Χαραυγή

Αυτό δεν είναι κείμενο. Καμιά λέξη δεν βγαίνει εύκολα τον τελευταίο καιρό. Μόνο ότι παίρνει δυό λεπτά για να γραφτεί δημοσιεύεται εδώ. Ότι αποτελεί αληθινή σκέψη μένει ατέλειωτο  και στο συρτάρι του μυαλού μου.

Υπάρχει πολύς πόνος γύρω. Υπάρχει περισσότερος μέσα. Μια βαθιά θλίψη που δεν είναι ακαθόριστη. Έχει φωνή και χωράει σε λέξεις αλλά δε λέγεται. Μένει πίσω  σ΄ένα σκοτάδι και στη σιωπή.

Δεν έχει καμιά αξία ό,τι γράφω εδώ σήμερα για κανένα, εκτός απ΄τη δική μου εσώτερη θλίψη. Γράφω βιαστικά για να κρύψω αδιάφορα το πως αυτό θα φανεί.

Τίποτα δεν θα είναι εύκολο από εδώ και μπρος.Για κανένα...

 ...Το μυαλό έζησε πράγματα και θυμάται. Ποτέ αυτές οι εικόνες δεν έγιναν ξανά λέξεις. Κρατήθηκαν – σοφά – να αναμετρηθούν με το χρόνο που αξίζει σε κάθε μια σπουδαία υπόθεση σαν την κομμουνιστική και σε καθένα σπουδαίο άνθρωπο που αφορούσαν.

Οι εικόνες υπάρχουν. Οι αλήθειες υπάρχουν. Η στιγμή της κρίσεως τις ανακαλεί.

Τα μαλλιά της εφτάναν ως τη μέσην της. Κάθε μεσημέρι αφού ησυχάζαν ούλλα, το μαείρεμα, το φαί, το πλύμμα των πιάτων εκαθάριζεν την βούρνα τζαι επλύνησκεν τα μαλλιά της. Ύστερα εχτένιζεν τα να γυαλλίσουν έκαμνεν καφέν τζαι άνοιεν το παραθύρι της κάμαρης. Η εφημερίδα εκαρτέραν που το πρωίν που την έφερνεν ο κύριος  με το μαύρο το ποδήλατο, διπλωμένη πας το τραπέζι, στερεωμένη στες άκριες για να μεν χάνουνται οι σελίδες τζαι να μεν τσαλακώνεται. Εν εγίνετουν να ανακατώνουνται οι σελίδες της εφημερίδας ούτε να τσαλακώνουνται. Ούτε να ντζίσει κανένας πας την εφημερίδα!

-          Ξέρεις γιατί η γιαγιά μας έκαμεν πολλά μωρά;

-          Όι, γιατί;

......

-          Α γιαγιά, ξέρω γιατί έκαμες πολλά μωρά!

-          Γιατί γιέ μου;

-          Ήντα εν ζάμπες τούτες να μεν ήθελεν ο παππούς μου να σου κάμει πολλά μωρά; Εν ήσιεται με τηλεόραση...

-          Τώρα, τώρα πον νάρτει η μάνα σου...

Άμα θάψεις οκτώ μωρά είσαι ηρωίδα μάνα άραγε; Εσύ ήνταλως έκλαψες για τα μωρά σου; Γιατί εν σε άκουσα ποττέ να κλαίεις για τα μωρά σου; Ετίμησε σε κανένας σαν μάνα;...οι θανάτοι της φτώσιας. Τίποτε άλλον εν υπήρχε για σένα ως απάντηση...

Έτσι εγίνετουν κάθε μέρα κάθε μεσημέρι. Η ώρα εβαρίνησκεν εν εξαλάφρωνεν. Καθισμένη δίπλα στο παραθύρι την ώρα τούτη της καθημερινότητας  εχαράκτηκες μες το μυαλό μου.

Ο «κομμουνισμός» ήσιεν μακρυά μαλλιά που τα επλύνησκεν μες τη βούρνα. Έπινεν καφέ κυπριακό σκέττο. Ας ετόλμας αν ήθελες να του μιλήσεις την ώρα που εθκιάβαζεν τη Χαραυγή ή την ώρα που έπαιζεν στην τηλεόραση η Ομόνοια. Ας ετόλμας να ρωτήσεις για τα μωρά του που επεθάναν,  να τον υποτιμήσεις τζαι να τον πεις «ήρωα» τζαι «μάναμου τζαι χαρώ σε», τζαι έσαζε σε! Θα σε εθώρεν όπως θωρεί κανένας τον πρόδοτη. Διότι ο προδότης εν μια έννοια που εν ριζωμένη σε μιαν άλλην εποχή, με άλλον τρόπο, όι με τον δικό μας τον τρόπο της θέασης.

Έφυες τιμημένη που το κόμμα σου. Εν ερώτησες γιατί τζείνος που ήρτεν πεμπάμενος που τον Δευκαλίωνα να σε παίξει μπροστά στα μωρά σου γιατί εθκιάβαζες τη Χαραυγή, ύστερα εβρέθηκεν μες τα πόθκια των συντρόφων σου να τον χειροκροτούν τζαι να τον αναδεικνύουν. Εν ανταπέδωσες την προδοσία.Καμιάν προδοσίαν. Ήσουν κομμουνίστρια με τα ούλλα σου! Βέρα. Περήφανη.Έν εκαταδέχτηκες να ρωτήσεις. Ήταν της ψυσιή σου ο κομμουνισμός. Όι για τες παράτες!

Ο κομμουνισμός εν ακατάδεχτος έμαθα που τότε...

Δε σε αγάπησα Αντρούλα Γκιούρωβα. Δεν τα κατάφερες να σ΄αγαπήσω. Λυπάμαι πολλά, κι ας μην θέλω τώρα να ξέρω, αν φταίω εγώ ή αν φταις εσύ που δεν σε πίστεψα.

Πίστη! Μετέωρη κατά βάθος για σένα και για μένα χωρίς μια ισάξια περηφάνεια που θα της άρμοζε.

Ο μύθος της αποκατάστασης, θα ήθελα πολύ να ξέρεις, αν αξίζει κάτι για να το ξέρεις, είναι μόνο μύθος. Δεν υπάρχει αληθινή πράξη αποκαταστάσεως.

Ότι γίνεται, γίνεται. Και ότι έγινε έχει πια γίνει.

Πως προχωράμε;

Χιλιάδες σελίδες ημερολογίων, βιβλίων, εφημερίδων, παιδικών αναμνήσεων, ζωών, δακρύων, αγωνίας, χιλιάδες ζωές που μπλέκονται μοιραία ή τυχαία ή αναγκαία κι αναπόφευκτα ξέρουν.

Δεν υπάρχει αποκατάσταση.

Δεν υπάρχει διορθωτική πράξη.

Πιστεύω στην εργατική τάξη. Ανήκω σ΄αυτήν. Είμαι τρίτης γενιάς κομμουνίστρια. Όπως τόσοι άλλοι. Υπηρετώ την αλήθεια μου και την γράφω με κεφαλαία γράμματα. ΕΡΓΑΤΙΑ!

Ξέρω, πως η Ιστορία δεν είναι μια τρυφερή υπόθεση και πως όλους θα μας ξεβράσει μια μέρα το κύμα της λήθης. Όλους. Ακόμα κι εκείνους που εντέχνως φροντίσαμε να σβήσουμε άκαιρα ως ανάμνηση από τα κετάπια μας να μην βλέπουμε καν τα ονοματά τους. Κι αυτοί ζουν και θα ζουν και θα ζήσουν τόσο ακριβώς όσο και οι εγγεγραμμένοι στους επίσημους καταλόγους μας.

Όλοι μαζί, αδιαίρετα, υπάρχουμε κάπου. Εκεί που βγάζει η αναγκαστική έξοδος κινδύνου και θα σβήσουν αληθινά όλα τα ονόματα. Εκεί θα μάθουμε, πως η συγχώρεση δεν πρέπει στους κομμουνιστές! Οι αληθινοί κομμουνιστές, δεν ζητάνε από κανένα να τους συγχωρέσει για την πίστη τους. Ούτε απ΄τους δικούς τους συντρόφους. Οι αληθινοί κομμουνιστές δεν ζητάνε ούτε αποδίδουν συγχώρεση.

Ανάμεσα στην αναγνώριση του δικαίου του αγώνα όλων μας και στη «συγχώρεση» παρεμβάλει το χάος.

Τόση είναι η απόσταση που πιθανώς δε διανύσαμε, στο μέτρο που δεν μάθαμε, πως η ζωή ενός κομμουνιστή δεν αποκαθίσταται από τίποτα κι από κανένα.

Η ακινησία αδρανοποιεί τους κινδύνους του χάους. Η σιωπή. Η εγκράτεια. Η αυστηρή κρίση.

Κάποιοι ελπίζουν, όπως εγώ, κακώς ή καλώς, πως η Ιστορία θα δείξει έλεος και θα μας καταβροχθίσει με σχετικά γρήγορες διαδικασίες.

Κι έτσι όπως θα πέφτουμε όλοι μέσα στη μαύρη τρύπα μπορεί και να κλάψουμε όπως μας πρέπει αληθινά.

Ξεγυμνωμένοι και ανυποχώρητα πιστοί. Γνήσιοι.

Η Χαραυγή είναι η εφημερίδα του παρόντος και του μελλοντός μας. Μέσα στο χάος θα φανεί πως μόνο η δική της αποστολή ήταν η αναίρεση των καθηκόντων της.