Το πραγματικό δίλημμα

Η εποχή μας, έχει βάλει τη λεγόμενη αριστερά σε ένα πρωτοφανές ιστορικό δίλημμα. Σε ένα δίλημμα που μοιάζει με τις συμπληγάδες πέτρες. Της δείχνει δύο δρόμους. Από τη μια το δρόμο της νεοφιλελεύθερης δεξιάς με αποχρωματισμένα τα εθνικιστικά στοιχεία, από την άλλη το δρόμο των ντόπιων Καραμπελιάδων Τουρκοφάγων και λοιπών "πατριωτικών δυνάμεων" με αποχρωματισμένο τον νεοφιλελευθερισμό. Της δείχνει δύο δρόμους προς το φασισμό.

Αυτή ίσως να είναι η ειδοποιός διαφορά της εποχής μας από όλες τις άλλες. Κυρίως από την εποχή, όπου στην αντίπερα όχθη υπήρχε ένα νεοσύστατο σοβιετικό κράτος.Πως η αριστερά δεν έχει άλλο δρόμο, παρά να επεξεργαστεί το δικό της δρόμο. Στο κάτω κάτω είναι η μόνη που διαθέτει ένα δρόμο που δεν βγάζει στο παρελθόν. Σήμερα, επαφίεται μόνο, στην καθαρότητα του νου, στη στοχοπροσύλωση, στην επιμονή και στην πολιτική διαύγεια, η αποφυγή της επιλογής ενός από τους δύο φασισμούς. Τίποτα γύρω δεν δείχνει πως αυτό το εγχείρημα θα επιτευχθεί. Δεν έχει άλλη επιλογή όμως η αριστερά να κάνει, παρά τον προσδιορισμό της θέσης της εκτός συμπληγάδων.

 Η εμφάνιση στη Χαραυγή, άρθρων του επιτελείου "Καραμπελιά-Λιλλήκα" αποκρυσταλλώνει ακόμη καθαρότερα, για την ώρα, πως η αριστερά δεν έχει λάβει κανένα "ιστορικό μάθημα". Μετεκλογικά, έχω να "επιστρέψω" σε κάποιους, αποδιδόμενους με πολύ ευκολία χαρακτηρισμούς. Θα ήθελα να τους ονομάσω "τα δεκανίκια του νεοφασισμού" σε αντιδιαστολή προς "τα δεκανίκια του νεοφιλελευθερισμού".
Δεν ξέρω, αν θα ήθελε να με φιλοξενήσει και το ραδιόφωνο του Άστρα...

Κάποιοι, επιλέγουν, με την ίδια ευκολία, με την οποία μοιράζουν χαρακτηρισμούς, να μοιράσουν ακόμη έναν: "δεν είναι ώρα για θεωρία", "θεωρητικολογείτε"...τα πράγματα είναι ξεκάθαρα...δώστε μια ευκαιρία στην αριστερά.

Δεν δίνω καμιά ευκαιρία στο νεοφασισμό. Όπως δεν δίνω και στον νεοφιλελευθερισμό. Όπως δεν δίνω και στο ιστορικό αδιέξοδο. 

Ο κόσμος του Λιλλήκα έχει ως "προοδευτικό άκρο" τον Νικόλα Παπαδόπουλο και τον Κολοκασίδη. Σκεφτείτε τί έχει από εκεί και πέρα...