Το σπίτι μας, το σπίτι των παιδικών μου χρόνων, βρίσκεται στην οδό Θεσσαλονίκης στη Λεμεσό. Για όσους δεν ξέρουν τη Λεμεσό, η οδός Θεσσαλονίκης είναι ο ένας από τους πέντε κυρίως δρόμους που καταλήγουν στον Πεντάδρομο. Είναι δηλαδή ένας κύριος δρόμος με πολύ κίνηση και πολλούς πεζούς.
Στο σπίτι μας δεν ακούγαμε σχεδόν καθόλου ελληνική μουσική. Ελάχιστα επιλεγμένα LP. Ο Frank Sinatra, o Tom Jones και ο Elvis ήταν περίπου κάτι σαν τους συγγενείς μας. Στο οικογενειακό άλμπουμ υπάρχουν ως τώρα φωτογραφίες τους. Θυμάμαι μόνο το «Της γης το Χρυσάφι» του Χατζιδάκι. Όταν το LP ήρθε σπίτι ήμουν τεσσάρων χρονών και επέμενα να πάω δημοτικό για να μάθω να γράφω. Το εξώφυλλο του LP εγέμωσα το με καλακατσούνες εντελώς βέβαιη ότι έγραφα τους στίχους των τραγουδιών. Μουσική με μπουζούκι άκουγα μόνο στο Βαρώσι όταν με έπαιρνε ο παππούς μου με το λεωφορείο να γοράσουμεν παπουτσούθκια που το κάτω Βαρώσι …Ενόμιζα ότι πάω ταξίδι στο εξωτερικό…Σήμερα, αν μου πει κάποιος κάτι αρνητικό για την ελληνική μουσική, μπορεί να το θεωρήσω προσωπική προσβολή. Τόση αγάπη!!!
Κάθε μεσημέρι, μετά το σχολείο, την ώρα του φαγητού έπρεπε να ανοίξουμε όλα τα παράθυρα και την εξώπορτα, που έβλεπε στον κύριο δρόμο. Εγώ έπρεπε να κάθομαι στο χωλ τζαι να κρατώ τσίλιες. Αν επέρναν όποιοσδήποτε μου εφαίνετουν ότι εν τσιγγάνος ή εν φτωχός ή εν κάποιος που τους γνωστούς «πελλούς» της πόλης ή θέλει βοήθεια έπρεπε να του φωνάζω να έρτει μέσα να φάει. Πολλές φορές, θυμούμαι εβούρουν τους πουπίσω μέσα στο δρόμο για να τους προλαβαίνω. Δεν ήταν απλά μια πράξη. Ήταν ένα καθήκον για το οποίο έπρεπε να κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Έπρεπε δηλαδή να φροντίζω να λεν οπωσδήποτε ναι στην πρόσκληση. Εθεωρείτουν μεγάλη προσβολή να φάμεν μόνοι μας τζαι κυρίως να πεις κάποιου που μπορεί να μεν είσιεν να φάει τζαι να αντραπεί να μεν έρτει.
Σήμερα ποιάν εξώπορτα μπορώ να ανοίξω, σκέφτουμαι…
Μιαν μέρα μόνο, πάνω σε μια ωραία μέθη είπα πως ο άνθρωπος πρέπει να φέφκει που τη ζωή όπως έρκεται. Γι αυτό τζαι εγώ εν θέλω παπάες να μου ψάλουν. Θέλω ένα τραγούδι ελληνικό που μου θυμίζει την εξώπορτα που με έφκαλεν έξω στη ζωή.
Τζαι που σήμερα θέλω να το αφιερώσω στον Γ., τον αληθινό μου φίλο.
Στο σπίτι μας δεν ακούγαμε σχεδόν καθόλου ελληνική μουσική. Ελάχιστα επιλεγμένα LP. Ο Frank Sinatra, o Tom Jones και ο Elvis ήταν περίπου κάτι σαν τους συγγενείς μας. Στο οικογενειακό άλμπουμ υπάρχουν ως τώρα φωτογραφίες τους. Θυμάμαι μόνο το «Της γης το Χρυσάφι» του Χατζιδάκι. Όταν το LP ήρθε σπίτι ήμουν τεσσάρων χρονών και επέμενα να πάω δημοτικό για να μάθω να γράφω. Το εξώφυλλο του LP εγέμωσα το με καλακατσούνες εντελώς βέβαιη ότι έγραφα τους στίχους των τραγουδιών. Μουσική με μπουζούκι άκουγα μόνο στο Βαρώσι όταν με έπαιρνε ο παππούς μου με το λεωφορείο να γοράσουμεν παπουτσούθκια που το κάτω Βαρώσι …Ενόμιζα ότι πάω ταξίδι στο εξωτερικό…Σήμερα, αν μου πει κάποιος κάτι αρνητικό για την ελληνική μουσική, μπορεί να το θεωρήσω προσωπική προσβολή. Τόση αγάπη!!!
Κάθε μεσημέρι, μετά το σχολείο, την ώρα του φαγητού έπρεπε να ανοίξουμε όλα τα παράθυρα και την εξώπορτα, που έβλεπε στον κύριο δρόμο. Εγώ έπρεπε να κάθομαι στο χωλ τζαι να κρατώ τσίλιες. Αν επέρναν όποιοσδήποτε μου εφαίνετουν ότι εν τσιγγάνος ή εν φτωχός ή εν κάποιος που τους γνωστούς «πελλούς» της πόλης ή θέλει βοήθεια έπρεπε να του φωνάζω να έρτει μέσα να φάει. Πολλές φορές, θυμούμαι εβούρουν τους πουπίσω μέσα στο δρόμο για να τους προλαβαίνω. Δεν ήταν απλά μια πράξη. Ήταν ένα καθήκον για το οποίο έπρεπε να κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Έπρεπε δηλαδή να φροντίζω να λεν οπωσδήποτε ναι στην πρόσκληση. Εθεωρείτουν μεγάλη προσβολή να φάμεν μόνοι μας τζαι κυρίως να πεις κάποιου που μπορεί να μεν είσιεν να φάει τζαι να αντραπεί να μεν έρτει.
Σήμερα ποιάν εξώπορτα μπορώ να ανοίξω, σκέφτουμαι…
Μιαν μέρα μόνο, πάνω σε μια ωραία μέθη είπα πως ο άνθρωπος πρέπει να φέφκει που τη ζωή όπως έρκεται. Γι αυτό τζαι εγώ εν θέλω παπάες να μου ψάλουν. Θέλω ένα τραγούδι ελληνικό που μου θυμίζει την εξώπορτα που με έφκαλεν έξω στη ζωή.
Τζαι που σήμερα θέλω να το αφιερώσω στον Γ., τον αληθινό μου φίλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου