ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΞΑΜΕ/ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΜΕ--ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΩΡΑ/ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΙΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ/ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΩΡΑ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΙΟ ΑΧΡΟΝΗ--ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΒΓΑΙΝΕΙ Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΣΟΥ/ΑΠ΄ΤΗΝ ΠΙΟ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΡΩΓΜΗ--ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ Η ΛΗΘΗ ΝΑ ΠΕΙΣΘΕΙ ΑΠΡΟΘΥΜΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ--ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΘΡΕΦΤΙΖΕΙ ΟΛΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠ΄ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ--ΧΑΪΔΕΨΑΤΕ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ,ΧΑΪΔΕΨΑΤΕ ΠΟΤΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ;
ΚΑΝΤΕ ΤΟ--
στιγμές του Κώστα Μόντη
ΚΑΝΤΕ ΤΟ--
στιγμές του Κώστα Μόντη
Απο την δεύτερη έκδοση της ποιητικής συλλογής "ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣ" αφιερώνω το ποίημα "Στα υπόγεια της Βηθλεέμ", στην μεγαλειώδη προσπάθεια όλων εκείνων που μέσω της ανθρωπιστικής οργάνωσης ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ προσπαθούν να σβήσουν τον πόνο απο τα μάτια των ανθρώπων.... θέλω επίσης να στείλω ενα μήνυμα σε όλους αυτούς που με πολεμήσανε τα τελευταία χρόνια και να τους πώ οτι δεν θα πάψω ποτέ να ονειρεύομαι εναν κόσμο πιότερο δίκαιο..., πιότερο ανθρώπινο..., πιότερο ειρηνικό και δίκαιο! Ας με λένε "ονειροπόλο", δεν πειράζει...
ΑπάντησηΔιαγραφή(απόσπασμα)
...έλα παρέα μας στα υπόγεια,
στης Βηθλεέμ τα σκοτεινά,
να βάψουμε το κόκκινο στους τοίχους με λευκό,
να σβήσουμε κάθε ανάμνηση του πολέμου
απο τα μάτια των παιδιών,
με το σεντόνι που σε φάσκιωνα ειρήνη να τυλίξεις,
και τα μάτια σου στην άκρη τους δεμένη
να μην κρατάνε μια σταγόνα παράπονου
.....
να βλέπουνε τον κόσμο φωτεινό,
να χαίρουνται τα χρώματα απόψε και αύριο και πάντα!
γιατί είναι μάτια μικρού παιδιού
μάτια μικρού παιδιού...
......
είμαστε όλοι παιδιά του Ήλιου
και μιαν ημέρα οι νεκροί θα μας τιμήσουν,
στην άκρη κάποιου μύθου
ένα στιχάκι θα γράψουν και για εμάς
ο Όμηρος ίσως ή κάποιος μικρός Θεός,
.....
στην προβλήτα της Ιστορίας
θα δέσουμε και εμείς,
ας είναι να γίνει με ειρήνη…
συγχαρητήρια για το blog σας και για την προσπάθεια που κάνετε ...!
Σας ευχαριστώ θερμά για το ποίημα καθώς και για τα καλά σας λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιες στιγμές όταν είναι να κάνω σχόλιο, νιώθω ότι όλοι τα έχουν πεί όλα. Τί να πει κανείς πια... Μια σπουδαία κοπέλα μου είχε πει ότι τα πρώτα δύο εκατομμύρια χρόνια, τα ανθρωποειδή κατάφεραν να κατακτήσουν τον υλικό κόσμο. Από αυτό το σημείο και μπρός έχουν πολύ κουπί να τραβίξουν. [πάντος σίγουρα ένας άνθρωπος μπορέι κάνει την διαφορά].
ΑπάντησηΔιαγραφή...ένας άνθρωπος κάνει τη διαφορά ναι,...δύο αποτελούν τη βεβαιότητα και το 2 εδώ δεν είναι αριθμός.είναι η δυναμική της γνώσης όταν ξέρεις σε ποιόν ανήκει η βάρκα!
ΑπάντησηΔιαγραφή