Για το πολιτικό σύστημα στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC_%28%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%29

Ο όρος Αριστερά στην πολιτική, σήμερα, αναφέρεται κυρίως σε αντιλήψεις και θέσεις που προωθούν την ισότητα, την πολυπολιτισμικότητα και τον διεθνισμό, ενώ διάκειται ουδέτερα και πολλές φορές εχθρικά απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο. Ο όρος "αριστερά", καθώς και ο αντίστοιχος όρος "δεξιά", έχουν τις ρίζες τους στηΓαλλική Επανάσταση (1789–1799) όπου αναφέρονταν στον τρόπο που κάθονταν οι παρατάξεις στη Γενική Συνέλευση (Γαλλ: états généraux): στην αριστερά πλευρά του προέδρου κάθονταν όσοι εναντιωνόντουσαν στη Μοναρχία και υποστήριζαν την επανάσταση, την εγκαθίδρυση δημοκρατίας και ένα κοσμικό καθεστώς^[1], ενώ στη δεξιά πλευρά κάθονταν οι υποστηρικτές του Παλαιού Καθεστώτος. Η χρήση του όρου "Αριστερά" εν γένει ξεκίνησε, όμως, μετά την αποκατάσταση της μοναρχίας το 1815, οπότε και περιέγραφε του "Ανεξάρτητους" <sup>[2]


Ο δυαδικός κώδικας Αριστερά-Δεξιά συνδέεται με τον άξονα κοσμικό (αριστερά)-υπερβατικό(δεξιά), αλλά και με τον άξονα παρελθόν-μέλλον (Δεξιά-βλ. ''Παλαιό Καθεστώς'', Αριστερά βλ. εναντίωση στο παρελθόν, νεο-τερικότητα). Αν η νεωτερικότητα είναι βασικά η εποχή της σφοδρής αντίθεσης του παλιού με το καινούργιο και του θεοκρατικού-υπερβατικού με το κοσμικό-λαικό, τότε ο νεωτερικός αυτός πυρήνας ανακλάται στο πολιτικό επίπεδο ως η αντίθεση Αριστερά-Δεξιά.
   
Έχει λεχθεί πολλές φορές και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, ότι με το ''Τέλος των Ιδεολογιών'' μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ, μαζί και με το διακηρυγμένο ''Τέλος της Ιστορίας'', περνάμε σε μια νέα ιστορική φάση μετα-πολιτικής και μετα-δημοκρατίας. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, την αποδόμηση του διπόλου Αριστερά-Δεξιά, που συγκροτούσε το κλασικό αστικοδημοκρατικό πολιτικό παιχνίδι.</sup> 

Στο σήμερα βιώνουμε μια αντιστροφή, που έχει επισημάνει και ο I.Wallestein: η Αριστερά εμφανίζεται ως η Ιδεαλιστική-Ρομαντική, ενώ η Δεξιά ως η Κοσμική-Υλιστική, η Αριστερά ως νοσταλγός του Παρελθόντος που υπερασπίζεται κεκτημένα (το ''παλαιό καθεστώς'' του κοινωνικού κράτους!) ενώ η Δεξιά ως ''επαναστατική'', που θέλει να αλλάξει το σάπιο παρελθόν και να φέρει την καινοτομία. Αυτή η αντιστροφή είναι το πρώτον σύμπτωμααπόδομησης του κλασικού αστικού διπόλου Αριστερά-Δεξιά και του καθιερωμένου νοήματός του.

Βλέπουμε ''Αριστερές'' δυνάμεις να αποδεικνύονται ''Δεξιές'' (και να παίρνουν ''δεξιές στροφές''), την ώρα που εμφανίζεται στο προσκήνιο η ...''Λαική Δεξιά''.

<sup>Η κατάρρευση του άξονα Αριστερά-Δεξιά δημιουργεί κινδύνους για το αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτόςο δυαδικός τρόπος κατανομής των πολιτικών πληροφοριών είναι βασικός για τον αστισμό, γιατί τακτοποιεί τα δεδομένα και στερεώνει το νόημα του αστικού πολιτικού συστήματος. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις και πράξεις καταχωρούνται στο Αριστερό ή το Δεξιό μητρώο, μέσα σε ένα κοινό αστικοδημοκρατικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο. Τις περιόδους ομαλότητας το σύστημα λειτουργεί εύρυθμα, όλα μοιάζουν σαφή, αποκτούν νόημα. Τις περιόδους όμως αναταραχής, ο άξονας Αριστερά-Δεξιά γκρεμίζεται, το αν είσαι με την κοινοβουλευτική αριστερά ή δεξιά φαντάζει α-διάφορο, και άρα ο άξονας χάνει την ταξινομητική του δύναμη. Είναι οι περίοδοι που καταρρέει ο ''δικομματισμός'', το αριστερά-δεξιά, μπροστά σε μια μεγάλη Κρίση (Οικονομική Κρίση, Κρίση Νοήματος, Κρίση Αξιών, Εθνική Κρίση κ.α). 

βλ. και</sup> 
 Alain Badiou-Η Αριστερά:Προαγωγή της συνένοχης ανικανότητας

<sup>Η εξάπλωση, στον Δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, ''κυβερνήσεων συνεργασίας'' (συγκυβερνήσεις αριστεράς-δεξιάς), συνοδευόμενη από την αδιαφορία των πολιτών για την ''αριστερή'' ή τη ''δεξιά'' ιδεολογία, αποτελεί σύμπτωμα κατάρρευσης της κλασικής αστικής δημοκρατίας. Η κοινοβουλευτική μορφή της πολιτικής είναι αναντίστοιχη με τη πραγματική άσκηση αστικής πολιτικής σήμερα, στο σύγχρονο στάδιο του καπιταλισμού μετά το 1990.  

Τόσο αριστερές όσο και δεξιές κυβερνήσεις, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της πολιτικής διακυβέρνησης και διαχείρισης στον σύγχρονο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Η διεθνοποίηση του κεφαλαίου, τα διεθνή καπιταλιστικά οικονομικά, πολιτικά και δικαιοδοτικά όργανα και οι μεγάλες κεφαλαιοκρατικές συσπειρώσεις (ΗΠΑ-Ε.Ε-Ρωσία/Κίνα), περιορίζουν δραματικά τους βαθμούς ελευθερίας των αστικών-εθνών κρατών και τα περιθώρια των κυβερνητικών επιλογών τους, με αποτέλεσμα τόσο ''αριστερές'' όσο και ''δεξιές'' κυβερνήσεις να κάνουν πάνω κάτω τα ίδια, να εφαρμόζουν δηλαδή περίπου την ίδια πολιτική. Όλο και περισσότερο οι διαφορές στην Ευρώπη μεταξύ ''κεντροαριστερών'' και ''κεντροδεξιών'' κομμάτων είναι ασήμαντες, θυμίζοντας τις διαφορές Ρεπουμπλικανών-Δημοκρατικών.  

Η ίδια η έλξη των πολιτικών δυνάμεων προς το ''κέντρο'' με την κοινοβουλευτική τους άνοδο (''αριστερά'' που μεταμορφώνεται σε ''κεντροαριστερά'', ''δεξιά'' που μεταμορφώνεται σε ''κεντροδεξιά''), είναι μια τυπική περίπτωση του πώς το αστικοδημοκρατικό πολιτικό σύστημα τείνει προς το Μηδέν των Διαφορών (το κέντρο είναι το 0 στον αστικό πολιτικό άξονα Αριστερά-Δεξιά). 

Αυτό το 0 εκφράζεται ως αποπολιτικοποίηση και (παθητικός) μηδενισμός: από τη στιγμή που Αριστερά και Δεξιά δεν είναι παρά η αριστερή και η δεξιά πλευρά του ίδιου πολιτικού κέντρου, η στράτευση με την Αριστερά ή τη Δεξιά προκαλεί απάθεια, γιατί οι δυο τους δεν διαφέρουν πραγματικά. Έτσι οι άνθρωποι στον Δυτικό Κόσμο τείνουν να αρνηθούν την πολιτική διαφοροποίηση (στο αριστερό-δεξιό πολιτικό φάσμα) συνολικά, ακριβώς γιατί πράγματι, για δομικούς λόγους, τείνει να εκμηδενιστεί η όποια αστική πολιτική διαφορά. Η ίδια δομική κίνηση οδηγεί στην άρση της πεποίθησης πως η εγχώρια ''πολιτική'', το πολιτικό σύστημα, είναι κάτι ''αυτόνομο'' σε σχέση με την οικονομία, την τεχνική, το διεθνές περιβάλλον.

Όταν κάποιος αναφωνεί ''όλοι οι πολιτικοί ίδιοι είναι'', δεν μιλά παρά ο ''κοινός νους'', στον οποίο ανακλάται αυτή η δομική εξέλιξη. Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το σκεπτικό έχει ηγεμονεύσει σε όλο το δυτικό κόσμο, πράγμα που αποδεικνύεται από διάφορους στατιστικούς δείκτες. Μερικοί από αυτούς είναι η αποχή από τις εκλογές (αφού είναι αδιάφορο αν θα βγει η κυβερνώσα αριστερά ή η κυβερνώσα δεξιά), η απάντηση στο ερώτημα τί καθορίζει την ψήφο (όχι οι ιδεολογίες, αλλά το οικονομικό πρόγραμμα διαχείρισης, η εγγύηση της τάξης και ασφάλειας κλπ) κ.α.

Βεβαίως για μας δεν είναι το ίδιο η Αριστερά και η Δεξιά. Η διαφορά εκμηδενίζεται, αλλά ως τάση. Ο πραγματικός, ολοκληρωτικός εκμηδενισμός αυτής της διαφοράς έρχεται με την αντικαπιταλιστική επανάσταση. Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι μια ζωντανή αντίφαση, γιατί παλαντζάρει ανάμεσα στον κοινοβουλευτικό αριστερό της πόλο και στην αντικαπιταλιστική ρήξη με το αστικο κοινοβουλευτικό σύστημα. 

Ο παθητικός (εκ)μηδενισμός του πολιτικού συστήματος είναι η αφηρημένη άρνηση της πολιτικής στην αριστερή ή δεξιά της όψη (όλοι ίδιοι είναι, αποχή). Ο ενεργητικός (εκ)μηδενισμός του πολιτικού συστήματος είναι η καθορισμένη άρνηση της πολιτικής ως αυτόνομης σφαίρας στον ολικό-πλανητικό (οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό, εκπαιδευτικό, πολεμικό) ταξικό αγώνα.

Η αφηρημένη άρνηση της αστικής πολιτικής στην κοινοβουλευτικά αριστερή ή δεξιά της όψη, μπορεί να οδηγήσει στο φασισμό, ο οποίος αναπτύσσεται εκεί που ακριβώς εξαπλώνεται η αποπολιτικοποίηση, στο 0 της αστικής δημοκρατίας. Η ίδια όμως άρνηση της κοινοβουλευτικής πολιτικής μπορεί να οδηγήσει στην άρνηση της αστικής δημοκρατίας από τη σκοπιά του κομμουνισμού. Δηλαδή, στη Κρίση, στο Θάνατο, στο 0 της αστικής δημοκρατίας, ανοίγονται δύο δρόμοι: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, κομμουνιστικοποίηση ή εκφασισμός. 

Για μηδενισμό βλ. και εδώ:</sup>
 Friedrich Nietzsche, η Αναγκαιότητα του Μηδενισμού [1] (σχολιασμός αποσπασμάτων του ''Ευρωπαικού Μηδενισμού'')


<sup>Είναι σημαντικό να αναλογιστούμε ξανά τα εξής: η κατάρρευση του διπόλου Αριστερά-Δεξιά α) δεν είναι παρά μια τάση, που θα επιτείνεται όσο ολοκληρώνεται ο καπιταλισμός-όμως αυτή η τάση ξεκάθαρα πια ηγεμονεύει παγκόσμια, για αυτό και αποτελεί ποιοτική τομή στο πολιτικό παιχνίδι του ολοκληρωτικού καπιταλισμού β) σημαδεύει όχι απλώς έναν εκφυλισμό της παλιάς, καλής αστικής εποχής που πολλοί νοσταλγούν, αλλά μια ανώτερη επίγνωση: πως η κοινοβουλευτική πολιτική στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό είναι απλώς τεχνική διαχείριση, πειθήνιο όργανο της καπιταλιστικής συσσώρευσης. 

Η κάπως αιρετική μας θέση λοιπόν, είναι πως η ''αποπολιτικοποίηση'' με την έννοια κυρίως της ''ακομματικοποίησης'' είναι ένα αντιφατικό γεγονός: πρόοδος και εκφυλισμός. Τόσο αντιφατικό γεγονός, όσο μπορεί να είναι η γνώση της ωμής Αλήθειας, που παραλύει τη δράση ή τη ριζοσπαστικοποιεί. 

Έτσι λοιπόν, το Αριστερά-Δεξιά αίρεται διαλεκτικά σε ένα ανώτερο επίπεδο αναπαράστασης του Πραγματικού της πολιτικής. Ποιό είναι αυτό;


Αριστερά-Δεξιά συνειδητοποιούνται ως αυτό που είναι, η θετική και η αρνητική αξία του ίδιου κώδικα, του ίδιου νοήματος, της αστικής Τάξης. Έτσι, από το Αριστερά-Δεξιά, μεταβαίνουμε σε ένα νέο κώδικα, ένα νέο πλαίσιο που αφομοιώνει σε ανώτερο επίπεδο το παλιό-στον Τεχνικό Λόγο του οικονομικού Συστήματος παίρνει διάφορα ονόματα: Τάξη (καπιταλιστικής συσσώρευσης) ή Χάος, Σταθερότητα (των όρων αναπαραγωγής του κεφαλαίου) ή Αστάθεια. Η νέα καπιταλιστική τάξη πραγμάτων στοχοποιεί τις δυνάμεις του αρνητικού της, τον ''Άξονα του Κακού'', όπου χωρούν όσοι διαταράσσουν το αστικό σύστημα, οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές, οι ''τρομοκράτες'' κ.ο.κ. Με κύριο έμβλημα τη Δημοκρατία, η αντιπαράθεση παίρνει και μια άλλη, πολύ σημαντική μορφή: διάλογος ή βία. Στο κεφαλαιοκρατικό Σύστημα η πολιτική παρουσιάζεται ως ελεγχόμενη ανταλλαγή επιχειρημάτων στο επίπεδο της επικοινωνίας. Από εδώ ανακύπτει και η πραγματικά σύγχρονη ατάκα''καταδικάζω τη βία από όπου και αν προέρχεται'' ως δείγμα πλήρους σχεδόν ενσωμάτωσης στο σύγχρονο καπιταλιστικό Καθεστώς, με ταυτόχρονη, σιωπηλή αποδοχή πως η αναπαραγωγή του αστικού συστήματος είναι η μόνη που δικαιολογεί την άσκηση βίας, ενάντια στους ταραξίες, τους απεργούς, τους τρομοκράτες. 

Αυτό το ποιοτικό άλμα και το νέο συγκροτητικό δίπολο του πολιτικού συστήματος τάξη (κερδοφορίας) ή χάος, είναι που καθιστούν τις ιστορικές αναλογίες και την άντληση παραδειγμάτων από την παραδοσιακή άσκηση της πολιτικής (αριστεράς και δεξιάς) περισσότερο αναποτελεσματική από ό,τι άλλοτε. Οι οικονομικές μεταβολές στην παραγωγή, το υποκείμενο της εργασίας, στη σχέση εθνικού-διεθνικού κ.α, είναι πραγματικά καθοριστικές. 

Η Αριστερά, από την αρχή της αστικής κοινοβουλευτικής ''δημοκρατίας'', συμβόλιζε το πιο προοδευτικό, κοσμικό κομμάτι ενάντια, όπως είδαμε, στο Παλαιό Καθεστώς. Είναι αδύνατη η πλήρης αποτίναξη της ''Αριστεράς'', αφού το Αριστερά-Δεξιά δεν καταρρέει απόλυτα. Ο δικομματισμός επαναλαμβάνεται, έστω πρώτα σαν τραγωδία, μετά σαν φάρσα (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ). Είμαστε στα πρόθυρα του πολιτικοιδεολογικού εκμηδενισμού Αριστεράς-Δεξιάς με πιο οριστικό τρόπο, διαδικασία που επιταχύνεται από τη λεγόμενη ''δεξιά στροφή του Σύριζα'', και τον ''εκφασισμό'' της ΝΔ. Στη πραγματικότητα αυτές οι περιγραφές ψηλαφούν μόνο τη πραγματική εικόνα των τεράστιων, τεκτονικών δομικών αλλαγών στο συγχρονο καπιταλιστικό σύστημα και την αστική κυριαρχία. 

Η διάδοχη κατάσταση, πέρα από την Αριστερά και τη Δεξιά, όσο σωρεύονται οι αποτυχίες, οι διαψεύσεις των προσδοκιών και οι βεβαιώσεις της βαθιάς ομοιότητας ''κεντροαριστεράς'' και ''κεντροδεξιάς'', πρέπει να βρει την ''Αριστερά'', το προοδευτικό πολιτικό κομμάτι της αστικής δημοκρατίας, ενσωματωμένη και ανηρημένη σε ένα βαθύτερο επαναστατικό σχέδιο. Τα ''συνθετικά'' τύπου αντικαπιταλιστική αριστερά, κομμουνιστική αριστερά, επαναστατική αριστερά, είναι και θα παραμείνουν για αρκετό καιρό τα προσωρινά ονόματα αυτής της αναγκαιότητας. Αντίθετα με την ''Αριστερά'', η ΝΔ εκφράζει την επίγνωση της αστικής τάξης πως η εποχή που ζούμε είναι ήδη εποχή όχι ''μεταπολιτευτική'', ούτε, πιο θεμελιακά, κλασική αστικοδημοκρατική. Είναι εποχή αντανάκλασης, στο πολιτικό σύστημα, των αλλαγών που έχουν επέλθει στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, όπως εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα. Η χρονική υστέρηση στην Ελλάδα οφείλεται στην ταξική πάλη και στην αντίσταση του παλιού απέναντι στο καινούργιο, λόγω της ιδιαίτερης οικονομικής και πολιτικής ιστορίας του τόπου. 

Νομίζουμε πως το ''για σένα μιλά ο μύθος'' του Μάρξ που απευθύνεται στους Γερμανούς αναγνώστες του εκθέτοντας τους νόμους του Κεφαλαίου ξεκινώντας από την Αγγλία, αφορά, και στην πολιτική σφαίρα, την Εικόνα του Μέλλοντος που μας δίνει ο αναπτυγμένος Δυτικός Κόσμος για χώρες με μεσαία υποβαθμισμένη θέση στον καπιταλισμό, όπως η Ελλάδα. 

Τα πράγματα τείνουν προς μια ορισμένη κατεύθυνση, στην οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό, την εκπαίδευση. Η Εργασία του Αρνητικού προχωρά, το παλιό πεθαίνει, και κάθε θάνατος ενσωματώνει σε ανώτερο επίπεδο όλους τους προηγούμενους.

Συνοψίζουμε: Ηγεμονεύει η τάση υπέρβασης του άξονα Αριστερά-Δεξιά προς τον άξονα Οικονομικής Τάξης-Αταξίας. Η μεταβολή αυτή εκφράζει μια βαθύτερη μετάβαση από τη νεωτερική αντίθεση ιδεαλισμού-υλισμού στον τεχνικό-οικονομικό Λόγο, που προυποθέτει την ηγεμονία του ωφελισμού, ως νέου τρόπου νοηματικής άρθρωσης της ταξικής καταπίεσης. Για τη μετάβαση αυτή, βλ. την ανάλυση του Hegel από τη Φαινομενολογία του Πνεύματος εδώ. 




Η επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να μένει τυφλή απέναντι σε όλα αυτά. Η πάλη για την χειραφέτηση, που είναι αιώνια, πρέπει να βρει τους νέους θνητούς εκφραστές της στις τάξεις των καταπιεσμένων, των κολασμένων, των κομμουνιστών, των αναρχικών, σε ένα νέο σύνολο. Η ιστορία βαδίζει μπροστά, παρά την αντίσταση όλων μας, προς τη πραγματική δυνατότητα της ελευθερίας, μέσα στο καμίνι της σύγχρονης ταξικής πάλης.</sup> 

Για το πολιτικό σύστημα στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό (2): Αν-υπαρκτο ''Κέντρο'', κοινο-βούλιο, ''εκσυγχρονισμός''

Κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά

Συνέχεια και διόρθωση του κειμένου που δημοσιεύτηκε εδώ 

  Η κοινωνική ζωή και η σύγκρουση συμφερόντων στην καπιταλιστική κοινωνία αναπαρίσταται από το αστικοδημοκρατικό σύστημα σαν πολιτικοιδεολογική σύγκρουση Αριστεράς-Δεξιάς, μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο. Όπως έχουμε ξαναγράψει, Αριστερά και Δεξιά κερδίζουν τις αποστάσεις τους από ένα Κέντρο, το οποίο έχει ένα παραδοξολογικό χαρακτήρα: πρέπει να νοηθεί ώστε να λειτουργήσει το δίπολο Αριστερά-Δεξιά, ωστόσο δεν υπάρχει με θετικό τρόπο, παρά μόνο σαν ελάχιστη διαφορά αριστεράς-δεξιάς και φασματικό σημείο τεταμένης ισορροπίας τους. Η παρουσία του πολιτικού Κέντρου είναι μια απουσία, το πολιτικό Κέντρο είναι εδώ αλλά ως απόν και κενή θέση, όσο απόν και κενή θέση είναι το 0 σε έναν άξονα θετικών και αρνητικών τιμών. Αν είναι παράξοξο είναι να πούμε ότι το 0, το κενό, το τίποτα υπάρχει, τόσο παράδοξο είναι να πούμε πως υπάρχει ένα πολιτικό Κέντρο ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά. Το Κέντρο είναι το καταστατικό 0, το κενό, το τίποτα του πολιτικού φάσματος. Ο ''κεντρώος'' πολιτικός κενολογεί, αγγίζει τα όρια του πολιτικού και του μη πολιτικού λόγου, εξ-ουδετερώνει την Αριστερά και τη Δεξιά, εκμηδενίζοντας την απόστασή τους. Ο ''κεντρώος'' εξαιρείται από την πολιτικοιδεολογική αντιπαράθεση, την παρακολουθεί ''απέξω'' ως δογματική αντιδικία. Για τον κεντρώο είναι επουσιώδες το ανήκειν στηνΑριστερά ή τη Δεξιά, αφού αριστεροί και δεξιοί ανήκουν σε ένα ευρύτερο σύνολο. Ποιό είναι αυτό;
  Αυτό το ευρύτερο σύνολο είναι το (αστικό) κοινο-βουλευτικό σύστημα, ως συνθήκη δυνατότητας τόσο του Αριστερού όσο και του Δεξιού λόγου. Το κοινό Αριστερού και Δεξιού είναι το κοινοβούλιο. Στο κοινοβούλιο εκφράζεται, διά της αντιπροσώπευσης με εθνικές εκλογές, η γενική, κοινή βούληση του Λαού. Για τον Ρουσώ βέβαια το σύστημα αυτό ήταν μια απάτη-η κοινοβουλευτική ελίτ δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει-αναπαριστά τη λαϊκή γενική βούληση. Για την κοινοβουλευτική αριστερά και την κοινοβουλευτική δεξιά, ωστόσο, το ζήτημα είναι ποιός ερμηνεύει ορθότερα τη Βουλή του Λαού (πχ Βουλή των Ελλήνων), ποιός έχει δηλαδή το μονοπώλιο της ερμηνείας της ώστε να κυβερνά ''σύμφωνα'' με τη Βουλή αυτή. Στο Κοινοβούλιο η ''γενική βούληση του Λαού'' υπόκειται σε μια κατάτμηση, διαιρείται σε πολλά κομματάκια (200,300), και σχηματίζεται σε πλειοψηφίες και μειοψηφίες.
   Η κενότητα και η ανυπαρξία της Κεντρώας πολιτικής, αποδεικνύει την αναλήθεια του αστικοδημοκρατικού συστήματος, το ζωτικό ψέμα του, και τις συνιστώσες αυτού του ψέματος. Πρώτα από όλα, ο Κεντρώος μας αποκαλύπτει τη συναίνεση κοινοβουλευτικής αριστεράς και κοινοβουλευτικής δεξιάς-η όποια αντιδικία τους διεξάγεται εντός των ''κανόνων του παιχνιδιού''. Και οι δυο πλευρές δέχονται το Κοινοβούλιο και συναινούν με στρατηγικό τρόπο στο μεγάλο ψέμα του, ότι εκεί μέσα εκφράζεται η ''Βουλή του Λαού''. Συγκαλύπτουν, κάτω από το κύριο όνομα του Λαού, τις αντιθέσεις και τα αλληλοαποκλειόμενα συμφέροντα, εξομαλύνοντας την τραχύτητα της σύγκρουσης και υποτάσσοντάς την σε μια υπερέχουσα ενότητα. όχι απλά του Λαού, αλλά του ελληνικού λαού, του γερμανικού λαού, κ.α. Για αυτό η Βουλή είναι των Ελλήνων. Το κοινοβούλιο εξισώνει όλα τα συμφέροντα και τις κοινωνικοοικονομικές συγκρούσεις σε έναν ''μέσο όρο'', που αναπαριστά στα κοινοβουλευτικά έδρανα, τον διαιρεί σε κομμάτια, και τον αποδίδει σε ψήφους. Όλα αυτό το σύστημα της κοινο-βουλευτικής αναπαράστασης και του Θεάματος είναι μια κατασκευή συναίνεσης και σταθερότητας-ο Λαός είναι τάχα ενιαίος και αδιαίρετος, όπως και η ''λαική κυριαρχία'', η κοινωνία ως έθνος-κράτος είναι συμπαγής, με κοινά συμφέροντα.
  Η αστική πολιτική επιστήμη διδάσκει κάθε κόμμα που επιδιώκει την κοινοβουλευτική άνοδό του (όπως καταγράφεται στις εθνικές βουλευτικές εκλογές) πως πρέπει να απευθυνθεί στο ''μέσο ψηφοφόρο''. Ο μέσος ψηφοφόρος είναι ο κόμβος στον οποίο διασταυρώνονται και επικοινωνούν όλες οικονομικές θέσεις, οι τάξεις, οι ιδεολογίες, οι πρακτικές, οι συνήθειες, οι κουλτούρες. Αυτό που παράγεται από αυτή τη σύνθετη διασταύρωση και επικοινωνία είναι μια γλώσσα ουδέτερη, κενή, ασαφής, ώστε να μπορεί να ενοποιήσει τους πάντες και τα πάντα. ''Κενά σημαίνοντα'', όπως μας έμαθε ο γαλλικός δομισμός, αοριστολογίες, ώστε ο ''κεντρώος'' να μπορεί να τους αγκαλιάσει όλους.
  Όταν ένα κόμμα επιδιώκει την κοινοβουλευτική του ανάδειξη σε κυβερνών κόμμα, αναπόφευκτα θαουδετεροποιήσει το λόγο του, θα αμβλύνει τις οξείες γωνίες του, θα τείνει να ταυτιστεί με το αστικό ιδεώδες ενός έθνους-κράτους ουδέτερου, ενός κράτους διαιτητή της ταξικής σύγκρουσης, αναγκαστικά προς όφελος της κοινωνικής τάξης που ήδη έχει το πάνω χέρι.
  Ο κοσμοπολίτικος αντι-εθνικισμός του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και των οργανικών διανοούμενων του, είναι τουλάχιστον γελοίος όταν συνοδεύεται από αστικά σποτάκια για τη Νέα Ελλάδα, ή όταν ξεμπροστιάζεται σε τόσες στροφές του Λόγου των ηγετικών του στελεχών, που δίνουν διαπιστευτήρια, όχι μόνο φραστικά αλλά και έμπρακτα, στην υγιή ελληνική επιχειρηματικότητα. Κι αυτό γιατί ένας Αριστερός Λόγος και μια αριστερή πρακτική πάντα θα γελοιοποιείται όταν θα προσπαθεί να παραβγεί τη Δεξιά στο γήπεδό της.
   Και εδώ περνάμε σε ένα διαφορετικό ζήτημα. Στην ασυμμετρότητα αριστεράς και δεξιάς. Αυτή την ασυμμετρότητα δεν μας επιτρέπει να τη δούμε η συνήθης αναπαράσταση του πολιτικού συστήματος που ήδη παρουσιάσαμε, σαν ένα κέντρο με μια αριστερή και μια δεξιά κατεύθυνση. Με βάση αυτή την αναπαράσταση, η σκέτη ''αριστερά'' είναι κοινοβουλευτική αριστερά και τείνει να απορροφηθεί από το σημείο του κέντρου (το σημείο ισορροπίας και σταθερότητας του καπιταλοκοινοβουλευτικού συστήματος), είναι δηλαδή κεντροαριστερά. Αντίστοιχα, η ''δεξιά'' είναι κοινοβουλευτική δεξιά και τελικά κεντροδεξιά. Ωστόσο, η Δεξιά είναι πιο αντίστοιχη από την Αριστερά στο ρόλο αυτό-την ώρα που η κεντροαριστερά τσακίζεται σε όλη την Ευρώπη, η κεντροδεξιά και οι πιο ''ακραίες'' εκφάνσεις της ανεβαίνουν. Όμως γιατί;
  H ασυμμετρότητα έγκειται στην οντολογική διαφορά αριστεράς και δεξιάς στην αστική αναπαράσταση των πολιτικών ιδεολογιών, παρά την ευθυγράμμισή τους σε σχέση με έναν καπιταλοκοινοβουλευτικό κέντρο σταθερότητας. Αριστερά και Δεξιά στις κλαδικές τους εκδοχές αρνούνται την παρούσα πραγματικότητα από διαφορετικές σκοπιές. Η Δεξιά αρνείται το παρόν από τη σκοπιά του παρελθόντος (συντηρητισμός) ανατρέχοντας σε πατροπαράδοτες αξίες και ''ρίζες'' ώστε να προφυλάξει το παρόν ως έχει (συνηγορεί υπέρ ενός παρόντος ως έχει, με βάση το παρελθόν), ενώ η Αριστερά αρνείται το παρόν από τη σκοπιά του μέλλοντος, με την υπόσχεση μιας καλύτερης κοινωνικής κατάστασης που δεν πραγματοποιήθηκε ακόμα. Η Δεξιά θέλει το παρόν ως έχει με βάση το παρελθόν, η Αριστερά το παρόν όπως θα μπορούσε να είναι με βάση μια εικόνα του μέλλοντος. Για αυτό μιλήσαμε για ''οντολογική διαφορά'' των δύο-στη κλασική διαμάχη Δεξιάς και Αριστεράς αναπαράστασης της πολιτικής από το αστικό σύστημα, συγκρούεται η ''δεξιά'' αντιμετώπιση του παρόντος ως σταθερού, αιώνιου, αμετάβλητου, ταυτόσημου με τον εαυτό του, με την ''αριστερή'' αντιμετώπιση του παρόντος ως μεταβλητού, που δύναται να είναι διαφορετικό, που δεν ταυτίζεται με τον εαυτό του. Συχνά οι παραπάνω στάσεις αντιστοιχίζονται σε έναν άξονα ουτοπίας-ρεαλισμού: ο ουτοπικός, ιδεαλιστής αριστερός εναντίον του πραγματιστή, ρεαλιστή δεξιού.
  Σήμερα, ωστόσο, όπως έχουμε επισημάνει και άλλες φορές, βιώνουμε μια αντιστροφή: Η ''Αριστερά'' επικαλείται κεκτημένα του παρελθόντος, ενώ η Δεξιά την καινοτομία και τις αναγκαίες ''μεταρρυθμίσεις''. Δηλαδή η Αριστερά θέλει το παρόν όπως το παρελθόν ή προτιμά το παρελθόν από τις αλλαγές που συντελούνται τώρα στο παρόν (γιατί, θεωρεί, το παρελθόν αντανακλά καλύτερους συσχετισμούς δύναμης), ενώ η Δεξιά θέλει το παρόν να αλλάξει, να πετάξει πίσω του ένα ορισμένο παρελθόν (''κράτος πρόνοιας'' κ.α).  Στη πραγματικότητα, τείνει να εξαλειφθεί η διαφορά (κεντρο)αριστεράς και (κεντρο)δεξιάς, προς όφελος όμως της Δεξιάς (''μετατόπιση του πολιτικού φάσματος προς τα δεξιά'', και το ''κέντρο'' ως ''κεντροδεξιό''). Έχει βρεθεί ήδη η φόρμουλα που υπερβαίνει για το αστικό σύστημα και τη σταθερότητά του την αντιπαλότητα κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς προς όφελος της ''δεξιάς''-ο εκσυγχρονισμός. Ο ''εκσυγχρονισμός'' είναι η εναρμόνιση του παρόντος με το παρόν, το να καθιστώ κάτι που είναι τώρα''καθυστερημένο'' ως ''σύγχρονο''. Έτσι ο ''εκσυγχρονισμός'' υπόσχεται ένα μέλλον συγχρονισμένο με το παρόν-ένα ''εθνικό'' μέλλον συγχρονισμένο με το διεθνικό, καπιταλιστικό παρόν. Όμως γιατί η διαφορά Αριστεράς-Δεξιάς με τον εκσυγχρονισμό εξαλείφεται προς όφελος της Δεξιάς, ή καλύτερα του ''δεξιού'' πολιτικού περιεχομένου;
  O εκσυγχρονισμός συνδυάζει τη δυναμική όψη της καπιταλιστικής πραγματικότητας με τη συντηρητική-θέλει να κάνει το κοινωνικό παρόν να ταυτιστεί με το καπιταλιστικό παρόν του. Τί σημαίνει αυτό; Ο εκσυγχρονισμός σημαίνει την ''καπιταλιστική πρόοδο'' της κοινωνίας ως βαθύτερη εναρμόνισή της με τις παρούσες, ήδη κρατούσες καπιταλιστικές νόρμες-εξάλειψη κάθε ίχνους προκαπιταλιστικού παρελθόντος αλλά και κάθε ίχνους κοινωνικότητας που αντιστέκεται στο καπιταλιστικό παρόν-ένα μέλλον πιο καπιταλιστικό από τον ''υπαρκτό καπιταλισμό''. Ένα μέλλον όμως που δεν είναι μέλλον σε σχέση με τον καπιταλισμό συνολικά, δεν είναι μετα-τον-καπιταλισμό. Είναι ένα μέλλον μέσα στον καπιταλισμό, στη πραγματικότητα ένα παρόν χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον μετά από αυτό. Ένα καπιταλιστικό ''Τέλος της Ιστορίας''. Αυτή είναι η παράδοξη χρονικότητα του ''εκσυγχρονισμού''.
  Η λεγόμενη ''Αριστερά'', στο βαθμό που αποδέχεται το ''Δεν Υπάρχει Εναλλακτική'' και δεν προβάλλει μια κοινωνία μετά-τον-καπιταλισμό ως μελλοντική υπόσχεση και εφικτή κοινωνική πραγματικότητα, βλέπει τον ''δυναμισμό'' που πρέσβευε έναντι της παραδοσιακής Δεξιάς, την υπόσχεση δηλαδή ενός καλύτερου μέλλοντος, να ενσωματώνεται στον ''δυναμισμό'' και ''προοδευτισμό'' του αστικού εκ-συγχρονισμού. Όταν δε αποφεύγει την ενσωμάτωση αυτή, καταλήγει να υπερασπίζεται το παρελθόν με ένα στατικό, δογματικό τρόπο απέναντι στις δυναμικές τάσεις υποταγής και χειραφέτησης που λανθάνουν στο παρόν και που το καθιστούν ανοιχτό προς ένα όχι ακόμη τελεσίδικο μέλλον. Έτσι η ''Αριστερά'' δεν έχει λόγο ύπαρξης, την ίδια στιγμή που η ''Δεξιά'' δεν είναι απλώς συντηρητική, αλλά και ''μεταρρυθμιστική'', επιδιώκοντας να εκτελέσει όλο το πρόγραμμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, βγάζει κέρδος από όλη την επικράτεια της γης, της ζωής και του ανθρώπινου σώματος.
  Με κλειστό τον ορίζοντα μιας κοινωνίας μετά τον καπιταλισμό, ''Αριστερά'' και ''Δεξιά'' απορροφώνται από το ''εκσυγχρονιστικό κέντρο'' της μεταπολιτικής διαχείρισης των τεχνοκρατών, όπου δεν υπάρχουν πολιτικές αποφάσεις αλλά μόνο διαχείριση αριθμών και εκτέλεση προγραμμάτων εντός προκαθορισμένων οικονομικών ορίων. Απλά η ''Δεξιά'', ως πάντα υπέρμαχος της ''πραγματιστικής'' ποσοτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού, που ποτέ δεν υποσχέθηκε στους εργαζομένους κοινωνική χειραφέτηση ούτε κάποια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, είναι πιο συνεπής και ψυχολογικά ''άνετη'' με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σε σχέση με μια ''Αριστερά'' που δεν θέλει να παραδεχτεί πως έχει υποταχθεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, και λέει και ευχαριστώ. Συνήθως όταν κλείνουν τα φώτα της δημοσιότητας και μετά τις φανφάρες για ''κοινωνική ισότητα'' και ''οικονομία των αναγκών χωρίς ανατροπή του συστήματος''.
  Επιστρέφουμε λοιπόν στο πολιτικό ''κέντρο'' και το ''κοινοβούλιο''. Στη πραγματικότητα, η πραγματοποίηση του αν-ύπαρκτου κέντρου με την εκμηδένιση της απόστασης ''Αριστεράς''-''Δεξιάς'', καθιστά και το Κοινοβούλιο άχρηστο, αφού χάνεται το νόημα της πολιτικοιδεολογικής αντιπαράθεσης-βαδίζουμε ολοκάθαρα προς τεχνοκρατικές δικτατορίες βελτιστοποίησης των παραμέτρων του καπιταλισμού, σε εθνική και περιφερειακή κλίμακα, σε βάρος της ανθρώπινης ζωής. Αφού το Κοινο-βούλιο αναπαριστά τη ''γενική βούληση'' και το ''γενικό συμφέρον'' του Λαού-Έθνους όπως αυτή ερμηνεύεται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και, στη πραγματικότητα,από το ηγεμονικό αστικό κόμμα, γιατί, αναρωτιέται το μεγάλο κεφάλαιο, να μην παρακαμφθεί τελείως το Κοινοβούλιο και αυτό το ''γενικό συμφέρον'' και η ''γενική βούληση'' να ερμηνεύεται από ειδικούς-γνώστες-τεχνοκράτες, όπως πάνω-κάτω συμβαίνει και τώρα; Άλλωστε ο ''λαός'' δεν μπορεί να γνωρίζει το συλλογικό συμφέρον του, χωρίς τέλεια πληροφόρηση των δεδομένων και κατάλληλη επεξεργασία τους. Αυτό πιστεύει και ο α-πολίτικος. Πως μικρή σημασία έχουν οι εκλογές και οι ''πολιτικές ιδεολογίες'' σε σχέση με τη γνώση των ειδικών και των ισχυρών, τους οποίους δεν μπορεί να αγγίξει, για αυτό και δεν προβληματίζεται ούτε ασχολείται μαζί τους. Του ταιριάζει πάνω από όλα τα ανύπαρκτο Κέντρο, η αποχή ή το λευκό της ψήφου. Μόνο που ο μηδενισμός του αυτός και η απαξίωση της πολιτικής είναι μια παθητική στάση, που τον καθιστά άμοιρο απέναντι στην δικτατορία της καπιταλιστικής τάξης και των ειδικών της.
  Τελικά το ανύπαρκτο Πολιτικό Κέντρο ως αλήθεια του αστικού πολιτικού-κοινοβουλευτικού συστήματος, ως ταξινομητική αρχή των θέσεων και των διαφορών (κεντρο) Αριστεράς και (κεντρο) Δεξιάς, με τηνπολιτική κενότητά του, δείχνει και την κενότητα της αστικής πολιτικής σε σχέση με το Κεφάλαιο και τους συσχετισμούς δυνάμεων αφενός μεταξύ των καπιταλιστών, αφετέρου μεταξύ των τάξεων. Όταν έρχεται στην ύπαρξη το απόν Κέντρο του αστικού πολιτικού συστήματος, ως όχι απλώς συνθήκη δυνατότητας του πολιτικοιδεολογικού παιχνιδιού, αλλά ως μοναδική ύπαρξη της ''πολιτικής'' ως οικονομικής διαχείρισης σήμερα, αυτό σηματοδοτεί την έλευση μιας νέας εποχής για το καπιταλιστικό σύστημα, της τελευταίας του. Το ''κέντρο'' δεν μετρά τις αποστάσεις πια ''αριστεράς'' και ''δεξιάς'', αλλά την απόστασή του από την εξωτερική περιφέρεια, τα ''άκρα''.      Κέντρο-άκρα γίνεται ο νέος κώδικας του συστήματος διακυβέρνησης, ο νέος τρόπος κυριαρχικής αναπαράστασης των δράσεων εντός του. Τη στιγμή που το ''Κέντρο'' περνά από την απουσία στη θετική ύπαρξη, συντελείται ένα αντιδραστικό Συμβάν,μια δυστοπία. Το ύψιστο σημείο ακμής, όπως γράφει ο μεγάλος Χέγκελ, είναι και αρχή της παρακμής. Ζούμε μέσα στη διαδικασία αντιδραστικοποίησης του καπιταλιστικού συστήματος, με ορίζοντα την δυστοπία της τελικής της αποκρυστάλλωσης στους κοινωνικούς θεσμούς. Τώρα είναι που αρχίζει οριστικά να σαπίζει ο καπιταλισμός. 

πηγή: Ταξικές Μηχανές