Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

31.8.13

Το πανό των διδύμων και τα αργύρια.

Το ρεπορτάζ από την εφ. Αλήθεια έχει ως εξής:


Πρόδωσαν τη μνήμη των διδύμων, για 580 αργύρια 


Έξω φρενών οι συγγενείς των διδύμων που έχασαν την ζωή τους στην φονική έκρηξη στο Μαρί πριν από δύο χρόνια. Τα βάζουν με τον Δήμο Λεμεσού, αφού σύμφωνα με τις καταγγελίες που έγιναν, δόθηκε οδηγία να κατέβει το πανό για την μνήμη των διδύμων και στην θέση του να τοποθετηθεί πληρωμένη (!) διαφήμιση για τα «Κύπρια»
Πιο συγκεκριμένα, η μητέρα των ηρώων διδύμων, Πόπη Χριστοφόρου, δήλωσε ότι είχε δοθεί άδεια από τον Αντιδήμαρχο Λεμεσού, Σάββα Στούπα, αλλά και από τον υπεύθυνο των καταστηματαρχών στην Λεωφόρο Ανεξαρτησίας, όπως τοποθετηθεί πανό για την εκδήλωση ( 9 Σεπτεμβρίου) προς τιμήν του Χρίστου και του Μίλτου. Αυτή την ημέρα οι δίδυμοι θ α γιόρταζαν τα 21α γενέθλια τους.
Ομάδα αγνώστων πήγαν χθες βράδυ στην περιοχή και κατέβασαν το πανό, τοποθετώντας στην θέση του πανό για τα «Κύπρια». Οι συγγενείς των διδύμων κατέβασαν το πανό με τα «Κύπρια» και το πήραν μαζί τους στο σπίτι, προκαλώντας τον Δήμαρχο Λεμεσού, Ανδρέα Χρήστου, να πάει για να το παραλάβει ο ίδιος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διοργανωτές για τα «Κύπρια» είχαν πληρώσει το ποσό των 580 ευρώ στον Δήμο Λεμεσού για να τοποθετήσουν το πανό στην συγκεκριμένη θέση. Οι συγγενείς των διδύμων τοποθέτησαν νέο πανό στο σημείο.


Ευχήθηκα κάποτε στην Πόπη, μεταξύ του μίσους και της αγάπης να επιλέξει το δεύτερο. Το δεύτερο, είναι ο δύσκολος δρόμος. Το δεύτερο δεν έχει "αργύρια". Αργύρια μπορεί να είναι το πανό για τα Κύπρια, αλλά "αργύρια" είναι και τα 2000 ευρώ, όπως άκουσα και δεν μπορεί να είναι ψέμα, σε μια μαϊμού - μουσικοσυνθέτη, θα πω τζαι σε ποιόν διότι του το λέω τζαι του ίδιου - Άριστος Μοσχοβάκης, για να γράψει δακρύβρεχτο άσμα για το παιδί μου! Πέραν από το προσβλητικό επίπεδο αισθητικής, το ζήτημα να παραγγείλω άσμα για το παιδί μου, είναι ζήτημα ουσίας εφόσον είναι επί πληρωμή. 2000 ευρώ είναι παραπάνω αργύρια από τα 580...

Νομίζει κανένας πως είναι εύκολο να σχολιάζει κάποιος το θέμα της απώλειας ενός ή θκυό γιούδων; Σαφέστατα δεν είναι. Και από άποψη σεβασμού και από άποψη σεμνότητας.

Παρόλα αυτά, οι δρόμοι σε μια τέτοια περίπτωση είναι μόνο δύο. Ή το μίσος ή η αγάπη.

Αύριο, μπορεί εγώ ή μια άλλη μάνα να βρεθούμε στην ίδια θέση, εμένα με απασχολεί, μάλιστα σοβαρά υπό τις εξελίξεις με την ένταξη μας στο ΝΑΤΟ και με τον επικείμενο πόλεμο στη γειτονιά. Εγγύηση δεν υπάρχει. Εξάλλου, κάθε μάνα από τη μέρα που θα γίνει μάνα ζει με αυτή την σκέψη. Τον κίνδυνο της απώλειας του πιο αγαπημένου της προσώπου που είναι απώλεια του ίδιου της του εαυτού.

Είσαι θρήσκα Πόπη. Άρα πιστεύεις πως οι γιούδες σου εξακολουθούν να ζουν, είναι κάπου αλλού, είναι ευτυχισμένοι και βλέπουν και εισπράττουν την αγάπη σου και τη σκέψη σου. 
Ποιός είναι ο δικός σου ο ρόλος; Αν αγαπάς όντως τη ζωή και αν πιστεύεις πως οι γιούδες σου εξακολουθούν να ζουν, οφείλεις να γίνεις "τα μάτια τους και η συνείδηση τους" δαμέ! 

Ζήσε, νοιώσε, αγάπα χαρίζοντας τον εαυτό σου σε αυτούς που αγαπάς αφού αυτό επιδιώκεις και σε αυτό βρίσκεις τη δύναμη να αντέξεις. Γίνε εσύ η δίοδος της ζωής που δεν έζησαν αν θέλεις να δώσεις αγάπη και να κρατήσεις την επαφή.

Αυτή τη ζωή ήθελαν να ζήσουν οι γιούδες σου; Διερωτούμαι! Είναι αυτοί που βρίσκονται πάνω στα πανό, στα πληρωμένα τραγούδια και στις φουστανέλλες; Αυτή ήταν η ουσία και ο σκοπός της ζωής τους, έτσι όπως εσύ τους έζησες; Αυτές ήταν οι φιλοδοξίες τους και τα όνειρα τους; 

Είσαι εκτός ορίων. Και οι πράξεις σου μέρα με τη μέρα ορίζουν την απουσία των αγαπημένων σου προσώπων από μέσα σου και όχι την παρουσία τους. Με κάτι άλλο τους αντικατέστησες.

Διότι πούποτε κανένας μας δεν βλέπει κανένα Χρίστο και κανένα Μίλτο πλέον. Βλέπει μια μάνα, η οποία έχει μπλοκαριστεί μέσα στη θλίψη της και φωνάζει για βοήθεια. Μόνο που φωνάζει επιθετικά. Σαν να φωνάζει για την ανάγκη της για έχθρα και όχι για βοήθεια.

Εξάλλου, αν είσαι θρήσκα και πιστεύεις στην ευτυχία μετά θάνατο, μόνο λύπη θα προκαλεί η κατάσταση σου στους γιούδες σου αν σε βλέπουν. Διότι τίποτε δεν αποπνέει ευτυχία και γαλήνη από τις πράξεις σου. Όσο και να χαμογελάς. Μέσα από ένα υπερφίαλο εαυτό τον οποίο έκτισες για να αμυνθείς, δείχνεις πως ακόμα να βρεις την βεβαιότητα που διακυρήττεις. Πως ακούεις και βλέπεις τη ζωή που δεν επρολάβαν να ζήσουν οι αγαπημένοι σου. Και πως τους φέρνεις κοντά σε αυτή τη ζωή με τις πράξεις σου, πως τους ζωντανέφκεις και πως εξακολουθούν να υπάρχουν με όσα είχαν δικαίωμα να ζήσουν και να πράξουν οι ίδιοι. Όχι εσύ.

Το να υποκαθιστάς εν ζωή ή μετά θάνατον το παιδί σου, δεν είναι αγάπη, λέγεται μεταφορικά "πράξη παιδοκτονίας". Λυπούμαι που το λέω αυτό. Αλλά αυτό βλέπω και αυτό εκλαμβάνω. Μια μάνα που σκοτώνει καθημερινά ξανά και ξανά την αλήθκεια αυτών που αγάπησε. Που μπορεί να θέλει κατά βάθος να σκοτώνει καθημερινά τον ίδιο της τον εαυτό. 

4 σχόλια:

  1. Με απασχόλησε και μένα η αντίδραση αυτής της γυναίκας.Το πώς αντιδράς σε μια προσωπική τραγωδία δείχνει και το χαρακτήρα σου.Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου, χάνοντας ένα παιδί μου, να έχω "κουράγιο" να λέω και να κάνω αυτά που κάνει η συγκεκριμένη γυναίκα. Δεν αμφισβητώ φυσικά την αγάπη της για τα παιδιά της και τον μεγάλο πόνο που βιώνει.Αλλά φαίνεται ότι συγχρόνως είχε και έχει μεγάλα αποθέματα μίσους μέσα της, που θα έβγαιναν έτσι κι αλλιώς προς τα έξω.Όλες της οι κινήσεις(και λυπάμαι ειλικρινά γι αυτό)έχουν αφετηρία το μίσος.Για παράδειγμα,η υποστήριξή της στην υποψηφιότητα Αναστασιάδη, δεν ήταν μια έκφραση αγάπης και εκτίμησης γι αυτόν, αλλά μια έκφραση μίσους για το ΑΚΕΛ, τον Χριστόφια κλπ. Αυτό το περιστατικό με το πανό είναι και μια έκφραση, όχι μνημοσύνου, νοσταλγίας,αέναης αγάπης για τα παιδιά που χάθηκαν, αλλά μια προσπάθεια να πικκάρει,να πάρει τη ρεβάνς, να τιμωρήσει, να δείξει πυγμή και δύναμη....
    Θυμάμαι στα χρόνια του Λυκείου, κάπου στη Λευκωσία,είχα ξεχωρίσει μια συμμαθήτριά μου για τη σκληράδα της, τον κακό της χαρακτήρα, το μίσος που έβγαζαν τα μάτια της. Έχασε και αυτή πολύ στενό της άνθρωπο στο Μαρί.Καθόλου τυχαία, και σε αυτή τη γυναίκα, δεν κυριαρχεί η θλίψη και το μαράζι (που υπάρχουν φυσικά), αλλά το μίσος και μένος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. H Πόπη στη συγκεκριμενη περίπτωση με το πανό - που στο κάτω κάτω είναι του Υπουργείου Παιδείας, όχι του Δημου Λεμεσού και θα έπρεπε να φωνάξει τον Κενεβέζο να το μαζέψει από το σπίτι της - συμπεριφέρεται απεναντι στην κοινωνία, όπως ακριβως και με τους γιούδες της : κυριαρχικά!

      Έχει την απαίτηση, να κυριαρχησει η ίδια, σε όλα τα επίπεδα: σαν μανα, σαν οικογένεια, σαν αρχηγός της κοινωνίας, σαν δήμαρχος Λεμεσού κ.λ.π

      Αυτό αποδεικνύει, πως προφανώς για πολλα χρόνια ενοιωθε πως δεν ειχε κανενα ελεγχο, και πως τώρα στο όνομα της μητροτητας, θα αναδείξει τα πολυπλευρα της ταλεντα...

      Λυπουμαι που μιλώ τόσο σκληρά, αλλά κάπου η κοπέλα εξεφυγε...έχει μετατρεψει σε σοου την επιθυμια της να επιβαλει την παρουσια των γιουδων της - που στην ουσια απουσιαζουν, ηταν σεμνα παιθκια οι διδυμοι - δηλαδη να επιβαλει την δική της παρουσία ως η "τελεια μανα των τελειων γιουδων ηρωων".

      Εξεφυγε, ειναι κριμα, αλλα απο την αλλη, ο καθενας εχει αξιοπρεπεια, εγώ δεν καταλαβαινω, γιατι πρεπει να προκαλειται με αυτον τον τροπο ο Χρήστου αυτη την στιγμή...και καλα, αν εισαι μαγκας ελα να πιασεις το πανο...

      Αλλα αμα μπλεξεις με την ακροδεξια, τί άλλο από μαγκιες θα καταλαβαινεις, θα μου πεις...

      Διαγραφή
  2. Συμφωνώ με τα σχόλια σας, αλλά θα προσθέσω ότι στο θέμα υπάρχει ακόμα μια παράμετρος. Ο τρόπος που αυτή η γυναίκα, αλλά και οι άλλοι συγγενείς των θυμάτων, χρησιμοποιήθηκαν απο το γνωστό μηχανισμό κατασκευής υστερίας το διάστημα μετά το Μαρί. Όλοι θυμούμαστε τις εκδηλώσεις, μνημόσυνα, φιέστες, τηλεοπτικά σόου, δημοσιεύματα, που στήνονταν συνεχώς σε μια προσπάθεια διατήρησης της υστερίας και του μίσους που δημιουργήθηκε. Σε όλα αυτά στήνονταν πάντα μπροστά μπροστά οι συγγενείς των θυμάτων, με πρώτους και καλύτερους κατά κανόνα, την εν λόγω κυρία και το γιό του Ιωαννίδη. Πιστεύω λοιπόν ότι οι λόγοι που η κυρία αυτή ξέφυγε και συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται, οφείλονται και σε αυτό το γεγονός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, μπορεί.

      Η προσπάθεια ήταν να καταγραφεί ένα ατύχημα όχι ως ατύχημα αλλά ως ιστορικό συμβάν, δηλαδή ως μια ιστορική στιγμή, μια στιγμή η οποία αφορά αυτή καθαυτή την πολιτική ιστορία της κύπρου.

      Που θα την αφορούσε, αν η ερμηνεία του ατυχήματος ήταν ορθολογική. Ότι δηλαδή σαν κράτος εξαναγκαστήκαμε να κρατήσουμε ενα φορτίο προς όφελος των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή, και άρα ως κράτος εξαναγκαστήκαμεν να υπηρετήσουμε καποια συγκεκριμενα συμφέροντα.

      Από αυτό το σημείο, μέχρι το σημείο, το ατύχημα να ερμηνευτεί ως προσφορά προς το έθνος και άρα να ονομάσουμε τα θύματα ήρωες του έθνους υπαρχει μια σοβαρή απόσταση.

      Κατ΄ακρίβεια, τα θύματα έπεσαν υπέρ ΗΠΑ. Εξ όσων γνωρίζω, στις ΉΠΑ δεν φορούν φουστανέλλες...

      Εδώ ακριβώς αρχίζει η παράνοια κατά πρώτο.

      Κατά δεύτερο, για όποιον και να έπεσαν αυτά τα θύματα, κατ΄εμένα είναι εξοργιστική η παραγωγή πατριωτικού υπερθεάματος από κάποιους συγγενείς των θυμάτων.

      Έτσι κι αλλιώς τα υπερθεάματα είναι ασόβαρες καταστάσεις...

      Διαγραφή