ΟΦΑ:Όπου Φυσά Άνεμος
Η διαμάχη για τον έλεγχο του ΔΗΚΟ φαίνεται να οξύνεται. Τις τελευταίες δυο βδομάδες, είχαμε δυο αντίθετες διαδικασίες που φαίνονται πια σε πορεία σύγκρουσης: από τη μια ο Ν. Παπαδόπουλος κατάφερε να ολοκληρώσει τον έλεγχο του μηχανισμού του κόμματος. Παρά το ότι τα αποτελέσματα για τους αξιωματούχους ήταν οριακά, τελικά οι προβλέψεις ή ελπίδες του κυβερνητικού στρατοπέδου και των εφημερίδων του ότι δεν θα κατάφερνε να περάσει τη θέση για αποχώρηση από την κυβέρνηση είτε από το εκτελεστικό γραφείο, είτε από την κεντρική επιτροπή, διαψεύστηκαν. Δεν ήταν μεν σαρωτική η διάφορα, αλλά ήταν σαφής και καθαρή.
Η αντεπίθεση του προεδρικού όταν έχασε και τις εκλογές στα όργανα του ΔΗΚΟ
Η αντιπολίτευση ξεκίνησε, σχεδόν, αμέσως με δυο αιχμές – η οργανωτική αιχμή οικοδομήθηκε γύρω από τον Κάρογιαν, ο οποίος συνέχισε να διαβουλεύεται ανεξάρτητα με τον Αναστασιάδη, ενώ η ρητορική αιχμή εκφράστηκε από την Αθηνά Κυριακιδου που επέμενε σε διάφορες εκδοχές στη θέση της ότι η νέα ηγεσία μετακινούσε το κόμμα προς την ακροδεξιά. Η εμφάνιση του νέου σκηνικού έγινε στην πρώτη ψηφοφορία στη βουλή – όταν ο Κάρογιαν και η ομάδα γύρω από αυτόν, αλλά και ένας από την ομάδα Παπαδόπουλου έκαναν αποχή. Ήταν, μεν, ένα μήνυμα του Κάρογιαν ότι δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένος και έξυπνα επέλεξε να κάνει την κίνησή του σε ένα θέμα που αφορούσε το «κοινωνικό ΔΗΚΟ». Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο Παπαδόπουλος δεν αιφνιδιάστηκε – αντίθετα, μάλλον, χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να δώσει το μήνυμα -και στην κυβέρνηση αλλά και στον τέως σύμμαχό του τον Αβέρωφ- ότι δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο το ΔΗΚΟ.
Το επόμενο σαββατοκύριακο, οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες και δημοσιογράφοι στο Φιλελεύθερο άρχισαν πια να προετοιμάζουν το έδαφος για μετωπική σύγκρουση. Όταν τη Δευτέρα οι υπουργοί του ΔΗΚΟ υπέβαλαν παραιτήσεις ή ζήτησαν αναστολή συμμετοχής στο κόμμα, ήταν σαφές ότι το προεδρικό ετοίμαζε γενική επίθεση στον Ν. Παπαδόπουλο. Το ρήγμα μπορεί για την ώρα να θεωρείται προσωπικό – αλλά αναπόφευκτα θα εκφράσει εκτός από πάθη και προσωπικές έμμονες, αλλά και ταξικά συμφέροντα. Ήδη διάφορα ΜΜΕ, στα οποία έχουν επενδύσεις κεφάλαια φιλικά προς τον Παπαδόπουλο ή προς τον Αναστασιάδη, αρχίζουν να αλληθωρίζουν. Τελικά, ο κ. Αναστασιάδης αποφάσισε να μην προχωρήσει σε πλήρη σύγκρουση – διόρισε μεν δηκοϊκούς, αλλά σε απόσταση από το κόμμα. Διότι οι αντιδράσεις δεν ήταν μόνο από το ΔΗΚΟ – και τα άλλα κόμματα του κέντρου τουλάχιστον άρχισαν να νιώθουν τον κίνδυνο, η εκτελεστική εξουσία να κάνει τέτοιες κινήσεις, που ορθά ο κ. Βενιζέλος στο Φιλελεύθερο τις αποκάλεσε «αποστασία». Μόνο που ξέχασε, βέβαια, ότι ο πρώτος διδάξας ήταν ο κ. Κουλίας που αποσκίρτησε από το ΔΗΚΟ και ψήφισε Ομήρου το 2011.
Ο Παπαδόπουλος εμπεδώνει την ηγεσία του
Η κατηγορία εναντίον του κ. Παπαδόπουλου, πάντως, ότι βιάστηκε να αποχωρήσει κλπ είναι μια εύκολη ρητορική γραμμή, η οποία μπορεί σύντομα να το δικαιώσει. Διότι αν δεν προχωρήσουν οι συνομιλίες σύντομα, τότε θα μπορεί ίσως το κυβερνητικό στρατόπεδο να πει ότι όντως δεν έγινε τίποτε με το κοινό ανακοινωθέν. Αν όμως προχωρήσουν ραγδαία οι συνομιλίες, όπως έγραψε η Καθημερινή και όπως επιμένουν οι τουρκοκύπριοι σε δηλώσεις τους, τότε ο κ. Παπαδόπουλος θα δικαιωθεί.
Και σίγουρα, όσο δίκαιο και να έχουν για τον τρόπο που ο κ. Παπαδόπουλος βιάστηκε να εμπεδώσει την εξουσία του, οι υπουργοί του ΔΗΚΟ είναι πια μέρος μιας διαδικασίας που θα θυμίζει το 1998. Το πρόβλημα για τους φιλοκυβερνητικούς βουλευτές είναι ότι αν αποχωρήσουν από το κόμμα, οι πιθανότητες είναι ότι δεν θα τύχει, όπως δείχνουν προηγούμενα πειράματα, πιο γνωστών ονομάτων. Έτσι, πρέπει να μείνουν κάπως κοντά στο ΔΗΚΟ, αλλά και να κρατούν αποστάσεις. Και όσοι συνεργάστηκαν με το ΔΗΣΥ παλιά, δεν ειχαν και ιδιαίτερα καλή συνέχεια, όπως φαίνεται και από την περίπτωση του κ. Ντίνου Μιχαηλίδη. Οπότε, μάλλον, η σύγκρουση θα γίνει μέσα στο ΔΗΚΟ. Η επόμενη μεγάλη σκηνή (πέρα από την υπο εξέλιξη σύγκρουση προεδρικού – Παπαδόπουλου) θα είναι ευρωεκλογές – είναι πιθανό η εσωτερική αντιπολίτευση να κάνει άτυπα αποχή. Και για αυτό ήδη ακούγονται συζητήσεις για κοινή κάθοδο με την Συμμαχία του Λιλλήκα. Ίσως για να αναπληρωθεί η απώλεια.
Οι διορισμοί στην κυβέρνηση έδειξαν ότι ο Αναστασιάδης αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί μπροστά στο γεγονός ότι η επίθεση στο ΔΗΚΟ δεν του έβγαζε πλειοψηφία στη βουλή – έτσι δεν επαναδιόρισε τους τρεις υπουργούς -εν μέρει εξευτελίζοντάς τους, αφού είχαν ήδη αποχωρήσει από το ΔΗΚΟ περιμένοντας επιστροφή στα υπουργεία- αλλά διόρισε άλλους που πρόσκεινται στον κ. Κάρογιαν αλλά και στον αρχιεπίσκοπο. Είναι εμφανές πλέον ότι το κεφάλαιο που εκφράζει ο αρχιεπίσκοπος στηρίζει τώρα Αναστασιάδη ενάντια στον Παπαδόπουλο. Γενικότερα, το προεδρικό νιώθει ότι έχει την υποστήριξη της μεγαλύτερης μερίδας του κεφαλαίου γιατί το έχουν, για τώρα, ανάγκη – σε μεγάλο βαθμό για να φορτώνουν στην κοινωνία τις ζημιές τους. Ο Ν. Παπαδόπουλος δεν διαφοροποιείται σε αυτό – και η ρητορική για την τήρηση του μνημονίου έχει πιο λίγο να κάνει με την τρόικα και πολύ περισσότερο με το τί θέλει το ΚΕΒΕ, η ΟΕΒ και το καρτέλ των εκδοτών-καναλαρχών. Όμως, θα μπορούσε να κάνει διάφορους ελιγμούς, ακριβώς γιατί τώρα η διαμάχη θα μεταφερθεί και στη Βουλή. Και αν το προεδρικό έχει στήριξη δυο κομματικών εφημερίδων (Αλήθεια, Πολίτης) το μέτωπο Παπαδόπουλου έχει προσβάσεις στο ΔΙΑ και στο Φιλελεύθερο. Βέβαια, εκεί έχει χέρι και το προεδρικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου