Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

21.2.12

H αποκαλυπτική εμπειρία του να είσαι μπλόγκερ

Κάποιος ο οποίος διατηρεί καθαρή την μνήμη του για το τι έχει διαδραματιστεί στην κυπριακή μπλογκόσφαιρα από το 2008 και μετά, δηλαδή μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Δημήτρη πάρα πολύ εύκολα θα διαπιστώσει πως στα ιστολόγια τα οποία αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά καθώς και σε συμμετοχικά ιστολόγια τύπου Επανένωση 2010 οι αριστεροί έχουν ουκ ολίγες φορές βγάλει δημόσια τα μαχαίρια σε μεταξύ τους συζητήσεις κυρίως για τις επιλογές του ακελ το 2004 και την συμπόρευση με τον Τάσσο αλλά και για όσα θέματα βγήκαν στο φως και που αφορούσαν ζητήματα κακοδιαχείρισης εκ μέρους της κυβέρνησης όπως ήταν το ζήτημα του Μολέσκη ή του Βάσου, όπως είναι σήμερα το ζήτημα της οικονομικής κρίσης, τα συνδικαλιστικά, ο Κίκης κ.λ.π.

Ο χώρος ο οποίος είναι στιγματισμένος από τη δεξιά ως ο χώρος στον οποίο κατοικούν άβουλες συνειδήσεις εριφίων, και στον οποίο εντάσσονται από ορθόδοξοι αριστεροί μέχρι ακροαριστεροί,  συζητά δημόσια και χωρίς αναστολές ή ενοχές τα πολιτικά ή ιδεολογικά του προβλήματα.

Αντίθετα ο διαδικτυακός χώρος των φιλελευθέρων, διαπιστώνει κανείς εύκολα, πως πολύ σπάνια εγείρει ζητήματα με διάθεση πραγματικού διαλόγου δηλαδή ζύμωσης μέσα από αντιθέσεις αλλά συνήθως ρίχνει στα μαλακά και με το γάντι ένα κάποιο τράβηγμα του αυτιού της Παράταξης.

Ανάλογες είναι και οι αντιδράσεις των σχολιαστών στα φιλελεύθερα μπλογκς, όπου όλοι είναι "ευγενείς" είτε δηλώνουν μια "απόμακρη και αδιόρατη θλίψη" για τα κακώς νοούμενα στο πολιτικό τους σπίτι.

Βλέπει δηλαδή κάποιος πολύ εύκολα, πως στα φιλελεύθερα ιστολόγια δεν υπάρχει κανενός είδους ουσιαστικής πολιτικής επικοινωνίας πέρα από αμοιβαίες αλληλοεπικαλύψεις όταν συζητούν τα της Παράταξης είτε αλληλοεπιβεβαίωσης όταν μιλούν για "τους άλλους". Ούτε λάδι ούτε ξύδι πουθενά.

Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί οι υποστηρικτές της Παράταξης των Γοητευτικών Φιλελευθέρων δεν είδα να βγάζουν την ίδια γλώσσα για περίπατο όσον αφορά τον Νίκο Αναστασιάδη και τις γονυκλισίες του στον Λιλλήκα και τον Παπαδόπουλο όπως στο κάτω κάτω τις βγάλαμε εμείς για το δικό μας χώρο μετά το 2004.

Φαίνεται πως το να είσαι και φιλελεύθερος και μπλόγκερ ταυτόχρονα, διέπεται από κάποιους ιδιαίτερους κανόνες που δεν αφορούν τα αριστερά ιστολόγια.

Ένα φιλελεύθερο μπλογκ ίσως να έχει κανονισμούς παρόμοιους μ΄αυτούς ενός κερδοσκοπικού ιδιωτικού μαζικού μέσου που αδυνατεί να κάνει ανοιχτό πόλεμο  δημοσίως "στον πελάτη του" γιατί ο πελάτης θα του κόψει "τη διαφήμιση". Η Παράταξη είναι το σύνολο των γνωριμιών που εξυπηρετούν κάποιου είδους πελατειακά μεταξύ τους αμοιβαία συμφέροντα.

Αυτή μου φαίνεται είναι η περιώνυμη φιλελεύθερη "αστική πολιτική ευγένεια" και τα πολιτικά ιδεολογικά "προϊόντα της"

7 σχόλια:

  1. http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=78517

    η αφορμή για το ποστ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ζήτησε συγνώμη για την έντονη κριτική του ο Νίκος.

    οκ, δεν θα σε λέμε λοιπόν Νίκαρο. Σκέτο Νίκ. Πως λέμε Νικ name; Έτσι..το Νικ name της Ελενάρας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το θεατρο του παραλογου.

    Αποφασισε ο παππους ο Νικος οτι θελει να γινει προεδρος τζιαι ισοπεδωσαμεν τα ουλλα. Θυμαστε που εκατηγορουσαν τον Χριστοφκια οτι για να κρατησει το ΔΗΚΟ στη κυβερνηση ενηταν "τολμηρος" στες συνομιλιες. Μολις εφυεν το ΔΗΚΟ ανελαβε το παναυριν για την παραιτηση του Χριστοφια, ε τωρα αρκεψε η συμφιλιωση (νομιζουν) με το ΔΗΚΟ για να φκει ο Νικαρος προεδρος (που δεν φκαινει).

    Ποση βλακεια να αντεξουμε, λυπηθειτε μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι πολλα τα λεφτα Ζεπ γι αυτό.

    Δεν τους καμνει πκιον η συναινεση τους Νικολικούς με τους Ακελικούς για το κυπριακό θέλουν την Προεδρία, διότι η συναινεση δεν αποφερει την ευκαιρία έξτρα κερδοσκοπείας.

    Την Κύπρο την εχουν ετσι τζ αλλιώς γραμμενη στα παλια τους παπουτσια. Θελουν να φασιν τζαι αν δουν πως εν παν καλά τα πραματα όπως σε αλλες χώρες θα αφήσουν τον φτωχό κόσμο να τραβήσει τον γολγοθά "για την πατρίδα" τζαι τζείνοι θα έβρουν αλλες πατρίδες.

    Παντου είναι οι ίδιοι. Γι αυτό μονον ο φτωχός μπορεί τζαι να αγαπησει τζαι να προσφερει στον τόπο του. Για αυτό ο φτωχός πρεπει να έσιει τη διαχείρηση της χώρας τζαι όχι ο πλούσιος.

    Πιας τον έναν τζαι φακκα τον πας τον άλλο. Που τον ένα Νικολάκη ως τον άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δισδαιμόνα το πρόβλημα ποιο είναι;
    Η κριτική; Γίνεται καλόπιστα ή όχι; Δεν κατανοείς τη διαφορά ανάμεσα στα δύο(σε παραπέμπω στο ιστολόγιό μου,έχω γράψει τόσο για την άδικη κριτική που γίνεται κατά κόρον για τις συνομιλίες, αλλά και για τις ευθύνες ΚΑΙ της κυβέρνησης για οικονομία, Μαρί, εκπαίδευση κλπ);
    Αν έρθει σχέδιο λύσης, θα το δούμε και αναλόγως θα πράξουμε. Μη μας ξεσυνερίζεσαι τόσο εύκολα!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητέ συντροφε,

    η κριτικη είναι ίδιον των αριστερών κομμάτων. Πουθενά αλλου δεν είναι ευπρόσδεκτη η κριτική. Αν κάτι μας ξεχωρίζει ως αριστερούς είναι η γνώση πως για να αλλάξεις τον κόσμο πρεπει πρωτα να τον δεις κριτικά.
    Μόνο οι μαρξιστές τιμούν στην πραγματικότητα με αυτό τον τρόπο τον άνθρωπο. Γιατί τον θέτουν πάνω από τα ήδη παγιωμένα συμφεροντα και τον βάζουν στην πρωτη γραμμή ως κριτή και όχι ως έρμαιο ή απολογητή μιας πραγματικότητας.

    Φυσικά είναι καλόπιστη η κριτική. Και ουδέποτε στοχεύει ανθρωπους, αλλά εχει στοχο να μην απομακρυνόμαστε από την ευθυνη μας ως άτομα απέναντι στο συλλογικό καλό.

    Αν ήμασταν φιλελευθεροι θα κοιταζαμε την πάρτη μας.

    Δεν είναι σωστό να συγχέουμε την κριτική με άλλου είδους αρνητικές προθέσεις ή συναισθήματα.

    Δεν είμαστε πανσοφοι. Η πραγματικότητα είναι πολύ σύνθετη και γι αυτό πρεπει οι αντιφάσεις να εκφραστούν και να αντιμετωπιστούν και σε κριτικό λεκτικό επιπεδο. Πολλές φορές αυτό είναι δύσκολο και δημιουργεί εντάσεις. Αλλά είμαστε μεγάλοι άνθρωποι τζαι εν θα αγγριζούμαστεν με το παραμικρό. Εχουμε σοβαρούς στόχους και σοβαρές δουλειές να κάμουμεν. :)

    Παντα συντροφικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χτες ακουσα τον Κιμούλη σε μια συνεντευξη στην ΕΤ1 - θυμήθηκα την εποχή της τρελλής χαράς με τη Δαμανάκη, όταν την έπαιρνε με τη μηχανή από τη βουλή, όταν η αριστερά αποκτούσε το ξένοιαστο, πετυχημένο και ιν κοινωνικό της προσωπο, όταν η αριστερά γινόταν εντελώς ανόητη δηλαδή.

    Ειπε κάτι ο Κιμούλης. Πως η γενιά τους απέτυχε γιατί ενώ ξεκινησε για να αλλάξει τον κόσμο το μόνο που καταφερε ήταν να πεισει την επόμενη γενιά να προσαρμοστεί στον κόσμο.

    Η μεγαλύτερη μαχη της αριστεράς σήμερα είναι να θυμηθεί πως το ιστορικό της χρέος είναι "να μην προσαρμόζεται στον καπιταλιστικό κόσμο" και να μην θεωρεί κακόβουλες τις κριτικές που θέλουν να μην θαφτεί αυτό το ιστορικό χρέος.

    Είμαστε στην περιοδο κατά την οποία συμβαίνουν "ιδεολογικοί και πολιτικοί θάνατοι" όσων είχαν προσαρμοστεί.

    Η κριτική είναι η προσπαθεια να μην ανήκει και η αριστερα της Κύπρου σ΄αυτή την κατηγορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή