"Σύμφωνα με τους νόμους της αστικής οικονομίας, το μεγαλύτερο μέρος απ΄τα προϊόντα δεν ανήκει στους εργάτες που τα δημιούργησαν.
Αν λοιπόν πούμε: αυτό είναι άδικο, αυτό δεν πρέπει να γίνεται, αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την οικονομία, λέμε μονάχα πως αυτό το οικονομικό γεγονός, βρίσκεται σε αντίφαση με το ηθικό μας αίσθημα.
Να γιατί ο Μαρξ δε θεμελίωσε ποτέ τις κομμουνιστικές του διεκδικήσεις πάνω σ΄αυτό, μα πιο πολύ πάνω στην αναγκαστική κατάρρευση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, που πραγματοποιείται κάτω από τα μάτια μας κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Αρκείται να πει πως η υπεραξία δημιουργείται από την απλήρωτη εργασία: αυτό είναι ένα απλό και καθαρό γεγονός.
Ωστόσο, εκείνο που μπορεί νάναι πέρα για πέρα λαθεμένο από οικονομική άποψη, μπορεί νάναι ακόμα σωστό απ΄την άποψη της παγκόσμιας ιστορίας. Αν το ηθικό αίσθημα της μάζας θεωρεί ένα οικονομικό γεγονός, όπως άλλοτε τη δουλεία και τον εξανδραποδισμό σαν άδικο, αυτό δείχνει πως αυτό το ίδιο το γεγονός είναι μια επιβίωση: πως άλλα οικονομικά γεγονότα δημιουργήθηκαν που χάρη σ΄αυτά το πρώτο κατήντησε ανυπόφορο και δεν μπορεί να υποστηριχθεί.
Πίσω λοιπόν, απ΄την τυπική οικονομική ανακρίβεια, μπορεί να κρύβεται ένα πολύ πραγματικό οικονομικό περιεχόμενο.
[...]
Όπως απόδειξε ο Μαρξ, τα πραγματικά θεμέλια που πάνω σ΄αυτά οικοδομήθηκε κάθε πολιτική, νομοθετική και φιλοσοφική ιδεολογία της σύγχρονης αστικής τάξης, είναι ο προσδιορισμός της αξίας των εμπορευμάτων απ΄την εργασία και την ελεύθερη ανταλλαγή, που γίνεται σύμφωνα με τούτο το μέτρο αξίας, ανάμεσα σε κατόχους με ίσα δικαιώματα.
Ο αγαθός αστός, μόλις μάθει πως το μέτρο των εμπορευμάτων είναι η εργασία, νοιώθει να πληγώνονται βαθειά τα καλά του αισθήματα, απ΄την κακία ενός κόσμου που παραδέχεται τυπικά τούτη την αρχή δικαίου, μα που πραγματικά σε κάθε στιγμή, την πετάει στην άκρη χωρίς να σκοτίζεται.
Πάνω απ΄όλους ο μικροαστός, που η τίμια εργασία του - τη στιγμή μάλιστα που δεν είναι δική του μα των εργατών του ή των παραγυιών του - χάνει καθημερινά ολοένα και πιο πολύ την αξία της απ΄το συναγωνισμό της μεγάλης παραγωγής και των μηχανών, πάνω απ΄όλους ο μικροπαραγωγός, φτάνει να επιθυμεί φλογερά μια κοινωνία, όπου η ανταλλαγή των προϊόντων, σύμφωνα με την αξία εργασίας που έχουν, να είναι πραγματικότητα πλέρια και χωρίς εξαιρέσεις.
Μ΄άλλα λόγια ο μικροπαραγωγός αναγκάζεται να λαχταράει μια κοινωνία όπου βασιλεύει, αποκλειστικά και ολοκληρωτικά ένας μοναδικός νόμος παραγωγής των εμπορευμάτων, μα που να περιορίζονται οι όροι εκείνοι που κάνουν αποτελεσματικό τούτο το νόμο, δηλαδή οι άλλοι νόμοι παραγωγής των εμπορευμάτων και πιο σωστά οι νόμοι κεφαλαιοκρατικής παραγωγής"
Φ. Ένγκελς
Εισαγωγή στην "Αθλιότητα της Φιλοσοφίας" του Κ.Μαρξ
"Στο ερώτημα ποιές ήταν οι σχέσεις αυτές ( οι σχέσεις της σύγχρονης αστικής ιδιοκτησίας ), δεν μπορούσε κανείς να απαντήσει παρά με μια κριτική ανάλυση της πολιτικής οικονομίας, που να αγκαλιάζει το συνολο των σχέσεων ιδιοκτησίας όχι μονάχα τη νομική τους έκφραση εκούσιων σχέσεων, παρά την πραγματική τους μορφή σχέσεων υλικής παραγωγής.
Καθώς ο Προυντόν υποτάσει το σύνολο των οικονομικών αυτών σχέσεων στη νομική έννοια της ιδιοκτησίας, δεν μπορούσε να προχωρήσει πέρα απ΄την απάντηση που έδωσε κιόλας ο Μπρισό πριν από τα 1789, με τα ίδια λόγια: "Η ιδιοκτησία είναι κλεψιά".
Το συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε από όλα αυτά είναι πως οι νομικές έννοιες του αστού για την κλεψιά εφαρμόζονται το ίδιο καλά και στα τίμια κέρδη του".
"Ο Προυντόν κρινόμενος από τον Κ.Μαρξ", Σοσιαλδημοκράτης, 1865
Αν λοιπόν πούμε: αυτό είναι άδικο, αυτό δεν πρέπει να γίνεται, αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την οικονομία, λέμε μονάχα πως αυτό το οικονομικό γεγονός, βρίσκεται σε αντίφαση με το ηθικό μας αίσθημα.
Να γιατί ο Μαρξ δε θεμελίωσε ποτέ τις κομμουνιστικές του διεκδικήσεις πάνω σ΄αυτό, μα πιο πολύ πάνω στην αναγκαστική κατάρρευση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, που πραγματοποιείται κάτω από τα μάτια μας κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Αρκείται να πει πως η υπεραξία δημιουργείται από την απλήρωτη εργασία: αυτό είναι ένα απλό και καθαρό γεγονός.
Ωστόσο, εκείνο που μπορεί νάναι πέρα για πέρα λαθεμένο από οικονομική άποψη, μπορεί νάναι ακόμα σωστό απ΄την άποψη της παγκόσμιας ιστορίας. Αν το ηθικό αίσθημα της μάζας θεωρεί ένα οικονομικό γεγονός, όπως άλλοτε τη δουλεία και τον εξανδραποδισμό σαν άδικο, αυτό δείχνει πως αυτό το ίδιο το γεγονός είναι μια επιβίωση: πως άλλα οικονομικά γεγονότα δημιουργήθηκαν που χάρη σ΄αυτά το πρώτο κατήντησε ανυπόφορο και δεν μπορεί να υποστηριχθεί.
Πίσω λοιπόν, απ΄την τυπική οικονομική ανακρίβεια, μπορεί να κρύβεται ένα πολύ πραγματικό οικονομικό περιεχόμενο.
[...]
Όπως απόδειξε ο Μαρξ, τα πραγματικά θεμέλια που πάνω σ΄αυτά οικοδομήθηκε κάθε πολιτική, νομοθετική και φιλοσοφική ιδεολογία της σύγχρονης αστικής τάξης, είναι ο προσδιορισμός της αξίας των εμπορευμάτων απ΄την εργασία και την ελεύθερη ανταλλαγή, που γίνεται σύμφωνα με τούτο το μέτρο αξίας, ανάμεσα σε κατόχους με ίσα δικαιώματα.
Ο αγαθός αστός, μόλις μάθει πως το μέτρο των εμπορευμάτων είναι η εργασία, νοιώθει να πληγώνονται βαθειά τα καλά του αισθήματα, απ΄την κακία ενός κόσμου που παραδέχεται τυπικά τούτη την αρχή δικαίου, μα που πραγματικά σε κάθε στιγμή, την πετάει στην άκρη χωρίς να σκοτίζεται.
Πάνω απ΄όλους ο μικροαστός, που η τίμια εργασία του - τη στιγμή μάλιστα που δεν είναι δική του μα των εργατών του ή των παραγυιών του - χάνει καθημερινά ολοένα και πιο πολύ την αξία της απ΄το συναγωνισμό της μεγάλης παραγωγής και των μηχανών, πάνω απ΄όλους ο μικροπαραγωγός, φτάνει να επιθυμεί φλογερά μια κοινωνία, όπου η ανταλλαγή των προϊόντων, σύμφωνα με την αξία εργασίας που έχουν, να είναι πραγματικότητα πλέρια και χωρίς εξαιρέσεις.
Μ΄άλλα λόγια ο μικροπαραγωγός αναγκάζεται να λαχταράει μια κοινωνία όπου βασιλεύει, αποκλειστικά και ολοκληρωτικά ένας μοναδικός νόμος παραγωγής των εμπορευμάτων, μα που να περιορίζονται οι όροι εκείνοι που κάνουν αποτελεσματικό τούτο το νόμο, δηλαδή οι άλλοι νόμοι παραγωγής των εμπορευμάτων και πιο σωστά οι νόμοι κεφαλαιοκρατικής παραγωγής"
Φ. Ένγκελς
Εισαγωγή στην "Αθλιότητα της Φιλοσοφίας" του Κ.Μαρξ
"Στο ερώτημα ποιές ήταν οι σχέσεις αυτές ( οι σχέσεις της σύγχρονης αστικής ιδιοκτησίας ), δεν μπορούσε κανείς να απαντήσει παρά με μια κριτική ανάλυση της πολιτικής οικονομίας, που να αγκαλιάζει το συνολο των σχέσεων ιδιοκτησίας όχι μονάχα τη νομική τους έκφραση εκούσιων σχέσεων, παρά την πραγματική τους μορφή σχέσεων υλικής παραγωγής.
Καθώς ο Προυντόν υποτάσει το σύνολο των οικονομικών αυτών σχέσεων στη νομική έννοια της ιδιοκτησίας, δεν μπορούσε να προχωρήσει πέρα απ΄την απάντηση που έδωσε κιόλας ο Μπρισό πριν από τα 1789, με τα ίδια λόγια: "Η ιδιοκτησία είναι κλεψιά".
Το συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε από όλα αυτά είναι πως οι νομικές έννοιες του αστού για την κλεψιά εφαρμόζονται το ίδιο καλά και στα τίμια κέρδη του".
"Ο Προυντόν κρινόμενος από τον Κ.Μαρξ", Σοσιαλδημοκράτης, 1865
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου