Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

1.6.10

Ώρα αιχμής



Κάθομαι στη Καλλιπόλεως για καφέ. Δυο ώρες μου είπε ο κύριος θα πάρει να ετοιμαστούν οι φωτοτυπίες. Ωραία. Βαριέμαι να μετακινούμαι τώρα. Ευκαιρία να περιμένω εδώ. Ευκαιρία να κάτσω στο costa μες τη μέση του δρόμου, με τα αυτοκίνητα μες τα μούτρα μου, χωρίς βιβλίο.
Να δω πόση ώρα θα αντέξω τον εαυτό μου.

Ούτε τρία λεπτά! Ξαναπάω στο φωτοτυπάδικο. Μήπως έχετε βιβλία; --Ναι, βέβαια, στο βάθος! …έχε χάρη που η ώρα πήγε έξι, έχε χάρη που έχω ανάγκη επειγόντως τις φωτοτυπίες, έχε χάρη που ήσουν ευγενέστατος και θα κάτσεις μέχρι τις οχτώ να τις φτιάξεις! Πεντέξι εφτά καλά που βρήκα, ήταν βαριάς ακαδημίας και δεν κάνανε για βαριές διαθέσεις. Τίποτα. Τώρα τι θα κάνω; Πάω να βγω, παίρνει το μάτι μου ένα βιβλίο του Χαριτόπουλου. «Ο άνεμος κουβάρι». Χαριτόπουλο δεν έχω διαβάσει ποτέ. Επειδή έχω μια εμμονή με τις προκαταλήψεις μου. Μη με ρωτάτε γιατί κάποιος δε μου κάθεται πριν τον διαβάσω. Δεν ξέρω. Αγοράζω και βλακείες δεν έχω πρόβλημα. Αλλά με κάποιους έχω ένα παράξενο απωθητικό μούδιασμα. Ο Χαριτόπουλος ήταν ο ένας. Μη με ρωτήσετε γιατί. Το ξέρω πως έγραψε και τον Άρη. Ο άλλος ήταν ο Ξανθούλης. Τέλος πάντων το πήρα.

Πάω πίσω στο costa. Παίρνω καφέ. Κάθομαι. Διαβάζω τις πρώτες 50 σελίδες σε δέκα λεπτά! (αυτά παθαίνεις όταν ξημεροβραδιάζεσαι στα μπλογκς, μετά όλα σου έρχονται εύκολα! ) Αντιλαμβάνομαι ότι το βιβλίο μιλά για την Κάραλη. Φτού γκαντεμιά και τη τύχη μου μέσα! Καλά με κυνηγάει; Πρέπει εγώ τώρα να διαβάσω για το πάθος και της Μαλβίνας; Πάλι καλά που τον έλεγε «πατερούλη» και ξενέρωσα κάπως! Οκ. Το κλείνω, νοιώθω ασφαλής, υπάρχει βιβλίο μπορώ να καταφύγω σ΄αυτό σε ώρα ανάγκης. Έτσι το κλείνω.

Τα αυτοκίνητα όπως είπαμε και όπως ξέρετε από το συγκεκριμένο σημείο, μες τα μούτρα μου. Οι διακριτικοί όπως πάντα κύπριοι οδηγοί να κρεμμαλίζουνται που τα παράθυρα λες και ήμουν φυγάς από τις κεντρικές φυλακές και με εντόπισαν. Αμααν! Κάποια που θκιαβάααζει! Μες την Καλλιπόλεωως! Μάναμου ρε! Μα εν έσιει παρέα; Να πάμε να της κάμουμε; Σίουρα εν να δεχτεί!

Το ευλογημένο συνήθειο της αυτοσυγκέντρωσης ότι κι αν συμβαίνει γύρω αποδείχτηκε για άλλη μια φορά δυνατό και σωτήριο. Η σκοτεινιά έξω είναι μια σκοτεινιά που μ΄ αρέσει. Και δε τη χαρίζω σε κανένα αδιάφορο οδηγό ή περαστικό ή διπλανό τώρα!!! Σε λιγότερο από ένα λεπτό ο δρόμος αδειάζει.

Απωθώ τη σκέψη του «μικρού δεισδαιμόνου». Αυτή είναι μια σκέψη που μόνο αν είσαι γκαγκά δε σου προκαλεί ηρεμία. Τώρα δε θέλω γλυκιά ηρεμία.
Θέλω να κάτσω δυό ώρες ως τίποτε σ΄ένα άσχετο δρόμο που δε με ξέρει κανένας, που δε με νοιάζει κανένας, που δε περιμένω να περάσει κανένας. Να μη σκεφτώ τι θα κάνω όταν φύγω, τι θα κάνω αύριο τι έκανα χτες. Να μη σκεφτώ τίποτα, να σκεφτεί το μυαλό μου μόνο του, αυτό που μπορεί να σκεφτεί ένας άνθρωπος ως το τίποτε στη μέση ενός αντιπαθητικού δρόμου. Να σκεφτώ σαν ένας άνθρωπος που δεν υπάρχει με προσωπικά δεδομένα.

Τι μπορεί να σκεφτεί ένας άνθρωπος χωρίς προσωπικά δεδομένα;…
Τι προκαλεί τη πρώτη συγκεκριμένη σκέψη που μας έρχεται όταν αδειάσουμε το προσωπικό μας τοπίο; Το πρωτογενές τοπίο του καθενός; Αυτό που είναι άλυτο μέσα μας; Η μεγάλη απορία; Δεν ξέρω…

Ήταν μια εικόνα. Όχι ως εικόνα αλλά ως ερώτημα. Αλλά ως ερώτημα με την εικόνα πολλών ανθρώπων. Μια θλιβερή εικόνα. Και κάποιες λέξεις : «Μήπως λέμε ψέματα;»

Πότε; Πότε δε θα χρειάζονται οι άνθρωποι «ανθρωπιστική βοήθεια»; Πότε θα πάψουμε να είμαστε τέρατα; Πότε δε θα είναι οι άνθρωποι υπηρέτες και λυπημένοι;Πότε θα γραφτεί μισή σελίδα ιστορίας αλλιώτικη; Πότε θα σταματήσουμε να περιμένουμε; Ποτέ; Πόσες ζωές πέρασαν; Πόσες χιλιάδες χρόνια; Πόσα ψέματα λέμε; Πόσα πρέπει να πούμε ακόμα; Πόσα ψέματα θα βαφτίσουμε αλήθειες για να μη μείνουμε δυο ώρες μόνοι μας στο κενό με πρωτογενή ερωτήματα; Πόσες ζωές θα αχρηστευτούν ακόμα για μισή σελίδα ιστορίας αλλιώτικης;

Γιατί πρέπει να χάνονται τόσοι άνθρωποι και τι θα πούμε σ΄αυτούς όλους που χάθηκαν; Πως δεν ήταν άνθρωποι; Και πόσο άνθρωποι είμαστε εμείς σήμερα, ίσως και να μην είμαστε, αφού γράφουμε κι εμείς τις ζωούλες μας στη μαύρη σελίδα της ζωής που τη λέμε και ιστορία για να παρηγοριόμαστε…

Γι αυτό λέμε τη ζωή «καλές στιγμές» και «κακές στιγμές»; Για να μπορώ εγώ να λέω «καλή μου στιγμή» τη μεθαυριανή ξάπλα στη παραλία όταν ζούμε μόνιμα στον δρόμο με τις λεύκες και έχουν γίνει οι αυτονόητες στιγμές «καλές», έτσι για να ανασάνουμε και να παρηγορηθούμε, που δε βρεθήκαμε ακόμα σε κανένα πόλεμο, και σε κανένα καράβι και το παιδί μας δε χτυπιέται στις πέτρες να ματώσει με τον πόνο του φονικού που είδε και ακόμα μας ρωτά τι θα φάμε το βράδυ κι αν έχει Λαζόπουλο;

Τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι και πως θα καεί αυτό το καταραμένο βιβλίο της ιστορίας;

Πότε επιτέλους θα αποκτήσουμε εμείς τα ζώα οι άνθρωποι τα πρωτογενή ερωτήματα που μας αξίζουν; Πότε θα αρχίσει μια αληθινή ιστορία ανθρώπινη; Πότε δε θα ντρεπόμαστε να λέμε πως σήμερα είναι τάχα η μέρα του παιδιού! Αν είναι ποτέ να το ξέρουμε…

Δε θέλω να λέω ψέματα. Αυτή θα είναι από εδώ και μπρος η δική μου κατάφαση! Κι ας μείνω χωρίς ένα Ναι στη ζωή μου. Κι ας είναι αυτό επικίνδυνο.

8 σχόλια:

  1. ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; ότι η μνήμη δεν μεταβιβάζεται

    όταν γενιέται ένας άνθρωπος ειναι tabula rasa

    και ευκολόπλαστη

    σκέψου πόσοι άθλιοι πολέμοι έγιναν μετά τον πιο βαρβάρο όλων τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο των χαρακωμάτων

    σκέψου πόσοι πολεμοι έγιναν μετά τον δεύτερο

    σκέψου ότι άνθρωποι οι οποίοι έζησαν τα κολαστήρια του άουσβιτς και του νταχάου ζουν σήμερα

    και όμως τα παιδιά τους τα εγγόνια τους και οι ίδιοι ακόμη έχουν πεισθεί με κάποιο τρόπο ότι οι δολοφονίες πληθυσμών είναι δίκαιες

    ο άνθρωπος πρέπει να τα μάθει όλα από την αρχή

    αυτή είναι η κατάρα του και αυτή είναι και η ευλογία του

    ας χρησιμοποιήσουμε την λογική μας

    γιατί μόνο αυτό έχουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πολύ ωραίο το σχόλιο σου osr, σ΄ευχαριστώ.

    κι έχεις δίκιο. ακόμα και σε καθαρά ανθρώπινη βάση, η φωνή της λογικής μπορεί να είναι σωτήρια. φτάνει να είναι μια μαχητική λογική.γιατί την άλλη,δεν την μπορώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. «Πότε θα γραφτεί μισή σελίδα ιστορίας αλλιώτικη; »

    Με συγκίνησες πολύ μ' αυτό...

    Σου στέλνω ένα κομμάτι Καρούζο:

    « Θα περάσουν απο πάνω μας όλοι οι τροχοί
    στο τέλος
    τα ίδια τα όνειρα μας θα μας σώσουν »

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εμένα τώρα μ΄άρεσε το Ιούνιος.

    ...είναι και μια κατάρα οι λέξεις, εκτός κι αν είναι σαν τις λέξεις ενός Καρούζου!

    πως το είπε ο Ελυτης,δε θυμάμαι,πως η ποίηση αρχίζει εκεί που τελειώνει ο θάνατος;...πάλι δε θυμάμαι.

    ο Καρούζος είναι και υπόδειγμα προσωπικής γραπτής μαρτυρίας, γι αυτό ευχαριστώ ιδιαίτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάποτε οι δρόμοι ήταν ελευθερία. Άμα σε πνίγει ένα Εδώ ξεκινάς για ένα Αλλού... και ενίοτε βγαίνεις και off-road.

    Τώρα οι δρόμοι είναι και αυτοί φυλακή. Σε οδηγούν από τη μια Αγορά τους στην άλλη.

    Πρόσεχε μόνο... τα βιβλία να μην σου κρύβουν τους ανθρώπους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @mouflon

    Μα το εδώ και το αλλού είναι και μέσα μας. Εκτός αν εννοείς με άλλο τρόπο το δρόμο, αν εννοείς δηλαδή "τη στόχευση" οπότε θα συμφωνήσω πως δεν έχει κανένα νόημα να αλλάζεις δρόμους αν οι δρόμοι σου διέπονται από τους εμπορευματικούς νόμους των συναναστροφών, ούτε καν κύκλους δε θα κάνεις,θα κάνεις ένα σημειωτόν και τίποτε άλλο.

    Μακριά από μας…

    αλλά η διαδικασία του να χάνεσαι στην αγορά εμένα μου αρέσει,μου αρέσει η πρόκληση ας πούμε να συγκεντρώνομαι όταν γύρω γίνεται χαμός.

    για τα βιβλία ναι παραδέχομαι ότι έχω εξάρτηση αλλά νομίζω είναι ελεγχόμενη γιατί ξέρω και να τα βάζω στην άκρη, μπορεί και για μήνες για να κάνω κάτι άλλο ή για να κερδίσω από κάτι άλλο.

    αυτό που είπες "τα βιβλία να μου κρύβουν τους ανθρώπους" είναι κάτι που με τρομάζει. παρηγορίέμαι ότι αγάπησα και έχω για χρόνια κοντά μου ανθρώπους που δεν διαβάζουν ίντζα αλλά "βρισκόμαστε" σε άλλα επίπεδα.
    Αλλά δυστυχώς μου έχει τύχει να δω και τις συνέπειες της έλλειψης μιας μόρφωσης στον τρόπο αντιμετώπισης της ζωής από ανθρωπους που κατά τα άλλα δε θα τους έλεγες και κακούς.

    νομίζω η ελευθερία και το μυαλό πρέπει να βρίσκονται σε αλληλοεξάρτηση, γιατί η ελευθερία είναι μια καθαρά πρακτική κατάσταση ή στάση ή αντίσταση και είναι εκεί που πολλοί "καλοί" γίνονται «λιποτάκτες» και δυστυχώς πάντα εις βάρος των άλλων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Α! Για αυτό το τελευταίο, όταν κερδίσω το Λοττο θα φανεί η λιποταξία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @mouflon

    εγώ άμα κεδρίσω το λοττο,

    1.θέλω να δώσω λεφτά σε κάποιους μπατίρηδες που τους κυνηγάνε για χρέη (θα αφήσω τα δικά μου στο τέλος)

    2. θέλω να μπω στη μύτη του Σιακόλα, να αγοράσω ένα ακίνητο στη Λήδρας τζαι να το κάμω "το χάνι του ππάντζιαρου"

    3.θέλω να κάμω μια κινητή δωρεάν βιβλιοθήκη

    4.θέλω να κάμω ένα δωρεάν εστιατόριο για όποιον πεινά να τρώει τζαι μετά να πλιννισκει το πιάτο του.

    5. τζαι(μαστίγωσμε τωρά) θέλω να κάμω ένα κέντρο ερευνών πολιτικής θεωρίας με ανοιχτή πρόσβαση για τον κόσμο.

    6.ελπίζω να μου μείνουν τζαι λεφτά να κάμω τζαι κανένα λίφτινγκ + προσθετική στήθους + δώρο από το γιατρό μια αφαίρεση στομάχου(σε περίπτωση που αποτύχουν όλα τα πιο πάνω)

    ΑπάντησηΔιαγραφή