α• Η φράση «είμαι πληγωμένο αγρίμι» αποτελεί οξύμωρο σχήμα.
Τις πληγές μπορείς να τις δεις, να τις κρύψεις, να τις αποφύγεις, να τις θεραπεύσεις, να τις μετριάσεις, να τις ξεπεράσεις, να τις θάψεις, να τις θρηνήσεις. Δεν μπορείς να τρέφεσαι από τις πληγές.
Υπάρχει ένα συγκεκριμένο «παράγωγο» του αιώνα μας, ένας «τύπος» ανθρώπου, που συναντάται σε πρόσωπα πάντα σε κάτι αντιτιθέμενα. Ενίοτε αυτά τα πρόσωπα, φέρονται και ως αντι-εξουσιαστές, αντι- κουλτουριάρηδες, αντι- φρονούντες. Ενίοτε, όχι πάντα. Για να είσαι όμως αντι- εξουσιαστής, αντι-κουλτουριάρης, αντι-φρονούντας και να είσαι πειστικός προς αυτό [κυρίως στους άλλους αλλά και στον εαυτό σου] προϋποτίθεται πρώτον μια σοβαρή και εις βάθος μελέτη σε πολιτικά, οικονομικά, φιλοσοφικά κείμενα αλλά και κείμενα αισθητικής και δεύτερο προϋποτίθεται απαραίτητα το δικό σου πραγματοποιημένο «αντί» ως πράξη, έργο, σύγγραμμα κ.λ.π
Γιατί όμως να είσαι αντι σε κάτι και να μην είσαι κυρίως υπέρ σε κάτι άλλο; Τι γεννά την ανάγκη του αντι όσον αφορά το δεύτερο σημείο, την αντι-πράξη, το αντι-έργο, το αντι- σύγγραμμα;
Η αρχική μου σκέψη στρέφεται στην πρώτη φράση που κατέγραψα ως οξύμωρη.
Το πνεύμα που τρέφεται από τις πληγές, τη διανοητική --κατά τη δική μου αντίληψη—«εκπόρνευση».
Το φαινόμενο της κατ΄εμένα «εκδιδόμενης πορνογραφικά» διανοητικής εργασίας είναι πιο δύσκολο να συναντηθεί στο σινάφι των σύγχρονων φιλοσόφων, ψυχαναλυτών, ερευνητών κ.λ.π. Οι απαιτήσεις του συγκεκριμένου «είδους» πιο δύσκολα παραδίδουν τα όπλα στις αδηφάγες διαθέσεις του Υποκειμενικού να πρυτανεύει.
Ευδοκιμεί κυρίως στα χωράφια της Τέχνης. Συμβαίνει συχνά να συναντήσουμε ένα έργο, ένα ποίημα, ένα project, συνοδευόμενο από μια ουάου φιλοσοφικο/ψυχαναλυτική ανάλυση και το οποίο από μόνο του μάλλον βρίσκεται στον αντίποδα όχι κατ ανάγκη της ανάλυσης που το συνοδεύει αλλά αυτής καθαυτής της διαδικασίας του Ποιείν, η οποία υποτίθεται ότι το κατοχυρώνει ως έγκυρο και σοβαρό έργο. Γιατί κάποιος όμως να μπει στον κόπο να περάσει την δύσκολη διαδικασία μιας φιλοσοφικής μάθησης, γιατί να ενσωματώσει στο προσωπικό του βλέμμα αυτό τον τρόπο της θέασης του εαυτού του και του κόσμου για να παρουσιάσει στο τέλος μιαν «ωδή» προς τον σκοτεινό ή φωτεινά αδιάφορο, τον ανομολόγητο, τον αυτοκαταστροφικό ή τον μαζοχιστικά αδιέξοδο κόσμο; Και γιατί αυτό εγώ να το εκλαμβάνω ως διανοητική εκπόρνευση; Γιατί να το εκλαμβάνω ως ψευδές;
Είναι η Πληγή ως πνευματική τροφή που το καθιστά στα δικά μου μάτια τέτοιο; Νομίζω όχι. Είναι η διάθεση να επιβληθεί η Πληγή ως Ηθική Γενική Αρχή.
Ο λεγόμενος μεταμοντερνισμός, οδεύει επικίνδυνα όταν βαριέται να αναμετρηθεί με τον άνθρωπο και προτιμά ένα ανωφελές φλερτ με τις πληγές του σύγχρονου ανθρώπου…
Και το σχήμα γίνεται οξύμωρο. Γιατί το Αγρίμι είναι αγρίμι μόνο όταν πάψει να έλκεται από τον εαυτό του. Η πληγή που τρέφει τον κάτοχό της αντιτίθεται σε κάθε πολιτικό και κοινωνικό όραμα μέσω του Υποκειμενικού και Προσωπικού. Γιατί αντιτίθεται στην δύναμη της Πράξης. Η Πληγή έχει εσω-κοσμικά αίτια αλλά κατοχυρώνει το Είναι της από τις «ασκήσεις εκμάθησης του έξω κόσμου» μέσω ουάου αυτό-αναλύσεων.
Επίσης η Πληγή ως πνευματική αρχή είναι κατά την άποψη μου και ιδιαιτέρως δειλή. Τα «άτομα/κινήματα πληγές» ποτέ δεν σκοτώνουν τον εαυτό τους. Πάντα σκοτώνουν κάποιον άλλο κατά προτίμηση ένα Αγρίμι. Ποτέ δεν σκοτώνουν τα συστατικά μέρη των πληγών τους. Το «φάγετε τούτο εστί το σώμα μου» γίνεται «φάγετε τούτο εστί το δυστυχισμένο σας πνεύμα».
β• Πότε ένα αγρίμι είναι αγρίμι παρόλες τις πληγές του;
Και πότε κατ΄επέκταση ένα ερώτημα μπορεί να εγγραφεί ως ερώτημα μιας σύγχρονης αντι-εξουσιαστικής αριστεράς; Πως το Υποκείμενο το οποίο υπό-κειται στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς μέσω των οποίων αυτό- γιγνώσκεται συναντά το Υποκείμενο που αντιτίθεται σε αυτό που το ίδιο είναι, αναιρώντας αυτό που ήδη είναι; Πως γίνεται η αναίρεση αυτού που ήδη Είναι , από αυτο που Είναι, Πράξη, εάν γίνεται;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου