Τί είναι η περηφάνεια.

Πρέπει να γράφω αυτές τις σκέψεις. Σήμερα ήταν τα γενέθλια του γιού μου. Ένοιωσα μεγάλη χαρά που μεγαλώνει και σκέφτηκα πως κάποιες σχέσεις της ζωής μας, για κάποιο λόγο καταργούν τον χρόνο. Χαρά, γιατί δεν νοιώθει μια μάνα ή ένας πατέρας φαντάζομαι, το βάρος του χρόνου που περνά, όσο και να περνά. Η αγάπη καταργεί την αξία του προσωπικού βάρους που έχει ο χρόνος. Η αγάπη κάνει το χρόνο ανάλαφρο. Η αγάπη μοιάζει με την πίστη και με το θάρρος.

Αλλά σήμερα, αντί να σκέφτομαι κάποια γιορτή, η σκέψη μου ήταν απασχολημένη με άλλα. Επειδή έτυχε να γνωρίσω μια κυρία. Ελληνίδα. Και η ώρα που έτυχε να περάσω μαζί της με έβαλαν σε ένα εσωτερικό προβληματισμό. Δηλαδή και για τον εαυτό μου.

Θέλω να τα γράψω πριν περάσει η μέρα αν προλάβω...

Δεν γίνεται να αφηγηθείς σύντομα την ιστορία της ζωής ενός άλλου ανθρώπου. Είναι ασέβεια. Αλλά δεν πρόκειται για μια μοναδική περίπτωση, σκέφτομαι. Δεν πρόκειται για μια προσωπική ιστορία, πρόκειται για την ιστορία μιας χώρας.

Κόρη αντιστασιακού. Αριστούχα στο πανεπιστήμιο και αποκλεισμένη λόγω του πατέρα της θα διεκδικήσει μια θέση στο δημόσιο. Δεν θα πάρει τη θέση λόγω οικογενειακού "στίγματος" ανκαι έρχεται τρίτη μεταξύ 1500 υποψηφίων στις εξετάσεις.... Θα πάρει τη θέση εντέλει, όταν παρεμβαίνει ο πεθερός της, δεξιός ή μάλλον " σκοτάδι και μαύρη αντίδραση", διαβεβαιώνοντας πως πρόκειται για "κατάσταση υπό έλεγχο" και "δική μας".

Πρώτος ετήσιος μισθός, έτος 1967: 67 χιλιάδες δραχμές.
Κόστος πρώτης κατοικίας, διαμέρισμα τριών υπνοδωματίων: 100 χιλιάδες δραχμές.
Ενάμιση χρόνος δουλειάς ίσον ένα σπίτι, όταν οι άλλοι σάπιζαν στις φυλακές...

Όταν πήρα δουλειά και έγινα πλούσια, μου διηγείται, "όταν πήρα δουλειά και έγινα πλούσια"....

Η δεξιά συστάθηκε σε Τάξη, δια της βίας. Πόσο πιό ξεκάθαρο πρέπει να γίνει;...

Από τον εμφύλιο μέχρι και το 1980 περίπου, πριν να ανέβουν στην εξουσία οι "προοδευτικοί" για το δεύτερο επεισόδιο της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας "φάτε να φάμε" ή " από φαν έφαν" η δεξιά αγόραζε διαμερίσματα, οικόπεδα, εξοχικά, δεύτερα διαμερίσματα, δεύτερα εξοχικά, δεύτερα οικόπεδα κ.ο.κ.

Δεν ξέρω αν απορείς γιατί η Παπαρήγα έχει 0,39 σεντς στο λογαριασμό της...Δεν ξέρω καν, αν είσαι σε θέση να το αξιολογήσεις, πόσο μεγαλειώδη είναι αυτά τα 0,39 σεντς.

Έχουμε δηλαδή μια Τάξη, η οποία έζησε και πλούτισε με το αίμα των άλλων. Τα χρήματά τους, τα διαμερίσματά τους, τα ρούχα τους, ο πλούτος τους, οι θέσεις τους, το είναι τους, η αυτοεικόνα τους, είναι το αίμα των άλλων.

Και προϋπόθεση αυτής της ευμάρειας ήταν μόνο η προδοσία των άλλων και το αίμα των άλλων, η συναίνεση με τη δεξιά και με την εξουσία της, με τις μεθόδους της, με τη "διχτατορία" και τον ενγένει φασισμό των πολιτικών της μεθόδων.

Κι΄όμως αυτή η κυρία, ήταν κόρη αντιστασιακού. Αλλά δεν είναι και φασίστρια... Γιατί η δεξιά αστική τάξη έχει εκπολιτιστεί. Τώρα πια δεν φτιάχνει από δέρμα ανθρώπων σαπούνια. Φτιάχνει από τη ζωή των ανθρώπων σινιέ συνολάκια, ψώνια, σπίτια, ανέσεις της καλής κοινωνίας...εκπολιτισμός....

Αν ήμουν Ελληνίδα, δεν υπάρχει περίπτωση, θα ήξερα καθαρά, πεντακάθαρα, πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή, ούτε υπάρχει άλλος πραγματικά τίμιος, ρεαλιστικά τίμιος τρόπος να είχα το μέτωπο μου και τη συνείδησή μου καθαρή, παρά στηρίζοντας το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ πλήρωσε το αίμα, ήταν δικό του το αίμα προς χάρην της εξουσίας όλων αυτών. Του πλούτου τους, της ισχύος τους.

Δεν ήταν κανενός ΣΥΝ και καμιάς ΔΗΜΑΡ αυτό το αίμα. Ήταν αληθινό αίμα, ιστορικά πραγματικό αίμα. Και μετρήθηκε με το "πόσα οικόπεδα", "πόσα σπίτια", "πόσα μετρητά" των άλλων...

Ένα πράμα ξέρω. Στη ζωή, πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη! Όλοι αυτοί, η αστική τάξη της Ελλάδας πρέπει να ξηλωθεί. Πρέπει να φύγει και πρέπει να πληρώσει τη βρωμιά της, τα βρώμικα χέρια της, γιατί αληθινά είναι βαμμένα με αίμα, τη βρώμικη βολή της...πόσο μάλλον, που κάποιοι εξ αυτών το παίζουν και "προοδευτικοί". Λέω γι αυτούς που κρύφτηκαν πίσω από το μετριοπαθές ΠΑΣΟΚ κάποτε...

Για τους αντίστοιχους της "καλής κοινωνίας" της Κύπρου θα τα πούμε μια άλλη φορά.


Άγγελε μου...


Να ξέρεις πως εδώ και σχεδόν 100 χρόνια, από τότε δηλαδή που εμφανίστηκαν κάτι τύποι σαν εμάς εδώ στον τόπο μας, κανένας από την οικογενειά σου κι από την ράτσα σου, δεν έζησε σε κανένα ντροπιασμένο γιοφύρι της αστικής Άρτας, και πως στα θεμέλια της ζωής μας και  στα θεμέλια του σπιτιού μας δεν είναι θαμμένα ανθρώπινα θύματα.

Εμείς δεν έχουμε βάψει τα χέρια μας με το αίμα κανενός ανθρώπου. Ζούμε στο νοίκι, δεν έχουμε ούτε λεφτά, ούτε οικόπεδα, ούτε τίποτα που να λέει πως κάποτε γίναμε έστω κατ΄υποψίαν προδότες.

Να τιμάς την καθαρότητα των χεριών σου. Γιατί είναι η σπουδαιότερη καθαρότητα!

Και να μείνεις για πάντα αυτός που είσαι...

Σε αγαπώ.