Γραμμή

[...]

Όταν ο Μαρξ ανακάλυπτε και διαπίστωνε την αρχή της ιστορικής αναγκαιότητας της δικτατορίας του προλεταριάτου, δεν αναφερόταν αποκλειστικά στο σοσιαλισμό: αλλά στη διαδικασία που οδηγεί, ήδη από σήμερα, μέσα από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, προς την αταξική κοινωνία, προς τον κομμουνισμό. Χωρίς τη σύνδεση με τη διαδικασία αυτή, ο σοσιαλισμός παραμένει κενό γράμμα που ο καθένας ερμηνεύει κατά βούληση: είναι αδύνατο να χαραχτεί ξεκάθαρα διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη προλεταριακή και αστική και μικροαστική πολιτική. Η προλεταριακή πολιτική χαρακτηρίζεται από το ότι θέτει ως στόχο πραγματικό, υλοποιήσιμο την αταξική κοινωνία. Και όπως θα δούμε παρακάτω, αυτή η «απόχρωση» αλλάζει τα πάντα. Το να ορίσουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου αποκλειστικά σε σχέση με το σοσιαλισμό, το να την αποδυναμώσουμε δηλαδή από την οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας, σημαίνει ότι έχουμε ήδη εγκλωβιστεί σε μια αστική προβληματική.

[...]

Οι πρώτοι στην ιστορία που «εγκατέλειψαν» την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου και μάλιστα αναγνωρίζοντας ρητά και επιχειρηματολογώντας πολιτικά υπέρ της επιλογής αυτής, ήταν οι ίδιοι σοβιετικοί κομμουνιστές, υπό την καθοδήγηση του Στάλιν, το 1936, με την ευκαιρία της εφαρμογής του νέου σοβιετικού Συντάγματος.

Ετιέν Μπαλιμπάρ

Για τη δικτατορία του προλεταριάτου

Σελ. 29-30, 32







http://wn.com/Dziga_Vertov