Πέντε αγκάθια στο μνημόνιο ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ...του Άριστου Δαμιανού

Εξαιρετικό άρθρο πλην της τελευταίας παραγράφου, όπου εμμέσως πλην σαφώς, το εκλογικό σώμα καλείται να καλοδεχτεί τις "συνεργασίες" με το έτερο απορριπτικό μέτωπο, το οποίο έχει  μαζευτεί γύρω από την υποψηφιότητα του Γιώργου Λιλλήκα.

Δυστυχώς....αν μέναμε μέχρι το πέμπτο σημείο, ίσως και να άξιζε ή να είχε κάποια ουσία....

Με ενδεχόμενο όμως άνοιγμα στην ΕΔΕΚ, το υπόλοιπο ΕΥΡΩΚΟ, τον ανισόρροπο Λιλλήκα και τους απογόνους του αείμνηστου (έλεος πκιον εν αντέχεται τούντο πράμα) είναι απολύτως βέβαιο πως ο καιρός όπου το ΑΚΕΛ βρισκόταν σε ένα επιτρεπτό όριο ενσωμάτωσης και πολιτικών αδιεξόδων, έχει παρέλθει και πως ο ιστορικός κύκλος έχει οριστικά κλείσει για το συγκεκριμένο κόμμα. Όταν φτάνεις σε τέτοιο αδιέξοδο, ή το παραδέχεσαι και φεύγεις ή γίνεσαι το αδιέξοδο αυτοπροσώπως χωρίς ελπίδα και χωρίς νόημα ύπαρξης. 

του Άριστου Δαμιανού

Μέλος Επιτελείου Υποψήφιου Προέδρου Σταύρου Μαλά / Βουλευτής ΑΚΕΛ

 

Στη δική μας αντίληψη σύγχρονο είναι να τεκμηριώνεις αυτά που λες. Για έναν υποψήφιο Πρόεδρο είναι και ζήτημα πολιτικής αξιοπιστίας εξάλλου. Στο μνημόνιο στο οποίο συμφώνησαν ωστόσο οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ, υπάρχουν σοβαρά πολιτικά ελλείμματα, που δημιουργούν στον μέσο ψηφοφόρο ανησυχίες και ερωτηματικά. Ιδιαίτερα σε ό, τι αφορά στο κυπριακό.

Πρώτο, ο κ. Αναστασιάδης θα δεσμεύεται από «κοινές θέσεις κομμάτων που εκπροσωπούν την συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος σε ποσοστό 75%». Η πρόνοια αυτή παρέχει την ευχέρεια στον κ. Αναστασιάδη να επικαλείται πιθανές ενστάσεις του κόμματος του για να ακυρώνει τη βούληση όλων των υπολοίπων. Ο Συναγερμός που σταθερά καταγράφει ποσοστά πέραν του 30% θα έχει δηλαδή μόνιμο βέτο.

Δεύτερο, ο κ. Αναστασιάδης «θα διορίσει πρόσωπο εγνωσμένου πολιτικού και νομικού κύρους» ως διαπραγματευτή. Ως γνωστό, σε αποκαλυπτική αναφορά του πριν ένα ακριβώς χρόνο στην εφημερίδα «Καθημερινή» παραδέχθηκε ότι θα πράξει τούτο αφού αναγνωρίζει ότι οι πολίτες ανησυχούν για τις δικές του πολιτικές θέσεις. Πέραν του αυτονόητου, ότι δηλαδή ο διορισμένος διαπραγματευτής θα ελέγχεται ούτως ή άλλως και θα παύεται από τον Πρόεδρο, εδώ υπάρχει ένα ζήτημα τάξης. Αν ο κ. Αναστασιάδης αποποιείται του καθήκοντος να διαπραγματευτεί εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων, θα πρέπει να γνωρίζουμε πριν από τις εκλογές το πρόσωπο που θα κριθεί να τον αντικαταστήσει. Αν για παράδειγμα αυτό το πρόσωπο δεσμεύεται από προηγούμενες πολιτικές και νομικές του θέσεις σε άλλες φάσεις του κυπριακού ή αν υιοθετεί απόψεις για συμφωνημένη διχοτόμηση ή την επικίνδυνη προσέγγιση «έδαφος έναντι κυριαρχίας» ή αν απορρίπτει την ομοσπονδία, τότε οι πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν ποιος μη εκλελεγμένος θα διαχειρίζεται τις τύχες μας.

Τρίτο, ο κ. Αναστασιάδης θα προωθήσει την ετοιμασία «ενός συνολικού πλαισίου προτάσεων για λύση» που θα βασίζεται, μεταξύ άλλων, «στις αποφάσεις Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων». Δυστυχώς για την πλευρά μας, τέτοιες είναι και οι αρνητικές αποφάσεις Δημόπουλος (αναγνώριση Επιτροπής Αποζημιώσεων Τουρκίας), Ασπρόφτας και Πετρακίδου (απόδοση δικαιωμάτων στο χρήστη σε βάρος προσφύγων). Εκτός λοιπόν αν θα γίνει επιλεκτική χρήση αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ουσιαστικά ο κ. Αναστασιάδης προϊδεάζει τους πολίτες για το χειρισμό στον οποίο θα προβεί αναφορικά με το περιουσιακό. Ο οποίος χειρισμός φυσιολογικά, όπως και τώρα, δεν θα μπορεί να αγνοεί αυτές τις αποφάσεις.

Τέταρτο, ενώ ορθά ο κ. Αναστασιάδης αναφέρει ότι τον δεσμεύουν «τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας (του ΟΗΕ) επί του Κυπριακού», τα οποία περιλαμβάνουν την προϋπόθεση για αποστρατιωτικοποίηση στα πλαίσια της λύσης (διαχρονική θέση και του Εθνικού Συμβουλίου), εξαγγέλλει «οικοδόμηση σχέσεων με το ΝΑΤΟ (έναν επιθετικό στρατιωτικό οργανισμό) μη αποκλειόμενης της αίτησης για ένταξη μας σε αυτό». Πέραν των πολλών πολιτικών και στρατιωτικών ζητημάτων που προκύπτουν και που επηρεάζουν την εθνική ασφάλεια, στέκομαι μόνο σε έναν πραγματικό κίνδυνο: εγκατάλειψη της θέσης μας για κατάργηση όλων των στρατών σε μια ελεύθερη Κύπρο, θα δώσει το άλλοθι στην Τουρκία για να επιμείνει στην απαράδεκτη θέση της για τη μόνιμη παρουσία στρατευμάτων της στην Κύπρο. Εξάλλου, αν η Κύπρος θα χρειάζεται για σκοπούς ΝΑΤΟ στρατό, αυτός θα είναι μικτός. Ελληνικός και τουρκικός. Και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο για τη βιωσιμότητα της λύσης.

Πέμπτο, από το μνημόνιο απουσιάζει παντελώς η ρητή αναφορά στη δικοινοτική διζωνική Ομοσπονδία. Κάτι που συζητείται ευρέως κατά τη διάρκεια του προεκλογικού και που με βάση παραδοχή του κ. Αναστασιάδη έγινε για να καταστεί πιο ελκυστική η υποψηφιότητά του για το ΕΥΡΩΚΟ. Δεν μάς αφορά ο τακτικισμός αλλά η ουσία. Ως γνωστό μέχρι πρότινος ο κ. Αναστασιάδης αναφερόταν στο δικό του όραμα για το περιεχόμενο της λύσης, το οποίο συμπυκνώνεται στη θέση για χαλαρή και αποκεντρωμένη Ομοσπονδία. Θέση που δεν διέψευσε κατά την πολύ πρόσφατη τηλεμαχία αν και προκλήθηκε από τον κ. Μαλά.

Με δεδομένο ότι ο κ. Αναστασιάδης άσκησε έντονη κριτική στις θέσεις Χριστόφια για το κυπριακό αλλά και σε εκείνες (και μάλιστα πολύ έντονα και με χαρακτηρισμούς) του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, εύλογα συνάγεται ότι διαγράφοντας τα τελευταία δέκα χρόνια, θα μάς επαναφέρει –αν εκλεγεί- στις θέσεις της δεκαετίας κατά την οποία κυβέρνησε ως ηγέτης του Συναγερμού. Η οποία δεκαετία Συναγερμού κληροδότησε, μέσα από παλινδρομήσεις και επικίνδυνες υποχωρήσεις, στον Τάσσο Παπαδόπουλο, το σχέδιο Ανάν. Που είτε συμφώνησε είτε διαφώνησε κανείς με αυτό το 2004, όλοι αναγνωρίζουν ότι ήταν όντως μια χαλαρή Ομοσπονδία. Ανάλογη με αυτήν που εξαγγέλλει ότι θα επιδιώξει ο κ. Αναστασιάδης.