Ένα σχόλιο, ένα ανέκδοτο και μία Ύβρις

έλαβα και δημοσιεύω

Ένα σχόλιο, ένα ανέκδοτο και μία Ύβρις

Πολίτης της Κυριακής, 2 Οκτωβρίου, σελ.11. Ο Θου Κύριε, ο περιώνυμος συντάκτης της σελίδας αυτής, μέσω  του κ. Γιάγκου Μικελλίδη, γνωματεύει: οι περίπου δέκα χιλιάδες άνθρωποι στο πρόσφατο συλλαλητήριο του ΑΚΕΛ, σαν άλλες απατημένες γυναικούλες, μαζεύτηκαν να πουν τον πόνο τους, να ανυψώσουν το ηθικό τους, σε μια μαζική ψυχοθεραπεία…. Από την άλλη(βέβαια), δεν παραλείπει  να κράξει και τους νεοφασίστες , τους κόλοκους, που νομίζουν ότι θα ανεχθούμε τις ανοησίες τους και να οδηγηθούμε σε νέο ’74. Και  απευθυνόμενος  τόσο στους κόκκινους, όσο και στους μαύρους, τους νουθετεί να συνάξουν το νου τους.

Ωραία! Και μόνο ότι παραλληλίζει το συλλαλητήριο του ΑΚΕΛ και το περιεχόμενο των συνθημάτων του,  με τον παραλογισμό μιας δράκας φασιστών, αυτό από μόνο του είναι ύβρις! Ή όταν  παρουσιάζει  ο κύριος αυτός, μια μεγάλη σύναξη ανθρώπων της Αριστεράς, κομματικής και ευρύτερης, σαν μια σύναξη  ανασφαλούς αγέλης.

Και επειδή έλαβα  μέρος στην «ψυχοθεραπεία» αυτή, είδα κατ’ αρχήν, πολλούς φίλους και γνωστούς, οι οποίοι, όπως και ‘γω, δεν ήμασταν  μέλη του ΑΚΕΛ(αν συνεχιστεί όλο αυτό που συμβαίνει, θα γίνουμε όλοι Ακελικοί!), αλλά να ήμασταν εκεί ,  ανεξάρτητα από όσα καταλογίζουμε  κατά καιρούς στην ηγεσία του, υπερασπιζόμενοι το όνομα, την τιμή και την  προοπτική της Αριστεράς. Είδα πολλούς που ήθελαν να σταθούν ασπίδα μπροστά στην ανελέητη επίθεση που δέχεται το κόμμα τους. Είδα νέους του ΑΚΕΛ να τα έχουν με το στρατό, ως τον κύριο αίτιο των δεινών αυτού του τόπου, με την Εκκλησία, τον κρατικό μηχανισμό. Είδα σκεφτόμενους ανθρώπους, μέλη του κόμματος, να κάνουν αυτοκριτική για λάθος χειρισμούς στο θέμα του Μαρί, αλλά χωρίς διάθεση να παίξουν το παιχνίδι της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ. Είδα, είναι αλήθεια, και πολλούς που πήγαν εκεί  για να χειροκροτήσουν ό,τι  κι αν άκουγαν, πιστοί στον  κομματικό  πατριωτισμό τους.

Χιλιάδες αριστεροί  λοιπόν, σ’ ένα group therapy, κατά τον Θου Κύριε, ο οποίος φαίνεται  να έχει ξεφύγει εντελώς. Στη ίδια σελίδα, κάτω  κάτω , παραθέτει ένα ανέκδοτο. Ένα άθλιο, απ’ αυτά της Νέας Περιρρέουσας, που υποβάλλει στον αναγνώστη ότι ο Χριστόφιας, στην ουσία ,εγκλημάτησε και του αξίζει ο θάνατος…  Πολύ ωραία! Χρόνια διαβάζω τη σελίδα αυτή, με πάρα πολλά σχόλια συμφώνησα,  με πάρα πολλά ανέκδοτα γέλασα. Τέτοιο ανέκδοτο που παραπέμπει στο θάνατο ενός άλλου ανθρώπου δεν είδα  ποτέ σ’ αυτήν την εφημερίδα. Ούτε για αυτούς που έκαναν συνειδητά εγκλήματα εναντίον της Κύπρου και του λαού της!

Εδώ, θα χρειαστώ και εγώ απ’ ότι  φαίνεται, τη γνωμάτευση του αξιότιμου κύριου Γιάγκου Μικελλίδη. Και θα τον ρωτήσω ευθέως: τι κάνει ένα δημοσιογράφο, ο οποίος σε μια σελίδα της εφημερίδας να αρθρογραφεί π.χ. για το ζήτημα του φυσικού αερίου(λέμε τώρα), με λογική, μετριοπάθεια και επιχειρηματολογία και σε μια άλλη σελίδα να γράφει σαν τραμπούκος; Τι κάνει ένα δημοσιογράφο, θύμα αυτός και η εφημερίδα του την περίοδο της Περιρρέουσας του 2004, να συμπεριφέρεται  τώρα ,έτσι και χειρότερα απ’ ότι οι τότε πολέμιοί του; Μήπως  το μένος για τον Χριστόφια; Μήπως  έχουμε εδώ μια μνησίκακη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που θέλει να ανταποδώσει; Μήπως είναι όλα αυτά, μαζί και το ότι νιώθει τώρα να έχει την αποδοχή της φοβισμένης και συντηρητικής κοινωνίας;

Αφήνοντας την  προσωπική περίπτωση τού Θου Κύριε, θα έλεγα κάτι πιο γενικό, πιο πολιτικό. Μια μεγάλη μερίδα της φιλελεύθερης Δεξιάς , κατανοώντας την ωφέλεια από τη λύση του Κυπριακού, έκανε βήματα μπροστά και σχεδόν ταυτίστηκε με πολλούς ιδεολόγους αντιεθνικιστές της Αριστεράς που πάλευαν και αυτοί για τον ίδιο σκοπό. Σε ‘κείνα τα χρόνια, εκ των πραγμάτων, παραμερίστηκαν οι ιδεολογικές διαφορές , αφού λογικά η έμφαση ήταν η Λύση και η Επανένωση. Τώρα όμως που εκλείπει η προοπτική της Λύσης , μπήκαν άλλες προτεραιότητες για τη φιλελεύθερη  δεξιά: η διαχείριση της οικονομίας, του κράτους, των εργασιακών σχέσεων, σε μια δύσκολη παγκόσμια και τοπική συγκυρία από την μια και από τη άλλη οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Η έκρηξη στο Μαρί ένωσε τη Δεξιά  στην πολεμική της ενάντια στον Χριστόφια και την Αριστερά. Πολιτικοί, οικονομολόγοι, αναλυτές, έντυπα και δημοσιογράφοι , που άλλοτε συμπεριφέρονταν με λογική και μετριοπάθεια, τώρα συναγωνίζονται τους λαϊκιστές στην ένταση και στην ποιότητα αυτής της πολεμικής. Αυτό  αποδεικνύει,  το δρόμο που έχει να διανύσει ακόμη η φιλελεύθερη Δεξιά, ώστε να ξεφύγει από την ανωριμότητά της.

Μάριος Θρασυβούλου

2/10/2011