Λίγα τελευταία λόγια

Το πρωτότοκο παιδί της συστημικής κρίσης είναι εδώ. Όχι δεν είναι το παιδί που περιμέναμε Γιάννη. 

Δεν είναι το παιδί της ενωμένης εργατικής τάξης και της Ενωμένης Ευρώπης. Είναι το ευρωπαίο παιδί της παγκοσμιοποιημένης υποκειμενικότητας και της κρίσης. Έχει το κεφάλι και το βλέμμα ενός αντιεξουσιαστή, τον σωματότυπο ενός ξεφτυλισμένου σοσιαλδημοκράτη που ψήφιζε Γιώργο και ποτέ δε διάβασε Κάουτσκι και τα όνειρα της Πολυάννας.

Κανείς δεν μπορεί να παραπονιέται γι αυτή τη γέννηση και κανείς δεν μπορεί να στείλει ένα παιδί πίσω στη μήτρα της μάνας του πριν το γεννήσει.

Το βίαιο ανακάτεμα της ιδεολογικής σούπας φτάνει στο τέλος του. Η σούπα είναι έτοιμη για να φαγωθεί. Κανείς δεν μπορεί να πάει πίσω στο χρόνο ακόμη κι αν επιθυμεί την ανακατασκευή της πραγματικότητας που διαγράφηκε πάνω στο κοινωνικό σώμα.

Αν το πολιτικο-κοινωνικό αυτό συμβάν, που ονομάστηκε πλατεία και κίνημα των αγανακτισμένων πιστεύει πως δεν φέρει νομοτελειακά τα στίγματα του πλαισίου στο οποίο κινείται, αυτό δεν άλλαζει το μέγεθος της κολυμβήθρας. Θα πάρει τη θέση που επέλεξε στο κοινωνικο-πολιτικό παζλ καθώς και τη θέση που έχει επιλεγεί γι αυτό στην ιστορία. Πιστεύει δεν πιστεύει στους όρους του παρελθόντος του παρόντος και του μέλλοντος θα παλέψει την πάλη που παλεύουμε όλοι και που κάποτε όλοι λέγαμε «πάλη των τάξεων». Χωρίς ονόματα και ταμπέλες δεν αναιρείται η θέση του καθενός. Αποσιωπάται παιδιάστικα μόνο.

Θρηνώ το προσφιλές μου κομμάτι. Το κομμάτι των αντιεξουσιαστών. Αυτών που ακόμα διαβάζουν ποιήματα της Γώγου και τραγουδούν τραγούδια του Άσιμου. Τώρα τραγουδάνε παρέα με καινούριους συντρόφους σε καινούριες όχθες του πολιτικού τα ίδια άσματα.

Θρηνώ και για το γεγονός πως το σύστημα επέλεξε να χτυπήσει πρώτα αυτό το κόμματι. Τρώγοντας το κάθε μέρα ως εχθρό και ενσωματώνοντάς το.

Η νέα τάξη έχει γεννηθεί. Είναι εδώ και δεν είναι η δική μου τάξη. Δεν είναι ούτε η τάξη των χθεσινών μου φίλων. Είναι η τάξη των χθεσινών μου εχθρών που έφαγε τους φίλους μου. Και θα παραμείνω εχθρός αρνούμενη να ευχηθώ καλή χώνεψη για την απώλεια των ωραίων μου φίλων.

Αν ο κόσμος ήταν όλος μια πλατεία και δεν είχα άλλη επιλογή παρά να πω μια τελευταία λέξη στον ως τώρα κόσμο έτσι όπως τον ξέραμε, θα ήθελα αυτή η «λέξη» να ήταν στα μούτρα μια καμένης τράπεζας καθώς φεύγω. Και όχι μια λέξη σε ένα ραβασάκι ενός ραντεβού γραμμένη σε φιλικό χαρτομάντηλο κάτω απ΄τους ήχους της κρητικής λύρας και των βιολιών κάποιων "πανανθρώπινων" και ακυρώσιμων ονείρων.

Δεν θα γίνει άλλη περαιτέρω αναφορά για το κίνημα των αγανακτισμένων σ΄αυτό το ιστολόγιο ξανά.

Θα ήθελα να απολογηθώ για την εμπλοκή σ΄αυτή τη συζήτηση ονομάτων σπουδαίων επαναστατών που από λάθος ξεφτυλίστηκαν όπως κι εμείς σ΄αυτή τη διαδικασία.