Δεν υπάρχει μια πέτρα παρά μέσω του λόγου (Για τον Μάνο, β΄)*

Τα Ερείπια της Πέτρας είναι ένα μοτίβο, ένα στερεότυπο, ένας τόπος του ρομαντικού στοχασμού. Τα ερείπια ενσαρκώνουν την εξύψωση και τα μεγαλεία των πολιτισμών αλλά και τον ξεπεσμό τους, τη θνητότητα τους. Λες και η πέτρα έχει εμψυχωθεί, μεταφορικά, από το πνεύμα ενός πολιτισμού, και όντας ερείπιο ξαναγίνεται πέτρα,ξαναγίνεται «άψυχο».
Η δυσφορία μέσα στον πολιτισμό εξάλλου είναι ένα θέμα εξόχως ρομαντικό που δεν είχε τεθεί πριν αναπτυχθεί ο ρομαντικός κόσμος και που θα γίνει αντικείμενο επεξεργασίας ως η κατεξοχήν διάγνωση των ρομαντικών για τον πολιτισμό του καιρού τους.

«Μια μέρα μοναχός στο Κολοσσαίο
Ερείπιο της ρωμαϊκής αλαζονείας
Καθισμένος στο χορτάρι το ποτισμένο με αίμα
Κρατώ τον Τάκιτο στο χέρι…»
Λαμαρτίνος, Η Σαύρα, 1846

Ο Τάκιτος, χρονογράφος των ρωμαϊκών εγκλημάτων λειτουργεί σαν κριτικός του πολιτισμού εκ των έσω. Είναι ο πολιτισμός που κριτικάρει τον πολιτισμό. Η παρουσία του ονόματος του Τάκιτου είναι πλέον κωδικοποιημένη. Τάκιτος σημαίνει αντίδραση στην απόλυτη εξουσία και χλευασμός των ψηλών επιτευγμάτων της.

Ο κόσμος αυτός μας παρουσιάζεται λοιπόν αρχικά σαν ένας κόσμος που έχει γυρίσει ολόκληρος στο άψυχο, στη σκόνη, στο θάνατο. Τα ερείπια του πολιτισμού εξυμνούν από μόνα τους τον νοσηρό θρίαμβο της ενόρμησης θανάτου.
Ωστόσο, ένα «ασήμαντο» συμβάν θα δημιουργήσει μιαν αντίθεση: Μια σαύρα έρχεται να λιαστεί ξαπλώνοντας πάνω στην πέτρα.(Χάιντεγκερ). Ο θρίαμβος της φυσικής ζωής, της αιώνιας ζωής έναντι της ανθρώπινης ζωής που παρεμποδίζεται από την αλαζονεία και τη μετουσίωση; Ή από την Αλήθεια;…

Την αλήθεια που μιλάει, τη μεταβλητή αλήθεια, που αλλάζει και μπερδεύει τη σχέση του σώματος με τον κόσμο και με το πραγματικό; Ο άνθρωπος μήπως είναι καταδικασμένος και δεν μπορεί να ξαναβρεί μια καθαρή και σίγουρη σχέση με το Πραγματικό παρά μόνο μέσω ενός θρησκευτικού ειδέναι διαφορετικού από το ειδέναι του σώματος; Ή μήπως στο Πραγματικό φτάνει κανείς αυστηρά μέσω του σημαίνοντος της γνώσης και όχι της αλήθειας; Γιατί κάποιοι πιστεύουν για την αλήθεια, πως το μόνο που την καθιστά αληθώς ως μια βεβαιότητα, είναι ο Θεός.
Και η Ιδέα περί Ψυχής μεταφράζει ακριβώς το γεγονός πως το σώμα παρουσιάζεται ως ενιαίο και υπάκουο προς τη βεβαιότητα της αιώνιας αλήθειας. Γι αυτό ο Λακάν μας λέει, πως η Ψυχή είναι από την πλευρά που έχει το πάνω χέρι. Είναι το ισοδύναμο ενός Ηγεμονικού Σημαίνοντος. Στον αντίποδα δηλαδή της Τέχνης!



Το ηγεμονικό σημαίνον ως συμβάν λόγου αφήνει ίχνη στο σώμα/υποκείμενο. (και tattoo;;;) Τα οποία μόνο εφόσον θα εμφανιστούν ως συμπτώματα και μόνο στο βαθμό που το εν λόγω υποκείμενο καθίσταται ικανό να διαβάσει τα ίχνη, μπορεί να εντοπίσει το συμβάν το οποίο χάραξε τα ίχνη των ενοχλητικών συμπτωμάτων του. Είναι ένα ιδρυτικό συμβάν που συντηρεί μια μόνιμη ανισορροπία η οποία δεν μπορεί να απορροφηθεί από το σώμα/υποκείμενο εντός του οποίου συντηρείται! Έχουμε εδώ τον γενικό ορισμό ενός ηγεμονικού τραυματικού συμβάντος που θα αφήνει ίχνη εσαεί στη μεταγενέστερη ζωή του ομιλούντος όντος!

Ως ιδρυτικό ηγεμονικό σημαίνον δεν είναι αναγώγιμο στη «στιγμή»,στον «χρόνο», στο «ατυχές ενός ατυχήματος», αλλά εγκαινιάζει την επενέργεια της γλώσσας στο ομιλούν όν και με το σώμα του.

Μπορούμε να πούμε ότι το σώμα προσφέρει την ύλη του, την πραγματικότητα του στο σημαίνον. Πρόκειται για μια δομή μόνιμης ισχύος – όπου το σημαίνον βρίσκει έρεισμα στην ύλη μέσω μετασχηματισμού, μέσω ανυψώσεως.
Σωματοποίηση σημαίνει το σημαίνον να γίνεται σώμα. Έχουμε να κάνουμε εδώ με το εν-σωματωμένο ειδέναι : το ειδέναι περνάει μέσα στο σώμα και προσβάλει το σώμα.
Το ενσωματωμένο ειδέναι στο σώμα μπορούμε να το ονομάσουμε υπό μια διευρυμένη έννοια Συναίσθημα. Έχουμε δηλαδή την ιδρυτική σχέση του υποκειμένου με τον Άλλο, ο οποίος δεν υπάρχει αλλά παρά ταύτα έχει Σώμα!
Περί του αντιθέτου ο λόγος:



Θέλω να τελειώσω αυτό το κείμενο με την εξής φράση :
Εν τω μεταξύ η επιθυμία μας ξεμένει…
Και με ένα κομμάτι του Μάνου, που δεν ξέμεινε!



*Το κείμενο αυτό γράφτηκε από θυμό. Αφορμή ήταν ένα tattoo. Θα μπορούσα να μην γράψω τίποτα. Θα μπορούσα να φορτώνω επί ένα μήνα τον υπολογιστή με μουσικές του Χατζιδάκι. Ή πολύ απλά θα μπορούσα να φορτώνω επί ένα μήνα τον υπολογιστή με τη φράση :

«Η Τέχνη Δεν Υπάρχει Για Να Ευφραίνεται ο Κώλος Των Επωνύμων!»

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!