Σπεύδε βραδέως

Το ζήτημα της σκέψης είναι ρυθμικό ζήτημα.


Εμείς το ξέρουμε καλά αυτό. Μιλάμε αργά, περπατάμε αργά, σκεφτόμαστε αργά.

Αυτή είναι η φύση μας. Οι πόλεις μας ακολουθούν τους ρυθμούς μας.

Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται την αξία ούτε τη χρησιμότητα αυτού του ρυθμού.

Την λένε επαρχιωτισμό και προσπαθούν ματαίως να την αποβάλουν.

Το δικό μας τοπίο και οι δικοί μας ρυθμοί είναι οι εγγενείς ρυθμοί των τεχνών και της σκέψης.

Αν η Κύπρος δεν είχε άλυτο αυτό το καταραμένο πρόβλημα ,με όλα τα ψεύτικα φαντάσματα που αυτό δημιουργεί, θα ήταν ίσως το ιδανικότερο μέρος του ποιητή του συγγραφέα του φωτογράφου του σκηνοθέτη του διανοητή της μεσογείου. Αυτό αισθάνομαι.

Αν γινόμαστε αφελείς γινόμαστε ίσως για άλλους λόγους όχι όμως εξαιτίας του ρυθμού μας.

Ο δικός μας ρυθμός απαγορεύει τη φωνασκία τη φλυαρία και τη νοητική πόλωση. Τα κυρίως χαρακτηριστικά δηλαδή των ελλήνων λεγόμενων αδελφών μας. Φαντάζομαι πως οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται πως μπορεί να φαίνεται στα μάτια ενός αργού ανθρώπου ο δικός τους ακατάσχετος ρυθμός. Ίσως επίσης να μην αντιλαμβάνονται πως το λεγόμενο σύγχρονο ελληνικό πνεύμα μοιάζει ά-τοπο εξαιτίας ακριβώς αυτής της νοητικής και λεκτικής τους πολυπληθούς αρρυθμίας. Μέσα σ΄αυτή την εξουθενωτική δυσ-αρμονική πολυλογία τίποτα δεν μπορεί να αναπτυχθεί.

Ούτε η τέχνη ούτε η νόηση ούτε οι άνθρωποι ούτε η ζωή.

Δεν ξέρω γιατί οι σύγχρονοι έλληνες κυνηγούν με τόση μανία τις ανωφελείς και τις πολλές λέξεις. Μιλάνε μιλάνε μιλάνε. Λες και η χώρα είναι ολοκληρη ένα ομιλών μπαρ!

Λες και δεν τους είπε κανείς πως η Ποίηση γεννήθηκε στη χώρα τους.

Λες και όλη η χώρα επιδίδεται σε ποπ συνομιλίες αδυνατώντας να επιβάλει μια δημιουργική σιωπή.

Να μιλάς για τον Πλάτωνα σε ποπ ρυθμό δεν είναι ρυθμικό ατόπημα είναι φιλοσοφική αυτοκτονία.

Οι Έλληνες έγιναν ένας λαός που δεν ταιριάζει ούτε στο χτες ούτε στο τώρα ούτε στο αύριο της σκέψης.

Ούτε σε μένα ταιριάζει. Είναι ωραία να είναι αργά και να ξέρεις το μέτρο.

4/4 ¾ 2/4 ¼.