ΛΟΓΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΕΟΝΤΟΣ ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΖΩΝΙΚΗ

(οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου)

Του Πανίκκου Χρυσάνθου

Συμφωνώ με την διαπίστωση του Στέλιου Αμερικάνου την νύχτα των εκλογών: Τα αποτελέσματα των εκλογών της περασμένης Κυριακής δείχνουν ότι το ένα τέταρτο αυτών που ψήφισαν, εκφράζει μια επιδοκιμασία στην πολιτική ενάντια στη διζωνική ομοσπονδία. Το πλαίσιο αυτό το περιέγραψε με σαφήνια στο εκλογικό του πρόγραμμα ο Γιώργος Λιλλίκας και το 25% συμφώνησε μαζί του και το ψήφισε. Συμφωνώ επίσης ότι αυτό είναι κάτι καινούριο. Όχι η αντιπαράθεση στη διζωνική ομοσπονδία. Αυτή ήταν γνωστό από χρόνια ότι υπήρχε. 

Το καινούριο είναι  που εκδηλώνεται σε πολιτική πράξη τόσο καθαρά και τόσο πλατειά για πρώτη φορά. Ο Γιώργος Λιλλήκας έδωσε ουσιαστικά φωνή σε αυτό που και κρυβόταν πίσω από εκφράσεις όπως «με σωστό περιεχόμενο», «πλήρης εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κοκ, με τις οποίες μια σειρά από πολιτικές δυνάμεις (Παπαδόπουλος, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ) έκρυβαν (πίσω από το «ναι μεν αλλά») και ταυτόχρονα μαρτυρούσαν (μέ τις συμπαραδηλώσεις του «αλλά») την αντίθεση τους στη διζωνική. Ο Γιώργος Λιλλήκκας τόλμησε να δώσει πιο σαφή ιδεολογική χροιά στην άρνηση της διζωνικής εκθέτοντάς τους όλους για την έλλειψη τόλμης και ειλικρίνειας, ακόμα και τον τελευταίο του μέντορα, τον Τάσο Παπαδόπουλο. Γι αυτό και η μεγάλη αγάπη εκ μέρους του σκληρού ΕΥΡΩΚΟ, του μόνου κόμματος που, ως τώρα, απέρριπτε ανοιχτά τη λύση της διζωνικής ομοσπονδίας. 

Ουσιαστικά ο Λιλλήκκας με την εκλογική του επιτυχία νομιμοποιεί στον αυτοκαλούμενο «μεσαίο χώρο», (που δεν είναι στην ουσία καθόλου μεσαίος αλλά εθνικιστικός ακροδεξιός), μια σαφή κι απόλυτη απορριπτική πολιτική τραβώντας τα ναι-μεν-αλλά-κόμματα στα άκρα κι επιδιώκοντας ξανά τον χωρισμό της πολιτικής τάξης αλλά και της κυπριακής κοινωνίας στους πατριώτες και τους προδότες, τους συμβιβασμένους και τους απορριπτικούς. 

Ο Λιλλίκας είναι το παιδί που γέννησε και γαλούχησε τα τελευταία χρόνια ο απορριπτισμός κι η απουσία μέτρου και λογικής στην πολιτική μας ζωή. Και δεν είναι άμοιρες οι πιο «σώφρονες» πολιτικές δυνάμεις, που όχι μόνο τον ανέχτηκαν (τον απορριπτισμό και την ακρότητα) αλλά και τον ενίσχυσαν με την αναγνώριση και τις πρόσκαιρες πολιτικές τους συμμαχίες. Στη ζωή όλα έχουν σε βάθος χρόνου ένα τίμημα. Από αυτή την άποψη ο Λιλλήκας είναι το παιδί της νομιμοποίησης και προώθησης του Παπαδόπουλου στην πολιτική ζωή. Κι ανατρίχιασα την Κυριακή βλέποντας τις υποκλίσεις σεβασμού απέναντί του από εκείνους που θα έπρεπε να είναι προβληματισμένοι και να ανησυχούν.

Επειδή όμως ο Λιλλήκας ιδεολογικοποιεί το «όχι στη διζωνική» θα άξιζε να δούμε κι εμείς ιδεολογικά αυτή τη θέση. Όντως στηρίζεται σε μια αλήθεια. Στο γεγονός ότι η σημερινή κατάσταση στην Κύπρο είναι ένα προϊόν βίας. Η Τουρκία, μια μεγάλη και δυνατή στρατιωτικά χώρα, κατέλαβε ένα τμήμα του νησιού μας κι επέβαλε μια εθνική εκκαθάριση με τη δύναμη των όπλων της. Σύμφωνα με τις γενικά αποδεχτές αρχές σε παγκόσμιο επίπεδο εμείς οι αδικημένοι, οι διωγμένοι με τη βία από τα σπίτια μας, έχουμε το δικαίωμα όχι μόνο να πούμε όχι σε λύσεις, που επιβραβεύουν το νόμο της ζούγκλας αλλά ακόμα και ένοπλο αγώνα να κάνουμε (να χρησιμοποιήσουμε δηλαδή νόμιμα βία) για να αποκαταστήσουμε την αδικία.

Ωστόσο – γιατί υπάρχει και ωστόσο – αυτή η μεγάλη αλήθεια έχει δίπλα της και κάποιες παράπλευρες, πιο μικρές αλήθειες: Εμείς οι αδικημένοι, τα θύματα, δεν είμαστε και τόσο αθώοι όσο μας εμφανίζει η παραπάνω εικόνα, ούτε μόνο τα θύματα. Υπήρξαμε και λίγο θύτες και λίγο ανόητοι, γιατί κάποιοι από μας ανοίξαν την πόρτα στην Τουρκία. Αν βάλουμε κι αυτές τις αλήθειες στη ζυγαριά της σκέψης μας, θα είμαστε σίγουρα λίγο πιο μαλακοί στις διαπιστώσεις μας, κάπως λιγότερο απόλυτοι και σίγουρα όχι και τόσο ενθουσιώδεις στα συνθήματα της εξέγερσης ενάντια στην αδικία (και τη διζωνική). Θα μπορούσαμε να περιδιαβάσουμε λίγο στη μνήμη και να βάλουμε και τη λογική να δουλέψει μαζί. 

Δεν είμαστε εμείς που ξεκινήσαμε - μόλις πρόσφατα - ένα άλλο αγώνα, ολότελα δίκαιο και «λογικό», με τον ίδιο ενθουσιασμό του Λιλλήκα και των οπαδών του; «Ένωση και μόνο ένωση» δε λέγαμε; «Χωρίς κανένα συμβιβασμό, καμιά υποχώρηση». Γιατί καταλήξαμε στην διχοτόμιση; Έχουμε κάποια δικαιολογία, μετά το φοβερό πάθημα του 74, να ξανακοκορευόμαστε σήμερα ότι δε θα κάνουμε καμιά υποχώρηση, κανένα συμβιβασμό, επειδή έχουμε δίκαιο; Τι άλλαξε προς το καλύτερο, ώστε να τολμήσουμε να διανοηθούμε ότι μπορούμε να διώξουμε με τη βία ή τον εξαναγκασμό τον γίγαντα που μπήκε στο σπίτι μας και μας κρατεί από το λαιμό;

Αν δεν είμαστε απόλυτοι, μπορούμε να καταλάβουμε και την αλήθεια των «άλλων» κατοίκων του τόπου μας. Υπήρξαν κι αυτοί θύτες και θύματα όπως κι εμείς. Κι αν εμείς θέλουμε να μας αναγνωρίζουν σαν θύματα (γιατί διωχτήκαμε με τη βία από τα σπίτια μας) παρόμιοια ανάγκη έχουν κι αυτοί. Αν σκεφτεί κάποιος τα κόκκαλα που βρίσκονται τα τελευταία χρόνια στα πηγάδια της Κύπρου, κι αν σκεφτεί το αυτονότητο, ότι οι άνθρωποι που τους ανήκαν, δεν πήγαν μόνοι τους να πηδήξουν εκειμέσα, μπορεί να μπει στο πετσί ενός Τουρκοκύπριου στα 1964. Επομένως έχουν κι αυτοί την ίδια με μας ανάγκη για ασφάλεια. Κι αν για μας η ασφάλεια έχει τ’ όνομα « έξω ο τουρκικός στρατός, όχι εγγυήσεις», γι αυτούς έχει τ’ όνομα «διζωνική ομοσπονδία». Ίσως, αν τους καταλαμβαίναμε, αν τους ζητούσαμε ένα συγγνώμη για ότι τους κάναμε, αν βάζαμε 2-3 φονιάδες της Τόχνης και της Μαράθας στη φυλακή, να ήθελαν κι αυτοί να παν πίσω στα σπίτια τους. Επειδή δεν το κάναμε, φαίνεται ότι μόνο στη διζωνική αισθάνονται προς το παρόν ασφάλεια. Επομένως η διζωνική δεν είναι μια μόνο δική τους ιδιοτροπία και ένα μόνο δικό τους δημιούργημα. Είναι και λίγο δικό μας.

Ο Λιλλήκας μιλά για τους Τουρκοκύπριους και τα δικαιώματά τους. Θα ήταν ειλικρινής απέναντί τους, αν μιλούσε και για τον πόνο και το φόβο τους. Κι αν υποδείκνυε μια λύση με βάση και αυτόν τον πόνο κι όχι μόνο με το δικό του. Χωρίς τον πόνο τους, η συμπάθεια απέναντι στους Τουρκοκύπριους είναι υποκριτική και ρατσιστική. Τους θέλει δεύτερης κατηγορίας πολίτες και αυτοί δεν είναι βλάκες για να τον εμπιστευτούν. Το ίδιο με μια μερίδα των Τουρκοκυπρίων, που μιλούν με όμορφα λόγια για ειρήνη. Αν τους ρωτήσεις πως την εννοούν, «να ζήσουμε, λένε, δίπλα-δίπλα». Υπονοώντας φυσικά, κρατώντας τα κλεμένα μας σπίτια. Ίδια λογική, ίδια υποκρισία. Μόνο που όταν το παίζεις ιδεολόγος και υπέρμαχος αρχών, η υποκρισία σου φουσκώνει υπέρμετρα.



Ομολογώ ότι έγραφα κι εγώ κάποτε «όχι στη διζωνική», κι αυτή είναι μια παλιά φωτογραφία στη Λευκωσία, που το μαρτυρά (1977). Ήμαστε μια ομάδα νεαρών «ρομαντικών», που μας έφερε μαζί ο αγώνας ενάντια στη διχτατορία της Ελλάδας κι οι ιδέες για ένα καλύτερο κόσμο χωρίς αδικίες και διακρίσεις. 

Όταν ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο ηγέτης μας, μας έδωσε την πληροφορία ότι ο Μακάριος επρόκειτο να δώσει προτάσεις διζωνικής ομοσπονδίας κι απειλούσε ότι περίπου θα κήρυσσε την επανάσταση, αν τολμούσε, εμείς, που τον πιστέψαμε, βγήκαμε το βράδυ και γεμίσαμε τη Λευκωσία με συνθήματα ενάντια στη διζωνική. Φυσικά μας τράβηξε στη συνέχεια τ’ αυτί, κι αυτό ήταν για μένα ένα μεγάλο πολιτικό μάθημα, που με έμαθε να είμαι δύσπιστος στα μεγάλα λόγια. Θέλω όμως να καταλήξω κάπου αλλού. 

Εμείς, οι αντιδιζωνικοί του 77, οι υποστηριχτές της ενιαίας Κύπρου, δεν έχουμε καμιά σχέση με τους απορριπτικούς του σήμερα. Εμείς είχαμε ένα σεβασμό στους Τουρκοκύπριους. Τους βλέπαμε ως ανθρώπους ισότιμους, παιδιά της ίδιας πατρίδας, και θέλαμε να ζήσουμε ειρηνικά μαζί και χωρίς διακρίσεις. Όντας κοντά στο χωρισμό δε μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι θα μπορούσε να απαρνηθεί κάποιος τον τόπο του. Η θέση μας ήταν ανθρωπιά όσο κι αν στο τέλος αποδείχτηκε ουτοπική. 

Η σημερινή αντίδραση στη διζωνική δεν έχει σχέση με την ανθρωπιά και τον σεβασμό του άλλου. Άσε που μεγαλώνοντας έμαθα ακόμα μια αλήθεια, καθαρά αρχαιοελληνική: Η υποχώρηση κι ο συμβιβασμός είναι κι αυτά ανθρώπινες αρετές. Το είπε με απαράμιλλο τρόπο ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη του. Και μας έδειξε πόσο καταστρεπτική είναι η περιφρόνηση του μέτρου. 

πηγή: Δέφτερη Ανάγνωση

Οι υδρογονάνθρακες είναι η ταφόπλακα του Κυπριακού! Πες τα Αλέκα!

Α. Παπαρήγα: "Οι υδρογονάνθρακες θα είναι η ταφόπλακα του Κυπριακού"

Στη φιλολογία που έχει αναπτυχθεί αναφορικά με την ανακήρυξη της ΑΟΖ, από την Ελλάδα, αναφέρθηκε η ΓΓ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στη δευτερολογία της στη Βουλή των Ελλήνων, στην προ Ημερησίας Διατάξεως συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών για τα αγροτικά προβλήματα, η οποία τελικά εξελίχθηκε σε αντιπαράθεση εφ’ όλης της ύλης.

Η κα Παπαρήγα εξέφρασε την άποψη  πως η σημερινή ή η αυριανή κυβέρνηση, θα συρθεί σε μια συζήτηση για αποδοχή συνδιαχείρισης στο Αιγαίο με συμφωνία επιχειρήσεων και όχι διακρατική και χωρίς χάρτες με τον εκβιασμό πως σε αντίθετη περίπτωση χάνει τα θαλάσσια «οικόπεδα».

Όπως είπε χαρακτηριστικά αν είσαι μέσα στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., ακόμα και αν έχεις 400 χαρτιά, δεν μπορείς να αγνοήσεις το συσχετισμό δυνάμεων που είναι συγκεκριμένος, προσθέτοντας ότι το ΝΑΤΟ δεν δέχεται χάρτες και εκτιμώντας ότι το μοναδικό ζήτημα για την ανακήρυξη ΑΟΖ, δεν είναι η Τουρκία. Όπως είπε έχει σημασία τόσο ο συσχετισμός δυνάμεων όσο και οι ανταγωνισμοί, λέγοντας «για ρωτήστε τους Κύπριους ποια ήταν η πιο σκληρή ανταγωνίστρια; Η γαλλική ΤΟΤΑΛ. Δεν έκανε βήμα πίσω».

Η ΓΓ του ΚΚΕ πρόσθεσε αναφορικά με το κόμμα της ότι υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα και όσο υπάρχουν ξεχωριστά κράτη και ιμπεριαλισμός το ΚΚΕ δε δέχεται ούτε την παραμικρή υποχώρηση στα σύνορα, προσθέτοντας σχετικά με τους ανταγωνισμούς που υπάρχουν στην περιοχή, ότι «αν έχεις δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν μπορείς να βάλεις τους δικούς σου κανόνες».

Στο ίδιο πλαίσιο η κα Παπαρήγα ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «οι υδρογονάνθρακες θα είναι ο τάφος του Κυπριακού. Είμαστε αντίθετοι να αξιοποιήσουμε τους υδρογονάνθρακες; Όχι. Τις αντιφάσεις όμως αυτές, δεν τις λέτε». 

ΠΗΓΗ: ΚΥΠΕ  

Συνεργασία με τον κεντρώο χώρο και την ΕΔΕΚ θα επιδιώξει το ΑΚΕΛ

Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού ανακοίνωσε ότι το κόμμα του θα επιδιώξει συνεννόηση και συνεργασία με τις δυνάμεις του κεντρώου χώρου που συσπειρώθηκαν γύρω από την υποψηφιότητα Μαλά στο β’ γύρο των προεδρικών εκλογών και ειδικά με την ΕΔΕΚ.

Μιλώντας σε επαρχιακό ακτίβ στελεχών του ΑΚΕΛ Λευκωσίας – Κερύνειας, το βράδυ της Δευτέρας, ξεκαθάρισε ότι το κόμμα του θα αντισταθεί στις όποιες προσπάθειες ενδέχεται να καταβληθούν στο Κυπριακό για προώθηση λύση χαλαρής ομοσπονδίας που ισούται με λύση συνομοσπονδίας και δεν θα αποδεχθεί μεθοδεύσεις που στοχεύουν στη δημιουργία δύο χωριστών κρατών.

Ο κ. Κυπριανού ανακοίνωσε επίσης ότι η Γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ σε σημερινή της συνεδρία αποφάσισε ότι κατά τον επόμενο ενάμισι μήνα θα κάνει εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος και θα διαμορφώσει τη στάση του κόμματος έναντι της νέας Κυβέρνησης.

Αποφάσισε, επίσης, την αξιολόγηση της πενταετίας που πέρασε μέσα από πνεύμα αυτοκριτικής ώστε να αντλήσει συμπεράσματα και μαθήματα και επί αυτών «να κτίσουμε για να διεκδικήσουμε μια νέα πενταετία που θα είμαστε ακόμα πιο αποτελεσματικοί», πρόσθεσε. Είπε ακόμα πως ανατέθηκε σε ομάδα να μελετήσει τα ζητήματα στον οικονομικό τομέα και να υποβάλει προτάσεις προς αντιμετώπιση της οικονομικής κατάστασης, μη αποκλειόμενης καμίας επιλογής.

Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ είπε πως «δεν πρόκειται με άλλοθι το μνημόνιο να αποδεχθούμε να προωθηθούν περαιτέρω αντιλαϊκές πολιτικές σε βάρος των εργαζομένων και σε βάρος της Κύπρου, τις ιδιωτικοποιήσεις των μεγάλων κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών, κούρεμα των καταθέσεων και επιμένουμε ότι υπάρχουν τρόποι ώστε το δημόσιο χρέος να καταστεί βιώσιμο και στηρίζουμε ανεπιφύλακτα την επιστολή που απέστειλε ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας στην ΕΕ με την οποία ζητά να καταγραφεί το τελικό ποσό στο οποίο αναφέρεται η PIMCO, αλλά αυτή τη στιγμή να μας παραχωρηθεί μόνο το ποσό το οποίο απαιτείται για τις βασικές ανάγκες της οικονομίας κατά τα επόμενα δύο με τρία χρόνια και στην πορεία με βάση την εξέλιξη να διαπιστωθεί κατά πόσο το τελικό ποσό ανταποκρίνεται στην πραγματική ανάγκη».

Πρόσθεσε πως με αυτό τον τρόπο το χρέος καθίσταται βιώσιμο και εξαλείφει την ανάγκη για ιδιωτικοποιήσεις και για άλλα επαχθή μέτρα σε βάρος του κυπριακού λαού.

Σε ό,τι αφορά το φυσικό αέριο, ο κ. Κυπριανού είπε πως το ΑΚΕΛ θα επιμείνει σε χειρισμούς που θα διασφαλίζουν τα συμφέροντα του κυπριακού λαού, πρόσθεσε πως θα πρέπει να υπάρχει κρατική εταιρεία διαχείρισης αυτού του φυσικού πλούτου και όχι η διαχείριση να δοθεί σε χέρια ιδιωτών.

Στο πλαίσιο της ομιλίας του είπε πως το ΑΚΕΛ από τη θέση της αντιπολίτευσης θα βρεθεί στη πρώτη γραμμή αντιμετώπισης των ζητημάτων, θα υποστηρίζει τα θετικά μέτρα που προωθούνται από τη νέα Κυβέρνηση και θα τοποθετείται απέναντι σε δράσεις και μέτρα και δράσεις που αναπτύσσονται σε βάρος του κόσμου και των εργαζομένων.

Χαρακτήρισε εκπληκτικό το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών από ένα κόμμα που διαχειριζόταν την κρίση, προσθέτοντας ότι τα αδελφά κόμματα στο εξωτερικό στρέφουν το βλέμμα τους στο ΑΚΕΛ, «και μας βλέπουν ως ένα κόμμα που μέσα από αντίξοες συνθήκες καταφέρνει να δίνει μάχες και να στέκεται όρθιο».

Αναφέροντας ότι μέσα ενημέρωσης και πολιτικές δυνάμεις επιχείρησαν να δημιουργήσουν στο ΑΚΕΛ ενοχές για το ατύχημα στο Μαρί και για την παγκόσμια οικονομική κρίση, παρατήρησε «πως δυστυχώς κάποια μέλη του κόμματος και ψηφοφόροι της αριστεράς αποδέχθηκαν να περάσουν αυτά τα μηνύματα στον κόσμο της αριστεράς». Πρόσθεσε πως το συμβάν στο Μαρί «ήταν ένα ατύχημα και δεν ήταν μια συνειδητή πράξη που οφειλόταν είτε σε ανεπάρκεια είτε σε οτιδήποτε άλλο της Κυβέρνησης».

Ο κ. Κυπριανού είπε ακόμα ότι το ΑΚΕΛ έδωσε την εκλογή μάχη με το απαραίτητο για την πολιτική, ήθος. Λέγοντας ότι «καταφέραμε να συσπειρώσουμε γύρω μας ψηφοφόρους του κεντρώου χώρου, οι οποίοι δεν μας είχαν ως πρώτη επιλογή σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση», ανακοίνωσε ότι «θα επιδιώξουμε να έχουμε διάλογο, συνεννόηση έτσι ώστε να πετύχουμε συνεργασία και μελλοντικά μαζί τους».

Ξεκαθάρισε, επίσης, ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ το επόμενο διάστημα θα επιδιώξει διάλογο με τα κόμματα του κεντρώου χώρου και ειδικά με την ΕΔΕΚ, «σε μια προσπάθεια να διαμορφώσουμε ένα πολιτικό πλαίσιο για συνεργασία σε συγκεκριμένα πολιτικά ζητήματα». «Οι μέρες που έρχονται είναι πολύ δύσκολες και απαιτούν τη μεγαλύτερη δυνατή συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων» πρόσθεσε.

Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ συνεχίζοντας εξέφρασε την εκτίμηση ότι δεν θα χρειαστεί μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε ο κυπριακός λαός να συνειδητοποιήσει ότι όλα αυτά που του υπόσχονταν προεκλογικά ήταν απλά συνθήματα για να καταφέρουν να υποκλέψουν την ψήφο του. Πρόσθεσε ότι «εμείς θα εργαστούμε για να βοηθήσουμε» έτσι ώστε να φανεί η αναξιοπιστία κάποιων.

Ο Σταύρος Μαλάς ανέφερε ότι «οι εκλογές έχουν στείλει το μήνυμα ότι αλλάζει η κυπριακή κοινωνία, ότι η πολιτική ζωή έχει κλείσει ένα κύκλο και ότι δοκιμάστηκε το ειδικό πολιτικό βάρος, πολιτικών χώρων και της ίδιας της κοινωνίας σε προσωπικό επίπεδο».

«Τον τελευταίο καιρό ζήσαμε μια γιγαντιαία προσπάθεια ενοχοποίησης και απαξίωσης της ευρύτερης αριστεράς και την κουλτούρα του πολιτικού κανιβαλισμού», ανέφερε.

Εξέφρασε επίσης την άποψη ότι υπήρξε «βαθύτερη στρατηγική επιδίωξη της πλήρους περιθωριοποίησης της ευρύτερης αριστεράς, υποβοηθούμενη από τις συγκυρίες της οικονομικής κρίσης και μια προσπάθεια εξίσωσης του πραξικοπήματος με το τραγικό συμβάν του Μαρί για να επιτευχθεί μια αλληλοακύρωση».

Έκανε επίσης λόγο για ασυγκράτητη επέλαση στις συνειδήσεις, η οποία μοιραία οδήγησε σε μια καλά εδραιωμένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ανέφερε πως «παρόλα αυτά το αποτέλεσμα ήταν για όλους μας εξαιρετικά τιμητικό».

«Στο Β’ γύρο των εκλογών καταφέραμε να πάρουμε σχεδόν 56.000 ψήφους πρόσθετες στις 118.000 που πήραμε στον Α’ γύρο», συνέχισε.

Ο κ. Μαλάς αναφέροντας ότι όλοι «πρέπει να πάρουμε τα σωστά μηνύματα» από το εκλογικό αποτέλεσμα, διαβεβαίωσε ότι θα παραμείνει συναγωνιστής και συνοδοιπόρος σε όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες και κατέληξε λέγοντας ότι «αυτό που αρχίσαμε μαζί θα συνεχιστεί για να διευρύνουμε όσο περισσότερο γίνεται τις πολιτικές μας γραμμές, να αγκαλιάσουμε όσο δυνατό περισσότερο ανήσυχο κόσμο, γιατί στην κυπριακή κοινωνία υπάρχει πολύς ανήσυχος κόσμος που προσβλέπει στο κίνημα της αριστεράς για προοπτική.

πηγή: Καθημερινή

Η κρυφή γοητεία της ανυπομονησίας...

( μαθήματα ρεαλισμού και ψύχους...)

Τα κόμματα είναι η ανώτατη μορφή πολιτικής έκφρασης και οργάνωσης της κοινωνικής τάξης ή του κοινωνικού στρώματος που υπηρετούν τόσο στα πεδία της οικονομίας όσο και της ιδεολογίας και οργανώνουν όλη τη δράση τους για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους.

Στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ οι ΑΝΕΛ, η ναζιστική Χ. Αυγή είναι οι ειπείν φορείς έκφρασης και οργάνωσης των μικροαστικών στρωμάτων(κυρίως αυτά της μέσης χαμηλής και πολύ χαμηλής διαστρωμάτωσης) που κοινωνικά εξαφανίζονται βιαιότερα και γρηγορότερα από τη μέση και υψηλή διαστρωμάτωση (σε αυτή τη φάση της καπιταλιστικής κρίσης), που απορροφούν αστικά κόμματα όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, μιας και έχουν τέτοιες διαστρωματικές καταβολές που είναι ακόμη ανθεκτικά στην κοινωνική εξαφάνιση των μικρομεσαίων, και αποτελούν τα τελευταία τους πολιτικά αναχώματα.

Αν κάποιος είναι σοβαρός και δεν τον παριστάνει, δεν καταντάει λαοπλάνος και ταυτόχρονα σφογγοκολάριος του συστήματος, δηλαδή δεν γλύφει εκεί που έφτυνε και δεν χρησιμοποιεί την έλλογη σκέψη για να χαϊδεύει πάσης φύσεως αυτάκια. Δεν γίνεται εν πολλοίς “νούμερο” για τις ψηφοθηρικές απολαβές από τα μικροαστικά στρώματα και την πολυποίκιλη διαστρωμάτωση τους με αντιθετικά συμφέροντα. Όλα τα μικροαστικά στρώματα το μόνο που δεν διατίθενται να χάσουν είναι η μικρο ιδιοκτησία τους (που έτσι κι αλλιώς θα πάει περίπατο σε αυτό το σύστημα και δε μιλάμε για την αστική εμπράγματη, αλλά για φιλέτα), όχι γιατί δε θέλει το σύστημα, αλλά γιατί από σύμμαχοι έγιναν βαρίδια της διανομής της προηγούμενης κερδοφορίας και του κύκλου αναπαραγωγής της επόμενης.

Γιατί δεν είναι οργανωμένη τάξη

Οι μικροαστοί που πρεσβεύουν μια μεγάλη διαστρωμάτωση στην πόλη και στο χωριό αρέσκονται συνωμοσιολογικών και παραπολιτικών σεναρίων που ως στόχο έχουν πάντα αυτούς και τα εν δυνάμει συμφέροντα τους. Είναι μια διαστρωμάτωση που εμπεριέχει, εμπορευματοπαραγωγούς και εμπόρους μικρής και μεσαίας κλίμακας. Είναι μικροϊδιοκτήτες και μεσαίοι ιδιοκτήτες γης, βρίσκονται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση μέσα στο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και έχουν σχέση πολυποίκιλης εξάρτησης στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας με αποτέλεσμα να την καθιστούν ακριβή, απούλητη η στοκαρισμένη και ξεπερασμένη. Συνήθως ιδιοποιούνται, εμπορευματικά μέρος τους υπερπροϊόντος που σε συνθήκες κρίσης το αγοράζουν μαζί με την αξία του προϊόντος ακριβά για να το πουλήσουν όσο ποιο φτηνά τους το επιτρέπουν οι συνθήκες με αποτέλεσμα το μέγεθος της μερίδας που θα αποσπάσουν ως κέρδος να είναι μικρότερο αυτού της αγοράς της.

Είτε σε συνθήκες κρίσης είτε όχι οι μικροαστός δεν είναι τάξη, είναι στρώμα με όλες τις αδυναμίες ενός στρώματος με πολλές κι όλας αποχρώσεις. Είναι κάπου στη μέση ως προς τη σχέση του με τα μέσα παραγωγής, τις περισσότερες φορές και πιο κάτω από αυτή. Δεν είναι συνήθως ούτε ο εκμεταλλευτής, ούτε ο εκμεταλλευόμενος, έχει την πιο περιορισμένη σχέση (και σε ποσοστό και σε πραγματική συμμετοχή)ως προς τα μέσα εργασίας(εργαλεία παραγωγής), τα αντικείμενα εργασίας ακόμα και την ίδια την εργασία του που δεν κοστολογείται γιατί δεν είναι εμπόρευμα. Αγοράζει και πουλάει εμπόρευμα υπό τη μορφή προϊόντων και υπηρεσιών δηλαδή δεν παίζει κανένα σοβαρό ρόλο στην κοινωνική οργάνωση της παραγωγής ενώ ιδιοποιείται μόνο ένα μικρό μέρος της υπεραξίας που συνήθως σε συνθήκες κρίσης την αγοράζει πιο ακριβά απ' ότι την πουλάει και είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιθυμητής πώλησης της.

Οι δημιουργοί αυταπατών είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί εκφραστές τους

Για το μικροαστό δεν υπάρχει ούτε δίκαιο, ούτε προοπτική, ούτε κάποια δυνατότητα που να τον κάνει τάξη. Πάντα τον αποθέωναν μετατρέποντας τον σε τάξη και μόνο εικονικά, πάντα για τους σκοπούς και τα συμφέροντα της αστικής τάξης οι περισσότερο λαϊκιστικές οργανώσεις υπό τη μορφή παρατάξεων και τα πιο εκφυλισμένα κινήματα είτε σοσιαλδημοκρατικής απόκλισης, είτε φασίζουσας νοοτροπίας όπως αυτά του Μπενίτο Μουσολίνι.

Ήταν πολιτικά “κινήματα” που χρηματοδοτούνταν αρχικά από τους μονοπωλιακούς ομίλους για να στοχοποιήσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα(που δεν είναι απλά ένα λαϊκό κίνημα) κάνοντας πότε αντικομουνισμό των σπηλαίων και πότε ειδικευμένο και επιστημονικό, με τη λογική του Κεϋνσιανισμού που τον έχουν υιοθετήσει και οι σοσιαλδημοκράτες και οι ιδιότυποι σοσιαλιστές και οι φασίστες και οι εθνικοσοσιαλιστές.

Επειδή οι δυο τελευταίες μορφές πολιτικής έκφρασης τους ιστορικά αποτέλεσαν την ανοιχτή τρομοκρατική επίθεση του ιμπεριαλισμού ενάντια στην εργατική τάξη, αλλά στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων δημιουργούν προβλήματα μιας και εκφράζουν κυρίως την κατάργηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας μέσω της υπερκερδοφορίας ενός εθνικού υπερμονοπωλίου(που δεν μπορεί να υπάρξει), ανάγκασε τους χρηματοδότες να συμμαχήσουν με τον υπαρκτό σοσιαλισμό που πριν χτυπούσαν.

Οι παραπάνω(και δεν εννοούμε τους κομμουνιστές) χάιδευαν και συνεχίζουν να χαϊδεύουν τα αυτιά των μικροαστών, λέγοντας του ότι είναι συγκροτημένη τάξη και μάλιστα σύμμαχος του μονοπωλιακού κεφαλαίου αν όχι συμπαίκτης του, ενώ η αστική και η εργατική τάξη είναι ο μεν αντίπαλός και ο δε εχθρός. Φυσικά αν του έβαζαν το θεμελιώδες ερώτημα αν ήταν να διαλέξει ανάμεσα στους δυο, που για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικό τρόπο του έπιναν το αίμα, θα διάλεγε και χωρίς το πιστόλι στον κρόταφο την αστική τάξη, αφού κάποια στιγμή θεωρεί πως θα πάρει τη θέση της.

Σε περιόδους μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης και ειδικά της σημερινής που το μονοπωλιακό κεφάλαιο τον έχει βάλει στο στόχαστρο και από σύμμαχο τον μετατρέπει σε πολέμιο, το ίδιο το σύστημα θα του παρουσιάσει χωρίς πολύ κόπο, με τη σέσουλα ένα τόσο μεγάλο φάσμα πολιτικού προσωπικού ούτως ώστε να καλύψει και τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις και τη διαστρωμάτωση των μικροαστών και την ιδιοσυγκρασία τους.

Οι μικροαστοί εφόσον δεν έχουν δίκαιο όπως οι δυο κυρίαρχες τάξεις όπως η αστική και η εργατική, δεν έχουν και συνείδηση του τι είναι και τι πράττουν, κοιμούνται “τον ύπνο του δίκαιου του σφαχτού” και θέλουν σιγή νεκροταφείου για να κάνουν τη δουλειά τους αν είναι δυνατόν μόνο αυτοί. Όμως οι κοινωνίες έχουν άλλους κανόνες και διέπονται ασταμάτητης κίνησης και φασαρίας εδώ και αιώνες πολύ πριν από τον καπιταλισμό. Όταν δεν έχεις ταξική συνείδηση δε μπορείς να έχεις και ταξική αλληλεγγύη άρα και ηθική, μισείς και λατρεύεις με την ίδια ευκολία τα ίδια πρόσωπα και πράγματα. Όταν η μόνη σύγκρουση που αποζητούν είναι αυτή με τον απέναντι τους επειδή πουλά το ίδιο εμπόρευμα φτηνότερα, αποθεώνοντας την ανταγωνιστικότητα(που δεν τους αφορά) τότε θα βρεθούν πολλοί καλοθελητές που θα τον αποτελειώσουν και μάλιστα στο όνομα του.

Στον καπιταλισμό συγκρούονται δυο δίκαια και δυο ηθικές αυτού της αστικής τάξης και αυτού του προλεταριάτου. Τρίτο δίκαιο ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει η να αυτονομηθεί ακόμα και αν υπάρξει(που δε θα υπάρξει), η θα διαλέξει σύμμαχο την αστική τάξη και το δίκαιο της, η την εργατική τάξη και το δίκαιο της τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Ο μικροαστός υπήρχε στην εξέλιξη της ανθρωπότητας σχεδόν σε όλα τα εκμεταλλευτικά κοινωνικά συστήματα αλλά δεν λέγονταν έτσι, είχε πάντα μεγάλη διαστρωμάτωση και πριν την εμφάνιση των ιδεολογιών, οι θρησκείες και η ιδεαλιστική φιλοσοφία (που είναι και ο πρόγονος των πολιτικών ιδεολογιών όσον αφορά τη μορφή και το περιεχόμενο της οργάνωσης τους), τον είχαν στο επίκεντρο.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι θεωρίες συνωμοσίας εδράζονται είτε στο Βατικανό, είτε στον Ελληνορθόδοξο μεσσιανισμό-σκοταδισμό, που σήμερα δεν παίζουν παρά μόνο μουσειακό ρόλο όπως και ο Μουσουλμανισμός, αλλά και ο ιουδαϊσμός ακόμα και σήμερα απευθύνονται κυρίως για να μην πούμε μόνο σε αυτόν.

Φυσικά και οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου και οι πολιτικές δυνάμεις που τον έχουν ως επίκεντρο αυτόν ακόμα και σήμερα που έχει αρχίσει η βίαιη εξαφάνιση-προλεταριοποίηση τους και το ξερίζωμα τους από το ίδιο το σύστημα, συνεχίζουν να τον αποθεώνουν κοροϊδεύοντας τον στην κυριολεξία βάζοντας και παρουσιάζοντας με χυδαίο και ευκαιριακό τρόπο αταξικά χαρακτηριστικά και μυθεύματα στην πιο ταξική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας. Αυτός είναι και ο λόγος της γενικευμένης σύγχυσης σε πολιτικό επίπεδο σε ολόκληρη την Ν. Ευρώπη όπου εκεί οι μικρομεσαίοι υπάρχουν μαζικότερα απ΄ οπουδήποτε αλλού.

Η λεγόμενη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού είναι μια δύσκολη παρτίδα σκάκι μιας και η ολοκλήρωση της δικτατορίας των μονοπωλίων και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων θα ενισχύσει το προλεταριάτο σε τέτοιο βαθμό που μόνο ο μεγάλος σκηνοθέτης ο πόλεμος κατά Λένιν μπορεί η να το φέρει στο προσκήνιο μια ώρα γρηγορότερα, η να το επιβραδύνει κατά πολύ την επέλαση του μαζί με τις εξελίξεις, αναγκάζοντας τους αντίπαλους εργάτες και τους αστούς να συμμαχήσουν ξανά εναντίων αυτών που δεν έχουν καμία αγάπη για την παραγωγική διαδικασία και θα είναι τα υπολείμματα μεσαίων στρωμάτων που ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θέλει να αγκαλιάσει μαζί με τους ΑΝΕΛ και τη ΔΗΜΑΡ.

Το αγαπημένο σύστημα των μικροαστικών στρωμάτων.

Ο καπιταλισμός δεν είναι το αγαπημένο σύστημα του μικροαστού, αλλά ο σοσιαλισμός που κατευθύνεται προς τον κομμουνισμό του είναι μισητός. Ο μικροαστός θέλει ησυχία και μάλιστα νεκροταφείου για να κάνει τις δουλειές του. 

Πιστεύει στη δύναμη της δουλειάς του που δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τη δύναμη της εφαρμογής της μοναδικής σκέψης του χωρίς καμία συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία.

Θεωρεί τον εαυτό του ανάλογο του Χέγκελ που φυσικά δε γνωρίζει, ούτε αναγνωρίζει και αρέσκεται στην επίδειξη του εγώ του με κάθε τρόπο, ενώ πιστεύει πως για όλα τα δεινά που διέπονται πάνω του φταίνε σχεδόν όλοι λες και το “διαίρει και βασίλευε” δημιουργήθηκε γι' αυτόν. Πλην αυτού όλοι οι υπόλοιποι είναι εχθροί, οι γείτονες, οι φίλοι, η δίπλα πόλη, το παραδίπλα χωρίο, οι Εβραίοι, οι μουσουλμάνοι, οι καθολικοί, οι μαύροι, οι κίτρινοι, οι συνδικαλιστές, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι μίζες, το κακό κράτος που είναι κακό λόγω της διαχείρισης του και πάνω απ΄ όλα οι κακοί κομμουνιστές που θα τους πάρουν τα σπίτια...

Φυσικά προ καπιταλιστικής κρίσης όλη η προσπάθεια του μηχανισμού της κυρίαρχης ιδεολογίας ήταν να τον αποθεώσει εξαγοράζοντας τον ποικιλοτρόπως, αλλά κυρίως εξαγοράζοντας τη συνείδηση του.

Η ανταγωνιστικότητα και η επιχειρηματικότητα που αφορά μόνο τα μονοπώλια και την αστική τάξη σε κάθε χώρα ξεχωριστά, σε αυτή τη φάση του καπιταλισμού στο κεφάλι του μέσα είναι φτιαγμένη γι αυτόν. Πιστεύει πως με μια καλή διαχείριση και με όρους της “υγιούς επιχειρηματικότητας” που κατ' αυτόν πρέπει να επιβληθεί “εδώ και τώρα” και λόγω της μικροαστικής ανυπομονησίας όποιος του το τάξει θα τον αποθεώσει. Με τέτοιου είδους συνθήματα θεωρεί πως θα μπορέσει όχι μόνο να σταθεί στα πόδια του, όχι μόνο να κερδίσει αλλά και να διακριθεί σαν ένας γνήσιος διακεκριμένος επαγγελματίας. Η αφέλεια του είναι μοναδική και αντιφατική, ενώ πιστεύει πως ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον του, ταυτόχρονα μπορούμε να γυρίσουμε η στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό, η στη χειρότερη περίπτωση σε ένα 1985 που οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές λόγω της ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης στη διεθνή σκηνή και όλα ήταν καλά. Τώρα στη θέση της ΕΣΣΔ κάνει μια άσχετη αναγωγή βάζοντας στη θέση της την ανεπτυγμένη Καπιταλιστική Ρωσία (που είναι και ορθόδοξη), βοηθώντας το ομόδοξο Ελληνικό καπιταλισμό, με μόνο κριτήριο τη θρησκεία, λες και ο Ρώσος κεφαλαιούχος σκέφτεται την αγία τριάδα και όχι την κερδοφορία του.

Σε όλα τα παραπάνω είναι ξεκάθαρος, ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός είναι καλός αλλά όχι για τη χώρα μας μιας και θα μας αποστερήσει τη δυνατότητα να έχουμε “το μαγαζάκι” μας, λες και θα μπορέσει να το διατηρήσει κανείς “μαγαζάκι” στην φάση ολοκλήρωσης του ΚΜΚ, αλλά “στη Ρωσία είναι καλά”, σου λέει ευχόμενος και πιστεύοντας πως η ΕΣΣΔ θα αναγεννηθεί σαν Ρώσικη Αυτοκρατορία και θα μας σώσει από τον “κακό” Αμερικανό και Ευρωπαίο που φυσικά τους θέλει και αυτούς, γιατί όσο υπάρχου και αυτοί, η ανταγωνιστικότητα τους τον ενδυναμώνει και αυτό, η βλακεία και η πονηριά πάνε πακέτο μια ζωή!!!

Ο μικροαστός έχει τις ρίζες του ως ενδιάμεση τάξη σε προηγούμενα στάδια της ανθρωπότητας γι' αυτό και η γενικεύσεις και η συνωμοσιολογία ταυτόχρονα με την παραπολιτική σκέψη κατευθύνεται και απευθύνεται εξολοκλήρου σε αυτόν. Ή σχέση του με το εμπόριο και τις μικροκατασκευές(σιδεράς, ξυλουργός, τεχνίτης, μάστορας), ακόμα και με την “αυτόνομη” χρήση καλλιεργούμενης γης, η κτηνοτρόφος, όπου οι αριστοκράτες-φεουδάρχες αδυνατούσαν λόγω γεωγραφικής δυσκαμψίας και απόστασης από το κέντρο του φέουδου, η της αυτοκρατορίας του έδιναν μια “ελευθερία”, με αντάλλαγμα ένα “χαράτσι” για την οποία μιλάει ακόμα και σήμερα.

Ακόμα και ο μισθοφόρος στρατιωτικός, ο κληρικός, ο διανοητής, αλλά και ο καλλιτέχνης σε προηγούμενα εκμεταλλευτικά στάδια της ανθρωπότητας είχαν τέτοια χαρακτηριστικά γι αυτό ακόμα και σήμερα σπανίζουν από αυτούς τους χώρους οι δυνάμεις που που μπορούν να συμμαχήσουν με την εργατική τάξη, ωστόσο όταν βρεθούν είναι φωτεινά παραδείγματα.

Ακόμα και αυτά τα φωτεινά κατά τα άλλα παραδείγματα όταν δεν αναπτύξουν συνειδητά την ταξική φύση του εργατικού λαϊκού κινήματος, θα μείνουν πίσω και θα αναλωθούν σε ζητήματα προσανατολισμού δηλαδή ιδιοσυγκρασίας, αναμασώντας το δεξιός, αριστερός, κεντρώος κλπ.

Ο εν ειρήνη αναπαυμένος μικροαστός περιμένει πάντα το Θεό, η το Supermanμπας και του λύσουν τα ζητήματα και γι αυτό όταν μια θρησκεία, μια ομάδα, ένας υπερήρωας δεν του ταιριάζει πια, τα αλλάζει με την ευκολία που αλλάζει τα πουκάμισα του, ακόμα και τα ζώδια του είναι αρκετά εφόσον έχουν “θετική” επενέργεια πάνω στο εγώ τους(που είναι πάνω απ΄ όλα).

Mα πιστεύει κανείς σοβαρά και με ειλικρίνεια πως μπορεί να υπάρξει οτιδήποτε το ανθρώπινο & ανθρωπιστικό στον καπιταλισμό και πως μεικτό κράτος, λαϊκός Καπιταλισμός και σοσιαλδημοκράτες μπορούν να συνυπάρξουν μαζί με την ¨ανταγωνιστικότητα¨ που ο αφελής πιστεύει σε αυτήν.

Ο σημερινός τρόπος παραγωγής.

Ο σημερινός τρόπος παράγωγης έχει και την αντανάκλαση του στο εποικοδόμημα και τις αδυναμίες που αυτός πρεσβεύει σε αυτήν τώρα που αλλάζουν όλα στην παραγωγική διαδικασία και ο καπιταλισμός θέλει να αποτινάξει από πάνω του τους αδύναμους κρίκους και ταυτόχρονα βαρίδια.

Θέλει να κάνει την αναπαραγωγή του κεφαλαίου πιο γρήγορη και άμεση, γι αυτό και η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του σημαίνει και χτύπημα στα μικροαστικά στρώματα, που

κάποτε επί δουλοκτησίας και φεουδαρχίας ήταν μεσαία τάξη, αλλά στον καπιταλισμό δεν υπάρχει κανένα μέλλον.

Ο εν λόγω δεν μπορεί να είναι πρωτοπόρος σε μια άλλου νέου τύπου κοινωνικής οργάνωσης χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, γιατί έχει μάθει σε προηγούμενες φάσεις του καπιταλισμού να κερδοφορεί και να αναπτύσσει σε μηδενικό χρόνο τόσο το το μίσος όσο και η αγάπη για το διπλανό του.

Χωρίς να τον αφορά η αταξική κοινωνία την οποία μισεί γιατί θα περάσει από τη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά και με τη μικροαστική ανυπομονησία που τον διέπει όποιος του την τάξει σήμερα(πράγμα ανέφικτο), μέσα στον καπιταλισμό θα είναι και ο ήρωας του.

Συνήθως και με βάση τις αισθήσεις του (που αποθεώνει και του τις έχουν κατά το παρελθόν αποθεώσει), αυτόν που θα αποθεώσει και την μικροαστική του ανυπομονησία.

Στο σημερινό τρόπο παραγωγής που εμπεριέχει τον κυρίαρχο που αμφισβητείται σοβαρά απ΄ αυτόν, τα υπολείμματα του προμονοπωλιακού και τα σπέρματα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, αρχικά θα διαλέξει με βάση τις αισθήσεις τα υπολείμματα που πολιτικά εκφράζουν ο ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χ. Αυγή, κλπ, που όμως και λόγω συνθηκών θα τα εγκαταλείψει.

Επίλογος

Η εργατική τάξη δεν πρέπει ούτε να δαιμονοποιήσει, ούτε να αποθεώσει τα μικροαστικά κυρίως φτωχά στρώματα της πόλης και του χωριού, χωρίς όμως ποτέ να συνεργαστεί με τους πρώην πολιτικούς τους συμμάχους και εκφραστές.

Ούτε σήμερα ούτε και αύριο αυτά θα γίνουν άμεσοι σύμμαχοι και δεν πρόκειται με κανένα τρόπο να περιμένει σε αυτή τη φάση να συμπράξουν μαζί πριν αρχίσει η άμεση συμπίεση προς τα κάτω, δηλαδή μόνο όταν θα σκληρύνουν οι καταστάσεις.

Θα υπάρξουν και μεσαία στρώματα που θα αρνηθούν την κατάργηση τους και θα συνεχίζουν να αντιπαρατίθενται στην εργατική τάξη και την εξουσία της που αργά η γρήγορα θα έρθει, ζητώντας και πάλι πεδίο κερδοφορίας, πριν όμως φτάσουμε εκεί η αστική τάξη και τα μονοπώλια θα τα αποδομούν με την συνενοχή της εργατικής τάξης και των πρώην φτωχών μεσαίων στρωμάτων που θα καθοδηγηθούν από τους εργάτες.

Στο σοσιαλισμό η ταξική πάλη δεν τελειώνει και γι΄ αυτό οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί στην πόλη δεν θα έχουν κανενός είδους περιεχόμενο γι αυτό και η προλεταριοποίηση θα γίνει απ΄ τον καπιταλισμό είτε με πόλεμο, είτε χωρίς.

Άμεσες λύσεις δεν υπάρχουν τώρα και ο μοναδικός δρόμος είναι οι αγώνες στους τόπους δουλειάς έτσι ώστε οι εργάτες να διαπαιδαγωγηθούν στην ταξική πάλη “παντός καιρού” που ακόμα και όταν δώσει(απίθανο τώρα) κάποιες νίκες, η επαγρύπνηση πρέπει να είναι συνεχόμενη και ο μόνιμος στόχος να είναι ο σοσιαλισμός.

Σήμερα ο ρόλος της απεργίας έχει κυρίως διαπαιδαγωγητικό ρόλο προετοιμάζει την επόμενη φάση και γι αυτό θα έχει πάντα αποτέλεσμα, άσχετα αν οι ταξικοί αντίπαλοι την ονομάζουν “επαναστατική γυμναστική” που εμείς προσωπικά και ως αθλητές θεωρούμε χρήσιμη, αν όχι απαραίτητη, εφόσον γνωρίζουμε πως οι χιλιάδες ώρες προπόνησης, αποτινάσσουν τις αδυναμίες, βγάζουν συμπεράσματα και φέρνουν πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα στον αγωνιστικό χώρο την κατάλληλη στιγμή.

πηγή: Ηλεκτρικές Κολλεκτίβες

Στη Λισαβόνα η 15η Διεθνής Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων

Την Κυριακή στη Μόσχα, μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του 15ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), πραγματοποιήθηκε συνεδρίαση της Ομάδας Εργασίας για την προετοιμασία της επόμενης 15ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Στη συνεδρίαση συζητήθηκε η πρόταση του Πορτογαλικού Κομμουνιστικού Κόμματος να αναλάβει για φέτος τη διοργάνωση της συνάντησης, ενώ εκδηλώθηκε και η ετοιμότητα του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας να διοργανώσει τη διεθνή συνάντηση των ΚΚ.

Στις σημερινές συνθήκες, που βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση στην Πορτογαλία και δυναμώνουν οι αγώνες των εργαζομένων στη χώρα για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, αποφασίστηκε και για λόγους έκφρασης αλληλεγγύης στους αγώνες που αναπτύσσονται και στους κομμουνιστές της Πορτογαλίας, η επόμενη συνάντηση να φιλοξενηθεί από το ΠΚΚ στη Λισαβόνα. Η διοργάνωση μάλιστα της Διεθνούς Συνάντησης στην Πορτογαλία θα συμπέσει με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Αλβάρο Κουνιάλ, ιστορικού ηγέτη του Πορτογαλικού ΚΚ.

Να σημειωθεί πως στις παραμονές της συνεδρίασης της Ομάδας Εργασίας, 21 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, μεταξύ αυτών και το ΚΚΕ, τοποθετήθηκαν με κοινή δήλωσή τους ενάντια στη διοργάνωση της 15ης Διεθνούς Συνάντησης από το ΚΚ Ισπανίας, σημειώνοντας πως «η Διεθνής Συνάντηση των ΚΚ δεν μπορεί να φιλοξενηθεί από ένα κόμμα που βρίσκεται στο Προεδρείο του οπορτουνιστικού κέντρου στην Ευρώπη, του λεγόμενου "Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς" (ΚΕΑ). Το ΚΕΑ αποτελεί εργαλείο της ΕΕ για την αποκομμουνιστικοποίηση των ΚΚ και σε καμία περίπτωση δε θα συναινέσουμε με τη διεξαγωγή της συνάντησης από ένα κόμμα - μέλος του προεδρείου του».

Στη συνεδρίαση της Ομάδας Εργασίας της Μόσχας, την Κυριακή, δεν τέθηκε καν σε συζήτηση η συγκεκριμένη πρόταση.

πηγή: 902.gr

Προσοχή: Οι παραπλανητικές ελπίδες εγκλωβίζουν και αφοπλίζουν !

Αρθρογράφος: 

Χρήστος Κάτσικας

Πάντα με απασχολούσε εκείνη η πρόταση του Καζαντζάκη "Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος". Γιατί ο Καζαντζάκης επέμενε πως η ελευθερία έχει άμεση σχέση με την άρνηση του φόβου και της ελπίδας;

Καλά άρνηση του φόβου αλλά άρνηση της ελπίδας;

Κάποια στιγμή στα διαβάσματά μου μπλέχτηκε και το γνωστό έργο του Ησίοδου "Έργα και Ημέραι" όπου σε κάποιο σημείο γίνεται η παρακάτω αναφορά:

"Οταν ο Δίας κατάλαβε τι είχε κάνει ο Προμηθέας, του είπε χαίρεσαι που με γέλασες, αλλά θα βρει μεγάλο κακό εσένα και όλους τους ανθρώπους και αυτό θα είναι το τίμημα για την ελπίδα που τους έδωσες. Θα είναι η ελπίδα κάτι που οι άνθρωποι θα χαρούν με την καρδιά τους ενώ θα αγκαλιάζουν την καταστροφή τους".

Και τότε μου ήρθε στο μυαλό εκείνος ο ξεχασμένος μύθος για το κουτί της Πανδώρας. Ξέρετε της γυναίκας που έφερε μαζί της ένα κουτί που της είχαν δώσει οι θεοί με την εντολή ποτέ να μην το ανοίξει. Αυτή, όμως, το άνοιξε. Αμέσως τότε ξεχύθηκαν μέσα από το κουτί στον κόσμο όλα τα κακά, οι συμφορές, οι αρρώστιες και τα βάσανα. Μόλις που πρόλαβε να κλείσει το καπάκι η Πανδώρα και απόμεινε στον πάτο του μόνον η Ελπίδα.

Τι περιείχε το «Κουτί της Πανδώρας», αφού όταν αυτή το άνοιξε ξέφυγαν όλα τα κακά του κόσμου που καταδυναστεύουν από τότε τον άνθρωπο; Κακά δεν περιείχε; Και αυτό που απόμεινε τελικά λοιπόν μέσα στο κουτί, τελευταίο, η ελπίδα, τι ήταν; Κακό δεν πρέπει να ήταν και αυτό, μαζί με όλα τα άλλα κακά, και ίσως το χειρότερο όλων; Ίσως το δολιότερο δώρο των θεών για να δεσμεύουν τους ανθρώπους, μετά το «άνοιγμα των οφθαλμών» τους και την αρχική αφύπνιση του νου τους από το πύρινο φως της δάδας του φιλάνθρωπου Προμηθέα...

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί νομίζω ότι ταιριάζουν στην κατάστασή μας.

Εδώ και καιρό ο λαός μας βρίσκεται ανάμεσα σε σκληρά διλήμματα, πιέσεις και εκβιασμούς. Από την μια οι ανοικτοί εχθροί του, που σπέρνουν πόνο και απόγνωση και σφυρηλατούν ασταμάτητα τις αλυσίδες με τις οποίες τον έχουν δέσει.

 Από την άλλη του προτείνεται ο δρόμος των αυταπατών, των δήθεν γρήγορων και εύκολων λύσεων, το απατηλό σχέδιο μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρώ. Του συστήνουν να αποδεχθεί τις αυταπάτες πως η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτός ο λάκκος των λεόντων, μπορεί να γίνει λέσχη ισότιμων μελών. Πως το ευρώ από όργανο λεηλασίας και κατοχής μπορεί να γίνει νόμισμα ανάπτυξης και δικαιοσύνης. Πως το ευρωκοινοβούλιο από σφηκοφωλιά, που γδέρνει και εκβιάζει ανοικτά τον ελληνικό λαό, μπορεί να μετατραπεί σε πεδίο παρέμβασης και διόρθωσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Πως τάχα, αν αλλάξει ο «μηχανοδηγός»,  αν αλλάξει, κοντολογίς η Κυβέρνηση  μπορεί να προκύψει λύση, προς όφελος του λαού,  μέσα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Και την ίδια ώρα που θεριεύει η ελπίδα για μια εύκολη αλλαγή μέσα από την μετακίνηση της ψήφου, την ίδια ώρα υποσκάπτεται το αγωνιστικό φρόνημα, υποχωρεί η πίστη στον αγώνα, αφοπλίζεται  η θέληση για σύγκρουση με τον Γολιάθ, κερδίζουν οι αυταπάτες και οι σταυροφόροι  του συμβιβασμού.

Ελπίδα και αυταπάτη ανοίγουν λεωφόρους στις συνειδήσεις ενώ  οι δρόμοι που για να ανοιχθούν πρέπει να γεμίσουν βήματα, βαδίζονται όλο και από πιο λίγους.

Θέλω να το πω όπως το νιώθω με την καρδιά και το μυαλό, επιστρέφοντας στον Καζαντζάκη. Τώρα καταλαβαίνω πολύ καλά τι ήθελε να πει ο μεγάλος στοχαστής. Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει η ελπίδα την οποία έχει αποικιοποιήσει η αυταπάτη.

Να το πω ξανά γιατί θέλω να είμαι ξεκάθαρος όσο κι αν αυτό που θα ξεστομίσω σήμερα κάθε άλλο παρά είναι δημοφιλές καθώς ξεσκεπάζει την παραπλανητική ελπίδα - αυταπάτη: Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, με τη χώρα δεμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και με μια «αριστερή κυβέρνηση» που δίνει καθημερινά όρκους πίστης για τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό, καμιά ανακούφιση δεν μπορεί να περιμένει ο κόσμος της εργασίας. Όπως μπορούν να καταλάβουν όσοι έχουν μάτια να δουν και την τιμιότητα να πιστέψουν στα μάτια τους, οι κοινωνικό-οικονομικές προϋποθέσεις του «αντιμνημονιακού κευνσιανισμού» δεν υφίστανται. Η στρατηγική αυτή είναι προορισμένη να εκφυλιστεί σε ένα διαπραγματευτικό χαρτί για τους ρυθμούς και τους επιμέρους όρους των επόμενων «μνημονίων», άσχετα αν θα έχουν αυτό το όνομα. Με αυτήν την έννοιααποτελεί εγχείρημα ενσωμάτωσης των λαϊκών αντιδράσεων, κατοχύρωσης των μέχρι τώρα αντεργατικών τομών και (αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) ενδεχόμενο διαπραγματευτικό χαρτί με διεθνή αναφορά λόγω του κόμματος της Ευρωπαϊκής αριστεράς και των σοσιαλδημοκρατών τύπου Ολάντ. Αυτά για όσο θα διαρκεί η «επιτυχία». Στην επόμενη φάση θα στρώσει το χαλί για άλλες λύσεις που έρχονται καλπάζοντας από το παρελθόν.

Ο λαός μας δεν μπορεί να προσδοκά σε ανατροπές -πλευρών έστω- της επίθεσης, σε ανακούφιση-βελτίωση των όρων ζωής του, με τον ίδιο στη θέση του ψηφοφόρου και θεατή των υποτιθέμενων αριστερών κυβερνητικών λύσεων. Καμιά λύση, προς όφελος του λαού, δεν μπορεί να προκύψει μέσα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, όπως κάποιοι υπόσχονται αφελώς ή δημαγωγικά.

Οι εκλογικές μετατοπίσεις που συντελούνται έξω από το έδαφος του οργανωμένου λαϊκού αγώνα και την επίδραση ενός μαζικού πολιτικού κινήματος της Aριστεράς, όσο θετικές κι αν είναι σαν ένα πρώτο βήμα απεγκλωβισμού, δεν μπορούν να έχουν βάθος και σταθερά χαρακτηριστικά. Δεν μπορούν στη σημερινή φάση να ξεφύγουν από το επίπεδο των αυταπατών. Mπορούν να αποκτήσουν βάθος και προοπτική μόνο στο βαθμό που θα αποκτούν σύνδεση σε μια πορεία με το μαζικό, λαϊκό, εξωκοινοβουλευτικό αγώνα κόντρα στην πολιτική του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης.

πηγή: Αλφαβήτα

Αναστασιάδης Στους FT: Γρήγορη Διάσωση, Αναβολή Ιδιωτικοποιήσεων

Την πρόθεση να ξαναρχίσει γρήγορα τις συνομιλίες με τους διεθνείς πιστωτές και να ολοκληρώσει το πρόγραμμα διάσωσης της Κύπρου έως τα τέλη Μαρτίου διατυπώνει, σε συνέντευξή του στους Financial Times που δόθηκε λίγο πριν το δεύτερο γύρο των εκλογών ο Νίκος Αναστασιάδης.

Ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δηλώνει πως πιστεύει ότι η Κύπρος αποτελεί «συστημικό ρίσκο» για την ευρωζώνη και πως θα χρειαζόταν μια συμφωνία εντός εβδομάδων για να τονωθεί ο τραπεζικός τομέας και να αποτραπεί το ενδεχόμενο να μείνει η κυβέρνηση χωρίς ρευστό. «Χρειαζόμαστε έγκαιρη οικονομική στήριξη για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, καθώς επίσης και για την κάλυψη των άμεσων και μεσοπρόθεσμων δημοσιονομικών αναγκών», αναφέρει ο κ. Αναστασιάδης.

Η απεσταλμένη της βρετανικής οικονομικής εφημερίδας στη Λευκωσία σχολιάζει ότι η νίκη του Νίκου Αναστασιάδη προκάλεσε ανακούφιση στους περισσότερους ηγέτες της ΕΕ. Μεταξύ αυτών φέρεται να συγκαταλέγεται και η Άνγκελα Μέρκελ, η οποία είχε έρθει σε «απόγνωση» με τον Δημήτρη Χριστόφια «που δεν έκλεισε συμφωνία με τους πιστωτές επί περισσότερο από ένα χρόνο» και «φλέρταρε» επανειλημμένα με τη Μόσχα ως εναλλακτική λύση στη διάσωση από την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Παρόλα αυτά, σύμφωνα με το δημοσίευμα, ορισμένοι αξιωματούχοι της ευρωζώνης που έχουν γνωρίσει την ομάδα του νέου Προέδρου έχουν εγείρει ανησυχίες για το ότι και ο ίδιος μοιάζει διστακτικός να προβεί «στις δραστικές ενέργειες που χρειάζονται» για να επιστρέψει η δημοσιονομική υγεία στη χώρα.

Οι Financial Times αναφέρουν πως ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου άφησε να εννοηθεί ότι δεν είναι προετοιμασμένος να συναινέσει σε ορισμένες από τις απαιτήσεις των διεθνών δανειστών, ιδίως ως προς τις «σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις» από τις οποίες ορισμένοι στις Βρυξέλλες πιστεύουν ότι μπορούν να συγκεντρωθούν έως και 2 δισεκατομμύρια ευρώ. «Θα θέλαμε να συζητήσουμε κατά πόσο μπορούμε να αναβάλουμε τις ιδιωτικοποιήσεις ίσως κατά τρία χρόνια, ανάλογα με το ρυθμό της ανάκαμψης και την πρόοδο άλλων μεταρρυθμίσεων», δηλώνει ο κ. Αναστασιάδης. «Υπάρχουν πολλά πιθανά σενάρια… αλλά πρέπει να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή και τις ειρηνικές εργασιακές σχέσεις», προσθέτει.

Σε ό,τι αφορά το αποτέλεσμα των εκλογών, η εφημερίδα αποδίδει στη λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω των απαιτήσεων της διάσωσης το ποσοστό της αποχής.

Το δημοσίευμα επαναλαμβάνει ότι μεταξύ των επιλογών που έχουν συζητηθεί για τη διάσωση της Κύπρου με τη μικρότερη δυνατή επιβάρυνση για το δημόσιο χρέος περιλαμβάνεται και η ριζοσπαστική αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος, πιθανώς με επιβολή ζημιάς στους μεγαλοκαταθέτες. Σημειώνονται πάντως οι ανησυχίες ότι μια τέτοια λύση θα μπορούσε να προκαλέσει πανικό σε καταθέτες άλλων χωρών.

Ο κ. Αναστασιάδης δηλώνει ότι ένα κούρεμα καταθέσεων θα ήταν «καταστροφικό» για την Κύπρο και θα μπορούσε να είχε επιπτώσεις σε άλλες χώρες της ευρωζώνης, προσθέτοντας ότι ο Όλι Ρεν συμμερίζεται την άποψή του. «Θα επέφερε αβεβαιότητα και θα μπορούσε να απειλήσει την ίδια την ύπαρξη της ευρωζώνης. Ο τραπεζικός μας τομέας διαθέτει σημαντικά αποθέματα ρευστότητας και μπορεί να αναδιαρθρωθεί ως πυλώνας οικονομικής ανάπτυξης», λέει ο Νίκος Αναστασιάδης.

Ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δηλώνει επίσης ότι δεν είναι εφησυχασμένος ως προς το θέμα των κατηγοριών κυρίως από τη Γερμανία για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. «Είμαστε αποφασισμένοι να εφαρμόσουμε κάθε περαιτέρω βελτίωση κριθεί αναγκαία», αναφέρει σχετικά ο κ. Αναστασιάδης. Απορρίπτει ωστόσο ως «σύγκρουση συμφερόντων» την πρόταση περί ορισμού ιδιωτικής εταιρείας για να ελέγξει σχετικά το χρηματοπιστωτικό τομέα της Κύπρου.

πηγή

Η μόνη υπεύθυνη στάση

Η μόνη υπεύθυνη στάση εκ μέρους του ΑΚΕΛ - έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα και έτσι όπως επέλεξε να τα διαχειριστεί - μισο - νεοφιλελεύθερα και μισο - αντινεοφιλελεύθερα - θα ήταν η αποδοχή συμμετοχής στην κυβέρνηση Αναστασιάδη.

Εφόσον το ΑΚΕΛ έπεισε τον κόσμο του - έτσι όπως είναι ο κόσμος του - πως υπάρχουν καλές διαπραγματεύσεις και καλά μνημόνια, όφειλε να συμμετέχει για να συγκρατήσει όπως μπορεί και στη βάση της σοσιαλδημοκρατικής του ανέχειας στο σύστημα, το τί θα ακολουθήσει και στην οικονομία και στο κυπριακό.

Η επιλογή να παραστήσει ξαφνικά "την επανάσταση" με στόχο να ασκήσει συντεχνιασμό εντός του συστήματος και με δεδομένη τη δική του υπογραφή στο πρώτο μνημόνιο - είναι καθαρός καιροσκοπισμός. 

Με δεδομένο το άνοιγμα του ΑΚΕΛ στην ακροδεξιά παράταξη του Λιλλήκα και τις προθέσεις να στηθεί ένα "εθνικό μέτωπο αντίστασης" με "αριστερή ρητορική" και θεάματα ξυλοδαρμών σε απεργίες, το ΑΚΕΛ κρίνεται ξανά αναξιόπιστο. 

Δεν θα βοηθήσω να στήσετε αυτό το εθνικό μέτωπο γιατί το θεωρώ εξίσου προδοτικό με τις πολιτικές Αναστασιάδη. Μη με φωνάξετε, ούτε εσείς σύντροφοι της εξωακελικής αριστεράς. Καλύτερα απολιθωμένος παρά πλάτες σε εθνικιστικά κόκκινα.

Το κέρδος

Τα ανοιχτά οδοφράγματα και η Λήδρας.

Δεν νομίζω πως ο δικηγόρος του πραξικοπήματος, θα επιτρέψει να χαθεί η δίοδος για τον εκτουρκισμό της κύπρου...

Ούτε ο Μαλάς κουβαλά έτσι μυαλά. Άλλοι, παρά τρίχα, μπορεί.

"Όπου ακούς πολλές "συνθήκες" περίμενε την συνθηκολόγηση" ( Γ.Κ )

Όπως είπε ένας σύντροφος, αυτός που προδίδει την εργατική τάξη αναπόφευκτα θα προδώσει και την πατρίδα του.

Οι τουρκοκύπριοι σας εμαράναν...μεταφέρετε στα σπλάχνα σας ένα κοινωνικό καρκίνο. Η πατριωτική αριστερά ήβρεν συγκλίσεις κατά του δικηγόρου των πραξικοπηματιών με τους Τουρκοφάγους. Άλλαξεν ο άδρωπος σιόρ! Εντέλει εν άλλαξεν..όι τζείνος ο άδρωπος, δηλαδή ο Τάσσος αλλά ο άλλος άδρωπος...αυτός που αναγιώνετε τόσα χρόνια μέσα στο κόμμα σας...

Εν αντρέπεστε....ο κομματικός φανατισμός τζαι η υποτιθέμενη αντίσταση στον νεοφιλελευθερισμό σας οδήγησε σε αυτή τη ξεφτίλα!

Τζαι να μεν έρτει κανένας να με ρωτήσει ή να μου πει πως κάμνω υποθέσεις για τους ακελικούς τζαι πού ξέρω τί θα εψηφίζαν αν επαίρναν ο Λιλλήκας...κανεί περιπαίξιμον! Εν σας θέλω! Εν σας θέλω με έτσι καρκίνωμα που κουβαλάτε, προδότες!

Επουλήσετε την τάξη σας και ορίστε ποιόν είναι το αποτέλεσμα. Ότι ήσασταν έτοιμοι να πουλήσετε τζαι την πατρίδα σας, αλόγιστα τζαι φανατισμένα. Ύστερα λαλεί τε μου εμένα για ξεκάθαρες επιλογές τζαι για συνειδήσεις! Ενομίσετε πως η πολιτική πραγματικότητα εν τα ωραία σας λόγια μες το ίντερνετ τζαι στα μπλογκ σας. Πολιτική πραγματικότητα εν τζείνον που αναγιώσετε...Μπορεί να εγλυτώσαμεν τζαι παρά τρίχα την καταστροφή με μιαν εκλογή Λιλλήκα για την οποία εσείς θα ήσασταν υπεύθυνοι.

Έτσι πατριωτισμό να τον βράσω! Κουφάες εγώ μες τον κόρφο μου εν θέλω!

Ακαταλληλότητα

Δεν θεωρώ ικανό για να κρίνει την δική μου συνείδηση και νοημοσύνη, ένα εκλογικό σώμα, το οποίο απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας, και εδώ και επισήμως, πως θα ήταν έτοιμο να αναδείξει στην Προεδρία τον Γ.Λιλλήκα, σε περίπτωση που δεν περνούσε ο Σ.Μαλάς στον δεύτερο γύρο.

Δεν θεωρώ πως έχει το δικαίωμα, ο οποιοσδήποτε να κρίνει την ποιότητα της ψήφου μου, όταν η ποιότητα της δικής του ψήφου θα μπορούσε να είναι πιο μαύρη και από το μαύρο αύριο που μας επιφυλάσσει ο Αναστασιάδης.

Εύχομαι να εκλεγεί ο Μαλάς, ώστε η αριστερά να πραγματοποιήσει όλους τους εναπομείναντες εφιάλτες της, αναφορικά με τα ιστορικά της αδιέξοδα. Όχι για το καλό της Κύπρου. Το γεγονός πως και οι δύο υποψήφιοι παρουσιάστηκαν λες και δεν τρέχει τίποτα εδωπέρα, και το μόνο που διακυβεύεται είναι να ασκήσουμε μια ορθολογιστική
πολιτική προς την ανάπτυξη, δείχνει έτσι κι αλλιώς την υποτίμηση της ζωής και της νοημοσύνης των κυπρίων.

Καλή ψήφο ότι κι αν ψηφίσετε. Και μην τσιρίζετε μέσα στα αυτιά μας για το τί πρέπει εμείς και ο καθένας να πράξει.

Όχι

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί

κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές

την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

αδέρφια πήραν οι οχτροί

κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές

την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί

κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά

την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί

κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά

την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

μοιράσαν δώρα οι οχτροί

κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά

την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

κρατούσαν δίκιο οι οχτροί

κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια

σαν κατεβαίναν

Το πραγματικό δίλημμα

Η εποχή μας, έχει βάλει τη λεγόμενη αριστερά σε ένα πρωτοφανές ιστορικό δίλημμα. Σε ένα δίλημμα που μοιάζει με τις συμπληγάδες πέτρες. Της δείχνει δύο δρόμους. Από τη μια το δρόμο της νεοφιλελεύθερης δεξιάς με αποχρωματισμένα τα εθνικιστικά στοιχεία, από την άλλη το δρόμο των ντόπιων Καραμπελιάδων Τουρκοφάγων και λοιπών "πατριωτικών δυνάμεων" με αποχρωματισμένο τον νεοφιλελευθερισμό. Της δείχνει δύο δρόμους προς το φασισμό.

Αυτή ίσως να είναι η ειδοποιός διαφορά της εποχής μας από όλες τις άλλες. Κυρίως από την εποχή, όπου στην αντίπερα όχθη υπήρχε ένα νεοσύστατο σοβιετικό κράτος.Πως η αριστερά δεν έχει άλλο δρόμο, παρά να επεξεργαστεί το δικό της δρόμο. Στο κάτω κάτω είναι η μόνη που διαθέτει ένα δρόμο που δεν βγάζει στο παρελθόν. Σήμερα, επαφίεται μόνο, στην καθαρότητα του νου, στη στοχοπροσύλωση, στην επιμονή και στην πολιτική διαύγεια, η αποφυγή της επιλογής ενός από τους δύο φασισμούς. Τίποτα γύρω δεν δείχνει πως αυτό το εγχείρημα θα επιτευχθεί. Δεν έχει άλλη επιλογή όμως η αριστερά να κάνει, παρά τον προσδιορισμό της θέσης της εκτός συμπληγάδων.

 Η εμφάνιση στη Χαραυγή, άρθρων του επιτελείου "Καραμπελιά-Λιλλήκα" αποκρυσταλλώνει ακόμη καθαρότερα, για την ώρα, πως η αριστερά δεν έχει λάβει κανένα "ιστορικό μάθημα". Μετεκλογικά, έχω να "επιστρέψω" σε κάποιους, αποδιδόμενους με πολύ ευκολία χαρακτηρισμούς. Θα ήθελα να τους ονομάσω "τα δεκανίκια του νεοφασισμού" σε αντιδιαστολή προς "τα δεκανίκια του νεοφιλελευθερισμού".
Δεν ξέρω, αν θα ήθελε να με φιλοξενήσει και το ραδιόφωνο του Άστρα...

Κάποιοι, επιλέγουν, με την ίδια ευκολία, με την οποία μοιράζουν χαρακτηρισμούς, να μοιράσουν ακόμη έναν: "δεν είναι ώρα για θεωρία", "θεωρητικολογείτε"...τα πράγματα είναι ξεκάθαρα...δώστε μια ευκαιρία στην αριστερά.

Δεν δίνω καμιά ευκαιρία στο νεοφασισμό. Όπως δεν δίνω και στον νεοφιλελευθερισμό. Όπως δεν δίνω και στο ιστορικό αδιέξοδο. 

Ο κόσμος του Λιλλήκα έχει ως "προοδευτικό άκρο" τον Νικόλα Παπαδόπουλο και τον Κολοκασίδη. Σκεφτείτε τί έχει από εκεί και πέρα...