Βιογραφικά στοιχεία

Για να μη μακρηγορώ: η βλακεία συνήθως προκαλεί αδημονία, ενώ κάτω από έκτακτες – τις κατ΄εξοχήν έκτακτες – συνθήκες οδηγεί σε καθαρές ωμότητες. Η δε μυσαρή υπέρβαση των ορίων της άρρωστης ωμότητας, που χαρακτηρίζεται συνήθως με τον όρο σαδισμός, στο ρόλο του θύματος πολύ συχνά αναδεικνύει βλάκες. Αυτό προφανώς οφείλεται στο ότι οι βλάκες γίνονται ευκολότερα από τους άλλους λεία και βορά στα νύχια της ωμότητας. Τούτο το τελευταίο, ωστόσο, φαίνεται να συνδέεται με το γεγονός ότι – όπως η μυρωδιά του αίματος που ξυπνά την επιθυμία για κυνήγι – η πασίδηλη έλλειψη αντιστάσεως εκ μέρους των βλακών εξάπτει φοβερά τη φαντασία και την παρασύρει σε μιαν έρημο, όπου εκεί η ωμότητα, επειδή ακριβώς δεν γνωρίζει φραγμούς και όρια, υπερβαίνει παρασάγγες τα εσκεμμένα.

Εν πάση περιπτώσει, η μόνη επιτρεπτή γενίκευση σε σχέση με το προκείμενο είναι μάλλον η εξής: στον κόσμο αυτό όπου ζούμε, το πιο «έξυπνο» απ΄όλα είναι να καθίστασαι όσο πιο λίγο γίνεται αντικείμενο παρατηρήσεως! Το συμπέρασμα αυτό έχει όντως επιστεφθεί με το προσηγορικό «σοφία» ουκ ολίγες φορές. Πολύ πιο συχνά εντούτοις, έρχονται οι άνθρωποι κα άλλοτε σεμνά, άλλοτε με παράτες και κωδωνοκρουσίες, οικειοποιούνται και νέμονται αυτή την αναχωρητική και απόκοσμη σοφία, οπότε το συμπέρασμα, που μας απασχολεί και συζητάμε, χωρίς να έχει απομακρυνθεί εντελώς από τη χώρα της βλακείας και της ευφυΐας, μας εισάγει στην περιοχή δικαιοδοσίας της μετριοφροσύνης, αλλά και στην επικράτεια, ταυτόχρονα, άλλων περιεκτικότερων δικαιοδοσιών.

Ρόμπερτ Μούζιλ, Περί Βλακείας