Ο κυρίαρχος λαός.

Ο κυρίαρχος λαός, μετά το κούρεμα στη Λαϊκή Τράπεζα, στάθηκε στην ουρά να πάρει τα 100 ευρώ, τα 200 ευρώ, τα 300 ευρώ που του επιτρεπόταν να πάρει.

Ο κυρίαρχος λαός, μετά το κούρεμα στη Τράπεζα Κύπρου, δεν στάθηκε καν στην ουρά να πάρει 300 ευρώ, μάλλον πήγε για μπάνια.

Απίστευτη η νέκρα στη Λευκωσία σήμερα. Μέσα και έξω.

Δεν ανήκα ποτέ παρά στο κάτω όριο της κλίμακας των "ιδιοκτητών" ακινήτων, χρημάτων και μετοχών. Παρόλα αυτά περισσότερο παρά ποτέ, δεν καταλαβαίνω τον "λαό μου", ούτε μπορώ να εντοπίσω πια κανένα συν - ανοίκειν και συν - κατοικείν σε αυτή τη χώρα καθέτως και οριζοντίως της κλίμακας.

Οι άνθρωποι πήγαν για μπάνια.

Έλεγα λοιπόν χθες σε μια κουβέντα, πως η δική μου εμπειρία από εκείνη την άλλη κοινωνία, την οποία πρόλαβα στην αποσύνθεση της και όχι στη δόξα της, μου άφησε την δυνατή ανάμνηση των ανθρώπων πάνω από όλα.

Δεν θυμάμαι ποτέ να είχα συναντήσει έναν άνθρωπο που να μου θύμιζε ένα άλλο άνθρωπο, δεν υπήρχε "μοντέλο" συμπεριφοράς, είτε χαρακτήρα, είτε είδους ανθρώπου. Συνάντησα την πολυμορφία της μοναδικότητας πολλών διαφορετικών ανθρώπων. Δεν συνάντησα κοινούς τύπους συμπεριφορών, ούτε καν στα χειρότερα, δηλαδή όταν οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να σταθούν τότε σε κάποιες "ουρές" για να πάρουν βούτυρο και γάλα.

Εδώ ο "ανθρώπινος τύπος" είναι συμπυκνωμένος σε συγκεκριμένο αριθμό "ειδών". Πάντως ο λαός λείπει. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο λαϊκότητας που να μην αφορά κατά κύριο λόγο, σε ένα εκχυδαϊσμένο τύπο του φολκλόρ. Δεν υπάρχει πια λαϊκότητα που να σημαίνει την μοναδικότητα, ούτε καν η ανάδειξη του αθέατου μέρους της καθημερινότητάς μας δεν είναι πια ορατή στα μάτια κανενός ή οπουδήποτε.

Όταν βρίσκεσαι στο χαμηλότερο όριο της κλίμακας των "ιδιοκτητών" αντιλαμβάνεσαι λοιπόν αλλιώς τις "ελλείψεις".  Από μια άποψη ίσως, να είσαι ένας από τους τυχερούς, που δεν αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τον διωκτικό ρόλο του κράτους, με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.

Τυχερός είναι ο άνθρωπος, που στις σημερινές συνθήκες καταφέρνει να κόψει όσο το δυνατό περισσότερο τους δεσμούς του και άρα την εξάρτηση του από δαύτους. Όταν λέμε δαύτους εννοούμε το κράτος τους, τις υπηρεσίες τους, τα κόμματά τους, τις κυβερνήσεις τους και τις τράπεζες τους. Τυχερός είναι ο άνθρωπος που μπορεί να συντηρηθεί με όσο λιγότερα γίνεται αλλά μακρυά τους. Που δεν παίρνει τα δάνεια τους, τα επιδόματά τους, τις διασυνδέσεις τους, τις ευκαιρίες τους και τις φυλακές τους. Από το χαμηλότερο όριο της κλίμακας, η ορατότητα της κοινωνίας δεν αφήνει πολύ θολούρα. Και το ερώτημα, γιατί στην ιστορία της ανθρωπότητας, φορέας δύναμης και καθολικής σοφίας ήταν ο άκληρος, ο φτωχός, ο ρακένδυτος, ο τρελός, ο έξω από το σύστημα τους, ο για μας προλετάριος, γίνεται ακόμα πιο καθαρό.

Λέγαμε ακόμα, πως την τελευταία δεκαετία, μας έχουν φλομώσει με τις υπερ-ιδεολογίες τους για το τέλος του Έθνους - Κράτους, για τις νομαδικότητες, για τις κοινότητες κοινωνικών ροών, για το νέο τύπο ανθρώπου και δεν συμμαζεύεται.

Η ανοησία πήγε σύννεφο όσο ο συλλογικός κεφαλαιοκράτης ετοίμαζε τα χαρτιά του, τα μνημόνιά του, τις νομοθεσίες του και την ολοκλήρωση, του κατ΄ουσίαν ρόλου του, που δεν είναι άλλος παρά ο ρόλος ενός ανίκητου διώκτη.

Το Κράτος τους, αυτό που υποτίθεται είχε τελειώσει, ο φοροεισπράκτωρ των ολιγαρχών, είναι η φυλακή μας και από τη φυλακή μας υπηρετούμε το Κράτος αυτό. Το κλειδί δε της εξόδου, το έχουμε πετάξει στην αποχέτευση.

Το δίχως άλλο και στην ιδεολογική αποχέτευση.

Η κοροϊδία με το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα.

Είχα σκοπό να σχολιάσω την εξαγγελία του Προέδρου για την νέα κοινωνική πολιτική, την οποία ο ίδιος χαρακτήρισε ως "κοινωνική επανάσταση", πριν δω την σχετική ανάρτηση του Στροβολιώτη με τον τίτλο "Η κυβέρνηση της μοντέρνας αριστεράς" - εννοεί την κυβέρνηση του Αναστασιάδη, αλήθκεια...

Μιά άλλη είδηση ήταν η αφορμή, που με προκάλεσε να σχολιάσω την εξαγγελθείσα "κοινωνική επανάσταση". Η είδηση αφορά, όχι το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, αλλά το Ελάχιστο Επιτρεπόμενο Χρέος προς το Δημόσιο, το οποίο επιτρέπει στους οφειλέτες να παραμένουν εκτός  της φυλακής.

Σύμφωνα λοιπόν με επίσημα στοιχεία, καθημερινά περνούν την είσοδο των φυλακών τουλάχιστον πέντε άτομα για οφειλές προς το δημόσιο, με κατώτατο όριο οφειλών τα 500 ευρώ και ανώτατο τα 2.500 ευρώ.

Για παράδειγμα, εγώ, που δεν πλήρωσα λόγω κωλυσιεργίας να πάω στον δήμο στροβόλου τα σκύβαλα για 4 χρόνια και που χρωστούσα λίγο πιο κάτω από 500 ευρώ στο δημόσιο, μπορεί και να περνούσα παρά τρίχα αυτά τα κάγκελα. Σαν εμένα, για παρόμοιου τύπου οφειλές όπως αυτή, ή όπως απλήρωτα πρόστιμα για παράνομη στάθευση, για παραβίαση του ορίου ταχύτητας, άλκοτεστ κ.λ.π μπορεί να έχουν το 1/3 των κυπραίων.

Όταν εξαγγέλεις μια κοινωνική πολιτική, βαφτίζοντας την "εγγυημένη" για να ακριβολογείς και να μην λέεις απλώς όφκερες τσιόφτες, θα πρέπει να καθορίσεις το ύψος του "ελάχιστα  εγγυημένου ποσού" σε αναλογία με το ύψος των πάγιων και άρα μη αποφευχθέντων εξόδων ενός ατόμου.

Αν για παράδειγμα το ύψος του Ελάχιστου Εγγυημένου Ποσού είναι τα 500 ευρώ και το ένα τρίτο των κατοίκων χρωστά ήδη τουλάχιστον 500 ευρώ στο δημόσιο, πάει να πει, πως το πρώτο μηνιάτικο προφανώς θα πάει στην αποπληρωμή αυτού του χρέους. Αν δεν πάει για αποπληρωμή δανείων στην τράπεζα.

Αν τώρα, το ίδιο ποσό των 500 ευρώ, είναι μια περίπου πάγια οφειλή προς το κράτος στη μορφή των φορολογιών, της τιμής του ρεύματος και του νερού, στην τιμή των αδειών κυκλοφορίας ή των αδειών ακινήτου που μπορεί να διαθέτεις, αδειών στον έφορο εταιριών κ.λ.π - υπολογίστε πως έκαναν φτερά 7- 8 μηνιαία "Ελάχιστα Εγγυημένα Εισοδήματα" τουλάχιστον. Προς τα πού έκαναν φτερά. Μα φυσικά στα ταμεία του Κράτους.

Τί αντιπροσωπεύουν όμως αυτά τα λεφτά; Αντιπροσωπεύουν τα αναμενόμενα "έσοδα του Κράτους" όπως αυτά προνοούνται για το success story του Νίκου Αναστασιάδη.

Στο άρθρο του ο Στροβολιώτης, - όχι πως μου προκάλεσε καμιάν έκπληξη - μας παραπέμπει και σε ένα από τα νεοφανή σhιελιόνια της οικονομολογίας, τον δημοσιογράφο Μιχάλη Περσιάνη της Καθημερινής - σόρυ Στροβ εν πρόκειται να μπω στην Καθημερινή να θκιαβάσω τον Περσιάνη - ο οποίος γράφει: «Με τη λογική πως τα ωφελήματα και παροχές θα δίνονται μόνο σε εκείνους που έχουν ανάγκη και χωρίς τις πελατειακές λογικές που είχαμε συνηθίσει για πενήντα χρόνια, για πρώτη φορά η Δημοκρατία αποκτά ανθρώπινο πρόσωπο χωρίς να κατασπαταλά τα λεφτά των πολιτών / φορολογουμένων. Η σύγχρονη αριστερά σε όλο της το μεγαλείο. Προς το παρόν respect.»

Βέβαια εγώ δεν κατάλαβα τί από όλα συνιστούσε μέχρι στιγμής "πελατειακή λογική" όσον αφορά τα επιδόματα με τα υφιστάμενα κριτήρια: οι πολύτεκνοι, οι μονογονιοί, οι ανάπηροι, οι μανάδες; Τί;

Τώρα από την άλλη πλευρά, η Χαραυγή σήμερα, ως συνήθως δηλώνει την επιφύλαξη της, παρότι δεν διαφωνεί λέει με την στοχευμένη κοινωνική πολιτική. 

Εφααν μας οι στοχεύσεις σε τούντο τόπο...

Στην ουσία, η εξαγγελθείσα "Κοινωνική Επανάσταση", μέσα στο πλαίσιο της ευρύτερης οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, μέσα δηλαδή στο πλαίσιο στο οποίο πρέπει να εξετάζεται και να αναλύεται με αριθμούς, δεν αφορά παρά την κατάργηση των επιδομάτων.

Για το γεγονός δε, πως για τις αποπληρωμές των δανείων ούτε τα 500 ευρώ δεν φτάνουν αλλά όπως πάμε δεν θα φτάνουν ούτε για το ενοίκιο της πρώτης κατοικίας - της δικής σου - που θα κατάσχει η τράπεζα και μετά θα σου το ενοικιάζει, τουμπεκί ψιλοκομμένο.

Επανάσταση!! Ρε δεν μας παρετάτε λέω εγώ! Στροβ πε τζαι του Περσιάνη πον να τον δεις τζιαμέ στο "Μένουμε Ευρώπη".

Άκου Respect! Ο Νίκος πλέον είναι ο πολιτικός του κενοταφίου. Μιλά και ούτε καν το πτώμα της οικονομίας δεν μπορείς να εντοπίσεις στα λόγια του.

ΝΔ/ΠΑΣΟΚ - ΔΗΣΥ/ΑΚΕΛ : Το Ενιαίο Δικομματικό Πολιτικό Δόγμα

Ένθετη Έκδοση στο σημερινό Ριζοσπάστη με θέμα " Βασικές εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα από το 1974 μέχρι σήμερα - 1ο Μέρος". Προτείνω να το διαβάσετε όλο.

Απομονώνω τα κομμάτια που αφορούν στο ΠΑΣΟΚ. Ο κύπριος αναγνώστης μπορεί πολύ εύκολα, να αναγνωρίσει όλα τα ειδικά πολιτικά χαρακτηριστικά της πολιτικής του ΑΚΕΛ από το ΄74 μέχρι σήμερα: της οικονομικής πολιτικής/ κοινωνικής πολιτικής / "πατριωτικής"- αντι-πραξικοπηματικής/ δημοκρατικής/ αντι-δεξιάς πολιτικής.

Τα κομμάτια που αφορούν τη ΝΔ είναι επίσης εξόχως ενδιαφέροντα, σαν καθρέφτης ανάλυσης της πολιτικής του Δημοκρατικού Συναγερμού μέχρι σήμερα.

Δεν αποτελεί έκπληξη η σε τόσο μεγάλο βαθμό ταύτιση των κομμάτων ΝΔ/ΠΑΣΟΚ - ΔΗΣΥ/ΑΚΕΛ.

Βέβαια γνωρίζω πως ελάχιστοι στο ΔΗΣΥ παραδέχονται ανοιχτά την ταύτιση τους με την σημερινή πολιτική Σαμαρά για παράδειγμα, και κανείς στο ΑΚΕΛ δεν παραδέχεται βέβαια πως είναι ΠΑΣΟΚος. Εννοείται πως και το ΔΗΜΑΡίτης αποτελεί "υποτιμητική βρισιά". Βολεύει και το σύστημα της Προεδρικής Δημοκρατίας. Πάνω από όλα βολεύει και η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ που μας επιτρέπει να πιπιλάμε τον τίτλο της "αριστεράς" έστω και αν οργανωτικά ουδεμία σχέση είχε ιστορικά το ΑΚΕΛ με το ΣΥΡΙΖΑ. Απλά και τα δύο κόμματα διατηρούν μια "κομμουνιστική τάση" και ενίοτε δίνουν ραντεβού με τη δεξιά στα γουναράδικα...έτσι για το γαμώτο της περηφάνειας μας...δεν είναι και λίγο, το πρωί να το παίζεις επαναστάτης και μέχρι το απόγευμα να σου έχουν αποκοπεί άλλα 50 ευρώ από το μισθό σου...κάτι πρέπει να κάνεις με την παθητική περηφάνεια σου...

Η ιστορία όμως δεν αρχίζει το 1974.
Το πάλαι ποτέ συνθημα υπέρ της Ένωσης Κύπρου-Ελλάδα, από την στιγμή εκείνη, που πια έπαψαν να πλανώνται πάνω από τον ελληνικό και κυπριακό ουρανό, τα φαντάσματα για μια Σοσιαλιστική Βαλκανική Ένωση, μετασχηματίστηκε ελέω "τοπικών δήθεν ιδιαιτεροτήτων".

 Αυτές οι "τοπικές δήθεν ιδιαιτερότητες" διαφοροποίησαν ιστορικά την άκρα δεξιά ( που συστεγάστηκε αργότερα εν μέρη στο ΔΗΣΥ, με τον δικό του "μετριοπαθή"προς την αριστερά Καραμανλή, δηλαδή τον Γλαύκο Κληρίδη ) και την κυπριακή αριστερά ( που προσάρμοσε το σύνθημα υπέρ της Ένωσης υπό το βάρος του κυπριακού ζητήματος, και ακολούθησε τον λεγόμενο δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας της δεκαετίας ΄90 και έπειτα, τόσο όσον αφορά το ίδιο το κυπριακό ζήτημα ( Σημίτης - Πάγκαλος ) αλλά όσο αφορά και στα ζητήματα πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης, δηλαδή το δρόμο όλων των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων τύπου ΠΑΣΟΚ - με ενδεικτικότερη τη σημερινή υποταγή της αριστεράς στις συνθήκες της Ε.Ε συνδιασμένη με την αναπαραγωγή ενός πατριωτικού αντιδεξιού, αντιπραξικοπηματικού λόγου )

Αν το κυπριακό πολιτικό τοπίο, θυμίζει ένα βάλτο δηλαδή θυμίζει ένα στατικό αδιέξοδο τόπο, όπου όλα λες και  είναι από πριν γραμμένα και τίποτα δεν εκφεύγει "της πολιτικής μας μοίρας" δεν πάει να πει, πως είναι αχρείαστη η ανατομία αυτού του συστήματος.

Απλά η ανατομία, απαιτεί να μην είσαι ο ίδιος φορέας καμιάς ασθένειας ή των ασθενειών.
Ως γνωστόν "κανένας εν κόφκει κομμάθκια που πάνω του για να γιατρευτεί". Εξάλλου αυτό θα συνιστούσε "αντιδημοκρατική βία"...

υ.γ: Μέχρι πρότινος αναφερόμουν στην αναγκαιότητα σύγκλισης καταστατικού συνεδρίου του ακελ. Επρόκειτο βέβαια για μια αφελέστατη θέση. Κυρίως επρόκειτο για μια "ηθικοπλαστική και συναισθηματική θέση". Δυσκολεύομαι επίσης να κατανοήσω την επίσημη θέση του ΚΚΕ, πως το ΑΚΕΛ είναι ένα "αδελφό κόμμα". Πολύ περισσότερο δυσκολεύομαι να κατανοήσω αυτή τη θέση, γιατί δεν γνωρίζω τα εσωκομματικά του ΚΚΕ ενώ ταυτόχρονα δεν μου είναι επαρκής η αιτιολόγηση για την "απόσταση και το σεβασμό" που απαιτεί η διεθνιστική αλληλεγγύη. Να μου επιτραπεί να πω, πως τη στάση του ΚΚΕ την εκτιμώ όπως ακριβώς εκτιμώ και την μέχρι πρότινος δική μου στάση. Δηλαδή ως "ηθικοπλαστική".
Σήμερα, προτιμώ να αφαιρέσω τις κουρτίνες της σκέψης μου και να στηριχτώ ανοιχτά στον Βλαδίμηρο, ο οποίος θεωρούσε υποχρέωση τη δημιουργία κομμουνιστικής φράξιας μέσα σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Ανκαι σήμερα, αμφιβάλω αν θα θεωρούσε την πιθανότητα ύπαρξης τέτοιας δυναμικής εντός του ακελ εφικτή.

Πάντως στα πλαίσια της υποχρέωσης μου, να λέω δημόσια και ανοιχτά τις απόψεις μου, δηλώνω, πως κατά την κρίση μου, χωρίς διάσπαση αυτού του κόμματος, ο τόπος δεν έχει κανένα καλό μέλλον.

Αυτή η προοπτική - γνωρίζω - πως δεν υφίσταται στη σφαίρα των πιθανοτήτων. Ακόμα κι αυτοί που ασπάζονται καθαρά τις κομμουνιστικές ιδέες μέσα στο κόμμα, έχουν ασθενήσει διαχρονικά με τον ιό της πασοκοποίησης με τα αστικά λακόστ μπλουζάκια και την εντός του κόμματος διαχειριστική λογική των επαγγελματιών πολιτικών που κάνουν δουλειά από τα πάνω προς τα κάτω, πάντα προς όφελος των πάνω, στους οποίους και οι ίδιοι στην τελική ανήκουν.



 " Βασικές εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα από το 1974 μέχρι σήμερα - 1ο Μέρος"
( απόσπασμα )

[...]

Πολιτικές αναδιατάξεις - Η δημιουργία του ΠΑΣΟΚ

Οι πρώτες μετά το 1964 βουλευτικές εκλογές (17 του Νοέμβρη 1974), στις οποίες το ΚΚΕ συμμετείχε στο σχήμα «Ενιαία Αριστερά»¹², σε σχέση με το προδικτατορικό πολιτικό σκηνικό ανέδειξαν ένα νέο, που είχε βασικά χαρακτηριστικά του την υπερψήφιση της ΝΔ με ποσοστό 54,37% και την αποδυνάμωση του δεύτερου πόλου του δικομματισμού, της «Ενωσης Κέντρου», που βρέθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση έχοντας ψηφιστεί από το 20,42% των ψηφοφόρων. Υψηλό ποσοστό (13,58%) συγκέντρωσε το νεοϊδρυμένο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ)¹³, ενώ η «Ενωμένη Αριστερά» πήρε το 9,47% των ψήφων.

Η υλοποίηση από τον Καραμανλή ορισμένων εκσυγχρονισμών, όπως η εκκαθάριση των λεγόμενων παρακρατικών οργανώσεων, κάλυπτε το «φιλελεύθερο» έδαφος της «Ενωσης Κέντρου» του Γεωργίου Μαύρου (ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πεθάνει το 1968), γεγονός που δημιουργούσε ένα ασφυκτικό πλαίσιο για την ύπαρξή της. Ταυτόχρονα, η «Ενωση Κέντρου» δεν ήταν δυνατό να μετεξελιχτεί σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ώστε να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες.

Αυτό το είχε αντιληφθεί έγκαιρα ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήδη από την περίοδο της δικτατορίας. Ετσι, το 1974 απέρριψε πρόταση να ηγηθεί της «Ενωσης Κέντρου» και προχώρησε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου μαζικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στην τάση ριζοσπαστικοποίησης που έφερνε κυρίως η δράση του ΚΚΕ.

Το ΠΑΣΟΚ προερχόταν από την αντιδικτατορική οργάνωση Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Κίνημα (ΠΑΚ) και διακήρυσσε ότι ακολουθούσε το λεγόμενο τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό, ότι δηλαδή απέρριπτε τόσο τον καπιταλισμό, όσο και το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, ενώ επέκρινε και την πολιτική των παλαιότερων κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας, υποστηρίζοντας ότι το ίδιο είναι σοσιαλιστικό και όχι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Ειδικότερα, η δημιουργία του ΠΑΣΟΚ αποκρυστάλλωνε σοσιαλδημοκρατικές τάσεις που προϋπήρχαν κυρίως σε τμήματα της νεολαίας της προδικτατορικής «Ενωσης Κέντρου». Σε εκείνες προστέθηκαν και νεότερα ανάλογα πολιτικά ρεύματα. Εξέφραζαν ένα μικροαστικό «αντιιμπεριαλισμό», αναμειγμένο με την αντίληψη «κατά των δύο υπερδυνάμεων», που ταύτιζε τη Σοβιετική Ενωση με τις ΗΠΑ και θεωρούσε ότι έχουν μοιράσει τον κόσμο.

Από την άλλη, το 54,37% που συγκέντρωσε η ΝΔ ήταν συγκυριακό. Η προβολή του Κ. Καραμανλή, από την αστική τάξη, ξένους πολιτικούς παράγοντες (Ζισκάρ Ντ' Εστέν, κ.ά.) και τους μηχανισμούς του κράτους, ως «Μεσσία», που έφερε την ανατροπή της δικτατορίας, μαζί με το χαμηλό επίπεδο του λαϊκού κινήματος και το ρόλο που έπαιξε προεκλογικά ο εκβιασμός σε βάρος ψηφοφόρων με το ψεύτικο και εκφοβιστικό δίλημμα - σύνθημα «Καραμανλής ή τανκς»¹⁴, είχαν συντελέσει σε εκείνο το εκλογικό ποσοστό.

Πράγματι, στις εκλογές της 20ής του Νοέμβρη 1977 η εκλογική δύναμη της ΝΔ μειώθηκε κατά 12,53%, ενώ η εκλογική ποσοστιαία σχέση «Ενωσης Κέντρου» - ΠΑΣΟΚ αντιστράφηκε και το ΠΑΣΟΚ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση με 25,34%. Η «Ενωση Κέντρου» συγκέντρωσε 11,95% και λίγο αργότερα το μεγαλύτερο τμήμα της απορροφήθηκε από το ΠΑΣΟΚ και διαλύθηκε. Σε ένα βαθμό δυνάμεις του «Κέντρου» προσχώρησαν και στη ΝΔ, μετά από το κάλεσμα «διεύρυνσης» της ΝΔ που απηύθυνε ο Κ. Καραμανλής, με πιο χαρακτηριστική την προσχώρηση του Κ. Μητσοτάκη και του Θαν. Κανελλόπουλου. Στις ίδιες εκλογές, το ΚΚΕ συγκέντρωσε το 9,36% των ψήφων.

[...]

Το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση

Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευσης κινήθηκε στο πλαίσιο της πολιτικής διαχείρισης που εφάρμοζε η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία. Στοιχείο της ήταν και η αξιοποίηση όλων των περιθωρίων που είχε για να διαχωριστεί πειστικά από την «επάρατο δεξιά».

Το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ «στις 18 Νοέμβρη σοσιαλισμός», που «ρίχτηκε» ενόψει των εκλογών της 17ης Νοέμβρη 1974, λαθεμένα θεωρήθηκε από πολλούς ως βερμπαλισμός, αφού ο λόγος γίνεται για την αντίληψη της σοσιαλδημοκρατίας σχετικά με το σοσιαλισμό. Στην πραγματικότητα, ήταν η προσπάθειά του να δείξει την αληθινή - κατά τη δική του ανάλυση - διαχωριστική γραμμή στην πολιτική κατάσταση, ότι δηλαδή η κυρίαρχη αντίθεση βρισκόταν ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ και όχι ανάμεσα στον Καραμανλή και στα τανκς.

Η συνθηματολογία του ΠΑΣΟΚ κατά «της πολιτικής τής υποτέλειας» απέναντι στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, που σύμφωνα με τον ισχυρισμό του ακολουθούσε η «δεξιά», επί της ουσίας δεν εξέφραζε στόχο της ηγεσίας του να συγκρουστεί με συνέπεια κατά των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Η φράση ξεπερνούσε το περιεχόμενο. Υπέκρυπτε ένα διαπραγματευτικό μέσο πίεσης στη σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες»ουσιαστικά είχε αυτό το περιεχόμενο. Ηταν άποψη που ο Α. Παπανδρέου είχε υποστηρίξει από τον καιρό που ήταν βουλευτής της «Ενωσης Κέντρου».

Ηταν πάντως υποχρεωμένο, όχι μόνο να μην παραγνωρίζει τη δράση του ΚΚΕ και την απήχηση που είχαν οι αντιιμπεριαλιστικές θέσεις του στις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά και να την παίρνει σοβαρά υπόψη, άλλοτε πραγματοποιώντας ελιγμούς και άλλοτε εκτιμώντας ότι μια σειρά συνεργασίες του χρησιμεύουν.

Στο μαζικό κίνημα, το ΠΑΣΟΚ και η Νεολαία του συμπορεύονταν με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, αξιοποιώντας τη γραμμή «οι προοδευτικές δυνάμεις εναντίον της δεξιάς», δίχως να καταφεύγει στο «διμέτωπο αγώνα»¹⁹ της προδικτατορικής «Ενωσης Κέντρου». Εμφανιζόταν ως το κόμμα που «ο κλήρος της Ιστορίας» το κατέστησε εκφραστή των ανεκπλήρωτων οραμάτων του ΕΑΜ, της γενιάς του «114» και του «Πολυτεχνείου».

Υιοθετώντας το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», το ΠΑΣΟΚ «οχύρωνε» την αριστερή πλευρά του και ταυτόχρονα προσέλκυε εργατικές μάζες σε βάρος της πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ, αλλά και πλήθος μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού σε βάρος της ΝΔ.

Από την άλλη, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πραγματοποιούσε «ανοίγματα» και προς την πλουτοκρατία. Εξασφάλιζε ισχυρά οικονομικά και πολιτικά στηρίγματα (συγκρότημα Λαμπράκη, Εκκλησία, κ.ά.), παρέχοντας στο κεφάλαιο τις εγγυήσεις ακίνδυνης γι' αυτό «εναλλακτικής λύσης». Ετσι, αστοί, εργάτες και μεσαία στρώματα συγκρότησαν την υλική δύναμη της «εθνικής στρατηγικής» του ΠΑΣΟΚ, που υποσχόταν ότι θα οδηγούσε σε μία «νέα Ελλάδα».

Βλέποντας την πορεία της πολιτικής κατάστασης, ο Κ. Καραμανλής μεταπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ενισχύοντας το αντίβαρο στην κυβερνητική εξουσία που ήταν φανερό ότι στις εκλογές θα περιερχόταν στο ΠΑΣΟΚ, όπως και έγινε (Οκτώβρης 1981). Το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσε το 48,07% των ψήφων και η ΝΔ το 35,88%. Το ΚΚΕ πήρε 10,94%²⁰ ενώ το «ΚΚΕ εσωτερικού» καταποντίστηκε εκλογικά (1,34%).

Εχοντας εξασφαλίσει με τον εκλογικό του θρίαμβο ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε από την κυβέρνηση της ΝΔ το τιμόνι της διακυβέρνησης.

Η κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ

Από ορισμένους πολιτικούς της ΝΔ εκδηλώθηκε διχογνωμία πριν από τις εκλογές του 1981 για την τακτική της απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ υποστήριζε ότι το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζει κομματικό στρατό για να εγκαθιδρύσει «μονοκομματικό κράτος».

Αντίθετα, ο Γ. Ράλλης, προφανώς έχοντας τη σύμφωνη γνώμη του Καραμανλή, υποστήριζε την τακτική της «ήπιας» αντιμετώπισης του ΠΑΣΟΚ. Αποδείχτηκε ότι οι τελευταίοι είχαν δίκιο.

Το ΠΑΣΟΚ, αν και για πολλά χρόνια από την ίδρυσή του δεν εντάχθηκε στη Σοσιαλιστική Διεθνή, εξαρχής αποδεχόταν και υπεράσπιζε το αστικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο και την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ανεξάρτητα από τις διακηρύξεις του για «κοινωνικοποίηση» κάποιων μέσων παραγωγής. Οι εθνικοποιήσεις, που περιείχε το αρχικό του πρόγραμμα, αναφέρονταν σε περιορισμούς κατά του ξένου - βασικά του αμερικανικού - κεφαλαίου, στη βάση της ανάλυσής του για τη σχέση «μητρόπολης - περιφέρειας», όπου μητρόπολη ήταν οι ΗΠΑ και περιφέρεια η υπανάπτυκτη Ελλάδα, όπως έλεγε.

Αυτοί οι δύο παράγοντες απέκλειαν τη σύγκρουσή του με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Οι δεσμοί του ΠΑΣΟΚ με το κίνημα των «αδεσμεύτων κρατών», με το αραβικό Μπάαθ και με τον Καντάφι ή τον Γιάσερ Αραφάτ, δε σήμαιναν ότι το ΠΑΣΟΚ θα συγκρουόταν με την εγχώρια και διεθνή αστική τάξη, προκειμένου να υλοποιήσει προεκλογικές διακηρύξεις για απομάκρυνση των ξένων βάσεων και των πυρηνικών, την έξοδο από το ΝΑΤΟ, την ακύρωση διεθνών δεσμεύσεων και άλλα που είχαν συνάψει προηγούμενες κυβερνήσεις, ούτε την αποδέσμευση από την ΕΟΚ.

Τα προηγούμενα δε σημαίνουν ότι δεν υπήρξε κάποια ανησυχία. Ο λόγος ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ συνέβαλε τα πρώτα χρόνια στην πυροδότηση ενός αντιαμερικανισμού και εχθρικών διαθέσεων προς το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, γεγονός που μπορούσε να οδηγήσει λαϊκές μάζες σε ανεξέλεγκτη για τον ιμπεριαλισμό κατεύθυνση, πολύ περισσότερο που αυτά τα αιτήματα υποστηρίζονταν σταθερά από το ΚΚΕ. Ωστόσο, αυτές οι ανησυχίες γρήγορα εξέλιπαν.

Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση αθέτησε όσα θετικά μεγάλης πολιτικής σημασίας υπήρχαν στην «ιδρυτική του διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη 1974». Τα συνθήματα κατά του καπιταλισμού διαδέχτηκε η «αλλαγή» και αυτήν η «στενωπός» και η «καμένη γη», για να μετατίθενται στο μέλλον «οι ακόμα καλύτερες μέρες», φτάνοντας στην πιο ανοιχτή και ολομέτωπη επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα, κυρίως από το 1993 και μετά.

Επιβεβαιώθηκε η διαπίστωση του 11ου Συνεδρίου (1982) του ΚΚΕ, που έλεγε για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ:

«Αυτή η κυβερνητική πολιτική δεν πρόκειται να προσφέρει διεξόδους προς όφελος του λαού, αντίθετα, θα μπαίνει σε μεγάλη δοκιμασία και θα βρίσκεται όλο και περισσότερο αντιμέτωπη με τις ανάγκες και τις προσδοκίες του λαού»²¹.

Παρ' όλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ μπόρεσε να πετύχει μεγάλη εκλογική νίκη και στις εκλογές του 1985. Αν και έχασε κάποιο έδαφος συγκριτικά με το 1981, διατήρησε το προβάδισμα απέναντι στη ΝΔ.

Τα αποτελέσματα των εκλογών του 1985 ήταν τα ακόλουθα: Το ΠΑΣΟΚ πήρε 45,82%, η ΝΔ 40,84%, το ΚΚΕ 9,89% και το «ΚΚΕ εσωτ.» 1,84%.

Το βασικό χαρακτηριστικό των αποτελεσμάτων, όπως γίνεται φανερό, ήταν η εμφανής μετακίνηση μαζών από το ΠΑΣΟΚ προς τη ΝΔ, αλλά και από το ΚΚΕ προς το ΠΑΣΟΚ. Η δυσαρέσκεια που δημιουργούσε η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και οι απώλειες που είχε, καλύφθηκαν σε ένα βαθμό από ψηφοφόρους του ΚΚΕ, «για να μην ξανάρθει η Δεξιά»!

Και αυτά, παρά το γεγονός ότι το ΚΚΕ είχε οξύνει την κριτική προς την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, τακτική που εκφράστηκε ακόμα πιο έντονα στις δημοτικές εκλογές του επόμενου χρόνου (1986). Σε αυτές το ΚΚΕ κάλεσε τους ψηφοφόρους του στο β΄ γύρο των εκλογών να ρίξουν στην κάλπη λευκό ή άκυρο ψηφοδέλτιο στους Δήμους Αθήνας, Πειραιά, Θεσσαλονίκης, όπου αναμετρούνταν υποψήφιοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ συνέχισε και διεύρυνε την πολιτική κρατικής παρέμβασης που ακολούθησε η ΝΔ, για να στηρίξει το ιδιωτικό κεφάλαιο. Παράλληλα, προχώρησε στη διόγκωση του τομέα των υπηρεσιών.

Την πρώτη τετραετία (1981 - 1985) το ΠΑΣΟΚ υιοθέτησε το σχήμα της «μεικτής οικονομίας», μιλώντας για δημόσιο, ιδιωτικό και κοινωνικό τομέα, όπου οι δημοτικές και κοινωνικές επιχειρήσεις θα διείσδυαν εκεί που το ιδιωτικό κεφάλαιο αδιαφορούσε ή αδυνατούσε να διεισδύσει.

Τη δεύτερη τετραετία (1985 - 1989) η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έβαλε και φραστικά τη λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία σε πρώτη γραμμή, ως τον τομέα που θα κατηύθυνε την οικονομία τα επόμενα χρόνια. Ταυτόχρονα, προχώρησε και σε εισοδηματική πολιτική λιτότητας που συνοδευόταν με μέτρα προετοιμασίας για το 1992 («ενιαία εσωτερική αγορά της ΕΕ»), ενώ έκανε και στη ΓΣΕΕ εκλογικό πραξικόπημα, καθαιρώντας με δικαστική απόφαση ακόμα και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, για να ελέγχει απόλυτα την κατάσταση.

Είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί η πολιτική παροχών προς τους εργαζόμενους που το ΠΑΣΟΚ είχε ακολουθήσει την πρώτη τετραετία, προκειμένου να ενισχυθεί η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων (ζήτηση), στο πλαίσιο των αναγκών του ελληνικού καπιταλισμού να αυξηθεί η παραγωγή και η παραγωγικότητα λόγω και ένταξης στην ΕΟΚ.

Ρόλο εξυπηρέτησης του κεφαλαίου έπαιξαν και τα ΕΟΚικά προγράμματα (ΚΑΠ, ΜΟΠ, Ταμείο Συνοχής, κ.ά.), που στόχευαν στη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στους μεγάλους καπιταλιστές, μέσω του ξεκληρίσματος των μικρομεσαίων αγροτών, γενικότερα στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, καθώς και σε υποδομές σύνδεσης της ελληνικής με την ΕΟΚική αγορά.

Η εναλλαγή στην αστική εξουσία συνοδεύτηκε με τη μαζική ιδεολογική χειραγώγηση και τη φθορά συνειδήσεων, που αποτέλεσαν ένα από τα χαρακτηριστικά της σχέσης σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης - λαϊκών μαζών.

Στη βάση αυτή, το ρουσφέτι και η ευρύτερη δημοσιοϋπαλληλία απέκτησαν επί ΠΑΣΟΚ πρωτόγνωρες διαστάσεις στην ιστορία του ελληνικού καπιταλισμού. Ταυτόχρονα, έγιναν σημαντικές αλλαγές στο συσχετισμό μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου, γνωστές ως εμφανιζόμενα «νέα τζάκια». Αυτές οι αλλαγές επενδύθηκαν ιδεολογικά με τα συνθήματα «να μπει τέλος στο κράτος της δεξιάς»²² και «να ελληνοποιηθεί το κράτος» που - κατά το ΠΑΣΟΚ - ήταν φέουδο της «δεξιάς» και καρπός της υποτέλειας στη βάση της διαίρεσης του ελληνικού λαού «σε εθνικόφρονες και σε μιάσματα».

Το ΠΑΣΟΚ υλοποίησε κάποιους επιπλέον εκσυγχρονισμούς σε σχέση με τη ΝΔ (αναγνώριση του ΕΑΜ, κ.ά.) και ταυτόχρονα εκμεταλλεύτηκε πολιτικά τους διωγμούς που υπέστησαν χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες στις εξορίες και στις φυλακές μετά τον πόλεμο. Από την άλλη, το «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων», που σε ένα βαθμό είχε ατονήσει επί ΝΔ (1974 - 1981), καταργήθηκε τελείως, δίχως να καταργηθεί και το γνωστό «φακέλωμα», που συνεχίστηκε και συνεχίζεται.

Ενας από τους βασικούς λόγους που το ΠΑΣΟΚ μπόρεσε να γίνει τόσο μαζικό, ήταν αναμφίβολα το χαμηλό επίπεδο της επαναστατικής ταξικής πάλης.

Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε σε ένα ισχυρό υπόστρωμα στη συνείδηση μεγάλου αριθμού εργαζόμενων μαζών, έτοιμο και να αποδεχτεί κάποια ριζοσπαστικά συνθήματα, αλλά και έτοιμο να υπαναχωρήσει, αρκεί η πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να διαφοροποιούνταν από της «δεξιάς» σε ζητήματα που αυτές οι μάζες θεωρούσαν καίριας σημασίας.

Ηδη αναφέρθηκαν τα αντιδεξιά αντανακλαστικά που συσσωρεύτηκαν στη διάρκεια δεκαετιών και εκφράστηκαν με πάθος, ακόμα και με φανατισμό, σε σημείο που κι εκείνος ο Γεώργιος Παπανδρέου αποθεώθηκε ως λαϊκός ηγέτης. Κι ας ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές της σφαγής του λαού της Αθήνας, από τους Εγγλέζους, τη Χωροφυλακή και τους ταγματασφαλίτες, το Δεκέμβρη του 1944. Πολύ περισσότερο θεωρήθηκε ότι ο αγώνας δικαιώθηκε με επικεφαλής τον Ανδρέα Παπανδρέου, που δε βαρυνόταν με εγκλήματα κατά του λαού, όπως ο πατέρας του.

Σε εκείνο τον κόσμο, ο ταξικός ρόλος του «Κέντρου» είχε υποβαθμιστεί. Αρκούσε η κατάργηση της τρομοκρατίας από το χωροφύλακα και του μαζικού φακελώματος, αρκούσαν κάποιες επιπλέον συνδικαλιστικές ελευθερίες, για να θεωρήσουν ότι άνοιξε η πόρτα για τη μεγάλη αλλαγή. Το «αντιδεξιό» μείγμα που συσσωρεύτηκε στις συνειδήσεις ήταν εκρηκτικό και ιδιαίτερα στέρεο και σε εργατικές μάζες.

Το ΠΑΣΟΚ δούλεψε με σχέδιο στο χώρο του ΚΚΕ, ιδιαίτερα σε περιοχές που είχε παραδοσιακά μεγάλη επιρροή, για να τροφοδοτείται εκλογικά. Διευκολυνόταν στην επιτυχία του σχεδίου του και εξαιτίας αντικειμενικών λόγων, όπως οι κοινωνικοοικονομικές αλλαγές που είχαν συντελεστεί (αύξηση αξίας γης, κ.λπ.), οι οποίες διαμόρφωναν πλήθος νέων μικροαστικών στρωμάτων.

Η συνταξιοδότηση των ΕΑΜιτών είχε σε αρκετούς μεγαλύτερη απήχηση και από τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ επί ΝΔ, γεγονός που επίσης αντανακλούσε το επίπεδο της συνείδησης ακόμα και κάποιων μαζών που ψήφιζαν το ΚΚΕ.

Επίσης, το ΠΑΣΟΚ αξιοποιούσε πλευρές της εξωτερικής πολιτικής των σοσιαλιστικών κρατών. Τα κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας έδιναν πολύ μεγαλύτερη πολιτική σημασία από όση είχε στο γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ είχε διαφωνήσει με κάποιες αποφάσεις του ΝΑΤΟ, βάζοντας αστερίσκο κάτω από τα σχετικά κείμενα, ενώ δεν είχε καταδικάσει την κατάρριψη από τη Σοβιετική Αεροπορία του επιβατηγού αεροσκάφους που διενεργούσε κατασκοπία εναντίον της ΕΣΣΔ. Ακόμα, δεν καταδίκασε την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην Πολωνία από την κυβέρνηση Γιαρουζέλσκι, ανεξάρτητα από την αξιοποίηση που το ΠΑΣΟΚ έκανε γι' αυτό μέσα στην Ελλάδα, σε βάρος του ΚΚΕ.

Το ίδιο υπερτιμήθηκαν και διεθνείς φιλειρηνικές πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, που έτυχαν θερμής υποδοχής από τα σοσιαλιστικά κράτη. Βεβαίως, η εξωτερική πολιτική του ΠΑΣΟΚ στηριζόταν στη γραμμή «ούτε ΝΑΤΟ ούτε Βαρσοβία», παρότι το Σύμφωνο της Βαρσοβίας έκανε προτάσεις για ταυτόχρονη διάλυση και των δύο συνασπισμών, δίχως να βρίσκει ανταπόκριση από το ΝΑΤΟ.

Βάση αυτής της πολιτικής ήταν η ανάλυση που είχε κάνει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, του διαχωρισμού δηλαδή της «δεξιάς» από την «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία, που είχε εντάξει και το ΠΑΣΟΚ στις συμμαχικές δυνάμεις στην πάλη για την ειρήνη, την ύφεση και τον αφοπλισμό, ενισχύοντας έτσι το σχήμα «δεξιά - αντιδεξιά».

Ώρα για διάβασμα ή ώρα για δούλεμα;

Ώρα για δούλεμα.

Ανακάμπτουμε μέχρι τον Οκτώβριο του 2013! 22 χιλιάδες ευρώ παίρνει ο κ.Πισσαρίδης από το Πανεπιστήμιο Κύπρου, γιατί είναι μέγας ερευνητής, πάμε διακοπές λοιπόν, ερχόμαστε πίσω και καθόμαστε αναπαυτικά περιμένοντας τον Οκτώβρη, αφού σύμφωνα με τις προβλέψεις του Νομπελίστα σε συνέντευξη που έδωσε πριν από δύο χρόνια, μέσα σε 2 χρόνια ( δηλαδή τώρα ) θα βγαίναμε  από την κρίση.

Η συνέντευξη εδώ.

Πάλι καλά που η βουλή φρόντισε να αποκαταστήσει το επίδομα του ανδρός, γιατί είναι ντροπής πράγματα να κόβεις το επίδομα κοτζαμάν επιστήμονα.

Πού να πάω να κρυφτώ και πού να πάω να καθαρίσω τις ντροπές μου όμως!

Για όλα αυτά εγώ φταίω και κάποιοι σαν και του λόγου μου, που δεν ψήφισαν τον Σταύρο στο δεύτερο γύρο και ορίστε που καταντήσαμε! Γιατί αν ψήφιζα τον Σταύρο στο δεύτερο γύρο, δεν θα καθόμουν άνετα βέβαια τώρα, αλλά οπωσδήποτε θα καθόμουν το 2015.

Συνέντευξη Σταύρου στη Χαραυγή 14/1/2013 ( αυτό με τα δύο χρόνια πάντως να το ψάξουμε παιδιά...)

"Είστε ο πρώτος που δηλώσατε πως αν ο νέος Πρόεδρος δεν βγάλει την Κύπρο από την κρίση σε δύο χρόνια τότε δεν είναι άξιος να ηγηθεί αυτού του τόπου. Πώς λογαριάζετε να το κάνετε αυτό, δεδομένου ότι ένας εκ των ανθυποψηφίων σας (ο κ. Λιλλήκας) εισηγείται μια εύκολη οδό -το ξεπούλημα ενός οικοπέδου για το Φυσικό Αέριο, ενώ ο έτερος υποψήφιος (κ. Αναστασιάδης) δηλώνει -και είναι ένα από τα κεντρικά του συνθήματα- πως η κρίση θέλει ηγέτη; 

Εχω δώσει στη δημοσιότητα πολύ συγκεκριμένες προτάσεις που είναι στοχευμένες στον τομέα της ανάπτυξης για να δώσουν εκκίνηση σε κείνους τους τομείς που η κυπριακή οικονομία μπορεί να χρησιμοποιήσει για να βγει από την κρίση. Για να βγούμε από την κρίση απαιτείται αύξηση των εσόδων του κράτους πέραν εκείνων που προνοούνται με τις ρυθμίσεις της Τρόικας και δεύτερον μείωση της ανεργίας, που είναι το μεγαλύτερο μας πρόβλημα. Υπάρχουν συγκεκριμένοι τομείς που μπορούν να αναπτυχθούν περισσότερο: Ο τουρισμός, η κατασκευαστική βιομηχανία, η επένδυση στην έρευνα, η επένδυση στη νέα επιχειρηματικότητα (και αυτές οι προτάσεις είναι δημοσιοποιημένες), η αναβάθμιση του τουριστικού μας προϊόντος έστω και με τη δημιουργία κάποιων υψηλής ποιότητας καζίνων. Ακόμα, η δημιουργία μηχανισμού προσέλκυσης επενδύσεων σε μια χώρα που έχει το καλύτερο επενδυτικό περιβάλλον σε όλη την Ευρώπη, μέσω ενός μόνιμα εγκατεστημένου μηχανισμού σε άλλες χώρες, διαπίστευση επαγγελμάτων για προστασία των Κυπρίων από την άνιση μεταχείριση εκ μέρους των εργοδοτών και πολλά άλλα. Αυτά μπορούν στα επόμενα δύο χρόνια να βγάλουν τη χώρα μας σιγά-σιγά εκτός οικονομικής κρίσης. Να μπει δηλαδή η οικονομία σε πορεία ανάκαμψης, η οποία εξελικτικά και μέσω του φυσικού αερίου μπορεί να μετατραπεί σε πολυδιάστατη οικονομία. Αυτή είναι η δύσκολη οδός, αλλά η ορθή οδός".


Πόσες λαμπάδες ίσα με το μπόι μου πρέπει να ανάψω για να εξιλεωθώ;

Τώρα θα βρισκόμασταν ήδη στον πέμπτο μήνα ανάκαμψης, ήταν ζήτημα υποψηφίου ξέρετε, γιατί αν έβγαινε ο Σταύρος τίποτα από όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους 5 μήνες δεν θα συνέβαιναν! Κούρεμα;;; Ούτε για αστείο!!! Άλλα μέτρα και άλλες περικοπές;; Τί λες, που θα δεχόταν η αριστερά άλλα μέτρα, εδώ το ζήτημα με την συστημική κρίση του καπιταλισμού, είναι ζήτημα οπτικής, πως το βλέπει ο καθένας το πράμα. Εμείς θα λέγαμε όχι με τον Σταύρο σε όλα...όπως εξάλλου είπαμε όχι σε όλα και με τον Αναστασιάδη. Ας πούμε στα μνημονιακά μέτρα...

Που τί είναι τα μνημονιακά μέτρα; Είναι το μνημόνιο, ηλίθιε.

2015 θα βγαίναμε από την κρίση και όποιος δεν το πίστεψε αυτό,όποιος είπε πως επρόκειτο για άθλια ψέμματα, όποιος αρνήθηκε να δώσει την ψήφο του για άθλια ψέμματα, είναι απλά ανάξιος περαιτέρω συζητήσεως. Διαλεκτικής πάντα. Και με σοβαρά επιχειρήματα!!

Έλα όμως που τη σήμερον τα επιχειρήματα είναι περιττά. Αρκεί που θα ήμασταν καλύτερα με τον Σταύρο. Πως θα είμασταν καλύτερα; Ε θα είμασταν....τέλος συζήτησης.

Ώρα για διάβασμα.

Πάμε καλά! Το βεβαιώνει η είδηση: «Θερμοκήπιο νεοφυών επιχειρήσεων. Μπαίνουν τα θεμέλια για 10 επιχειρηματικές ιδέες, όπως φύκια ως πρώτη ύλη, εκσυγχρονισμός περιβολιού, "πράσινα" βιοκαύσιμα, εκτροφή μυγών για ανακύκλωση απορριμμάτων κτλ»...
Καλά, στα φύκια είναι αυτό που λέμε «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Αλλά σ' αυτήν την επιχείρηση με τις μύγες κάτι μας διαφεύγει...

***

Πάντως σίγουρα πάμε καλά. Μόνο σε μια νύχτα η Εφορία έβαλε στο ταμείο 90.000 ευρώ κι αυτά μόνο από ένα μαγαζί. Βάλε τώρα στη σειρά τα νυχτομάγαζα και να το έλλειμμα.
Υπάρχει βέβαια ένα ερώτημα για το από πού βγήκαν εκείνα τα 400.000 ευρώ που έγιναν σαμπάνιες σ' ένα βράδυ, αλλά ας μη χαλάμε τις καρδιές μας έτσι που έχει ανέβει και το θερμόμετρο...

***

Αμα θέλουν οι δημοσιογράφοι γίνονται ευγενικοί και διακριτικοί στο γράψιμό τους: "Τσιμπημένες" λέει, οι τιμές στα εισιτήρια των πλοίων. Τσιμπημένη τιμή είναι 400 ευρώ για μια οικογένεια που θέλει να πάει στην Κρήτη; Που όλο κι όλο τόσο είναι το επίδομα της άδειας; Και 300 ευρώ το πρόστιμο για τη σκηνή που θα βάλεις στην παραλία (για ξενοδοχείο δε γίνεται συζήτηση...) πάει το μηνιάτικο.
Δικαίωμα στις διακοπές, σου λέει...

***

Εχεις και τους μικρέμπορους και κλαίνε γιατί το μειωμένο εισόδημα των νοικοκυριών δεν τους επιτρέπει να έχουν μεγάλους τζίρους. Ούτε που τους περνά από το μυαλό ότι και να 'χανε λεφτά τα νοικοκυριά πάλι χαμένοι θα ήταν οι μικροί καθώς δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα μεγαλομάγαζα που έχουν απέναντι.

***

Οι μεγάλοι, πάντως, στο ύψος τους. Αφού τσάκισαν τα μεροκάματα, τώρα «πάμε γι' άλλα», λένε. Τους φταίει η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος. Εδώ είναι που θα γίνει η σφαγή. Καθώς η αγορά πλέον είναι απόλυτα απελευθερωμένη. Καταλαβαίνουμε ότι έχει βάσανα ο ανταγωνισμός, αλλά αυτό είναι το σύστημα. Κι εδώ που τα λέμε κανένας τους δεν είναι για λύπη.

***

Για την εργατική τάξη άλλες πρέπει να είναι οι έννοιες. Για παράδειγμα πρέπει να ξεμπερδέψει με όρους όπως «το καλό του τόπου». Οπως με τον όρο «έθνος» έτσι και με το «καλό του τόπου» η αστική τάξη έχει βρει μια καλή μηχανή για να ανακατεύει τα κέρδη του καπιταλιστή και τη φτώχεια του εργάτη, να βγάζει μέσο όρο και να ζητά από τον εργάτη να έχει αγωνία για τα κέρδη του καπιταλιστή, για το «καλό του τόπου».

***

Η ανεργία ήρθε για να μείνει, διακηρύσσουν πλέον ανοιχτά οι αναλυτές. «Εκτός και αν», συμπληρώνουν και πάνω στο «αν» φορτώνουν όλα όσα πρέπει να ξεχάσει ο εργάτης για να γυρίσει ενάμιση αιώνα πίσω και να δεχτεί ότι κάθε πρωί θα παζαρεύει με τ' αφεντικό για ένα κομμάτι ψωμί.

***

Αυτό που υπονοούν οι αναλυτές, το λένε καθαρά οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί: μειώστε κι άλλο τους μισθούς!
Γιατί; Γιατί ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος. Γιατί μόνο έτσι το σύστημα ελπίζει - χωρίς να το 'χει σίγουρο - ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα με ό,τι έρχεται. Κι αυτό που έρχεται ονομάζεται νέα μείωση στα ποσοστά κέρδους.

***

Διά ταύτα: Δεν πρόκειται να βγάλεις άκρη όσο κρέμεσαι από τα χείλη όσων αναλύουν τις ευοίωνες προοπτικές του συστήματος.
Μπορείς, όμως, να βρεις το δρόμο σου, αν βγάλεις από τη μέση το εμπόδιο, κι αυτό έχει όνομα: καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Τέτοιες ώρες (με τα μπογαλάκια έτοιμα για την παραλία) τέτοια λόγια, θα πείτε...
Κι όμως, τέτοιες ώρες που έχει την ευκαιρία το μυαλό να ξελασκάρει λίγο από την καθημερινή φουρτούνα, είναι οι πιο κατάλληλες για γόνιμες σκέψεις. Κι αν υπάρχει και ένα βιβλίο από κοντά, ακόμα καλύτερα.

Ριζοσπάστης / Οικοδόμος

Ακονίζει νύχια η ΕΕ

Σχέδια για την ενίσχυση των επιθετικών της δυνατοτήτων, προκειμένου την κρίσιμη στιγμή να μη βρεθεί σε μειονεκτική θέση έναντι των ανταγωνιστριών της καπιταλιστικών οικονομιών, καταστρώνει η ιμπεριαλιστική ΕΕ.

 Η παραπέρα ενίσχυση του οπλοστασίου της είναι αναγκαία σε μια περίοδο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, που τα μονοπώλια κονταροχτυπιούνται για να βάλουν στο χέρι πλουτοπαραγωγικές πηγές, δρόμους μεταφοράς ενέργειας και να πατήσουν πόδι σε περιοχές γεωστρατηγικής σημασίας. 

Στο πλαίσιο αυτό τον ερχόμενο Δεκέμβρη συγκαλείται το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με αντικείμενο συζήτησης την πολιτική άμυνας και ασφάλειας, κατ' όνομα, αφού πρόκειται για ιμπεριαλιστική επιθετική πολιτική, δηλαδή για ακόμη μεγαλύτερη ικανότητα διεξαγωγής ιμπεριαλιστικού πολέμου. Προχτές η Κομισιόν δημοσιοποίησε άξονες του σχεδίου δράσης που θα εισηγηθεί στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ώστε να καταστεί η πολιτική στον τομέα αυτό «πιο ανταγωνιστική και αποτελεσματική».

Ο πρόεδρός της Ζ. Μ. Μπαρόζο δε μάσησε τα λόγια του ως προς τις απώτερες στοχεύσεις τους, λέγοντας ότι «η ΕΕ δεν μπορεί να έχει τη βαρύτητα που χρειάζεται στον κόσμο χωρίς κοινή αμυντική πολιτική»! Ότι, δηλαδή, θα πρέπει να μπορεί να επιβάλει τα συμφέροντα των μονοπωλίων της και με τα όπλα, να αποκτήσει τη δύναμη πυρός των ανταγωνιστών της. Ανεξάρτητα αν μαζί εξαπολύουν επεμβάσεις, εκκαθαρίζοντας πιο εύκολα το πεδίο όπου μετά τα μονοπώλιά τους θα κονταροχτυπηθούν για την πρωτοκαθεδρία στη λαφυραγώγηση. 

Στο διά ταύτα, ο Μπαρόζο προέτρεψε τα κράτη - μέλη της ΕΕ να προχωρήσουν προς μια κοινή άμυνα, σεβόμενα τις «υποχρεώσεις τους στο ΝΑΤΟ». Επαναβεβαίωσε το στόχο για ενιαία αμυντική βιομηχανία, όταν χαρακτήρισε απειλή για την ανταγωνιστικότητά της το συνεχιζόμενο κατακερματισμό της. Προανήγγειλε δράση για την «ολοκλήρωση» της εσωτερικής αγοράς για την άμυνα, μέτρα για την ενίσχυσή της και πρωτοβουλίες για την τόνωση της ανταγωνιστικότητάς της.

Όλα τα παραπάνω προοιωνίζονται εξαιρετικά αρνητικές εξελίξεις για τον ελληνικό λαό και όχι μόνο γι' αυτόν. Όσο μεγαλύτερη ισχύ αποκτά η ΕΕ, τόσο πιο συντριπτικό το χτύπημα που αργά ή γρήγορα θα επιχειρήσει σε βάρος κάποιας χώρας και του λαού της.

 Η έλλειψη στρατιωτικού βραχίονα δεν την εμπόδισε να αιματοκυλίσει λαούς, η απόκτησή του θα την κάνει ακόμα πιο επικίνδυνη. Αυτά, σε συνδυασμό με τους οξύτατους ανταγωνισμούς που εκδηλώνονται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, πρέπει να θέσουν τους λαούς σε κατάσταση επαγρύπνησης.

Οι εξελίξεις στα «Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα», που οδεύουν προς ιδιωτικοποίηση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την άμυνα της χώρας, αλλά και τους εργαζόμενους σε αυτά που θα απολυθούν, δεν είναι άσχετες. Για το «φιλέτο» της αμυντικής βιομηχανίας ακονίζουν μαχαίρια μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι. Έχουν σίγουρους πελάτες και τη σπουδαία δυνατότητα να ελέγχουν την αμυντική τους θωράκιση. Ταυτόχρονα οι λαοί θα αιμορραγούν κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά για υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα που δεν υπηρετούν πραγματικές ανάγκες, αλλά την ανάγκη συμμετοχής των χωρών τους σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τα κέρδη των μονοπωλίων. Τα ΕΑΣ θα μπορούσαν στο πλαίσιο ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που θα εξασφάλιζε ειρήνη και ευημερία για το λαό, να αναπτυχθούν καλύπτοντας όχι μόνο αμυντικές αλλά και άλλες λαϊκές ανάγκες, αφού μπορούν να κατασκευάσουν διάφορες υποδομές, αυτοκίνητα κλπ. Θα μπορούσαν βεβαίως, αν έβγαιναν από τη μέση τα μονοπώλια, η ΕΕ και οι αποφάσεις της που αποτελούν θηλιά στο λαιμό τους...

902.gr

Λίγες ώρες πριν την κάλπη: Η νέα κατάσταση ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους

 

Εξελίξεις στην Τουρκοκυπριακή Κοινότητα: Η νέα κατάσταση λίγες ώρες πριν την κάλπη

Μόνο μερικά 24ωρα πριν από την έναρξη της ψηφοφορίας στα κατεχόμενα είναι εφικτό να καταγραφούν ορισμένες τάσεις ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και την κοινωνία, οι οποίες όχι μόνο θα επηρεάσουν το τελικό αποτέλεσμα, αλλά ταυτόχρονα θα αναδείξουν ευρύτερες δυναμικές των επόμενων χρόνων. Οι πρόωρες εκλογές της 28^ης Ιουλίου στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα, διεξάγονται υπό τη σκιά που δημιουργεί η εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, η φθορά και η διάσπαση της τουρκοκυπριακής Δεξιάς, η αποτυχία κατάληξης στο Κυπριακό και επιπλέον η κρίση στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα, η οποία δημιούργησε πολλαπλούς συνειρμούς ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους. Στο επίκεντρο της πολιτικής πραγματικότητας της κοινότητας βρίσκεται η κατάσταση έτσι όπως εξελίχθηκε ιδιαίτερα μετά το 2010 όταν πλέον αποφασίστηκε από την τουρκική και τουρκοκυπριακή ηγεσία ότι ο μετασχηματισμός των δομών θα έπρεπε να προχωρήσει με κάθε κόστος. Με λίγα λόγια, στις εκλογές της 28^ης Ιουλίου, ίσως για πρώτη φορά και με τόσο έντονο τρόπο το σημείο αναφοράς θα κινηθεί σε δύο πολύ σημαντικούς άξονες: Ο πρώτος είναι οι σχέσεις που διεκδικούν να έχουν οι Τουρκοκύπριοι με την Άγκυρα. Ο δεύτερος είναι το πώς αντιμετωπίζουν σε σχέση με την Άγκυρα τις δομές που επικράτησαν ανάμεσα τους ιδιαίτερα μετά το 1974. Επομένως η σημασία αυτής της ψηφοφορίας είναι μεγάλη για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

Η «σιωπηλή» επάνοδος του Ρεπουμπλικανικού

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα παρουσιάζεται πλέον ο βέβαιος νικητής των εκλογών με τα ποσοστά του να κινούνται μεταξύ 35-40%. Έχει σοβαρές πιθανότητες για να σχηματίσει αυτοδύναμη «κυβέρνηση», όμως αυτό θα εξαρτηθεί κυρίως από την γενική αποχή και τα ποσοστά που θα κερδίσει επιπλέον από τη μικτή ψήφο (οριζόντια). Η επάνοδος του Ρεπουμπλικανικού βασίζεται κυρίως στη μεγάλη φθορά του Κόμματος Εθνικής Κοινότητας και στη διάσπαση της Δεξιάς. Οι εξελίξεις αυτές προκύπτουν ως συνέπεια του οικονομικού πρωτοκόλλου και του τρόπου με τον οποίο επέλεξε το Κόμμα Εθνικής Ενότητας να διαχειριστεί τις σχέσεις της κοινότητας με την Τουρκία. Την ίδια στιγμή το Ρεπουμπλικανικό κατάφερε παρά τα πολλά εσωτερικά του προβλήματα να εμφανιστεί ως «μια πιο καλή επιλογή» (και όχι η καλύτερη) για την κοινότητα, αφού τήρησε μια αξιοπρεπέστερη στάση έναντι των ξεκάθαρων επιβολών της τουρκικής κυβέρνησης. Για παράδειγμα καταψήφισε την απόφαση για καθορισμό ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και ψευδοκράτους (για τον Έρντογαν ήταν «ασυγχώρητη» κίνηση) ενώ αντέδρασε πιο συγκροτημένα σε σχέση με το παρελθόν ενάντια σε πολιτικές όπως η αύξηση παραχώρησης υπηκοοτήτων και η ανεξέλεγκτη μεταφορά πηγών κερδοφορίας σε Τούρκους επιχειρηματίες. 

Καταλυτικός παράγοντας για την ενίσχυση του κόμματος φαίνεται να είναι και το ότι σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, σε συνθήκες όπου τα εσωτερικά προβλήματα του Κόμματος Εθνικής Ενότητας μονοπωλούσαν την επικαιρότητα για μήνες ολόκληρους και έφτασαν μέχρι του σημείου να παραλύσουν τις εργασίες της «βουλής», το Ρεπουμπλικανικό κατάφερε να μην μετατρέψει τα εσωτερικά του προβλήματα σε δημόσιο ζήτημα. Ενισχυτική ήταν και η σύντομη, αλλά αποτελεσματική παρουσία της Σιμπέλ Σιμπέρ ως υπηρεσιακού «πρωθυπουργού», η οποία κατάφερε να αναδείξει ένα νέο πνεύμα αναφορικά με τη διαφάνεια. Κατάφερε δηλαδή να δείξει ένα διαφορετικό δρόμο στην εφαρμογή αποφάσεων από το συνηθισμένο για τους Τουρκοκύπριους: οι αποφάσεις λαμβάνονται στη πρεσβεία και ο εκάστοτε «πρωθυπουργός» αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο της δημοσιοποίησης τους ωσάν να ήταν τουρκοκυπριακής προέλευσης.

Όμως η κρίσιμη μέρα για το Ρεπουμπλικανικό φαίνεται πλέον να είναι η 29^η Ιουλίου. Και τη νέα πραγματικότητα στην εξουσία επηρεάζει η πορεία της εσωτερικής αντιπαράθεσης μεταξύ αριστερών και φιλελεύθερων. Προϊόν αυτής της σύγκρουσης που έμεινε στα παρασκήνια ήταν και το πρόγραμμα του κόμματος. Στις  24 σελίδες του προεκλογικού ντοκουμέντου αποφεύγεται έντονα η αναφορά είτε σε απόρριψη, είτε σε αποδοχή του οικονομικού πρωτοκόλλου. Το όραμα του κόμματος σε σχέση με το Κυπριακό καλύπτεται από μερικές γενικόλογες αναφορές στα συμφωνηθέντα Χριστόφια-Ταλάτ σε μία και μόνο παράγραφο, κάτι που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση εάν κάποιος αναλογιστεί τη σημασία που έπαιξε η διεκδίκηση για λύση του προβλήματος στο ιστορικό υπόβαθρο και τη δημιουργία του Ρεπουμπλικανικού. Πάντως στον ίδιο βαθμό όμως θετική αίσθηση προκάλεσε η συμπερίληψη στο ψηφοδέλτιο του κόμματος, αριστερών προσωπικοτήτων και μάλιστα γνωστών για την κριτική που άσκησαν όλα αυτά τα χρόνια ενάντια στις φιλελεύθερες επιλογές που έγιναν από το Ρεπουμπλικανικό, ιδιαίτερα την περίοδο που ακολούθησε τα δημοψηφίσματα του 2004. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο Κοράλ Ασάμ της ΝΤΕΒΙΣ, ο Αλί Γκουλέ μέχρι πρόσφατα επαρχιακός γραμματέας Αμμοχώστου, ο Τουφάν Έρχιουρμαν ακαδημαϊκός και η Ντοούς Ντεριά στέλεχος του φεμινιστικού κινήματος.

Συνεπώς ανοιχτό παραμένει και το ζήτημα της επιρροής που θα έχουν άτομα όπως τα προαναφερθέντα στην ευρύτερη πορεία του Ρεπουμπλικανικού τα αμέσως επόμενα χρόνια. Κομβικό σημείο θα πρέπει να θεωρηθεί και η στάση που θα τηρήσουν οι διαφορετικές τάσεις εντός του κόμματος στην περίπτωση που η τουρκική κυβέρνηση πιέσει «επίσημα» για συνεργασία του Ρεπουμπλικανικού με το Κόμμα Εθνικής Ενότητας στην «κυβέρνηση».

Το μεγάλο θύμα του ισλαμικού χώρου

Το Κόμμα Εθνικής Ενότητας, μπορεί κάλλιστα να ανακηρυχθεί ως το «μεγάλο θύμα» του Έρντογαν. Το παραδοσιακό κόμμα της τουρκοκυπριακής Δεξιάς, ιδιαίτερα από το 2009 και μετά, κινήθηκε αποκλειστικά στα πλαίσια που έθεσε η τουρκική κυβέρνηση. Πλαίσια όμως πρωτόγνωρα για την Τουρκοκυπριακή κοινότητα, αφού συμπεριλάμβαναν το περαιτέρω άνοιγμα της αγοράς προς την Τουρκία και τις ανακατατάξεις στην κοινωνία τοπικά με τρόπο που να συνιστούν απειλή για την πολιτική υπόσταση των Τουρκοκυπρίων. Η επιλογή του Κόμματος Εθνικής Ενότητας δεν είναι καθόλου άσχετη με τις επιλογές της σχετικά αδύνατης τουρκοκυπριακής επιχειρηματικής ελίτ (κυρίως του εμπορικού κεφαλαίου), η οποία μετά τα δημοψηφίσματα είχε επιλέξει το δρόμο άρσης της απομόνωσης με φορέα το τουρκικό κεφάλαιο και όχι τη λύση του Κυπριακού. Κάτι που μέσα σε λίγα μόνο χρόνια αποδείχτηκε ανεδαφικό. Όμως πέραν των κοινωνικών μετατοπίσεων, το Κόμμα Εθνικής Ενότητας επέλεξε να μετατραπεί σε αποκλειστικό φορέα της νέας πολιτικής του Έρντογαν και να συμπεριφερθεί ως «παράρτημα» της Άγκυρας. Οι Τουρκοκύπριοι, συμπεριλαμβανομένων των ακραιφνών εθνικιστών, ποτέ δε θα ξεχάσουν την υποτακτικότητα του Κιουτσιούκ τη στιγμή που ο Έρντογαν τον ρωτούσε δημόσια πόσος είναι ο μισθός του για να αποδείξει την «καλοπέραση» των «αναγιωτών» Τουρκοκυπρίων, η οποία θα έπρεπε δια του πρωτοκόλλου να καταργηθεί.

Παράλληλα, το Κόμμα Εθνικής Ενότητας μετατράπηκε στο πεδίο του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ της ισλαμικής τουρκικής ηγεσίας και της κυπριακής έκδοσης του ακραίου κεμαλισμού. Εάν το κόμμα θα γινόταν ο τουρκοκυπριακός εκφραστής του νέου «κράτους» του Έρντογαν, τότε θα έπρεπε να «καθαρίσει» από τα απομεινάρια της σχολής Ντενκτάς. Δηλαδή της ιδρυτικής ιδεολογίας του 1983, η οποία συναντά τις ρίζες της στον περίγυρο της ΤΜΤ. Η επιχείρηση μετασχηματισμού του κόμματος, ως ενδιάμεσος ή παράλληλος σταθμός για το μετασχηματισμό των δομών στα βόρεια της Κύπρου, τελικά κατέληξε στη διάσπαση του με την αποχώρηση αρχικά των «οκτώ». Μετά ακολούθησαν και κάποιοι άλλοι όπως η επικεφαλής της γυναικείας οργάνωσης του κόμματος, Σουρεγιά Γκιουρσές.

Στο ψηφοδέλτιο του κόμματος γίνεται εξίσου φανερή η προσπάθεια να εμφανιστεί το «νέο» που θα προσαρμόζεται στο πρόγραμμα «εκσυγχρονισμού». Πέραν των πιο πιστών στο πρωτόκολλο «υπουργών», στο ψηφοδέλτιο του Κόμματος Εθνικής Ενότητας παρελαύνουν προσωπικότητες όπως ο Τουρκοκύπριος επιχειρηματίας Οκιάϊ Σαντίκογλου και ο πρώην επικεφαλής της Ομοσπονδίας Οργανώσεων των εποίκων «Συμβούλιο Δικαιοσύνης του Λαού», Οζντεμίρ Γκιούλ. Ο πρώτος είναι ο εκπρόσωπος του Ανεξάρτητου Συνδέσμου Επιχειρηματιών και Βιομηχάνων (MÜSİAD) της Τουρκίας στην Κύπρο – του γνωστού και ως ισλαμικού κεφαλαίου – ενώ την ίδια στιγμή είναι και επικεφαλής της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας του Ισλάμ. Συμβολίζει δηλαδή τους νέους πρωταγωνιστές. Ο δεύτερος είναι αριστερών καταβολών Αλεβίτης που ως επικεφαλής του «Συμβουλίου Δικαιοσύνης του Λαού» επιδίωξε να προωθήσει μια νέα προσέγγιση αναφορικά με τη λειτουργία του τουρκικού πληθυσμού στα κατεχόμενα. Είναι υποστηριχτής της ενσωμάτωσης των Τούρκων στα υφιστάμενα τουρκοκυπριακά πολιτικά κόμματα και εναντίον της ίδρυσης χωριστών κομμάτων. Ως εκ τούτου συμβολίζει επίσης μια νέα φάση στη διεκδίκηση του τουρκικού πληθυσμού για αύξηση της εκπροσώπησης και ενσωμάτωση στο πολιτικό σύστημα. 

Πέραν των πιο πάνω, κανένας δε μπορεί να υποτιμήσει τις ιστορικές ρίζες του κόμματος στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα. Μέχρι σήμερα και παρά την επιχείρηση μετασχηματισμού, το Κόμμα Εθνικής Ενότητας συνεχίζει να στηρίζεται από τον πυρήνα και τα συμφέροντα που δημιούργησε η ΤΜΤ και ο κύκλος της ιδιαίτερα μετά την εισβολή του 1974. Το δεδομένο αυτό έχει εμποδίσει μέχρι σήμερα την ολοκλήρωση της παρέμβασης του τουρκικού ισλαμικού χώρου. Το ίδιο δεδομένο είναι που αναγκάζει ακόμα και τώρα τον Κιουτσιούκ να υπογραμμίζει με ένταση ότι το κόμμα αποτελεί την μοναδική «πολιτικοποιημένη μορφή της ΤΜΤ» και ως εκ τούτου την ιδεολογικο-πολιτική της συνέχεια.

Τουρκοκυπριακός εθνικισμός «νέου τύπου»

Η άλλη βασική συνιστώσα της τουρκοκυπριακής Δεξιάς, το Δημοκρατικό Κόμμα, ήταν σε όλη αυτή την περίοδο ο χώρος συνένωσης του τουρκοκυπριακού εθνικισμού ενάντια στην ισλαμική «απειλή». Η δύσκολη σχέση μεταξύ Σερντάρ Ντενκτάς και Έρντογαν είναι πολύ καλά γνωστή από την εποχή του δημοψηφίσματος αλλά και στη συνέχεια όταν το Δημοκρατικό εξαναγκάστηκε σε αποχώρηση από τη «κυβέρνηση» συνεργασίας με το Ρεπουμπλικανικό για να πάρει τη θέση του το «δημιούργημα» του Τουργκάϊ Αβτζί, το Κόμμα Ελευθερίας και Μεταρρύθμισης (ακόμα ένα αποτυχημένο πείραμα του ΑΚΡ για δημιουργία επίσημου κομματικού του φορέα ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους). Τώρα το Δημοκρατικό Κόμμα δέχτηκε στις τάξεις του τους οκτώ αποβληθέντες από το Κόμμα Εθνικής Ενότητας, κίνηση για την οποία φημολογείται ότι καθοριστικό ρόλο έπαιξε και ο Έρογλου.

Το πιο σημαντικό σημείο που φαίνεται να καταγράφει μια σοβαρή τάση ανάμεσα στην παραδοσιακή τουρκοκυπριακή Δεξιά είναι η δημιουργία του συνασπισμού των «Εθνικών Δυνάμεων» στα πλαίσια του κόμματος του Ντενκτάς. Το κόμμα κατέρχεται στις εκλογές υπό την ονομασία «Δημοκρατικό Κόμμα-Εθνικές Δυνάμεις» και επιδιώκει να καθορίσει νέες γραμμές στη σχέση του με την Άγκυρα.

Η ορολογία που χρησιμοποιήθηκε για τις «εθνικές δυνάμεις» είναι ιδεολογικά φορτισμένη και αποκαλυπτική: Χρησιμοποιείται ο όρος ulusal (ουλουσάλ) για το «εθνικές» και όχι ο όρος milli(μιλλί). Ο όρος ulusal αποτελεί τη σύγχρονη «κεμαλική» έκδοση απόδοσης του όρου «εθνικός-εθνικές» από την εποχή που επικράτησε ο πολιτιστικός πόλεμος ενάντια σε καθετί που παρέπεμπε στο αναχρονιστικό-ισλαμικό-οθωμανικό παρελθόν. Αντίστοιχα ο όρος μιλλί, έστω και αν ακόμα χρησιμοποιείται από πολλούς, διατηρεί το θρησκευτικό-ισλαμικό περιεχόμενο της πολιτικής-θρησκευτικής κοινότητας (ούμμα). Η ευαισθησία του ισλαμικού χώρου στη διάκριση αυτών των όρων είναι μεγάλη, όπως μεγάλη είναι και η αντίστοιχη ευαισθησία που έχουν για το θέμα οι «κοσμικοί» εθνικιστές. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία η επιλογή του όρου από τον Σερντάρ Ντενκτάς για να περιγράψει μάλιστα τη διεύρυνση της συμμαχίας του κόμματός του με ανθρώπους (οι οκτώ αποβληθέντες) που έχουν διακηρύξει τη διαφωνία τους με τη «νέα κατεύθυνση που παίρνει το Κόμμα Εθνικής Ενότητας».

Με αυτά τα δεδομένα, το Δημοκρατικό Κόμμα αναμένεται να αυξήσει την εκλογική του δύναμη, μάλιστα σε βαθμό που θα ευνοήσει την επάνοδο του Ρεπουμπλικανικού στην εξουσία. Φαίνεται να υπάρχουν αρκετοί ψηφοφόροι της Δεξιάς που «συγκινούνται» από τις καταγγελίες Ντενκτάς περί παρεμβάσεων της τουρκικής πρεσβείας εναντίον του. Είναι και αυτό ίσως ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του τουρκοκυπριακού εθνικισμού ο οποίος αναδύεται διεκδικώντας μια διαφορετική από τη σημερινή σχέση με την Άγκυρα. Το ζήτημα για το Δημοκρατικό είναι το κατά πόσο οι έδρες που θα κερδίσει θα του επιτρέψουν να διεκδικήσει συνεργασία με το Ρεπουμπλικανικό για σχηματισμό «κυβέρνησης».     

Ακόμα μια προσπάθεια της αριστερής αντιπολίτευσης

Μια άλλη εξίσου σημαντική παράμετρος των εκλογών είναι ο σχηματισμός της αριστερής αντιπολίτευσης (απέναντι και στο Ρεπουμπλικανικό). Η προσπάθεια αυτή δεν είναι φυσικά η πρώτη και αποτελεί συνέχεια άλλων που προηγήθηκαν σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας. Το Κόμμα Ενωμένη Κύπρος αποφάσισε τη συγκρότηση κοινού ψηφοδελτίου με άλλες αριστερές ομάδες και οργανώσεις. Το όνομα της συμμαχίας είναι «Κόμμα Ενωμένη Κύπρος-Δυνάμεις της Κοινοτικής Ύπαρξης». Εξίσου ιδεολογικά φορτισμένη η χρήση των όρων, μια χρήση που επιδιώκει την ολοκληρωτική διαφοροποίηση από όλους τους προαναφερθέντες πολιτικούς χώρους και εμπνέεται κυρίως από το πλαίσιο που επικράτησε στις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2011. Στο πρόγραμμα της συμμαχία καταγράφεται ρητώς η απόρριψη του οικονομικού πρωτοκόλλου, γίνεται ξεκάθαρη αναφορά στην τουρκική εισβολή και στην ανάγκη ομοσπονδιακής επίλυσης του Κυπριακού, το οποίο θεωρείται ως η βασική πηγή όλων των υπόλοιπων προβλημάτων της κοινότητας. Η συμμαχία έκανε ιδιαίτερες προσπάθειες συσπείρωσης δυνάμεων από τα προοδευτικά συνδικάτα της κοινότητας και ο στόχος που έθεσε είναι να ξεπεράσει το 5% κερδίζοντας μία έδρα. Πληροφορίες εκλογολόγων συγκλίνουν στο ότι η συμμαχία θα έχει μια αξιοπρεπή παρουσία στη Λευκωσία, ιδιαίτερα στις τουρκοκυπριακές περιοχές, εντούτοις αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα αναφορικά με την προσέλκυση ψήφων των εποίκων. Εμπόδιο στην προσπάθεια αυτού του συνδυασμού αποτελεί και η απόφαση του Κόμματος Νέα Κύπρος για μποϊκοτάρισμα των εκλογών. Το κόμμα δε λαμβάνει φυσικά αυτή την απόφαση για πρώτη φορά, όμως η προοπτική συνεργασίας του με τις δυνάμεις της «κοινοτικής ύπαρξης» θα ήταν μια επιπλέον δυναμική για εκπροσώπηση στη «βουλή» μιας εντελώς διαφορετικής αντίληψης. Σε κάθε περίπτωση, εάν υλοποιηθεί ο δύσκολος στόχος της εκλογής του επικεφαλής της συμμαχίας, Ιζζέτ Ιζτζιάν, θα αποτελέσει ένα σοβαρό πολιτικό προηγούμενο αναφορικά με τα μηνύματα προς την Άγκυρα.   

Συμπερασματικά

Οι εκλογές της 28^ης Ιουλίου πραγματοποιούνται σε ένα ιδιαίτερα «περίεργο» πολιτικό περιβάλλον. Η χρονική συγκυρία σε συνδυασμό με την γενική απαξίωση των Τουρκοκυπρίων προς το πολιτικό σύστημα, φαίνεται να ευνοούν καταρχήν την ενίσχυση της αποχής. Ένα φαινόμενο που και στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα πλέον «μονιμοποιείται». Για πρώτη φορά ίσως τόσο έντονα, το Κυπριακό δε βρίσκεται στην προτεραιότητα των ψηφοφόρων και των κομμάτων. Η κοινωνία σταδιακά στρέφεται στην επίλυση των «καθημερινών προβλημάτων», μια τάση που επικρατεί ιδιαίτερα μετά το μεγάλο ξέσπασμα του 2011, το οποίο δε βρήκε την αναγκαία πολιτική του συγκρότηση. Η αποτυχία κατάληξης στο Κυπριακό και η βαθιά οικονομική κρίση στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα, επίσης συμβάλλουν στην απαξίωση της κοινότητας από τις πολιτικές διεργασίες. Την ίδια όμως στιγμή, φαίνεται ότι οι ισορροπίες που θα προκύψουν την 28^η Ιουλίου θα είναι εργαλειακές ως προς τη νέα πρωτοβουλία στο Κυπριακό. Δεν είναι μυστικό ότι ο Έρογλου ανησυχεί για τη θέση του, ενώ ο Ταλάτ έχει ήδη ξεκινήσει την προεκλογική του εκστρατεία για το 2015, εμφανιζόμενος ως ο μόνος που μπορεί να διαχειριστεί το Κυπριακό υπό το πνεύμα του «ενός βήματος μπροστά». Συνεπώς η διαχείριση της κατάστασης από το Ρεπουμπλικανικό και οι εξελίξεις του επόμενου χρονικού διαστήματος στο Κυπριακό, αναμένεται να αναδείξουν δύο πολύ σημαντικά στοιχεία: Πρώτο, το πώς θα επηρεαστεί η αντίληψη της τουρκικής κυβέρνησης για τον τρόπο με τον οποίο θα επιδιώξει να αλλάξει το κυπριακό στάτους-κβο. Δεύτερο, τους Τουρκοκύπριους πρωταγωνιστές που θα επιλέξει η Άγκυρα για την εκπροσώπηση αυτής της πολιτικής σε κυπριακό επίπεδο. Η τελική κατάληξη των πιο πάνω δε μπορεί παρά να επηρεάζεται και από τις εσωτερικές δυναμικές της κοινότητας που συνήθως υποτιμούνται. 

 

πηγή: Νίκος Μούδουρος / Ανατολικότερα

Όχι στη Δημοκρατία, ναι στη Λαοκρατία

σημ: Στατιστικά, η ποσοστιαία αναλογία εκμεταλλευτών - εκμεταλλευομένων, πολύ πιθανόν να μην έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Κάπου μεταξύ 2% - 5% ήταν από πάντα οι "άρχοντες".

Το πιο κάτω κείμενο αφορά στην αναγκαιότητα υπέρβασης της Δημοκρατίας, για να μην πω κατάλυσης της Δημοκρατίας και φοβίσω φοβικούς αστούς, που αδυνατούν να αντιληφθούν την έννοια της βίας στην Ιστορία.

Αρχαία ελληνική δημοκρατία, δουλεία, και σύγχρονη πολιτική σκέψη

Οι λυρικοί παιάνες στην αρχαία ελληνική δημοκρατία ως αποθέωση και πεμπτουσία του "πολιτικού βίου" σπάνια καταπιάνονται είτε με την άκρως σημαντική για τους ίδιους τους αρχαίους αστάθειά της, είτε με το πρόβλημα της δουλείας, το οποίο οι αρχαίοι δεν είχαν την προδιάθεση να αντιληφθούν ως πρόβλημα. Όταν συμβαίνει και κάποιος ενοχληθεί να καταγράψει την σιωπηλή παρουσία μιας μεγάλης πλειοψηφίας πληθυσμού που δεν την αφορούσε στο παραμικρό η "επινόηση της δημοκρατίας", το γεγονός της ύπαρξής της καταγράφεται ως απλώς παραπληρωματικό: "είχαν βέβαια και δούλους." Όμως η αρχαία δημοκρατία δεν επιτεύχθηκε παρά την ύπαρξη δουλείας· μάλλον, η ύπαρξη δουλείας ήταν βασική και ουσιώδης προϋπόθεση της αρχαίας δημοκρατίας. Αναγκαία και όχι ικανή προϋπόθεση, βέβαια. Αλλά προϋπόθεση, παρ' όλα αυτά.

Γιατί πέρα από την κεντρικότητά της στην αρχαία αθηναϊκή οικονομική ζωή, η δημοκρατική σημασία της δουλείας αφορούσε την χρησιμότητά της ως μέσο εξαγοράς χρόνου. Η άμεση δημοκρατία, η δημοκρατία των πολιτών, δεν είχε ως μοναδική της προϋπόθεση τον συγκριτικά περιορισμένο αριθμό του πληθυσμού της· είχε ως επιπρόσθετη προϋπόθεσή της την ικανότητα των πολιτών της να αφιερώνουν χρόνο στα κοινά αντί για τις ιδιωτικές τους υποθέσεις. Και τον χρόνο αυτόν τον εξασφάλιζε η εργασία δούλων. Χωρίς δούλους, με άλλα λόγια, οι αμεσοδημοκρατικοί θεσμοί θα ήταν απλώς αδιανόητοι. Κανείς δεν θα ήταν σε θέση να ξοδεύει τη μέρα του στην αγορά και στην εκκλησία, να ακούει ρήτορες, να ψηφίζει για τα πάντα, να εκλέγεται και να εκλέγει.

Η καθοριστική σημασία της δουλείας για την δυνατότητα της κλασικής δημοκρατίας να υπάρξει υποβαθμίστηκε, παραδόξως, από την φαινομενική ικανότητα της σύγχρονης αστικής τάξης να λύσει το πρόβλημα: αφού ως γνωστόν, οι αστικές επαναστάσεις κατέληξαν, πιο γρήγορα ή πιο αργά η καθεμιά, στην καθολική ψήφο και το καθολικό δικαίωμα του εκλέγεσθαι, η δουλεία δεν μπορεί να ήταν και τόσο κρίσιμη για την ιστορική δημοκρατία όσο θα φαινόταν.

Φυσικά, οι αστικές επαναστάσεις οδήγησαν, αργά ή γρήγορα, και στην κατάργηση της σύγχρονης δουλείας, μόνο όμως αφού είχαν αντικαταστήσει τον πληθυσμό των δούλων με αυτόν των ελεύθερων ανθρώπων που δεν έχουν τίποτε να πουλήσουν παρά την εργασία τους -- αυτών δηλαδή που ο Μαρξ ονόμασε προλετάριους.

Για την αστική τάξη, πρόκειται περί θαύματος: από τα τέλη του 18ου αιώνα και μετά, οι κοινωνίες αποκτούν τη δυνατότητα καθολικοποίησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων χωρίς μεγάλες αναταραχές και πολέμους, κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Και αφού αυτό επετεύχθη, το θεμελιώδες καθήκον της αριστεράς είναι να υπηρετήσει και να προστατέψει αυτό το μοναδικό ιστορικό θαύμα.

Μια προσεκτικότερη ματιά στην μετάβαση απ' τον δούλο στον προλετάριο θα αποκάλυπτε ότι αρχικά συνυπάρχουν σε διαφορετικούς γεωγραφικούς χώρους με διαφορετικές οικονομικές ανάγκες. Ο δούλος είναι εργασιακή δύναμη σε χώρες όπου είναι δύσκολο, για μια σειρά λόγων, να προσελκυστούν μαζικά προλετάριοι. Όταν οι ιθαγενείς πληθυσμοί συντρίβονται τελεσίδικα και αποκαθίσταται η βασική για την οικονομική έκρηξη ειρήνη, η δουλεία αρχίζει να γίνεται επαχθής για την αστική τάξη: τόσο επαχθής που ο βιομηχανοποιημένος Βορράς των ΗΠΑ θα κηρύξει εμφύλιο πόλεμο στον αγροτικό Νότο με πυρήνα το ζήτημα του δικαιώματος των πολιτειών του δεύτερου να διατηρήσουν τη δουλεία κόντρα στην Ομοσπονδιακή νομοθεσία (παρεμιπτόντως και αναφορικά με το θαύμα της δημοκρατίας, τι ποσοστό των απογόνων των δούλων βρίσκεται σήμερα εκτός αμερικανικού προλεταριάτου και λούμπεν προλεταριάτου;).

Γιατί αρχίζει να γίνεται επαχθής η δουλεία; Αναμφίβολα, όχι εξαιτίας της ξαφνικής ηθικής ανόδου της ανθρωπότητας στις βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, δηλαδή αυτές που στηρίζονται στην εκμετάλλευση προλεταρίων. Από την καπιταλιστική σκοπιά, ο δούλος έχει κάποια πολύ βασικά μειονεκτήματα έναντι του προλεταρίου, που δεν φαίνονται με μια βιαστική και ενθουσιωδώς δημοκρατική ματιά στο θέμα. Ο δούλος δεν παίρνει μισθό, πράγμα που ακούγεται ιδιαίτερα εκμεταλλευτικό· αλλά από την άλλη πλευρά, το σύνολο των εξόδων της συντήρησής του στη ζωή βαραίνει τον αφέντη. Περαιτέρω, ο δούλος δεν είναι σε θέση να καταναλώσει αυτά που παράγει ο ίδιος ή άλλοι δούλοι. Δεν έχει χρήματα να τα αγοράσει, είναι ο ίδιος εμπόρευμα. Τρίτον, και λόγω των δύο πιο πάνω αιτιών, ο δούλος δεν έχει κανένα κίνητρο να εργαστεί πέραν από την τρομοκρατία της φυσικής βίας. Η οποία μπορεί συχνά να καταλήξει στην καταστροφή του ως εμπόρευμα και άρα σε ζημία για τον αφέντη του. Γι αυτό και, κόντρα στην εικονογραφία σαδιστικών δουλοκτητών που έχτισε η προπαγάνδα του κινήματος για την κατάργηση της δουλείας, η βία κατά δούλων στην σύγχρονη δουλοκτησία, τουλάχιστον στις ΗΠΑ και τις περισσότερες αποικίες του αγγλοσαξωνικού κόσμου, ήταν αστικά έλλογη, δηλαδή είχε ως στόχο την πειθάρχηση της εργασίας και την αποτροπή εξεγέρσεων και όχι την σαδιστική ευχαρίστηση με τον φόνο ή τα βασανιστήρια.

Σε αντίθεση με τον δούλο, ο προλετάριος παίρνει μισθό. Ένα μικρό κομμάτι, με άλλα λόγια, από την αξία που παράγει για το εκάστοτε αφεντικό του. Επίσης όμως σε αντίθεση με τον δούλο, είναι ο ίδιος υπεύθυνος για την αυτοσυντήρησή του, την οποία υποτίθεται πως πρέπει να φέρει βόλτα βάσει αυτού του μισθού, ανεξάρτητα από το αν αυτός είναι στοιχειωδώς βιώσιμος (σε καλούς καιρούς) ή όχι (σε κακούς). Όντας ο ίδιος "αφέντης της μοίρας του" σ' αυτή την καρικατούρα ελευθερίας, ο προλετάριος όχι μόνο δεν επιβαρύνει το αφεντικό του με την συντήρησή του, όπως έκανε ο δούλος, αλλά πληρώνει το αφεντικό του ή άλλα αφεντικά άλλων προλετάριων για κάθε τι που χρειάζεται για να ζήσει. Με άλλα λόγια, σε αντίθεση με τον δούλο, ο προλετάριος μπορεί να κλέβεται δύο φορές, την πρώτη όταν παράγει και την δεύτερη όταν καταναλώνει αυτά τα οποία παράγει, ή αυτά τα οποία παράγουν άλλοι προλετάριοι, και που πρέπει να τα πληρώσει με τον περιώνυμο μισθό του (ή με δάνεια με λογικό επιτόκιο!). Τέλος, και επειδή είναι νομικά "ελεύθερος" να πάψει ανά πάσα στιγμή να εργάζεται και να εργαστεί αλλού, να μεταναστεύσει ή να λιμοκτονήσει, ο προλετάριος έχει και κίνητρα να εργάζεται πολύ πιο αποδοτικά από τον δούλο: το καρότο του μισθού που του αγοράζει τηλεόραση, καναπέ, ναρκωτικά ή αλκοόλ --αναλόγως του βαθμού απελπισίας του-- είναι γλυκό και αποτελεί τον κινητήριο πυρήνα του έξοχου "πνεύματος του ανταγωνισμού" που κάνει την οικονομία να "κινείται."

Τίποτε από όλα αυτά δεν αφορά τους λυρικούς εξυμνητές της δημοκρατίας, που, όταν δεν χάνονται σε νοσταλγικά ταξίδια στην αρχαία αθηναϊκή αγορά μιας μικρής μειοψηφίας πολιτών, καλούν σε εγρήγορση για την προστασία της σύγχρονης δημοκρατίας, όπου οι ανθρώπινες ζωές που σπαταλιούνται σε εργοτάξια, ραπτομηχανές και πάνω από φριτέζες σε φαστ φουντ μπορούν με μαγική επάρκεια να μεταμορφωθούν --δια του μισθού!-- σε διακοπές, αυτοκίνητα και διασκεδάσεις που χάνονται, φευ, στην πρώτη σοβαρή οικονομική κρίση. Όχι, αυτό που αφορά τους πάντα διαπρύσιους κήρυκες της δημοκρατίας είναι η μαγική αυθυπαρξία, αυτονομία και αυτενέργεια των "θεσμών", που, ιπτάμενοι πάνω από την ποταπή σφαίρα των οικονομικών σχέσεων και εξαναγκασμών τετραγωνίζουν τον κύκλο και κάνουν εφικτή την εξουσία των πολλών χωρίς σε τίποτε να περιορίσουν την οικονομική ισχύ των (όλο και πιο) λίγων, μιας και "δημοκρατία" σημαίνει πάνω από όλα "κοινωνική συνοχή" και "γενικό συμφέρον." Κάθε ερώτηση για το τι ακριβώς εκπροσωπεί αυτή η διαρκής καταστολή της σημασίας της οικονομίας για την πολιτική --για το τι σημαίνουν οι εκριζωμένες από την οικονομία πολιτικές λέξεις, και για ποιον-- απαντάται με το ευγενικό ρόπαλο της υπενθύμισης των τεράστιων κατακτήσεων της εργατικής τάξης κάτω απ' το λάβαρο της αστικής δημοκρατίας, κατακτήσεων τόσο τεράστιων που η εργατική τάξη οφείλει να βάλει τα στήθη της μπροστά για να σώσει την αστική δημοκρατία από τους επιβουλείς της στην αστική τάξη και να την παραδώσει, σώα και αβλαβή, στους προστάτες της στην αστική τάξη. Το γιατί, αφού η δημοκρατία είναι αέναη θεσμική ουσία και όχι αποτύπωση ταξικών συσχετισμών σε μια συγκεκριμένη περίοδο, μπορεί τόσο εύκολα να εξανεμίζεται κάθε φορά που η χυδαία σφαίρα της οικονομίας παρουσιάζει κάποια σοβαρή δυσλειτουργία εδώ και πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια, είναι ερώτημα που δεν συνάδει με το υψηλό επίπεδο της εμβριθούς ακαδημαϊκής και γενικώς πεφωτισμένης συζήτησης για το δημοκρατικό θαύμα. Ανήκει στους "εχθρούς της δημοκρατίας", αυτούς που δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν το ύψος της υπέρβασης εκ μέρους των ισχυρών που απαιτεί το δημοκρατικό ήθος. 

Κι έτσι, σήμερα ακόμα απαιτείται όχι απλά να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα των πολλών από τις διαρκείς επιθέσεις των λίγων, αλλά να ενώνεις τη φωνή σου στην χωρωδία των θαυμαστών της δημοκρατίας που επιτρέπει τις ίδιες αυτές επιθέσεις, διότι η δημοκρατία δεν είναι ποτέ απλώς ο εμπειρικός εαυτός της, αλλά βρίσκεται πάντα επέκεινα του εαυτού της, στη σφαίρα της αγγελικής τελειότητας που ονομάζεται "ρυθμιστικό ιδεώδες", όπου τίποτα, μα τίποτα δεν μπορεί να την αγγίξει.

Σκύψε λοιπόν το κεφάλι για τη δημοκρατία και να θυμάσαι πως ευγενικότερη, προοδευτικότερη, αριστερότερη, εναλλακτικότερη και φιλοσοφικώς πιο εγκεκριμένη θυσία δεν υφίσταται. Για να μην πούμε --δημοκρατικά ομιλώντας, πάντα-- πως "πρέπει να ακολουθήσουμε την προτροπή του Μπένγιαμιν περί θεολογίας και ιστορικού υλισμού, και να βάλουμε στην υπηρεσία της δημοκρατίας τον κομμουνισμό, 'ο οποίος όπως γνωρίζουμε είναι ρυτιδιασμένος και δεν πρέπει να βρίσκεται σε κοινή θέα'".

πηγή: Lenin Reloaded