Από το βιβλίο του καθηγητή συγκριτικής πολιτειολογίας Π.Γ.Πρόδρόμου "Κύπριοι Πολιτευτές 1878 - 1950. Κοινωνικός μετασχηματισμός και πολιτική ελίτ", εκδ. Αιγαίον, Λευκωσία 2010, το πιο κάτω βοηθητικό διάγραμμα.
Σχηματική αναπαράσταση του πολιτικού προσωπικού αναλόγως της εμπλοκής στα πολιτικά πράγματα
Κεντρικός Πυρήνας
Πολιτικοί
( στενή έννοια )
Αιρετά μέλη:
- Νομοθετικού Συμβουλίου
-Δημοτικών συμβουλίων
-Εθνικού Συμβουλίου
Ιδρυτικά και ηγετικά στελέχη πολιτικών οργανώσεων
Υποσύνολα
Α. Στελέχη με συμμετοχή σε εθνικούς αγώνες και πολιτικές κινητοποιήσεις
Β. Πολιτικοί παράγοντες, αξιωματούχοι, διοικητικά στελέχη
- Μέλη Συμβουλευτικού Σώματος
- Μέλη Εκτελεστικού Συμβουλίου
- Εκδότες - διευθυντές πολιτικών εντύπων
Γ. Λόγιοι και παράγοντες του κοινωνικού βίου με δράση συναφή προς την πολιτική
- Πολιτικοποιημένοι διανοούμενοι
- Συνδικαλιστικοί ηγέτες
Παραθέτω αυτό το διάγραμμα για να θέσω το εξής "φιλοσοφικό" ερώτημα: Ποιό είναι το όριο της φιλίας μεταξύ ενός βουλευτή ενός κόμματος για παράδειγμα και ενός συνδικαλιστικού ηγέτη ενός άλλου κόμματος; Ποιό είναι το όριο της φιλίας μεταξύ ενός Πρέσβη μιας δεξιάς κυβέρνησης και ενός αριστερού δημοσιογράφου, ένα άλλο παράδειγμα. Ποιό είναι το όριο της φιλίας ενός αριστερού αρθρογράφου και ενός δεξιού εκδότη, ένα άλλο. Ποιό το όριο γενικά της λεγόμενης φιλίας και μήπως όσοι δεν εξυπηρετούν ΔΗΜΟΣΙΑ τις γνωριμίες και τις αγάπες τους με άτομα που εμπλέκονται στο πολιτικό προσωπικό, δεν ξέρουν να τιμούν τις σχέσεις τους ή δεν έχουν καθόλου σχέσεις;
Και τί είναι επιτέλους αυτός ο λεγόμενος "Κομμουνισμός"; Αν είναι η φιλία όπως ακούστηκε, κάτι έχω κάνει λάθος. Έχω να υπερασπιστώ φίλους από το χώρο των ΜΜΕ με το τσουβάλι.
Χαραυγή, Καθημερινή, Αλήθεια, Φιλελεύθερος, Πολίτης: - τον μοναδικό φίλο που πάντρεψα: τον κουμπάρο μου, τον πρώην μου σύζυγο, με στάτους ενεργούς μέλους της οικογένειας μέσα στο σόι, ένα αγαπημένο εξάδελφο, ένα συγγενή πρώτου βαθμού πιο πρώτου δεν γίνεται, δύο αδελφικούς και οικογενειακούς φίλους από εικοσαετίας. Μιλώ για τον πολύ στενό κύκλο. Συν καμιά 20ρια άλλους, σε εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση που αγαπώ και εκτιμώ και φάγαμε ψωμί και αλάτι σε αλλοτινές εποχές.
Δεν συμφωνώ με κανένα από τους προαναφερόμενους ως προς τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, την αρθρογραφία τους, και τις δημόσιες τους παρεμβάσεις, ενώ όλοι αυτοπροσδιορίζονται κιόλας ως αριστεροί. Ούτε δημόσια ούτε ιδιωτικά συμφωνώ. Ούτε όταν γράφω, ούτε όταν τα πίνουμε. Παρόλα αυτά, τα συγκεκριμένα άτομα, σας διαβεβαιώ, πως συγκαταλέγονται στα άτομα που σέβομαι, εκτιμώ, αγαπώ, εμπιστεύομαι και θεωρώ δικά μου άτομα. Δεν υπερασπίστηκα ποτέ κανένα από αυτά τα άτομα δημόσια, ούτε δέχτηκα ποτέ δημόσια να με υπερασπιστούν...είναι μήπως αυτό ένα πολιτικό θέμα; Ναι είναι...ποιόν αφορά αυτό το θέμα; Το πολιτικό προσωπικό και την πολιτική εξουσία ή σωστότερα όσους ανήκουν σ΄αυτήν, για το δικό μας ζήτημα, τους εκδότες, τα κόμματα και τους δημοσιογράφους.
Κι αν τους υπερασπιστώ; Ξοφλάμε; Θα είμαστε οκ; Θα έχω κάνει το καθήκον μου ως "Κομμουνίστρια" και ως φίλη; Όχι, σε καμμία περίπτωση. Το μοναδικό που θα μπορούσα να εξυπηρετήσω στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν την μούρη μου, τον επαγγελματικό μου χώρο, το γόητρό μου στην περίπτωση που ανήκα στην οποιαδήποτε βαθμίδα του Πολιτικού Προσωπικού, όπως αυτή διαγράφεται στο σχήμα πιο πάνω.
Δεν ανήκω όμως στο Πολιτικό Προσωπικό, ούτε του βασικού πυρήνα, ούτε κανενός υποσυνόλου. Δεν είμαι έμμισθη, δεν είμαι βουλευτής, δεν είμαι πρέσβης, δεν είμαι διοικητική υπάλληλος, δεν είμαι εκδότρια, δεν είμαι ούτε δημοσιογράφος. Εν ολίγοις δεν έχω με τον άλφα ή βήτα τρόπο, στον άλφα ή βήτα βαθμό μια Πολιτική Καριέρα, είτε ως πρωταγωνιστής είτε ως εργατικό, επιστημονικό ή άλλο υπηρετικό προσωπικό της Πολιτικής Εξουσίας.
Είμαι μέλος μιας τάξης, απέναντι από κάθε πολιτικό προσωπικό, εφόσον αυτό το πολιτικό προσωπικό επιλέγει να ευλογεί τον μισθό του, με τις αμοιβαίες εξυπηρετήσεις τις οποίες μοιράζει.
Θα μπορούσα, ως φίλη, ως σύζυγος, ως συγγενής, ως "σύμβολο και εικόνα" και βέβαια ως πληρωμένη υπάλληλος, να "τιμώ" κι εγώ τις φιλίες μου, την ώρα που μια 13χρονη πεθαίνει από τις αναθυμιάσεις...
Δεν πάει έτσι, λυπάμαι. Ο τόπος μας, οι τόποι μας, πληθαίνουν από ανώνυμα θύματα. Τα ανώνυμα θύματα δεν απασχολούν την κοινωνία με τις φιλίες και τις αγαπούλες τους, γιατί δεν έχουν ρεύμα στο σπίτι ούτε για να ζεσταθούν, ούτε για να γράψουν, όπως τους γράφουν στα παλιά τους παπούτσια ήδη τα ΜΜΕ και οι εξουσίες τους.
Ο Κομμουνισμός είναι φιλία; Μπορεί, αν είσαι καμιά Σώτη, κανας Τατσόπουλος ή κάτι τέτοιο. Αν είσαι πάντως η μάνα της 13χρονης, δεν έχεις χρόνο για φιλάκια και αγκαλίτσες πια. Αν όμως έχεις χρόνο, από τη θέση που βρίσκεσαι, δεν αφοράς κανένα κομμουνισμό. Το πολύ πολύ να αφοράς μια "σπουδαία" μυθολογία που έχτισες γύρω από τον ακόμη "σπουδαιότερο" αυτοαναφορικό σου κύκλο. Τον κύκλο που ο Νίτσε ονόμασε "βδέλλες της καθημερινότητας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου