H αποκαλυπτική εμπειρία του να είσαι μπλόγκερ

Κάποιος ο οποίος διατηρεί καθαρή την μνήμη του για το τι έχει διαδραματιστεί στην κυπριακή μπλογκόσφαιρα από το 2008 και μετά, δηλαδή μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Δημήτρη πάρα πολύ εύκολα θα διαπιστώσει πως στα ιστολόγια τα οποία αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά καθώς και σε συμμετοχικά ιστολόγια τύπου Επανένωση 2010 οι αριστεροί έχουν ουκ ολίγες φορές βγάλει δημόσια τα μαχαίρια σε μεταξύ τους συζητήσεις κυρίως για τις επιλογές του ακελ το 2004 και την συμπόρευση με τον Τάσσο αλλά και για όσα θέματα βγήκαν στο φως και που αφορούσαν ζητήματα κακοδιαχείρισης εκ μέρους της κυβέρνησης όπως ήταν το ζήτημα του Μολέσκη ή του Βάσου, όπως είναι σήμερα το ζήτημα της οικονομικής κρίσης, τα συνδικαλιστικά, ο Κίκης κ.λ.π.

Ο χώρος ο οποίος είναι στιγματισμένος από τη δεξιά ως ο χώρος στον οποίο κατοικούν άβουλες συνειδήσεις εριφίων, και στον οποίο εντάσσονται από ορθόδοξοι αριστεροί μέχρι ακροαριστεροί,  συζητά δημόσια και χωρίς αναστολές ή ενοχές τα πολιτικά ή ιδεολογικά του προβλήματα.

Αντίθετα ο διαδικτυακός χώρος των φιλελευθέρων, διαπιστώνει κανείς εύκολα, πως πολύ σπάνια εγείρει ζητήματα με διάθεση πραγματικού διαλόγου δηλαδή ζύμωσης μέσα από αντιθέσεις αλλά συνήθως ρίχνει στα μαλακά και με το γάντι ένα κάποιο τράβηγμα του αυτιού της Παράταξης.

Ανάλογες είναι και οι αντιδράσεις των σχολιαστών στα φιλελεύθερα μπλογκς, όπου όλοι είναι "ευγενείς" είτε δηλώνουν μια "απόμακρη και αδιόρατη θλίψη" για τα κακώς νοούμενα στο πολιτικό τους σπίτι.

Βλέπει δηλαδή κάποιος πολύ εύκολα, πως στα φιλελεύθερα ιστολόγια δεν υπάρχει κανενός είδους ουσιαστικής πολιτικής επικοινωνίας πέρα από αμοιβαίες αλληλοεπικαλύψεις όταν συζητούν τα της Παράταξης είτε αλληλοεπιβεβαίωσης όταν μιλούν για "τους άλλους". Ούτε λάδι ούτε ξύδι πουθενά.

Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί οι υποστηρικτές της Παράταξης των Γοητευτικών Φιλελευθέρων δεν είδα να βγάζουν την ίδια γλώσσα για περίπατο όσον αφορά τον Νίκο Αναστασιάδη και τις γονυκλισίες του στον Λιλλήκα και τον Παπαδόπουλο όπως στο κάτω κάτω τις βγάλαμε εμείς για το δικό μας χώρο μετά το 2004.

Φαίνεται πως το να είσαι και φιλελεύθερος και μπλόγκερ ταυτόχρονα, διέπεται από κάποιους ιδιαίτερους κανόνες που δεν αφορούν τα αριστερά ιστολόγια.

Ένα φιλελεύθερο μπλογκ ίσως να έχει κανονισμούς παρόμοιους μ΄αυτούς ενός κερδοσκοπικού ιδιωτικού μαζικού μέσου που αδυνατεί να κάνει ανοιχτό πόλεμο  δημοσίως "στον πελάτη του" γιατί ο πελάτης θα του κόψει "τη διαφήμιση". Η Παράταξη είναι το σύνολο των γνωριμιών που εξυπηρετούν κάποιου είδους πελατειακά μεταξύ τους αμοιβαία συμφέροντα.

Αυτή μου φαίνεται είναι η περιώνυμη φιλελεύθερη "αστική πολιτική ευγένεια" και τα πολιτικά ιδεολογικά "προϊόντα της"