Έτος 2010

2010

Ιανουάριος: Η αρχή. «Επανένωση 2010». Το έναυσμα. Ο Πένητας σε ρόλο φλογερού γκουρού. Επικοινωνία τυφλή: «ποια είστε;» θα μπορούσαμε μήπως να γνωριστούμε με ένα καφέ, εάν βεβαίως δε θα πας στο Κούριο. Ναι, γιατί όχι, εξάλλου μπορεί και να γνωριζόμαστε…. Έχουν περάσει εικοσιπέντε χρόνια! Και είμαστε ακόμα εδώ.
Σάββατο, μπύρες, εφημερίδα «Γνώμη», αναμνήσεις αλλοτινών εποχών, φιλιά στην Ελένη. «Χειμωνιάτικος Ήλιος».

Φεβρουάριος: Άγνοια. Τα χρόνια της εξορίας, τα χρόνια σε μια κάμαρη, τα χρόνια στους δρόμους σε κάνουν αθώο, χωρίς μέτρα, χωρίς διαμεσολαβήσεις, χωρίς προφυλάξεις. Ο αθώος περνιέται για άγριος, μιλά ρωτώντας χωρίς να έχει καμιά απάντηση. Μόνο υπέρμετρες απαιτήσεις. Ο αθώος είναι αθώος γιατί δεν έχει συγκεκριμένο «στίγμα» εντός και εκτός των τειχών. Γι αυτό θα καταδικαστεί αργότερα ποικιλοτρόπως, μα τώρα δεν το γνωρίζει. Του κάνει καλό που δεν το γνωρίζει.

Μάρτιος: Μικρή Έξοδος στον κόσμο. Τετράδιο ιχνογραφίας, πρώτες γραμμές, σχεδιάγραμμα. Η πόλη δείχνει πως έχει ξεχασμένα στενά με φανάρια, φιλόξενα παγκάκια, ψιθύρους και πάθη και μιαν άγνωστη ως τώρα όψη. Αναγνώριση ταυτοτήτων, διακριτικοί χαιρετισμοί σε μοναχικούς περιπάτους, η υποψία μιας ευγένειας συνωμοτών, η πρώτη ελπίδα πως δύναται εδώ να συμβαίνει κάτι. Η κάμαρη ανοίγει οριστικά.

Μάρτιος: Μεγάλη Έξοδος στον κόσμο. Μια στιγμή σε χρώματα του χρυσού και του κόκκινου, απρόσμενη σαϊτιά κατακλυσμιαίου περάσματος, ο Λόγος διαρρηγνύει το Χρόνο, πρωτογενής κραυγή απ΄την άλλη άκρη του νήματος, γέννηση χωρίς αναγέννηση, συγκίνηση, ευγνωμοσύνη. «Εγώ είμαι».

Απρίλιος: Λέγεται Ιωάννης. Για μένα λέγεται Ιωάννης.

Μάιος: Αγρύπνια. Άλαλη, άγρια, φουρτουνιασμένη καταραμένη αγρύπνια. Απώλεια ελέγχου, αρρυθμίες, τρεχαλητό, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, δεν υπάρχει πια κανένα καράβι, ούτε κοχύλια, ούτε φάρος, ούτε ακτή. Ούτε μέσα ούτε έξω.
Φυγή με ένα και μόνο αδιόρατο βήμα. Έδαφος άβατο. Δικαιοσύνη. Ο λύκος που ήμουν είμαι.

Ιούνιος: Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος, Σεπτέμβρης, Οκτώβρης. Χάδι στο μέτωπο.
- Οι μήνες μας κουβαλούν και τους κουβαλούμε, σώπα.
- Οι μήνες κυματίζουν, θα δεις.

Ιούλιος, Αύγουστος: Κυκλικός χορός, το φως του ήλιου, λιποθυμία υπό σκιάν.
Η γνώση του ενός είναι η γνώση του παντός. Βουνό, Άννα, φωτοτυπημένα αντίγραφα, λιμάνια με βρώμικα νερά φέρνουν και παίρνουν το μήνυμα πως τίποτα δε πάει χαμένο. Αγία Σιωπή ή Βεβαιότητα. Πάντα στον ίδιο τρόπο.

Σεπτέμβρης, Οκτώβρης, Νοέμβρης: Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. «Τα βιβλία δεν είναι καλά γιατί κάνουν σκουληκάκια» γι αυτό λίαν συντόμως θα κληθείς να μην εργάζεσαι 56 ώρες εβδομαδιαίως αλλά να εγερθείς από τον κόκκινο αναπαυτικό καναπέ σου, για να αποδεχτείς σε όρθια στάση, πως η γη κινείται μόνο με τα έξοδα του Μεγάλου Κριτή. Ακολούθως θα ξανακαθίσεις, προληπτικά και προς αποφυγήν του κινδύνου να χάσεις εντελώς τις αισθήσεις σου και να φας οριστικά το κενό σου κεφάλι στο τσιμέντο, για να παρακολουθήσεις με σεμνότητα, το όργιο μιας κότας που μαδά τα φτερά της, ως άλλη Σαλώμη που αφαιρεί ηδονικά τα πέπλα της. Παρά ταύτα, δεν επιβιβάζεσαι στο αεροπλάνο από το αεροδρόμιο Λάρνακος και επιμένεις πως δεν είσαι κομπάρσος στο θεατρικό «Ο Μεγαλέξανδρος Ζει».

Οκτώβρης, Νοέμβρης, Δεκέμβρης:Λεμεσός, Αγία Πετρούπολη, Αβάνα.
Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΏΝΕΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΆ. ΓΊΝΕ ΚΆΘΕ ΜΈΡΑ, Ο ΚΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΑΛΥΣΙΔΑΣ ΠΟΥ ΔΕ ΣΠΆΕΙ ΚΑΙ ΠΝΊΞΕ ΜΕ ΤΑ ΧΈΡΙΑ ΣΟΥ ΑΥΤΟΎΣ ΠΟΥ ΤΡΑΒΟΎΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑ ΣΤΟ ΒΌΘΡΟ.


Δεκέμβρης: Αντίο 10 χωρίς επιστροφή, alea jacta est!

.

Για τους μετανάστες και για τους συντρόφους μου.

…Ακούς, ακούς; ζυγώνουν οι ξυπόλυτοι – ζητιάνοι της χαράς και της αγάπης – οι καταφρονεμένοι, με τα χοντρά τα ροζιασμένα δάχτυλα και την αδέξια την περπατησιά, για να σου στρίψουν το άσπρο σου λαιμάκι – και για να αφανίσουν, μια για πάντα, μεταξωτή μυγιάγγιχτη κουκλίτσα, καμαρωτή μικρούλα, κοκόνα με τη σάπια την ψυχή!...

Φτάνουν απ΄τα πέρατα του κόσμου, μ΄αξίνες, με σφυριά και με δρεπάνια, για να σου δώσουν τώρα, μια για πάντα, το μεγάλο μάθημα τ΄αξέχαστο, της πρώτης και στερνής δικαιοσύνης, καθώς την πήραν απ΄τα χέρια της ζωής – με τα θαμπά και τ΄άξεστα μυαλά τους πυρπολημένα από την αγανάκτηση…

Ξεμπουκάρουν απ΄όλες τις μεριές – και φτάνουν, όλο φτάνουν – σέρνοντας τις θολές τους τις καρδιές, με την ακατάλυτη στοργή, και με τ΄ ανεξερεύνητα τα μίση – για να σε μάθουν πράγματα μεγάλα – πράγματα μεγάλα κι αλησμόνητα, που θα τ΄ακούσεις μια φορά για πάντα, που θα τα νοιώσεις μια φορά για πάντα, και πια δε θα μπορείς να τα ξεχάσεις…

Έρχονται τώρα, με σφιγμένα δόντια και μ ανταριασμένα τα μαλλιά, να σε πατήσουν με τ΄αγροίκα πόδια τους, να σε ποδοκυλίσουν αδυσώπητα, μες το χρυσό σου τραγικό παλάτι – να σπάσουν τη φαρμακερή καρδιά σου, με το θυμό που σπάνε τ΄αποστήματα – να σ΄αφανήσουν τώρα, μια για πάντα – να σβήσεις απ΄τη μνήμη των ανθρώπων, για το κρίμα που τους έχεις κάνει, να τους αναθρέψεις με το μίσος, και με μαύρο βόγκο στη ψυχή…

Φτάνουν οι γυμνοί κι αδικημένοι – κι οι ταπεινοί κι οι καταφρονεμένοι – που μέρα νύχτα τους κεντούσες με τα σίδερα, για να σου γλείφουν δουλικά τη φτέρνα – πλακώνουν τώρα, κύμα μανιασμένο, να τραγανίσουν τη ζεστή καρδιά σου, για το μεγάλο κρίμα που τους έκανες, να τους σκοτώνεις αναμεταξύ τους, για να ρουφάς τα δόλια τους μεδούλια, και να χορταίνεις μες στην ξενοιασιά σου, καλοθρεμμένο τέρας αστικό…

Ξυπνούν οι σκλάβοι απ΄όλες τις μεριές, να σε ξεσκίσουν με τα μαύρα νύχια τους, γιατί πεινούσαν και διψούσαν γι αγάπη – και συ τους πότιζες, δεν ξέρω πόσα χρόνια, τους πότιζες με ξίδι και χολή…

Γιατί τότε μόνο, τότε μόνο, το πράγμα αυτό που κράζουν ουρανό, θα ξαναγίνει πάλι γαλανό, γιατί τότε μόνο, θα τραγουδήσουν πάλι τα πουλιά, και θα μοσκοβολήσουν τα ρόδα, γιατί τότε μόνο θα ακουστεί το καθαρό τραγούδι του αηδονιού, και τ΄ άστρα, που είναι σκόρπια στο διάστημα, θα ξαναβρούνε τη παλιά τους όψη! Τότε κι η Στοργή θα κατέβει, να φιλήσει στα χείλη τους ανθρώπους…

Γιατί τότε μόνο, μόνο τότε, μόλις χαθείς αγύριστα, για πάντα, και τα κλαμένα βλέφαρα στεγνώσουν, και γίνουν ιλαρά τα μάτια πάλι – τότε μονάχα θα ξανακουστεί, μες απ΄τα μαύρα βάθη της αβύσσου, χαρμόσυνη, λαμπρή κι αγγελική, μια φοβερή κι απέραντη φωνή – φωνή της μακρινής κι ακατανόητης τώρα, Σοφίας και Δημιουργίας…


Ναπολέων Λαπαθιώτης, Τραγούδι για το ξύπνημα του προλεταριάτου

...
Απαντήσεις κι απαντήσεις
Τι να τις κάνω
Εγώ τις έδωσα
Εγώ τις έσβησα
Κάθε απάντηση κι ένα εγώ
Κάθε απάντηση και μια απάντηση
Τίποτε παραπάνω
Απαντήσεις
Πολλές φορές
Πολλές φορές ήμουν αυτός που είμαι
Τώρα πάλι δεν είμαι
Κάθε φορά δεν είμαι
Ποτέ δεν είμαι
Δεν είμαι
ακόμη κι όταν είμαι
Αυτό γνωρίζω
Τίποτε δεν γνωρίζω καλύτερα
Το μόνο που γνωρίζω
Γνώση από απαντήσεις
Άχρηστη γνώση
Γνώση από ερωτήσεις
Χρήσιμη γνώση
Δική μου γνώση πρώτα
μετά ξένη
Έτσι πρέπει
Να έχεις μάθει
μετά να μην γνωρίζεις
Γνώση δική σου
μετά ξένη
Συνεχώς δική σου
συνεχώς ξένη
συνεχώς των άλλων
Γνώση που δίνεις
γνώση που παίρνεις
Αυτό είναι η γνώση
Να μη σου μένει
Να την έχεις
και να την αφήνεις να φεύγει
Αν την κρατάς
δεν είναι γνώση
Αν την κρατάς
δεν ζει
Να την χάνεις
Να την έχεις
και να την δίνεις
και να την χάνεις
Αυτό είναι σοφία
Ποτέ δική σου
Πάντα να φεύγει
Πάντα να σου λείπει
Πάντα να την βρίσκεις
Πάντα να την χάνεις
Αυτός είμαι
Αυτός που πάντα χάνει
Αυτός που πάντα βρίσκει
Αυτός που έδωσε την απάντηση
Αυτός που έσβησε την απάντηση
Αυτός
αλλά ποιός

Δημήτρη Δημητριάδη, Ομηριάδα, Όμηρος, σελ.77-79

Κυριακή 0288-0289

Όταν πληρώνεσαι,μαθαίνεις να γράφεις : Ημερίδας συνέχεια.

Αναδημοσίευση από το μπλογκ thetrim1.blogspot.com του άρθρου του δημοσιογράφου Μάριου Δημητρίου της δεξιάς Σημερινής - φύλλο 16ης Δεκεμβρίου - σχετικά με την παρέμβαση του Ν. Τριμικλινιώτη στην Ημερίδα για τον Νεοφασισμό.

Ο «ανεξάρτητος» Μάριος Δημητρίου ξέρει καλά πώς να χρησιμοποιεί την δημοσιογραφική του ιδιότητα, για να καμουφλάρει την εκ δεξιών συγκάλυψη του ακροδεξιού "νόμιμου" λόγου βουλευτών και ΜΜΕ, στις αντίστοιχες ακροδεξιές και φασιστικές οργανώσεις. Κωδικό όνομα του καμουφλάζ: οι κομμουνιστές επιχειρούν τη κατάργηση της ελευθερίας του λόγου στοχεύοντας το ρατσισμό και το φασισμό! Λαμπρά κ. Δημητρίου!

Το άρθρο:

Νέος γύρος σύγκρουσης για το μεταναστευτικό

Με το αίτημα να ληφθούν νομικά μέτρα κατά του δημοσιογράφου του ΣΙΓΜΑ Χρύσανθου Τσουρούλλη, «για προώθηση ρατσιστικών απόψεων» στην εκπομπή του «60 Λεπτά» και με σκληρή ονομαστική επίθεση εναντίον βουλευτών του ΔΗΣΥ και ιδιαίτερα του Τάσου Μητσόπουλου, που κινούνται στο ίδιο πλαίσιο, προς άγραν ψήφων, όπως ισχυρίσθηκε ο κοινωνιολόγος Νίκος Τριμικλινιώτης, διευθυντής του Κυπριακού Παρατηρητηρίου για το Ρατσισμό και την Ξενοφοβία, ανεβάζει στο κόκκινο το πολιτικό θερμόμετρο για το μεταναστευτικό.

Χρύσανθος Τσουρούλλης, Τάσος Μητσόπουλος και Λευτέρης Χριστοφόρου καταγγέλλουν τον κ. Τριμικλινιώτη ότι επιδιώκει ποινικοποίηση της ελευθερίας της άποψης και καταστολή στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Η νέα αντιπαράθεση ξεσπά μετά την προχθεσινή πολιτική «βόμβα», που ο εκτελεστικός διευθυντής της ΚΙΣΑ Δώρος Πολυκάρπου έριξε εναντίον του ΔΗΣΥ, της ΕΔΕΚ και του ΕΥΡΩΚΟ, ότι «ερωτοτροπούν» με το «φασισμό», το «ρατσισμό» και τον «εθνικισμό», σε σχέση με την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος.

Θεσμοί σε χειμερία νάρκη

Θέμα λήψης νομικών μέτρων κατά του Χρύσανθου Τσουρούλλη έθεσε ο Νίκος Τριμικλινιώτης το περασμένο Σάββατο, στη διάρκεια ημερίδας της «Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας» στη Λευκωσία, με θέμα «Νεοφασισμός στην Ευρώπη και στην Κύπρο - πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις». Επανέλαβε, μεταξύ άλλων, στην ομιλία του ότι «η εκφορά του ρατσιστικού λόγου είναι ποινικό αδίκημα» και είπε σχετικά: «Πρέπει να επιχειρήσουμε να αλλάξουμε ριζικά τους όρους της συζήτησης και αυτό απαιτεί μια πολυδιάστατη στρατηγική, αξιοποιώντας εναλλακτικά ΜΜΕ π.χ. το διαδίκτυο, το ραδιόφωνο κλπ, αλλά και με ουσιαστική αξιοποίηση των θεσμών που βρίσκονται σε χειμερία νάρκη. Να πάρουμε μέτρα π.χ. ενάντια στον Τσουρούλλη.

Από το 2004 που εφαρμόστηκε το νέο πλαίσιο κατά των διακρίσεων λόγω ευρωπαϊκού κεκτημένου, μόνο μια υπόθεση πήγε δικαστήριο (διάκριση λόγω ηλικίας) και ο νόμος δεν εφαρμόζεται».


«Κλιμακωτά μέτρα ενάντια σε ΜΜΕ»

Απαντώντας σε ερώτησή μας, τι εννοούσε αναφερόμενος σε «μέτρα» κατά του Χρύσανθου Τσουρούλλη, ο Ν. Τριμικλινιώτης μας είπε: «Δεν έχω προσωπικές διαφορές με τον Τσουρούλλη ή με οποιονδήποτε άλλον. Αλλά πρέπει να ληφθούν μέτρα ενάντια στον κ. Τσουρούλλη, για τον αντιδεοντολογικό τρόπο που προσπαθεί να προωθήσει τις ρατσιστικές απόψεις. Η τελευταία του εκπομπή ''60 Λεπτά'' ήταν πραγματικά αίσχος, γιατί μεταξύ άλλων είχε λεζάντες που έγραφε για ''παχυλά επιδόματα'' στους πολιτικούς πρόσφυγες. Άσε που στην αρχή έκανε ένα μεγάλο φάουλ, αφού είχε πρόθεση να πάρει το ΕΛΑΜ στην εκπομπή, ενώ τελικά έκανε ένα φιλμάκι στο τέλος, με το ρατσιστικό λόγο του ΕΛΑΜ».

-Ποια συγκεκριμένα μέτρα εννοείς, ότι πρέπει να ληφθούν εναντίον του;

«Να γίνουν καταγγελίες σε αρμόδιους θεσμούς όπως η Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, η Αρχή κατά των Διακρίσεων και υπάρχουν και άλλα νομικά μέτρα που μπορούν να παρθούν κλιμακωτά ενάντια στα ΜΜΕ που προωθούν ρατσιστικές απόψεις. Η κατάσταση στο θέμα των μεταναστών είναι εκρηκτική και θα θρηνήσουμε θύματα. Ήδη μαχαίρωσαν τον Τουρκοκύπριο μουσικό στις Φοινικούδες στις 5 Νοεμβρίου».

Ο ΔΗΣΥ και η άγρα ψήφων

-Μήπως η κατάσταση γίνεται πιο εκρηκτική με το δικό σου αντιρατσιστικό λόγο, που θεωρείται από πολλούς ως εμπρηστικός;

«Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Ανδρέας Θεμιστοκλέους μίλησε για το δήθεν ''ρατσισμό του αντιρατσισμού''. Στην Κύπρο έχουν αντιστραφεί οι όροι. Εγώ που απαιτώ να εφαρμοστεί ο νόμος θεωρούμαι ακραίος και ο άλλος που τον παραβιάζει, είναι εντάξει! Φτάσαμε στο σημείο να βγαίνει ο βουλευτής Τάσος Μητσόπουλος, που μέχρι χθες ήταν ένας άνθρωπος μετρημένος και σοβαρός, και να ταυτίζεται με τους ρατσιστές και να μην ντρέπεται; Δεν λέω ότι όλα τα κόμματα είναι το ίδιο. Για παράδειγμα ο Χάρης Γεωργιάδης του ΔΗΣΥ, είναι πολύ εποικοδομητικός στην προσέγγιση του θέματος, σε αντίθεση με τον Θεμιστοκλέους, τον Μητσόπουλο τελευταία, τον Λευτέρη Χριστοφόρου και τους άλλους, οι οποίοι προφανώς, προς άγραν ψήφων, κινούνται προς την κατεύθυνση αυτή. Το τραγικό είναι ότι βλέπουμε σοβαρούς ανθρώπους να παρασύρονται και να γελοιοποιούνται, και να εξευτελίζονται».

Ποιοι προτρέπουν σε φυλετικό μίσος;

Ο Νίκος Τριμικλινιώτης σχολίασε και σχετική προχθεσινή δήλωση στη «Σ» του βουλευτή του ΔΗΣΥ Ιωνά Νικολάου, που είναι, όπως είπε, «δικηγόρος και βουλευτής, και ψηφίζει τα τελευταία χρόνια τους νόμους, αλλά φαίνεται να αγνοεί πολύ βασικούς νόμους που ήδη υφίστανται στην Κυπριακή Δημοκρατία». Πρόσθεσε ότι «υπάρχει ο νόμος του 1967 (που άλλαξε το 2002) και περιλαμβάνεται και στον ποινικό κώδικα, που επικυρώνει τη σύμβαση για την εξάλειψη κάθε μορφής διάκρισης, που λέει ότι άτομο είναι ένοχο ποινικού αδικήματος, όταν δημόσια ή προφορικά ή μέσω Τύπου ή με γραπτό κείμενο ή με εικονογράφηση ή με οποιοδήποτε άλλον τρόπο, προβαίνει σε πράξεις που μπορεί να προκαλέσουν μίσος και βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων. Ή συμμετέχει σε οργανώσεις οι οποίες επιδιώκουν οργανωμένη προπαγάνδα ή δραστηριότητες οποιασδήποτε μορφής που τείνουν σε φυλετικές διακρίσεις».

-Ποιες οργανώσεις περιλαμβάνεις σε αυτές;

«Το Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης και το ΕΛΑΜ είναι ξεκάθαρο ότι προτρέπουν σε φυλετικό μίσος. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, αν μπεις στις ιστοσελίδες τους, ότι προτρέπουν σε φυλετικό μίσος. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν δυστυχώς και βουλευτές που προτρέπουν σε φυλετικό μίσος. Γιατί δηλαδή στην Κύπρο να μην εφαρμόζεται ο νόμος; Αυτό δεν είναι ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης. Το θέμα είναι ότι υπάρχει το όριο για να προστατευτεί η δημοκρατία. Υπάρχει σχετικά η νομολογία του ΕΔΑΔ. Εμένα μου κάνει εντύπωση που συμπεριφερόμαστε λες και δικαιούμαστε να λέμε «σκοτώστε τον άλλον επειδή είναι μαύρος».

Να πάμε στη λογοκρισία των μουλάδων;

Τάσος Μητσόπουλος βουλευτής ΔΗΣΥ: «Αυτό που εισηγείται ο κ. Τριμικλινιώτης, εύχομαι να μην κινείται στην ίδια λογική της λογοκρισίας αυτών που καταδίκασαν σε θάνατο και εξέδωσαν φετβά εναντίον του συγγραφέα Σαλμάν Ρουστί, για το βιβλίο του «Σατανικοί Στίχοι», που θεωρήθηκε από τους μουλάδες ως βλασφημία κατά του Ισλάμ. Οι ακραίες απόψεις είναι σύμφυτες με την ίδια την Ιστορία. Αλλά η Ιστορία αποδεικνύει ότι αυτές οι ακραίες απόψεις δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ με αστυνομικά και κατασταλτικά μέτρα, ούτε με την ποινικοποίηση. Αν πάμε σε μια λογική ποινικοποίησης των απόψεων και των ιδεών, πολύ φοβούμαι ότι θα ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας.

»Είναι προφανές ότι άνθρωποι όπως ο κ. Τριμικλινιώτης, που προήλθαν από ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, που όταν λειτούργησε στην πράξη δεν είχε καμιά ανοχή απέναντι στην αντίθετη άποψη στις χώρες όπου λειτούργησε στην ανατολική Ευρώπη, εμφορούνται από αυτές τις αντιλήψεις και έχουν ελάχιστη ανοχή στη διαφορετική άποψη. Γιατί είναι ρατσιστική η καθιστική εκδήλωση της 8ης Δεκεμβρίου κατά της λαθρομετανάστευσης στη Λάρνακα, όπως ισχυρίζεται ο κ. Τριμικλινιώτης; Δεν είδα στη συγκέντρωση αυτή να εκπέμπεται μήνυμα ρατσισμού, αλλά μήνυμα αγωνίας και προβληματισμού από την έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής και πολιτικής ασύλου.

Δεν θέλουμε εμείς να δούμε στην Κύπρο φαινόμενα που βλέπουμε στη Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Ιταλία και Ισπανία, που έχουν το μεταναστευτικό φαινόμενο εδώ και 50 χρόνια, αλλά δεν κατάφεραν να το διαχειριστούν. Και αν αυτή την ώρα φωνάζουμε, είναι γιατί θέλουμε να αποτρέψουμε το ενδεχόμενο να φτάσουμε σε ακραίες καταστάσεις. Σήμερα έβλεπα στο ευρωπαϊκό κανάλι Euronews να πρωτοστατούν μετανάστες στα βίαια επεισόδια στη Ρώμη, γιατί εξασφάλισε ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι. Δεν μπορεί να γίνονται βίαιες ταραχές στους δρόμους που υποκινούνται από λαθρομετανάστες, επειδή δεν τους αρέσει η πολιτική του Μπερλουσκόνι.

"Ναι, η νομοθεσία κατά των φυλετικών διακρίσεων, του ρατσισμού και της εκφοράς του βίαιου επιθετικού λόγου -κυπριακή, ευρωπαϊκή και διεθνής- και πάνω απ’ όλα ασφαλώς το Σύνταγμα, θα πρέπει να τηρείται, είτε μας αρέσει είτε όχι.

»Θεωρώ, ωστόσο, ότι τα ακραία φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται μέσα από την ποινικοποίηση. Αν αντιμετωπίζονταν τα ακραία φαινόμενα μέσα από την ποινικοποίηση και εγώ ως βουλευτής και το κόμμα μου ως Δημοκρατικός Συναγερμός θα είχαμε ταχθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπέρ της απαγόρευσης της δραστηριότητας των κομμουνιστικών κομμάτων, ποινικοποίησης της δράσης υπέρ του κομμουνισμού, διότι, κατά την άποψη κάποιων, τα κομμουνιστικά κόμματα θεωρούνται ακραία και ρατσιστικά. Εμείς όμως ταχθήκαμε εναντίον αυτής της πρωτοβουλίας, γιατί δεν θεωρούμε ότι ο ολοκληρωτισμός μπορεί να πολεμηθεί με αυτά τα μέσα».

Προστατεύουν τους παράνομους


Λευτέρης Χριστοφόρου, βουλευτής ΔΗΣΥ: «Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι αυτοί που θέλουν να δημιουργήσουν κλίμα έντασης, είναι αυτοί που παραβιάζουν το νόμο και προκαλούν το λαό, θέλοντας να δώσουν προστασία σε λαθρομετανάστες, σε κατ’ όνομα πολιτικούς πρόσφυγες και σε άλλους αλλοδαπούς, οι οποίοι δεν εφαρμόζουν τους νόμους της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με στοιχεία που μας έδωσε στη Βουλή η Αναθεωρητική Αρχή Προσφύγων, τα τελευταία έξι χρόνια εισήλθαν στην Κύπρο 60 χιλιάδες αλλοδαποί και από αυτούς μόνο οι 10 χιλιάδες απελάθηκαν. Άρα, μας έμειναν άλλοι 50 χιλιάδες, που δεν ξέρει κανένας πού πήγαν. Αυτούς τους παράνομους θέλουν να προστατεύσουν κάποιοι και να τους φορτώσουν στην πλάτη του κυπριακού λαού;

Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να μοιράζει πιστοποιητικά ρατσισμού και αντιρατσισμού. Τελικά, θεωρείται ρατσισμός να ζητά κανείς ισοτιμία και ίσα δικαιώματα των Κυπρίων πολιτών με τους λαθρομετανάστες και τους πολιτικούς πρόσφυγες, και δεν θεωρείται ρατσισμός το ότι η Κυβέρνηση δίνει δικαιώματα στους πολιτικούς πρόσφυγες και δεν δίνει δικαιώματα στους εκ μητρογονίας πρόσφυγες. Για κάποιους, δεν θεωρείται ρατσισμός το ότι υποχρεώνεται ο Κύπριος πολίτης να δίνει χρήματα από το υστέρημά του, για να κάνει γενναιόδωρη επιδοματική πολιτική στους πολιτικούς πρόσφυγες το κράτος. Σε αυτόν τον τόπο, που για 36 χρόνια έχει δικούς του πρόσφυγες, οι οποίοι ουδέποτε πήραν επιδόματα, είναι πρωτάκουστο κάποιοι να θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα ότι οι Κύπριοι πρόσφυγες πρέπει να επιδοτούν τους πολιτικούς πρόσφυγες».


Να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη

Χρύσανθος Τσουρούλλης, δημοσιογράφος: «Το ζήτημα αφορά την ορθή και συγκροτημένη πολιτική για το χειρισμό της λαθρομετανάστευσης και τις χορηγίες στους μετανάστες και τους αιτητές πολιτικού ασύλου. Κάθε φορά που ο κ. Τριμικλινιώτης διαπιστώνει ότι υπάρχει εκρηκτικό κλίμα σε αυτά τα ζητήματα, θα πρέπει πρωτίστως να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Η εκφορά του δικού του λόγου και τα όσα περιλαμβάνει ο δικός του λόγος, θυμίζουν δικτατορίες του προλεταριάτου, γκαιμπελικές μεθοδεύσεις και χώρες όπου η δημοκρατία κατακρεουργήθηκε. Σε μια δημοκρατία έχουν θέση όλες οι απόψεις. Δεν υπάρχουν επικίνδυνες απόψεις σε μια δημοκρατία. Και μια σωστά δομημένη δημοκρατία δεν έχει ανάγκη να ποινικοποιεί την αντίθετη άποψη. Στο κάτω κάτω, ποιος αναγόρευσε τον οποιονδήποτε Τριμικλινιώτη στον έχοντα την ορθή και επίσημη άποψη του κράτους στα ζητήματα χειρισμού των αιτητών πολιτικού ασύλου;

Ο κ. Τριμικλινιώτης θέλει την Αστυνομία να συλλαμβάνει και να βάζει στη φυλακή όποιον έχει μια διαφορετική άποψη από τον ίδιο; Αυτό το καθεστώς που φαίνεται να επιδιώκει στην Κύπρο, πιθανόν να έρθει να βρει τον ίδιο. Ήδη στην Ευρώπη αναπτύσσεται μια προβληματική ότι οι κομμουνιστικού τύπου ιδέες και ιδεολογήματα αποτελούν δημόσιο κίνδυνο στις δημοκρατίες. Μήπως, λοιπόν, η λογική του κ. Τριμικλινιώτη θα μας οδηγήσει στο να ρίχνουμε στη φυλακή όποιον εκφέρει λόγο διάχυτο από κομμουνιστικά ιδεολογήματα όπως τα δικά του; Εγώ πιστεύω ότι σε αυτόν το δημόσιο διάλογο έχουν θέση όλες οι απόψεις και γνώμες από φορείς και οργανωμένα σύνολα που κινούνται χωρίς κουκούλες, ανοικτά.

"Η εκπομπή ''60 Λεπτά'' είναι μια εκπομπή ερευνητικής καταγγελτικής δημοσιογραφίας. Κατόπιν έρευνας, διαπιστώσαμε κενά στον τρόπο που το κράτος, σε περίοδο οικονομικής κρίσης, παραχωρεί παχυλά επιδόματα σε αιτητές πολιτικού ασύλου με τρόπο ανεξέλεγκτο. Τι διαφορετικό είπε η εκπομπή μας, από τις διαπιστώσεις της Γενικής Ελέγκτριας, που είπε ότι τρεις φορές ζήτησε στοιχεία από το Γραφείο Ευημερίας και της έστειλε τρεις φορές διαφορετικά στοιχεία; Μήπως, κατά τον κ. Τριμικλινιώτη, πρέπει να κλειστεί στη φυλακή η Χρυστάλλα Γιωρκάτζη, επειδή λέει κάτι διαφορετικό; Θεωρεί παράλογο να γίνει έρευνα για αλλοδαπούς, που παίρνουν επιταγές των 7 και 8 χιλιάδων ευρώ και μένουν πάνω σε σκάφη στη μαρίνα Λάρνακας;

Διαπιστώσαμε τρύπες στο υπάρχον σύστημα κι αυτό είπαμε, και είναι στην κρίση του κόσμου κατά πόσον η έρευνά μας είναι σοβαρή ή όχι. Δεν είναι τυχαίο που ο ίδιος ο αρχηγός της Αστυνομίας διέταξε έναρξη ανακριτικού έργου, αφού από την έρευνα της εκπομπής προκύπτουν οκτώ ενδεχόμενες παραβιάσεις του νόμου εκ μέρους νομικών και δημόσιων λειτουργών, που ασχολούνται με το θέμα των αιτητών ασύλου.

»Όμως, επειδή το ζήτημα γίνεται και προσωπικό, θέλω να πω στον κ. Τριμικλινιώτη ότι ο ομιλών είναι ο τελευταίος που θα δεχθεί μαθήματα αντιρατσιστικής συμπεριφοράς από τον κ. Τριμικλινιώτη, γιατί ευλογήθηκα να μεγαλώσω σε ένα σπίτι όπου από την πρώτη μέρα που γεννήθηκα, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και η δυνατότητα συνύπαρξης διαφορετικών στοιχείων, ήταν εκ των ων ουκ ανευ».

«Πώς μας εκλαμβάνει η κοινωνία;»

Είπε μεταξύ άλλων ο Νίκος Τριμικλινιώτης στην ημερίδα της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας: «Για να ακουστούμε κι εμείς, δηλαδή ο δικός μας λόγος, δεχόμαστε να μπούμε σε ''διάλογο'' με τους ρατσιστές διαφόρων αποχρώσεων, αλλά τους όρους δυστυχώς τους καθορίζουν τα ΜΜΕ για δικούς τους λόγους. Κι έχουμε τα εξής διλήμματα: 1) Μπαίνουμε στα πάνελ και τα τηλεοπτικά παραθυράκια με αυτούς που προάγουν το ρατσιστικό μίσος; Κάποιοι, μας προκαλούν: ''Γιατί, ρε παιδιά, φοβάστε τους;''.

»2) Δεχόμαστε να συζητούμε με όλους, ακόμα και τους νεοφασίστες όπως το ΕΛΑΜ και το ΚΕΑ; Τι διαφορά έχουν με αυτούς, από την τηλεοπτική αντιπαράθεση με άτομα που ανήκουν στο χώρο της Δεξιάς, αλλά είναι ενάντια στους μετανάστες, όπως οι βουλευτές Κουλίας, Θεμιστοκλέους και Βαρνάβα; Γενικά με ποιους όρους παρουσιαζόμαστε στα ΜΜΕ; Ποιες οι συνέπειες της δημόσιας παρέμβασής μας; Πώς μας εκλαμβάνει η κοινωνία;».

Βιογραφικά στοιχεία

Για να μη μακρηγορώ: η βλακεία συνήθως προκαλεί αδημονία, ενώ κάτω από έκτακτες – τις κατ΄εξοχήν έκτακτες – συνθήκες οδηγεί σε καθαρές ωμότητες. Η δε μυσαρή υπέρβαση των ορίων της άρρωστης ωμότητας, που χαρακτηρίζεται συνήθως με τον όρο σαδισμός, στο ρόλο του θύματος πολύ συχνά αναδεικνύει βλάκες. Αυτό προφανώς οφείλεται στο ότι οι βλάκες γίνονται ευκολότερα από τους άλλους λεία και βορά στα νύχια της ωμότητας. Τούτο το τελευταίο, ωστόσο, φαίνεται να συνδέεται με το γεγονός ότι – όπως η μυρωδιά του αίματος που ξυπνά την επιθυμία για κυνήγι – η πασίδηλη έλλειψη αντιστάσεως εκ μέρους των βλακών εξάπτει φοβερά τη φαντασία και την παρασύρει σε μιαν έρημο, όπου εκεί η ωμότητα, επειδή ακριβώς δεν γνωρίζει φραγμούς και όρια, υπερβαίνει παρασάγγες τα εσκεμμένα.

Εν πάση περιπτώσει, η μόνη επιτρεπτή γενίκευση σε σχέση με το προκείμενο είναι μάλλον η εξής: στον κόσμο αυτό όπου ζούμε, το πιο «έξυπνο» απ΄όλα είναι να καθίστασαι όσο πιο λίγο γίνεται αντικείμενο παρατηρήσεως! Το συμπέρασμα αυτό έχει όντως επιστεφθεί με το προσηγορικό «σοφία» ουκ ολίγες φορές. Πολύ πιο συχνά εντούτοις, έρχονται οι άνθρωποι κα άλλοτε σεμνά, άλλοτε με παράτες και κωδωνοκρουσίες, οικειοποιούνται και νέμονται αυτή την αναχωρητική και απόκοσμη σοφία, οπότε το συμπέρασμα, που μας απασχολεί και συζητάμε, χωρίς να έχει απομακρυνθεί εντελώς από τη χώρα της βλακείας και της ευφυΐας, μας εισάγει στην περιοχή δικαιοδοσίας της μετριοφροσύνης, αλλά και στην επικράτεια, ταυτόχρονα, άλλων περιεκτικότερων δικαιοδοσιών.

Ρόμπερτ Μούζιλ, Περί Βλακείας

Κ.Καβάφης - Δ. Παπαδημητρίου

Ημερίδα "Νεοφασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο"

Πρόγραμμα Ημερίδας


14:10 – 14:30 Εισαγωγή Ημερίδας:
Σταύρος Τομπάζος, Πανεπιστήμιο Κύπρου

14:30 – 15:15 Πρώτο Μέρος: Ιστορική Παρουσίαση
Ρολάνδος Κατσιαούνης, Ιστορικός
Μακάριος Δρουσιώτης, Δημοσιογράφος-Ερευνητής
Τάκης Χατζηδημητρίου, Πολιτικός

15:15 – 16:00 Συζήτηση
Συντονισμός: Μιχάλης Μιχαήλ, Δημοσιογράφος-Ερευνητής

16:00 – 17:00 Διάλειμμα

17:10 – 17:30 Εισαγωγή δεύτερου μέρους
Αντώνης Έλληνας, Πανεπιστήμιο Κύπρου

17:30 – 18:30 Δεύτερο Μέρος: Προκλήσεις του Σήμερα
Νίκος Τριμικλινιώτης, Παρατηρητήριο κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας
Δώρος Πολυκάρπου, Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό
Γρηγόρης Ιωάννου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
Παύλος Παύλου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής

18:30 – 19:00 Συζήτηση
Συντονισμός: Κωνσταντίνα Ζάνου, Ιστορικός

Για την κυρία που πωλούσε ψωμί και έκλαιγε.

Παπάδες, δικαστές, δάσκαλοι, γραφιάδες και σοφολογιότατες δεσποινίδες!


Εργασίαν ουκ έχετε, το λίπος μαζεύτηκε γύρω απ΄το νου και την καρδιά σας, μια διπλή και τρίδιπλη στρώση λίπους συντηρεί ω, τα ευαίσθητα σας όνειρα για τη ζωή, την εκλεπτυσμένη σας σκέψη, τις φωνασκίες σας.

Τραβάτε στο παζάρι των κρεάτων, στις λαχαναγορές και στα δημόσια ουρητήρια να δείτε πως βρωμά η ζωή του ανθρώπου.

Μπάσταρδα χτήνη με τα ροδαλά μάγουλα και τα αφράτα χεράκια! Στις αγορές των κρεάτων πωλείται φρέσκο το ψαχνό και ωμή η αλήθεια του ανθρώπου. Τραβάτε να γλύψετε το κάτουρο των αστέγων μη ζεσταθεί το αίμα σας απ΄την ξινίλα! Γλυκερά ανθρωπάκια, πλαδαρά γουρούνια, καριόληδες!

Χυμένα στη σάπια ρίζα του μυαλού σας και του κόσμου σας, τα καυτά σας δάκρυα, υπέρ αναπαύσεως της λιγδερής σας ψυχής! Στις αγορές του κόσμου δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα που λυτρώνουν!

Όπλο γεμάτο – στάθηκε η Ζωή μου –

Όπλο γεμάτο – στάθηκε η Ζωή μου –
Στις Γωνιές – ωσότου μια Φορά
Πέρασε ο Κάτοχος – με γνώρισε –
Και μαζί του Με πήρε μακριά –

Και σε Βασιλικά Δάση πλανιόμαστε –
Κι Ελάφια τώρα κυνηγάμε –
Και όποτε μιλάω στ όνομά Του
Αμέσως τα Βουνά απαντούν –

Κι όταν χαμογελώ, εγκάρδιο φέγγος
Επάνω στην κοιλάδα απλώνει –
Θαρρείς κι η όψη ενός Βεζούβιου
Αφήνει τη χαρά της να φανεί –

Κι άμα Νυχτώνει – και φεύγει η Μέρα μας –
Στέκω στου Άρχοντα την Κεφαλή –
Καλύτερο – απ΄το να ΄χω μοιραστεί
Αφράτο Χήνας Μαξιλάρι –

Μισώ θανάσιμα – όσους Τον μισούνε –
Κι ασάλευτους για πάντα αφήνω –
Όταν με Μάτι Κίτρινο ή εμφατικά –
Με τον Αντίχειρα τους δείξω –

Μπορεί να ζήσω – από Εκείνον πιο πολύ
Μα Εκείνος πρέπει – παραπάνω –
Γιατί έχω δύναμη για να σκοτώνω,
Κι όχι τη δύναμη – για να πεθάνω –


Έμιλυ Ντίκινσον
44 Ποιήματα & 3 Γράμματα

Τέλος,θα ήθελα να πω.

      Εις μνήμην Μπέλλα Αχματούλινα (Ахмадулина  Белла, 1937-2010)

Τα τραγούδια είναι από την ταινία Cruel Romance (1984), το πρώτο σε στίχους της Μαρίνα Τσβετάγιεβα και το δεύτερο σε στίχους της Μπέλα Αχματούλινα.

Η Κύπρος Είναι Ελληνεκρή!

Τιμητική Ανάρτηση για τα παραγεμιστά που μπούκαραν στον μπλογκ.

Αφήστε εδώ τουλάχιστον τις ανοησίες σας. Όχι στο ποίημα της Δημουλά. Ω, Έλληνες!

"Το νόημα της ζωής είναι να βλέπεις"

Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
- Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ανθρώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.

Κική Δημουλά, Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Οι ξεχωριστοί άνθρωποι

Οι ξεχωριστοί άνθρωποι κάνουν ξεχωριστές ζωές. Φέρονται ξεχωριστά, μιλάνε ξεχωριστά, τρώνε ξεχωριστά, ντύνονται ξεχωριστά, εργάζονται ξεχωριστά.


Οι ξεχωριστοί άνθρωποι μελετάνε πολύ. Ξεχωριστούς συγγραφείς, ξεχωριστούς ποιητές, ξεχωριστούς σκηνοθέτες, ξεχωριστούς συνθέτες, ξεχωριστούς αναλυτές, ξεχωριστούς θεωρητικούς.

Οι ξεχωριστοί άνθρωποι αγαπάνε ξεχωριστά. Πουλάνε τα συναισθήματα τους σε υψηλές τιμές, κι αυτό το λένε αγάπη αντί να το πουν επιτυχές εμπόριο.

Μία στὸ καρφὶ καὶ μία στὸ πέταλο

Μία στὸ καρφὶ καὶ μία στὸ πέταλο κι ἀρχίζει ἡ βουή,
 νὰ γυρνᾶ στὸ μυαλό μου σὰν ἀνθρώπινη φωνή.

Μέσα σ' αὐτὸ τὸ μακελειὸ ποὺ ἀρχινᾶ,
 εἶμαι πλοῖο χτυπημένο μ' ἀνοιγμένα τὰ πανιά.

Σέρνεται ἡ μέρα μου στὴ ψεύτικη χαρά,
 ἔλα ἐλπίδα νὰ μὲ βάλεις στὰ δικά σου τὰ φτερά.

Philosophy and Communism

Alain Badiou & Slavoj Zizek – Philosophy and Communism (μέρος 1-3)
NYC, 10/15/2010









part 4-8
http://www.lacan.com/thevideos/?p=327

«Φυγή μόνου προς μόνον»

αφιερωμένο


Έφυγα, γιατί φλεγόμουν όλος από ασύνταχτες μέσα μου πυρές, από αμολόητους έρωτες, στη γυναίκα ή το Θεό, δεν ήξερα, γιατί πρόσωπο στέρεο δεν έπαιρνε καμιά μου επιθυμία. Μα ήθελα να κρατήσω και να δαμάσω μέσα μου τις φυσικές δυνάμες, τις παλιές κληρονομιές, τα νέα πάθη. Σαν ο Ηρακλής και τα θεριά που νίκησε να΄σαν ένα κορμί, τυλιγμένα στο ίδιο δέρμα και πάλευαν.

Μου άρεσε ο κίντυνος. Καταφρονούσα τα ψίχουλα που κρατούσα στο χέρι και τα ΄παιζα όλα για να κερδίσω το Συμπόσιο: Να κάνεις ό,τι φοβάσαι, Άρπαγε. Να σπας τη συνήθεια, να κλαδεύεις τη καρδιά, ν΄αφήνεις μόνο την κορφή να σε τρώει όλο. Να υψώνεσαι μόνος σου Στυλίτης. Άχ, όλα θα μου τα δώσει, έλεγα, ο θείος Έρωτας κι η Σιγή, οι δυό τεράστιες δυνάμες που παραστέκουν το Θεό την ώρα που δημιουργεί. Και θα λιγνέψουν τα βάρβαρα τούτα φλεγάτα μπράτσα, για να σηκώσουν, αλαφιασμένα, σαν κρίνον αψηλόκορμο το Πνέμα.

…Ω, ανήλεο χέρι, άσφαλτο, που οδηγάς στο λυτρωμό.

Νίκος Καζαντζάκης
Συμπόσιον

Salif Keita

Αιχμαί της διαμάχης

Η ποσότης του πεπρωμένου δέχεται την μαρτυρία
Ανθρώπων με καθημαγμένα μέλη από τα μέλη των οικογενειών των
Η μαρτυρία των μεν επί των δε και τα ευρέως ανοιγμένα μάτια
Της διηνεκούς ανησυχίας των μεν
Της αενάου κατακραυγής των άλλων
Γλάροι τους μάθαν τις κραυγές που έπρεπε να εκπέμπουν
Από την γη και μέσα από τα δέντρα
Απ΄τα φυλλώματα των οποίων συχνά ανεβαίνουν οι στεναγμοί της
πόλεως.
Και κατεβαίνουν τα μυρμήγκια στις ρίζες του σπιτιού
Της γυναικός που λέγεται Φανερωμένη
Δεν απουσιάζει πια κανείς απ΄το δωμάτιο
Εντός του οποίου σκότωσαν την Φανερωμένη
Μια μέρα (μέρα μεσημέρι)
Μια μέρα πριν κατακλιθή
Κ΄είπαν στην είσοδό του οι φονιάδες
«Τώρα καθεύδει
Σαν την Σαπφώ στην αγκαλιά των κοριτσιών και του Μορφέως»
Και πράγματι όπως η Σαπφώ
Και η Φανερωμένη κοιμόταν ή ξυπνούσε
Μορφώνοντας τις νεανίδες και λαγνουργώντας
Πότε μ΄αυτές και πότε με τον εαυτό της
Οι κορυφαίες μαθήτριες της όλες
Όλες περιπαθείς του εφηβαίου και των μαστών τριβάδες
Λαγήνια κομψά γιομάτα γάλα
Γάλα της ηδονής έτοιμον πάντοτε να ξεχειλίση
Κι όπως και τότε στα χρόνια της Σαπφούς έτσι και τώρα
Οι κορυφαίες μαθήτριες της Φανερωμένης
Την ικέτευαν να τις περιβάλη όλες
Με πέπλους καραβιών που εκτελούν εν πλήρει ονείρω
Τα αυροφίλητα ταξίδια των
Με τις καρίνες των βυθισμένες βαθειά στις θάλασσες των θωπειών
Στα κύματα των αναπάλσεων
Στις θάλασσες της μνήμης
Όλων των κοριτσιών και των εφήβων που γνωρίζουν
Την σημασίαν των πόλων και πάσης διακεκαυμένης ζώνης
Και την αξίαν των τελικών αποπεπλώσεων
Των κοριτσιών και αγοριών και όλων των θερμοαίμων πώλων
Που τρέχουν στα λειβάδια προτού σταθούν να αναπαυθούν
Ή να γευθούν τας ηδονάς των ερωτοπραξιών στην χλόη
Όταν ο αιχμήεις ίμερος κεντρίζει τας αισθήσεις
Και σείονται τα χαϊμαλιά και σείονται τα σώματα
Και ανασκιρτούν
Σαν λαστιχένια τοπία οι τιτθοί και τα τιτθιά
Στους στίβους των οχειών και των βατεύσεων
Στους στίβους της ηδονής
Στους στίβους των αγρίων χαδιών ή των ηπίων
Ενώ ηχούν τα χάμουρα και όλα τα περιδέραια σαν σείστρα
Στα σώματα των αθλητών του έρωτος
Των αθλητών που τούτη τη χρονιά
Δεν πρόκειται να σταματήσουν ούτε για μια στιγμή τας λαγνικάς
αθλήσεις των
Κόρες και κούροι και άλογα
Προ των αναύδων μαθητριών της Ψάπφας
Που βλέποντας με την ψυχήν στο στόμα
Τας παιδιάς των αγοριών με τα κορίτσια
Από την ζήλειαν των σφαδάζουν
Εως τις ορθές ρώγες των βυζιών
Και μέχρι των δονούμενων κλειτορίδων
Από τα μύχια κάθε μιας καρδιάς
Εώς τα ακραία σημεία των ψυχών των
Ενώ της μοίρας τα γραπτά απλώνονται
Από τους χορηγούς στιλπνών χρησμών
Σε υφάσματα διάφανα που δείχνουν
Την σφύζουσαν στρογγυλάδα των μαστών
Και την σκληράν του ορθίου πέους σπάργωσιν
Ενώπιον κριτών της τρίτης παρουσίας
Μέσα σε τάσιν υψηλήν αμετατρέπτου ρεύματος
Υπέρ χορηγήσεως χάριτος εις ορισμένους καταδίκους
Χωρίς ιδιοτέλειαν και δίχως αισχροκέρδειαν
Αλλά με παρρησίαν ενός ανδρός τελείως γυμνού εντός βουλευτηρίου
Που στέκει σε βάθρον υψηλόν μεγάλης δόξης
Δεχόμενος πάσαν έρευναν διαπιστώσεως ή εξακριβώσεως
Απορρίπτων την κοσμικότητα πάσης υπόπτου στήλης
Εφημερίδος που εξυπηρετεί συμφέροντα στυγνά και ερεβώδη
Ακόμη και συμφέροντα καζίνων
Και που πωλεί τα καθαρά νερά των λουτροπόλεων
Μετετρέπουσα τα άρθρα της η εφημερίς
Σε στήλας παγωμένου σταλακτίτου
Αντί να υποστηρίζει τους ερωτευμένους και τους κήπους των
Όπως εν τω βουλευτηρίω γυμνός και τίμιος άνδρας
Αντί να σφύζει ως μια λαμπάς εκ σπέρματος μεγάλου κήτους
Υψιτενής λαμπάς ορθία
Όμοια στη δόξα της με τη φωτιά του ήλιου.

Ανδρέας Εμπειρίκος
Αι γενεαί πάσαι ή Η Σήμερον ως Αύριον και ως Χθες.

Ε-παν-α-φορά

[45]

Η μεγάλη τελειότητα μοιάζει ατελής,
Κι όμως δε χάνει τη χρησιμότητά της.
Η μεγάλη πληρότητα μοιάζει άδεια,
Κι όμως δεν εξαντλείται.

Η μεγάλη ευθύτητα μοιάζει με συστροφή.
Η μεγάλη διάνοια μοιάζει αδέξια.
Η μεγάλη ευφράδεια μοιάζει αλλόκοτη.

Η κίνηση υπερνικά το ψύχος.
Η ηρεμία υπερνικά τη ζέστη.
Με ησυχία και γαλήνη ταξιθετείται το σύμπαν.

Λάο Τσε
Τάο τε Τζινγκ

Arvo Pärt - Für Alina

Δρόμοι λασπωμένοι.

Δρόμοι λασπωμένοι. Άνθρωποι περπατάνε βιαστικοί. Κίτρινα νερουλά φώτα.
Ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω απ΄τις ομπρέλες τους γελάνε στρίβοντας τη γωνιά.
Σε λίγο θ΄ανάβουνε το φως σε μια ξαφνιασμένη κάμαρα πλάι στους σαστισμένους άφωνους
καθρέφτες
θα πετάνε, θε μου, από πάνω τους όλη τη μοναξιά
και θα φυσάει και θα παρασέρνει όλα τα σεντόνια και τη μνήμη
ώσπου μια καταιγίδα από κραυγές, άστρα, παπαρούνες και
φιλιά
θα ξεσπάσει ασυγκράτητη σαρώνοντας το χρόνο
βοήθεια….

Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους
Έκπληκτες, πάνω απ΄ τη θλίψη των περαστικών : οδοντόκρεμες,
παστίλιες για το βήχα, μοσκοσάπουνα
τόσα πράγματα προσφέρει ο πολιτισμός για την ευτυχία μας
κι εμείς επιμένουμε αναχρονιστικά
νάμαστε δυστυχισμένοι : εσώρουχα νάιλον, λοσιόν, γαλακτώματα για το δέρμα
όσα στην εποχή μας διαφημίζονται, γιατί όχι κι αυτό
«αγαπώ άλλον», με κόκκινα πελώρια γράμματα θάταν υπέροχη διαφήμιση
πάνω από την είσοδο των νεκροταφείων -
α, δε θα βρεθεί λοιπόν μια διαφημιστική μεγαλοφυΐα να φωταγωγήσει
πάνω απ΄τον πλανήτη μας
τη λέξη μοναξιά, δάκρυα, ταπείνωση. Να πει για κείνους που πεθαίνουν ξαφνικά
την ώρα που όλα θ΄άλλαζαν.
Και γι αυτούς που επιμένουνε
να ζουν
χωρίς λόγο πια. Και για τη νύχτα και τη λησμονιά και τον
καρκίνο
και τη φιλοδοξία. Να πει για τα σκυλιά που τα διώχνουν
και τα κλωτσάνε και κλείνουν μπρος στα δακρυσμένα μάτια τους την πόρτα
για πάντα. Πού να πάω;
Πόρνη, βρώμα του δρόμου, κάθαρμα, πουτάνα!...
Συγχώρα με αγάπη μου που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

............

Κι αυτό το πρόσωπο είναι φαγωμένο απ΄τα δάκρυα που
έκρυψα
κι αυτά τα χείλη είναι καμένα απ΄τα λόγια που δεν είπα
κι αυτά τα σακατεμένα χέρια είναι που όλα τ΄αγκάλιασαν
όσο για κείνη την ουλή στον αυχένα μου
ά, μη μου θυμίζετε
πως έζησα τριανταπέντε χρόνια, κάτω απ΄τη λαιμητόμο
της καρδιάς μου.

Γεγονότα, λόγια, πρόσωπα, σημαίες, χειρονομίες
μας έκρυψαν τον έναν απ΄τον άλλον – πού είσαι, σύντροφε
Χιλιάδες δρόμοι διασταυρώνονται κι η ομοιομορφία σκέπασε
Σα χιόνι την πολιτεία.
Κι όμως εγώ κι εσύ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν κι
εσένα
και σαν εμένα
υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί
εμείς κρατάμε μες στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια
τις τύχες του κόσμου. Να το θυμάσαι αυτό.

…………

Και πες τους, σύντροφε, δε φέρνω κανένα μήνυμα.
Απλώς
τον ανθρώπινο πόνο
υπενθυμίζω.

Συμφωνία Αρ.1
Τάσος Λειβαδίτης,
1957

Η νίκη κατά της δύναμης

Εάν αναλογισθεί κανείς τι ως τώρα λατρευόταν ως «υπεράνθρωπο πνεύμα», ως «μεγαλοφυΐα», τότε καταλήγει στο θλιβερό συμπέρασμα, πως γενικά η πνευματικότητα της ανθρωπότητας έπρεπε να ήταν κάτι πολύ χαμηλό και πενιχρό: τόσο λίγο πνεύμα χρειάστηκε ως τώρα για να αισθανόμαστε ανώτεροι απ΄αυτούς! Άχ, πόσο φτηνή είναι η δόξα της «μεγαλοφυΐας»! Πόσο γρήγορα ιδρύθηκε ο θρόνος της, πόσο γρήγορα η λατρεία της έγινε συνήθεια! Ακόμη γονατίζουμε μπροστά στη δύναμη – σύμφωνα με παλιά συνήθεια σκλάβων – και ωστόσο, εάν πρόκειται να διαπιστωθεί ο βαθμός της αιτίας της λατρείας, αποφασιστική σημασία έχει μόνο ο βαθμός της λογικής μέσα στη δύναμη: πρέπει να υπολογίσουμε μέχρι ποιού βαθμού έχει υπερνικηθεί η δύναμη από κάτι ανώτερο και τώρα πια την εξυπηρετεί ως όργανο και μέσο της!


Αλλά για μια τέτοια μέτρηση υπάρχουν ακόμη πολύ λίγα μάτια, μάλιστα τις περισσότερες φορές θεωρείται ακόμη η μέτρηση της μεγαλοφυΐας ως ένα ανοσιούργημα και έτσι πάντοτε συντελείται ίσως ό,τι πιο ωραίο στο σκοτάδι και βυθίζεται, μόλις που γεννήθηκε, σε αιώνια νύχτα – εννοώ, το θέαμα εκείνης της δύναμης που μια μεγαλοφυΐα χρησιμοποιεί όχι για έργα, αλλά για τον εαυτό της σαν έργο, δηλαδή για το δαμασμό της, για την κάθαρση της φαντασίας της, για την ταπείνωση και εκλογή ενός πλήθους θεμάτων και εμπνεύσεων. Ακόμη είναι ο μεγάλος άνθρωπος ακριβώς στο πιο μεγάλο, αυτό που απαιτεί λατρεία, αόρατος όπως ένα πολύ μακρινό αστέρι: η νίκη του κατά της δύναμης μένει δίχως μάτια και συνεπώς χωρίς τραγούδι και τραγουδιστή. Ακόμη δεν έχει καθοριστεί η ιεράρχηση του μεγέθους για όλη την περασμένη ανθρωπότητα.


Φρ. Νίτσε,
Αυγές,
αφ. 548, 1881

Η απάτη κατά την ταπείνωση

Προκάλεσες στον πλησίον σου μια βαθιά θλίψη και κατάστρεψες ανεπανόρθωτα μια ευτυχία – και τώρα προσπαθείς να κατανικήσεις τη ματαιοδοξία σου με το να πας σ΄αυτόν, ταπεινώνεσαι μπροστά του, παραδίνεις μπροστά του την απερισκεψία σου στην περιφρόνηση και νομίζεις, πως έπειτα απ΄αυτή τη σκληρή, για σένα εξαιρετικά δύσκολη σκηνή, όλα έχουν βασικά αποκατασταθεί – ότι η δική σου εκούσια ζημιά της τιμής ξοφλάει την ακούσια ζημιά της ευτυχίας του άλλου : μ΄αυτό το αίσθημα φεύγεις ικανοποιημένος και με αποκαταστημένη την αρετή σου. Ωστόσο ο άλλος έχει όπως πριν τον βαθύ πόνο του, δε βρίσκει καμιά παρηγοριά σ΄αυτό, πως εσύ είσαι απερίσκεπτος και του το ΄χεις ομολογήσει, θυμάται μάλιστα το οδυνηρό θέαμα που του πρόσφερες, όταν περιφρονούσες τον ίδιο τον εαυτό σου μπροστά σ΄αυτόν, σαν μια νέα πληγή που τη χρωστάει σε σένα – ωστόσο δε σκέπτεται εκδίκηση και δεν καταλαβαίνει πως είναι δυνατόν να εξομαλυνθεί κάτι ανάμεσα σε σένα και σ΄αυτόν!


Βασικά έπαιξες εκείνη τη σκηνή μπροστά σε σένα τον ίδιο και για σένα τον ίδιο: είχες γι αυτό προσκαλέσει ένα μάρτυρα πάλι για τον εαυτό σου και όχι γι αυτόν, - μην εξαπατάς τον εαυτό σου!


Φρ. Νίτσε,
 Αυγές (σκέψεις για τις ηθικές προκαταλήψεις)
 αφ. 219,1881

Ντουέτο

Εγώ τω αδελφιδώ μου,
και επ΄εμέ η επιστροφή αυτού.

Ο χρόνος δεν είναι φίλος τελευταία, και ποιος είναι θα μου πείτε, κι έτσι δυστυχώς τη διαφορά ενός ντουέτου από ένα ζευγάρι, θα χρειαστεί να την πετάξουμε στο κύμα ελεύθερη, μέχρι νεωτέρας, μέχρι δηλαδή να βρεθεί ο χρόνος να γραφτεί κάτι γι αυτή τη σημαντική διαφορά. Ριζική διαφορά. Όσοι την είδαν ευτύχισαν και δυστύχησαν.

Για το πιο κάτω ντουέτο, απορίας άξιον παραμένει, πως δεν παίρνουν φωτιά να καούν
αμφότεροι ενώ παίζουν.










« Ο αγαπημένος μου κατέβηκε στον κήπο του,
σε βραγιές μυριστικά,
για να βοσκήσει το κοπάδι του στους κήπους
και για να μαζέψει κρίνα.
Εγώ είμαι του αγαπημένου μου κι αυτός
δικός μου
Που βόσκει το κοπάδι του στα κρίνα»
Άσμα Ασμάτων

Νεκρός διάλογος

«Είπα την αλήθεια.»
«Ποιάν αλήθεια;»
«Είπα πως δεν είναι αλήθεια, αν μου ζητείται να πω την αλήθεια.»
«Η αλήθεια πρέπει να λέγεται.»
«Την είπα.»
«Είπες τη δική σου αλήθεια. Η δική σου αλήθεια, δεν είναι στ΄ αλήθεια.»

Το σώμα

(για τον φίλο Άνευ. δεν θα μπορούσα να αποδόσω με περισσότερη ακρίβεια, όσα είπαμε με τα λόγια)

Πιστεύω

"Πιστεύω,

στην υγρασία της Νύχτας

στ’ αγάλματα που ταξιδεύουν μέρα-νύχτα, μες σε δαπανηρές συσκευασίες

και στα κλειστά παράθυρα, εργοστασίων που απεργούν.

Πιστεύω,

στην λιτανεία των αυτοκινήτων

στα νευρικά σφυρίγματα ενός εγκαταλελειμμένου αστυφύλακα

και στην οσμή από σελίδες των σχολικών βιβλίων.

Πιστεύω,

στις ποιητικές ανθολογίες

στις διαφημίσεις ταυρομαχιών του ‘35

και στα σημάδια του κορμιού σου, που φανερώνουν έρωτα. Τέλος.

Πιστεύω,

στον θάνατο της μνήμης

και στην ανάσταση των επιθυμιών, εν μέσω ρόδων, γιασεμιών και υακίνθων

Και τούτο εγένετο,

Αμήν."

"Πότε θ' ανθίσουνε τούτοι οι τόποι

Πότε θαρθούνε καινούργιοι ανθρώποι

να συνοδεύσουνε τη βλακεία

στην τελευταία της κατοικία;"

(«Τα σχόλια του Τρίτου - Μάνος Χατζιδάκις», εκδόσεις «Εξάντας»)

από : http://roadartist.blogspot.com/2010/10/blog-post.html

Ο γρίφος των πολιτικών

Δεν ξέρω αν σας αρέσουν οι μαθηματικοί γρίφοι. Πήρα χθες ένα βιβλίο, με τίτλο «Την Κυρία ή την Τίγρη & άλλα αινίγματα μαθηματικής λογικής» του Raymond Smullyan, το οποίο αποτελεί, όπως αναφέρει στο εσώφυλλο, συλλογή προβλημάτων – παραδόξων, μεταγρίφων, αινιγμάτων συνδυαστικής – της σύγχρονης μαθηματικής λογικής (Gödel, Tarski).

Το πρώτο κεφάλαιο, το οποίο επιχειρεί να μας προσγειώσει ομαλώς στο θέμα, τιτλοφορείται «Εξυπνάδες – παλιές και νέες». Έχει και δυο καρδιούλες πάνω από τον τίτλο για να μην καταλάβουμε τι μας περιμένει!
Παραθέτω εδώ το δεύτερο κατά σειρά (και επίκαιρο), σχετικά απλό, εισαγωγικό αίνιγμα. Την απάντηση θα την γράψω αργότερα.


Ο γρίφος των πολιτικών
Σε ένα πολιτικό συνέδριο έλαβαν μέρος εκατό πολιτικοί. Ο κάθε πολιτικός ήταν είτε διεφθαρμένος είτε τίμιος. Μας δίνονται τα εξής δύο στοιχεία:

1. Τουλάχιστον ένας από τους πολιτικούς ήταν τίμιος.
2. Σε οποιοδήποτε ζεύγος πολιτικών, τουλάχιστον ένας από τους δύο ήταν διεφθαρμένος.

Μπορούμε να συμπεράνουμε από τα δύο αυτά δεδομένα πόσοι από τους πολιτικούς ήταν τίμιοι και πόσοι διεφθαρμένοι;

(σας διαβεβαιώ πως η απάντηση είναι εξίσου επίκαιρη...)


Απάντηση:

1 τίμιος, 99 διεφθαρμένοι.

Η συνθήκη ότι οποιοδήποτε ζεύγος πολιτικών περιλαμβάνει τουλάχιστον έναν διεφθαρμένο συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει ζεύγος τιμίων. Αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί να υπάρχει πέραν του ενός τίμιου.

(ενδιαφέρουσα λύση γρίφου και για άλλα…ζευγαρώματα)

«Παλιμπαιδισμός»

Είναι ο δικός μου τρόπος να αρνούμαι. Να μη σέρνομαι στα πατώματα, να μην απαισιοδοξώ, να μη γίνομαι μίζερη, και να μην αφήνομαι να μεν τραβά η ευαισθησία μου απ΄το μανίκι. Κάθε φορά που κάτι μου λέει, άστα να πάνε, η ζωή δεν αλλάζει, έχασες,πάλι τα ίδια, ρωτάω τον εαυτό μου τι θα έκανα αν τώρα ήμουν 18 χρονών; Γιατί αυτό που είμαστε ποτέ δεν αλλάζει, ότι κι αν μας έρχεται στο κεφάλι, όσο συχνά και να μας έρχεται. Θέλω να θυμάμαι ποια ήμουν γιατί αυτό που ήμουν είμαι και τώρα.
Κι αν δεν είμαι, πάει να πει πως κάτι καλό έχασα. Κι όχι πως η ζωή μου την βγαίνει αλλιώς. Ούτε πως πρόκειται να αλλάξει ποτέ κάτι. Απλά θα χάσω μη αξιοπρεπώς. Τίποτ΄ άλλο.

Ω, τι ωραία μέρα!

Όταν βρίσκεις στο γραφείο σου (καθώς και στα γραφεία των υπολοίπων) φωτοτυπημένη την ανακοίνωση του ανδρός Γιώργου Λιλλήκα για τις δηλώσεις Χριστόφια περί εισβολής. Γίνεσαι Τούρκος κάνοντας τη σκέψη πως αυτό αποτελεί σύσταση προς δια-φώτιση καθώς και γιατί γνωρίζεις πως η κίνηση δεν έγινε από κάποια αφέλεια αλλά είναι επαναλαμβανόμενα στοχευμένη!


Όταν ο έξυπνος που διέδωσε την ανακοίνωση, σε όοολο τον όροφο, την έχει φωτοτυπήσει από το προσωπικό του μέιλ, και εσύ βλέπεις ποιος μπάσταρδος είναι. (να πάτε στην επαγρύπνηση να ξεστραβωθείτε ).

Όταν κάνεις μόκο, και αφήνεις εσύ δωράκι πάνω στα γραφεία, το μέρος της ομιλίας Μακαρίου στο Συμβούλιο Ασφαλείας με την καυτή λέξη, συνοδευόμενο από αυτοσχέδιο ποιηματάκι αφιερωμένο στο Γιώργο, φωνάζοντας δυνατά : μωράαα, σκεφτείτε το, γίνεται!

Όταν δεν μιλά κανείς για δέκα συνεχόμενα λεπτά.

Όταν μετά απ΄αυτό, μετατρέπεται το γραφείο σου σε θερινό σινεμά, και οι φωνές σας ακούγονται στον πάνω, κάτω και στους ορόφους του διπλανού κτηρίου.

Όταν ακούς το τελικό επιχείρημα : «ναι, αλλά ο Μακάριος εν ήταν ανθέλληνας, γι αυτό μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτό τον όρο!» και εξακολουθείς να ζεις.

Όταν τα μαζεύεις να φύγεις και φεύγοντας ακούς το αμίμητο από τους φωνασκούντες : «γειά σου, αγάπη μου!» μα τίποτε τσίππαν; Εν να μου πεις ήταν να θκιαβάζουν ανακοινώσεις του Λιλλήκα αν είχαν τσίππαν;

Όταν το ανέκδοτο συνεχίζεται αφού μαθαίνεις πως ο Σαμαράς, εξέδωσε επίσης ανακοίνωση! Δεν έγινε γνωστό αν η ανακοίνωση μοιράστηκε στους δρόμους από γνωστά στελέχη ελληνικής αριστερής  παράταξης.

Όταν έρχεται καπάκι, η ανακοίνωση του Ε.ΛΑ.Μ (Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο) η οποία σε καλεί στην οδό Δημοσθένη Σεφέρη – δήμαρχος Λευκωσίας βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το χτίσιμο του πρώτου ΓΣΠ – με το σύνθημα:

«Ας τους δώσουμε στους Νεοκύπριους (προσπαθήστε να το πείτε αυτό δέκα φορές συνεχόμενες, να δούμε αν βγαίνει) να καταλάβουν ότι αυτήν που αποκαλούν εισβολέα, είναι η μητέρα πατρίδα μας!»

Όταν έρχεται ο Μεντβιέντεφ στην Κύπρο και όλοι οι ΑΚΕΛικοί νοιώθουν μια φούντωση μια φλόγα γιατί ο Μεντβιέντεφ είναι ρώσος και ο Πρόεδρος επιτέλους θα μιλήσει!!!

Όταν περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις να δεις, θα πάνε οι ΕΔΟΝίτες στην αντιδιαδήλωση της φασιστικής Ε.ΛΑ.Μ ή θα πάνε πάλι οι αναρχικοί να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, γιατί τα ΕΔΟΝόπουλα μελετάνε τα προκαταρτικά κείμενα του Συνεδρίου του Κόμματος, στα οποία, οι φασιστικές οργανώσεις τύπου Ε.ΛΑ.Μ εξισώνονται με το αναρχικό κίνημα;;;

Ο ιδεώδης όρος

…Όλ΄ αυτά που είν΄ αισθητά πάνω σε μένα παρακμάζουν όταν πεθάνω• το σώμα μου γίνεται ένα σηπόμενο πτώμα που όζει• μα όταν η διαδικασία της φθοράς τελειώσει παρουσιάζομαι στα βλέμματα αυτών που με αγάπησαν σαν μια σειρά ωραίων κρυστάλλων. Ο ιδεώδης όρος είναι ένα αιώνιο κρύσταλλο που κατορθώνεται μόνο με την τελική του παρακμή. Η λέξη – εικόνα είναι σαν μια ζωντανή ανθρώπινη ύπαρξη• δημιουργεί επηρεάζει κα μεταβάλλει το περιεχόμενό της. Μια καθημερινή, πεζή λέξη, μια λέξη που έχει χάσει τον ήχο της και την περιγραφικότητα των εικόνων της, χωρίς να έχει φτάσει ακόμα να γίνει ένας ιδεώδης όρος, είν΄ ένα όζον, ένα σηπόμενο σώμα.


Υπάρχουν ελάχιστοι ιδεώδεις όροι διότι υπήρξαν και ελάχιστες ζωντανές λέξεις• όλη η ζωή μας είναι γεμάτη πτώματα λέξεων που μυρίζουν ανυπόφορα• η χρήση αυτών των λέξεων μας μολύνει με πτωμαΐνη, διότι η λέξη είναι η άμεση έκφραση της ζωής…

«Η μαγεία των λέξεων», Αντρέι Μπέλυ




(δεν γνωρίζω πότε ακριβώς θα επιθυμήσω να μετακινήσω το απόσπασμα της συγκεκριμένης ανάρτησης από τη θέση του! Γι αυτό το λόγο, λέω να πάρω τη disdaimona ένα ωραίο μυστικό ταξίδι μετ΄επιστροφής, στους ωραίους κρυστάλλους των ματιών των αγαπημένων μου, που μου θυμίζουν λέξεις δικές τους, κι όχι το αντίστροφο. Εσείς, κάντε το χατίρι στον εαυτό σας να διαβάσετε αυτό το βιβλίο. 32 μόνο σελίδες αναλόγως οράσεως βεβαίως, όπως πάντα)

Μάθημα Θρησκευτικών

«Οι Θεοί έπλητταν και δημιούργησαν τον άνθρωπο. Ο Αδάμ έπληττε μόνος και έτσι δημιουργήθηκε η Εύα. Ο Αδάμ έπληττε μόνος, κι έπειτα ο Αδάμ και η Εύα έπλητταν μαζί• ύστερα ο Αδάμ και η Εύα με τον Κάιν και τον Άβελ έπλητταν οικογενειακώς, έπειτα ο πληθυσμός του κόσμου αυξήθηκε και οι άνθρωποι έπλητταν μαζικά. Για να διασκεδάσουν την πλήξη τους συνέλαβαν την ιδέα να χτίσουν έναν πύργο τόσο ψηλό ώστε να φτάσει ως τον ουρανό. Η ιδέα αυτή ήταν πληκτική ευθέως ανάλογα με το ύψος του πύργου, και συνιστά τρομερή απόδειξη του πως η πλήξη πήρε το πάνω χέρι»


«Either/Or», Kierkegaard Sören

Αλληλεγγύη

Αυτός που ταΐζει τους φτωχούς στο πνεύμα, που ευλογεί τον ελεήμονα αγνώμονα ξένο, πως νοιώθει άραγε; Δεν ξέρω. Έχω χάσει προ καιρού την ικανότητα να συναντώ την ανθρώπινη πνευματική πενία, κι ας ακουστεί όπως ακουστεί, να κάνω τον βηματισμό προς τα πίσω. Δεν ξέρω πια να κατεβαίνω σκαλιά, σκέφτομαι πως έχω χάσει για πάντα αυτή την ικανότητα. Ο άνθρωπος χρειάζεται να κοιτάζει που και που σε μια ευθεία. Δεν μπορούμε για πάντα να προσποιούμαστε πως βρίσκουμε σημαντικό κι ενδιαφέρον να σηκωνόμαστε απ΄εκεί που οι άλλοι νομίζουν πως πρέπει να βρισκόμαστε. Ο ελεήμονας αγνώμονας ξένος είναι ένα καρκίνωμα για όσους δεν ταυτίζουν τη ζωή με την αναζωογόνηση. Γιατί να σου μιλήσω; Πες ένα λόγο καλό γιατί να το κάνω. Ποιος σου ΄πε πως το χώμα της καθημερινότητας επί της ψευδούς δικής σου ουσίας, είναι η δική μου τροφή; Ποιος σου΄πε πως το να διαφωνήσουμε αποτελεί με οποιοδήποτε τρόπο ένα κάποιο θέμα; Διαφωνώ μαζί σου από οίκτο, το καταλαβαίνεις αυτό; Μη μου τρίβεις στη μούρη πως τώρα συζητάμε σαν άνθρωποι και πως θα γίνει αλλιώς, αφού μιλάμε με στόχο την πειθώ επί του χ ζητήματος. Είπα εγώ πως θέλω να σε πείσω; Μιλάμε γιατί τρως ψίχουλα για παντεσπάνι, γι αυτό μιλάμε. Κι όχι γιατί υπάρχει κάτι που να μας αφορά αμφότερους.


Έτσι η κάθε μέρα. Όπου ο χρόνος συρρικνώνεται στα απολύτως απαραίτητα της σιωπής και των λόγων. Είναι ευλογημένοι όσοι ξέρουν ακόμα ν΄ανεβοκατεβαίνουν τη σκάλα. Σκέφτομαι πως η γραφή και η διδασκαλία αφορούν μια κάποια τέτοια ευλογία.

Η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων είναι το ευθυτενές βλέμμα που μας κρατά.

Do vale à montanha

From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
through houses through fields
through farms through fountains
you walk yourself allied
From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
through black cliffs
behind and in front
you walk secretly
From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
through desert fields
without horizons
you walk freely
From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
through indigenous paths
through rivers without bridge
you walk alone
From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
because has no end
with no one to describe
you walk in me
From the valley to the mountain
from the mountain to the hill
horse of shadow
monk knight
through desert fields
without horizons
you walk freely
without horizons
you walk freely
horse of shadow
monk knight
because has no end
with no one to describe
you walk in me
aaai monk knight
through black cliffs
through rivers without bridge,
you walk in me

Fernando Pessoa

 
 

Ποιός μας προσκαλεί;

Τι εστί Παγκύπριο Εθνικολαϊκό! Απελευθερωτικό Μέτωπο (Π.Ε.Α.Μ), το οποίο διατηρεί γραφείο στην οδό Ακαδημίας στην Αθήνα (πόσο πάνε εκεί τα ενοίκια άραγε, κάνουν σκόντο για τους αγωνιστές;) και το οποίο φιλοξενείται αύριο στην Αρχιεπισκοπή σε εκδήλωση για τα 50χρονα της Δημοκρατίας την οποία προσφωνεί ο Gold Cyprus Mouth αρχιεπίσκοψ Χρυσόστομος;


Γνωρίζει κανείς, ποια είναι η συντονιστική επιτροπή αυτού του μη-τόπου και ποιοι το χρηματοδοτούν;
Να ξέρουμε πόσο βαθιές είναι και οι «χαρακιές» του…

(επίσης, γνωρίζει κανείς, ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;)

Λευκή παράκληση...

Φίλε μου,
οι γυναίκες έχουν χειραφετηθεί. Και εργάζονται. Στις δύο το πρωί που τηλεφωνείς μπορεί να εργάζονται. Πόσο δε μάλλον που τηλεφωνείς με απόκρυψη και δημιουργείς μοιραία ύποπτες σκέψεις περί της επικινδυνότητας σου. Γιατί παίρνεις και άγριες ώρες και είσαι τυχερός που είμαι ξύπνια γιατί δουλεύω!!! Δεν είσαι όμως καθόλου τυχερός αν δεν ξέρεις πως μέχρι τις δύο το πρωί οι άνθρωποι κουράζονται όταν δουλεύουν. Δεν έχω χρόνο για να κάνω και νεύρα. Επειδή ξέρεις πως δεν μπορώ να σε πάρω πίσω και ξέρω πως θα το διαβάσεις αυτό, πληζ, αν έχεις να πεις κάτι πες το, έτσι κι αλλιώς αποφεύγω γενικώς να τρώω πρωινό, δεν θα σε φάω. Μου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο την ώρα που εργάζομαι να πρέπει να διερωτώμαι ποιος στο διάολο με παίρνει τέτοια ώρα, όταν οι άνθρωποι λογικά κοιμούνται.
Και το τραγούδι δεν είναι για σένα. Έχεις αργήσει. Ή μίλα ή σταμάτα να παίρνεις.
Ή καλύτερα σταμάτα να παίρνεις.

Ο Γάμος

Μη από τρέλλα μη θαρείτε από διεστραμμένο παράπονο αλλά από το δικαίωμα.

Αλλά η πιο ευλογημένη ώρα για γάμο είναι αυτή εδώ.
Που ολωνών μας οι ζωές τελείωσαν η θυγατέρα μου πλάγιασε στο νερό και τα αρσενικά μου.

Εκείνα τα μικρά σώματα με τα γαλάζια πλευράκια έχουν για πάντα θαφτεί γιατί αυτά που είδες έρχεται η ώρα και τα ξεχνάς αλλά πώς να ξεχάσεις αυτά που δεν είδες πώς τα ξεχνώ.
Αλλά όλα αυτά θέριεψαν τον γάμο μου κι έκαναν πιο απαραίτητο το γάμο με μαχαίρια! θα ξεκοιλιάσω το θεό κι αρπάζω.

Με το μακρύ του ράμφος ο θεός μου το άρπαξε το δικαίωμα μου.
Υπόμεινα αυτόν τον θεό που ό,τι θέλει κάνει και τον παραφυλάω σ΄αυτόν εδώ τον γάμο.
Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος κι έχει ένα δικαίωμα που δεν χαρίζεται και με καμμιάν αγάπη με καμμιά συμφορά δεν αλλάζει και δεν πεθαίνει.

Κι αν το δικαίωμα πεθαίνει και πια δεν ωφελεί.
Τότε έρχεται η ώρα του γάμου.
Τότε ακόμα πιο πολύ με κυριεύει το δικαίωμα το ερεθίζω και το αγριεύω κι όσο κι αν έχει λυώσει και βρωμά κι ακριβώς τότε ακόμα πιο πολύ.
Ντέφι και το βροντώ και τότε η τάξη του κόσμου θα εξουσιαστεί από το δικαίωμα γιατί εγώ είμαι άνθρωπος κι έχω δικό μου νου κι άλλος ο νους του κόσμου.

Ό,τι απομένει στον άνθρωπο είναι το άχρηστο δικαίωμα κι ούτε καν έναν άλλο άνθρωπο θα έχει ποτέ παρόλο που όλους τους ανθρώπους ο άνθρωπος τους γεννά κι όσο πιο άνθρωπος είναι όπως εγώ πιο πολύ τους γεννά.

Όμως όλοι οι άνθρωποι γίνονται φως μέσα σ΄ένα φως κι ό,τι μου απέμεινε είναι το αφανισμένο μου δικαίωμα και διεκδικώ.

Με χρέος μπολιάζω τον κόσμο τον παραδίνω στο αιώνιο χρέος! δεν τον προστατεύω πια.
Ήρθε ο καιρός να χωρίσουν μέχρι θανάτου ο νους του ανθρώπου από το νου του κόσμου κι έτσι χώρισα από τον κόσμο και φεύγω ρημαγμένη αλλά με μανία.
Αλλά υπερήφανη αφού κανείς δεν θα περηφανευτεί κι ούτε ο θεός θα περηφανευτεί ότι με πρόδωσε.

Η μορφή της ολοκαίνουρια και λεία και οι κινήσεις της σαν να ήταν μικρές τροχιές κεριών έτσι ευλύγιστη.

Ο Γάμος, Γ.Χειμωνάς

Χρωστούμενα

I

Θα ΄μαι πάντως στην ώρα μου για την εκτέλεση της ποινής, αλλά κάθε ανθρώπινη διήγηση καταπονεί• αφήστε με λοιπόν να ψάξω τα ράφια, αφού οπουδήποτε μπορεί να κρύβεται η αθωότητα ενός ανθρώπου, ιδίως αν έχει πάρει αμέτρητες φορές την Υδρόγειο στο μαξιλάρι του, μήπως βρει επιτέλους, τα τραγούδια που του εξαφάνιζαν στοίβες χρεόγραφα ανεξήγητων χρεών.


II

Δεν μπορεί, οι ουρανοί κάτι περισσότερο ξέρουν για να ΄χουν τόση θλίψη, και τι θα ΄χες κάνει τη ζωή σου αλήθεια, αν δεν υπήρχαν οι ουρανοί να την κρύβεις• γιατί καταδιωκόμαστε• κι οι πενταροδεκάρες που μαζεύαμε τραγουδώντας παιδιά τα κάλαντα, έρχεται η ώρα που πρέπει να επιστραφούν με τόκους εκατό καταχρεωμένων ζωών, γι αυτό κι εγώ αφήνω απαθής, ν΄απαγχονίζονται οι μέρες μου – για να μην μικροζωούν σε βάρος μου οι κλέφτες κι οι κλεπταποδόχοι – ενώ τις νύχτες καθυστερώ συλλέγοντας μαργαρίτες κα προσευχόμενος ή πίνοντας έναν ωκεανό, για να΄χω μια δική μου θάλασσα να ταξιδεύω, ή μένοντας ακίνητος για ν΄αποφύγω το μοιραίο, αφού από τη Βασιλεία των Ουρανών αποκλείστηκα τότε που έκλαψα γοερά, αντί να επευφημήσω.


III

Κύριε, δώσε μια συνοπτική διαδικασία στη καταδίκη μας – το έλεος με τόσους αιώνες δοσίλογων έχει διανεμηθεί κι οι μέρες δεν ρωτούν αν μπορείς ανά πάσα στιγμή να υποδύεσαι τον ζωντανό.


IV

Κάποτε όμως θα γράψουμε ένα τραγούδι χωρίς ίσκιους και θα΄ναι καλύτερα ν΄αποσυρθούμε μετά. Μα κι αν δεν το γράψουμε, ας αποσυρθούμε, μήπως μπορέσουμε να το σχεδιάσουμε στον ορίζοντα σαν ένα φύλλο από παιδικό τετράδιο, αφού από παιδικές μουντζούρες φαίνεται να ΄γινε ο Κόσμος, γιατί η Ελευθερία, περισσότερο κι απ΄το Θεό, δεν κάνει ποτέ λάθος.


«Η κυρία με την τήβεννο
και άλλα βλοσυρά πρόσωπα»
Γιώργος Τσαγκάρης

Η εκδρομή...

Πρωί μεσημέρι και βράδυ

Ο Ελύτης λέει, κρατούσε τις προτάσεις του μισοτελειωμένες για μήνες. Έψαχνε την κατάλληλη λέξη για μήνες. Ανάθεμά με αν είχα καταλάβει όταν το διάβαζα, τι σήμαινε αυτό.

Χρόνια μετά κατάλαβα, πως ο Ελύτης ήταν βαθιά μορφωμένος και ήξερε, πως οι λέξεις λύνουν και δένουν τους ανθρώπους πισθάγκωνα και πως η Ποίηση διατελεί συχνά το ρόλο του μεταξένιου σχοινιού τους.
Στους φιλολογικούς κύκλους, τα μεταξένια σχοινιά, εξακολουθούν να μοιράζονται αβέρτα και δωρεάν. Οι φιλολογικοί κύκλοι αρέσκονται πολύ στον επιστημονικό τους ρόλο. Διδάσκουν τις λέξεις δεμένες δωράκι με εγχειρίδια αναλύσεων επί των αναλύσεων. Οι λέξεις στο μεταξύ δραπετεύουν από το παράθυρο για να γλυτώσουν, σε καμιά κάμαρα κανενός μυστήριου εραστή τους να διασωθούν. Γιατί ο εραστής απλούστατα δε θα τις πουλήσει για τα αργύρια ούτε στη γύρα των επιστημονικών «κύκλων». Να ψάξουμε επ΄αυτού τη σχέση του κύκλου με τον κόμπο.
Θέλω να πω, πως οι λέξεις – δραπέτες, έχουν κι αυτές τους λόγους τους να μη μας κάθονται. Κάνουν κι αυτές τη δική τους «σεξουαλική επανάσταση» γιατί πως θα γίνει αφού, «χρόνια πολλά, μετά την αμαρτία, που την είπαν αρετή μέσα στις Εκκλησίες και την ευλόγησαν» να εξακολουθούμε εμείς, στα επιστημονικά μας πηγαδάκια, να στήνουμε προξενιό να τις παντρεύουμε. Δεν παντρεύονται οι λέξεις. Οι λέξεις συνηγορούν να σου ανοίξουν το δρόμο να περάσεις. Ως εδώ.

Έτσι και ο ανελέητος πόλεμος για τα νοήματα αποκτά την πραγματική του αξία.
Να ένα αξίωμα για φιλοσόφους, τρεις φορές τη μέρα πριν το γεύμα, παρακαλώ!

: «Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζέ την για πόρνη»

Κάπου εδώ ανάμεσα σ΄αυτές τις λέξεις θα στήσεις το προσωπικό φιλοσοφικό σου οδηγό. Όχι στους ορισμούς των εγχειριδίων. Διάβαζε λέει πολύ Χάιντεγκερ ο Ελύτης. Μη μου το λες! Άντε τώρα, τρέχα γύρευε εσύ τον Ελύτη σαν καροτάκι στη μύτη του Χάιντεγκερ. Ή το ανάποδο.

«Όταν οι λέξεις συμφέρουν λογάριαζέ τις για πόρνες.» Ορέγονται με ασταμάτητη όρεξη και τρώνε ανελέητα. Και δε σου μένει πια τίποτ΄άλλο, εκτός από το να ορίσεις επιτυχώς, τι έπαθες και βαρυστομάχιασες. Κι αφού βαρυστομάχιασες, κάνεις κι ένα ντοκτορά στη Φιλοσοφία να ξαλαφρώσεις! Για το πότε η Φιλοσοφία θα βγάλει τη μάχαιρα να μας κυνηγήσει άγνωστον! Άγνωστο επίσης παραμένει αν οι ψυχαναλυτές έχουν φτιάξει την κρύπτη τους.

(απρόσμενο μήνυμα μιας δεινοπαθούσας λέξης : get a life!)

Ο Τρωικός πόλεμος

Τουλάχιστον αν ζούσαμε από την ανάποδη
να τα βλέπαμε όλα ίσια; Μπα. Η αναποδιά
έχει μια μονιμότητα πεισματική
αποτελεί όπως λέμε τον κανόνα.
Όπου σημαίνει ότι αν καταφέρνουμε να ζούμε
βέβαια ζούμε από τις εξαιρέσεις.
Προσποιούμαστε ότι δεν συμβαίνει τίποτε
ακριβώς για να συμβεί επιτέλους κάτι
έξω και πάνω από τη χλεύη.

Ένα κεράσι την ώρα που χειμάζονται
μέσα του όλες οι αθλιότητες
και αυτό στο πείσμα τους καθάριο παντοδύναμο
άψογο λάμπει δείχνοντας
ποια θα μπορούσε να ΄ταν η υπεροχή του ανθρώπου.

Η σταγόνα το αίμα κάθε Απρίλιο
δωρεάν και για όλους.

Δυστυχείς εμπροσθοφύλακες και ανάστροφοι
οδηγοί των βαρέων οχημάτων τ΄ουρανού
ως και τα σύννεφα είναι ναρκοθετημένα
το νου σας: από μας η άνοιξη εξαρτάται.

Να ξαναδώσουμε στα πόδια μας το χώμα.
το πράσινο στο πράσινο τον άνθρωπο του Νεάντερνταλ
στον άνθρωπο του Νεάντερνταλ. Δεν ωφελούν πια οι μυώνες
θέλει αγάπη θηριώδη
θέλει πήδημα τίγρισσας μες τις ιδέες.
Όσο υπάρχουνε Αχαιοί θα υπάρχει μια ωραία Ελένη
και ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός.

Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος.

Μαρία Νεφέλη, Οδ. Ελύτης

Αδυναμίες

Μετά σου λέει, οι γυναίκες είναι το αδύνατο φύλο! Ok guys! Πείτε μας μόνο πότε το θέλετε.Πριν ή μετά; :-)

Kalinixta Kypros Καλημέρα να λες

Παραθέτω δύο σημερινά κείμενα «προβολείς» από την κυπριακή μπλογκόσφαιρα.

Το πρώτο ανήκει στον κ. Χρίστο Κ. Σενέκη, μέλους της Κ.Ε του ΔΗΚΟ και το δεύτερο στον Γιώργο Στρατή. Καλή ανάγνωση και καλή ψαριά!

 
Οι παγίδες στις προτάσεις Χριστόφια για το "Περιουσιακό" του Χρ. Σενέκη


Οι προτάσεις Χριστόφια για το «Περιουσιακό» υιοθετούν, πλήρως, την ξεδιάντροπη νουθεσία που υπάρχει στα έγγραφα Ντάουνερ ότι η κατοχύρωση του δικαιώματος της Ιδιοκτησίας πρέπει να είναι «επιφανειακή». Δηλαδή, να γίνεται αναφορά στην κατοχύρωση του δικαιώματος στις αρχικές παραγράφους ως «θέση αρχής», όμως με αστερίσκους και υποσημειώσεις να γίνεται σχεδόν αδύνατη η άσκησή του.

Παράδειγμα αυτής της λογικής αποτελεί η εύηχη «θέση αρχής» ότι «αναγνωρίζεται πλήρως το δικαίωμα ιδιοκτησίας των περιουσιών που επηρεάστηκαν» και ότι «οι ιδιοκτήτες περιουσιών θα αποφασίζουν ελεύθερα (σ.σ. πιο κάτω θα εξετάσουμε πόσο «ελεύθερα») για την τύχη τους».

Μετά, όμως, υπεισέρχονται τα κριτήρια που αναιρούν, σχεδόν ολοκληρωτικά, τη «θέση αρχής»: Δεν επιστρέφονται οι περιουσίες που χρησιμοποιούνται για σκοπούς «δημόσιας ωφέλειας». Αν η περιουσία χρησιμοποιείται ως κατοικία από τον σημερινό «χρήστη» (σ.σ. υιοθέτηση της πάγιας τουρκικής απαίτησης για αντικατάσταση του όρου «σφετεριστής» με τον όρο «χρήστης» διότι, σε βάθος χρόνου, ο «χρήστης» αποκτά δικαιώματα, σε αντίθεση με τον όρο «σφετεριστής» που παραπέμπει σε παράνομη εκμετάλλευση περιουσίας που δεν του ανήκει), τότε ο «χρήστης» μένει στην περιουσία καταβάλλοντας ενοίκιο, μέχρι να γίνουν διευθετήσεις για μεταστέγασή του. Τραγελαφικότερη περίπτωση, αν η περιουσία χρησιμοποιείται από τον «χρήστη» για βιοποριστικούς σκοπούς, τότε θα πρέπει να δοθεί χρόνος για να βρεθεί άλλη περιουσία από την οποία ο χρήστης να μπορεί να έχει ανάλογο εισόδημα! Εξού και η παροχή «δικαιώματος» στον σημερινό «χρήστη» να αποδείξει ότι η ικανοποίηση της επιθυμίας τού ιδιοκτήτη τού προκαλεί δυσανάλογη «ταλαιπωρία»...

Επίσης, δυσχέρεια στην άσκηση του ατομικού δικαιώματος της Ιδιοκτησίας θα προκαλέσουν και οι εξής πρόνοιες των προτάσεων Χριστόφια: Αν η περιουσία έχει αναπτυχθεί ή βελτιωθεί εν μέρει, τότε ο ιδιοκτήτης αποκαθίσταται μόνο στο τμήμα που δεν έχει αναπτυχθεί ή αν επιθυμεί πλήρη αποκατάσταση τότε θα πρέπει να καταβάλει αποζημίωση ίση με την αξία των βελτιώσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μέγιστη έκταση περιουσίας που επιστρέφεται σε ε/κ ιδιοκτήτη στο τ/κ κρατίδιο είναι 7.500 τ.μ. και αν ακόμα και αυτά τα 7.500 τ.μ. δεν διεκδικηθούν μέσα σε δύο χρόνια, τότε αυτά δεν αποκαθίστανται.

Τέλος, άμεση επιστροφή θα δικαιούνται μόνο οι πρόσφυγες των οποίων οι περιουσίες δεν χρησιμοποιούνται από σημερινούς «χρήστες» ή ήταν πέραν των 10 χρονών όταν έχασαν την περιουσία τους. Δηλαδή, υιοθετούμε, μερικώς, την αιρετική αντίληψη ότι εξασθενεί το δικαίωμα ιδιοκτησίας στα τέκνα!

Είναι φανερό ότι όλοι οι ανωτέρω περιορισμοί πλήττουν τον πυρήνα του ατομικού δικαιώματος της Ιδιοκτησίας, υπό την έννοια ότι ουσιαστικά το καταργούν ή καθιστούν δυσχερή την άσκησή του. Και όλα αυτά, στον 21ο αιώνα που όλα τα Συντάγματα των προοδευμένων κρατών διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή του…

http://senekkis.blogspot.com/2010/09/blog-post_16.html


Γράμματα, πνεύματα, νεύματα. Πού πάεις; , του Γιώργου Στρατή


Συνεχίζω πάνω στο ίδιο θέμα γιατί εν σημαντικό. Υποστηρίζεται ευρέως ότι χωρίς την υπογραφή μας τίποτε εν γίνεται, για αυτό πρέπει να κάτσουμε στα αυκά μας τζαι να κόψουμε τες υποχωρήσεις. Το πρόβλημα με τούτη τη συλλογιστική εν ότι βασίζεται σε δυο πυλώνες ψεύτικους. Ο πρώτος εν ότι η κατάσταση εν αλλάσσει, άρα όσα χρόνια τζαι να περάσουν μπορούμε να σφυρούμε αδιάφορα. Ο δεύτερος εν ότι χωρίς να δεχτούμε εμείς δεν μπορεί να υπάρξει νομικά ομαλή κατάσταση. Εν θεμελιακά λάθη τούτα, οπότε τζαι το συμπέρασμα εν λανθασμένο.

Στο προηγούμενο κείμενο έγραφα ότι «[ε]ννα γίνεται αυξανόμενα δύσκολο ο ελληνοκύπριος τάδε γενιάς πρόσφυγας να πάει σε διεθνές δικαστήριο να κερδίσει τον τάδε γενιάς έποικο με το επιχείρημα ότι το δικαίωμα του στην ιδιοκτησία της γης που εγέννησε τον προ(πολλαπλασιάστε τάδε φορές)-πάππο του εν πιο ισχυρό».

Σύμφωνα με τους νομικιστές, τα δικαιώματα του πρόσφυγα δε σβήνουνται αυθαίρετα με το πέρασμα του χρόνου, τζαι θα αναγνωρίζουνται πάντα διεθνώς μέχρι να πιεστεί η Τουρκία να τα σεβαστεί, εχτός αν τα εγκαταλείψουμε μόνοι μας. Η σκληρή πραγματικότητα εν ότι πριν να κλείσει ο μήνας (στες 8 του Μάη έγραψα το κείμενο, στες 27 του Μάη εφκήκε η απόφαση) το ίδιο το ΕΔΑΔ αποφάσισε άλλωσπως.

Το δικαστήριο ανάμεσα σε άλλα εσημείωσε ότι «while an applicant does not necessarily have to be the owner of the ‘home’ for the purposes of Article 8, it may nonetheless be relevant in such cases of claims to ‘homes’ from the past that he or she can make no claim to any legal rights of occupation or that such time has elapsed that there can be no realistic expectation of taking up, or resuming, occupation in the absence of such rights».

Εμείς μπορεί να μεν εσπουδάσαμε νομική στο Sheffield και το Nottingham αλλά δκυο εγγλέζικα μιλούμεν τα. Αν το δικαστήριο θεωρήσει ότι δεν υπάρχει ρεαλιστική προσδοκία να ξαναπάεις σπίτι των προγόνων σου τότε μπορεί να αποφασίσει ότι το δικαίωμα σου στην πατρογονική εστία επήε περίπατο.

Μπας τζαι εν εμετάφρασα σωστά, το ΕΔΑΔ έρκεται να εφαρμόσει την ερμηνεία πάνω στη συγκεκριμένη υπόθεση. «For almost his entire life, the applicant has been living elsewhere. The fact that he might inherit a share in the title of that property in the future is a hypothetical and speculative element, not a concrete tie in existence at this moment in time». Παρόλο που το δικαστήριο αναγνωρίζει ότι ο κύριος Ασπρόφτας έζησε τα παιδικά του χρόνια τζιαμαί, τζαι ότι δυνητικά σε κάποια χρόνια μπορεί να κληρονομήσει το σπίτι, πάλε η χρονική απόσταση τζαι η συνεχιζόμενη κατοχή εν αρκετά για να μεν παραβιάζεται το δικαίωμα του στην πατρογονική εστία.

Μερικά σχόλια τζαι τελειώνω.

Δεν θεωρώ ότι ο δικηγόρος του κυρίου Ασπρόφτα ήταν ανίκανος. Όσο καλός τζαι να ήταν η απόφαση θα ήταν η ίδια.

Παρόλο που η σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν άλλαξε καθόλου, εγώ έχασα με μια μονοκοντυλιά του ΕΔΑΔ ένα που τα δικαιώματα μου. Νόμιμα τζαι διεκπεραιωτικά, χωρίς την υπογραφή μου.

Πολλοί, βλέποντας να αποδεικνύεται αλόγιστη η στρατηγική εξαναγκασμού της Τουρκίας σε λύση μέσω των διεθνών δικαστηρίων, υποστηρίζουν ότι εν η πολιτική της κυβέρνησης που φταίει. Ο σκοπός τους είναι να παρασυρθούμε σε συζήτηση εσωτερικής κατανάλωσης, ενώ η ουσία εν ότι με το ίδιο το επιχείρημα που βρίσκουν να δικαιολογηθούν παραδέχουνται με τον πιο άμεσο τρόπο ότι τα διεθνή δικαστήρια επηρεάζουνται τζαι κινούνται μέσα στην πολιτική αρένα. Παραδέχουνται επιτέλους ότι το ΕΔΑΔ κινείται μέσα στη σφαίρα της διεθνούς πολιτικής, μέσα σε πολιτικά συμφέροντα που ρέουν, τζαι μαζί τους τζαι οι αποφάσεις του.

Το ΕΔΑΔ ήδη επαράγραψε το δικαίωμα των ακτημόνων προσφύγων στην πατρογονική εστία. Σε άλλη απόφαση είπε ότι οι ιδιοκτήτες πρέπει να προσφύγουν στην επιτροπή αποζημιώσεων, τζαι αν δεν το κάμουν ως το 2011 θα χάσουν μονίμως (ξαναδιαβάστε τζαι υπογραμμίστε, μονίμως) το δικαίωμα προσφυγής τους στο ΕΔΑΔ.

Ίσως πρέπει να εγκαταλείψουμε τη νομικίστικη στρατηγική όσο μας μένουν ακόμα θετικά νομικά προηγούμενα. Ίσως πρέπει να σταματήσουμε να περιπαίζουμε τον κόσμο ότι τα διεθνή δικαστήρια εν μέσα στη γυάλλα ή αποτελούνται που εξωγήινους, πριν να έρτουν να μας παραγράψουν με τον πιο τελεσίδικο τρόπο τζαι το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Εδοκιμάστηκε η στρατηγική με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, τζαι εξίσου πανηγυρικά εγύρισε εναντίον μας.

Αφήνω τες πιο σημαντικές ερωτήσεις για το τέλος: Μήπως κάποιοι οφείλουν μια δημόσια συγνώμη στους ακτήμονες πρόσφυγες που πλέον εχάσαν το διαίωμα στην πατρογονική εστία; Μήπως κάποιοι οφείλουν επιστροφή χρημάτων στους ιδιοκτήτες αιτητές που εκδιωχθήκαν που το ΕΔΑΔ με την εντολή να παν στην επιτροπή αποζημιώσεων; Μήπως κάποιοι οφείλουν μια δημόσια συγνώμη σε όλους τους ιδιοκτήτες πρόσφυγες που λόγω της αλόγιστης τζαι καταστροφικής τους τακτικής πρέπει να διαλέξουν μεταξύ του να προσφύγουν στην επιτροπή αποζημιώσεων μέχρι το 2011 ή να χάσουν δια παντός το δικαίωμα προσφυγής στο ΕΔΑΔ;

http://www.epanenosi.com/index.php/archives/1048

Τα σονέτα του σκοτεινού έρωτα, Ο Λόρκα

Τα φιλμάκια δεν είναι αντάξια του περιεχομένου τους. Ο Μίνως Θεοχάρης όμως που τραγουδά,είναι καθόλα αντάξιος.
(Για τον Ποδηλάτη που ακούει τις νυχτερινές ώρες και για όλους τους νυχτερινούς)

Πολιτικά θέλγητρα

Αυτές είναι οι αρχές μου, κι αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες.

Groucho Marx

Οι μηχανισμοί του κράτους και η ιδεολογία του έθνους.

• Τι είναι το συνεκτικό στοιχείο που συγκρατεί, συγκολλά και αναπαράγει το Έθνος – Κράτος;

• Ποιες είναι οι συγκεκριμένες κρατικές/πολιτειακές δομές (κοινωνικές, ιδεολογικές, πολιτικές, οικονομικές, νομικές) που συμβάλλουν στη δημιουργία και όξυνση ή αντιθέτως στην άμβλυνση των «εθνοτικών/εθνικών» συγκρούσεων;

• Πως μπορεί να κατανοηθεί το εθνικό ζήτημα ως ιστορικό ζήτημα και πως μπορεί να γίνει κατανοητό στην σημερινή εποχή, την εποχή των διεθνικών ή υπερεθνικών ολοκληρώσεων και της ευρωπαϊκής ενοποίησης;

• Ποιος ο ρόλος της ιδεολογίας στην ερμηνεία του εθνικιστικού φαινομένου;

• Ποιος ο ρόλος της Αριστεράς στην «επίλυση» του εθνικού ζητήματος;

• Ποια η στάση των δημοκρατικών και αριστερών δυνάμεων σε πολύπλοκα ζητήματα και πως τοποθετούνται απέναντι στα, φαινομενικά τουλάχιστον, αξεπέραστα διλλήματα όπως αντι-εθνικισμός ή αντι-ιμπεριαλισμός;

• Πως αντιλαμβανόμαστε τις διεργασίες για ενοποίηση, ενσωμάτωση της ΕΕ, και πως μεταβάλλονται τα σύγχρονα έθνη – κράτη;

Στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Η Διαλεκτική του Έθνους – Κράτους και το Καθεστώς Εξαίρεσης» ο Νίκος Τριμικλινιώτης με μια - έσωθεν της σπάνια εκλεκτής, αριστερής διανόησης του τόπου – 17ετή έρευνα, «ξεψαχνίζει» κυριολεκτικά τα πιο πάνω ερωτήματα. Το βιβλίο (αφού έχω τελειώσει το πρώτο κεφάλαιο) κατάλαβα πως δεν κάνει για καθαρούς μπλοκκεράδες, κάνει όμως για καθαρά και ακριβά σκεπτόμενους! Είναι των εκδόσεων Σαββάλας και φαντάζομαι θα πωλείται στα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία, τουλάχιστον της Λευκωσίας και της Λεμεσού. Δεδομένου, πως η παρουσίαση του βιβλίου, θα γίνει στις 29 Σεπτεμβρίου στη Λευκωσία και στις 14 Οκτωβρίου στη Λεμεσό, θεώρησα αναγκαία αυτή την αναφορά, για όσους από μας «παλεύουμε» μ΄αυτά τα ερωτήματα και διατηρούμε την αξίωση για αξιοπρεπείς απαντήσεις. Πρέπει να πω, πως διάβασα το πρώτο κεφάλαιο απνευστί. Ξέροντας όμως πως πρέπει να το ξαναδιαβάσω. Όσο πιεσμένα κι αν είναι τα ωράρια του καθενός μας, αυτές οι δουλειές δεν πρέπει να μένουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Όχι μόνο μπλόκκινγκ, ας κάνουμε και μια συζήτηση live σαν άνθρωποι. Επί της ουσίας!

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην επανέλθω γι΄αυτό το βιβλίο. Ούτε πρόκειται να χάσω καμιά από τις δύο παρουσιάσεις!


Οι εκδόσεις Σαββάλας και το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας

σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου:
Η Διαλεκτική του Έθνους-Κράτους & το Καθεστώς Εξαίρεσης
Κοινωνιολογικές & Συνταγματικές Μελέτες γιατην Ευρω-Κυπριακή Συγκυρία & το Εθνικό Ζήτημα

του Νίκου Τριμικλινιώτη

Στις 29 Σεπτεμβρίου, Ώρα 7.30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο Σαββάλα,

Αλκαίου 15 (Λεωφ. Γρίβα Διγενή, πλησίον Ξεν. EUROPA)

Παρουσιάζουν:
Αλέκος Μαρκίδης
Τάκης Χατζηδημητρίου
Τουμάζος Τσιελεπής

Συντονίζει ο Ιωσήφ Παγιάτας

και

Στις 14 Οκτωβρίου, Ώρα 7.30 μ.μ. στο Δημοτικό Μέγαρο Λεμεσού


Παρουσιάζουν:
Νεοκλής Συλικιώτης, υπουργός εσωτερικών
Χρίστος Στυλιανίδης, βουλευτής
Αντρέας Παναγιώτου, κοινωνιολόγος
Νίκος Περιστιάνης, κοινωνιολόγος

Χαιρετισμός: Αντρέας Χρίστου, δήμαρχος Λεμεσού

Συντονίζει ο Χρίστος Ευθυμίου

Duffy & Melody

Ω, ξενέρωτα!

Ξύπνησα και έχω κέφια. Ξύπνησα και έχω κέφια σημαίνει πρέπει να περιπαίξω, πληζ λλίο μόνο, με τον αυτοσαρκασμό μου είμαι συνεπής, άρα δικαιούμαι!

Διαβάζω : Αρχαία Ελληνική Ερωτική Ποίηση, σειρά: Βιβλιοθήκη του Έρωτα, εκδ. Καστανιώτη.

 Ο Έρωτας

Ο έρωτας μου τίναξε
τον νου σαν άνεμος του βουνού που πέφτει στις
βελανιδιές.
Σαπφούς, Έρωτας

Ο Αντέρωτας

Ήρθες, κι εγώ σε λαχταρούσα
και δρόσισες την ψυχή μου που ΄καιγε ο πόθος.
Σαπφούς, Ήρθες

Ο Ξενέρωτας

Ο μύθος της ελευθερίας. Τοξικές σχέσεις – τοξικές κοινωνίες.

Το σύστημα κτυπά στην καρδιά και μπορεί να νικηθεί μόνο απ΄το ίδιο σημείο.

Ξεκινώντας από μια γενική θεώρηση του «μύθου» της ελευθερίας με στόχο όχι την κατάλυση αυτής, με την έννοια πως η ελευθερία αποτελεί μύθο, αλλά την απομυθοποίηση των στοιχείων σύσταση του όρου, εντός της συναισθηματικού και πρακτικού μας βίου, αντιμετωπίζω τις λεγόμενες συγκεκριμένες εστίες ή μορφές μέσω/στις οποίες, η κατάσταση της ελευθερίας, (το μέτρο της παρουσίας ή της απουσίας της), μπορεί να αποδειχθεί. Έρχομαι δηλαδή αναγκαστικά αντιμέτωπη, κυρίως με το θεσμό της οικογένειας, τις σχέσεις των ζευγαριών, των παιδιών με τους γονείς, και βέβαια το καθεστώς της κληρονομικής ιδιοκτησίας.


Καθορίζω εξ αρχής, ως κομβικά σημεία στις σκέψεις μου για την ελευθερία, πρώτο : την πρακτική - προσωπική και κοινωνική ελευθερία, και δεύτερο : την εξουσία και άρα την προσάρτηση/εξάρτηση του ατόμου, στα πλαίσια του οικογενειακού άγραφου και γραπτού νόμου, στις ερωτικές σχέσεις καθώς και στη κοινωνική ζωή στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας.

Με απλά λόγια, θα άρχιζα με αυτό: η τοξική εξάρτηση εντός μιας οικογενειακής ή προσωπικής σχέσης, δεν είναι μια εύκολα ανιχνεύσιμη κατάσταση, γιατί αποτελεί κυρίως διαδικασία, στην οποία το άτομο που εξουσιάζει και το άτομο που εξουσιάζεται βρίσκονται σε συνεχή «αλληλεξάρτηση» και σε ένα κύκλο αλληλεπιδράσεων ο οποίος εγκλωβίζει την ορατότητα των δεδομένων της σχέσης.

Η εξάρτηση δεν είναι καταναγκασμός. Είναι εθελούσια παραδοχή και αναγνώριση του φορέα της εξουσίας και άρα προϋποθέτει σε κάποιο μέτρο την «ελεύθερη επιλογή» του εξαρτώμενου.

Η δε «ελεύθερη επιλογή» ενός εξαρτώμενου θα μπορούσε να καθοριστεί ως εξής: διαδικασία κατά την οποία, η κρίση, η ατομική συνείδηση και η προσωπική θέληση, διαμορφώνονται από προ-δεδομένα περιεχόμενα, με τρόπο ώστε, αυτά τα περιεχόμενα να μην αποτελούν «υλικό προς επεξεργασία» με στόχο τη διαμόρφωση μιας καινούριας, άλλης προσωπικότητας,(στις σχέσεις γονέα-παιδιού), η μια ισότιμης ερωτικής συν-εύρεσης, αλλά να αποτελούν και να ισχύουν ως δεσμευτικές νόρμες για την κρίση, τη θέση και τη θέληση του ατόμου.

Θα εντόπιζα εδώ, μιλώντας αυστηρά προσωπικά, γιατί μου είναι εντελώς αδύνατο, να σεβαστώ εκ βαθέων, το νοητικό, συναισθηματικό και ηθικό «σύστημα» των ατόμων, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως «δεξιοί» ή ως δεξιοί θρησκευόμενοι, είτε φέρονται ως τέτοιοι εξ αριστερών.
Πρέπει όμως, από κάπου αλλού ν΄αρχίσω, για να φτάσω σ΄αυτό…

Οι εκφάνσεις της αστική αντίληψης για την ελευθερία, στηρίζονται κυρίως σε μια αντιφατική θεωρία, σύμφωνα με την οποία, οι νόμοι της ζωής καθορίζονται από τη συνύπαρξη/σύνθεση της ούτω καλούμενης «εσωτερικής ελευθερίας» και της ούτω καλούμενης «εξωτερικής ελευθερίας». Ο κόσμος αποτελεί τη διαίρεση των εσωτερικών και των εξωτερικού φαινομένων σε δύο ανεξάρτητους τομείς, από τους οποίους εν τέλει προκύπτει, πως ο ένας αποτελεί τον κόσμο της ελευθερίας ενώ ο άλλος τον κόσμο της ανελευθερίας.

Ο κόσμος της ελευθερίας ως δυνατότητας, ορίζεται ως ο εσωτερικός κόσμος του ατόμου, είτε ως μέλους του βασιλείου της Λογικής, είτε ως μέλλοντος μέλους του βασιλείου του Θεού.

Ο «εξωτερικός» εαυτός, δηλαδή ο άνθρωπος ως μέλος της κοινωνίας και μέρος της φύσης, ορίζεται ως το ον που εξέπεσε από τον «πνευματικό» ή τον θεολογικό παράδεισο, φορέας της αμαρτίας ή της λήθης του εαυτού, ο εκ φύσεως κακός και κατ΄επέκταση κύριος και «φυσικός» υπαίτιος της αδικίας, του πόνου, των πολέμων. της πείνας, του ανταγωνισμού κ.λ.π

Αυτοί τώρα οι δύο υποτιθέμενοι κόσμοι, σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, δεν βρίσκονται σε παραλληλία ή σε διαδοχή μεταξύ τους. Τελούν υπό τους όρους της αιτίας και του αποτελέσματος ή της αιτίας και της τιμωρίας, κατά τον Νίτσε, και άρα κάποιος προϋπάρχει του άλλου, με την έννοια πως ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος, προκαθορίζονται από όρους μιας ιδρυτικής μεταξύ τους σχέσης.

Με απλά λόγια, αν εγώ ως έλλογο ον ή ως Χριστιανή, μπορώ να είμαι τελείως ελεύθερη μόνο εσωτερικά, πρέπει σαν μέλος του εξωτερικού κόσμου να είμαι ανελεύθερη, γιατί η απόλυτη ελευθερία του ατόμου στον εξωτερικό κόσμο θα σήμαινε ταυτόχρονα την απόλυτη απελευθέρωση του από το Θεό καθώς και από την συνεπαγόμενη υποδούλωση του στο διαστροφέα/φίδι/διάβολο.

Δεν είναι ποτέ δυνατή, κατ΄αυτή την έννοια, η απελευθέρωση του ανθρώπου μέσα στην ιστορία από τη μια, και από την άλλη, η προσπάθεια/αίτημα για μια τέτοια απελευθέρωση θεωρείται αρνητική, εγωιστική, «υλιστική», μη πνευματική προσπάθεια.

Έτσι κι αλλιώς, αν το μέτρο που κρίνει τον άνθρωπο, είναι το μέτρο της ελευθερίας, αυτός θα κριθεί σε μια άλλη ζωή, στη ζωή της θεϊκής βασιλείας, καθότι καμιά κοινωνική κατάσταση δεν αντιπροσωπεύει ούτε μπορεί οποτεδήποτε να αντιπροσωπεύσει το βασίλειο του Θεού, το βασίλειο της καθεαυτής ελευθερίας.

Είναι για αυτό ακριβώς που η Πίστη ή η εσωτερική ελευθερία, θεωρείται απρόσβλητη από τον εξωτερικό υφιστάμενο κόσμο. Για να φτάσουμε στην αντιστροφή αυτής της «ένθεης» αρχής, πως δηλαδή, η εγκόσμια εξουσία και τάξη, είτε δίκαια πράττει είτε άδικα δεν μπορεί να βλάψει την ψυχή, αφού δεν κρίνει την καθεαυτή ελευθερία/σωτηρία της ψυχής μας.

Ο εσωτερικά ελεύθερος άνθρωπος τίθεται μ΄αυτό τον τρόπο, υπεράνω του εγκόσμιου νόμου. Σε κάποιες δε περιπτώσει η ζωή θεωρείται πολύ ωμά, ως ανοχή ή οικειοθελής υποταγή και συμμόρφωση, ως πέρασμα προσωρινό προς την ελευθερία.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της υπεροχής θα ενταχθεί αργότερα το μοντέλο του μεμονωμένου ελεύθερου οικονομικού υποκειμένου, του ιδιώτη.

Φτάνουμε λοιπόν στα εξής συμπεράσματα:
1. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ορθολογικές μεθόδους για τον έλεγχο της κοινωνίας και της φύσης αλλά η κοινωνική ζωή παραμένει στο σύνολό της παράλογη αναπόφευκτα.

2. Σε ένα διπλό κόσμο ελευθερίας – της εσωτερικής και της εξωτερικής – αποδεχόμαστε τη διπλή ηθική του κόσμου. Ο άνθρωπος διαχωρίζεται από τα έργα του. Μπορεί να είσαι εκμεταλλευτής αλλά εσωτερικά καλός και ηθικός άνθρωπος.

3. Η ανελευθερία και η ανισότητα είναι συνέπεια της φύσης της ίδιας της ελευθερίας, η οποία μπορεί να υπάρξει μόνο εσωτερικά.

4. Αφού καμιά εξωτερική συνθήκη δεν μπορεί να με κάνει ελεύθερο ή ενάρετο αρνούμαι τον εξωτερικό κόσμο ως φύσει εχθρικό προς την εσωτερική μου ουσία. Η ελευθερία και η αρετή σε πλήρη αντιδιαστολή με την κοινωνία των ανθρώπων και το σώμα μας.

5. Η ελευθερία δεν αποτελεί Πράξη. Ελεύθερος είναι αυτός που πιστεύει. Άρα η μόνη δυνατή πράξη ελευθερίας είναι αυτή που προηγείται της Πίστεως και καμιά άλλη. Μόνο οι πράξεις που μας κάνουν αρεστούς στον Θεό είναι πράξεις ελευθερίας. Είναι οι λεγόμενες ασκήσεις του σώματος και του πνεύματος. ΄Η ελεήστε τον φτωχό ή δίνε για να παίρνεις κ.ο.κ

Πρόκειται για αντιλήψεις βαρύνουσας σημασίας, που έχουν ενσωματωθεί με χίλιες διαφορετικές μάσκες, στις αντιλήψεις μας για τις κοινωνικές, διαπροσωπικές, οικογενειακές μας σχέσεις. Είναι οι αρχές μιας συλλογιστικής που καθορίζει εντέλει την πλήρη «εμπορευματοποίηση» των κοινωνικών μας σχέσεων.

Ποια είναι η λέξη που κολλά σαν δικό της ρούχο στην ελευθερία; Η δικαιοσύνη.
Όταν λοιπόν η ελευθερία, υπερβαίνει της εγκόσμιας τάξης πραγμάτων είναι πολύ εύλογο να υποθέσουμε, πως και το δίκαιο παίρνει τη μορφή μιας ανεξάρτητης από τις συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις επιθυμητής μεν, αδύνατης δε κατάληξης στην ιστορική εξέλιξη. Πόσο μάλλον, που εδώ εμπλέκεται και το λεγόμενο «αν θέλει ο Θεός», η αμετάλλακτη Θεϊκή Βούληση.

Τι γίνομαι λοιπόν εγώ ή εσύ ή εμείς όταν αμφισβητούμε την πιο πάνω συλλογιστική, όταν επιλέγουμε την ανταρσία και την ανυπακοή στις υφιστάμενες κοινωνικές σχέσεις; Στην καλύτερη των περιπτώσεων– αμαρτωλοί. Η κοινωνική ανταρσία θεωρείται παράπτωμα χειρότερο των άλλων θανάσιμων αμαρτημάτων, της λαγνείας, της κλοπής, του φόνου κ.λ.π. (να και οι λίστες των αντιφρονούντων στην αστυνομία), γιατί ενώ τα πιο πάνω αμαρτήματα προσβάλουν κάποια τμήματα του συνόλου, η αμφισβήτηση των εξουσιαστικών μηχανισμών, προσβάλλει κατευθείαν τον πυρήνα του ηθικού/νομικού/κοινωνικού συστήματος.

Έτσι το πολύ το Κύριε Ελέησον, η σωτηρία της ψυχής, η εσωτερική ελευθερία του ανθρώπου μόνο φαινομενικά και ψευδεπίγραφα τον ανυψώνει στον ύψιστο βαθμό της αξιοπρέπειας. Στην πράξη τον καθιστά ανίσχυρο και αναποτελεσματικό απέναντι στα αληθινά ζητήματα της πραγματικότητας, αφού το φυσικό βασίλειο της δικαιοσύνης και της ισότητας διαχωρίζεται εξ΄ορισμού από την κοινωνική ευθύνη και ζωή των ανθρώπων.

Να το πούμε απ΄την ανάποδη. Τι είναι αυτό που συντηρεί τη συνοχή της εγκόσμιας τάξης πραγμάτων; Η υπακοή! Και στο κέντρο αυτής της συνοχής η αστική οικογένεια, μέσα στους κόλπους της οποίας θα διαμορφωθεί το παιδί-ο καινούριος άνθρωπος, μέσω των μηχανισμών της ενοχής και της τιμωρίας, της αμαρτίας και της σωτηρίας.
Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου!


Η ευθύνη για την κοινωνική συνοχή καθώς και για την ενδεδειγμένη πειθαρχία προς όφελος της σωτηρίας της ψυχής μας, περιέρχεται στην οικογένεια και φυσικά, βάση των ιεραρχικών δομών της αστικής και θρησκευόμενης οικογένειας, πρώτα στον πατέρα και μετά στη μητέρα.

Το φυσικό οικογενειακό περιβάλλον, το δώρο της τεκνοποίησης ως νόμιμου ανταλλάγματος του μυστηρίου του γάμου, τείνει να εμφανίζεται και να εγκαθιδρύεται λόγω ακριβώς της «φυσικότητας» του περιβάλλοντος της οικογένειας, ως απορρέων λογικός νόμος ενός άλλου «φυσικού» νόμου
αυτονόητου και αιώνιου. Του Θείου Νόμου. Εν ολίγοις, η υποταγή του ατόμου στην εγκόσμια εξουσία καταλήγει να νοείται ως «φυσική», αυτονόητη και αιώνια – τουτέστιν αναπότρεπτη – στο βαθμό ακριβώς που αντιγράφει όλες αυτές τις ιδιότητες της υποταγής στην ενδοοικογενειακή ιεραρχική εξουσία του πατέρα. Αμφότερες – εγκόσμια και οικογενειακή ιεραρχία – προέρχονται από την ίδια θεϊκή πηγή.

Αν αμφισβητηθεί το κύρος των γονέων αμφισβητείται στο πρόσωπο τους, το κύρος της κυρίαρχης εγκόσμιας λογικής και τάξης.

Οι γονείς, νομιμοποιούνται να τιμωρούν, να εγκρίνουν, να κατακρίνουν, να αποφασίζουν, να διατάζουν, να κατέχουν, να ορίζουν τον κόσμο των παιδιών τους, γιατί η τεκνοποίηση είναι καθαγιασμένη από τον Θεό, όπως και ο γάμος, μα πάνω απ΄όλα, γιατί είναι μια πράξη μυστηρίου με στόχευση! Στόχος αυτής, η καθυπόταξη της παιδικής θέλησης και της ανάπτυξης της προσωπικής κριτικής σκέψης, που ως αποτέλεσμα έχει, το ύψιστο αμάρτημα : την ανυπακοή και την ανταρσία. Πρώτα στην οικογένεια και μετά στην κοινωνία.

Ο οικογενειακός ηθικός νόμος ορίζει να τιμώνται οι γονείς, λες και σου παραχωρείται τίτλος ευγενείας αφού ερωτευτείς, παντρευτείς και γεννήσεις, τίτλος τιμής ο οποίος παραχωρεί και την εξουσία της δύναμης, που θα λυγίσει τον υποτιθέμενο εκ γενετής εγωισμό των αμαρτωλών παιδιών, ούτως ώστε να γίνονται ταπεινά, πράα και ικανά να κυβερνώνται και να υπακούουν στα μελλοντικά τους αφεντικά/μέντορες.

Η εξάρτηση, λοιπόν, όπως ορίστηκε πιο πάνω, σε συνδυασμό με την εκμετάλλευση της αδυναμίας των παιδιών παρουσιάζεται ως «εμφυτευμένη» στο θείο έδαφος της οικογένειας. Έχει και όνομα. Τη λένε αγάπη.

Η πραγματικότητα των αντιθέσεων της κοινωνίας στην οποία θα ενταχθούν μελλοντικά τα παιδιά ως ενήλικες, μεταβάλλεται σε μια επίφαση φυσικής και θεϊκής ιεραρχίας! Πολύ περισσότερο δε, που η εξάρτηση καμουφλάρεται σε υποχρέωση μιας ευγνώμονος ανταπόδοσης για τις «ευεργετικές, αγαπητικές, παροχές» της οικογενείας. Καθότι ο καλός Θεός μας «συντηρεί», μέσω της υποταγής μας στην εξουσία των γονέων, με προστασία, ασφάλεια και τα υπάρχοντα και μη εξαιρετέα περιουσιακά στοιχεία των τελευταίων.

Υπακοή-Εξάρτηση-Αγάπη. Πως αλλιώς να πω αυτό το τρίγωνο; Το τρίγωνο των μέσα μας Βερμούδων! Χρειάζομαι και εισαγωγικά. Για τη συγκεκριμένη «αγάπη». Η οποία παίρνει τη θέση μιας άλλης αγάπης, χωρίς εισαγωγικά. Με αποτέλεσμα, η Αγάπη ως θεμελιώδης όρος ύπαρξης του ανθρώπου να σημαίνει περισσότερο τον φόβο που τον λέμε σεβασμό για να αρέσει στ΄αυτιά μας, το δέος και τα εξ αυτών συναισθήματα. Γιατί όπως η ανυπακοή, θεωρείται το έσχατο αμάρτημα, έτσι και η υπακοή-εξάρτηση-αγάπη, θεωρείται το ανώτερο επίτευγμα της αστικής οικογένειας αλλά και του αστικού κράτους. Ο εκ φύσεως «κακός, φθονερός, διεστραμμένος» ανθρώπινος νους, αντιτίθεται στην υποταγή, και να που βρήκαμε που ακριβώς είναι πιο εύκολο να τον πετύχουμε : στην κούνια.


Έχω γι αυτό έντονα την αίσθηση, πως στη βάση των κοινωνικών εξουσιαστικών μηχανισμών, θα βρούμε μαζεμένους πολλούς ψυχολογικούς καθορισμούς αγαπητικής φύσεως. Η συντήρηση, η ευημερία και το δίκαιο μεταφέρονται στη σφαίρα του «μεμονωμένου ή μόνου ανθρώπου» εντός των οικογενειακών, υλικών και συναισθηματικών συμφερόντων, και μετατρέπονται σε ιδιοτελείς σκοπούς, οικοδομούνται δε σε ένα σύστημα «αμοιβαίας εξάρτησης» η οποία προστατεύει το άτομο από την χαώδη κοινωνία και την κοινωνία από τη – κατά την κρίση της – αυθαίρετη και συμπτωματική ή άναρχη ανατροπή του στάτους της ανελευθερίας της.

Θεωρώ την αστική οικογένεια καθώς και τις επιτρεπόμενες από την αστική ηθική, ερωτικές σχέσεις, ως την ρίζα ενός δέντρου των ηθών που σάπισε, γιατί μόνο στα πλαίσια αυτών των σχέσεων, υπάρχει ακόμα η δυνατότητα διαμόρφωσης εκείνων των χαρακτηριστικών με τα οποία το άτομο γίνεται φορέας του διχασμού της εξωτερικής ανελεύθερης καθολικότητας και της εσωτερικής υποτιθέμενης ελευθερίας. Η οικογένεια δε, όπως και οι επι «καλού σκοπού» ερωτικές σχέσεις είναι και οι μοναδικοί παροχείς μιας διεστραμμένης εξωτερίκευσης της εσωτερικής ελευθερίας αφού αυτό που προσδίδει θέση και «πρόσωπο» στο μέλος της οικογένειας μέσα στην κοινωνική ομάδα είναι η κληρονομική ιδιωτική ιδιοκτησία που του παρέχεται. Με την έννοια πως, η κληρονομημένη ιδιωτική ιδιοκτησία δεν είναι απλά το μέσο ικανοποίησης των αναγκών του ατόμου, αλλά είναι η πρώτη εκδήλωση της επίσημης εγγραφής του ως κοινωνικού μέλους. Η ιδιοκτησία γίνεται αυτοσκοπός και ταυτοποιείται με τον κοινωνικό προσδιορισμό του ανθρώπου. Έχουμε έτσι μια τριπλή ταυτοποίηση. Της εξωτερικής ελευθερίας ως κατοχής πλούτου, της ιδιοκτησίας ως μέτρου επιτυχούς ένταξης στην κοινωνία αλλά και αυτού του ίδιου του δικαιώματος στην ιδιοκτησία με αυτό που νοεί ο αστικός νους ως κοινωνικό δικαίωμα. Σε βαθμό τέτοιο, που ο ελάχιστος έστω υπαινιγμός για την πιθανότητα δόμησης μιας κοινωνίας πέρα αυτών των ταυτοποιήσεων να θεωρείται από ανεδαφικός μέχρι… σατανιστικός. Το απολυταρχικός σε αντιδιαστολή με τον «ελεύθερος» ας μην τον πω, γιατί πήξαμε από ελευθερία…

Υπηρετώντας λοιπόν ο άνθρωπος, δυνάμει μιας αιώνιας φυσικής τάξης της κληρονομικότητας, τα υπάρχοντα του και της οικογένειάς του, υποτίθεται πως υπηρετεί ταυτοχρόνως και την κοινωνία στο σύνολο της, εφόσον γίνεται προστάτης των ιδιωτικών και κοινωνικών αλληλεξαρτήσεων.

Τα πολιτικά και θρησκευτικά συντάγματα φαίνεται έτσι να απορρέουν από την φύση των ανθρώπων και δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά απ΄αυτά που είναι, χωρίς να διαταράξουν την «ανθρώπινη φύση». Στην περίπτωση δε, που η κοινωνία και το κράτος πάσχουν και από θεοκρατικές εμμονές, όπως δηλαδή η Αγία Νήσος Κύπρος, καταργείται και η ελάχιστη προσπάθεια εκλογίκευσης του συστήματος των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων και δομών. Αλλά ακόμα κι αυτών των προσωπικών μας σχέσεων.

Θεέ και Κύριε!

Τι άλλο θα ακούσουμε! Όχι πάντως κάτι πολύ νέο! Πατρίς και θρησκεία και οικογένεια όπου, σε κράτη σαν και το δικό μας, η θρησκεία αποκτά μια ακόμα πιο εξέχουσα, στο τρίο των εγκόσμιων εξουσιών, θέση. Η οποία μας μαθαίνει, έμμεσα, έμμεσα πάντα, πως για τους θείους σκοπούς της ο Θεός, χωρίς εμείς να το ξέρουμε, με κάποιο τρόπο προνοεί για την κοινωνία και τους νόμους της, που εμείς ματαίως, τα είπαμε, φαντασιωνόμαστε πως θα ελέγξουμε. Αυτός ο τρόπος λέγεται : «εκλεκτοί και σπάνιοι άντρες της ιστορίας». Αυτοί οι άντρες της ιστορίας, όνομα και μη χωριό, είναι οι φορείς, με ένα μυστικιστικό θα έλεγα τρόπο, της εθνικής ψυχής. Έχουμε δίπλα από τη θεοκρατία και ένα φαινόμενο που θα το έλεγα «παραδοσιοκρατία» ή «οικογενειοκρατία». Γιατί ο Θεός, σε συμφωνία με το χριστεπώνυμο πλήρωμα που προσεύχεται νυχθημερόν μας στέλνει αυτούς τους άντρες; Μα επειδή ο άνθρωπος εν γένει, είναι υπερβολικά κακός, άπληστος, αμαρτωλός και ανάξιος να καθορίσει τη ζωή του. Εξάλλου ο άνθρωπος έχει δουλειές. Μεγαλώνει τις επιχειρήσεις του, σώζει τη ψυχή του και αγοράζει γκόμενες.

Θα το αφήσω μέχρι εδώ. Για τις ερωτικές σχέσεις απαιτείται μια άλλη ανάρτηση, με καθαρό μυαλό. Και προσοχή.

Θα κλείσω αυτό το κείμενο, με κάτι που είπε ο Νίκος Κούνδουρος σε μια συνέντευξη που μου άρεσε. Πως κάποτε οι άνθρωποι, όταν θα αναφέρονται στη δική μας εποχή, για να την ξεχωρίζουν από τη δική τους, θα λένε : Η εποχή προ συγχύσεως και η εποχή μετά συγχύσεως.