Aνέκδοτα Ποικιλία

Βασικά σήμερα είχα την επιθυμία να μου πει κάποιος ανέκδοτα. Από προχθές όταν διάβασα τυχαία σε ένα μπλογκ, αυτό με τον μπαχαλάκια  και τον αναρχοκομμουνιστή όπου ο μπαχαλάκιας λέει : πάμε να ρίξουμε καμιά μολοτωφ; Και ο αναρχοκομμουνιστής : πού ρε; Μπαχαλάκιας : άσε τις Θεωρίες ρε!, ε ήθελα κι άλλο! Κι επειδή εγώ είμαι και άτομο που μετρά πάρα πολύ το θέμα του αυθορμητισμού και της αμεσότητας που όταν θέλει κάτι το θέλει ζωντανά και το θέλει πραγματικά ρε παιδάκι μου, αλλιώς αισθάνεται ένα σφίξιμο και μπορεί να αγανακτίσει σε σημείο να το πάρει σοβαρά το θέμα με την αγανάκτηση, τόσο που να αρχίσει να σκέφτεται πως αγανακτεί και γιατί αγανακτεί και να ξεχάσει τον αυθορμητισμό και μετά να πάψει να είναι αυθόρμητο και να το χάσει, αποφάσισα να δράσω μόνη μου και να το ψάξω.

Υπήρχε όμως άλλο ένα πρόβλημα. Ήθελα να βρω ανέκδοτα πρωτότυπα, που δεν τα είχα ξανακούσει και να είμαι σίγουρη πως δεν τα ξανακούσατε ούτε εσείς.

Και τι βρήκα ψάχνοντας για ανέκδοτα; Την ιστοσελίδα του Βάσου Φτωχόπουλου! Του ψυχάκια λέω που είναι και στο Άρδην Μίγδην, ξέρετε. Πατριωτική Αριστερά. Από που στρίβουν και προσδιορίζουν το συγκεκριμμένο στρίψιμο ως αριστερό δεν γκσέρω. Αλλη μέρα θα σας γνωρίσω κι αλλους τέτοιους που στρίβουν και δεν ξέρουν που είναι το στρίψιμο, από τη Μαμά Πατρίδα, και έχω υποχρέωση να το κάνω, για να ξέρετε κι εσείς ποιούς θα ακούτε τώρα που θα πάτε με τους  Αγανακτίστας. Επίσης φροντίστε από τώρα όσοι θα πάτε στο εδώ κίνημα να εξασφαλίσετε την μεριά που προτιμάτε στη πλατεία σας, άσχετο πως κάποια στιγμή θα ενωθείτε. Επιτέλους Ένωση! Ποτέ δεν ξέρετε, από τι μπορεί να σας προφυλάξει το πάνω και το κάτω μέρος μιας πλατείας μια που ξεκαθαρίσαμε ότι  υπάρχει μια ακαθοριστία εξ αρχής με το αριστερό της και το δεξί της στρίψιμο.

Σας βάζω λοιπόν το τελευταίο ποστ του επίσης πολύ Αγανακτισμένου που συμπαρίσταται στη γενική αγανάκτηση και στο κίνημα Βάσου Φτωχόπουλου, που αφορά τις βουλευτικές εκλογές, επειδή όπως είπα, ήθελα να βάλω κατι που δεν ξέρετε και υπολόγισα πως δεν το ξερετε γιατί προφανώς τον έχετε χεσμένο.

Τα αποτελέσματα των εκλογών

Του Βάσου Ψυχόπουλου

Ουδέν αισιόδοξο από τα αποτελέσματα των εκλογών. Όλες οι νεοκυπριακές και αντεθνικές ομαδοποιήσεις ενισχύθηκαν, άλλες πολύ, άλλες λιγότερο. Τα μικρά «εθνικά» κόμματα,  ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ, δεν κατάφεραν παρά μόνο να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους σε μια περίοδο που όλα ήσαν ευνοϊκά γι’ αυτά. Μάλιστα το ΕΥΡΩΚΟ έχασε και βουλευτή και δυό ποσοστιαίες μονάδες και την τελευταία του ελπίδα να παραμείνει στην πολιτική ζωή του τόπου. Ο ΔΗΣΥ, ως πρώτο κόμμα, έχει κάθε λόγό να πανηγυρίζει διότι όχι μόνο πήρε την πρωτιά αλλά έκανε και την ανανέωσή του αφήνοντας έξω όλες ανεξαιρέτως τις εθνικές φωνές. Μαζί τους άφησε απ’ έξω κι όλους τους μη κομματικούς όπως και τους προβληματικούς τύπου ΠΟΥΡΓΟΥΡΙΔΗΣ. Το ίδιο και το ΑΚΕΛ. Κατάφερε και αύξησε τα ποσοστά του παρ’ ότι έχασε μια έδρα, όμως ενίσχυσε το κόμμα με τα νέα στελέχη του, τα ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΚΑ και τις νέες  νεοκυπριακές δυνάμεις τύπου Χαραλαμπίδου και Μέση και ατενίζει τις προεδρικές με αισιοδοξία.

Ο μεγάλος κερδισμένος είναι το ΔΗΚΟ που κατάφερε να χάσει μεν δύο έδρες αλλά να κερδίσει την μάχη των εντυπώσεων. Ο Κάρογιαν όχι μόνο δεν ηττήθηκε αλλά εδραίωσε την εξουσία του στο κόμμα αναδεικνύοντας όλα τα πιστά σ’ αυτόν στελέχη και εξουδετερώνοντας τον κύριό του αντίπαλο τον Γιώργο Κολοκασίδη.

Τα άκυρα τα λευκά όπως και η ψήφος στο ΕΛΑΜ που συγκροτούν την ψήφο διαμαρτυρίας, αυξήθηκαν και πέρασαν το 4%  αλλά αυτό δεν είναι και ιδιαιτέρως αισιόδοξο ως μήνυμα. Ούτε η αποχή μπορεί να μας κάνει αισιόδοξους.

Είναι φανερό πως πρέπει να περάσουν πολλά χρονιά ακόμη για να χαρούμε ξανά. Η ΧΑΡΑ του 2004 δεν πρόκειται να επαναληφθεί σύντομα. Έφτασε η ώρα ν’ αφήσουμε τις ήττες πίσω και να προχωρήσουμε σ’ ένα θαραλλέο ξεκάθαρο ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΟ μέτωπο με όλους τους εθνικά σκεπτόμενους πολίτες. Οι προεδρικές εκλογές ΔΕΝ πρέπει να μας βρουν να κλαίμε την μοίρα μας ή να διαλέγουμε επειγόντως κάποιον μοιραίο υποψήφιο για να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Τώρα πρέπει να δράσουμε, μικρά κόμματα και εκκλησία και όλοι οι αποτυχημένοι του ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩΚΟ, μαζί με τις προσφυγικές οργανώσεις και άλλους πολιτικούς και πολιτιστικούς συλλόγους  να μπορέσουμε να παίξουμε ένα ουσιαστικό ρόλο στις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Ο τρίτος αυτός πόλος δεν πρέπει να μασάει τα λόγια του. Το ΔΗΣΑΚΕΛ θα μας συνθλίψει αν μασάμε τα λόγια μας διότι ακριβώς ξέρουν καλύτερα να μασούν τα λόγια τους, ξέρουν καλύτερα να μιλούν με «διπλή γλώσσα». Το μέτωπο αυτό πρέπει να είναι ΑΝΤΙΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ, τελεία και παύλα. Πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε ότι είμαστε εναντίον της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας, πως είμαστε εναντίον των ιδεολογημάτων που θέλουν την Κύπρο πολυπολιτισμική και παγκοσμιοποιημένη. Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα στον κόσμο πως αυτός ο τόπος είναι ελληνικός και ορθόδοξος και πως τα εδάφη μας τα κατεχόμενα δεν τα χαρίζουμε σε κανένα, ούτε στους Τούρκους κατακτητές, ούτε στους τουρκοκυπριακούς καιροσκόπους, ούτε στους Ευρωπαίους και άλλους ιμπεριαλιστές. Δεν φτάνει να βρούμε τον υποψήφιο. Τέτοιο υποψήφιο και μάλιστα πολύ πιο κατάλληλο απ’ αυτούς που ακούγεται τ’ όνομά τους, είχαμε στο πρόσωπο του Τάσσου Παπαδόπουλου και είδατε τι πάθαμε. Δεν φτάνει να έχεις μόνο τον ηγέτη, χρειάζεται και ο λαός που θα ελέγχει και τους ηγέτες και θα περιφρουρεί τα δικαιώματά μας.

Αυτοί που πρέπει να κινηθούν πρώτοι, αφού αμολήσουν το Mea culpa τους, είναι οι εθνικά σκεπτόμενοι ηττημένοι των εκλογών.  Κατ’ αρχήν ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩΚΟ μαζί με τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ. Μετά οι ηττημένοι Κολοκασίδης, Κενεβέζος του ΔΗΚΟ, και  Κληρίδης, Προδρόμου του ΔΗΣΥ, μαζί με άλλες ανεξάρτητες προσωπικότητες για την δημιουργία ενός ισχυρού ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ που θα στηρίζεται πάνω σε συμφωνημένες αρχές για να θέσουμε τέρμα στην ηγεμονία του ΔΗΣΑΚΕΛ που με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγεί στην τουρκοποίηση. Όσοι από τους συναγωνιστές μας που βρέθηκαν στο ΔΗΚΟ, στον ΔΗΣΥ, στην ΕΔΕΚ και στο ΕΥΡΩΚΟ δεν έχουν καταλάβει έστω και μετά τις οικτρές ήττες τους ότι τα κόμματα είναι ανίκανα να εξασφαλίσουν μια απελευθερωτική ελληνική επιλογή στην πολιτική ζωή του τόπου, σημαίνει ότι δεν είναι συναγωνιστές μας και για τις προσωπικές τους φιλοδοξίες βρέθηκαν σε αυτά τα κόμματα. Τώρα είναι η ώρα να πουν το δικό τους Mea culpa και μαζί να προχωρήσουν θαρραλέα να αποκηρύξουν και τον κομματικό πατριωτισμό και τον εισοδισμό ως μέθοδο πολιτικής πρακτικής. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία και μιαν οκκάν αρτσίθκια όπως λέει και ο ποιητής.