Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

29.4.10

Παύση

Το διάβασα σε ένα περιοδικό του ΚΕΝΘΕΑ και το μεταφέρω

Εάν μειώναμε τον πληθυσμό της Γης στο μέγεθος μιας μικρής πόλης με 100 ανθρώπους διατηρώντας τις αναλογίες θα ήταν ως εξής:

57 Ασιάτες

21 Ευρωπαίοι

14 Αμερικανοί

8 Αφρικανοί

52 Άντρες – 48 Γυναίκες

70 Έγχρωμοι – 30 Λευκοί

89 Ετεροφυλόφιλοι – 11 Ομοφυλόφιλοι

6 άνθρωποι θα κατέχουν το 59% του πλούτου και θα είναι όλοι Αμερικανοί

80 θα έχουν κακές συνθήκες διαβίωσης

70 θα είναι αγράμματοι

50 θα είναι ανειδίκευτοι

1 θα πεθάνει – 2 θα γεννηθούν

1 θα έχει ηλεκτρονικό υπολογιστή

1 μόνο θα έχει ανώτατη εκπαίδευση

Είμαστε πααααρα πολύ μακριά, όχι από το οποιοδήποτε όνειρο για δίκαιες κοινωνίες,
έστω από την ελάχιστη βεβαιότητα πως ο κόσμος αυτός έχει επιδείξει κάποια πρόοδο
προς αυτή την κατεύθυνση.

Το 0,0000001/2 του 21 της Ευρώπης που είμαστε εμείς πάντως, καλούτσικα τα πάει. Μέχρι που καταφέραμε να διαφωνούμε όλοι μεταξύ μας και όλοι προς το καλό της ανθρωπότητας!

Παύση, παύση, παύση, παύση.

Πάω να βάλω μια βότκα, αφού έχω και υπολογιστή, έχω και στέγη, έχω και γράμματα, έχω και μια επανάσταση στη τσέπη!

Και να νοιώσω εξαιρετικά ωραία που και σήμερα κέρδισα! Σε όλα!

Γιατί είμαι εκλεκτή και τα καταφέρνω!

(κάποιος από όλους να ξεκρεμάσει την κούνια!)

28.4.10

Τρεις λαλούν και δυό χορεύουν Μίκη μου!

Ήτανε δύο, ήτανε τρείς, ήτανε χίλιες δεκατρείς οι φορές που σε υπερασπίστηκα Μίκη μου.
Θυμάαασαι όταν ο Γκανάς σου δινε το Ασίκικο Πουλάκη; Το κύκνειο σου στην ουσία άσμα; Το θυμάσαι;
«χάρτινος ο κόσμος ψεύτικος ντουνιάς /
όμως το τραγούδι ξέρει που πονάς/
 μόνο στο ρυθμό του είναι νόμιμο/
 τ΄ ανυπότακτο του κρύβει και το γόνιμο
 Αυτό έλεγε και σε υπερασπίστηκα, για το «Πουλάκη» που πήρες από τη μάνα σου, για τον κόσμο που είναι χάρτινος είπες, που κρύβει το ανυπότακτο και το γόνιμο, είπες, γιατί έχει ρυθμό το ανυπότακτο, είπες και για το τραγούδι σου.  Όχι υπέρ μου όχι υπέρ σου και όχι πάντα υπέρ της λογικής, σε υπερασπίστηκα.
Να με συγχωρέσεις που θα είμαι ασεβής σήμερα.
Η άλλη επιλογή είναι να πάω στο σπίτι και να αρχίσω να πετάω δίσκους απ΄το μπαλκόνι.
Οι παρενθέσεις δικές μου.
Εφ. Ελευθεροτυπία
27/4/2010
Δήλωση Μίκη Θεοδωράκη
Με τον κοινό νου που διαθέτω,(τώρα πια) δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω (το συνηθίζω τώρα τελευταία) την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας(είναι γνωστή η ελληνική κυριαρχία ανά το παγκόσμιο) και να τεθούμε(τώρα τεθήκαμε) σε καθεστώς κηδεμονίας.(μέχρι τώρα είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες, βάζαμε και ΙΚΑ, σε τι φταίξαμε;)
Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό,(αυτό είναι, πρέπει να ξέρουμε τι είναι απλό και τι είναι σύνθετο)  δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία(χάθηκε ένα γραφείο στη Σοφοκλέους;) από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους (μας του κρύβουν Μίκη μου) αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας(ως γνωστό η Ελλάδα είναι το μοναδικό έθνος το οποίο υπερίπταται του πλανήτη και αυτοτελώς συντηρείται και ως τέτοιο παραμένει ως φωτεινή πυγολαμπίδα καθοδήγησης εκ του σύμπαντος, όλων των άλλων εθνών στο κυνήγι της αυτοτέλειας )και μαζί της τη διεθνή ταπείνωση.(που δεν καταφέραμε να είμαστε ένα εύρωστο οικονομικά κράτος, δε βγάλαμε ασπροπρόσωπο το σύστημα και το βγάλαμε δυσλειτουργικό)
Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων,(πάλι καλά) όμως συγχρόνως βλέπω (είναι η εμβέλεια της οπτικής) ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες.(και δε γίνονται ρεζίλι διεθνώς. Την τρώνε στα μουλωχτά). Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας.(εδώ τελειώνει ο ανυπότακτος ρυθμός  κι αρχίζει το ανυπότακτο παρατράγουδο)   Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής(προετοιμάζει το έδαφος για το τελικό κτύπημα ο Μίκης) στα διεθνή χτυπήματα με στόχο τη χώρα μας,(όχι οποιαδήποτε άλλη χώρα, αλλά τη χώρα μας, είναι σημαντικό) μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν,(είναι ψυχολογικό το πρόβλημα της κρίσης) για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση,(δεν είναι αλήθεια, τα παραφουσκώνουν, ενώ αν είχα ένα γραφείο στη Σοφοκλέους;) ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι; (ενώ αν τα πήγαινε καλά η οικονομία δε θα μπορούσε κανείς να μας αναγκάσει να εξυπηρετούμε σχέδια ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ)
Παρ' ότι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας,(εγώ πάλι  είμαι οπαδός της Ομόνοιας) εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιγξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ' αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας,(γιατί δεν αποκαλύπτεις Μίκη μου τον αληθινό λόγο στο λαό; Είναι τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία του ναού της Αφροδίτης που λιμπίζονται, το είπε και η ομάδα Ε)  με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού. (είδατε εσείς κανένα να εναντιώνεται; Ποιόν; Κυβερνά η Παπαρήγα στην Ελλάδα και δεν το ξέρω; )
Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία, εμείς,(είναι το DNA) που από την επιβολή της χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου( άστο γιατί καίει και καίει στα χέρια μας) ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.(η πυγολαμπίδα που λέγαμε)
Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα.(έχετε ξανακούσει εσείς να καταργείτε ένας λαός;)   Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν.(εάν δεν θέλουν να έρθουν;) Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση (πιστεύει κατά βάθος πως αυτά τα δύο εμπεριέχονται στη δήλωση) παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός Τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο»(κι εγώ θα πάρω μια ποικιλία. Στη ποικιλία δεν υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Τρως και το σουβλάκι τρως και το παϊδάκι, τρως και τη στριφτή Σκοπέλου)της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή.(η έννοια της ελευθερίας στα τέσσερα αλλά με ευθυτενές βλέμμα από το παράθυρο στου Φιλοπάππου) Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου.(κι εμείς εκεί βασιζόμαστε  αλλά δεν το κάνουμε θέμα) Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ (σ΄αυτό έχεις δίκαιο)κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα 'ρθουν.(όπως και στις μέρες που έφυγαν)
Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μάς επεβλήθη)[είναι δικό του, το βάζει και στον επίλογο να μη μας ξεφύγει] δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν. Μακάρι να έχω άδικο.(Μακάρι να έφευγες αξιοπρεπώς)
 Αθήνα, 27.4.2010
Μίκης Θεοδωράκης

27.4.10

Τρις Εξαμαρτείν

Αφού ήταν η τρίτη των Εξαρχείων, μετά από Άσιμο και Σιδηρόπουλο,ας τριτώσουν και οι σημερινές αναρτήσεις.
Είναι και επίκαιρες! Μας απειλούν, λέει, ότι θα χουμε τα δικά μας Εξάρχεια στη Πρωτεύουσα!

Μετά τη επίσκεψη του προ-παρα-επι-δια-καθημένου στα κατεχόμενα και την εξαγγελία δικοινοτικών κατασκηνώσεων, όπου κινδύνευσα να γίνω θρήσκα, τα δικά μας Εξάρχεια θα είναι ο δεύτερος λόγος να ανάψω λαμπάδα στη χάρη της!


Λέτε;


Κατερίνα Γώγου, όμορφη.





Νικόλας για τη Νάσια







24.4.10

Το νεογνό

Το μπλογκ έκλεισε τρεις μήνες ζωής και πάμε στον τέταρτο.


Τι είναι τρεις μήνες; Τι είναι τρεις μήνες για παράδειγμα μπροστά

στην αποψινή βραδιά; Στη τακτική μου βραδιά με τους φίλους

και με μια ωραία αγκαλιά; Μααααύρο σκοτάδι εγώ!



«τι συμβαίνει;»



«τι συμβαίνει;»



«αφού κάτι συμβαίνει!»



«ναι, κάτι συμβαίνει»



«ε, τι;»



«ε, τι;»



«ρε, κάτι συμβαίνει, τι συμβαίνει;»



«τι συμβαίνει; Μου την πέσανε κάτι αλήτες τραμπούκοι Γριβικοί»



«τι εννοείς σου την πέσανε κάτι αλήτες τραμπούκοι Γριβικοί; Έ και;

Από πότε εσύ μασάς; Λέγε τι συμβαίνει!»



«μου στέλνουν μηνύματα κάτι τραμπούκοι…ε….έχω ένα μπλογκ…

με ψευδώνυμο…ε…..»



«ναι…λέγε τι συμβαίνει!»



«λέω…έχω ένα μπλογκ με ψευδώνυμο»



«ε, καλά, θα πεις τι συμβαίνει;»



«λέω, πήρα κάποια υβριστικά μηνύματα.Τραγουδάκια βάζω δε λέω και τίποτα,

αλλά μπούκαραν κάτι γριβικοί χρυσαυγίτες με μέιλ»



«κόφτο. Λέγε τι συμβαίνει. Οι τραμπούκοι γριβικοί χρυσαυγίτες είναι στο ημερήσιο πρόγραμμα!»



--κανένας εντωμεταξύ δεν ενδιαφέρεται να μάθει πως λέγεται το μπλογκ!



«ε, τίποτα…υπάρχει πολύ μοναξιά, κτύπησε κέντρο»



Σιωπή….



Περνά ο Φ. Συνομιλία με Γ.



Γ.- τις επόμενες 15 μέρες θα παριστάνω τον δημόσιο υπάλληλο. Τι θα κάνω;



Φ. – δεν ξέρεις τι θα κάνεις; Πάρε ένα βιβλίο να διαβάζεις.



Γ. – ναι…ξέρεις εγώ δεν τα πάω καλά με τα βιβλία…



Φ. – ρε μα είσαι τέλεια αμόρφωτος;



Εγώ. – στον Φ. φωναχτά. Φουου…υπάρχουν πολλά μονοπάτια για τη γνώση!



Φ. – σε μένα με θάρρος. ΝΑΙ αλλά μια είναι η λεωφόρος!!!



Γ. – τα παίρνει στο κρανίο και ψιλοβρίζει.



Παίρνω το μέρος του Γ. συμφεροντολογικά, κολλητός φίλος, και κλείνει η παρένθεση.



……



«και τι θέλεις να μη σε πάρουν χαμπάρι οι τραμπούκοι; Λέγε…»



«λέω, ήμουν τυφλή και είδα μετά έμεινα με μια λάμπα θυέλλης»



«πάντα ήσουν με μια λάμπα θυέλλης»



«ευχαριστώ»



«λέγε»



«να πιούμε κάτι;»



«ναι να πιούμε, ακούω»



«τίποτα. Όλα καλά. Λέω να σταματήσω να βάζω τραγουδάκια, ή να σταματήσω εντελώς ή να τα πάρω στο κρανίο»





«ναι, λέγε »



«άμα σε βρίσουν οι φίλοι τι κάνεις;»



«φίλοι, φίλοι;»



«ναι»



«τα χώνεις κανονικά, κανένας φίλος δεν αξίζει κάτι λιγότερο»



«θα πιούμε κάτι;»



«ναι, αύριο θα πάμε για ψάρι;»



«αύριο είναι αύριο. να πάμε».



«θα βάλεις κι αυτό το τραγούδι στο μπλογκ;»



«όχι, πάνω απ΄το πτώμα μου»



«θα πεις τι συμβαίνει;»



«ναι, είναι ωραία να έχεις φίλους. Όλοι έχουμε»



«λέγε»



«στην έρημο τρία δέντρα τζαι μια πηγή νερό κάμνουν μας μιαν όαση, είπε μου κάποιος»



«ναι»



«τζαι στο τροπικό δάσος τρία δέντρα εν ονομάζουνται καν»



«ναι»



«άρα να μείνω στην έρημο;»



«να μείνεις όπου θέλεις φτάνει να το αγαπάς»



«ακόμα τζιαν κάποιοι νομίζουν ότι η έρημος εν το παλάτι μιας καλομαθημένης

Πριγκίπισσας;»



«όϊ. η έρημος πρέπει να φαίνεται»



«άρα πρέπει να αρχίσω να μιλώ;….»



«γιατί εσταμάτησες;»



«ναι….»

23.4.10

Ο Λύκος

Το ιστολόγιο εκτιμά ιδιαίτερα τον έμμεσο λόγο. Πολύ ιδιαίτερα. Σύντομα και σε τακτική βάση θα ανεβαίνουν εδώ κείμενα αναφορικά με την ανατομία, τη σύνθεση, τη διαδραστικότητα, την ισχυρότητα εν ολίγοις, τη ενεργητικότητα του λόγου αυτού. Κείμενα κατά προτίμηση αντιπροσώπων αυτού του είδους δηλαδή κείμενα ανθρώπων των Τεχνών.
Τι θα άξιζε όμως ένα κείμενο περί του έμμεσου λόγου χωρίς τον ίδιο;…

Έτσι για σήμερα θα πούμε ένα παραμύυυυθιιι.

«Και μετά;….»

«Και μετά θα το αφιερώσουμε»

«Και μετά;….»

«Και μετά θα σου πω ένα άλλο…»


22.4.10

Αλλαγή Χρώματος

Μετά από παράκληση του φίλου Ανευ Ορίων τα χρώματα του ιστολογίου άλλαξαν.

Ανευ πες αν τώρα διαβάζεται καλύτερα το κείμενο.
Δεν έχω πολύ δουλειά σήμερα, έχω χρόνο να παίξω με τα χρώματα :)

Η αβοήθητη μοναξιά του άντρα




Απόσπασμα κειμένου του Γιώργου Χειμωνά το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1988, με τον αρχικό τίτλο «Έπαινος για τον Άντρα».


Για σήμερα θα κρατήσουμε τον δεύτερο προτεινόμενο από τον συγγραφέα τίτλο, γιατί τον βρίσκουμε εξαιρετικά επίκαιρο και ως τέτοιο τον αφιερώνουμε.


«Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο. Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής, εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός, πολύ τελειότερα απ' ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα: χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής, ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου, δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος.

Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσία, ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού. Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λωρραίνης - ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλείες. Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του, εύθραυστος και χωρίς - σε αντίθεση με τη γυναίκα - να επιζεί του θρυμματισμού του, ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους, από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος.

Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών. Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες- κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν. Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε.

Και λυπηθείτε τον, με την πιο ευγενικιά, την πιο τρυφερή λύπη, γι' αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του. Δείτε τον, παραμερίζοντας τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του, τα απελπισμένα χάδια της μάνας του -παραμερίστε τα όλα: τα αφηρημένα αγγίγματα της γυναίκας του, τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του και δείτε τον σε όλη του την ανέχεια. Και μη του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί..»


Γιώργος Χειμωνάς
1936-2000

20.4.10

Ψύχος ΙΙ

Επιθυμώ να αντιμετωπίσω το ερώτημα για την αξία της γνώσης σαν ένας ψυχρός άγγελος που διοράται όλη αυτή την τιποτένια απάτη.

Friedrich Nietzsche, Nachengelassene Fragmente

Ψύχος

Όποιος είδε το σκοτάδι μέσα σε μάτια που αγάπησε δε μπορεί ν΄ αγαπά το σκοτάδι θα διαλέξει ή τα μάτια ή το σκοτάδι μη λες ψέματα δεν αντέχεται αυτό το σκοτάδι που σε σκοτώνει αν σ΄ αγαπώ κι εσύ να περιμένεις ένα θάνατο για νάναι δικός μου από φως!

Έτσι λοιπόν από πείσμα θανάτου θα πεθάνω καρδιοχτυπώντας ή ήσυχα μες τα βιβλία μου ή λυπημένα  στις μουσικές μου.

Άναψε τα δικά σου κεριά αν θα πεθάνεις!

16.4.10

Η δικιά μας Πατρίδα!





Σπεύδε βραδέως





Το ζήτημα της σκέψης είναι ρυθμικό ζήτημα.


Εμείς το ξέρουμε καλά αυτό. Μιλάμε αργά, περπατάμε αργά, σκεφτόμαστε αργά.

Αυτή είναι η φύση μας. Οι πόλεις μας ακολουθούν τους ρυθμούς μας.

Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται την αξία ούτε τη χρησιμότητα αυτού του ρυθμού.

Την λένε επαρχιωτισμό και προσπαθούν ματαίως να την αποβάλουν.

Το δικό μας τοπίο και οι δικοί μας ρυθμοί είναι οι εγγενείς ρυθμοί των τεχνών και της σκέψης.

Αν η Κύπρος δεν είχε άλυτο αυτό το καταραμένο πρόβλημα ,με όλα τα ψεύτικα φαντάσματα που αυτό δημιουργεί, θα ήταν ίσως το ιδανικότερο μέρος του ποιητή του συγγραφέα του φωτογράφου του σκηνοθέτη του διανοητή της μεσογείου. Αυτό αισθάνομαι.

Αν γινόμαστε αφελείς γινόμαστε ίσως για άλλους λόγους όχι όμως εξαιτίας του ρυθμού μας.

Ο δικός μας ρυθμός απαγορεύει τη φωνασκία τη φλυαρία και τη νοητική πόλωση. Τα κυρίως χαρακτηριστικά δηλαδή των ελλήνων λεγόμενων αδελφών μας. Φαντάζομαι πως οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται πως μπορεί να φαίνεται στα μάτια ενός αργού ανθρώπου ο δικός τους ακατάσχετος ρυθμός. Ίσως επίσης να μην αντιλαμβάνονται πως το λεγόμενο σύγχρονο ελληνικό πνεύμα μοιάζει ά-τοπο εξαιτίας ακριβώς αυτής της νοητικής και λεκτικής τους πολυπληθούς αρρυθμίας. Μέσα σ΄αυτή την εξουθενωτική δυσ-αρμονική πολυλογία τίποτα δεν μπορεί να αναπτυχθεί.

Ούτε η τέχνη ούτε η νόηση ούτε οι άνθρωποι ούτε η ζωή.

Δεν ξέρω γιατί οι σύγχρονοι έλληνες κυνηγούν με τόση μανία τις ανωφελείς και τις πολλές λέξεις. Μιλάνε μιλάνε μιλάνε. Λες και η χώρα είναι ολοκληρη ένα ομιλών μπαρ!

Λες και δεν τους είπε κανείς πως η Ποίηση γεννήθηκε στη χώρα τους.

Λες και όλη η χώρα επιδίδεται σε ποπ συνομιλίες αδυνατώντας να επιβάλει μια δημιουργική σιωπή.

Να μιλάς για τον Πλάτωνα σε ποπ ρυθμό δεν είναι ρυθμικό ατόπημα είναι φιλοσοφική αυτοκτονία.

Οι Έλληνες έγιναν ένας λαός που δεν ταιριάζει ούτε στο χτες ούτε στο τώρα ούτε στο αύριο της σκέψης.

Ούτε σε μένα ταιριάζει. Είναι ωραία να είναι αργά και να ξέρεις το μέτρο.

4/4 ¾ 2/4 ¼.









Θηλιά

Τον Έρωτα τον σταματάει η πείνα, αλλιώς, ο
   χρόνος
αν δεν τα έχεις αυτά ,  η θηλιά.

Κράτητας (5ος αι.)

15.4.10

Φιλοσοφική γκαρνταρόμπα



Στα πρώτα βήματα εκμάθησης της φιλοσοφικής αλφαβήτας έπρεπε να μάθουμε την ανατομία του βηματισμού της και κατόπιν τα μονοπάτια της περιδιάβασης.

Λέει λοιπόν το πρώτο μάθημα πως η Ιστορία δεν είναι μια γραμμική εξελικτική διαδικασία διαδοχής ιδεών, πραγματικοτήτων, φαινομένων, υποκειμενικών αναγκών, υλικών δυνατοτήτων και πνευματικών αναζητήσεων. Και πως την κυρία αυτή δεν νοείται να την συναντήσουμε μέσα στα γραμμικού τύπου κουτάκια μας.

Η Φιλοσοφία βέβαια πέθανε. Άφησε μοναδική κληρονομιά και ελπίδα την αποτυχία των μαθητών στο πρώτο μάθημα. Μόνο που τώρα εξακολουθούμε ακόμα να ψάχνουμε τις πιθανές εκδοχές ενός διανοητικού μέλλοντος με γραμμικούς εξισωτικούς μαθηματικούς υπολογισμούς.

Τίποτα δεν στοίχισε άραγε αυτός ο θάνατος; Κανείς δε συγκλονίζεται για την απώλεια;

α+ β + γ = σχολή δ

ε + ζ + η = σχολή θ

Φτάνει μόνο το άλφα μας και το θήτα μας να είναι σχετικά ιστορικά φρέσκο!

Κατά τα άλλα το πρώτο μάθημα αλφαβήτας ακυρώνεται και στη θέση του ενεδρεύει η γέννηση μιας μποτοξαρισμένης γριάς φιλοσοφίας κότας χειρότερης και κατώτερης του πρώιμου νεανικού της βίου.

Το μηδέν του Τραγικού που τη γέννησε αναβάλλεται και πάλι μέχρι νεοτέρας….

Το μόνο τραγικό που μένει τώρα προς τέρψιν των δεδηλωμένων εραστών της είναι να ράψουμε ξανά το ρούχο του ενταφιασμού της. Φτάνει να ξέρουμε ράψιμο!

Όσο δεν μας αρκεί ένας θάνατος αυτή θα επανέρχεται και θα επανέρχεται και θα επανέρχεται. Μέχρι να μη βρίσκει πια το δικό μας δρόμο.













Δημήτρης Δημητριάδης

Δεν ξέρω πόσοι από σας είχατε τη τύχη να δείτε χτες το βράδυ τη συνέντευξη του Δημήτρη Δημητριάδη στην εκπομπή "Ανιχνεύσεις" στη ΕΤ.
Αντιγράφω εδώ ένα κείμενο και μπορείτε να βρείτε δύο ακόμα κείμενα "γνωριμίας" στο anixneuseis.gr


Εμείς και οι ΄Ελληνες

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ


Παραλλάσσοντάς τον, δανείζομαι τον τίτλο από το κείμενο του Ph. Lacoue-Labarthe «Ο Χέλντερλιν και οι Έλληνες», ένα κείμενο που, με τη συγγενική του θεματογραφία, διατρέχει υπόγεια το δικό μου, όπως το διατρέχει και το κείμενο του Dominique Grandmont «Η Ελλάδα του Καβάφη», το οποίο υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την οργάνωση και διατύπωση των παρακάτω σκέψεών μου. Από το κείμενο του Lacoue-Labarthe κρατώ επίσης την προμετωπίδα του Heiner Muller στην οποία θα επανέλθω αργότερα.


Ο κληρονόμος αναλογίζεται την κληρονομιά του από τη στιγμή που απειλείται με την απώλειά της. Ο κίνδυνος να τη χάσει ή να αποδειχθεί ότι δεν του ανήκει κινητοποιεί τον μηχανισμό της ιδιοποίησης μέσα του.

Ό,τι θεωρείται δεδομένο και εξασφαλισμένο αποκλείει τη στοχαστική αναφορά σε αυτό.

Ξεκινώντας από αυτή την παρακινδυνευμένη διαπίστωση, δίνεται η ευκαιρία να προσφύγουμε από την περιφέρεια στο κέντρο, από την περίμετρο στην καρδιά του προβλήματος, από τον εφησυχασμό στην ανησυχία. Να τολμήσουμε, όχι χωρίς συνέπειες, την ακρότητα.


Την θανάσιμη έξοδο.


Έτσι λοιπόν, η παραπάνω διαπίστωση μας εισάγει κατευθείαν στη ζώνη του κινδύνου. Περνούμε, σχεδόν συνειρμικά, στην ετερότητα.

Η ετερότητα είναι, στην προκειμένη περίπτωση, η Ελλάδα.


Η Ελλάδα αποκλείει την ταύτιση μαζί της.


Αποκλείει την ταυτότητα.


Και όλα τα παράγωγά της. Την οικειότητα, τη συγγένεια, την κατοχή, την ασφάλεια.

Εμείς, κάτοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής, μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να αντιμετωπίζουμε τους Έλληνες.

Να τους αντιμετωπίζουμε ως ξένους.

Εμείς ως μη Έλληνες.

Ως μη Έλληνες εμείς τι είμαστε;

Κάτοικοι μιας γεωγραφικής περιοχής που κατοικήθηκε από ανθρώπους που προσπάθησαν να γίνουν κάτι. Η προσπάθεια αυτή και οι καρποί της τους έκαναν Έλληνες.

Εμείς δεν καταβάλλουμε καμία παρόμοια προσπάθεια. Επειδή πιστεύουμε ότι είμαστε Έλληνες.

Δεν είμαστε Έλληνες.

Το δεδομένο και το εξασφαλισμένο αποκλείουν την προσπάθεια.

Ο αποκλεισμός της προσπάθειας μάς αποκλείει από το να γίνουμε Έλληνες. Όσοι δεν προσπαθούμε να γίνουμε Έλληνες, ούτε είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ Έλληνες.

Να ένας πολύ σοβαρός λόγος για να μην επιστραφούν ποτέ τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Η μη επιστροφή τους θα πρέπει να συνιστά εθνικό στόχο διότι έτσι επιτυγχάνεται η ευεργετική ρήξη στη συνέχεια, η θραύση του κεκτημένου. Ο κληρονόμος διαπιστώνει ότι οφείλει να αγωνιστεί προκειμένου να του αναγνωριστεί το δικαίωμα κυριότητας πάνω στη θεωρούμενη ως δεδομένη και εξασφαλισμένη κληρονομιά του. Διαπίστωση τραγικού μεγέθους.

Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες.

Αυτό είναι το τραγικό μέγεθος.

Οι Έλληνες είναι Έλληνες επειδή και όταν η Ελλάδα δεν τους ανήκει.

Το ανάποδο σλόγκαν, δημαγωγικό και παραπλανητικό, στην πραγματικότητα αντιλαϊκό και στην ουσία ανθελληνικό, ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του σημερινού μηδενός, κολάκευε το ατταβιστικό αίσθημα κυριότητας επιστεγάζοντας, με την αγοραία μαυλιστικότητά του, τη βολεμένη και ανέξοδη βεβαιότητα του αυτοβαυκαλιζόμενου κατέχοντος.

Διότι, πίσω από την ύπουλη φτήνια αυτού του σλόγκαν, κρυβόταν ο απεριχώρητος τρόμος της απώλειας.

Μιας απώλειας συντελεσμένης.


Οι Έλληνες δεν ανήκουν στην Ελλάδα.

Οι Έλληνες δεν είναι Έλληνες.

Τι είναι, λοιπόν;

Το τίποτε.

Ιδού το χαρμόσυνο άγγελμα.

Το τίποτε.

Με αυτό παρέχεται η κοσμογονική δυνατότητα να αρχίσει επιτέλους κάτι.

Ελλοχεύει όμως και ο κίνδυνος να παραμείνουν όλα εκεί που είναι.

Στον ανέξοδο βαυκαλισμό του κατέχοντος.

Τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν πως θα συμβεί το δεύτερο.


Η καθησυχασμένη βεβαιότητα ότι η κληρονομιά μάς ανήκει αδιαφιλονίκητα, καθιερώνει την εθνική στειρότητα ως κυρίαρχη συμπεριφορά, την αγκίστρωση στα κεκτημένα ως άρχουσα νοοτροπία, τον μηρυκασμό των στερεοτύπων ως ασφάλεια συνέχειας.

Προτάθηκαν όλα τα σχήματα ερμηνείας αυτής της συνέχειας, ιδεολογικά και γεωφυσικά.

Ολοκληρώθηκαν και απέτυχαν όλα. Κατέληξαν σε αδιέξοδα. Παρήγαγαν ψευδαισθήσεις. Διένειμαν ανυπόστατους ρόλους. Απέδωσαν ψευδείς τίτλους. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εξαπάτησαν καλλιεργώντας την αυτοτέλεια του προσωπείου πάνω στην ανυπαρξία προσώπου.

Δεν παράγεται πολιτισμός με την αναπαραγωγή του δεδομένου.

Δεν παράγεται πολιτισμός με τον μηρυκασμό του εξασφαλισμένου.

Θεμελιώδης εκπρόσωπος της γενιάς που πρότεινε κι αυτή μια δική της Ελλάδα, ως εκδοχή ιδιοποίησης της Ελλάδας, αναρωτήθηκε: «Μήπως όλα αυτά που σκεφτήκαμε για την Ελλάδα ήσαν ψέματα, κατασκευάσματα του μυαλού μας;».
Ιδού η καρδιά του προβλήματος.

Παραμένει ακόμη ανέγγιχτη. Επειδή το άγγιγμά της είναι αφόρητο.

Δεν είμαστε τίποτε.

Μόνον αυτή η βεβαιότητα παράγει ενέργεια, μόνον αυτή κινητοποιεί, ωθεί στην προσπάθεια να προσπελαστεί ο στόχος.

Ποιος είναι αυτός;

Να γίνουμε Έλληνες.

Με τι τρόπο;

Αναγνωρίζοντας σε εκείνους τον ξένο.

Αν μας ενδιαφέρει.

Όντας ίδιοι, δηλαδή ταυτόσημοι με εκείνους, δεν είμαστε κανείς. Κανείς δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, ίδιος με τους Έλληνες. Κανείς δεν είναι Έλληνας.

Γίνεται ή προσπαθεί να γίνει.

Παραμένοντας ανελλιπώς ξένος.

Με την ιδιότητα του ξένου, συγκαταλεγόμαστε, αν το θέλουμε, στη χορεία εκείνων που θέλουν να τείνουν προς την Ελλάδα.

Το ότι ζούμε στα ίδια χώματα δεν σημαίνει τίποτε. Στην πραγματικότητα φιλοξενούμαστε. Εκείνοι, οι Έλληνες, μας φιλοξενούν.

Το ότι στα θεμέλια του σπιτιού μας υπάρχουν θαμμένα τα σπίτια αρχαίων τραγικών δεν σημαίνει τίποτε. Δεν αρκεί αυτό για να μας κάνει τραγικούς, ή συγγενείς και συνεχιστές των τραγικών. Η τραγικότητα είναι υπόθεση άλλων θεμελίων που δεν τα υποψιάζονται όσοι έχουν τάξει τη ζωή τους και το έργο τους στη θλιβερή κολακεία ενός δήθεν λαϊκού αισθήματος το οποίο οι ίδιοι καρπώνονται με ανεξάντλητη απληστία και εγωπαθή μονομανία.

Το ότι βλέπουμε από το μπαλκόνι μας την Ακρόπολη δεν σημαίνει τίποτε. Η θέα δεν συνιστά εγγύηση ταυτότητας. Το τοπίο δεν αποτελεί τεκμήριο συνέχειας. Δεν μας εισάγει στο πνεύμα που γέννησε τη μυθοποίηση του τοπίου. Τη μεταποίηση της γεωγραφίας από φύση σε ποίηση.

Το ότι μιλούμε την ίδια γλώσσα επίσης δεν σημαίνει τίποτε. Τη γλώσσα πρέπει να την σκέφτεται κανείς για να την μιλήσει. Πρώτα σκέφτομαι τη γλώσσα και μετά την μιλώ. Ποιος σκέφτεται τη γλώσσα εδώ; Ποιος κάτοικος αυτής της γεωγραφικής περιοχής μιλά τη γλώσσα επειδή πρώτα την σκέφτεται;

Με την κατάρρευση των επικαλυμμάτων αποκαλύπτεται το σταθερό ζητούμενο, η δημιουργία τρόπων μεταποίησης του μη υπάρχοντος σε υπάρχον. Διάπλαση μορφών.

Προσέγγιση απροσέγγιστου στόχου.

Ξανά από την αρχή.

Πάλι και πάλι.

Ως εκ του μηδενός.

Σύλληψη του ανέφικτου.

Παραβίαση του ορίου που διαχωρίζει αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε από εκείνο που στην πραγματικότητα δεν είμαστε.

Είναι μία απόπειρα ελληνική.

Για να είναι ένας λαός δημιουργικός, οφείλει να ζήσει την έλλειψη εκείνου που τον έκαναν να πιστεύει πως είναι. Και να δημιουργήσει τους τρόπους με τους οποίους θα καλύψει την έλλειψη. Έτσι δημιουργούνται πολιτισμοί. Με την κάλυψη του κενού. Ανέφικτη κάλυψη.

Όμως αυτό το ανέφικτο συνιστά την αληθινή προσπάθεια. Η ανέφικτη κάλυψη της έλλειψης και του κενού.

Τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν ότι η έλλειψη και το κενό όχι μόνον δεν θα καλυφθούν, αλλά ότι θα εξακολουθούν να μη βιώνονται ως έλλειψη και ως κενό. ʼρα δεν χρειάζεται να γίνει καμία προσπάθεια.

Τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν πως αυτό που έχουμε το έχουμε αναμφισβήτητα, πως αυτό που είμαστε το είμαστε αναμφισβήτητα.

Ο ορισμός της γραφικότητας και της μικρόνοιας.

Τίποτε δεν έχουμε και τίποτε δεν είμαστε.

Στο τίποτε αυτό προσφέρεται η πιο χαρμόσυνη αγγελία, ο μόνος αληθινός ευαγγελισμός.

Τι λέει;

Λέει: Αυτή είναι η πραγματική αφετηρία, ξεκινήστε, μπορείτε τα πάντα, αποπαγιδευτείτε, σπάστε τις εμπλοκές, τολμήστε την απεμπλοκή από τα ψεύδη και τα προσωπεία, μη φοβάστε, υπάρχουν κι άλλα πρόσωπα και άλλες αφηγήσεις, περάστε από τα στερεότυπα στην άπλαστη λάσπη, από το παγωμένο βλέμμα στο κοίταγμα της αβύσσου. Πλάστε τη φωτιά.

Τρομερό το αίτημα.

Ζητά δημιουργικότητα.

Διακινδύνευση. Τόλμη.

Ζητά ζωή.

Ζητά παραδοχή μιας προσπάθειας κατά την οποία θα πρέπει να ιδιοποιηθούμε το ελληνικό ως έτερο. Το έτερο ως ελληνικό.

Γιγαντομαχία.

Διότι το ελληνικό δεν είναι έμφυτο ούτε εμφυτεύσιμο· δεν είναι φυσικό· δεν κληρονομείται, δεν μεταβιβάζεται, δεν κατοχυρώνεται, δεν διασφαλίζεται, δεν καταχωρείται.

Το ελληνικό δεν είναι ευρήματα ανασκαφών και διεκδικήσεις αρχαιοτήτων· δεν είναι κομπορρημοσύνη μεταπρατών και διαπραγματεύσεις κυβερνητικών παραγόντων· δεν είναι εξαγγελίες υπουργείων και τουριστικοί πομφόλυγες.

Το ελληνικό είναι επίκτητο.

Κατακτάται, εάν ευοδωθεί η προσπάθεια της κατάκτησής του.

Μπορούμε να γίνουμε ελληνικοί;

Γίνεται κανείς ελληνικός όταν αρχίσει να στέκεται αντίκρυ στους Έλληνες.

Στέκομαι αντίκρυ, σημαίνει, ανάμεσα σ’ εμένα και στο άλλο υπάρχει απόσταση.

Κάτι περισσότερο: ρήξη, χάσμα.

Ρήξη μας χωρίζει από τους Έλληνες.

Χάσμα χάσκει ανάμεσα σ’ εμάς και την Ελλάδα.

Ρήξη και χάσμα, όμως, είναι προϋποθέσεις στοχασμού.

Γιατί δεν υφίσταται στοχασμός σ’ αυτήν την γεωγραφική περιοχή; Η ένωση, η ταύτιση, η ταυτότητα, αποκλείουν τον στοχασμό.

Το ίδιο, το ταυτόσημο, είναι άστοχα.

Ο στοχασμός προϋποθέτει στόχο.

Η ένωση, η ταύτιση, η ταυτότητα, αποκλείουν τον στοχασμό εφόσον θεωρούν τον στόχο δεδομένον και εξασφαλισμένον, κατακτημένον μια για πάντα.

Ο στοχασμός όμως εκκινεί από την απώλεια, την απουσία, την έλλειψη. Ο στοχασμός εκκινεί από τη συνείδηση του τίποτε.

Είναι ομογάλαγκτος του μηδενός.

Είναι το ίδιον της ετερότητας.

Μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να κατοικούμε σ’ αυτά εδώ τα μέρη.

Θάλασσες, νησιά και βουνά, εξαντλήθηκαν στις γιγαντοαφίσες.

Μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να μιλούμε αυτήν τη γλώσσα.

Ακούστε το αφασικό παραμιλητό των τηλεπολιτικών.

Μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να αναφερόμαστε στους Έλληνες. Κοιτάξτε γύρω σας τον πληθυσμιακό πολτό, με εγχάρακτη στα πρόσωπά τους την ολική αποτυχία.

Το πεδίον ωστόσο ανοίγεται μπροστά μας, απέραντο αλλά δύσβατο. Μόνον γυμνούς και ατιτλοφόρητους μπορεί να μας δεχτεί.

Ενδεδυμένους μόνον την περιβολή του τίποτε.

Ειδάλλως δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη φορά πολιτισμός εδώ. Αν μας ενδιαφέρει αυτό.


Μπορούμε να συλλάβουμε το μήνυμα;

Μπορούμε να συλλάβουμε τον αναγεννησιακό του χαρακτήρα;

Τη λυτρωτική του διάσταση; Τη ζωτική του ώθηση;

Μπορούμε να καταλάβουμε ότι μόνον αυτό μπορεί να μας βγάλει από τους τάφους; Να διακόψει την αέναη μετακίνησή μας από φέρετρο σε φέρετρο;

Τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν πως όχι, δεν μπορούμε.

Τι μένει, λοιπόν;

Ανθρωποι.

Ανθρωποι που γεννιούνται, αρρωσταίνουν, γηράσκουν και πεθαίνουν, μέσα στην τριβή της καθημερινής τύρβης, αλληλοαγαπώμενοι και αλληλοσπαρασσόμενοι. Μαιευτήρια, κρεβατοκάμαρες, νοσοκομεία και νεκροταφεία. Ο αμετάφραστος πόνος.

Το άλλο όμως είναι άλλο.

Από τη μια η τρέχουσα ανθρωπινότητα, και από την άλλη το άλλο.


Η προμετωπίδα του Heiner Muller:

«Για να συμβεί κάτι, χρειάζεται να ξεκινήσει κάτι· το πρώτο σχήμα της ελπίδας είναι ο φόβος, η πρώτη εμφάνιση του καινούργιου ο τρόμος».

Όπως βλέπετε, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Γι’ αυτό και δεν προσφέρονται.

Για να προσφερθούν, πρέπει να τους προσφερθούμε εμείς προηγουμένως. Τίποτε δεν μας ανήκει.

Δικό μας είναι μόνον το τίποτε.

Δηλαδή η απόσταση.

Αθροισμα αποστάσεων θεωρούσε τη ζωή ο Πεντζίκης.

Η απόσταση.

Αυτή που γέννησε την ποίηση του Καβάφη.

Ο Καβάφης ήταν ελληνικός επειδή ήταν μακριά, αλλού. Δεν ήταν εδώ, δεν ήταν μαζί, δεν ήταν δικός τους, δεν τους θεωρούσε δικούς του. Ήξερε ότι δεν κατείχε.

Ελληνικός. Ιδιότητα τιμιότερη απ’ αυτήν δεν θεωρούσε άλλην.

Αυτό θα πει ελληνικός.

Να προσπαθείς να καλύψεις την απόσταση και να μην μπορείς.

«Η Ελλάδα ­ καταλήγει ο Lacoue-Labarthe ­ θα πρέπει να ήταν τούτος ο ίλιγγος και τούτη η απειλή: ένας λαός, ένας πολιτισμός που υποδηλώνονται, που δεν παύουν να υποδηλώνονται ως απρόσιτοι στον ίδιον τον εαυτό τους. Το κατ’ εξοχήν τραγικό, αν αληθεύει ότι το τραγικό αρχίζει με την κατάρρευση του μιμητού και την εξαφάνιση των προτύπων».

Μπορούμε να αποδεχθούμε και να αναλάβουμε αυτήν την κατάρρευση και αυτήν την εξαφάνιση;

Αν μας ενδιαφέρει.

Ειδάλλως, ας πάψουμε να σφετεριζόμαστε εκείνα που ανήκουν σε άλλους. Στους Έλληνες.

Τελειώνω επανερχόμενος στον τίτλο.

«Εμείς και οι Έλληνες».

Το «και», όπως φαντάζομαι ότι κατανοήθηκε, δεν είναι συζευκτικό· δεν συνδέει· αποσυνδέει· διαζευγνύει.

Στο θέμα που μας απασχολεί, για να συμβεί ένωση πρέπει να την ποδηγετεί ο χωρισμός· για να λάβει χώρα γάμος, πρέπει να ισχύει διαζύγιο. Με άλλα λόγια, ο μηχανισμός της τραγωδίας.

Όχι η καπηλευτική αναπαράστασή της στην πιο χυδαία και πληθωριστική εκδοχή της που είναι ό,τι πιο καθησυχαστικό υπάρχει, αλλά η αιματηρή παράσταση της ανέκδοτης εκδοχής της σε ό,τι πιο ανησυχητικό υπάρχει.

Το ελληνικό ως τρομακτικό.

Είναι καιρός, οι κάτοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής επιτέλους να τρομάξουν γι’ αυτό που είναι, γι’ αυτό που δεν είναι, και γι’ αυτό που δεν θα καταφέρουν ποτέ να είναι.



Ο Δημήτρης Δημητριάδης είναι συγγραφέας



ΤΑ ΝΕΑ , 20-05-2000

Ουπς....

14.4.10

Προβολή Προφίλ

«Οι συνήθειες του εμπορίου του γραφτού λόγου, της αγοράς των περιγραφών και των απόψεων, συνήθειες με ηλικία αιώνων, αφαιρούσαν από το συγγραφέα κάθε έγνοια για το γραφτό του. Έδιναν δηλαδή στο συγγραφέα την εντύπωση πως ο εκδότης που τ’ αγοράζει, ο μεσάζοντας, διάδινε τάχα τα γραφτά του σ’ όλο τον κόσμο. Σκεφτόταν: εγώ μιλάω, κι όσοι θέλουν να μ’ ακούσουν με ακούνε. Στην πραγματικότητα, μιλούσε - κι όσοι είχαν να πληρώσουν, τον άκουγαν. Τα λόγια του δεν τ’ άκουγαν όλοι, κι αυτοί που άκουγαν δεν ήθελαν να τ’ ακούσουν όλα. Πάνω σ’ αυτό έχουν ειπωθεί πολλά και πάλι - όχι αρκετά. Εδώ θέλω μονάχα να τονίσω πως το «γράφω σε κάποιον» έγινε «γράφω». Την αλήθεια όμως δε μπορεί κανείς να τη «γράψει» πρέπει να τη γράψει σ ε κ ά π ο ι ο ν , που να ‘χει κάτι να την κάνει. Η γνώση της αλήθειας είναι μια διαδικασία κοινή σ’ αυτούς που γράφουν κι αυτούς που διαβάζουν. Για να γράψει κανείς σωστά πράγματα πρέπει να ξέρει ν’ ακούει και πρέπει ν’ ακούει σωστά πράγματα. Η αλήθεια πρέπει να λέγεται με περίσκεψη και ν’ ακούγεται με περίσκεψη. Και για μας που γράφουμε έχει σημασία σε ποιον τη λέμε και ποιος μας τη λέει.

............

Γι’ αυτούς που γράφουν έχει σημασία να πετύχουν το σωστό τόνο της αλήθειας. Τις πιο πολλές φορές ακούει κανείς ένα πολύ μαλακό, πονεμένο τόνο, φωνή ανθρώπων που δε μπορούν να βλάψουν ούτε μύγα. Όποιος ακούει αυτόν τον τόνο και ζει μέσα στην εξαθλίωση βουλιάζει ακόμα βαθύτερα μέσα σ’ αυτήν. Έτσι μιλάνε οι άνθρωποι που δεν είναι ίσως εχθροί, ποτέ όμως και συναγωνιστές. Η αλήθεια είναι κάτι το μαχητικό, πολεμάει όχι απλά και μόνο την ψευτιά, άλλα και ορισμένους ανθρώπους, που τη διαδίδουν.

…Πως λοιπόν τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πως να ‘χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία;


Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να ‘ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιόνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. ∆εν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι».

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια

94

Αν πεθάνω, εσύ ζήσε με δύναμη αγνή τόσο

Που το θυμό ας ξυπνήσει του χλωμού και του κρύου,
σήκωσε απ΄άκρη σ΄ άκρη τ΄ανεξίτηλα μάτια,
κάνε να ηχήσει ολούθε το κιθαρίσιο στόμα.




Δε θέλω να τρεκλίζουν βήματά σου και γέλια,
το μερτικό μου στη χαρά δε θέλω να πεθάνει,
στο στέρνο μου μην κράξεις, είμαι απόντας.
στην απουσία μου ζήσε σαν σ΄ ένα σπίτι μέσα.




Ειν΄ ένα σπίτι τόσο μεγάλο η απουσία
που θα μπαίνεις σε δαύτο περνώντας απ΄ τους τοίχους
και θα κρεμάς τα κάδρα στον αέρα.




Ειν΄ ένα σπίτι τόσο διάφανο η απουσία
που εγώ αν και δίχως ζωή θα σε βλέπω να ζεις
και θα ξαναπεθάνω αν δω πως υποφέρεις.




Πάμπλο Νερούδα
Εκατό Ερωτικά Σονέτα

13.4.10

Γιώργος Τσαγκάρης, ένας αγαπημένος

Ο Γιώργος Τσαγκάρης υπήρξε ένας από τους ανθρώπους που με έκαναν να μείνω σιωπηλή για μέρες.
[Μάλλον θα έζησα λίγο ανόητα για να τον ανακαλύψω μετά θάνατον]
Το ιστολόγιο αυτό, αντί οποιουδήποτε άλλου πρώτου εισαγωγικού περιαυτολογικού κειμένου είχε επιλέξει ένα τραγούδι δικό του, όχι τυχαία.
Θεωρώ πιο αληθινή και άμεση  τη έκθεση μέσω ενός "κοινού και οικείου τόπου" και  βρίσκω  πληκτικό και αντιπαθητικό το "εγώ". Πλήττω θανάσιμα! Οταν εκτίθεμαι σε κουραστικές εγωτικές καταστάσεις., ακόμα και αν θα ήταν δικές μου.Ακόμα κι όταν ωραία και περίτεχνα  καμουφλάρονται

Αν έχετε χρόνο, δείτε  τις συνεντεύξεις αυτού του υπέροχου ανθρώπου, τη σκέψη του, τον τρόπο με τον οποίο δηλώνει το βλέμμα τι κουβαλά το πνεύμα...









<



12.4.10

Ησυχία στην Αίθουσα…



Σήμερα «έτρεξαν» στο διαδίκτυο θέματα που αφορούσαν τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς μέσω προτύπων.

Και σκέφτηκα πως και για τη Γνώση έχουμε πρότυπα.

Προσπαθώ να φανταστώ πως θα έμοιαζε μια πανεπιστημιακή αίθουσα διαλέξεων χωρίς ίχνη του γραπτού λόγου. Ούτε βιβλία, ούτε σημειώσεις, ούτε παραπομπές. Προσπαθώ να φανταστώ στη θέση του «επιβλητικού και δυσνόητου» γραπτού κειμένου/προτύπου τη δυναμική ενός Σαιξπηρικού ή Πλατωνικού διαλόγου και της ζωντανής διάδρασης του λόγου που εκφωνείται και δεν «κλειδώνεται» μέσα στην «κυριαρχία» του παγιωμένου/ορθού λόγου, σαν «ανώτερη εκπαίδευση».

Προσπαθώ να φανταστώ μια ομάδα ακαδημαϊκών να τα λένε μεταξύ τους χωρίς «βιβλία».
Τι να έλεγαν άραγε;…
Προσπαθώ να φανταστώ μια παρέα φοιτητών να τα λένε μεταξύ τους χωρίς βιβλία…μάλλον ονειρεύονται την πρώτη τους έκδοση…κι αυτό κατάντησε--στην καλύτερη, το όνειρο—τώρα ακούω πως ονειρεύονται τη θέση.

Αλλά και η έκδοση τι είναι; Δεν είναι μια «θέση»;

Πόσα από τα βιβλία που διαβάσαμε δεν εγκλώβισαν την ικανότητα μας στη εκπεφρασμένη βίωση του «υπάρχω»;
Και τι σημαίνει «γνώση» αν εγώ πρέπει να μάθω/ενσωματώσω μια γλώσσα γραπτή και μάλιστα βαθμολογημένη! Βαθμολογημένη στο Πανεπιστήμιο αλλά βαθμολογημένη και έξω από αυτό. Διερωτώμαι…πήρε ποτέ βαθμό ο Σαίξπηρ και ακολούθως έγινε κάπου must;

Διάβασα κάπου [δεν θυμάμαι τώρα που, συμβαίνει συχνά] πως σε όλους τους Πλατωνικούς Διαλόγους υπάρχει μόνο μια αναφορά σε γραπτό κείμενο.

Γιατί όλοι οι άνθρωποι ξέρουν και θέλουν να τραγουδούν αλλά δεν ξέρουν και δεν θέλουν να σου πουν κάτι με μια ιστορία; Μήπως φταίνε μόνο οι άνθρωποι, ή η λεγόμενη από-πνευματοποίηση (λλιάξ) της εποχής;

Γιατί όταν τραγουδάμε ή όταν χορεύουμε ή όταν ζωγραφίζουμε κατακλύζεται ο νους από αυτούσια νοήματα [χωρίς ερωτηματικό].

Τα φιλοσοφικά βιβλία ποια γλώσσα μιλάνε όταν σε κάνουν να μη βλέπεις πια το φως;
[όχι μέσα σου, μέσα σου ότι θέλεις βλέπεις, έξω, το φως της μέρας και μέσα στους ανθρώπους βλ. κοινωνία—ναι και όμως! Υπάρχει αυτός ο όρος, υπάρχει και κλάδος-κοινωνιο-λογία—πούντην;]

Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών και ο Κύκλος των Χαμένων Σοφιστών!

Ζωντανά σώματα σημειώσατε χ!
Γλώσσες άπειρες, σφαγή για τη δομικότητα του όρου!

Μέσα στα βιβλία είναι έγκλειστες και κωδικοποιημένες οι σχέσεις εξουσίας.

Υπάρχει και «play list». Ο Χάρυ Πότερ ξεπέρασε σε πωλήσεις τη Βίβλο! (για τον Σαίξπηρ δεν έμαθα)
[ Η Εκκλησία προσπάθησε, εξέδωσε αντι-Ποτερικά βιβλία για την πρωτιά ρε γαμ….
Αλλά ματαίως, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι ακόμα και με τα Θεία ].

Κάτι λέγαμε για σύγχρονη επαναστατική διανόηση…δεν ξέρω αν άντεξε
την ησυχία
μιας
πανεπιστημιακής
αίθουσας.

9.4.10

Διγαμία

Ανεβάζω αυτά τα ηχητικά σύμπαντα για να πω, πως η μουσική δεν αφορά την κινηματογραφική εικόνα. Δεν χρειάζεται την οπτική ροή, τη μεταφορά, το συμβολισμό, την ατμόσφαιρα, το τοπίο, την ιστορία, τη διαδοχή και το νόημα. Είναι ένας συν-υπαρκτικός κόσμος από μόνη της.

Θα παραφράσω και τον Ελύτη. « Το να ακούς μουσική και να ονειρεύεσαι, είναι διγαμία».

Είναι η αρτιότερη των τεχνών γιατί δεν έχει δοτή έκφραση εικόνας ούτε νοήματος, ούτε λόγου, ούτε υπο-νοούμενου, ούτε χρόνου, ούτε σύμβασης, ούτε σχέσης, ούτε προσώπου, ούτε συμφέροντος, ούτε αισθήματος, ούτε επί -του όποιου -τρόπου επι-κοινωνεί.

Όποιος δεν άκουσε τη σιωπή του κόσμου μέσα στους ήχους, δεν στάθηκε ποτέ «απέναντι» από έναν άνθρωπο να θαυμάσει το θαύμα του κόσμου με απρόσκοπτη θέα και να "αγαπήσει". Είδε μόνο διαδοχικές εικόνες. Κι όποιος δεν είδε και δεν πιστεύει λόγω λαίμαργης όρασης στα θαύματα, είναι ατυχής και μόνος.

Μη ρωτάτε ποτέ κάποιον τι σκέφτεται όταν η μουσική παίζει…αν σας απαντήσει είναι ή κουφός ή ανόητος ή υποκριτής ή πολύ πιθανόν όλα.












σόρυ Μελίνα...

Βραδύτητα

Είναι μέρες που μόνο η μουσική μπορεί.

7.4.10

Εκείνο που είναι δύσκολο






"Εδώ έχουμε, γράφει, έναν ήλιο μόνο κάθε μήνα, και για λίγο. Τρίβουμε τα μάτια μας μέρες πρωτύτερα. Μάταια όμως. Καιρός αδυσώπητος. Ο ήλιος δεν έρχεται παρά στην ώρα του.
Έπειτα έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε, όσο βαστάει το φως, έτσι που μόλις προφταίνουμε να κοιταχτούμε λίγο.
Εκείνο που είναι δύσκολο για μας τη νύχτα, είναι όταν πρέπει να δουλέψεις, και πρέπει: γεννιούνται ακατάπαυστοι νάνοι".
Ανρί Μισώ

5.4.10

Αρχικές σκέψεις και κάποια ερωτήματα…



α• Η φράση «είμαι πληγωμένο αγρίμι» αποτελεί οξύμωρο σχήμα.

Τις πληγές μπορείς να τις δεις, να τις κρύψεις, να τις αποφύγεις, να τις θεραπεύσεις, να τις μετριάσεις, να τις ξεπεράσεις, να τις θάψεις, να τις θρηνήσεις. Δεν μπορείς να τρέφεσαι από τις πληγές.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο «παράγωγο» του αιώνα μας, ένας «τύπος» ανθρώπου, που συναντάται σε πρόσωπα πάντα σε κάτι αντιτιθέμενα. Ενίοτε αυτά τα πρόσωπα, φέρονται και ως αντι-εξουσιαστές, αντι- κουλτουριάρηδες, αντι- φρονούντες. Ενίοτε, όχι πάντα. Για να είσαι όμως αντι- εξουσιαστής, αντι-κουλτουριάρης, αντι-φρονούντας και να είσαι πειστικός προς αυτό [κυρίως στους άλλους αλλά και στον εαυτό σου] προϋποτίθεται πρώτον μια σοβαρή και εις βάθος μελέτη σε πολιτικά, οικονομικά, φιλοσοφικά κείμενα αλλά και κείμενα αισθητικής και δεύτερο προϋποτίθεται απαραίτητα το δικό σου πραγματοποιημένο «αντί» ως πράξη, έργο, σύγγραμμα κ.λ.π

Γιατί όμως να είσαι αντι σε κάτι και να μην είσαι κυρίως υπέρ σε κάτι άλλο; Τι γεννά την ανάγκη του αντι όσον αφορά το δεύτερο σημείο, την αντι-πράξη, το αντι-έργο, το αντι- σύγγραμμα;

Η αρχική μου σκέψη στρέφεται στην πρώτη φράση που κατέγραψα ως οξύμωρη.

Το πνεύμα που τρέφεται από τις πληγές, τη διανοητική --κατά τη δική μου αντίληψη—«εκπόρνευση».
Το φαινόμενο της κατ΄εμένα «εκδιδόμενης πορνογραφικά» διανοητικής εργασίας είναι πιο δύσκολο να συναντηθεί στο σινάφι των σύγχρονων φιλοσόφων, ψυχαναλυτών, ερευνητών κ.λ.π. Οι απαιτήσεις του συγκεκριμένου «είδους» πιο δύσκολα παραδίδουν τα όπλα στις αδηφάγες διαθέσεις του Υποκειμενικού να πρυτανεύει.

Ευδοκιμεί κυρίως στα χωράφια της Τέχνης. Συμβαίνει συχνά να συναντήσουμε ένα έργο, ένα ποίημα, ένα project, συνοδευόμενο από μια ουάου φιλοσοφικο/ψυχαναλυτική ανάλυση και το οποίο από μόνο του μάλλον βρίσκεται στον αντίποδα όχι κατ ανάγκη της ανάλυσης που το συνοδεύει αλλά αυτής καθαυτής της διαδικασίας του Ποιείν, η οποία υποτίθεται ότι το κατοχυρώνει ως έγκυρο και σοβαρό έργο. Γιατί κάποιος όμως να μπει στον κόπο να περάσει την δύσκολη διαδικασία μιας φιλοσοφικής μάθησης, γιατί να ενσωματώσει στο προσωπικό του βλέμμα αυτό τον τρόπο της θέασης του εαυτού του και του κόσμου για να παρουσιάσει στο τέλος μιαν «ωδή» προς τον σκοτεινό ή φωτεινά αδιάφορο, τον ανομολόγητο, τον αυτοκαταστροφικό ή τον μαζοχιστικά αδιέξοδο κόσμο; Και γιατί αυτό εγώ να το εκλαμβάνω ως διανοητική εκπόρνευση; Γιατί να το εκλαμβάνω ως ψευδές;

Είναι η Πληγή ως πνευματική τροφή που το καθιστά στα δικά μου μάτια τέτοιο; Νομίζω όχι. Είναι η διάθεση να επιβληθεί η Πληγή ως Ηθική Γενική Αρχή.

Ο λεγόμενος μεταμοντερνισμός, οδεύει επικίνδυνα όταν βαριέται να αναμετρηθεί με τον άνθρωπο και προτιμά ένα ανωφελές φλερτ με τις πληγές του σύγχρονου ανθρώπου…

Και το σχήμα γίνεται οξύμωρο. Γιατί το Αγρίμι είναι αγρίμι μόνο όταν πάψει να έλκεται από τον εαυτό του. Η πληγή που τρέφει τον κάτοχό της αντιτίθεται σε κάθε πολιτικό και κοινωνικό όραμα μέσω του Υποκειμενικού και Προσωπικού. Γιατί αντιτίθεται στην δύναμη της Πράξης. Η Πληγή έχει εσω-κοσμικά αίτια αλλά κατοχυρώνει το Είναι της από τις «ασκήσεις εκμάθησης του έξω κόσμου» μέσω ουάου αυτό-αναλύσεων.

Επίσης η Πληγή ως πνευματική αρχή είναι κατά την άποψη μου και ιδιαιτέρως δειλή. Τα «άτομα/κινήματα πληγές» ποτέ δεν σκοτώνουν τον εαυτό τους. Πάντα σκοτώνουν κάποιον άλλο κατά προτίμηση ένα Αγρίμι. Ποτέ δεν σκοτώνουν τα συστατικά μέρη των πληγών τους. Το «φάγετε τούτο εστί το σώμα μου» γίνεται «φάγετε τούτο εστί το δυστυχισμένο σας πνεύμα».


β• Πότε ένα αγρίμι είναι αγρίμι παρόλες τις πληγές του;
Και πότε κατ΄επέκταση ένα ερώτημα μπορεί να εγγραφεί ως ερώτημα μιας σύγχρονης αντι-εξουσιαστικής αριστεράς; Πως το Υποκείμενο το οποίο υπό-κειται στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς μέσω των οποίων αυτό- γιγνώσκεται συναντά το Υποκείμενο που αντιτίθεται σε αυτό που το ίδιο είναι, αναιρώντας αυτό που ήδη είναι; Πως γίνεται η αναίρεση αυτού που ήδη Είναι , από αυτο που Είναι, Πράξη, εάν γίνεται;…

3.4.10

Έχω ΑναΓούλες

Ποιος Χριστός;
Αναστήθηκε η Κλεοπάτρα!

Εντοπίστηκε από τα τσακάλια της μουσικής βιομηχανίας ως ανυποψίαστο παιδί-θαύμα σε απομακρυσμένο χωριό της Τεχεράνης και μεταφέρθηκε με κρατική χορηγία στην μητέρα ημών Ελλάς (πόσα μεγαλεία θα σκάσω) για να μεγαλώσει σε περιβάλλον πολιτιστικής βαρηκοΐας μη πάει χαμένο το έρμο! Να μεγαλώσει κάπου με σιγουριά!

Μα είναι δυνατόν να σε λένε Άννα Γούλα και το σουξέ σου να λέγεται Τα Πίνω Όλα;;;

Μπανιέρα όφκιερη!!!! Μα έχει και η μητέρα υδατικό πρόβλημα;
Μπουκάλια νομίζω αναψυκτικού ( είναι λαϊκή ηρωίδα όχι σαν την άλλη με τις σαμπάνιες), κόκες – μόκες, γκόμενος ο-λ-α-τ-α-λ-ε-φ-τ-α, ναργιλές (είπαμε μεγάλωσε στη Τεχεράνη) και βέβαια από φωνή μμμμ…. Μια ομορφκιά!

Καλά όταν ο Σλάβοι (ο κύριος Ζίζεκ, που τα έβαλε και με τον δικό μας τον Σταυρακάκη –άλλο αυτό) μας μιλούσε για την Έρημο του Πραγματικού εν τούτην την έρημο που εννοούσε; Διότι αν εν για τούτην έφυα βουρητή!!!

Δε τε το πριν την σούβλα…