"Η σκέψη απαισιοδοξεί, η θέληση αισιοδοξεί"

Η ρήση "η σκέψη απαισιοδοξεί, η θέληση αισιοδοξεί" ανήκει στον Γκράμσι από τα "Τετράδια της φυλακής" και τείνει να γίνει σταθερά η πολιτική προσωπική μου στάση...

Είναι μια ρήση γραμμένη στη φυλακή του Μουσολίνι και είναι περιττό να το ρίξουμε στις φιλολογικές αναλύσεις περί κομμουνιστικής ηττοπαθούς "οπισθοχώρησης" εάν "η σκέψη απαισιοδοξούσε και δεν αισιοδοξούσε" τότε...

Είναι και μια άλλη ρήση που ενστερνίζομαι. Αυτή του Αντόρνο, πως ο αμερικανικός φιλελευθερισμός ήταν ταυτόσημος για εκείνον με τον γερμανικό φασισμό...

Θέλω να πω, σε σχέση μ΄ αυτές τις δύο ρήσεις, για το ζήτημα "ενός σύγχρονου φασισμού" στα δικά μου μάτια και που αφορά  την εγχώρια λογοκρισία και το τρόπο με τον οποίο επιλέγει να φέρει στο φως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα.

Αν εξαιρέσω την εφημερίδα Γνώμη, που φροντίζει - κάποτε με αισθητές προτιμήσεις υπέρ των κομμουνιστών, κάποτε κρατώντας ίσες αποστάσεις μεταξύ της ευρωενωσιακής αριστεράς και της αντισυστημικής, στα πλαίσια της ενημερωσης - καμιά άλλη πηγή δεν ασχολείται χωρίς λογοκρισία στο θέμα.

Είχαμε ασχοληθεί διάφοροι, κυρίως "Τα παιδιά της πλύστρας" κατά την περίοδο μετά το Μαρί, με το θέμα της λογοκρισίας στον Τύπο. Η ομάδα αυτή είχε πολύ σωστά εστιάσει τότε στο ζήτημα της "κατασκευής" των ειδήσεων από τον αστικό τύπο. Η "κατασκευή" της είδησης πριν περάσει στο επίπεδο της ιδεολογικής προπαγάνδας, είχαμε πει τότε, χτίζει την μεθοδική δημιουργία της "άποψης κοινού" ή αλλιώς της "κοινής γνώμης" στην αλλίωση ή στην απόκρυψη δεδομένων.

Χθες, σε μια άλλη συζήτηση, ο Αντώνης του ιστολογίου "Συντυχάννουμε" είχε πει πως η κυβέρνηση μετά το Μαρί, "άφησε το κυπριακό" σε δεύτερη μοίρα και έβαλε σε πρώτο πλάνο, ακόμα και ως "θέμα είδησης" το φυσικό αέριο. Δεν ξέρω αν έχει δίκαιο, ίσως να έχει.

Αυτό το οποίο καίει εμένα, είναι σε ποιά μοίρα έχουμε αφήσει το θέμα της κρίσης στην ευρωζώνη. Η εγχώρια κειμενογραφία, τόσο στο Τύπο όσο και στα μπλογκς, τείνει να απομονώνει το ζήτημα της κρίσης στην Ελλάδα, ως ένα "ελληνικό ζήτημα", ως ένα φαινόμενο ούτε λίγο ούτε πολύ εν μέρει ανεξάρτητο από μας, όχι με την έννοια πως δεν έχουμε αντίληψη των επιπτώσεων στη δική μας οικονομία από την έκβαση των γεγονότων εκεί, αλλά με την έννοια πως πουθενά δεν γίνεται ορατό, είναι δηλαδή "λογοκριμένο" το ζήτημα της δικής μας ευθύνης για την πορεία, τις αποφάσεις και τη στάση της ίδιας της Ε.Ε στην εξέλιξη αυτών των γεγονότων καθώς και στις επιπτώσεις των αποφάσεων που υπογράφουμε για το σύνολο των εργαζομένων στις χώρες της Ε.Ε.

Θυμάμαι με κάποιο τρόμο, εξομολογήσεις συντρόφων από την πρώην σοβιετική ένωση πως "δεν ξέραμε σαν λαός τι επιθυμούσαμε όταν επιθυμούσαμε τη δύση" και σκέφτομαι πως εμείς οι κύπριοι σαν λαός, ίσως να μην ξέρουμε τι επιθυμούμε όταν επιθυμούμε μια υποτιθέμενη "εύρωστη οικονομία" σήμερα.

Ποιός ενημερώνει τους κύπριους για το τι ψήνεται ή το τι έχει ήδη ψηθεί στην Ευρώπη;
Από ποιό επίπεδο "γνώσης ή άγνοιας" καλείται ο κύπριος να τοποθετηθεί;
Μήπως περιμένουμε από τον αστικό τύπο να μας πει για τα μαγειρέματα; Δεν θα μας πει. Είναι τρισευτυχισμένος ο αστικός τύπος αν όλα γίνονται για μας χωρίς εμάς.

Είναι μήπως αρκετό από την άλλη, να παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, περίπου ως θεάματα μιας "τηλεοπτικής πραγματικότητας;"

Ο Αντόρνο είχε δίκιο, ο αμερικανικός φιλελευθερισμός καθώς και ο φιλελευθερισμός εν γένει είναι ταυτόσημος με το φασισμό, που μαζικοποιεί τη λαϊκή βούληση αλλοτριώνοντας την σε τέτοιο τερατώδες σημείο ώστε να οδεύει εθελούσια στην αλλοτρίωση της.

Γιατί δεν έχω δει, σε καμιά αριστερή εφημερίδα και σε κανένα αριστερό μπλογκ ένα κείμενο σαν αυτό;

Είμαστε κι εμείς ανάμεσα σ΄αυτούς που υπογράφουν...