όπως εσύ τους έζησες; Αυτές ήταν οι φιλοδοξίες τους και τα όνειρα τους; 

Είσαι εκτός ορίων. Και οι πράξεις σου μέρα με τη μέρα ορίζουν την απουσία των αγαπημένων σου προσώπων από μέσα σου και όχι την παρουσία τους. Με κάτι άλλο τους αντικατέστησες.

Διότι πούποτε κανένας μας δεν βλέπει κανένα Χρίστο και κανένα Μίλτο πλέον. Βλέπει μια μάνα, η οποία έχει μπλοκαριστεί μέσα στη θλίψη της και φωνάζει για βοήθεια. Μόνο που φωνάζει επιθετικά. Σαν να φωνάζει για την ανάγκη της για έχθρα και όχι για βοήθεια.

Εξάλλου, αν είσαι θρήσκα και πιστεύεις στην ευτυχία μετά θάνατο, μόνο λύπη θα προκαλεί η κατάσταση σου στους γιούδες σου αν σε βλέπουν. Διότι τίποτε δεν αποπνέει ευτυχία και γαλήνη από τις πράξεις σου. Όσο και να χαμογελάς. Μέσα από ένα υπερφίαλο εαυτό τον οποίο έκτισες για να αμυνθείς, δείχνεις πως ακόμα να βρεις την βεβαιότητα που διακυρήττεις. Πως ακούεις και βλέπεις τη ζωή που δεν επρολάβαν να ζήσουν οι αγαπημένοι σου. Και πως τους φέρνεις κοντά σε αυτή τη ζωή με τις πράξεις σου, πως τους ζωντανέφκεις και πως εξακολουθούν να υπάρχουν με όσα είχαν δικαίωμα να ζήσουν και να πράξουν οι ίδιοι. Όχι εσύ.

Το να υποκαθιστάς εν ζωή ή μετά θάνατον το παιδί σου, δεν είναι αγάπη, λέγεται μεταφορικά "πράξη παιδοκτονίας". Λυπούμαι που το λέω αυτό. Αλλά αυτό βλέπω και αυτό εκλαμβάνω. Μια μάνα που σκοτώνει καθημερινά ξανά και ξανά την αλήθκεια αυτών που αγάπησε. Που μπορεί να θέλει κατά βάθος να σκοτώνει καθημερινά τον ίδιο της τον εαυτό.