Αριθμός Εγγραφής του Πολίτη

* μια προσωπική ιστορία δεν είναι ποτέ μόνο μια προσωπική ιστορία


Την πρώτη Κυριακή που βγήκα στους δρόμους να πουλήσω την «Νεολαία»
πήγαινα στην έκτη δημοτικού. Δεν θυμάμαι πόσες εφημερίδες πούλησα. Θυμάμαι έντονα δύο περιστατικά που μου έκοψαν τα πόδια, με τη σειρά που τα γράφω.

Το πρώτο περιστατικό, ήταν όταν αποφάσισα - για να κάνω μαζικές πωλήσεις-να ανεβώ σε μια πολυκατοικία, την πιο μεγάλη της περιοχής τότε, και να πάρω σβάρνα τα διαμερίσματα. Περίπου στα μισά, και ενώ εγώ περίμενα πολύ συνεσταλμένα στη πόρτα, ανοίγει ο Άγγελος. Ο Άγγελος, ήταν ένας δευτερέος του γυμνασίου με τον οποίο ήμουν πάρα πολύ ερωτευμένη, ήταν δεξιός, κούκλος (ενόμιζα), Ανορθωσιάτης. Λοιπόν ο Άγγελος με ρώτησε τι θέλω, του είπα ότι πουλώ τη «Νεολαία», μου είπε όχι ευχαριστώ και έφυγα. (όταν επήα για σπουδές πήρα μαζί μου μια φωτογραφία του, με στόχο κάποτε να ξεπεράσω το πρώτο μου σοβαρό!!! φτύσιμο. Ειλικρινά επήρα.)

Το δεύτερο περιστατικό, συνέβηκε όταν μπήκα σε ένα κατάστημα. Στο κατάστημα ήταν δύο νεαροί 25-30 χρονών περίπου. Μου είπαν ότι δεν γοράζουν φυλλάδες του ΑΚΕΛ, είναι ΕΔΕΚίτες και άρχισαν να μου κάνουν ερωτήσεις για το Πολωνικό.
Εγώ ούτε που ήταν η Πολωνία δεν ήξερα. Θυμούμαι έντονα ως τωρά τα γέλια τους….Επίσης θυμούμαι ότι επέμεναν να μου κάνουν ερωτήσεις για να γελούν…

Ένοιωσα μεγάλο θυμό. Πάρα πολλά μεγάλο θυμό. Με τον εαυτό μου, γιατί δεν είχα απαντήσεις τζι ας ήμουν δώδεκα, ενόμιζα έπρεπε να έχω απαντήσεις, τζαι επίσης θυμό γιατί ήξερα, πως αν κάποιος δεν έχει μιαν απάντηση δεν σημαίνει πως η απάντηση δεν υπάρχει.

Τι κάνει κάποιος όταν νοιώθει ένα τέτοιο Θυμό; Τι κάνεις όταν ξέρεις πως οι απαντήσεις υπάρχουν αλλά είσαι «δώδεκα», δεν είσαι «μεγάλος» δεν μιλάς τη «γλώσσα» των μεγάλων, «πουλάς εφημερίδες» της ιδεολογίας σου τζαι μετά βουράς να «κάμεις τα μαθήματα σου»;

Πως συναντά ο θυμός τις απαντήσεις που υπάρχουν; Πρέπει να τις συναντήσει;
Επιτρέπεται να τις συναντήσει; Ο Θυμός είναι επιτρεπτή αντίδραση εντός της πολιτικής ή μήπως είναι καλύτερα να φερθείς «πολιτισμένα»;

Υπάρχει χώρος στο σημερινό κόσμο για τον Θυμό; Είναι απλά μια ψυχολογική αντίδραση, που οφείλεται σε προσωπικά χαρακτηριστικά, είναι μια αδυναμία ή είναι και μια εν δυνάμει πολιτική πράξη;

Υπάρχει Θυμός! Παντού στον κόσμο υπάρχει ένας Μεγάλος Θυμός! Η ζωή εξαθλιώνεται! Το περιβάλλον καταστρέφεται. Τα μωρά ξεπουλιούνται στα φανάρια τζαι οι γέροι παίρνουν συντάξεις πείνας. Η εκκλησία κατακρατεί κλεμμένες περιουσίες, χτίζει ναούς-επαύλεις και ρίχνει ψίχουλα στα πτωχά αμαρτωλά παιδιά της. Οι ζωές μας μπήκαν ενέχυρο για να «ζήσουμε». Οι μετανάστες σέρνουνται στη ζωή για να ξεπληρώσουν τα πουλημένα μας όνειρα. Οι νέοι κυκλοφορούν με φωτογραφίες της porsche πάνω στα κινητά τζαι πάσιν σε κολλέγια να σπουδάσουν κάτι για «να τα πάρουν» τζαι όϊ για να μορφωθούν ούτε για να προσφέρουν στην κοινωνία. Εκατομμύρια κόσμου ζει χωρίς τα εντελώς απαραίτητα για την επιβίωση και την υγεία του. Οι τηλεοράσεις παίζουν light τσόντες για πρωινό, μεσημεριανό και δείπνο. Οι τράπεζες θησαυρίζουν, οι χρηματιστές σάζουν τις γραβάτες τους περισπούδαστα, οι καθηγητές ξεζουμίζουν τους μισθούς των γονιών, οι υπουργοί παίρνουν μίζες ακόμα και για την αγορά οπλισμού και οι πολιτικοί τι κάνουν; ΣΥΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ!

Ξαναρωτώ. Είναι ο Θυμός πολιτική πράξη ή να μείνουμε εντός των «πλαισίων»;
Και ποια είναι αυτά τα πλαίσια, ζητώ μιαν απάντηση!

Πότε ο πολίτης είναι Πολίτης; Χρειάζεται πράσινη «πολιτική» κάρτα και εγγεγραμμένο χώρο κατοικίας ο πολίτης για να έχει Λόγο; Κι αν έχεις «πολιτική κάρτα» πως τη διατηρείς με τόσο Θυμό; Ή τον πνίγεις ως ανώριμο συναίσθημα και «εκλογικεύεσαι» ΣΥΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ;

Ο πολίτης που δεν έχει «πολιτική κάρτα» και δεν είναι εγγεγραμμένος ΤΙ ΕΧΕΙ;

ΠΩΣ ΑΠΟΚΤΑ ΛΟΓΟ Ο ΜΗ ΕΓΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΘΥΜΟΣ;

Και ποια είναι η θέση του Μεγάλου Θυμού του κόσμου στην ανα-κίνηση της Ιστορίας;

Και βάση ποιού συμφέροντος η Πολιτική και τα πολιτικά γραφεία «αδειών»
καταστέλλουν τα υγιή σπέρματα της ανθρώπινης επ-αναστατικής ρίξης με την αθλιότητα της ζωής, ως άλλες Εκκλησίες που καταστέλλουν τις επιθυμίες και τα αμαρτωλά πάθη μας;

Εντός ή εκτός; Ποιος είναι ο δρόμος του Εμείς; Του Εμείς που εξαθλιώνεται.
Κάποιος να απαντήσει!