Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

26.2.11

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΥ

Με αφορμή κείμενο/μπροσούρα με τίτλο "Γιατί οι πολιτικοί αγαπούν το κυπριακό;" το οποίο κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2011 από την Ένωση Αναρχικών Κύπρου και στην προσπάθεια να διαλευκανθεί ή να διερευνηθεί το μη λεχθέν αλλά υπαρκτό και υποβόσκων θεωρητικό υπόστρωμα της εν λόγω μπροσούρας, το πιο κάτω κείμενο.


ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΥ

Αντί προλόγου (κολλάζ για τον κομμουνιστικό εγωισμό)

«Ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι τελικά παρά η περιγραφή του πως η κοινωνία, αφού οργανώθηκε ενάντια στον εαυτό της, εξακολούθησε και εξακολουθεί, να υπερασπίζεται με σχιζοφρενικό ζήλο την αυτοκαταστροφή της. Η οικοδόμηση του πολιτισμού, της οργανωμένης κοινωνίας και της οικονομίας, σήμανε την απαρχή της εξουσιαστικής συμβίωσης των ανθρώπων, το θάνατο της ελευθερίας, της ατομικότητας και επομένως της συλλογικότητας… Σε μια τέτοια κατάσταση δεν υφίσταται ούτε η ατομικότητα, ούτε η συλλογικότητα, γιατί ο θάνατος της ατομικής ελευθερίας είναι ταυτόχρονα και θάνατος της δυνατότητας για επαφή, επικοινωνία και συλλογική λειτουργία. Σε μια τέτοια κατάσταση η ατομικότητα και η συλλογικότητα είναι θεαματικές, μη πραγματικές, καλουπωμένες σε σχέσεις εμπορευματικές και ανταλλακτικές, δηλαδή σε σχέσεις δέσμευσης και εξουσίας.»
Ουτοπία

«Κατά πρώτο λόγο, είναι απλό να αποδείξουμε στον Στίρνερ ότι είναι αναπόφευκτο για τον εγωιστή του να γίνει κομμουνιστής εξαιτίας του καθαρού εγωισμού του… Και είναι αλήθεια ότι πρώτα κάνουμε μια υπόθεση από μόνοι μας, μια εγωιστική υπόθεση, προτού κάνουμε οτιδήποτε για να την προωθήσουμε- και ως εκ τούτου ότι, με αυτήν την έννοια, ασχέτως οποιωνδήποτε ενδεχομένων υλικών φιλοδοξιών, είμαστε κομμουνιστές και εξαιτίας του εγωισμού μας, καθώς και εξαιτίας του εγωισμού επιθυμούμε να είμαστε ανθρώπινα όντα και όχι απλά άτομα»
Φρίντριχ Ένγκελς

«Η απληστία, στην πλήρη της έννοια, είναι η μοναδική δυνατή βάση της κομμουνιστικής κοινωνίας. Οι παρούσες μορφές απληστίας διαλύονται, εντέλει, διότι αποδεικνύονται ελλιπώς άπληστες.
Η ουσία του κομμουνισμού είναι ο εγωισμός, η ουσία του εγωισμού είναι ο κομμουνισμός.»
For ourselves

«Η ατομική ιδιοκτησία δυσχεραίνει τον Ατομικισμό σε κάθε βήμα… Με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, τότε πραγματικά θα έχουμε όμορφο, υγιή Ατομικισμό. Κανείς δε θα χάνει τη ζωή του συσσωρεύοντας αγαθά και σύμβολα αγαθών. Θα ζει. Το να ζεις είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο. Οι πιο πολλοί άνθρωποι απλά υπάρχουν, αυτό είναι όλο»
Όσκαρ Ουάιλντ

«Η ατομική ιδιοκτησία είναι η ίδια η άρνηση του ατομικισμού και της ατομικής περιουσίας. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των υπηκόων της δηλ. των προλεταρίων, η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι κατά κανένα τρόπο ατομικός πλούτος, αλλά είναι μάλλον απώλεια (πώληση, αποξένωση) του εαυτού, είναι να είσαι άλλος από τον εαυτό σου, να είσαι άλλος για τους άλλους. Ακόμα και οι καπιταλιστές, οι κεφαλαιοκράτες δεν είναι παρά, στην καλύτερη περίπτωση, απλοί πράκτορες του κεφαλαίου- διαχειριστές της δικής τους (και των άλλων) στέρησης. Ο μυθικός “ατομικισμός” της καπιταλιστικής κοινωνίας μπορεί να πραγματωθεί μονάχα μέσα στην άρνησή του και στην άρνηση της κοινωνίας από την οποία εκπηγάζει. Έτσι η Παρισινή Κομμούνα του 1871, η πρώτη πραγματωμένη “δικτατορία του προλεταριάτου”, επιχείρησε να καταργήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία, προκειμένου “να κάνει αλήθεια τον ατομικό πλούτο”
For ourselves

«ο ντανταϊσμός απαιτεί:
I. Τη διεθνή επαναστατική ένωση των δημιουργών και διανοούμενων όλου του κόσμου, με βάση το ριζοσπαστικό κομμουνισμό
II. Τη σταδιακή εισαγωγή της αεργίας μέσα από τη γενικευμένη εκμηχάνιση όλων των δραστηριοτήτων (σ.σ. εννοεί της εργασίας). Διότι μονάχα η αεργία θα προσφέρει σε κάθε άτομο τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσει την αλήθεια της ζωής και να συνηθίσει επιτέλους να δημιουργεί τις δικές του εμπειρίες.
III. Την άμεση κατάργηση κάθε ιδιοκτησίας (την κοινωνικοποίησή της)…»
Ρίχαρντ Χύλζενμπεκ




Από το μικροαστικό φιλοτομαρισμό
στον επαναστατικό ατομικισμό


1

Για όσους βλέπουν επιφανειακά την επαναστατική ιστορία, βλέπουν στη ρωσική επανάσταση του 1917 τη μεγαλύτερη νίκη του επαναστατικού κινήματος. Οι καταστασιακοί, εύστοχα, στην επικράτηση των μπολσεβίκων είδαν την πιο «επαίσχυντη ήττα», μια φαινομενική επιτυχία που εξελίχθηκε σε θεμελιώδη ήττα, με την άνοδο του ρεφορμισμού και την εγκατάσταση στην εξουσία της κρατικής γραφειοκρατίας: «η μπολσεβίκικη επανάσταση, δεν είναι σε τελική ανάλυση παρά η πιο βαριά ως προς τις συνέπειες ήττα» ( I.S., Για την αθλιότητα των φοιτητικών κύκλων).

Με το πραξικόπημα των μπολσεβίκων σε βάρος της συμβουλιακής (σοβιετικής) επανάστασης του 1917, την ανάδυση στην εξουσία μιας νέας γραφειοκρατικής ελίτ και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας επί του προλεταριάτου (που ψευδώς αυτοχρίζεται ως δικτατορία του προλεταριάτου) ξαφνικά ο κομμουνισμός έγινε συνώνυμο του ολοκληρωτισμού, της ιδεολογίας της παραγωγικότητας ( σταχανοφισμός και ιεροποίηση της εργασίας, η οποία παρέμεινε μισθωτή), των γκούλαγκ, της στρατιωτικοποίησης, της καταστολής και του επεκτατισμού. Σε τελική ανάλυση, η στρέβλωση και η μπολσεβικοποίηση του κομμουνισμού ήταν οι μεγαλύτερη ήττες του επαναστατικού κινήματος. Ήττες τόσο υλικές, όσο και πνευματικές. Είναι, όμως, ο κομμουνισμός ιδιοκτησία των γραφειοκρατών; Είχαν καμιά σχέση οι γραφειοκρατικές δικτατορίες του «υπαρκτού» με τον κομμουνισμό; Όχι, ο κομμουνισμός δεν είναι ούτε οι γραφειοκράτες, ούτε καν ο Μαρξ ή ο Κροπότκιν.

Και, από την άλλη, ο Ατομικισμός ταυτίζεται με το βλέμμα του ευτραφούς επιχειρηματία, που στο αχόρταγο βλέμμα του βλέπουμε, αντί για τις κόρες των ματιών του, το σήμα του δολαρίου;
Όχι λοιπόν! Ο κομμουνισμός ανήκει στους ατομικιστές και ο ατομικισμός στους κομμουνιστές!


2

Παιχνίδι με τις λέξεις, θα πουν κάποιοι. Βυζαντινολογίες…
Οι λέξεις, όμως, δεν είναι απλά πυροτεχνήματα, είναι κομμάτι της ιστορικής ύλης και της ιστορικής διαδικασίας. “Το να τις εγκαταλείψεις τους σφετεριστές τους, να επινοήσεις νέες λέξεις ή να χρησιμοποιήσεις άλλες λέξεις εξαιτίας της δυσκολίας να ανακτήσεις τις αληθινές, ιστορικές λέξεις, σημαίνει να εγκαταλείπεις το πεδίο στον εχθρό. Είναι μια θεωρητική παραχώρηση που δεν μπορούμε να ανεχθούμε. Το να κάνουμε μια τέτοια παραχώρηση θα σήμαινε μόνο το να συμβάλουμε στη σύγχυση, σε μια σύγχυση που, εν μέρει, σχηματίζει βάση της κατεστημένης τάξης. Η εκ μέρους μας αντιστροφή της προοπτικής, αντιθέτως, προχωρεί στη διαύγαση των ίδιων των όρων της σύγχυσης.”
Σ’ αυτό το κείμενο θα νοηματοδοτήσουμε εκ νέου δυο λέξεις, που μέσα στον κόσμο της φαινομενικότητας έχουν διαστρεβλωθεί και κατασυκοφαντηθεί: Ατομικισμός και Κομμουνισμός. Και θα υποστηρίξουμε ότι η Επανάσταση, η Αναρχία, ο Ατομικισμός και ο Κομμουνισμός, όχι απλώς δεν είναι έννοιες αλληλοαποκλειόμενες, αλλά συμπληρώνουν η μία την άλλη, στον αέναο αγώνα για ατομική και συλλογική απελευθέρωση.


3
«Το πλούσιο ανθρώπινο ον και η πλούσια ανθρώπινη
ανάγκη αντικαθιστούν τον πλούτο και την αθλιότητα
της πολιτικής οικονομίας» (Μαρξ)

Ένα από τα μεγαλύτερα ψεύδη της ιδεολογίας, απότοκος της ιδεαλιστικής/ χριστιανικής κληρονομιάς, είναι το ψεύδος της ανιδιοτέλειας (ενίοτε και «επαναστατικής»).
Ανιδιοτέλεια υποτίθεται ότι είναι να πράττεις δίχως προσωπικό όφελος. Σε έναν κόσμο που ο φιλοτομαρισμός και η ανταλλακτικές σχέσεις είναι ο νόμος, η ανιδιοτέλεια είναι το ιδεολογικό ψέμα που δικαιώνει τη βρωμιά του υπάρχοντος κόσμου. Στη συνηθέστερη περίπτωση η ανιδιοτέλεια, η εργαλειακή χρήση της ανθρωπιάς (η ιδεολογία του ανθρωπισμού) γίνεται το άλλοθι της διαιώνισης της πλέον ταπεινής μορφής απληστίας: της ατομικής ιδιοκτησίας, της γενικευμένης φτώχειας που μασκαρεύεται ως πλούτος. Η ανιδιοτέλεια και ο ανθρωπισμός δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν: “είναι ανήθικο να χρησιμοποιείς την ατομική ιδιοκτησία με σκοπό να ανακουφίσεις τα φοβερά δεινά που προκύπτουν από το θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας”. Σε μια κομμουνιστική κοινωνία γνήσιας αλληλεγγύης, χωρίς ανταλλακτικές σχέσεις, η ανιδιοτέλεια θα εξαφανιστεί ως άχρηστη. Γιατί από κάθε μας πράξη θα αντλούμε προσωπική ευχαρίστηση. Κι αυτό θα είναι το προσωπικό μας όφελος.

Στην πιο ειλικρινή της εκδοχή (και στην επαναστατική της εκδοχή, από τον κοινωνισμό μέχρι το νετσαγιεφισμό), η ανιδιοτέλεια γίνεται το αυτομαστίγωμα, ο ασκητισμός, η φιλοπονία, η αυτοθυσία, ο καλογερισμός. Παντού και πάντα είχε τα ίδια αποτελέσματα: τα βίαια ξεσπάσματα κατά του εαυτού, την τρέλα. Όπως στις καλόγριες, που η ερωτική στέρηση προκαλεί σεξουαλικές φαντασιώσεις με το Σατανά, έτσι και η ανιδιοτέλεια μετατρέπει την ανθρωπιά και την επανάσταση σε μια αποστειρωμένη και απονευρωμένη φαντασίωση. Δεν είναι ανθρωπιά, είναι η αναπαράστασή της. Δεν είναι επανάσταση, είναι μια απλή και ταπεινή ονείρωξη…

Ας βάλουμε τελεία στο ψεύδος της ανιδιοτέλειας, ας βάλουμε τέλος στον ψευδή τεμαχισμό της ατομικότητας και της συλλογικότητας. «Η αυθεντική κοινή ζωή», έλεγε ο Μαρξ, «προέρχεται από την ανάγκη και τον εγωισμό των ατόμων, δηλ. μέσα από την ενεργοποίηση της ίδιας τους της ύπαρξης».
«Ένας άνθρωπος που δε σκέφτεται τον εαυτό του δε σκέφτεται καθόλου». Η επανάσταση ξεκινάει από εμάς και καταλήγει πάλι σε εμάς. Εμείς είμαστε η αφετηρία της επανάστασης, εμείς είμαστε η ίδια η επανάσταση ( παρ’ όλα αυτά, δεν είμαστε και λήξη της επανάστασης, καθώς η επανάσταση δεν έχει λήξη…). Μοναδικό επαναστατικό υποκείμενο είναι ο εαυτός μας. Επαναστατούμε, όχι αποδεχόμενοι μια επιβαλλομένη -από τα πάνω- συλλογική ταυτότητα (προλετάριος, μετανάστης κλπ), αλλά αρνούμενοι τους επιβαλλόμενους ρόλους. Επαναστατούμε ως συλλογικότητα ατομικιστών.
Ανακεφαλαιώνοντας: στην υπάρχουσα αθλιότητα των ανταλλακτικών/εμπορευματικών σχέσεων, στην υπάρχουσα δικτατορία της κενότητας και της μετριότητας, η ιδιοτέλεια και η ανιδιοτέλεια είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι τα δύο πρόσωπα του Ιανού. Σκάψε βαθιά μέσα στην ανιδιοτέλεια και θα βγεις από την άλλη μεριά…
Οι παρούσες μορφές ανιδιοτέλειας διαλύονται, εντέλει, διότι αποδεικνύονται ελλιπώς ανιδιοτελείς…


4

Ο γνήσιος ατομικισμός, ο αυθεντικός εγωισμός πραγματώνεται μόνο μέσω της γνήσιας συλλογικότητας. « Ο “εαυτός” υπάρχει μόνο ως συνεταιρισμός εαυτών, ως μια σύνδεση με άλλους εαυτούς, ως σύμπραξη εαυτών, ως κοινωνία». Ο τεμαχισμός του ατόμου και της κοινωνίας υπάρχει μόνο στα μυαλά των ιδεολόγων (είτε του μεταφυσικού κοινωνισμού, είτε της αντανάκλασής του: του μεταφυσικού ατομικισμού). Δεν υπάρχει εξωκοινωνικό άτομο. Το άτομο πλάθεται από την κοινωνία και την πλάθει ταυτόχρονα: «σκάψε βαθιά μέσα στο άτομο και θα βρεις την κοινωνία. σκάψε βαθιά μέσα στην κοινωνία και θα βρεις το άτομο. Σκάψε βαθιά στο ένα και θα βγεις από την “άλλη” μεριά».
Και γι αυτόν ακριβώς το λόγο, ο αγώνας μας είναι αντικοινωνικός και ταυτόχρονα κοινωνικός. Γιατί θέλουμε να συντρίψουμε την υπάρχουσα κοινωνία της αλλοτρίωσης και της γενικευμένης φτώχειας. Γιατί θέλουμε να δραπετεύσουμε από το βασίλειο της αθλιότητας του υπάρχοντος και να δημιουργήσουμε την κοινωνία των ελεύθερων ατόμων και του γενικευμένου πλούτου.


5

Η υπάρχουσα μορφή του εγωισμού είναι κάτι παραπάνω από ελλιπής. Είναι η ιδιώτευση και η εξατομίκευση, είναι ο φιλοτομαρισμός και η θρησκεία της συσσώρευσης. Είναι η αποξένωση και η απομόνωση. Είναι η αρπαγή και η δίδυμη αδερφή της: η φιλανθρωπία. «Διότι απλούστατα ο καθένας κάτω από την επικράτηση του κεφαλαίου είναι καταδικασμένος να επιδιώκει την απληστία με αυτόν το στενό, περιορισμένο τρόπο». Η κοινωνία της ατομικής ιδιοκτησίας, είναι κοινωνία της μιζέριας, πλούσια μόνο σε φτώχεια (υλική και υπαρξιακή) Πρέπει από σήμερα κιόλας να κηρύξουμε το πόλεμο σ’ αυτόν ψευδο-εγωισμό:

«ο εξαθλιωμένος άνθρωπος, τυπικός στην καπιταλιστική κοινωνία, ο αποκαλούμενος “άπληστος”, είναι ένας άνθρωπος που ενθουσιάζεται μονάχα από το χρήμα, που ενδιαφέρεται μονάχα για αποσπάσματα, για θραύσματα άλλων ανθρώπων- να αγοράσει τις δεξιότητές τους, τις υπηρεσίες τους, τα προϊόντα τους, ενώ τα υπόλοιπα “δεν είναι δική του δουλειά”, δεν τον αφορούν. Ζει σε έναν κόσμο γεμάτο πόρνες, δηλαδή σε έναν κόσμο προλεταρίων. Είναι ο αφέντης της μερικής οικειοποίησης ανθρώπου από άνθρωπο. Δηλαδή, της εκμετάλλευσης».

Η άρνηση του υπάρχοντος κόσμού περνάει και από την άρνηση του υπάρχοντος ατομικισμού. Είναι ένας ατομικισμός φτωχός, χωλός, ανάπηρος. Ο κόσμος αυτός δε μας κάνει, το ίδιο και ο ατομικισμός του. Ο κομμουνισμός είναι το ανώτερο στάδιο του εγωισμού. Ένας γνήσιος ατομικισμός, μπορεί να πραγματωθεί μονάχα σε μια κοινωνία των από κοινού ηδονών, του κοινωνικού πλούτου (και όχι της πρωτογονιστικής σπάνης). Ο θάνατος του εμπορεύματος, της μισθωτής εργασίας, της αλλοτριωμένης/ εξουσιαστικής κοινωνίας, του κατακερματισμού, του κρατισμού, της πολιτικής, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας θα σημάνει την ανατολή του πλήρους Ατομικισμού, του πλήρους Κομμουνισμού, της Αναρχίας…

Γιατί, Κομμουνισμός χωρίς Αναρχία και Ατομικισμό, σημαίνει γενικευμένη σκλαβιά. Γιατί, Αναρχία και Ατομικισμός, χωρίς Κομμουνισμό σημαίνει συνέχιση της παρούσας στέρησης και της φτώχειας, με άλλα μέσα, μια παλινδρόμηση. Γιατί, Ατομικισμός χωρίς Αναρχία και Κομμουνισμό, σημαίνει (ακόμα και όταν γίνονται ειλικρινείς απόπειρες ξεπεράσματος του ατομικισμού του υπάρχοντος κόσμου) περικύκλωση από τον κόσμο της ανελευθερίας. Η κατάρρευση αυτού του ατομικισμού είναι θέμα χρόνου.


6.

«στην αστική κοινωνία, όπου οι αντιθέσεις μεταξύ των ανθρώπων, είναι μόνο αντιθέσεις που δεν έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον άνθρωπο, είναι ακριβώς οι πραγματικές αντιθέσεις, οι αντιθέσεις ποιότητας που δε διατηρούνται. Ο κομμουνιστής δε θέλει να χτίσει μια συλλογική ψυχή. Θέλει να δημιουργήσει μια κοινωνία όπου οι ψευδείς αντιθέσεις θα εξαφανιστούν. Κι όταν αυτές οι ψευδείς αντιθέσεις εξαφανιστούν, ανοίγουν όλες οι δυνατές πραγματικές αντιθέσεις»
Κάλεσμα


Και να το πούμε ξεκάθαρα. Ο κομμουνισμός και η αναρχία, δεν είναι κανένας παράδεισος κοινωνικής αρμονίας, δεν ταυτίζεται με τα χαζοχαρούμενα χιλιαστικά κηρύγματα, δε θα γίνουν ξαφνικά όλοι οι άνθρωποι αδέλφια. Ο χιλιασμός, η τελολογία, η εσχατολογία και η προνοιακή αντίληψη της ιστορίας, που μπαίνουν από το παράθυρο στο επαναστατικό κίνημα, πρέπει να πολεμηθούν λυσσαλέα από την επαναστατική θεωρία. Πρέπει να πετάξουμε όλη αυτή τη χριστιανική κληρονομιά του επαναστατικού κινήματος στις χωματερές της ιδεολογίας. Ο κομμουνισμός και η αναρχία είναι η δημιουργία μιας παγκόσμιας κοινότητας πλούτου, γνήσιου πλούτου (υλικού και πνευματικού).
Ο πλούτος αυτός καμιά σχέση δεν έχει με τη σημερινή αγχώδη συσσώρευση χρημάτων και εμπορευμάτων (άχρηστων κατά 99%). Ο κομμουνισμός και η αναρχία είναι οι μοναδικές ικανές καταστάσεις που θα δημιουργήσουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα χτιστεί η ανώτερη μορφή του ατομικισμού.


7

«Ο ντετερμινισμός και ο νόμος αιτίου και αιτιατού, είναι νεκρός από καιρό. Τα επαναστατικά μέσα που χρησιμοποιούμε, ακόμα και η εξέγερση, δεν οδηγούν αναγκαστικά στην κοινωνική επανάσταση. Το μοντέλο, το τόσο αγαπητό στους θετικιστές του προηγούμενου αγώνα, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Σ’ έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι αληθινό, όλες οι ελπίδες επιτρέπονται. Το ιστορικό παιχνίδι δε θα μπορούσε ποτέ να είναι ένας νόμος κι ένας πόλεμος την ίδια στιγμή. Και άλλωστε, δε θα είχε κανένα ενδιαφέρον στην πρώτη περίπτωση»
Κύκλος Κόλαση- Λυσσασμένοι

Δεν γνωρίζουμε αν η Αναρχία και ο Κομμουνισμός θα πραγματωθούν κάποτε στο μέλλον. Ούτε και μας ενδιαφέρει. Δεν έχουμε καμιά διάθεση για μελλοντολογία. Ούτε πιστεύουμε σε επίγειους παραδείσους. Παρ’ όλα αυτά, αναγνωρίζουμε ότι ο αγώνας για την επαν-οικειοποίηση της ζωής (η “ουτοπία”, όπως χαρακτηρίζεται από τα απονευρωμένα ανθρωπάρια του σήμερα) δεν είναι κάτι μακρινό, υπάρχει και αναπνέει ακόμα και τώρα, στον παλιό κόσμο. Σε κάθε μας πράξη. Το μόνο που μας μένει είναι το γκρέμισμα του παλιού κόσμου, η αναβολή της αναβολής. Όλα τ’ άλλα είναι προφάσεις για αναβολές.



Περί εξουσίας (ακόμη ένα κολλάζ…)

«Η εξουσιαστική/ αυταρχική προσωπικότητα είναι κατ’ ουσίαν η προσωπικότητα σκλάβου, είναι η δουλοπρεπής προσωπικότητα, εκείνη που έχει ανάγκη την εξουσία, που δεν μπορεί να τα καταφέρει δίχως αυτήν. Αυτή η χαρακτηροδομή κρύβει την ουσία της στο ρόλο του αφέντη. Αποκαλύπτει την ουσία της στο ρόλο του δούλου. Η καπιταλιστική κοινωνία είναι θεμελιωμένη στη διευρυμένη και εκτεταμένη αναπαραγωγή της έξης της υποταγής, της αποξένωσης, της αλλοτρίωσης της υποκειμενικότητας, της μισθωτής εργασίας»
For ourselves

«Όλοι οι τρόποι διακυβέρνησης είναι αποτυχημένοι. Ο δεσποτισμός είναι άδικος για όλους, συμπεριλαμβανομένου και του δεσπότη, ο οποίος πιθανόν να είναι πλασμένος για καλύτερα πράγματα. Οι ολιγαρχίες είναι άδικες για τους πολλούς και οι οχλοκρατίες άδικες για τους λίγους. Μεγάλες προσδοκίες δημιουργήθηκαν κάποτε για τη δημοκρατία. Αλλά η δημοκρατία απλά σημαίνει ξυλοφόρτωμα του λαού από το λαό για το λαό. Και πρέπει να το πω ότι ήταν καιρός, γιατί κάθε εξουσία εξευτελίζει εντελώς. Εξευτελίζει αυτούς που την ασκούν και εξευτελίζει αυτούς πάνω στους οποίους ασκείται. Όταν χρησιμοποιείται βίαια, ολοκληρωτικά και αδίστακτα, παράγει ένα καλό αποτέλεσμα, δημιουργώντας ή αναδεικνύοντας σε κάποιο βαθμό, το πνεύμα της εξέγερσης και τον Ατομικισμό που θα τη σκοτώσει. Όταν εφαρμόζεται με κάποιο βαθμό ευγένειας και συνοδεύεται από δώρα και ανταμοιβές, διαφθείρει τρομερά. ο λαός, σ’ αυτήν την περίπτωση, έχει λιγότερη συναίσθηση της φρικτής πίεσης που του ασκείται και γι αυτό συνεχίζει τη ζωή του σε ένα είδος χυδαίου βολέματος, σα ζώο που το χαϊδεύουν, χωρίς ποτέ να αντιλαμβάνεται ότι πιθανώς σκέφτεται τις σκέψεις άλλων ανθρώπων, ότι ζει με τους κανόνες άλλων ανθρώπων…
“αυτός που θα ήθελε να είναι ελεύθερος”, λέει ένας ωραίος στοχαστής, “δεν πρέπει να προσαρμόζεται”. Και η εξουσία, δωροδοκώντας τους ανθρώπους για να προσαρμόζονται, παράγει ένα χονδροειδές είδος υπερτροφικής βαρβαρότητας ανάμεσά μας»
Όσκαρ Ουάιλντ


«Η δημοκρατία- κι αυτό ισχύει για όλες τις μορφές διακυβέρνησης- είναι μια αντίφαση, ένα ψέμα και στην ουσία μια καθαρή υποκρισία. Η πολιτική ελευθερία είναι μια φαινομενική ελευθερία και η χειρότερη μορφή σκλαβιάς, το πρόσχημα της ελευθερίας και άρα η χειρότερη υποδούλωση. Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική ισότητα. Γι αυτό η δημοκρατία πρέπει να γίνει κομμάτια, όπως και κάθε άλλη μορφή διακυβέρνησης»
Φρίντριχ Ένγκελς

«Ο Σοσιαλισμός, ο Κομμουνισμός, ή όπως κανείς διαλέξει να τον ονομάσει, μετατρέποντας την ατομική ιδιοκτησία σε δημόσιο πλούτο και αντικαθιστώντας τον ανταγωνισμό με τη συνεργασία, θα επαναφέρει την κοινωνία στη σωστή κατάσταση ενός εξολοκλήρου υγιούς οργανισμού και θα διασφαλίσει την υλική ευμάρεια καθενός μέλους της κοινότητας. Θα αποδώσει, στην ουσία, στη Ζωή το σωστό θεμέλιο και το κατάλληλο περιβάλλον. Αλλά, για την πλήρη ανάπτυξη της Ζωής στο ύψιστο στάδιο της τελειότητας, χρειάζεται κάτι ακόμα. Αυτό που χρειάζεται είναι ο Ατομικισμός. Εάν ο σοσιαλισμός είναι αυταρχικό, εάν υπάρχουν κυβερνήσεις οπλισμένες με οικονομική ισχύ, εάν με μια λέξη, πρόκειται να έχουμε Βιομηχανικές Τυραννίες, τότε το τελευταίο στάδιο του ανθρώπου θα είναι χειρότερο από το πρώτο»
Όσκαρ Ουάιλντ


Πηγές:
For ourselves: Δικαίωμα στην απληστία, εκδ. Ερατώ/ Όσκαρ Ουάιλντ: Η ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό, εκδ Στοχαστής/ Ρίχαρντ Χύλζενμπεκ: Εμπρός Νταντά, εκδ. Ελεύθερος Τύπος/ Συμμορία με προλεταριακή μνήμη: Η εξέγερση του παρισινού προλεταριάτου και η ανακήρυξη της Κομμούνας του 1871/ Κύκλος Κόλαση-Λυσσασμένοι: επαναστατικό κίνημα και αυτοδιαχειριζόμενος καπιταλισμός/ Κάλεσμα / Ουτοπία/ Πανοπτικόν


"Ασύμμετρη Απειλή", 2008

29 σχόλια:

  1. "Ένα από τα μεγαλύτερα ψεύδη της ιδεολογίας, απότοκος της ιδεαλιστικής/ χριστιανικής κληρονομιάς, είναι το ψεύδος της ανιδιοτέλειας (ενίοτε και «επαναστατικής»).
    Ανιδιοτέλεια υποτίθεται ότι είναι να πράττεις δίχως προσωπικό όφελος. Σε έναν κόσμο που ο φιλοτομαρισμός και η ανταλλακτικές σχέσεις είναι ο νόμος, η ανιδιοτέλεια είναι το ιδεολογικό ψέμα που δικαιώνει τη βρωμιά του υπάρχοντος κόσμου. Στη συνηθέστερη περίπτωση η ανιδιοτέλεια, η εργαλειακή χρήση της ανθρωπιάς (η ιδεολογία του ανθρωπισμού) γίνεται το άλλοθι της διαιώνισης της πλέον ταπεινής μορφής απληστίας: της ατομικής ιδιοκτησίας, της γενικευμένης φτώχειας που μασκαρεύεται ως πλούτος."

    "Αντιστρόφως, μια αλήθεια συναρθρώνει ένα στοιχείο τυποποίησης (σας υπενθυμίζω ότι ο όρος «είδος» — μορφή — προσδιορίζει συγχρόνως την ιδέα), μια αρχή βεβαιότητας (η οποία μάλιστα δεν έχει ρητορικό χαρακτήρα) και μια ουσιαστική ανιδιοτέλεια (μια αλήθεια συγκροτείται μέσω τής ανιδιοτέλειας απέναντι στο αντικείμενό της). Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορεί κανείς να επιστρατεύσει το σχήμα τής αλήθειας σε μια δημόσια αντιπαράθεση γνωμών."
    Α. Μπαντιού, Σεμινάριο 17/2/2010 (http://waltendegewalt.wordpress.com/2011/01/29/a-badiou-για-σήμερα-πλάτωνας-1722010/)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καθόλου δεν γίνεται κατανοητό ότι η ιδιοτέλεια είναι αυστηρά ανόητη και δεν παράγει απολύτως τίποτε. Ξεκίνησε να λύσεις ανώτερα μαθηματικά βασισμένος στην ιδιοτέλεια. Να γράψεις μουσική. να εφεύρεις κάτι σημαντικό. Να δημιουργήσεις μια κοσμοϊστορική αλλαγή.Να γράψεις ένα βιβλίο φιλοσοφίας. Η δημιουργικότητα είναι πάντα ανιδιοτελής. Ακόμη και άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν εμπορικά την δημιουργικότητά τους το έκαναν εκ των υστέρων, αφού της έδωσαν πρώτα τη δυνατότητα να αρθρωθεί ανιδιοτελώς. Να δώσω ένα χυδαίο παράδειγμα: Θα έγραφε ποτέ ο Θεοδωράκης οτιδήποτε αξίζει τον κόπο να ακούσεις εάν όταν το έγραφε κινούνταν από ιδιοτέλεια;

    Κάθε άνθρωπος είναι ικανός ανιδιοτέλειας, όπως είναι επίσης ικανός ιδιοτέλειας. Αλλά είναι η ανιδιοτελής λειτουργία του που αφορά την παραγωγή αληθειών, για αυτό και είναι αυτή που (πρέπει) να μας ενδιαφέρει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φανταστειτε μιαν κοινωνια οπου το πολιτευμα θα ειναι μια φιλευλευθερη αστικη δημοκρατια με κυβερνηση τζαι κυβερνητικους τουτους τους εγωιστες κουμμουνιστες.

    Xwrikos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χωρικέ,

    σήμερα δεν θα μιλήσουμε για το ακελ,αν δεν σε πειράζει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εγωιστες κουμμουνιστες ειπα, το ακελ που κολλα?
    ===============================================

    Εμεναν παντως αρεσκει μου πολλα η ιδεα τουτης της κοινωνιας.

    Στο κατω κατω τα ποιο ομορφα πραμματα γινοντε οταν σμιουντε τα αντιθετα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Asxoleiste me mia ksoflimeni theoria pou i efarmogi tis stin praksi efere mono deina kai katapiesi ston kosmo - Sam.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γειά σου Sam,

    είμαστε ετοιμοι να ακούσουμε με ποιά θεωρία θέλεις να ασχοληθούμε που δεν έφερε η εφαρμογή της στην πράξη μόνο δεινά και καταπίεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χωρικέ,

    ποιάς κοινωνίας η ιδέα αρέσκει σου, εν εκατάλαβα.

    Μιας φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας με κυβέρνηση εγωιστών κομμουνιστών; Τούτον εν η σύνθεση των αντιθέτων;!;!

    τζαι σόρυ, για την υπόθεση που έκαμα ότι μιλάς για το ακελ, μάλλον εκόλλησα εγώ στο ότι εσύ εκόλλησες με το ακελ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ερώτηση - άσκηση:

    Συγκρίνετε επίπεδα εγωισμού σε ποντικάκι εργαστηρίου που ακολουθεί δοτή διαδικασία προς εύρεση τροφής με το ποντικάκι ελευθέρας βοσκής που ακολουθεί ανάλογες φυσικές διαδικασίες.

    Α! Επειδή μάλλον τα τσιτάτα εν απαραίτητη προϋπόθεση:

    The Brain: Sigmund Freud would have had a field day with you, Pinky.

    Pinky: Ah, he liked sports then, did he?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @mouflon

    οκ,επειδή συλλέγω εντυπώσεις από τα σχόλια και άλλα κείμενα που προέκυψαν σχετικά με το θέμα...θέτεις ένα ερώτημα...μόνο,που εγώ είμαι καχύποπτη με τα ερωτήματα και με ότι παράγει η νόηση ως κριτήριο της αλήθειας...

    δηλαδή, τα ερωτήματα δεν τα θεωρώ οδούς για να λυνω τις απορίες μου...μάλλον τα θεωρώ αρχικά ως περιοριστικούς νοητικούς μηχανισμούς της δυνατότητας μου να διερωτηθώ και διαφορετικά...προκύπτει μια απορία για το συγκεκριμμένο ερώτημα...αν επιτρέπεται

    γιατί το ποντικάκι ειναι ένα; και τι γίνεται στην περίπτωση που τα ποντικάκια είναι πολλά; το ερώτημα υφίσταται το ίδιο; για να ξέρω σε τι απαντώ δηλαδή.

    οι εξεγερμένοι στη Λιβυή για παράδειγμα τι θα ήταν αν τους εντάσσαμε σ΄αυτό το ερώτημα; εξεγερμένοι "εργαστηρίου" ή εξεγερμένοι "ελευθέρας βοσκής";

    ή μήπως το ερώτημα καταργείται περαν του ατομικού παραδείγματος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Α! Τζαι για τα τσιτάτα...
    αν η θεωρία ήταν κομμωτική, τα τσιτάτα θα ήταν κάτι σαν τις ανταύγιες!

    η κόμη(θεωρία) μπορεί να είναι κατάμαυρη αλλά η ανταύγια (τσιτάτο) όσο ναναι φωτιζει το πρόσωπο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "...για να ξέρω σε τι απαντώ δηλαδή..."

    Βασικά ζητώ να ξεκινήσουμε με ορισμό του "εγωισμού" μέσα στο γενικό πλαίσιο της εμπειρίας ενός όποιου ζωντανού οργανισμού.

    (Πριν φτάσουμε καν
    στην τοποθέτηση του μέσα
    σε ταξικούς αγώνες, κλπ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. οκ,θενκς,κατανοητό.

    βασικά πρέπει να αρχίσω από τον αριθμό 2 εννοείς πριν πάω στο σχήμα εγω-εμείς-χ αριθμός.

    γιατί από το 1 (ένας ζωντανός οργανισμός)είναι αδύνατον να αρχίσεις. ακόμα τζαι αν δεν μιλάς για "εγωισμό" αλλά για "επιβίωση".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ναι... αλλά ξεκινόντας με το 1 βλέπεις κάποιες συμπεριφορές ως πιθανά αναγκαίες ακόμα και χωρίς το 2, 3, 4...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μια χαρα το εκταλαβες Δισδαιμονα.

    Τζεινον εν το πιντομαν τον αντιθετων για το οποιο μιλω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μα χωρικέ (εσύ είσαι έννε;) εν να μας πελλάνεις;

    τι θα την κάμεις τη φιλελεύθερη δημοκρατία με άρχοντες εγωιστές κομμουνιστές;

    είσαι τζαι εσύ της θεωρίας πως τα κακά της δημοκρατίας εν η διαφθορά τζαι πως πρέπει να εκλέγουμεν Αρίστους για να δουλεφκει ρολόι;

    μα εν τζαι είμαστε στο 18ο αιώνα χωρικέ! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ενδιαφέρον αυτό που είπες στον Χωρικό!

    "μα εν τζαι είμαστε στο 18ο αιώνα"

    Και όμως, στα τελευταία 3 κείμενα τα τσιτάτα και οι αναφορές που είτε πορέρχονται απευθείας από το απώτερο περαλθόν, είτε έχουν εκεί τις βάσεις τους... πλειοψηφούν.

    Μάρξ, Ένγκελς, οι αναρχοπατέρες. Κάποια κείμενα / αποσπάσματα από ομάδες σύγχρονες... που όμως δεν φαίνεται να μπορει ο Λόγος τους να υπάρξει χωρίς τις προαναφερθείσες βάσεις...

    ( http://komepan.blogspot.com/2008/04/blog-post.html

    http://halastor.blogspot.com/2008/03/blog-post_7295.html )

    Τζοιαι ο Φουκώ σε ρόλο μαϊντανού!

    Για αυτό εγώ σε ένα από τα προηγούμενα προτίμησα τσιτάτο του Άμπι Χόφμαν.

    Μπορείς να πεις ότι κάτι τέτοιοι ήταν "απόδειξη της φθοράς της αστικής τάξης" (μιλώντας σαν Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια) τζιαι να τους κατηγορήσεις για 1002 πράματα (ήταν απλώς κακομαθημένοι αστοί, ήταν οι ίδιοι πράκτορες του κατεστημένου, ξεπουλήθηκαν εύκολα - μόλις πήραν τα λεφτά, κλπ.).

    Μπορείς ακόμα να πεις πως και εκείνοι αντλούσαν από τους θεωρητικούς του σοσιαλισμού / κομμουνισμού / αναρχισμού. Καμία αντίρρηση.


    Πέραν της χιουμοριστικής τους αξίας... η αλήθεια είναι ότι που τον Χόφμαν ως τον Σίζαρ Σhάβεζ... τζιαι που τους Μπόμπι Σίλ / Στόκλι Κάρμαϊκλ ως τους Γουέδερμεν... βρίσκεις ανθρώπους της πρακτικής με ενέργειες από βομβιστικές επιθέσεις κατά περιουσιών μέχρι αντι-διαδηλώσεις κατά εκλογικών συνεδριών των Δημοκρατικών... και από οργάνωση των αγροτών μέρχι εγχειρίδια για το πως ο άνεργος / άστεγος μπορεί να "κλέψει/δανειστεί" που το σύστημα (δλδ. αυτοοργάνωση / αυτοπορστασία).

    (Αφήνω έξω την Άντζελα Ντέηβις ή τους Symbionese Liberation Army... όχι γιατί δεν είναι άξιοι μελέτης αλλά γιατί είναι case study που μόνοι τους.)

    Ξέρεις γιατί τους "συμπαθώ";

    Εζούσαν στην Αμερική του Νίξον τζιαι του Λίντον Τζιόνσον, δλδ. στο στόμα του Λύκου... τζιαι σε συνθήκες όχι πολύ διαφορετικές από αυτές του "σύγχρονου δυτικού κόσμου", δλδ. ότι πρότειναν / έπραξαν εσυνέβει σε μια κοινωνία δομημένη αρκετά παρόμοια με τις σημερινές και με αρκετά φαινόμενα ίδια (π.χ. ΜΜΕ)... πράγμα που δεν μπορείς να το πεις για τον Μαρξ (εκτός αν αναφέρεσαι στον Groucho Marx).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μόνο που η Άντζελα Ντέιβις (η οποία είναι εξαιρετικός άνθρωπος) είναι καθηγήτρια στη Σάντα Κρουζ και ο Μαρξ πέθανε στην ψάθα αφού είδε ένα από τα παιδιά του να πεθαίνουν πρώτα.

    Και μόνο που τόσα και τόσα από τα παιδιά του 60 κατέληξαν σε κυβερνητικές θέσεις, σε υπουργεία, σε πανεπιστήμια, σε οργανισμούς ως σύμβουλοι --με λίγα λόγια έκαναν την τύχη τους-- ενώ οι ριζοσπάστες του 19ου αιώνα ή του πρώτου μισού του εικοστού σάπισαν σε φυλακές, χόρτασαν την εξορία, δολοφονήθηκαν στον δρόμο ή εκτελέστηκαν.

    Είναι και αυτή, όπως και να χει, μια κάποια διαφορά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ενώ των 60΄ς δεν πέθαναν;

    Μόνο τους Symbionese Liberation Army να σκεφτείς, βρίσκεις αρκετά παραδείγματα.
    (Προσωπικά τους βρίκω υπερφίαλους).

    Κανένας δεν φυλακίστκε;

    Ακόμα και παλιάτσοι σαν τον Άμπι Χόφμαν έκαναν φυλακή.

    Δεν είδες ποτέ την πασίγνωστη εικόνα με τον Μπόμπι Σηαλ φιμωμένο; Καλοπαιρνούσε τότε, ε;

    Ο δε δήμρχος του Σικάγο Richard J. Daley είχε ξεκάθαρα ζητήσει απ' τις δυνάμεις ασφαλείας:
    “to shoot to kill any arsonist and to shoot to maim or cripple anyone looting.”


    Η "ορθόδοξη" Άντζελα Ντέηβις... δεν διώχτηκε, δεν έκανε φυλακή, δεν άκουσε τον τότε Κυβερνήτη Ρήγκαν να λέει:
    Memorandum
    To: All Faculty
    From: Ronald Reagan, Governor
    Date: June 19, 1970
    This memorandum is to inform everyone that, through extensive court cases and rebuttals, Angela Davis, Professor of Philosophy, will no longer be a part ot the UCLA stalf. As head of the Board of Regents, I, nor the board will not tolerate any Communist activities at any state institution. Communists are an endangerment to this wonderful system of government that we all share and are proud of. Please keep in mind that in 1949 it was reaffirmed that any member of the Communist Party is barred from teaching at this institution.
    Cordially,
    Ronald Reagan Ronald Reagan, Governor

    Μήπως θέλετε αγαπητέ Αντώνη να φορτώσετε ως ιδιότητα των νεαρών της τότε εποχής κάτι που είναι ιδιότητα του συστήματος που αντιμετώπιζαν;
    Ότι δηλαδή κατάφερνε να παράγει κάπως περισσότερο πλούτο (ναι, με πιο άδικη διανομή) και έτσι να μπορεί να χρησιμοποιεί αυτό τον πλούτο εσωτερικά σαν "μαξιλαρα ασφαλείας" ;

    Πέραν αυτού... Γουστάρω αυτούς που δεν έγιναν μάρτυρες για κανέναν μας ακριβώς για αυτό τον λόγο: Δεν αγαπώ τον θάνατο και δεν τον αποδέχομαι ως οδό καθαγιασμού.

    "The first duty of a revolutionist is to get away with it." Άμπι Χόφμαν.

    Δηλαδή, με βάση τα όσα λέτε... στη σημερινή εποχή... όποιος δεν έχει όρεξη να πεθάνει για κάποια ιδεολογία... δεν είναι άξιος;

    Εγώ από την άλλη πιστεύω ότι ο Αναρχισμός αυτοεγκλωβίζεται ακριβώς όταν προσπαθεί να προσομοιάσει τις ιδεολογίες, την όποια ιδεολογία. Εξού και προσυπογράφω και αυτό τσιτάτο του Χόφμαν:

    “Revolution is not something fixed in ideology, nor is it something fashioned to a particular decade. It is a perpetual process embedded in the human spirit.”

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Τζιαι για να γίνει πιο κατανοητό το όλο θέμα, ας δοκιμάσουμε κάτι απλό:

    Επαναστατικές Ψυχές περασμένων αιώνων -> φυλακίσεις, θάνατος, εξορία, κλπ.

    Επαναστατικές Ψυχές 2ου μισού 20ου αιώνα -> διορισμοί, θέσεις εργασίας, ψηλοί μισθοί για τους προνομιούχους στους οποίους εντάσσονται, κλπ
    _______

    => Ποιοτική διαφορά στις Επαναστατικές Ψυχές.

    Αυτό δεν υπονοείτε;

    Αν όμως το μεταφέρουμε στο χώρο των εργαζομένων...

    Εργαζόμενοι περασμένων αιώνων στη Δύση -> Θάνατος, καταστολή, εξαθλίωση, κλπ

    Εργαζόμενοι 2ου μισού 20ου αιώνα στη Δύση -> Καταστολή ίδια ή με γάντι, εξαθλίωση ναι αλλά με "μαξιλάρι ασφαλείας", μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, κλπ.
    ___________

    => Ποιοτική διαοφρά στους Εργαζόμενους ;?;?

    ***

    Δεν είναι η πρώτη φορά που ανθρώποι της γνώσης, ικανοί να παραθέσουν 174657 αποσπάσματα από 3475 διαφορετικά συγγράμματα ξεχνούν τους βασικούς κανόνες της Λογικής...

    Το πήρατε προσωπικά κ. Αντώνη, επικεντρωθήκατε στο ότι είχα εκφράσει μια συμπάθεια προς την συγκεκριμένη ομάδα / περίοδο και για αυτό... αντί να δείτε την πραγματικότητα της κατάστασης...

    (δλδ. εκείνοι ζούσαν με τα σύγχρονα ΜΜΕ και το σύγχρονο Κράτος ενώ π.χ. ο Μαρξ ή ο Μπακούνιν ζούσν υπό διαφορετικές συνθήκες

    ...είδατε μια ανάγκη καταξίωσης των μεν εις βάρος των δε.

    Κρίμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Όπα Μουφλόν,

    Ο Αντώνης δεν είναι κύριος Αντώνης στο δικό μου μπλογκ ούτε αιτιολογείται το πετροβόλημα ρε φίλε.

    Δεν σε είπε γκαβό ο άνθρωπος,ήρεμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Δεν υπάρχει πετροβόλημα εδώ, απλή παράθεση στοιχείων και λίγο παιχνίδι με τους κανόνες της Λογικής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. οκ, ωραία, γιατί ξέρεις είμαστε τζαι λλίοι, μονο μεταξύ μας αν προχωρήσουμε κανένα βήμα.

    ελπίζω να απαντήσει και ο Αντώνης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

    Δήλωσες ότι συμπαθείς μια σειρά από φιγούρες, κάποιες περισσότερο, κάποιες λιγότερο αμφιλεγόμενες, αποκλειστικά της αμερικανικής αριστεράς από ό,τι τους ριζοσπάστες του 19ου αιώνα ("Μαρξ/Έγκελς, αναρχοπατέρες"), γιατί οι πρώτοι λειτούργησαν σε μια κοινωνία που μοιάζει περισσότερο με τη δική μας.

    Είναι μια παράξενη δήλωση.

    Πρώτον, γιατί το γκρουπ που παρουσιάζεις είναι εντελώς ετερογενές και τα κριτήρια σύνθεσής του είναι άδηλα και μάλλον ακατανόητα. Τι σχέση, π.χ, έχει το ανέκδοτο που λέγεται Symbionese Liberation Army με έναν σημαντικό ακτιβιστή του εργατικού κινήματος και μαχητή για τα δικαιώματα των Τσικάνο όπως ο Σέζαρ Τσάβεζ;

    Δεύτερον, γιατί η σύγκριση, πχ Άμπι Χόφμαν-Καρλ Μαρξ, σε ό,τι αφορά ιστορική βαρύτητα, πολιτική επίδραση και φιλοσοφική σοβαρότητα είναι λίγο σύγκριση Μόνικα-Μπετόβεν ή Αλωνεύτη-Μέσι. Από άτοπη ως γραφική.

    Τρίτον, επειδή δεν είναι πρόδηλο καθόλου το γιατί τα αμερικανικά 60s μοιάζουν περισσότερο με την Κύπρο του 2011 από ό,τι τα κεντροευρωπαϊκά 1840s. Γιατί λοιπόν μοιάζουν περισσότερο; Σε τι βασίζεται η σύγκρισή σου ακριβώς;

    Στην απάντησή μου, δεν ανέφερα τίποτε από τα τρία παραπάνω. Ανέφερα ένα τέταρτο, που αφορά όχι τη διαφορά στο πόσο μάγκας ήταν ο καθένας ή ποιος την είχε μεγαλύτερη (όπως το εξέλαβες εσύ, για άγνωστους σε μένα λόγους), αλλά στο ποιο ήταν το κόστος της ριζοσπαστικότητας για δύο πολύ διαφορετικές γενιές που λειτούργησαν σε δυο πολύ διαφορετικές κοινωνίες.

    Αν και είναι πρόσφατη η κουβέντα περί Θεοδωράκη (ο οποίος επίσης ξέρεις φυλακίστηκε και βασανίστηκε, όπως και ο Αντρέας Λεντάκης, αμφότεροι ασόβαροι πολιτικά άνθρωποι), και είναι πρόσφατα τα καραγκιοζιλίκια Πάγκαλου στο Παρίσι, όπου ο άνθρωπος δήλωσε ευθαρσώς ΕΓΩ είμαι η επανάσταση και ο αντιδικτατορικός και μη με σκοτίζετε ΕΜΕΝΑ με μετανάστες, εσύ θεωρείς σωστότερο, αντί να κατανοήσεις το γιατί θέτω ζήτημα της αυτονομιμοποίησης μεγάλου μέρους της γενιάς του 60 στην εξουσία με την χρήση δήθεν επαναστατικών credentials, να ειρωνεύεσαι προσωπικά εμένα και να προσπαθείς να μειώσεις την όποια εικόνα μου, παρουσιάζοντάς με ως κάποιον εκτός επαφής βιβλιοσκώληκα. Εγώ βέβαια ούτε σε ειρωνεύτηκα, ούτε έγραψα οτιδήποτε ad hominem. Και βλέποντάς σε να έχεις καβαλήσει το καλάμι για τα καλά, σε κατευθύνσεις και με τρόπο καθόλου λιγότερο προβληματικό από αυτό του Α/Α χώρου για τον οποίο η συζήτηση, μπορώ και γω να κλείσω λέγοντας απλώς

    κρίμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ξέχασα κάτι: Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον να εξηγήσεις γιατί από όλη την παγκόσμια αριστερά διάλεξες την πιο ατροφική (σε βαθμό που η φράση "αμερικανική αριστερά" που χρησιμοποιείς να χαρακτηρίζεται ως "σύντομο ανέκδοτο"), την πιο ακραιφνώς ατομικιστική, και την πιο ιστορικά απομονωμένη σε ένα σύντομο διάστημα αμφισβήτησης, χωρίς πολιτικό παρελθόν και χωρίς πολιτικό μέλλον. Ποια ακριβώς είναι η κληρονομιά που άφησαν ας πούμε ο Καρμάικλ ή ο Σιλ ή ο Χόφμαν στο εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ; Ποιο είναι το ιστορικό ίχνος, 50 χρόνια μετά, των μαύρων πανθήρων;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Μα ακριβώς η ήττα τους!

    Σημαντική είναι εκείνη η γενιά γιατί η κατάσταση της είναι ότι πιο κοντινό στους σημερινούς νέους. Τουλάχιστον πιο κοντινό από τον νέο του 1870. Όχι ότι δεν υπήρχαν τότε ίδια -ανθρώπινα -χαρακτηριστικά... αλλά γιατί δεν ήταν ίδιας πανουργίας η απανθρωπιά.

    Χαίρομαι που βρίσκεις τους Symbionese LA ανέκδοτο γιατί ακριβώς αυτή την εντύπωση έχω και εγώ.

    Δες και τους Weathermen... Πράξεις βίας κατά περιουσίας με τρόπο ατόμων που φαίνονταν να νοιώθουν άβολα επειδή και δεν βρίσκονταν σε κάποιο συμβατικό πεδίο μάχης και κάπως κατάφερναν να βολευτούν στην πραγματικότητα που τους περιέβαλλε. Επαναστατικότητα και κονφορμισμός δεμέννα μαζί με σκοινιά σοσιαλ-χριστιανικής - μεταφυσικής ενοχής!

    Βεβαίως και είναι ετερογενές το γκρουπ. Είχαν όμως ένα κοινό. Την Αμερική.

    Αυτό το στοιχείο είναι κάτι που άλλο ρόλο έπαιξε π.χ. στη διαδικασία παραγωγής σκέψης του Μαρξ και άλλο ρόλο παίζει σήμερα στην όποια παρόμοια διαδικασία παραγωγής σκέψεων. Ασήμαντο είναι αυτό;

    Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον ρόλο των ΜΜΕ. Αυτό δεν είναι σημαντικό;

    Αν αυτές οι δύο "ασημαντότητες" δεν εξηγούν για σένα τι φέρνει εκείνη την περίοδο πιο κοντά στο 2011, τότε τίποτα δεν μπορεί να σε πείσει.

    Όσο για τον Χόφμαν, εγώ τον βλέπω σαν ένα εξαίσιο ατομικιστή (λέξη που εγώ θεωρώ πως δεν έχει αρνητική σημασία), έναν μαστούρη ερωτύλο που όμως ήξερε καλύτερα από τον κάθε "κινηματία" της εποχής μας πως να στρέψει τα ΜΜΕ στα θέματα που ήθελε χωρίς καν να χρειαστεί να σκοτώσει κανένα. Φαίνεται όμως πως από αυτή την πονηριά δεν μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα.

    Ας δούμε π.χ. την κατάσταση σε Ελλάδα / Κύπρο.

    Το θέμα των μεταναστών γίνεται μπούμερανγκ στα χέρια ΜΜΕ που με άνεση μετατρέπουν την κάθε είδηση σε καύσιμα για τον ρατσισμό-όχημα για τον εθνικισμό τους.

    Η προσπάθεια των "δεν πληρώνω" είναι όντως αξιόλογη. Τα κόμιστρα για τραμ / λεωφορείο π.χ. είναι σημαντική υπόθεση για τον όποιο μισθωτό. Αλλά... στο τέλος της ημέρας απλώς καταφέρνει την επίσπευση της προσπάθειας για ψηφιοποίηση των εισιτηρίων.

    Επανέρχομαι έτσι στην διαπίστωση ότι... η σημερινή "εξοκοινοβουλευτική αριστερά" αλλά και ο Α/Α χώρος ... έχουν προσκολληθεί στις κλασικές "άγιες φιγούρες" της παράδοσης τους ... ( ίσως γιατί οτιδήποτε ξένο προς τις συνήθεις τακτικές αυτής της νοοτροπίας μπορεί να απειλήσει και "πρωτοκαθεδρίες" ) ... και έτσι χάνουν την ευκαιρία άντλησης διδαγμάτων από χώρους και καταστάσεις πολύ πιο σχετικές με το σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Α...

    Για το κόστος σου απάντησα ήδη.

    Η διαφορά στο κόστος δεν εντοπίζεται μόνο στις "επαναστατικές φιγούρες" αλλά σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Εσφαλμένα αποδίδεις τη διαφορά στα θύματα (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) πάρα στον θύτη. Σφάλμα λογικής Αντώνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Δεν απέδωσα καμία διαφορά στα θύματα και όχι στον θύτη. Εσφαλμένα διαβάζεις μια ανύπαρκτη πρόταση του στυλ: "Ο Μαρξ είναι πιο μάγκας από τον Χόφμαν επειδή έφαγε περισσότερη καταστολή."

    Η πρόταση είναι στην πραγματικότητα:
    α) Ο Μαρξ είναι ασύγκριτα σημαντικότερος του Χόφμαν
    β) Η γενιά στην οποία βρίσκεις (για ανεξήγητους λόγους) σημεία κοντινότερα στην σημερινή Κύπρο είναι επίσης μια γενιά σε μεγάλο βαθμό αφομοιωμένη στην εξουσία.

    Αυτά και δεν θα επανέλθω. Η συζήτηση είναι ολοκληρωτικά ανούσια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Είχε γίνει ανούσια από τη στιγμή που εξορκίσατε το εμφανές ως "ανεξήγητο". Μπορεί ακόμη και πιο νωρίς, όταν διαχώρισα την επαναστατικότητα που την ιδεολογία.

    "Πρέζες υπάρχουνε πολλές". Παύλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή