« Διαπιστώνω κι εγώ λοιπόν, σαν Έλληνας κομμουνιστής του Ευρωπαϊκού Νότου με πολλά πρώην κεκτημένα, ότι αυτή η Ευρώπη έχει σαπίσει και σαπίζει για δεύτερη φορά χωρίς δυνατότητα ανάνηψης. Ας μείνουμε όμως εδώ, γιατί αν το πάμε παρακάτω … ».
Αβάνα 20/11/2013
… έγραφα τον Ιούλιο στην ανάρτηση με τίτλο «Αχ Ευρώπη» καταθέτοντας κάποιες πρώτες σκέψεις με αφορμή την επαφή με μπριγαδίστες από 16 ευρωπαϊκές χώρες. Επειδή λοιπόν, από το «παρακάτω» ποτέ κανείς δεν γλύτωσε, επανέρχομαι με κάποιες δεύτερες σκέψεις με αφορμή την επαφή με ένα σαφώς πιο διευρυμένο «δείγμα», τους ξένους φοιτητές στo στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας.
Ο κόσμος αλλάζει γοργά, αλλά όχι και τόσο. Η τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση, εκφράζει και αυτήν την αλλαγή.
Μέχρι εμείς να καταλάβουμε τι έγινε με την αποσύνθεση του σοσιαλιστικού μπλοκ και να κατανοήσουμε πως μπορεί, ο καπιταλιστικός κόσμος να συνεχίζει χωρίς τον μεγάλο αντίπαλο, νέες αντιθέσεις διαμόρφωσαν το σκηνικό του σύγχρονου κόσμου. Νέοι αντίπαλοι του ιμπεριαλισμού εμφανίστηκαν, αντίπαλοι που κατά κανόνα δεν αμφισβητούν την βάση του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά το ακολουθούμενο μοντέλο ανάπτυξής του. Η πρώην ΕΣΣΔ γρήγορα πλασαρίστηκε σαν Ρωσική υπερδύναμη, η Κίνα είναι ήδη η δεύτερη οικονομική δύναμη του κόσμου, Ιράν, Β. Κορέα κ.α είναι οι νέες «δυνάμεις του κακού», νέες πολυπληθείς χώρες (Βραζιλία, Ινδία κ.α) διεκδικούν νέο ρόλο. Αυτό ονομάστηκε «πολυπολικότητα» καθώς νέοι όροι εμφανίστηκαν στην πολιτική, όπως η «παγκοσμιοποίηση», γιατί ο όρος ιμπεριαλισμός ήταν λιγάκι παλιομοδίτικος και τους έπεφτε βαρύς.
Η διαδικασία στην Λατινική Αμερική αποπνέει αέρα απελευθέρωσης από την αυτοκρατορία, παίρνονται κάποια μέτρα ανακούφισης των φτωχών και διεκδικείται η θέση των χωρών της Λατινικής Αμερικής στην παγκόσμια οικονομία. Εδώ, κυβερνήσεις και κυρίως μαζικά κινήματα υιοθετούν αντιμπεριαλιστικές θέσεις και αναφέρονται στον σοσιαλισμό, ακόμα και στην Επανάσταση. Είναι η μοναδική περιοχή του κόσμου που συμβαίνει αυτό, και η Κούβα , σαν το «μοναδικό ελεύθερο έδαφος της Αμερικής» μετά την Επανάστασή της, παίζει – όπως πάντα- έναν ρόλο δυσανάλογο του μεγέθους της.
Και μέσα σε όλα αυτά, η «γηραιά ήπειρος» η εν πολλοίς ΕΥΡΩΠΗ, στέκει σαν την γριά πουτάνα που νομίζει ότι περνάει ακόμα η μπογιά της. Βλέποντας κάποιους παλιούς πελάτες να την επισκέπτονται ακόμα με τα μπαστουνάκια τους, νομίζει ότι εξακολουθεί να δουλεύει. Αυτή της η πεποίθηση ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο μεγάλος υπερατλαντικός νταβατζής της στέλνει κανένα πελατάκι και της συμπεριφέρεται όπως αρμόζει στην παλιά της δόξα. Επειδή πέφτει όμως λίγο μακριά, ο βασικός νικητής του Β παγκοσμίου πολέμου* (ο νταβατζής), την οργάνωσε λίγο καλύτερα και της έβαλε αρχηγό (τοπικό νταβατζή) τον μεγάλο ηττημένο του πολέμου. Φυσικά, αυτό δεν το έκανε από μεγαλοψυχία, υπάρχουν αρκετοί πελάτες ακόμα που έρχονται με τα μπαστουνάκια τους, και κυρίως, η γριά πουτάνα μένει κοντά και στην Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, όχι πολύ μακριά από την Ρωσία και του κάνει και κανένα θεληματάκι όταν χρειάζεται.
Και αυτή η μαλάκω, το πίστεψε. Νόμισε ότι ξαφνικά ανέβηκε η δουλειά. Πήγε κομμωτήριο, έκανε πλαστική και ανόρθωση στήθους και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έβγαλε και δικό της νόμισμα νομίζοντας ότι θα αποκτούσε – τώρα στα γεράματα – και κάποια ανεξαρτησία από τον νταβατζή. Για να μην τον στεναχωρήσει μάλιστα, του είπε ότι τι νέο νόμισμα θα έχει πολύ μεγάλα γράμματα, για να μπορούν να τα βλέπουν τα πελατάκια με τα μπαστουνάκια για να μην μπαίνει στον πειρασμό να τους κλέβει στα ρέστα.
Και ξαφνικά έγινε κρίση. Ο νταβατζής είχε κάτι ψιλοζόρια , οι πλαστικές ξεφούσκωσαν, το στήθος ξανάπεσε, και τα πελατάκια παραπαίουν. Μια το ζάχαρο, μια η χοληστερίνη ,κάτι ψιλοεγκεφαλικά, τα έχουν χαμένα και δεν το βλέπουν καν το νέο νόμισμα, πολλοί (αλσχάιμερ) δεν το αναγνωρίζουν καν.
Αυτή είναι σήμερα η «Μεγάλη Ενωμένη Ευρώπη». Και το χειρότερο, αντίστοιχο σκηνικό υπάρχει και στο εσωτερικό κάθε χώρας της. Γιατί η γριά πουτάνα, βρήκε τις άλλες γριές πουτάνες σε κάθε χώρα και τους έκανε το ίδιο. Τις οργάνωσε, τους έδωσε και το καινούργιο νόμισμα (με ακόμα πιο μεγάλα γράμματα), και τους έταξε πελατάκια από τα Βαλκάνια και την Ρωσία, που είναι κοντά. Μέσα σε κάθε χώρα στήθηκε μια ολόκληρη επιχείρηση γύρω από την κάθε εθνική γριά πουτάνα, εν ολίγοις, κάθε χώρα έγινε ένα μεγάλο μπουρδέλο..
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, τo Κίνημα της Ευρώπης, της ευρώπης των γραμμάτων, της επιστήμης και της ιδεολογίας, την έφαγε κι αυτό την φόλα της γριάς πουτάνας. Δηλαδή, την είχε φάει από χρόνια, αφού πέρασε από την περιπέτεια του «Ευρωκομμουνισμού», της εργατικής αριστοκρατίας και της ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος. Το οποίο εργατικό κίνημα, κάτι τσίμπαγε την εποχή των παχιών αγελάδων από τις γριές πουτάνες.
Τώρα, στην Ελλάδα ανακαλύπτουμε με οδύνη, ότι «μας γυρίσανε στον Μεσαίωνα». Ο μεσαίωνας όμως, ήταν πάντα εδώ. Σε αυτόν ζει η πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων του πλανήτη, καθώς και αυτοί που βρίσκονται στον πάτο του κοινωνικού βαρελιού, στις χώρες μας (μετανάστες, χαμηλοαμειβόμενοι, άνεργοι κ.α). Και παρ’ όλα αυτά, παλεύουμε ή «παλεύουμε» να διατηρήσουμε τα κεκτημένα μας – ο καθένας τα δικά του – πάση θυσία.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σκέφτονται και στις χώρες της Ευρώπης. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι η περίπτωση της Ελλάδας, δευτερευόντως της Ισπανίας, Πορτογαλίας, Ιταλίας και λοιπού Νότου – είναι «ακραίο καιρικό φαινόμενο» που πρέπει να αποφύγουν πάση θυσία. Τα κεκτημένα πάνω απ’ όλα και αυτοί, να αποφύγουν την μετάδοση της ασθένειας στη δική τους χώρα/πατρίδα, θεωρώντας βλακωδώς ότι στο σκληρό παιχνίδι της εκμετάλλευσης υπάρχουν αρχές, συναισθήματα και κυρίως …. Πατρίδα. Και ακόμα βλακοδέστερα, Ευρώπη και μάλιστα «Μεγάλη και Ενωμένη».
Η Ευρώπη λοιπόν, πράγματι έχει σαπίσει. Η μόνη της ελπίδα είναι, η φωτιά που την καίει σήμερα, να κάψει και τη σαπίλα της (δύσκολο). Όσοι εξακολουθήσουν να φαντασιώνονται πανευρωπαϊκά κινήματα, ευρωπαϊκές λύσεις κλπ θα ακολουθήσουν την γριά πουτάνα στο νέο της άχαρο ρόλο.
Η εργατική τάξη ζει δύσκολες ώρες. Μεγάλα κομμάτια της χάνουν την ίδια τους την ταξική υπόσταση και χαρακτηριστικά, καθώς η μαζική και μακροχρόνια ανεργία μεταμορφώνει το σύνολο της κοινωνίας. Σε συνθήκες κρίσης χρεοκοπούν οι ενδιάμεσες λύσεις διαχείρισης και η διέξοδος μπορεί να είναι ή επαναστατική ή φασιστική (ανεξάρτητα από την κοινοβουλευτική ή όχι μορφή της ή τις πολιτικές δυνάμεις που θα την διεκπεραιώσουν). Ελλείψει λοιπόν αξιόπιστου επαναστατικού κέντρου η πιο αντιδραστικές δυνάμεις και αντιλήψεις γιγαντώνονται. Η σαπίλα σε συνθήκες κρίσης γεννά την φωτιά και το τσεκούρι.
Η νεολαία –το μέλλον– που πάντα ψάχνει τον δρόμο της προόδου, της δικαιοσύνης και ναι, κάποιοι ακόμα τον δρόμο της Επανάστασης, θα βασανιστούν πολύ και θα ματώσουν. Δεν έχουν όμως άλλο δρόμο. Γνώρισα τέτοιους ανθρώπους στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, που ευτυχώς ή δυστυχώς – μοιραζόμαστε πάνω - κάτω αυτές τις σκέψεις. Αλλά, ας μείνουμε εδώ, μέχρι το επόμενο … «παρακάτω».
* ένας πολύ καλός φίλος και σύντροφος, όταν οι συζητήσεις περί παγκοσμιοποίησης είχαν φουντώσει, από τον πρώτο πόλεμο του Ιράκ ακόμα και προσπαθούσαμε να διαγνώσουμε τον νέο χαρακτήρα και τον ρόλο των αντιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, τον νέο ρόλο της Ευρώπης κλπ, επαναλάμβανε μονότονα: “Ποιος κέρδισε τον τελευταίο (παγκόσμιο) πόλεμο; Tα αποτελέσματα ενός πολέμου δεν αλλάζουν χωρίς πόλεμο”. Σήμερα φαίνεται πόσο δίκιο είχε.
- Τα σκίτσα είναι από την εφημερίδα JUVENDUD REBELDE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου