Η πραγματικά ενδιαφέρουσα πολιτική εξέλιξη με την ανατροπή της αρχικής απόρριψης του νομοσχεδίου για τις ιδιωτικοποιήσεις από τη Βουλή, δεν ήταν τόσο το ΔΗΚΟ, οι ψήφοι του οποίου έκριναν τις δυο ψηφοφορίες, αλλά ένα άλλο αόρατο αλλά αρκετά συμπαγές κόμμα: το κόμμα των ιδιοκτητών των ΜΜΕ. Η ομοφωνία, όχι μόνο των πρωινών πρωτοσέλιδων των εφημερίδων και μετά της ρητορικής της προπαγάνδας υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων -με μια σειρά στρατηγικών εκβιασμού- ήταν τόσο έντονη, που θα ήταν ιστορικά ορθό να θεωρηθεί η πίεση για ιδιωτικοποιήσεις ως μια σημαντική στιγμή στις παρεμβάσεις αυτού του καρτέλ. Όχι ότι δεν είχε και προηγούμενο συντονισμό – είναι το ίδιο καρτέλ που λογόκρινε με τα ΜΜΕ που κατέχει σε μεγάλο βαθμό την κρίση των τραπεζών πριν το 2012 και που προσπάθησε να λογοκρίνει τη σημασία της αντίστασης του Μάρτη στο καθολικό κούρεμα – με τη δικαιολογία ότι αυτό που ακολούθησε ήταν χειρότερο. Θα ήταν, εμφανώς, πολύ πιο καλό για μερικούς αν γλίτωνε το κούρεμα το μεγάλο κεφάλαιο -τοπικό ή ξένο- και αν το φορτωνόταν η κοινωνία. Εκείνη η αντίσταση του Μάρτη του 2013, όμως, σταμάτησε εκείνη την ταξική φορολογία σε βάρος της κοινωνίας και το θέμα το κέρδισε η Κύπρος για όλη την Ευρώπη. Παρά τη σαφή πλειοψηφία για εκείνη την αντίσταση -μέχρι και ο Δημοκρατικός Συναγερμός έκανε αποχή αντί να ψηφίσει υπέρ- η πλειοψηφία των ΜΜΕ εξαπέλυσε μετά το Μάρτιο μια διαδοχική σειρά από υστερίες για να λογοκρίνει ή και να δαιμονοποιήσει εκείνη την αντίσταση. Και η πιο κρίσιμη στιγμή για το σύστημα λογοκρισίας έρχεται κάθε φορά που η βουλή αντιστέκεται και υποχρεώνει την κυβέρνηση σε υποχώρηση για συμβολικά ή πρακτικά ζητήματα που αφορούν τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα για το μνημόνιο. Σε εκείνες τις περιπτώσεις, το καρτέλ των έκδοτων-καναλαρχών κινητοποιεί τα «στρατεύματα» δαιμονοποίησης - απειλών με τα δίκτυα αρχισυντακτών που έχει στα ΜΜΕ που του ανήκουν, το 89-90% του συνόλου των καθεστωτικών ΜΜΕ.
Η αόρατη ελίτ των ΜΜΕ – πώς 10 άτομα μπορεί να κατασκευάσουν μια ομοιόμορφη εκστρατεία παραπλάνησης στην οποία να συμμετέχουν υπάκουα τα 80-90% των ΜΜΕ
Κατ’ αρχήν πρέπει να αναφερθεί ότι με βάση την υπάρχουσα εικόνα, η μεγάλη πλειοψηφία των κυπριακών ΜΜΕ ελέγχεται από μια πολύ μικρή ομάδα ατόμων. Αν λ.χ. δει κάποιος τις πρωινές εφημερίδες και τους τηλεοπτικούς σταθμούς που φτιάχνουν την νυχτερινή ειδησεογραφία στα καθεστωτικά Μέσα, τότε ο κατάλογος των «μεγάλο-ιδιοκτητών»/επικεφαλείς επικοινωνιακών συγκροτημάτων περιλαμβάνει λιγότερα από 10 άτομα. Στα ραδιόφωνα, το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι κάπως πιο διάχυτο, αλλά τα πιο κάτω συγκροτήματα και άτομα έχουν και παγκύπριο ραδιοφωνικό σταθμό, ο οποίος λειτουργεί ως μέρος μιας αλυσίδας αναπαραγωγής και διάχυσης της οπτικής που συμφέρει στον/στους ιδιοκτήτες.
Ιστορικά, τα μεγάλα συγκρότημα των ΜΜΕ όπως είναι σήμερα στην ε/κ κοινότητα διαμορφώθηκαν τη δεκαετία του 1990. Η πρώτη τους πολιτική στιγμή, αφού πρόσκεινται στη δεξιά, έτσι και αλλιώς, οι ιδιοκτήτες τους ήταν οι παράξενες «εκλογές» του 1998, οι οποίες σφραγίστηκαν με τη φράση του Κληριδη προς τον Τζοχατζοπουλο – «ευχαριστώ για όλα Άκη.» Τον αμέσως επόμενο χρόνο το καρτέλ είχε την πρώτη επιτυχία του στον οικονομικό τομέα – κατασκεύασε τη φούσκα του χρηματιστηρίου και κέρδισε για τα συμφέροντα, τα οποία εκπροσωπεί μια σημαντική μεταφορά χρημάτων από τα μεσαία και τα λαϊκά στρώματα στην άρχουσα τάξη και τους νεόπλουτους και τους παραδεξαμενους τους. Όμως το καρτέλ, και για να είναι και πιο πιστευτό στα πλαίσια της δημόσια επικοινωνίας ως «δημοκρατικό» βήμα, έχει εσωτερικές διαφοροποιήσεις με κύριο άξονα ανάμεσα στους υποστηρικτές της λύσης του κυπριακού και στους οπαδούς της σκληρής απορριπτικής γραμμής. Η αντιπαράθεση έγινε έντονη το 2004 – τότε τα συμφέροντα, τα οποία εκπροσωπεί και εκφράζει το συγκρότημα του κ. Κουλέρμου-Χάσικου μαζί με εκείνα του κ. Παπαδόπουλου [Πολίτης] στήριξαν το σχέδιο Αννάν, ενώ ο Φιλελεύθερος, και το συγκρότημα ΔΙΑΣ το απέρριψαν. Αλλά τα ταξικά συμφέροντα είναι πάνω από τα επίκαιρα πολιτικά. Μετά το 2010 και σαφώς από το καλοκαίρι του 2011, το καρτέλ άρχισε πια να λειτουργεί όπως τον καιρό του χρηματιστηρίου, αλλά και σε συνθήκες πανικού και πίεσης γιατί εκείνοι ήξεραν ότι οι τράπεζες είχαν τεράστια προβλήματα και απειλούσαν την οικονομία. Φρόντισαν να λογοκρίνουν αυτήν την πραγματικότητα και να κατασκευάσουν υστερικές μετατοπίσεις.
Ας δούμε τα δίκτυα:
Η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα, ο Φιλελεύθερος, έχει ως έκδοτη τον κ. Παττίχη, και πρόσφατα φαίνεται να προχώρησε και σε μια συνεργασία με την εκκλησία και το κανάλι της το Μέγα. Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι εκείνη η συνεργασία ανακοινώθηκε το περασμένο φθινόπωρο, την ίδια περίοδο κατά την οποία ο Φιλελεύθερος -και σε ποικίλους βαθμούς τα υπόλοιπα μέλη του καρτέλ, με κάποιες εξαιρέσεις- εξαπέλυσε επίθεση εναντίον του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας γιατί ο κ. Δημητριάδης επέμενε να γίνει έλεγχος του διορισμένου ΔΣ της Τράπεζας Κύπρου για σύγκρουση συμφερόντων. Και τότε, υπήρξε ένα μικρό ρήγμα στο καρτέλ, όταν η Καθημερινή, έστω στα παραπολιτικά σχόλια, δημοσιοποίησε ένα sms του έκδοτη του Φιλελευθέρου προς τον νέο επικεφαλής της Τράπεζας Κύπρου, τον κ. Χασάπη, όπου το υποσχόταν στήριξη και γινόταν παραδοχή ότι όντως η εφημερίδα είχε άτομο που είχε συγγενική πρόσβαση σε μέλος που διορίστηκε στο ΔΣ και θεωρείτο άνθρωπος της αρχιεπισκοπης. Σφραγίστηκε, με αυτήν την έννοια, η συνεργασία του κεφαλαίου της αρχιεπισκοπής με το κεφάλαιο που εκπροσωπεί ο Φιλελεύθερος – με αμοιβαία προστασία και υστερικές επιθέσεις εναντίον όσων δεν βολεύουν τα συμφέροντα της συμμαχίας. Ο γραφικός τίτλος για "Εφιάλτες"/προδότες στην εταιρεία υδρογονανθράκων, ήταν ένα ανάλογο κόλπο μέσω του πρωτοσέλιδου του Φιλελευθέρου για να πιέσουν κάποιο να παραιτηθεί. Αυτό είναι μέρος της δουλειάς των ΜΜΕ. Και όπως φαίνεται και από τα στοιχεία, εδώ η παραπλανητική ειδησεογραφία του Φιλελευθέρου έφτασε σε σημείο ψευδών αναφορών. Έτσι, τα συμφέροντα πίσω από τον αρχιεπίσκοπο και τον κ. Παττίχη έχουν ήδη τον έλεγχο του μισού αναγνωστικού κοινού και του τρίτου σε ακροαματικότητα καναλιού. Μια σειρά από φήμες έφεραν την οικογένεια Παπαδόπουλου, του προέδρου του ΔΗΚΟ, να έχει κάνει επένδυση στην εφημερίδα. Γενικά, η συντακτική γραμμή μοιράζεται ανάμεσα σε προωθητες της κυβερνητικής πολιτικής και προπαγάνδας και εκφραστές της σκληρής απορριπτικής γραμμής στο κυπριακό. Η εντυπωσιακή ομοφωνία που επιβλήθηκε για τις ιδιωτικοποιήσεις με αναπαραγωγή της κυβερνητικής προπαγάνδας ήταν σαφής για τα συμφέροντα των εκδοτών και των μετόχων.
Από την άλλη, το συγκρότημα Δίας έχει το Σίγμα ως τηλεοπτικό κανάλι και τη Σημερινή ως πρωινή εφημερίδα. Γενικότερα, το συγκρότημα του κ. Χατζηκωστή έχει μια ευρύτερη εμπλοκή με διάφορα άλλα ΜΜΕ -έντυπα, ραδιόφωνο, sigmalive κλπ. Ιστορικά, το συγκρότημα ήταν απορριπτικό στο κυπριακό, αλλα το τηλεοπτικό κανάλι ήταν σχετικά πιο ισορροπημένο από τα άλλα δυο ιδιωτικά. Αλλά εμφανώς και εδώ το προεδρικό έχει άμεση αντιπροσώπευση με τον Χ. Τσουρούλη λ.χ.
Ο Αντένα που φέτος μετά από πολλά χρόνια έχει μια κάποια άνοδο στην τηλεθέαση, είναι μεν κανάλι με εθνικιστικές τάσεις, αλλά είναι επίσης και δεμένο με το προεδρικό. Πέρα από τις δεξιές καταβολές του ιδιοκτήτη, οι φήμες φέρουν τα συμφέροντα γύρω από τον κ. Παπαφιλίππου να έχουν αρκετή εξάρτηση από αποφάσεις του προεδρικού.
…η μεγάλη πλειοψηφία των κυπριακών ΜΜΕ ελέγχεται από μια πολύ μικρή ομάδα ατόμων. Αν λ.χ. δει κάποιος τις πρωινές εφημερίδες και τους τηλεοπτικούς σταθμούς που φτιάχνουν την νυχτερινή ειδησεογραφία στα καθεστωτικά Μέσα, τότε ο κατάλογος των «μεγάλο-ιδιοκτητών»/επικεφαλείς επικοινωνιακών συγκροτημάτων, περιλαμβάνει λιγότερα από 10 άτομα. Στα ραδιόφωνα, το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι κάπως πιο διάχυτο, αλλά τα πιο κάτω συγκροτήματα και άτομα έχουν και παγκύπριο ραδιοφωνικό σταθμό ο οποίος λειτουργεί ως μέρος μιας αλυσίδας αναπαραγωγής και διάχυσης της οπτικής που συμφέρει στον/στους ιδιοκτήτες.
Οι δυο φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, η Αλήθεια -οικογένεια Κουλέρμου- και ο Πολίτης -Παπαδόπουλος- έχουν κάποιες διαφορές στις αποχρώσεις, αλλά για τις ιδιωτικοποιήσεις, η γραμμή ήταν σαφής. Έχουν και τα δυο εκδοτικά συμφέροντα σύνδεση με ραδιόφωνα. Και ο Χάσικος από την οικογένεια Κουλέρμου ελέγχει μέσω του υπάλληλου του κ. Τσαλακού και το ΡΙΚ, που γυρίζει πια πίσω σε άλλες θλιβερές εποχές λογοκρισίας και μονοδιάστατης πληροφόρησης.
Θα πρέπει να γίνει, επίσης, αναφορά στην Καθημερινή και τον έκδοτη της τον κ. Λοττίδη. Υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις της συντακτικής ομάδας, αλλά η στάση της εφημερίδας, όπως καταγράφεται στα εκδοτικά, δείχνει ότι η έμφαση είναι επίσης φιλοκυβερνητική με έντονη θέση επίσης, όταν απειλούνται συγκείμενα συμφέροντα. Πάντως, ήταν και η μόνη εφημερίδα που άνοιξε το θέμα των τραπεζών – πέρα από τη Χαραυγή που δεν ανήκει στο καρτέλ.
Άρα τα ακόλουθα άτομα καθορίζουν πώς το άσπρο γίνεται μαύρο:
1. Παττίχης -Φιλελεύθερος και συνδεόμενα ΜΜΕ
2. Αρχιεπίσκοπος -Μέγα και σχέση με το Φιλελεύθερο – και με δικό του ραδιόφωνο
3. Χατζηκωστής -Συγκρότημα Δίας – στο Σίγμα υπήρξαν δημόσιες συζητήσεις για τους μετόχους κα τα συμφέροντα τους
4. Παπαφιλίππου -Αντένα
5. Παπαδόπουλος -Πολίτης και ραδιόφωνο
6. Κουλέρμος-Χάσικος -Αλήθεια, αθλητικά ραδιόφωνα, ΡΙΚ
7. Λοττίδης -Καθημερινή και άλλες εκδόσεις
8. Προεδρικό -ελέγχει Πολίτη και Αλήθεια, το ΡΙΚ, έχει προσβάσεις στο Μέγα λόγω οικονομικής εξάρτησης του αρχιεπισκόπου, ελέγχει τη μισή συντακτική ομάδα στο Φιλελεύθερο.
Το μόνο συγκρότημα που κρατά κάποιες αποστάσεις είναι ο ΔΙΑΣ.
Ο Φιλελεύθερος ως δείγμα: πρώτα απειλεί τη βουλή, μετά προσπαθεί να μειώσει την αντίσταση, μετά προβάλει τον εκβιασμό, και λογοκρίνει τα δεδομένα κατά τη διάρκεια
Πριν πάμε στο πώς ο Φιλελεύθερος παραπλανούσε, αξίζει να διαβαστεί και να ακουστεί η φρασεολογία του κ. Τσουρούλη στο Σίγμα για να κατανοηθεί ότι το επικοινωνιακό δίκτυο, που πληρώνουν οι φορολογούμενοι στο προεδρικό, κατασκευάζει παραπλανητικές ατάκες, και οι δημοσιογράφοι τις λανσάρουν σε άμεση αναμετάδοση ως «έγκυρες πληροφορίες και εκτιμήσεις», και με «επίγνωση» μάλιστα. Έτσι, ο κ. Τσουρούλης μας είπε ότι μπήκαμε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και αν υποθέσει κανείς ότι ο δημοσιογράφος έχει μια υποτυπώδη κατανόηση των όρων, θα ανάμενες λογικά ότι με βάση το θεαματικό τόνο, την εππμένη, είτε θα κατέβαιναν τα τανκς, είτε δεν θα πληρωνόταν κανένας – ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε οι συνταξιούχοι κλπ κλπ. Η δειλά προφερόμενη αναφορά ότι υπήρχε, ήδη, πλεόνασμα από τις αρχές του χρόνου – και μάλιστα εκείνη η είδηση έτυχε να κυκλοφορήσει την ίδια περίοδο με το βράδυ που κ. Τσουρούλης περίμενε τα τανκς ή τη χρεοκοπία.
Ως είδος εκβιασμού κυκλοφόρησε, επίσης, ότι δεν θα «εκταμιευόταν η δόση για τον Συνεργατισμό». Ο Φιλελεύθερος ανέλαβε αμέσως την επομένη να το κάνει πρωτοσέλιδο εκβιασμό.
Φιλελεύθερος, Παρασκευή 28/2/2014. Η πρωτοσέλιδη «είδηση» είναι ένα κατασκευασμένο ψέμα – το 1.5 δις του Συνεργατισμού είχε ήδη εκταμιευτεί και είχε κατατεθεί στην Κεντρική Τράπεζα. Την ίδια ακριβώς μέρα, που τάχα μου οι δημοσιογράφοι του οικονομικού Φιλελευθέρου δεν ήξεραν ότι το 1.5 δις ήταν ήδη στην Κεντρική Τράπεζα και δεν μπορούσαν να τηλεφωνήσουν να μάθουν. Αλλά, βέβαια, ο τίτλος δεν είχε στόχο το δημόσιο διάλογο, αλλά τον εκβιασμό για να περάσει το νομοσχέδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις – που θέλει η τρόικα, οι έκδοτες, ο αρχιεπίσκοπος που έχει άκρες στα ΜΜΕ, αυτοί που πληρώνουν και αυτοί που παίρνουν μίζες κοκ.
Φιλελεύθερος, 1 Μαρτίου: η εφημερίδα παραδέχεται ειδησεογραφικά το ψέμα του πρωτοσέλιδου της προηγούμενης μέρας -δεν ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις την προηγούμενη, αλλά το 1.5 δις στο Συνεργατισμό δεν κινδύνευσε.
Και τελικά το μεγάλο πρόβλημα είναι οι τράπεζες
Το ότι η υστερία ότι θα είχαμε «χρεοκοπία» ήταν εκτός πραγματικότητας, ήταν εμφανές και από το γεγονός ότι η σπόντα για το Συνεργατισμό, όχι μόνο διαψεύστηκε, ως ξεκάθαρο ψέμα, αλλά και από το ότι δεν έγινε καμιά προσπάθεια να εξηγηθεί που θα πήγαιναν τα 236 εκατομμύρια της δόσης – και γιατί ήταν τόσο επείγον να τα πάρουμε και δεν διαπραγματευόταν η κυβέρνηση. Στην Καθημερινή της Κυριακής, ο κ. Περσιάνης ήταν αποκαλυπτικός, όταν προσπάθησε να εξηγήσει γιατί ήταν τόσο …επείγον τα 236 εκατομμύρια της δόσης. Κατ’ αρχήν, διευκρινίζει ότι η υστερία των ΜΜΕ ήταν υπερβολική. Εκείνο το οποίο ήθελε να αποφύγει η κυβέρνηση, ήταν ένα «πιστωτικό γεγονός» - να φανεί, δηλαδή, ότι καθυστερούσε να πληρώσει υποχρεώσεις της. Έτσι, για να αποφευχθεί να καθυστερήσει λ.χ. ένα αξιόγραφο, γίνονταν σενάρια για καθυστερήσεις μισθών. Και θα μπορούσε να πει κάποιος και αρκετά άνετα με τα έσοδα από το φόρο εισοδήματος μετά. Και αν ήθελε πράγματι να διαπραγματευτεί η κυβέρνηση, σχεδόν το μισό πόσο το οποίο θα εξοφληθεί ως αξιόγραφο, ανήκει στην ΑΗΚ. Αν, δηλαδή, η κυβέρνηση ζητούσε να ανανεωθεί για να έχει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί ένα άλλο σενάριο εξεύρεσης των 1.4 δις, δεν θα δεχόταν η ΑΗΚ; Αλλά το ότι χρωστούσε η κυβέρνηση στην ΑΗΚ, λογοκρίθηκε ακριβώς για να μην δημιουργηθεί η αμαρτωλή απορία, ποιός θα δανείζει στο κράτος στο μέλλον, αν δεν έχουμε τους ημικρατικούς.
«Είναι πάντως δεδομένο ότι δεν θα μείνει η Δημοκρατία χωρίς χρήματα τον Μάρτιο…»
Κάπως, έτσι, κατασκευαζόταν και η υστερία από τα ΜΜΕ - και τότε ήταν ενάντια στην τότε κυβέρνηση που καθησύχαζε ότι θα βρίσκονταν τρόποι ανανέωσης αξιογραφων ή βραχυπρόθεσμων δανείων- πριν την υπογραφή του μνημονίου – αρχικά ότι δεν υπάρχουν λεφτά, μετά ότι δεν εννοούσαν ακριβώς αυτόν το μήνα κοκ..
Είναι αποκαλυπτικό, ωστόσο, γιατί υπάρχει τόσο άγχος – γιατί η επιρροή/συμφέροντα των μεγαλομετόχων της Τράπεζας Κύπρου είναι καθοριστικά ακόμα:
«..το χειρότερο σενάριο έχει να κάνει με την πορεία της Τράπεζας Κύπρου.»
«Με μια παύση πληρωμών θα δεχτεί θανάσιμο πλήγμα η Τρ. Κύπρου»
Αυτά, όμως, δεν ήταν τα υπό συζήτηση θέματα. Όταν ανακοινώθηκε την Παρασκευή η υιοθέτηση θέσεων του ΔΗΚΟ για να ψηφιστεί και από εκείνο το κόμμα, ο Φιλελεύθερος δεν αρκέστηκε απλώς να πανηγυρίσει που επέβαλε τον εκβιασμό. Επέμενε να προσπαθεί να μειώσει και την αντίσταση με τον τίτλο: «Δυο πρόνοιες όλη η φαγούρα.» «Άλλαξε τίτλος και 100 λέξεις και πάει για έγκριση το νομοσχέδιο»
Το ερώτημα γιατί δεν άλλαξε ο τίτλος και οι 100 λέξεις πριν, αποφεύγεται εμφανώς. Μπροστά στο σκηνικό που προδιαγράφεται, είναι φυσικά σημαντικό και το τί περιλαμβάνει και ένα κόμμα και μια τελεία του νομοσχεδίου, αφού θα αμφισβητηθεί στα δικαστήρια και το ίδιο και οι διαδικασίες που θα γίνει προσπάθεια να οικοδομηθούν πάνω του. Ουσιαστικά, ο κερδισμένος ήταν σαφώς ο Ν. Παπαδοπουλος που έδειξε -και με μια παράδοξη συνεργασία με τους εσωκομματικούς του αντίπαλους- ότι η οικονομική πολιτική θα εξαρτάται πλήρως από τους ψήφους του ΔΗΚΟ. Η γελοιοποίηση του Αβέρωφ, που πιάστηκε να παίζει με το τουΐτερ, ενώ ο δήθεν ελεγχόμενός του ο κ. Παπαδόπουλος άφηνε ο κόμμα του να ναυαγήσει το νομοσχέδιο, ήταν το πολιτικό γεγονός. Στο Φιλελεύθερο αποδόθηκε η θέση του ΔΗΚΟ πρωτοσέλιδα, αλλά αυτό που εμφανώς ενοχλούσε ήταν το ότι ήταν η δεύτερη φορά μετά το Σεπτέμβριο που μπλοκάρεται νομοσχέδιο και κάθε φορά οι λέξεις που αναγκάζεται να προσθέσει η κυβέρνηση και οι υποσχέσεις που πρέπει να δώσει αυξάνονται. Δείχνοντας και τις περιορισμένες επιλογές.
Όσον αφορά στα ίδια τα ΜΜΕ, η πίεση που νιώθουν δεν είναι μόνο από μια κοινωνία που οργανώνει και πάλι τις αντιδράσεις/αντιστάσεις της, αλλά και από το γεγονός ότι πέρα από τα λίγα ΜΜΕ που δεν υπάγονται στο καρτέλ, ο βασικός χώρος, το ίντερνετ, όπου γίνεται αυξανόμενα η αντιπαράθεση δεν ελέγχεται από τα συγκροτήματα. Εκεί, το παιχνίδι είναι πιο ανοικτό και η αμφισβήτηση διάχυτη.
πηγή: Δέφτερη Ανάγνωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου