"Το χρηματιστικό κεφάλαιο μπορεί να κυριαρχήσει σε "οποιαδήποτε", ακόμη και ανεξάρτητη χώρα γι αυτό όλοι οι συλλογισμοί για "απραγματοποίητο" της αυτοδιάθεσης από την άποψη του χρηματιστικού κεφαλαίου είναι ολοκληρωτική σύγχιση"
Β.Ι.Λένιν
Η ιστορία δε σταματάει και τον καιρό των αντεπαναστάσεων. Η ιστορία προχώρησε και στη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου του 1914-1916., που ήταν συνέχιση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των προηγούμενων δεκαετιών. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός που στα 1860 - 1870 ήταν πρωτοπόρα και προοδευτική δύναμη του ελεύθερου συναγωνισμού και που στις αρχές του 20ου αιώνα μετεξελίχθηκε σε μονοπωλιακό καπιταλισμό, δηλαδή σε ιμπεριαλισμό, έκανε στη διάρκεια του πολέμου ένα σημαντικό βήμα μπρος όχι μόνο προς μια ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση του χρηματιστικού κεφαλαίου, αλλά και προς τη μετατροπή του σε κρατικό καπιταλισμό. Τη δύναμη της εθνικής σύνδεσης, τη σημασία των εθνικών συμπαθειών, την αποκάλυψε σ΄αυτό τον πόλεμο η συμπεριφορά, λ.χ των Ιρλανδών στον ένα ιμπεριαλιστικό συνασπισμό και των Τσέχων στον άλλο.
Οι συνειδητοί ηγέτες του ιμπεριαλισμού λένε μέσα τους: δεν μπορούμε, βέβαια, να πραγματοποιήσουμε τους σκοπούς μας χωρίς το στραγγαλισμό των μικρών λαών, μα υπάρχουν δυό τρόποι στραγγαλισμού.
Υπάρχουν περιπτώσεις που είναι πιο σίγουρο -- και συμφεροτερο -- να αποκτήσεις ειλικρινείς και ευσυνείδητους "υπερασπιστές της πατρίδας" στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με τη δημιουργία πολιτικά ανεξάρτητων κρατών που για την οικονομική εξάρτησή τους θα φροντίσουμε πια "εμείς"! Είναι συμφερότερο να είσαι σύμμαχος ( σε ένα σοβαρό πόλεμο των ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων ) της ανεξάρτητης Βουλγαρίας, παρά κύριος της εξαρτημένης Ιρλανδίας! Η ολοκλήρωση εκείνων που έμειναν ατελείωτα στον τομέα των εθνικών μεταρρυθμίσεων μπορεί καμιά φορά να δυναμώσει εσωτερικά τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, αυτό το υπολογίζει σωστά λ.χ ένας από τους πιο πρόστυχους υπηρέτες του γερμανικού ιμπεριαλισμού, ο Κ.Ρένερ που, εννοείται, υπερασπίζεται με όλες του τις δυνάμεις την "ενότητα" των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων γενικά και την ενότητα με τον Σάιντερμαν και ειδικότερα με τον Κάουτσκι.
Η αντικειμενική πορεία των πραγμάτων επιβάλλεται, και όπως οι στραγγαλιστές των επαναστάσεων του 1848 και του 1905 ήταν, με μια ορισμένη έννοια, οι εκτελεστές της διαθήκης τους, έτσι και οι μαέστροι του ιμπεριαλστικού μακελειού είναι αναγκασμένοι να εφαρμόζουν ορισμένες κρατικοκαπιταλιστικές, ορισμένες εθνικές μεταρρυθμίσεις. Επιπλέον πρέπει με παραχωρησούλες να ησυχάσουν οι μάζες που είναι εξαγριωμένες από τον πόλεμο και την ακρίβεια: γιατί να μην τους δοθεί υπόσχεση ( και να μην γίνει εφαρμογή ενμέρει -- αφού αυτό δεν υποχρεώνει σε τίποτε! ) της "ελάττωσης των εξοπλισμών"; Ο πόλεμος άλλωστε είναι τέτοιος "βιομηχανικός κλάδος" που μοιάζει με τη δασοκομία: χρειάζονται δεκαετίας για να αναπτυχθούν αρκετά μεγάλα δέντρα...δηλαδή αρκετά άφθονο και ενήλικο "κρέας για τα κανόνια".
Β.Ι.Λένιν, Άπαντα τομ.30, σελ. 343 - 345
Β.Ι.Λένιν
Η ιστορία δε σταματάει και τον καιρό των αντεπαναστάσεων. Η ιστορία προχώρησε και στη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου του 1914-1916., που ήταν συνέχιση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των προηγούμενων δεκαετιών. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός που στα 1860 - 1870 ήταν πρωτοπόρα και προοδευτική δύναμη του ελεύθερου συναγωνισμού και που στις αρχές του 20ου αιώνα μετεξελίχθηκε σε μονοπωλιακό καπιταλισμό, δηλαδή σε ιμπεριαλισμό, έκανε στη διάρκεια του πολέμου ένα σημαντικό βήμα μπρος όχι μόνο προς μια ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση του χρηματιστικού κεφαλαίου, αλλά και προς τη μετατροπή του σε κρατικό καπιταλισμό. Τη δύναμη της εθνικής σύνδεσης, τη σημασία των εθνικών συμπαθειών, την αποκάλυψε σ΄αυτό τον πόλεμο η συμπεριφορά, λ.χ των Ιρλανδών στον ένα ιμπεριαλιστικό συνασπισμό και των Τσέχων στον άλλο.
Οι συνειδητοί ηγέτες του ιμπεριαλισμού λένε μέσα τους: δεν μπορούμε, βέβαια, να πραγματοποιήσουμε τους σκοπούς μας χωρίς το στραγγαλισμό των μικρών λαών, μα υπάρχουν δυό τρόποι στραγγαλισμού.
Υπάρχουν περιπτώσεις που είναι πιο σίγουρο -- και συμφεροτερο -- να αποκτήσεις ειλικρινείς και ευσυνείδητους "υπερασπιστές της πατρίδας" στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με τη δημιουργία πολιτικά ανεξάρτητων κρατών που για την οικονομική εξάρτησή τους θα φροντίσουμε πια "εμείς"! Είναι συμφερότερο να είσαι σύμμαχος ( σε ένα σοβαρό πόλεμο των ιμπεριαλιστικών Δυνάμεων ) της ανεξάρτητης Βουλγαρίας, παρά κύριος της εξαρτημένης Ιρλανδίας! Η ολοκλήρωση εκείνων που έμειναν ατελείωτα στον τομέα των εθνικών μεταρρυθμίσεων μπορεί καμιά φορά να δυναμώσει εσωτερικά τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, αυτό το υπολογίζει σωστά λ.χ ένας από τους πιο πρόστυχους υπηρέτες του γερμανικού ιμπεριαλισμού, ο Κ.Ρένερ που, εννοείται, υπερασπίζεται με όλες του τις δυνάμεις την "ενότητα" των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων γενικά και την ενότητα με τον Σάιντερμαν και ειδικότερα με τον Κάουτσκι.
Η αντικειμενική πορεία των πραγμάτων επιβάλλεται, και όπως οι στραγγαλιστές των επαναστάσεων του 1848 και του 1905 ήταν, με μια ορισμένη έννοια, οι εκτελεστές της διαθήκης τους, έτσι και οι μαέστροι του ιμπεριαλστικού μακελειού είναι αναγκασμένοι να εφαρμόζουν ορισμένες κρατικοκαπιταλιστικές, ορισμένες εθνικές μεταρρυθμίσεις. Επιπλέον πρέπει με παραχωρησούλες να ησυχάσουν οι μάζες που είναι εξαγριωμένες από τον πόλεμο και την ακρίβεια: γιατί να μην τους δοθεί υπόσχεση ( και να μην γίνει εφαρμογή ενμέρει -- αφού αυτό δεν υποχρεώνει σε τίποτε! ) της "ελάττωσης των εξοπλισμών"; Ο πόλεμος άλλωστε είναι τέτοιος "βιομηχανικός κλάδος" που μοιάζει με τη δασοκομία: χρειάζονται δεκαετίας για να αναπτυχθούν αρκετά μεγάλα δέντρα...δηλαδή αρκετά άφθονο και ενήλικο "κρέας για τα κανόνια".
Β.Ι.Λένιν, Άπαντα τομ.30, σελ. 343 - 345
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου