Οι εργοδότες δεν αφήνουν στα συνδικάτα ούτε ένα φύλλο συκής να κρέμεται, ούτε μια σπιθαμή εδάφους πίσω τους για να υποχωρήσουν, ούτε μια γωνιά για να αποσυρθούν μουρμουρώντας. Το κεφάλαιο προτίθεται να το πάρει μέχρι τέλους – για να ολοκληρώσει την διαδικασία που τρέχει και που έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια – θα εξαφανίσει κάθε ίχνος από το εργατικό κεκτημένο που υπάρχει και θα πάρει την κοινωνία πίσω στις συνθήκες του 1930. Για το ότι η εργοδοσία θεωρεί ότι μπορεί να το κάνει αυτό και για το ότι σε σημαντικό βαθμό το κάνει ήδη, υπάρχουν ευθύνες.
Το ότι για παράδειγμα μέσα σε 2 χρόνια μειώθηκε κάπου 20% το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, και το ότι με το ομόφωνα συμφωνημένο μνημόνιο τέθηκαν οι βάσεις για να επιτυχυνθεί η κοινωνική κατρακύλα και να ολοκληρωθεί η φτωχοποίηση και δεν έχει γίνει ακόμα μια γενική απεργία, μας λέει πολλά. Μας λέει για παράδειγμα γιατί οι εργολάβοι με τόση άνεση απορρίπτουν 4 μεσολαβητικές προτάσεις και η υπουργός εργασίας είναι απλά θλιμμένη και σχεδόν έτοιμη να βάλει τα κλάματα.
Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς διάνοια, ούτε μάντης για να προβλέψει το τι ερχόταν. Ήταν όλα τόσο μα τόσο καθαρά σε όποιον/α παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα και απλά προβληματιζόταν λίγο. Και να μην πει κανείς “μα δεν ξέραμε”.
…...........
9/4/2009
...Το συνδικαλιστικό κίνημα με κάποιες εξαιρέσεις αδυνατεί να εντάξει τους ξένους εργάτες και να τους διασφαλίσει τα δικαιώματα τους με αποτέλεσμα τη δημιουργία εργαζομένων δυο ταχυτήτων. Επειδή δεν είναι αρκετό να επισημαίνουν η ΠΕΟ και η ΣΕΚ ότι οι ξένοι εργάτες αποτελούν φτηνή εργατική δύναμη. Το ζήτημα είναι να συμβάλουν ώστε να μην αντιμετωπίζονται οι ξένοι ως εκμεταλλεύσιμη και αναλώσιμη εργατική δύναμη μέσα από την πραγματική και όχι απλώς την τυπική ένταξη τους στο συνδικαλιστικό κίνημα...
9/8/2011
Χτυπούν τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα επειδή εν το τμήμα της εργατικής τάξης που διατηρεί ακόμα κάποια πολιτική δύναμη. Μεν τρώτε κόνναρα ότι κόπτουνται τάχα για την προνομιακή τους θέση σε σχέση με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Το πόσον σέβεται το κεφάλαιο τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα έδειξεν το την τελευταία δεκαετία – με τες παρανομίες τζιαι τες συνθήκες δουλείας στα ξενοδοχεία τζιαι στες οικοδομές, με την σθεναρή αντίθεση τζιαι αντίσταση του σε κάθε αύξηση του κατώτατου μισθού, με την καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, με την εργοδοτική τρομοκρατία που επιβάλλει στους πλείστους εργασιακούς χώρους. Η επίθεση στους δημόσιους υπαλλήλους έρκεται απλά να ολοκληρώσει το προηγούμενο κύμα υποτίμησης της εργασίας τζιαι να ξεκινήσει το επόμενο...
1/12/2011
...Η Αριστερά και τα συνδικάτα περίμεναν και περιμένουν να περάσει η μπόρα για να ξαναπάμε στην κανονικότητα – επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται ότι είμαστε ήδη σε νέα εποχή. Σε μια εποχή που θα θερίσουν αυτά που έσπειραν ή που δεν έσπειραν τις προηγούμενες δεκαετίες...
9/12/2011
...Σήμερα μπορούμε να μιλάμε πλέον για τρία "κάστρα" της εργατικής τάξης που πέφτουν ταυτόχρονα ως αποτέλεσμα ιστορικής διάβρωσης από τη μια και συνεπειών της σημερινής κρίσης από την άλλη:
- η χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο καταργώντας το συγκριτικό μέτρο για τον ιδιωτικό
- η κατάργηση του “κοινωνικού διαλόγου” και η περιθωριοποίηση των συνδικάτων
- η σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΑΚΕΛ και η εξουδετέρωση της εργατικής αριστερής φωνής σε κοινοβουλευτικό και κυβερνητικό επίπεδο.Αφού το ίδιο το κεφάλαιο με την συνέργεια του κράτους κατάργησε το τριμερές σύστημα, δεν υπάρχει πλέον καμιά λογική στην εμμονή σε ιστορικά προηγούμενες γραμμές άμυνας. Με αυτά τα δεδομένα οι δυνάμεις της εργασίας και της αριστεράς δεν έχουν άλλη επιλογή από την ανασύνταξη και την επιθετική αναδιάταξη. Ιδιαίτερα μάλιστα αφού έπονται και οι συνέπειες της τραπεζικής κρίσης, η κοινωνικοποίηση δηλαδή της ζημιάς και το κάλεσμα για το δημόσιο ξελάσπωμα των τραπεζών – μετά την συγκάλυψη έρχεται και η επιβράβευση του εγκλήματος που διαπράχθηκε πρόσφατα από τα γκόλντεν μπόις της χώρας. Μπροστά στην ανευθυνότητα των διοικούντων τραπεζιτικών, εργοδοτικών και πολιτικών παραγόντων η όποια συνδικαλιστική “στάση υπευθυνότητας” όπως πχ η τρίωρη συμβολική απεργία για την τιμή των όπλων που ανακοινώθηκε, σημαίνει στην πράξη υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων και θα ερμηνευτεί ως τέτοια...
1/1/2012
...Οι συνθήκες σήμερα όμως είναι τέτοιες που απειλούνται όχι μόνο τα κεκτημένα του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά η ίδια η ύπαρξη του συνδικαλισμού. Διακυβεύεται πλέον όχι απλώς το πλαίσιο δράσης του εργατικού κινήματος, αλλά η ίδια η συνέχιση του ως τέτοιο και η αποτροπή της αποσύνθεσής του σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες συμφερόντων που θα αλληλοσπαράζονται σε κανιβαλιστικούς ανταγωνισμούς την ώρα που ο πλούτος θα συνεχίζει να συσσωρεύεται. Το εργατικό κίνημα χρειάζεται να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και αγωνιστική διάθεση, ενότητα δράσης και ταξικού αγώνα, όχι μόνο για να προστατέψει το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας για τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες αλλά δυνητικά ακόμα και την επιβίωση μερίδας εργαζομένων και την ίδια την υπόσταση του.
22/4/2012
...Όταν οι εργοδότες και τα φερέφωνα τους στοχοποιούσαν τους δημόσιους υπαλλήλους συνολικά και έριχναν τόνους λάσπη σε όποια ομάδα εργαζομένων τολμούσε να αντιδράσει, κάποιοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα- ακόμα και από την αριστερά -που δεν έβλεπαν μπροστά, γελούσαν και πλειοδοτούσαν στην υστερία ενάντια στους “βολεμένους” και τους “προνομιούχους”. Κάποιοι άλλοι που κάτι έβλεπαν απλά σιωπούσαν για να περάσει η μπόρα. Μετά ήρθαν τα πετσοκόμματα και στον ιδιωτικό τομέα. Με την ίδια ακριβώς ρητορική. Και την ίδια ποσότητα λάσπης σε όποιους τόλμησαν να αντιδράσουν. Ακούσαμε για ανεύθυνα συνδικάτα όπου απέργησαν μετά από εργοδοτικές αυθαιρεσίες και μονομερείς κινήσεις, για αδικαιολόγητα ψηλές μισθοδοσίες σε συλλογικές συμβάσεις στα οικοδομικά επαγγέλματα, τώρα για “βασιλικούς” μισθούς των εργατών στα συσκευαστήρια πατατών.
Εδώ βέβαια έχουν και τα συνδικάτα ΠΕΟ και ΣΕΚ μερίδιο ευθύνης – τώρα είναι παραπλανητικά τα νούμερα μισθών που γράφει ο αστικός τύπος φωνάζουν, χτες όμως κάποιοι συνδικαλιστές, όταν τα παραπλανητικά νούμερα που έδινε η αστική προπαγάνδα αφορούσαν άλλες ομάδες μισθωτών, τα υιοθετούσαν και κάποιοι άλλοι σφύριζαν αδιάφορα...
12/11/2012
...Εν τω μεταξύ η σφαγή στον ιδιωτικό τομέα προχωρά ακάθεκτη με τις απολύσεις να πολλαπλασιάζονται, τους μισθούς να ψαλιδίζονται, τα κεκτημένα ωφελήματα όπως πχ οι εργοδοτικές συνεισφορές στα ταμεία πρόνοιας, το ταμείο ευημερίας, οι 13οι κλπ να κόβονται. Τα συνδικάτα είναι πλέον σε οριακό σημείο καθώς βρίσκονται συνεχώς προ τετελεσμένων και προσπαθούν στην καλύτερη περίπτωση να περισώσουν ένα μικρό μέρος από αυτά που χάνονται, στη χειρότερη απλά παρηγορούν τους εργαζόμενους και τους συμβουλεύουν να κάνουν οικονομίες. Χωρίς τη βούληση και χωρίς τη δυνατότητα να αντιδράσουν απλά θρηνούν το τέλος της εποχής του “κοινωνικού διαλόγου” και ζητούν από τους εργοδότες να “επιδείξουν αυτοσυγκράτηση”...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου