…Ακούς, ακούς; ζυγώνουν οι ξυπόλυτοι – ζητιάνοι της χαράς και της αγάπης – οι καταφρονεμένοι, με τα χοντρά τα ροζιασμένα δάχτυλα και την αδέξια την περπατησιά, για να σου στρίψουν το άσπρο σου λαιμάκι – και για να αφανίσουν, μια για πάντα, μεταξωτή μυγιάγγιχτη κουκλίτσα, καμαρωτή μικρούλα, κοκόνα με τη σάπια την ψυχή!...
Φτάνουν απ΄τα πέρατα του κόσμου, μ΄αξίνες, με σφυριά και με δρεπάνια, για να σου δώσουν τώρα, μια για πάντα, το μεγάλο μάθημα τ΄αξέχαστο, της πρώτης και στερνής δικαιοσύνης, καθώς την πήραν απ΄τα χέρια της ζωής – με τα θαμπά και τ΄άξεστα μυαλά τους πυρπολημένα από την αγανάκτηση…
Ξεμπουκάρουν απ΄όλες τις μεριές – και φτάνουν, όλο φτάνουν – σέρνοντας τις θολές τους τις καρδιές, με την ακατάλυτη στοργή, και με τ΄ ανεξερεύνητα τα μίση – για να σε μάθουν πράγματα μεγάλα – πράγματα μεγάλα κι αλησμόνητα, που θα τ΄ακούσεις μια φορά για πάντα, που θα τα νοιώσεις μια φορά για πάντα, και πια δε θα μπορείς να τα ξεχάσεις…
Έρχονται τώρα, με σφιγμένα δόντια και μ ανταριασμένα τα μαλλιά, να σε πατήσουν με τ΄αγροίκα πόδια τους, να σε ποδοκυλίσουν αδυσώπητα, μες το χρυσό σου τραγικό παλάτι – να σπάσουν τη φαρμακερή καρδιά σου, με το θυμό που σπάνε τ΄αποστήματα – να σ΄αφανήσουν τώρα, μια για πάντα – να σβήσεις απ΄τη μνήμη των ανθρώπων, για το κρίμα που τους έχεις κάνει, να τους αναθρέψεις με το μίσος, και με μαύρο βόγκο στη ψυχή…
Φτάνουν οι γυμνοί κι αδικημένοι – κι οι ταπεινοί κι οι καταφρονεμένοι – που μέρα νύχτα τους κεντούσες με τα σίδερα, για να σου γλείφουν δουλικά τη φτέρνα – πλακώνουν τώρα, κύμα μανιασμένο, να τραγανίσουν τη ζεστή καρδιά σου, για το μεγάλο κρίμα που τους έκανες, να τους σκοτώνεις αναμεταξύ τους, για να ρουφάς τα δόλια τους μεδούλια, και να χορταίνεις μες στην ξενοιασιά σου, καλοθρεμμένο τέρας αστικό…
Ξυπνούν οι σκλάβοι απ΄όλες τις μεριές, να σε ξεσκίσουν με τα μαύρα νύχια τους, γιατί πεινούσαν και διψούσαν γι αγάπη – και συ τους πότιζες, δεν ξέρω πόσα χρόνια, τους πότιζες με ξίδι και χολή…
Γιατί τότε μόνο, τότε μόνο, το πράγμα αυτό που κράζουν ουρανό, θα ξαναγίνει πάλι γαλανό, γιατί τότε μόνο, θα τραγουδήσουν πάλι τα πουλιά, και θα μοσκοβολήσουν τα ρόδα, γιατί τότε μόνο θα ακουστεί το καθαρό τραγούδι του αηδονιού, και τ΄ άστρα, που είναι σκόρπια στο διάστημα, θα ξαναβρούνε τη παλιά τους όψη! Τότε κι η Στοργή θα κατέβει, να φιλήσει στα χείλη τους ανθρώπους…
Γιατί τότε μόνο, μόνο τότε, μόλις χαθείς αγύριστα, για πάντα, και τα κλαμένα βλέφαρα στεγνώσουν, και γίνουν ιλαρά τα μάτια πάλι – τότε μονάχα θα ξανακουστεί, μες απ΄τα μαύρα βάθη της αβύσσου, χαρμόσυνη, λαμπρή κι αγγελική, μια φοβερή κι απέραντη φωνή – φωνή της μακρινής κι ακατανόητης τώρα, Σοφίας και Δημιουργίας…
Ναπολέων Λαπαθιώτης, Τραγούδι για το ξύπνημα του προλεταριάτου
Τζιαι χρόνια πολλά που λαλουν :)
ΑπάντησηΔιαγραφήA Ασέρα μου Χρόνια Πολλά! Ατε τζαι Bio δεν πειράζει,να το δεχτούμε! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή