Καραμπελιάς και Σια

Περιοδικό «Τραίνο στην πόλη»
(underground έντυπο της Ερωνήσου)
Χειμώνας ΄89


Η αγορά δεν είναι κατ΄ανάγκη κακόν πράμαν. Αφτό τουλάχιστον θα υποστήριζε ο κ. Γκορμπατσώφ, αλλά και η ιστορική εμπειρία των εναλλαχτικών χωρών. Υπάρχουν εισαγωγείς και εξαγωγείς ιδεών λ.χ. Και επειδή ζούμε σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα του οποίου η βάση συνεχίζει να γίνεται ο καταμερισμός της γνώσης, υπάρχει η εισαγωγή πρώτων υλών απ΄τον τρίτο κόσμο, η ανακύκλωση-επεξεργασία στη μητρόπολη και μετά η επιστροφή μέσω εμπορομεσιτών του προϊόντος στον τρίτο κόσμο.

Παράδειγμα ας πούμε το υλικό «Κύπρος» και ο εμπορομεσιτικός οργανισμός «Ρήξη» στην Αθήνα (πόλη της ημιπεριφέρειας) που διευθύνεται από κάποιον κύριον Καραμπελιά. Ο κ. Καραμπελιάς είναι απ΄τους ανθρώπους που πολέμησαν στην Τροία (δηλαδή έχει ιστορία το άτομο, σεβαστή και εδώ δεν κάνουμε πλάκα έστω και αν δεν τον ξέρουμε. Έτσι λέγεται και το πιστεύουμε). Ο κ. λοιπόν Καραμπελιάς είναι εισαγωγέας εναλλαχτικών ιδεών στην Ελλάδα. Έχουν και οι εναλλαχτικές ιδέες τις μόδες τους. Ήταν Μαοϊκός ας πούμε το άτομο κάποτε. Για όσους δεν γνωρίσατε γνήσιους δυτικούς Μαοϊκούς, οι Μαοϊκοί πίστευαν ότι η αποκήρυξη του Στάλιν σαν δικτάτορα ήταν προδοσία της επανάστασης. Αφτά έλεγε κάποτε και ο κ. Καραμπελιάς. Ύστερα πλάκωσε η μόδα της προλεταριακής αριστεράς. Την εισήγαγε με την πατέντα «ΟΠΑ» ύστερα άνοιξε το κατάστημα/περιοδικό Ρήξη. Μετά ήρθε η Ιταλική Αυτονομία. Νέες εισαγωγές με πλατιά απήχηση και με ένα ενθουσιασμό που έκανε το παιδί (τον άνθρωπο που εναντιωνόταν στην αποκήρυξη του Στάλιν) να διακηρύξει ότι η σημαία της επανάστασης τώρα ήταν η μαυροκόκκινη. Μερικοί το θεώρησαν σαν τακτική μάρκετινγκ. Άποψη. Μετά πέρασε και αφτή η μόδα. Έγινε και ένα μπέρδεμα μ΄αφτούς που όντως κρατούσαν μαυροκόκκινες σημαίες (κάπου τους ενόχλησε το ότι ο Γιώργος σε μια αθηναϊκή εξέγερση στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, έκατσε στο καταλημμένο πολυτεχνείο και έβγαζε αποφάσεις – τους αποκαλούσε αλήτες κ.λ.π) – ενώ αφτοί κτυπιόντουσαν με τους μπάτσους.

Έτσι ο Γιώργος κοίταξε ξανά στην Ευρώπη και αποφάσισε ότι το νέο προϊόν μαζικής κατανάλωσης ήταν το πράσινο, οπότε πάλι αλλαγή η πατέντα, τώρα η Ρήξη έγινε περιοδικό για τη συγκρότηση ενός εναλλαχτικού κ.λ.π κινήματος. Και μια και το πράσινο είναι, λέει, μετα-μαρξιστικό, ο Γιώργος έβγαλε ένα βιβλίο που λέγεται «Ούτε θεός, ούτε ιστορία».

Αφτά λοιπόν για το Γιώργο. Όπως φαίνεται από τα παραπάνω στοιχεία, ο άνθρωπος έχει καλό μάτι για τες ευρωπαϊκές μόδες και σαν εισαγωγέας ξέρει καλά την πραχτική του μάρκετινγκ και της προσαρμογής. Γι΄αφτό του ευχόμαστε να βγει και βουλευτής. Τέτοιο ταλέντο άδικα σπαταλιέται. Ο Γιώργος όμως αγαπάει και τη Κύπρο. Απ΄εδώ όμως δεν εισάγει πασατέμπο όπως απ΄τα καφέ του Παρισιού και του Αμβούργου. Διότι η Κύπρος είναι σκέτη περιφέρεια και ο Γιώργος ξέρει καλά τη μαρξιστική οικονομία. Στη Κύπρο εξάγονται προϊόντα και εισάγονται στην ελληνική ημιπεριφέρεια πρώτες ύλες. Έτσι στη Κύπρο δεν εξάγονται προϊόντα του στυλ «αυτονομία» «πράσινοι» «εναλλαχτικοί» αλλά χαλασμένα παλιά τράκτορ που είναι άχρηστα πια στη μητρόπολη, του στυλ «εθνικός αγώνας» «συρρίκνωση του ελληνισμού» «στρατός για όλους» κ.λ.π. Επίσης, επειδή η Κύπρος είναι περιφέρεια δε χρειάζεται να ασχολείται κανένας σοβαρά με το τι λένε οι Κύπριοι. Όταν ας πούμε ο κ. Καραμπελιάς έρχεται στη Λεμεσό θα επισκέπτεται υποθέτουμε ένα μπαράκι οπαδών του που έχει ένα χάρτη της ελλάδας με σύνορα ως την άγκυρα, ή θα κάνει πως δεν ακούει συνθήματα του στυλ «θα πάμε στην Αγιά Σοφιά» ή το ιδεολογικό κλου «καλός τούρκος νεκρός τούρκος» που λένε κατά καιρούς οι εδώ διακινητές των προϊόντων του. Στην ελλάδα αφτα δε λέγονται. Εκεί ο κ. Καραμπελιάς αγωνίζεται ενάντια στα κράτη, τους στρατούς, τους σωβινισμούς κ.λ.π. Αλλά αφτό είναι άλλο ιστορικό στάδιο. Στην Αθήνα εισάγει την Κύπρο σαν αντιιμπεριαλιστικό αγώνα κ.λ.π την επεξεργάζεται και αφού πουλήσει ότι λάχει μας τη στέλνει πίσω με το «ένωση». Αφτά δεν είναι διπλοπροσωπία και θράσος, έμπορος είναι ο άνθρωπος ρε παιδιά. Και η σχέση του με τη Κύπρο ίσως να χει τη μόνη γνήσια πια παιδικότητα. Υποψιαζόμαστε ότι ο Γιώργος στα παιδικά του χρόνια ήθελε να γίνει «καπετάνιος», έτσι όπως οι παλιοί πολέμαρχοι του έθνους. Τον παρέσυρε η ιστορία και η δουλειά στον ειρηνισμό. Αλλά όλο και κάτι έβρισκε να εκτονωθεί, μια ο Στάλιν, μια ο Νέγκρι.
Τώρα όμως οι πράσινοι νερόβραστοι – μη βίαιοι – που είναι, οπότε που θα σώσει το έθνος ο γιωργάκης; Στη Κύπρο.

Έχει σχέδιο το άτομο και χάνετε άμα δεν τον διαβάζετε να δείτε τι καπετάνιος είναι. Την έχει ψάξει κάπως έτσι. Στην ευρώπη-μητρόπολη υπάρχουν τα εναλλαχτικά κινήματα και είναι ο θεός. Απ΄εκεί απλώς αντιγράφουμε. Αλλά στη μέση ανατολή υπάρχει μια σκακιέρα στην οποία πολεμάει ο ιμπεριαλισμός και ο αντιιμπεριαλισμός, οπότε ότι είναι ενάντια στους ρώσους και τους αμερικάνους είναι καλό. Ο γιωργάκης για λ.χ υποστήριζε τον Χομεϊνί για αρκετό καιρό και δεν πείραζε ιδιαίτερα ούτε ο φασισμός των μουλλάδων, ούτε η καταπίεση των γυναικών. Για πέστε του όμως για βιασμό στην ευρώπη και θα δείτε. Έτσι λοιπόν ο Γιώργος αποφάσισε ότι η τουρκία είναι με τους κακούς (εύκολο αυτό αφού οι καπετάνιοι του έθνους πάντα τούρκους σφάζανε). Οπότε να σταματήσουμε την τουρκία με κάθε μέσο. Ακόμα και σε διαδήλωση με φασίστες θα πάμε που φωνάζουν «νάτος, νάτος ο αρχηγός» άμα βλέπουν το Ματαφιά. Ο γιωργάκης όμως κάνει τις αναλύσεις του νοιώθει σαν καπετάνιος στη σκακιέρα και δε πάει να χεστεί η επανάσταση, η αντεξουσία και οι πράσινοι.

Αλλά έχει και την ιστορική μαρξιστική σάλτσα στο προϊόν Κύπρος – έτσι για να πουλιέται στους ευρύτερους κύκλους που κυκλοφορεί. Ο γιωργάκης λ.χ. υποστηρίζει τη διπλή ένωση (αφτό μόνο στην ελλάδα το πουλάει, στη κύπρο έχει άλλες κονσέρβες). Ε, άμα τον πιάσει και κανένας στην αντίφαση του στυλ, ρε μαλάκα τι αντιιμπεριαλισμος και πράσινες τρίχες αφού υποστηρίζεις τη λύση για την οποία οι αμερικάνοι ξόδεψαν τόσα εκατομμύρια, ο γιωργάκης θα σου εξηγήσει ότι ιστορικά οι επαναστάσεις γίνονται σε περιόδους εθνικών κρίσεων, εθνικών κινημάτων κ.λ.π – ας πούμε η κομμούνα μετά την παράδοση της Γαλλίας στον πόλεμο με τη Γερμανία, η ρωσική επανάσταση κ.λ.π. Το μόνο κακό του προϊόντος του γιωργάκη βρίσκεται εδώ. Επειδή είναι έξυπνος θα καταλαβαίνει αφτό που θα πούμε, οπότε η σιωπή και η ρητορική του είναι σαν την αντιοικολογική μόλυνση στις τσαρτέλλες που πουλά και καλά κάνει ο ελληνικός χώρος να συμμαζέψει τον έμπορο πριν γίνει καμιά παρεξήγηση. Λοιπόν γιωργάκη, ναι μανάρι μου, όντως πολλές επαναστάσεις ακολουθούν πολέμους ή εθνικές κρίσεις. Αλλά 1) Πρώτα γίνονται οι πόλεμοι και σκοτώνεται ο κόσμος για τα εθνικά πάθη των καπετάνιων του έθνους.
2) Η επανάσταση γίνεται στο ηττημένο έθνος ( στη γαλλία το 1870, στη ρωσία το 17, στη γερμανία το 18, στις ηττημένες ευρωπαϊκές χώρες το 40-44).
Δηλαδή γιωργάκη μπας και την έχεις ψάξει να γίνει πόλεμος (φυσικά εσένα στ αρχίδια σου, άλλοι θα σκοτωθούν, αλλά ξέρεις εμείς εδώ πέρα έχουμε φάει αρκετές ναπάλμ και ελληνοχριστιανικές σφαίρες) και μετά να ηττηθεί η ελλάδα σου και να γίνει επανάσταση ενάντια στους προδότες; Καλό πλάνο ρε καπετάνιε, αλλά τι θα γίνει με μας που δε γουστάρουμε; Αφτά δεν τα λέμε από κακία – έχουμε ακούσει πιο φριχτά από καλαμαράδες (καλαμαράς – έλληνας διανοούμενος που χρησιμοποιεί την Κύπρο σαν πειραματική ζώνη των νέων του θεωριών – δηλαδή αποικιοκράτης).
Ο Σαββόπουλος μόλις μας έφυγε. Έτσι για απόδειξη της αγάπης μας σε σένα τον «αρχηγό» τόσων άδολων νέων που στέλλεις στη Κύπρο για εκπαίδευση και αναμόρφωση σου αφιερώνουμε μια μεταφρασμένη εκδοχή του ύμνου που κάπου – ναι το ξέρουμε – σε συγκινεί ακόμα γιωργάκη. Και μια και κόψεις των σπαθιών δεν έχουμε τώρα πια, βάλαμε ολίγην γαλλική τεχνολογία – μόνο για σένα μάτια μου - .

Σε γνωρίζω απ΄την φτερούγα
Του μιράζ την τρομερή
Σε γνωρίζω απ΄το κουμπάκι
Που με βία καίει τη γη

Κι απ΄τον εμφύλιο βγαλμένα
Των ελλήνων τα μυαλά
Και σαν πάντα κολλημένα
Χαίρε ω χαίρε Καραμπελιά.