Έξοδος.

Ήταν σαν νάχε σβήσει κι η τελευταία λάμπα

πάνω στη γη. Ο άνεμος έπαιρνε τις σκηνές μας

τις στήναμε, και τις ξανάπαιρνε. Η ομίχλη

περπατούσε κουτσαίνοντας πάνω στις πέτρες.

Μαύρα μεγάλα συρματοπλέγματα αμπαρώνανε τον ουρανό.

Βράδιαζε σ΄όλο το στρατόπεδο. Θέλαμε να κυττάξουμε

μα όλο και βράδιαζε. Όλο και πιο πολύ μάκραινε

ο κόσμος. Θέλαμε να ακούσουμε, μα όλο

και φύσαγε. Όλο μας πλησίαζε του σκοπού το βήμα.

Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει

πως υπάρχουμε. Κείνη η φωνή πού νάναι,

για να μη χαθούμε μες τη νύχτα….Θέλαμε να θυμηθούμε

μα είχαμε πολλούς νεκρούς να θάψουμε.

Ύστερα τέλειωνε η αγγαρεία και χτυπούσε σιωπητήριο.

Τάσος Λειβαδίτης