* δεν αφιερώνεται στο δόγμα της ενότητας ούτε στις υπαίθριες "επαναστατικές" μαζώξεις του "λαού".
- Δεν υπάρχει πια τίποτε το άκακο. Οι μικροχαρές, οι εκδηλώσεις της ζωής, που φαίνονται απαλλαγμένες από την ευθύνη της σκέψης, όχι μόνο έχουν ένα στοιχείο πεισματάρικης μωρίας και σκληρόκαρδης εθελοτυφλίας, αλλά μπαίνουν άμεσα στην υπηρεσία του διαμετρικά αντίθετού τους...
...και δεν υπάρχει πια ομορφιά ούτε παρηγοριά, παρά μόνο στη ματιά που στρέφεται προς τη φρίκη, την αντέχει και συγκρατεί τη δυνατότητα του καλύτερου μέσα στην ακαταπράυντη συνείδηση της αρνητικότητας.
Η δυσπιστία είναι φρόνιμη απέναντι σε κάθε τι αβίαστο και ανέμελο, απέναντι σε κάθε χαλάρωση, που περικλείει υποχωρητικότητα απέναντι στην υπεροχή δύναμης του υπάρχοντος.
Το κακεντρεχές κρυφό νόημα της άνεσης, που άλλοτε περιοριζόταν στην πρόποση της ευδιαθεσίας, έχει επεκταθεί προ πολλού σε πιο φιλόφρονες παρορμήσεις...
...Η ίδια η προσηνής κοινωνικότητα είναι συμμετοχή στην αδικία, καθώς προβάλλει την απατηλή ιδέα ότι σε αυτόν τον ψυχραμένο κόσμο μπορεί κανείς ακόμη να μιλάει με τους άλλους, και τα πρόχειρα λόγια σε συντροφιές συμβάλλουν στην διαιώνιση της σιωπής...
- Η κακοήθης αρχή, που πάντοτε κρυβόταν στην ευάρεστη καταδεκτικότητα, ξετυλίγει ολόκληρη την κτηνωδία της στο εξισωτικό πνεύμα. Η αφ΄υψηλού συγκατάβαση και η στάση αυτού που δεν θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο, είναι το ίδιο...
Με την προσαρμογή στην αδυναμία των καταπιεσμένων επιβεβαιώνει κανείς αυτή την αδυναμία ως προϋπόθεση της κυριαρχίας και αναπτύσει ο ίδιος εκείνον τον βαθμό βαναυσότητας, αναισθησίας και βιαιότητας, που απαιτείται για την άσκηση της κυριαρχίας.
Αν στην πιο πρόσφατη φάση η συγκαταβατική χειρονομία παραλείπεται και ορατή απομένει μόνο η εξομοίωση, ίσα ίσα αυτό το πλήρες κατέβασμα των φώτων της εξουσίας, εμπεδώνει τη διαψευδόμενη ταξική σχέση ακόμη πιο ασυμφιλίωτα...
...Ομόφρων οφείλει κανείς να είναι με το πάσχειν των ανθρώπων: το παραμικρό βήμα προς τις χαρές τους οδηγεί στη σκλήρυνση της δυστυχίας τους.
αφορισμός 5
Theodor Adorno
Minima Moralia
- Δεν υπάρχει πια τίποτε το άκακο. Οι μικροχαρές, οι εκδηλώσεις της ζωής, που φαίνονται απαλλαγμένες από την ευθύνη της σκέψης, όχι μόνο έχουν ένα στοιχείο πεισματάρικης μωρίας και σκληρόκαρδης εθελοτυφλίας, αλλά μπαίνουν άμεσα στην υπηρεσία του διαμετρικά αντίθετού τους...
...και δεν υπάρχει πια ομορφιά ούτε παρηγοριά, παρά μόνο στη ματιά που στρέφεται προς τη φρίκη, την αντέχει και συγκρατεί τη δυνατότητα του καλύτερου μέσα στην ακαταπράυντη συνείδηση της αρνητικότητας.
Η δυσπιστία είναι φρόνιμη απέναντι σε κάθε τι αβίαστο και ανέμελο, απέναντι σε κάθε χαλάρωση, που περικλείει υποχωρητικότητα απέναντι στην υπεροχή δύναμης του υπάρχοντος.
Το κακεντρεχές κρυφό νόημα της άνεσης, που άλλοτε περιοριζόταν στην πρόποση της ευδιαθεσίας, έχει επεκταθεί προ πολλού σε πιο φιλόφρονες παρορμήσεις...
...Η ίδια η προσηνής κοινωνικότητα είναι συμμετοχή στην αδικία, καθώς προβάλλει την απατηλή ιδέα ότι σε αυτόν τον ψυχραμένο κόσμο μπορεί κανείς ακόμη να μιλάει με τους άλλους, και τα πρόχειρα λόγια σε συντροφιές συμβάλλουν στην διαιώνιση της σιωπής...
- Η κακοήθης αρχή, που πάντοτε κρυβόταν στην ευάρεστη καταδεκτικότητα, ξετυλίγει ολόκληρη την κτηνωδία της στο εξισωτικό πνεύμα. Η αφ΄υψηλού συγκατάβαση και η στάση αυτού που δεν θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο, είναι το ίδιο...
Με την προσαρμογή στην αδυναμία των καταπιεσμένων επιβεβαιώνει κανείς αυτή την αδυναμία ως προϋπόθεση της κυριαρχίας και αναπτύσει ο ίδιος εκείνον τον βαθμό βαναυσότητας, αναισθησίας και βιαιότητας, που απαιτείται για την άσκηση της κυριαρχίας.
Αν στην πιο πρόσφατη φάση η συγκαταβατική χειρονομία παραλείπεται και ορατή απομένει μόνο η εξομοίωση, ίσα ίσα αυτό το πλήρες κατέβασμα των φώτων της εξουσίας, εμπεδώνει τη διαψευδόμενη ταξική σχέση ακόμη πιο ασυμφιλίωτα...
...Ομόφρων οφείλει κανείς να είναι με το πάσχειν των ανθρώπων: το παραμικρό βήμα προς τις χαρές τους οδηγεί στη σκλήρυνση της δυστυχίας τους.
αφορισμός 5
Theodor Adorno
Minima Moralia
Ενδιαφέρον. Ο Adorno το έγραφε αυτό την ίδια στιγμή που βοηθούσε τους Αμερικάνσκι Ρόκαφέλερς να διευρύνουν τις γνώσεις τους (http://en.wikipedia.org/wiki/Radio_Project) σε σχέση με την επίδραση των μέσων στις μάζες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι ότι αυτό μηδενίζει την εξαιρετική του σκέψη... αντίθετα...
Η χρονική στιγμή έκδοσης με σπρώχνει να πιστεύω πως μάλλον το άνωθεν απόσπασμα κάνει αναφορές σε σχέση με την στάση του καθενός στο πλαίσιο της ναζιστικής Γερμανίας και αγγίζει τον κάθε είδους απολυταρχισμό... ίσως και με νύξεις για το πως η "φιλελεύθερη" Αμερική θα μπορούσε δια της πλαγίας οδού να οδηγηθεί εκεί ...
ΑΛΛΑ...
...αναρωτιέμαι αν ο Adorno είχε αντίληψη του πως η φύση μιας τέτοιας άτεγκτης στάσης προσεγγίζει η ίδια τον απολυταρχισμό της "Πολιτιστικής Βιομηχανίας" και των Μέσων. Κάποτε τη φωτιά δεν την πολεμάς με φωτιά αλλά με νερό.
θα δω αργότερα το λινκ. αρνούμαι να μπω στη βικι τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι, καμιά άτεγκτη στάση στον Αντόρνο κατ΄εμένα ούτε και στην προέκταση που αναφέρεις.
θα ανεβάσω κι αλλα σχετικά για του λόγου το αληθές όποτε έχω πρόσβαση στο νετ.
καλες αιώρες σε ολους!
Το μεγάλο ερώτημα για μένα είναι κατά πόσον αυτή είναι η φύση του ανθρώπου ή εκφράζετε έτσι μέσα από το καπιταλιστικό σύστημα δηλαδή αν το καπιταλιστικό σύστημα το δημιούργησε?
ΑπάντησηΔιαγραφήγειά σου Ζάκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω πως είναι αδύνατο να θέσουμε κάποιο ζήτημα για τη φύση του ανθρώπου - αν υπάρχει τέτοια - χωρίς να εξετάσουμε το ζήτημα της εργασίας και της παραγωγικής διαδικασίας.
είναι κάτι το οποίο απασχολεί κι εμένα τελευταία, όχι τόσο για το υφιστάμενο οικονομικό σύστημα όσο για τους τρόπους "απελευθέρωσης" απ΄αυτό όπως αυτοί σκιαγραφόνται μέσα από τις παρουσες συγκυρίες και τους τρόπους πολιτικοποίησης των ατόμων.
εννοώ πως πίσω από κάθε μορφή αντίδρασης στο υπάρχον σύστημα, σκέφτομαι πως υπάρχει μια συγκεκριμένη αντίληψη προτίστως για την εργασία η οποία καθορίζει και τη διαμόρφωση του λεγόμενου αντικαπιταλιστικού χώρου.
θα γράψω κάποιες αρχικές σκέψεις γι αυτό και για μια πιθανή σύνδεση της αντίληψης για την εργασία στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας και της αντιτιθέμενης σ΄αυτή μετα-αστικής αντίληψης για τη δημοκρατία. σκέφτομαι δλδ πως ο εγκλωβισμός της λεγόμενης αριστεράς - της όποιας αριστεράς - και η αδυναμία άρθρωσης καθαρού πολιτικού λογου, ίσως και να εδράζεται σε μια συγκεκριμένη αντίληψη για την εργασία.
πάντως μου φαίνεται πως είναι αδύνατον να μιλάμε για κάτι απαράβατο ως "φύση του ανθρώπου".
παράξενη ιστορία ο Αντόρνο, είμαι αμφίθυμος,,να σου πω τον θεωρώ, αν και είναι δικαιολογημένος υπερβολικά σφιχτό με την ζωή...βέβαια ποιός μιλά τώρα; κανείς χαρωπός; όχι βέβαια, απλά έχω στο μυαλό μου τον Σπάρτακο και τους συντρόφους του..θα πείς άσχετο, όπως λέει και η "νεολαία"..νομίζω όχι..η "ισορροπία" χαράς και πίκρας είναι πιο ορθή σαυτούς..πως το ξέρω; οι άνθρωποι θέλαν να την κοπανήσουν απο την αυτοκρατορία--καμμιά νεγκρική υπόννοια--ο Αντόρνο βασανίζεται κάπως μαζοχιστικά εντός της..πάντως εύστοχη παράθεση μέσα στο "χαζοχαρούμενο" των καιρών της άμεσης μπαλαφάρας
ΑπάντησηΔιαγραφήίσως ν΄αρχίσω να ανησυχώ που σε μένα δεν φαίνεται να βασανίζεται μαζοχιστικά ο Αντόρνο αυτή τη στιγμή;...δεν ξέρω...και που μου φαίνεται πολύ τίμια και γενναία η σκέψη του ως εξόριστου που δεν εξορκίζει την εξορία του με τερτίπια της νόησης;...νομίζω αυτό με έλκει σ΄αυτόν, πάντα με έλκει η δύναμη της σκέψης έναντι στην αδυναμία της θέσης καθώς και το ότι μου προκαλεί θαυμασμό έτσι κι αλλιώς το να με "επηρεάσει" κάτι οτιδήποτε ως "δύστροπο" πνεύμα που είμαι εγώ η ίδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήδιαισθητικά σχεδόν διάλεξα να τον ξανακοιτάξω. είπα πως θα μου κάνει καλή παρέα. το να γυρνάς σε παλιά διαβάσματα εξάλλου είναι μια κάποιου είδους αναμετρηση με το χρόνο. είναι ο χρόνος που μας κυνηγάει κατά μια έννοια και σήμερα. μια κάποια χρονική ασυμβατότητα θα έλεγα.
οι δημοσιεύσεις στα μπλογκς δεν έχουν πάντα τον σκοπό της επι-κοινωνίας. έλα όμως που βγήκε τραγικά επίκαιρη αυτή η ανάγνωση.
Είναι σίγουρο πως είχες μια προ-αίσθηση ξαναπιάνοντας τον Αντόρνο, αυτή του απηυδήσματος απο την "αμέριμνη" εικόνα των "ουδέτερων" πλευρών της ζωής, ειδικά των "χαρούμενων"...με αυτή την έννοια ο Αντόρνο είναι κάτι σαν προυπόθεση για να μην ξεπέσει κανείς στον ναιφ του καπιταλισμού τη σήμερον..απλά αναρωτιέμαι αν πάμε στο "άλλο άκρο", αν μετατρεπόμεθα σε καλόγερους...όπως έλεγε και ο σύντροφος...Στάλιν, όταν τον ρωτήσαν πιός είναι ο πιο επικίνδυνος οπορτουνισμός, ο δεξιός ή ο αριστερός, απάντησε πως είναι αυτός που κάθε φορά υποτιμάμε..ολίγον κυνική απάντηση, αλλά μιλάμε για τον Στάλιν!! (αυτό ήταν χιούμορ) ..τους χαιρετισμούς μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ όχι και σύντροφος ο Στάλιν!! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήλέει κάπου ο Τεοντορ, πως το ερώτημα της διαλεκτικής σημερα είναι να βρεις εκείνο το τρόπο, όπου το μερικό δεν υπάγεται στο γενικό αλλα αντιθέτως το μερικό διυλίζεται ως στιγμή μέσα στον εαυτό του ως γενικό.
διαλεκτικές είναι οι αναζητήσεις, λύσεις επί του πολιτικού ψάχνω...λες να γλυτώσω τον οππορτουνισμό από Αντόρνο μεριά και να καταφέρω να κάνω κάτι χρήσιμο με το Minima Moralia; :)
ε, τώρα για το καλόγερος τι να κάνω; εγω δεν το αποφεύγω έτσι κι αλλιώς. αλλά και πάλι, είδες εσύ ποτέ κανά πολεμιστή να λιάζεται ολημερίς στις παραλίες; :)
η ζωή φεύγει χωρίς διαλεκτικές στιγμές...
@αστροναύτης
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις δίκιο, έχουμε χάσει λίγο τη μπάλα, πρέπει να αρχίσουμε να ξαναγράφουμε.
Dis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σε κάνω τώρα να τρομάξεις. Ο μακαρίτης ο Πάπης... ο Εζεκίας καλέ... δεν ήταν το πρότυπο του κομουνιστή που δεν έπρεπε να χαμογελά;
Προφανώς αστειεύομουν με τον Στάλιν, μόνον σύντροφο δεν τον βλέπω..απλά αν θες, ο Αντόρνο δεν είναι η μεγαλύτερη συμπάθειά μου για λόγους που θα σε κούραζε να τους αναφέρω..και φυσικά υπάρχουν και τα κουτσομπολιά, όχι ότι ήταν και πράκτορας όπως διάβασα παραπάνω, αλλά κομμάτι..αυταρχικός ήταν μου φαίνεται και αυτό θα ήθελα να σε διαβεβαιώσω είναι κάτι που νομίζω το βλέπει κανείς στα κειμενά του, ειδικά όταν επιτίθεται έμμεσα και με έπαρση σε όλους σχεδόν, χωρίς καμμιά διάθεση αυτοκριτικής..μου δίνει την εντύπωση μερικές φορές ότι ξεπερνά ακόμα και τους παπάδες σε μαυρίλα, θα έλεγα πως βαράει ένα μονόχορδο, που όταν βαρά αντιφασιστικά μάρέσει πολύ και είναι πολεμικό και αδιάλλακτο, αλλά το παρακάνει χωρίς και να χτυπά και τόσο δεξιά, μάλλον κατα δώθε κοιτά στραβά, και όχι μόνο τον αριστερισμό, σε κάθε αριστερή κριτική..τον θεωρώ εν ολίγοις εναν απο τους πιο κρυφούς σοσιαλδημοκράτες στη σκέψη και έναν εσωτερικά ορκισμένο εχθρό της επανάστασης, έναν αριστερό φιλελλευθερο..ούφ, τα πα..θα ήθελα να τεκμηριώσω
ΑπάντησηΔιαγραφήMouflon
ΑπάντησηΔιαγραφήμπορείς σε παρακαλώ να κάνεις διάλειμμα από την αιώρα;! :)
γιατί πρέπει εσύ να είσαι πάνω στην αιώρα τζαι να αφήνεις σε εμένα σχόλια που "ζαλίζουν",α; :)
Eriugena
νομίζω πως δεν θα ξαναανεβάσω Αντόρνο. Αν είναι να ανησυχείτε τόσο πως θα την κάνω για σοσιαλδημοκρατία μεριά να το κόψω το ριμάδι το Minima να τελειώνουμε!! :))
...παρεπιπτόντως το έχω τελειώσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήάντε για να χαρείτε. :)
Νομίζω σε αποπήραμε αδίκως, και τώρα που ξαναδιάβασα τα σχόλια ίσως το παράκανα (παρακάναμε)...πάντως ίσως σε μιά πιο ψύχραιμη παράθεση απόψεων θα μπορούσα να μιλήσω κάπως πιο ολοκληρωμένα..Περιληπτικά: όλα καλά με τον Αντόρνο, ένας βαθύς στοχαστής και αρκετά "χρήσιμος", αυτό που με στεναχωρεί και ήθελα να στο πω μέ όλη μου τη ψυχή είναι πως αν και γω σαν άνθρωπος έχω κάνει ανάλογες "κριτικές" σκέψεις για την καταπιεστική ψευδο-χαρά της "απλής" ζωής, κάτι στον Αντόρνο πάντα με στεναχωρούσε, πέρα απο τις αμφισβητουμενες πολιτικές του αντιλήψεις..και αυτό είναι η σιγουριά του πως ανακάλυψε την στιβαρότητα της άρνησης, για να το πως πολύ σχηματικά..θυμάμαι όταν διάβασα την Διαλεκτική του Διαφωτισμού, με τι γλαφυρότητα αλλά και κακοήθεια ξύλωνε την μορφή του Οδυσσέα, ενός τυπικού "καταφερτζή" και "αστού-νεωτερικού", σαν να ενοχοποιούσε την Οδύσσεια και εν τέλει τη ζωή..σχηματικά όλα αυτά, αλλά και άλλα, τι σταλίνας ήταν με τον Μαρκούζε, τον οποίο δεν λατρεύω, αλλά μύριζε φρικιό και τον διέγραψε..προφητική σφιχτότητα, αλλά ρε παιδί μου τι ευρωπαίλα είναι αυτή..αγαπητή φίλη, κάπως διαισθητικά προτιμώ τους μεσανατολίτες και τους ιρανους..πολύ πρόχειρα όλα αυτά και μην παρεξηγείς..υπάρχει και η "μυρωδιά" των πράγμάτων..χαιρετώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέσα στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Ντεμπόρ)
Μέσα στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο, το ψεύτικο είναι μια απομίμηση του αληθινού (disdaimona)
ΑπάντησηΔιαγραφή