Θα ήθελα, ο τρόπος που θα αντιμετωπίζαμε την έκρηξη στο Μαρί, τις ευθύνες του Χριστόφια ή τις ενδεχόμενες ευθύνες του Ιωαννίδη ή του οποιουδήποτε, να ήταν πανομοιότυπος του τρόπου που κάποτε το ΚΚΕ αντιμετώπισε την 11η Σεπτεμβρίου : ούτε γελάμε, ούτε κλαίμε.
Θέλω, βλέποντας τους αμερικανούς στη Wall Street να πω: ούτε γελάμε, ούτε κλαίμε.
Θυμίζω το εδάφιο του Νίτσε για το "ούτε να γελάς, ούτε να κλαις..." του Σπινόζα, που απαντά βασικά με ένα "και...και" στο "ούτε...ούτε."
ΑπάντησηΔιαγραφή