Κομματικός πατριωτισμός, κινηματικός πατριωτισμός ή διχοτόμηση σκέττο;

Οι σχέσεις μας με την άλλη κοινότητα δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Κακώς δημιουργείται από πολλούς εντός της αριστεράς η εντύπωση πως οι σχέσεις των δύο κοινοτήτων είναι ένα ανθισμένο λουλούδι που ψάχνει απεγνωσμένα το σωστό μέγεθος "γλάστρας" για να συνεχίσει να ανθίζει. Ως γλάστρα εδώ παρακαλώ να διαβαστεί η "άσκηση πολιτικής".

Έχει παρέλθει ο καιρός της συμβίωσης και το στατους κβο δεν έχει δημιουργήσει μόνο ένα ζήτημα "επαναπροσέγγισης". Η δήλωση εκ μέρους του Δράσυ-Eylem "ήρθαμε να κάνουμε αυτό που δεν έκανε τόσα χρόνια το ακελ" είναι μια δήλωση που επικεντρώνεται μόνο στη "γλάστρα".

Η τουρκοκυπριακή κοινότητα, όπου ως τέτοια εμείς ορθά αντιλαμβανόμαστε το σύνολο των αριστερών δυνάμεων ανάμεσα στους τουρκοκυπριους δεν είναι ένα ομοιογενές  "υποκείμενο". Πέραν αυτού, ο διαχωρισμός έχει δημιουργήσει εκτός από την απουσία της επαφής και τον άλλο τόπο μέσα στον τόπο μας, δηλαδή τον άλλο τόπο μέσα στον κοινό τόπο, αμφότερα.

Οι σχέσεις μας με την άλλη κοινότητα δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, είναι ένας σύνθετος και με πολλά επίπεδα δρόμος. Για να χτιστεί χρειάζεται όχι μόνο η αμοιβαία προσπάθεια και συνεννόηση, αλλά χρειάζεται και η αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμός πράγματα που απαιτούν και την ανάλογη πολιτική ωριμότητα.

Κατανοώ απολύτως πως ενόψει της διαμόρφωσης ενός εναλλαχτικού χώρου και μάλιστα δικοινοτικού Αριστερού χώρου θα προδιαγραφούν κάποια πλαίσια τόσο ρητορικής όσο και πολιτικής διαφοροποίησης. Κατανοώ πως κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξει μια μικρή ή μια έντονη περιχαράκωση ένθεν και ένθεν. Το ακελ όπως είναι λογικό δεν επιθυμεί περαιτέρω συρρίκνωση των δυνάμεων του και το νεοεμφανιζόμενο σχήμα επιθυμεί να μην αντιμετωπιστεί ως μια φούσκα που θα ξεφουσκώσει.

Παρόλα αυτά, η προσωπική μου άποψη είναι πως πέρα από τα λογικά πλαίσια μιας λεκτικής αντιπαράθεσης που είναι κατανοητή και επιβαλλόμενη, τα δύο αυτά κόμματα ή πολιτικές κινήσεις θα πρέπει να αποφύγουν να προσδιοριστούν στην συνείδηση του κόσμου, αυστηρά μέσα από μια "ελληνοκυπριακή" ρητορική. Εάν το Δράσυ-Eylem δίνει την εντύπωση πως "ήρθε για να κάνει αυτό που δεν έκανε τόσα χρόνια το ακελ" ήδη παραποιεί την συνθετότητα της επαφής μας με την άλλη κοινότητα λες και η άλλη κοινότητα είναι απλά ένας σπόρος προς μεταφύτευση στη σωστή "γλάστρα" μέσω της σωστής άσκησης πολιτικής". Αυτό πέραν από την ασάφεια για το τί πραγματικά είναι η άλλη κοινότητα πολιτικά, δημιουργεί και λανθασμένες προσδοκίες. Υπάρχει κόσμος που ακόμη θεωρεί πως οι τουρκοκύπριοι απλά περιμένουν ένα δικό μας νεύμα, πως είναι "ένα σύνολο" που απλά περιμένει να του απλώσουμε το χέρι και ως ένα ενιαίο σώμα θα ανταποκριθεί. Υπάρχει κόσμος που ακόμη δεν κατανοεί πως οι τουρκοκύπριοι έχουν "τα δικά τους", έχουν τις δικές τους διαφοροποιήσεις, έχουν τις δικές τους κινήσεις ξεκινώντας από την άκρα αριστερά και φτάνοντας μέχρι και...τους σταλίνες. Αυτή η ψευδαίσθηση που θα αποβεί αντιπαραγωγική στην πορεία είναι μια ψευδαίσθηση που κυκλοφορεί ευρέως εντός των "επανενωτικών αριστερών".

Το μόνο που μας έλειπε τώρα, είναι να επιβάλει η αριστερά για λόγους δικής της επιβίωσης ή για λόγους δικής της πολιτικής διαμόρφωσης, έναν πολυκερματισμό μέσα στο δικοινοτικό κίνημα. Το μόνο που μας έλειπε τώρα είναι να εξάγουμε εκτός όλων των άλλων μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα "τα δικά μας". Το μόνο που μας έλειπε τώρα είναι να κάνουμε αντι-ακελισμό, ή αντι-Δρασυ-σμό, ή αντι-οτιδήποτε μέσα στην άλλη κοινότητα όπως έγινε πρόσφατα με την προσπάθεια εξαγωγής αντι-κκεδισμού, λες και οι τουρκοκύπριοι δεν ξέρουν τί είναι το κκε, ή δεν έχουν επαφές με το κκε τόσα χρόνια μέσα στην πσο για παράδειγμα και περιμένουν εμάς να τους ενημερώσουμε. Εκτός αν εντέλει ο καθένας ψάχνει εγωϊστικά, απλά για το δικό του ακροατήριο.

Δεν έχουμε ένα δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα. Εαν η αριστερά δεν μπορέσει να συγκρατήσει την συνοχή του δικοινοτικού κινήματος μέσα στην σύνθετη πολιτική του πολυμορφία έχουμε χάσει το τραίνο. Και θα το έχουμε χάσει εξ υπαιτιότητας μιας πολιτικής ανωριμότητας.

Κατανοώ τον κομματικό πατριωτισμό, κατανοώ και τον κινηματικό πατριωτισμό που είναι υπό διαμόρφωση, δεν έχω όμως νομίζω τη διάθεση να κατανοήσω την περίπτωση, εαν αυτά τα δύο μας φέρουν σε ένα σημείο, να μην μπορούμε να ξαναγιορτάσουμε όλοι μαζί μια Πρωτομαγιά ενωμένοι. Ήδη στους πρόσφατους εορτασμούς εγώ εντόπισα τάσεις περιχαράκωσης.