Διγαμία

Ανεβάζω αυτά τα ηχητικά σύμπαντα για να πω, πως η μουσική δεν αφορά την κινηματογραφική εικόνα. Δεν χρειάζεται την οπτική ροή, τη μεταφορά, το συμβολισμό, την ατμόσφαιρα, το τοπίο, την ιστορία, τη διαδοχή και το νόημα. Είναι ένας συν-υπαρκτικός κόσμος από μόνη της.

Θα παραφράσω και τον Ελύτη. « Το να ακούς μουσική και να ονειρεύεσαι, είναι διγαμία».

Είναι η αρτιότερη των τεχνών γιατί δεν έχει δοτή έκφραση εικόνας ούτε νοήματος, ούτε λόγου, ούτε υπο-νοούμενου, ούτε χρόνου, ούτε σύμβασης, ούτε σχέσης, ούτε προσώπου, ούτε συμφέροντος, ούτε αισθήματος, ούτε επί -του όποιου -τρόπου επι-κοινωνεί.

Όποιος δεν άκουσε τη σιωπή του κόσμου μέσα στους ήχους, δεν στάθηκε ποτέ «απέναντι» από έναν άνθρωπο να θαυμάσει το θαύμα του κόσμου με απρόσκοπτη θέα και να "αγαπήσει". Είδε μόνο διαδοχικές εικόνες. Κι όποιος δεν είδε και δεν πιστεύει λόγω λαίμαργης όρασης στα θαύματα, είναι ατυχής και μόνος.

Μη ρωτάτε ποτέ κάποιον τι σκέφτεται όταν η μουσική παίζει…αν σας απαντήσει είναι ή κουφός ή ανόητος ή υποκριτής ή πολύ πιθανόν όλα.












σόρυ Μελίνα...