Έτος 2010

2010

Ιανουάριος: Η αρχή. «Επανένωση 2010». Το έναυσμα. Ο Πένητας σε ρόλο φλογερού γκουρού. Επικοινωνία τυφλή: «ποια είστε;» θα μπορούσαμε μήπως να γνωριστούμε με ένα καφέ, εάν βεβαίως δε θα πας στο Κούριο. Ναι, γιατί όχι, εξάλλου μπορεί και να γνωριζόμαστε…. Έχουν περάσει εικοσιπέντε χρόνια! Και είμαστε ακόμα εδώ.
Σάββατο, μπύρες, εφημερίδα «Γνώμη», αναμνήσεις αλλοτινών εποχών, φιλιά στην Ελένη. «Χειμωνιάτικος Ήλιος».

Φεβρουάριος: Άγνοια. Τα χρόνια της εξορίας, τα χρόνια σε μια κάμαρη, τα χρόνια στους δρόμους σε κάνουν αθώο, χωρίς μέτρα, χωρίς διαμεσολαβήσεις, χωρίς προφυλάξεις. Ο αθώος περνιέται για άγριος, μιλά ρωτώντας χωρίς να έχει καμιά απάντηση. Μόνο υπέρμετρες απαιτήσεις. Ο αθώος είναι αθώος γιατί δεν έχει συγκεκριμένο «στίγμα» εντός και εκτός των τειχών. Γι αυτό θα καταδικαστεί αργότερα ποικιλοτρόπως, μα τώρα δεν το γνωρίζει. Του κάνει καλό που δεν το γνωρίζει.

Μάρτιος: Μικρή Έξοδος στον κόσμο. Τετράδιο ιχνογραφίας, πρώτες γραμμές, σχεδιάγραμμα. Η πόλη δείχνει πως έχει ξεχασμένα στενά με φανάρια, φιλόξενα παγκάκια, ψιθύρους και πάθη και μιαν άγνωστη ως τώρα όψη. Αναγνώριση ταυτοτήτων, διακριτικοί χαιρετισμοί σε μοναχικούς περιπάτους, η υποψία μιας ευγένειας συνωμοτών, η πρώτη ελπίδα πως δύναται εδώ να συμβαίνει κάτι. Η κάμαρη ανοίγει οριστικά.

Μάρτιος: Μεγάλη Έξοδος στον κόσμο. Μια στιγμή σε χρώματα του χρυσού και του κόκκινου, απρόσμενη σαϊτιά κατακλυσμιαίου περάσματος, ο Λόγος διαρρηγνύει το Χρόνο, πρωτογενής κραυγή απ΄την άλλη άκρη του νήματος, γέννηση χωρίς αναγέννηση, συγκίνηση, ευγνωμοσύνη. «Εγώ είμαι».

Απρίλιος: Λέγεται Ιωάννης. Για μένα λέγεται Ιωάννης.

Μάιος: Αγρύπνια. Άλαλη, άγρια, φουρτουνιασμένη καταραμένη αγρύπνια. Απώλεια ελέγχου, αρρυθμίες, τρεχαλητό, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, δεν υπάρχει πια κανένα καράβι, ούτε κοχύλια, ούτε φάρος, ούτε ακτή. Ούτε μέσα ούτε έξω.
Φυγή με ένα και μόνο αδιόρατο βήμα. Έδαφος άβατο. Δικαιοσύνη. Ο λύκος που ήμουν είμαι.

Ιούνιος: Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος, Σεπτέμβρης, Οκτώβρης. Χάδι στο μέτωπο.
- Οι μήνες μας κουβαλούν και τους κουβαλούμε, σώπα.
- Οι μήνες κυματίζουν, θα δεις.

Ιούλιος, Αύγουστος: Κυκλικός χορός, το φως του ήλιου, λιποθυμία υπό σκιάν.
Η γνώση του ενός είναι η γνώση του παντός. Βουνό, Άννα, φωτοτυπημένα αντίγραφα, λιμάνια με βρώμικα νερά φέρνουν και παίρνουν το μήνυμα πως τίποτα δε πάει χαμένο. Αγία Σιωπή ή Βεβαιότητα. Πάντα στον ίδιο τρόπο.

Σεπτέμβρης, Οκτώβρης, Νοέμβρης: Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. «Τα βιβλία δεν είναι καλά γιατί κάνουν σκουληκάκια» γι αυτό λίαν συντόμως θα κληθείς να μην εργάζεσαι 56 ώρες εβδομαδιαίως αλλά να εγερθείς από τον κόκκινο αναπαυτικό καναπέ σου, για να αποδεχτείς σε όρθια στάση, πως η γη κινείται μόνο με τα έξοδα του Μεγάλου Κριτή. Ακολούθως θα ξανακαθίσεις, προληπτικά και προς αποφυγήν του κινδύνου να χάσεις εντελώς τις αισθήσεις σου και να φας οριστικά το κενό σου κεφάλι στο τσιμέντο, για να παρακολουθήσεις με σεμνότητα, το όργιο μιας κότας που μαδά τα φτερά της, ως άλλη Σαλώμη που αφαιρεί ηδονικά τα πέπλα της. Παρά ταύτα, δεν επιβιβάζεσαι στο αεροπλάνο από το αεροδρόμιο Λάρνακος και επιμένεις πως δεν είσαι κομπάρσος στο θεατρικό «Ο Μεγαλέξανδρος Ζει».

Οκτώβρης, Νοέμβρης, Δεκέμβρης:Λεμεσός, Αγία Πετρούπολη, Αβάνα.
Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΏΝΕΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΆ. ΓΊΝΕ ΚΆΘΕ ΜΈΡΑ, Ο ΚΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΑΛΥΣΙΔΑΣ ΠΟΥ ΔΕ ΣΠΆΕΙ ΚΑΙ ΠΝΊΞΕ ΜΕ ΤΑ ΧΈΡΙΑ ΣΟΥ ΑΥΤΟΎΣ ΠΟΥ ΤΡΑΒΟΎΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑ ΣΤΟ ΒΌΘΡΟ.


Δεκέμβρης: Αντίο 10 χωρίς επιστροφή, alea jacta est!

.