Αχ, Δυσδαιμόνα, αν είχες μιλήσει.

Ήθελα να πω, πως το ψευδώνυμο της ωραιοτάτης αυτής κυρίας, δεν το βρήκα από ματαιοδοξία, επειδή δηλαδή είναι σπουδαία και ωραιοτάτη. Μου θυμίζει αυτό το πρόσωπο, το φόβο που πρέπει να εξορκίσω. «Δεν σας σκότωσα, της είπε, για να θυμάμαι από τι κινδύνευσα». Ένας προσδιορισμός άρνησης. Η σιωπή, ήταν πάντα ένας θανατηφόρος κίνδυνος. Ίσος με το να σκοτώσω ή να σκοτωθώ. Η σιωπή, ο θάνατος, όχι η παύση. Η συναίνεση δηλαδή στο θάνατο, στην ασημαντότητα του λόγου που δεν εκφέρεται. Γιατί οι λέξεις έχουν ένα δικό τους σώμα το ίδιο ζωντανό με το δικό μας. Οι λέξεις πονούν, οι λέξεις πεθαίνουν, οι λέξεις δικαιώνουν, οι λέξεις ζουν. Οι λέξεις που σημαίνουν, οι λέξεις που κραυγάζουν, οι λέξεις που πολεμούν να ζήσουν μέσα σ΄αυτά τα σώματα, μέσα μας. Ήθελα να πω, πως το δίκαιο εκφέρεται. Και η πράξη δικαίου, έχει το δικό της λόγο. Μέχρις εδώ καλά. Τα βρήκα. Τιτανομαχία μεν αλλά τα βρήκαμε.


Ήθελα να πω, πως τα τέρατα, απέκτησαν μερίδιο σ΄αυτό τον κόσμο, στις λέξεις μας, στη ζωή μας, στη ψυχή μας, στο σώμα μας. Κυρίως απέκτησαν μερίδιο στο λόγο του δικαίου. Και ήθελα να ρωτήσω, μπροστά στο δίκαιο του τέρατος με το χρυσό περιλαίμιο, τι όπλα χρησιμοποιεί ένας άνθρωπος. Ήθελα να ρωτήσω, αν ξέρει κανείς τον κώδικα να μου τον πει, την ώρα την οριστική, που ορίζεται, όταν όλα τα άλλα μέτρα έχουν παρθεί, κι όταν το τέρας συνεχίζει απτόητα να σε προκαλεί σε μάχη, τι όπλο παίρνεις; Η σιωπή εξαντλείται και με εξαντλεί σαν θάνατος. Και πρέπει να κείτομαι και να παλεύω.

Και μετά διάβασα αυτό του Μπόρχες :

Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ

Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι.
Δε θα μείνει η νύχτα.
Θα πεθάνω και μαζί μου όλο
τ’ ανυπόφορο σύμπαν.
Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,
τις ηπείρους και τα πρόσωπα.
Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.
Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.
Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.
Ακούω το στερνό πουλί.
Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.

Και μετά θυμήθηκα.

«Αν είναι να πεθάνεις πέθανε, αλλά κοίτα να γίνεις ο πρώτος πετεινός μέσα στον Άδη»

Το εφικτό να λέγεται!

Ούτε συνομιλίες, ούτε διασκεπτικές, ούτε ΟΗΕδες, ούτε Κυπριακές Λύσεις, ούτε Ε.Ε, ούτε Γενικοί Γραμματείς, ούτε αλλαξοκωλιές με την ελληνική κυβέρνηση, ούτε πιρουέτες με τις ΗΠΑ, ούτε φιλίες με τη Ρωσία, ούτε γλυκοφιλήματα με το Ισραήλ, ούτε τρεχαλητό γύρω γύρω όλοι στο δέντρο του Μανώλη, ούτε επαναπροσεγγίσεις, ούτε βάθος χρόνου, ούτε χρονοδιαγράμματα, ούτε μαύρο Ανάν, ούτε yellow Moon, τίποτα!


ΕΝΑΣ Κύπριος πολιτικός να ΟΜΟΛΟΓΟΥΣΕ (ως η είδηση, από tvxs.gr που ακολουθεί) και θα πέφτανε οι απορριπτικοί σαν τις μύγες!

Η πρωθυπουργός της Ισλανδίας παντρεύτηκε κι επίσημα τη σύντροφο της


"Η πρωθυπουργός της Ισλανδίας Γιοχάνα Σιγκουρνταρνότιρ παντρεύτηκε χθες τη σύντροφό της Γιονίνα Λεοσντότιρ, ημέρα που τέθηκε σε ισχύ ο νόμος που νομιμοποιεί τους γάμους μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου, στη χώρα.
Το ισλανδικό κοινοβούλιο υιοθέτησε ομόφωνα στις 12 Ιουνίου τη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων και ο νόμος τέθηκε σε ισχύ την Κυριακή.
Ως τώρα τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια στην Ισλανδία μπορούσαν να ενώνονται νομίμως και να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, όμως η ένωση δεν ήταν ένας αληθινός γάμος.
Ο πρώτος γάμος που τελέστηκε κι έτυχε να είναι αυτός της πρωθυπουργού της χώρας, δεν συνοδεύτηκε από κάποια ιδιαίτερη τελετή. Το πρωθυπουργικό ζευγάρι απλά κατέθεσε μιας αίτησης μετατροπής της πολιτικής ένωσής τους σε κανονικό γάμο.

Η Γιοχάνα Σιγκουρνταρντότιρ, η οποία ήρθε στην εξουσία το Φεβρουάριο 2009, ζει με τη σύντροφό της εδώ και πολλά χρόνια και είναι η πρώτη ανοικτά ομοφυλόφιλη αρχηγός κυβέρνησης".

Πείτε μου που να προσευχηθώ, να προσευχηθώ!


Να ντυθώ φραουλίτσα να πάω στον Πάπας; Να ντυθώ.
Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει στη στέπα να δεήσει η Ρωσική Ορθόδοξος; Να τα βάλω.
Να πω την αισθητικό μου Βελζεβούλ, να γίνω η τριχωτή ιέρεια του Κυρίου, να διαδώσω τα άπαντα της Κοκκίνου; Να γίνω.
Να πάψω να λέω τον Μπρατ Πιτ ποντικομούρη, να τον ακολουθήσω στο Θιβέτ, να μάθω κινέζικο γκονγκ; Να το κάνω.

Υπέρ της Πατρίδος, πείτε μου, να τελέσουμε τους γάμους να το λύσουμε να τελειώνουμε!

Βάσος Λυσσαρίδης με Πολλάκη Σαρρή. (Αντί μπομπονιέρας θα δοθεί η τελευταία ποιητική συλλογή του Βάσου με τίτλο «Μνήμες Μνημεία και Τέρατα»)

Χαρίλαος Σταυράκης με Σωφρόνη Σωφρονίου. (Hot! Και Λεφτά και Τάξη)

Δημήτρης με Κενεβέζο (λόγω ιεραρχίας, οι γάμοι να τελεστούν τη μέρα του φημολογούμενου ανασχηματισμού της Κυβέρνησης. Αντί τέσσερεις από τρεις, οι υπουργοί του Δηκο να γίνουν 5 bonus ένα βουλευτή ανά επαρχία. Δεν θα δοθούν λουκούμια. Εδονόπουλα ντυμένα παρανυφάκια, θα ακολουθούν τη γαμήλια πορεία από το νεκροταφείο Δευτεράς και θα μοιράζουν το Μανιφέστο του Κ.Κ, και μικρά φαντασματάκια που θα αναβοσβήνουν)

Αντιγόνη με Θεοχάρους (Το ζεύγος αντί φακελάκια θα δέχεται εισφορές για τον σύνδεσμο «Αεροπλάνα χωρίς Σύνορα»)

Τελευταίο!!!

Βαρνάβας Βαρνάβα με Νικολάκη Παπαδόπουλο (οι γάμοι – μα γιατί τους λέμε πολλούς, ξέρει κανένας;- θα τελεσθούν στο Ριζοκάρπασο. Αντί δεξίωσης θα δοθεί παράσταση από την ομάδα Rooftop)

Το Νόμο της Σχετικότητας, Άλμπερτ, δεν μας τον έδινες και στη πιο κοινωνική βερσιόν; Τρέχα γύρευε τώρα. Να πάω στην Επίτροπο Διοικήσεως;

Αλλά να εμπερικλείουν

Ας υποθέσουμε, όμως, ότι μια γυναίκα επιθυμεί να αφιερωθεί ολόκληρη σε ένα μοναδικό έργο: δε θα το κατάφερνε παρά μερικώς, ενώ ένα άλλο μέρος του εαυτού της θα το ένοιωθε σαν διάσπαση ή σαν μαρασμό. Γι αυτό ο πρακτικός και διανοητικός ανταγωνισμός στον οποίο μπορεί να εμπλακεί για λόγους αρχής με τον άντρα – να θέλει δηλαδή να αποδείξει πως είναι ίση μ΄αυτόν σε οποιοδήποτε επάγγελμα και ότι μπορεί να τα καταφέρει το ίδιο καλά με εκείνον – είναι ένα πραγματικό τερατούργημα, και η εξωστρεφής φιλοδοξία που ξυπνά έτσι μέσα της, είναι μάλλον η πιο ολέθρια ιδιότητα που μπορεί να καλλιεργήσει. Διότι ακριβώς η έλλειψη τέτοιας φιλοδοξίας αποτελεί το έμφυτο μεγαλείο της: η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει καμιά σχετική απόδειξη για να αισθανθεί μέσα της, σαν γυναίκα, την πιο ευγενή δικαίωση της ύπαρξης της•….

Από αυτή την άποψη η γυναίκα μπορεί να θεωρηθεί το ανθρώπινο ον που απολαμβάνει περισσότερο την ύπαρξη του, το ον της ευφροσύνης και ενός εγωισμού που αποπνέει ζωή.

• • • •

Η τάση που έχουν οι γυναίκες, ακόμα και σε όλες τις προσπάθειες τους για πνευματική ανάπτυξη, να ενδιαφέρονται κατά βάθος μόνο για το πώς θα ξεδιπλώσουν ευρύτερα και πλουσιοπάροχα την ίδια τους την ύπαρξη, αντί να βάζουν αυτή την ύπαρξη στην απρόσωπη υπηρεσία ενός ιδιαίτερου σκοπού, αυτή η τάση τους έχει γίνει συχνά η αιτία να θεωρούνται πρόχειρες, επιπόλαιες, παράλογες. Πράγματι η γυναίκα δυσκολεύεται να ακολουθήσει μια άκαμπτη ευθεία, να μην πηδήξει από το εν κινήσει τρένο, να μη γευθεί τις χαρές της αλλαγής. Ωστόσο όλες αυτές οι αντιδράσεις, που καθιστούν τις γυναίκες λιγότερο επιδέξιες από τους άνδρες σε τόσες δουλειές, οφείλονται στο γεγονός ότι οι γυναίκες δεν μπορούν παρά να συλλέγουν απ΄όλα τα πράγματα μονάχα αυτό που τις θρέφει, τις ζωογονεί, αυτό το οποίο επιτρέπει την αφομοίωση και μεταμόρφωση του σε καινούρια ζωή. Η εμφανής προχειρότητα τους βγαίνει συχνά από τα βάθη της ύπαρξης τους, βάθη τα οποία, μη αρκούμενα σε μια μοναδική γραμμή, θέλουν να μορφοποιηθούν σε μια σφαίρα όπου κάθε τι θα έχει τη θέση του: η προχειρότητας τους, επομένως, δεν οφείλεται σε αδυναμία, σε απότομη εξάντληση, σε κάποια μανία να αφήνουν μονίμως τα έργα τους ημιτελή. Το ίδιο ισχύει και για τη γυναικεία αντίληψη των πραγμάτων, η οποία δεν συμβιβάζεται με την παραδοχή μιας απλής αιτίας• η γυναίκα είναι ικανή να συγκεντρώνει και να αφομοιώνει στον οργανισμό της πολύ περισσότερες αντιφάσεις από όσες μπορεί ο άντρας: αυτός πρέπει να τις απαλείψει θεωρητικά, για να πετύχει μια εσωτερική ενάργεια. Για τον άντρα, η αλήθεια είναι αναγκαστικά αυτό που μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από τις δυσχέρειες, και κατά συνέπεια γίνεται έτσι αποδεκτή από την πλειοψηφία των φυσιολογικά λειτουργούντων εγκεφάλων. Για την γυναίκα, η υποχρεωτική αλήθεια δεν είναι άλλο από εκείνο που αναδεικνύει τη ζωή, εκείνο που ίσως μόνο αυτή, στη μια ή στην άλλη ιδιαίτερη περίπτωση, θα μπορούσε να αποδεχθεί με όλο της το είναι στα κατάβαθα της αδιαίρετης ύπαρξής της. Σε τελευταία ανάλυση, η ουσία της πραγματικότητας δεν είναι απλή και λογική, αλλά σύνθετη και άλογη - πρόκειται για μια πραγματικότητα που βρίσκει ιδιαίτερη απήχηση στη γυναίκα: σε κάθε περίπτωση αυτή σκέπτεται, χωρίς να το θέλει, με τρόπο ατομικό, ακόμα κι όταν υποτάσσεται στη λογική. Να γιατί προσωποποιούνται τόσο εύκολα από τη γυναίκα οι αφηρημένες ιδέες: όχι γιατί τις συνδέει με κάποια πρόσωπα, αλλά κι επειδή τις συσχετίζει μεταξύ τους, σαν να πηγάζουν από το βάθος της ζωής. Η γυναίκα έχει ανάγκη να τυλίγεται στις ιδέες που θα αποκτήσουν αξία γι αυτήν, να τις ζει έντονα, να υφαίνει γύρω από την ίδια και τις ιδέες, ένα κόσμο ζεστασιάς, μέχρι που να μη φαίνονται ως κρίκοι μιας αλυσίδας, αλλά να εμπερικλείουν την τελειότητά τους – λεπτές εικόνες της αιωνιότητας αντί για τυχαία υπόλοιπα...


Lou Andreas-Salomé

«Η ανθρώπινη φύση της γυναίκας»
εκδ.Ροές

Στη φωτογραφία, η Lou Andreas-Salomé με τον Ράινερ Μαρία Ρίλκε (και τον ποιητή Spiridon Drozin) κατά τη διάρκεια του δεύτερου ταξιδιού τους στη Ρωσία το 1900, που σήμανε και τη αρχή του τέλους του δεσμού τους.

Πίσω...

Μου χρειάζεται μια μυστική πόλη. Με χλωμά κτήρια. Πολυώροφα. Χωρίς διαφημιστικές πινακίδες. Μεγαλούπολη. Με ψηλά δέντρα. Όχι κυπαρίσσια. Πυκνά δέντρα με απλωμένα κλαδιά και πλατιά φύλλα. Όχι πράσινα. Το πράσινο μου θυμίζει λιβάδια στην Ελβετία. Κίτρινα, σε όλες τις αποχρώσεις. Άνθρωποι με καπέλα απαραίτητα. Και σκούρα ρούχα. Όχι πολύχρωμα. Έχω κουραστεί να βλέπω την αδιαθεσία του ζωγράφου στριμωγμένη σε ένδυμα. Κόσμος πολύς που περπατά. Περπατάς και συναντάς ανθρώπους. Σήμερα έκανα μπλοκινγκ. Σ ένα μπλοκ, gay πρέπει να ήταν, είδα περισσότερους γυμνούς άντρες από όσους είδα πραγματικά στη ζωή μου και διάβασα συνταγές light διατροφής. Μετά μου ΄ρθε αυτό με τη μυστική πόλη. Αύριο, που θα έχω χρόνο, δε θα πάω βόλτα στη δική μας. Γιατί δε θα συναντήσω κανένα άνθρωπο με σκούρα ρούχα και με καπέλο. Που θα είναι σκεφτικός. Που δε θα κοιτάει αν τον κοιτούν. Που δε θα κοιτάει τις βιτρίνες. Που δε θα στέλνει μήνυμα. Που δε θα δηλώνει με κάθε τρόπο πως περνάει καλά. Που δε θα κρύβει τόσο περίτεχνα πως όλα τον περιορίζουν. Που δε θα προσπαθεί να περιορίσει το βλέμμα μου για να υπάρξει. Που δε θα κάνει θόρυβο από φόβο. Που δε θα ρωτήσει κάτι απαραίτητα για να μιλάμε. Που θα αποδεχτεί να εγκλωβιστεί στις σκέψεις του για κάτι ωραίο και συγκλονιστικό παρά για κάτι άσχημο. Μου χρειάζεται μια μυστική πόλη. Με παιδιά. Γιατί τα παιδιά δε δηλώνουν τη χαρά τους με «τρόπους». Είναι χαρούμενα. Και δέντρα. Και τους κανονικούς θορύβους μιας πόλης. Τους θορύβους που κάνουν οι άνθρωποι όταν φοράνε σκούρα ρούχα και καπέλα απαραίτητα και μετά με τον πιο φυσικό τρόπο σε χαιρετούν και ο χρόνος αποκτά την αξία του. Σήμερα συνάντησα έναν άνθρωπο, θα λες. Αυτή είναι η αξία του χρόνου. Όταν οδεύει κάπου κι όταν δε χάνεσαι εσύ μέσα του. Και θα έχει πλατιά και μακριά ατέλειωτα πεζοδρόμια και αστικές συγκοινωνίες. Και υπόγεια βιβλιοπωλεία. Χωρίς μουσική υπόκρουση. Και πλατείες. Και ωραία παγωτά. Και σπίτια με μεγάλα παράθυρα. Και πλανόδιους μουσικούς το βράδυ. Θυμάμαι, θα λες, που πήγαινα. Και τα πεζοδρόμια, όπως είπα, θα είναι μακριά και ατέλειωτα, για να μην κοιτάζεις τα βήματα σου.

Simón Bolívar Youth Orchestra of Venezuela

Θα φτάσει το «El Sistema» και σε μας;

Το «El Sistema» είναι το επαναστατικό πρόγραμμα δωρεάν μουσικής εκπαίδευσης, που συνέλαβε και πρωτοεφάρμοσε το 1975 ο οικονομολόγος και μουσικός Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου, συγκεντρώνοντας από τις φτωχογειτονιές της Βενεζουέλας παιδιά που συχνά ζούσαν στο χείλος της παραβατικότητας.


Χρησιμοποιώντας ως στούντιο ένα γκαράζ, εκπαίδευσε πρώτα 11 παιδιά και σιγά σιγά κι άλλα. Τα ανέδειξε όλα σε λαμπρούς μουσικούς, ικανούς να στελεχώσουν μια ορχήστρα. Την Ορχήστρα Νέων «Σιμόν Μπολίβαρ» κατ' αρχήν, που διηύθυνε ο ίδιος μέχρι το 1999. Εκτοτε τον διαδέχτηκε ο Ντουνταμέλ -παράλληλα πια με τη θητεία του ως μουσικού διευθυντή της Φιλαρμονικής του Λος Αντζελες και της Συμφωνικής του Γκέτεμποργκ.

Σήμερα η Ορχήστρα «Μπολίβαρ», με 200 μουσικούς 16-26 ετών, είναι η ναυαρχίδα ενός στόλου που, υπό κυβερνητική αιγίδα, περιλαμβάνει 30 ακόμα ορχήστρες και πολλές χορωδίες. Είναι όμως και ένας θρίαμβος του «El Sistema», που συνεχίζει το έργο του με κρατική επιχορήγηση (μόνον το 2005 δόθηκαν 23 εκατ. δολάρια), εκπαιδεύοντας σε όλη τη χώρα 300.000 παιδιά, «περισσότερα κι απ'όσα ασχολούνται με τα αθλήματα», όπως επισημαίνει ο Αμπρέου. Το 90% προέρχεται από πάμφτωχες οικογένειες. Γι' αυτό και τους παρέχονται δωρεάν τα μουσικά όργανα, η μεταφορά και συχνά η σίτιση.

Το «Σύστημα» έχει επεκταθεί και σε όλες τις λατινοαμερικανικές χώρες κι ακόμα σε Κεντρική Αμερική, Σκοτία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και πιο πρόσφατα, με τη συνεργασία του μαέστρου Βαλερί Γκεργκίεφ, στη Ρωσία. Αν μάλιστα πάνε όλα καλά στις συναντήσεις της μουσικής αντιπροσωπείας της Βενεζουέλας με Έλληνες μουσικούς και θεσμικούς φορείς, ενδεχομένως το «Σιστέμα» να εφαρμοστεί και στη χώρα μας.

πηγή: www.enet.gr

Νούμερα

Είμαστε δυό είμαστε δυό

κι η ώρα σήμανε οχτώ

κλείσε το φώς χτυπά ο φρουρός

το βράδυ θα 'ρθουνε ξανά

Ένας μπροστά ένας μπροστά

κι οι άλλοι πίσω ακολουθούν

με τη σιωπή κι ακολουθεί

το ίδιο τροπάρι το γνωστό

Βαράνε δυό βαράνε τρείς

βαράνε χίλιοι δεκατρείς

πονάς εσύ πονάω κι εγώ

μα ποιός πονάει πιό πολύ

θα 'ρθεί καιρός να μας το πεί

Είμαστε δυό είμαστε τρείς

είμαστε χίλιοι δεκατρείς

καβάλα πάμε στο καιρό

με τον καιρό με τη βροχή

το αίμα πήζει στη πληγή

ο πόνος γίνεται καρφί

Ο εκδικητής ο λυτρωτής

είμαστε δυό είμαστε τρείς

είμαστε χίλιοι δεκατρείς

Προτεινόμενο θέμα στην "Έκθεση Ιδεών" για αριστούχους μαθητές Β΄και Γ΄Λυκείου

Έτσι, λοιπόν, αφού κάθε αυτογνωσία
Βάζει τον άνθρωπο στον πειρασμό του φθόνου,
Μακάρι, όταν θα γίνεις
Ειδικός σε αυτό που
ο Whitehead το ονομάζει η τέχνη
της Αρνητικής Κατάληψης,
Ν΄αγαπάς δίχως να επιθυμείς
Ό,τι δεν είσαι.

W.H.Auden
"Many Happy Returns"

Κυπριακή Δυσωδία

Κατά την προχθεσινή συνεδρίαση της Κυπριακής Παιδοβουλής, η οποία συνέπεσε με την Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων, τα παιδιά παρουσίασαν τα αποτελέσματα έρευνας που διεξήγαγαν στα σχολεία Λεμεσού και Λάρνακας, σχετικά με τις απόψεις των μαθητών μας, για τους Πρόσφυγες και τους Αλλοδαπούς που κατοικούν στη χώρα μας.

Το αποτέλεσμα της έρευνας, όπως παρουσιάστηκε από το κρατικό κανάλι, ήταν το εξής : Να πάνε σπίτι τους γιατί βρωμούν!

Οι ευωδιαστοί κύπριοι μαθητές είπαν και ελάλησαν!

Η Κυπριακή Δημοκρατία, Πολιτεία και Πολίτες, δεν βρωμά πλέον μόνο από το κεφάλι. Βρωμά και από την σπονδυλική στήλη!

Οι νέοι στην Ελλάδα, και σύντομα πιθανόν στην Ισπανία και Πορτογαλία, θα μεταναστεύουν εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που τους καταδικάζει σε έκτακτους μισθωτούς.

Οι δικοί μας νέοι θα μεταναστεύουν εξαιτίας της ακαταλληλότητας της πατρίδας μας να περάσει από τον ιδεολογικό μεσαίωνα έστω σε μια χλιαρή ιδεολογικά δημοκρατία.

Αυτός ο τόπος αντιστρατεύεται εκ θεμελίων την νεότητα. Οι νέοι μας είναι γέροι.

Θα αποδεχτώ γι΄αυτό μετά χαράς την «απειλή» του δικού μου παιδιού, πως, όπως πάνε τα πράγματα, τα εγγόνια μου θα τα βλέπω μάλλον από τις φωτογραφίες.

Καθώς και την επιλογή του, να κάθεται στο τελευταίο θρανίο, μέχρι τη μέρα που θα ενηλικιωθεί, για να μπορέσει να επιλέξει μια κοινωνία λιγότερο μίζερη από τη δική μας.

Την πιθανότητα να αλλάξουν τα πράγματα, δεν την βλέπω, αν κρίνω από το ωρολόγιο πρόγραμμα.

Βαλίτσες!

Αδιέξοδο υπέρ της Ποίησης

Κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο Ποίησης είναι σαν να συναντώ ένα μοναχικό άνθρωπο που με εξανθρωπίζει χωρίς τη διαμεσολάβηση του ραπίσματος και της ενοχής.


Και μετά σκέφτομαι, τι σόι βιβλία να διαβάζουν άραγε αυτοί οι επηρμένοι δίπλα μου; Δε μου φταίνε τα βιβλία. Μου φταίνε οι άνθρωποι. Που τα κάνουν θρόνους για να κάθονται πάνω. Λες και η ζωή, ή η αξία του προσωπικού παραδείγματος μετριέται σαν την πίτσα με το μέτρο.

Τίποτα πιο αποκρουστικό δεν υπάρχει, από έναν άνθρωπο μορφωμένο που δεν κρύβει έναν Ποιητή μέσα του. Τίποτα πιο επιζήμιο για τους ανθρώπους και για τη γνώση.

Γι αυτό να προσέχουμε. Μην τυχόν, αυτή η αντιπάθεια μας οδηγήσει, αντί να πετάμε τους ανθρώπους των θρόνων, να πετάμε τα βιβλία τους και τα βιβλία μας.

Ας παραμείνουμε σε εκείνο τον τρόπο που δεν καταργεί την Ποίηση. Είναι ο σωστός.
Είναι ο τρόπος αυτού που πραγματικά γνωρίζει και θα μας προσφέρει κάτι σημαντικό για μας. Όχι για εκείνον. Για μας. Όποιος πραγματικά γνωρίζει, δε χτίζει γνωσιολογικούς πολιτισμούς που θυμίζουν τερατώδη οικήματα για να εκμηδενίσει το πραγματικό και το κατοικήσιμο των ανθρώπων. Ακόμα κι έναν αρχιτέκτονα θα μπορούσες να καταδικάσεις γι αυτό. Πόσο μάλλον τον λεγόμενο πνευματικό άνθρωπο.

Λένε εξάλλου, πως πολύ σπάνια ένας ποιητής αποδεικνύεται είτε μισογύνης είτε φορέας σοβαρών σεξουαλικών δυσλειτουργιών. Όπως ακριβώς και με το ποδόσφαιρο… Γι αυτό πάντα είμαστε με την ομάδα των αδυνάτων.

Η Τέχνη του Παιχνιδιού

Όσοι συμμετέχουν σε δρώμενα επί σκηνής, γνωρίζουν με ένα σχεδόν καθαρά ψυχοσωματικό τρόπο, πως για να επιτευχθεί η σύνθεση – ως επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά και ως τετελεσμένα «αιώνιος» χρόνος, απαιτείται να τηρηθούν κάποιες θεμελιώδης διαδικασίες.


Η πρώτη διαδικασία ονομάζεται παιδεία και δια βίου μάθηση. Είναι η διαδρομή που απαιτείται να ακολουθεί ένας μοναχικός πολεμιστής. Αυτή η διαδικασία δεν μεταδίδεται και δεν χωρά την παρέα. Χρειάζεται πλήρης αφοσίωση και με την καλή έννοια, να είναι κανείς «ψώνιο» μ΄αυτό που κάνει. Άτομα, τα οποία δεν ξέρουν τι να κάνουν την μοναξιά τους , δεν προχωρούν ποτέ σ΄αυτό το μονοπάτι και γι αυτό ποτέ δεν συναντώνται με άλλους πολεμιστές επί τω έργω.

Η δεύτερη διαδικασία ονομάζεται άσκηση. Η άσκηση χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος γίνεται η αναγνώριση των όπλων καθώς και οι συστάσεις μεταξύ των πολεμιστών. Η άσκηση ονομάζεται στον κόσμο της τέχνης «πρόβα» και στον κόσμο της επιστήμης «συζήτηση». Τις πλείστες φορές το δρώμενο σταματά ως εδώ (ανεξάρτητα αν στο τέλος δίνεται η παράσταση ή γίνεται το συνέδριο!).

Στο δεύτερο μέρος της άσκησης, αν υπάρξει, θα πρέπει να καταργηθούν τα όρια των συστάσεων.
Ο μοναχικός πολεμιστής επιστρέφει στη μοναχικότητα του, την οποία καταθέτει ως εγγύηση για την μοναχικότητα του δεύτερου πολεμιστή. Εδώ η πρόβα, όπως και η συζήτηση, αρχίζει να θυμίζει ποδοσφαιρικό αγώνα. Καλός πολεμιστής είναι αυτός που δίνει καλές πάσες και που αγωνίζεται για την «ομάδα» του. Κακός πολεμιστής είναι αυτός που αγνοεί τους συμπαίκτες και το ευ αγωνίζεσθε, με στόχο να είναι αυτός που θα πετύχει το γκολ. Καλές ομάδες στήνουν συνήθως άτομα χωρίς προσωπικά κόμπλεξ και άτομα τα οποία αγαπούν περισσότερο το «ποδόσφαιρο» από ότι τον τίτλο του «παίχτη».

Σ΄αυτό το δεύτερο μέρος της άσκησης, ο καλός πολεμιστής ξέρει πως πρέπει να κάνει οικονομία δυνάμεων, δεν ασκείται για να εντυπωσιάσει του συμπολεμιστές ούτε ανταγωνίζεται τον εαυτό του ή τους άλλους. Κάνει προθέρμανση για τον αγώνα.

Μοναδικός στόχος του δευτέρου μέρους είναι η δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ των πολεμιστών. Ο καλός πολεμιστής ξέρει πως η πρόβα και η συζήτηση δεν είναι ο αγώνας. Όσοι πολεμιστές μπερδεύουν αυτά τα δύο, πέφτουν από το πρώτο λεπτό κατά το τρίτο και τελικό στάδιο της διαδικασίας. Ο καλός πολεμιστής δε δίνει ρεσιτάλ στην πρόβα ούτε κάνει διδακτική στη συζήτηση. Φυλάγεται για την ώρα της μάχης. Σ΄αυτό το στάδιο της διαδικασίας, μια καλή ομάδα οφείλει να εντοπίζει τους προβληματικούς παίχτες και να τους απομακρύνει από το γήπεδο. Προβληματικός παίχτης είναι αυτός που ταυτίζει την προθέρμανση με τον αγώνα. Το γεγονός αυτής της ταύτισης είναι αρκετό σημάδι πως ο παίχτης είναι άπειρος και επικίνδυνα ανώριμος συμπολεμιστής. Θα βγει στο γήπεδο και θα αρχίσει να κάνει κωλοτούμπες με το πρώτο γκολ και θα χειροκροτεί τον εαυτό του ή θα βάλει τα κλάματα με την πρώτη επίθεση.

Καμιά φορά οι ομάδες αποτελούνται μόνο από προβληματικούς παίχτες. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του προπονητή. Οι ομάδες με προβληματικούς παίχτες αποχωρούν συνήθως από τον αγώνα, γιατί έμαθαν «να τα λένε μόνοι τους» χωρίς ισάξιους αντιπάλους ή γιατί δεν προπονήθηκαν ποτέ στο «γήπεδο».

Το τελικό στάδιο της διαδικασίας είναι «η ώρα της αλήθειας και της κρίσεως» επί τω έργω. Σ΄αυτό το στάδιο επιβεβαιώνεται ο πλούτος του μοναχικού βίου του πολεμιστή, η λιτοδίαιτη μέθοδος άσκησης, η εμπιστοσύνη στους συμπολεμιστές και στη βάση αυτών συντελείται το έργο ως αναπότρεπτο αποτέλεσμα της συνθέσεως.
Η σύνθεση δεν έχει αναγνωριστικά ατομικά στοιχεία. Δεν θυμίζει πρόβα ούτε συζήτηση. Σύνθεση είναι ο χρόνος που δεν αποκρυπτογραφείται στα μέρη του.

Πολεμιστής είναι αυτός που γνωρίζει την πιο πάνω διαδικασία και δεν κωλυσιεργεί σε gym της πλουμιστής και πρωτεϊνούχας σύγχρονης αδελφότητας αγωνιστών.

Ένα και ένα τα πιο κάτω τραγούδια για τις δύο ομάδες, από τον δικό μου Αρθούρο Ρεμπώ :

Συμπόσια

Οι συνάξεις των φιλοσόφων άρχισαν να θυμίζουν ιατρικά συνέδρια, όπου οι ασκούμενοι γιατροί αναλύουν τις προσωπικές τους ασθένειες, αντί τις ασθένειες που θερίζουν τον κόσμο.

Όταν ο Κάρολος μας συνιστούσε να μην στεκόμαστε με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά, μας περιέγραφε σε μια πρόταση, την πτωτική πόζα του φιλοσοφείν και απευθύνθηκε σε εμάς τους ασκουμένους, που ενώ φαντασιωνόμαστε, πως είμαστε ευφάνταστα ευλύγιστοι κασκαντέρ σε επιστημονικές ταινίες, στην πραγματικότητα, επιλέγουμε αυτή τη πόζα, γιατί δεν μας παίρνουν τα πόδια μας για να σταθούμε.
Το κομμάτι που μας αναλογεί, ως προς τον γεωγραφικό προσδιορισμό της εξάπλωσης των νοητικών ασθενειών της εποχής μας, έγινε έτσι υπερδιπλάσιο της πραγματικής μας αξίας, καθώς και της συνολικής συνεισφοράς μας στα γρανάζια του ενεστώτα χρόνου.
Αξίζει γι αυτό η ενδελεχής μελέτη του Χεγκελιανού λογικού συστήματος, στα πλαίσια της αποθεραπείας, καθώς και η μελέτη των πρακτικών των ιατρικών συνεδριάσεων της τότε εποχής.
Η συμβατική ιατρική, όπως κατάντησε η φιλοσοφία, χρειάζεται και τη συμβολή των ομοιοπαθητικών μεθόδων. Ο Χέγκελ ήταν αυτού του είδους γιατρός, παρά τις φήμες. Μας οδήγησε στην άρνηση της άρνησης του νοείν ως ευλύγιστης πόζας. Δεν άσκησε την επιστήμη για να ερωτοτροπεί με τα όρια του λογικού,(τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει) αλλά για να καταργήσει τις παθολογικές ασθένειες.
Το κεφάλι της σύγχρονης δυτικής φιλοσοφίας, που παριστάνει τον νεόκοπο, οπισθοδρομεί τραγικά. Γέμισε με πολύχρωμες πεταλούδες. Κι από κάτω σκατά. Όταν λέμε πως πρέπει να μετράμε τις λέξεις μας, λέμε πως πρέπει να φωνάξουμε το υγειονομείο στο σπίτι!
Το γεγονός, πως κανείς άλλος στον κόσμο, δεν βλέπουμε να στέκεται, ας πάψει να αποτελεί το άλλοθι στη σύσταση της ατζέντας των συνεδριάσεων. Ο κόσμος δεν στέκεται, γιατί βρίσκεται στα γόνατα! Όχι γιατί δε θέλει να σταθεί.
Ποιος θα πατούσε άραγε το πόδι του σε ένα κονσερβατόριο, αν η μουσική περιοριζόταν στην ανάλυση της παρτιτούρας; Το αποξενωμένο κοινωνικά σώμα της φιλοσοφίας, διεκδικεί τη σύνθεση με λάθος τρόπους και καταργεί το έργο. Αλλά δε νοιάζεται. Είναι πολύ ισχυρό όπλο ο νους, ξέρετε. Άστε που δεν εκπυρσοκροτεί. Ας μιλήσουμε καλύτερα για τα εξαρτήματα και τα νέα μοντέλα! Εξάλλου, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το χόμπι μας. Χόμπι αριστοκρατών.
Να θυμόμαστε μόνο, πως εκεί έξω γίνεται μάχη, και πως σκοπός δεν είναι η εγκαθίδρυση του αριστοκρατικού πολιτεύματος.

Η σύγχρονη δυτική φιλοσοφία μετατρέπεται σε Γραμμική Β΄ της εποχής. Που θα αποκρυπτογραφηθεί κάποτε, αλλά θα χαθεί, με την πτώση των ανακτόρων.

Let me play

Τα όνειρα

Είναι αλλιώς να ονειρεύεσαι κάτι και να σου συμβαίνει.

Είναι αλλιώς να εξαργυρώνεις το χρόνο που περίμενες γι αυτή την πραγματοποίηση.

Και είναι αλλιώς να μην ονειρεύεσαι και να σου συμβαίνει το όνειρο.

Είναι η δεύτερη φορά αυτή τη χρονιά.

Κι αυτή η δεύτερη, ήταν εντελώς πέραν κάθε συνειδητής προσδοκίας.

Μην κυνηγάτε τίποτα! Να είστε αυτό που αγαπάτε κι αυτό που πιστεύετε!

Το κυνηγητό είναι για τους εμπόρους.

Τα όνειρα είναι για όσους δεν κάθονται στη πόρτα να περιμένουν. Όσο μπορούμε να είμαστε πιστοί χωρίς να γινόμαστε Πηνελόπες το όνειρο θα έρχεται.

Το πιο τρελό όνειρο «που δεν έκανα ποτέ» πραγματοποιήθηκε σήμερα. Ο Αρθούρος Ρεμπώ, κάθισε δίπλα μου, και μοιράστηκε μαζί μου, μια «κοινή ποιητική συλλογή». Σήμερα τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής μου, βρέθηκαν να κάθονται δίπλα μου. Και δεν περίμενα! Δεν έκανα τίποτα για να συμβεί! Ήμουν όμως πιστή στο δικό μου όνειρο. Σ΄ αυτό που στ΄αλήθεια ήμουν. Και όχι δε μιλώ για καμιά σχέση! Όσοι καταλαβαίνετε, ξέρετε.

Μην περιμένετε και μην είστε έμποροι!!! Αγαπήστε ότι αγαπάτε με θάρρος και χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Αυτό είναι το μόνο όνειρο που δεν τελειώνει όταν πραγματοποιηθεί. Που δεν το κοκορεύεσαι. Που το ζεις και λες ευχαριστώ. Που σε ξεπερνά. Γιατί είναι αυτό που είσαι στα αλήθεια!

Σε ευχαριστώ Μάνο όπου και νάσαι!

Σήμερα ήταν η πληρέστερη μέρα ενός ονείρου που θα είναι για πάντα!
Πως μπορώ να μην ξέρω τι σημαίνει αυτό;…

Και ήθελα να το ξέρεις. Γιατί για μένα είναι σημαντικό να το ξέρεις.Γιατί είσαι ένα κομμάτι σαν δικό μου.

Funk Vs Ζαμπέτας

Και καλά έντεχνοι.

Και καλά με το μαλλί στον κώλο.

Και καλά δεν πάμε σε ξενέρωτα μπαρ!

Και καλά πάμε μόνο σε καφενέδες.

Και καλά παίζουμε όργανα της Αφρικής και της Ασίας.

Και καλά Παράδεισος jazz festival και πωμοί.

Και καλά ιππότες της ασφάλτου.

Και καλά θάλασσες στα Κούρια μόνο!

Και καλά δεν ακούμε ελληνική μουσική, μόνο Θανάση και τα παραπλήσια!

Και καλά εγώ είμαι λαϊκούρα! (ναι ρε, Μοσχολιού, σιγά να μην πίνουμε ούζα με funk.)

Και καλά  η εναλλακτική πρόταση.

Παντού.

Στη μουσική.

Στη πολιτική.

Στα βιβλία.

Στη διακόσμηση εσωτερικού χώρου.

Στις διακοπές.

Στο παπούτσι.

ΤΗ ΣΟΥΒΛΑ ΣΤΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΙ ΤΗ ΘΕΛΟΥΜΕ;;;;

Μα πρέπει κάτι να φάμε.

Αν ψήσουμε τσιπούρες θα γίνουμε χάι κλας δηλαδή;

Μα η σούβλα εν ωραία!

Να μαζευτούμε να πάτε!!!

Εγώ θα είμαι στο ship inn απέναντι να πίνω μπύρες με τους εγγλέζους τζαι να θωρώ δυτική μάππα!

Στην ωραιότητα ενός ομοφυλόφιλου άντρα

(Στον Σ.)


Ετών δεκαοκτώ. Φοιτητές. Κύπριοι και Έλληνες. Εμείς πολιτικώς σχετικά πολύχρωμοι. Εκείνοι ΚΚΕδες όλοι. Όχι του εσωτερικού. Οι άλλοι.

Ζούσαμε κυριολεκτικά με ψωμοτύρι, πίναμε γαλόνια φτηνού κονιάκ, καπνίζαμε τόνους άφιλτρα κουβανέζικα τσιγάρα, μοιραζόμασταν τα πάντα πλην τους γκόμενους και τις γκόμενες, δεν ξέραμε ποιος κοιμόταν που και γιατί, και δε διαβάζαμε απλώς, ζούσαμε μέσα στη ποίηση και τη γνώση! Ήταν η εποχή που κι οι έρωτες είχαν άλλου είδους αναγνωριστικά δεδομένα. Κανείς δε χρειαζόταν να είναι κάποιος για να είναι αυτό που ήθελε!

Δέκατος όγδοος όροφος! Ο δικός μας! Διαχωριστικές γραμμές δεν είχαμε. Ο καθένας ήταν ένα κάστρο απόρθητο χωρίς τείχη. Σοβαροί. Όλα άγνωστα και όλα πολλά! Ειλικρινά πολλά!
Δεν μπορώ να φέρω στη μνήμη μου εκείνη τη περίοδο χωρίς να πω κάτι για τον Κάρολο! Ο Κάρολος ήταν ένας παράξενος Ελλαδίτης γενειοφόρος νέος που θα γινόταν φιλόλογος. Δεν του άρεσαν πολύ τα περί της πολιτικής, και έβρισκε πολύ στεγνά τα φιλοσοφικά συγγράμματα. Μας σνόμπαρε κάθε φορά που μιλούσαμε για αυτά. Ξέραμε όλοι στον όροφο, πότε ο Κάρολος διάβαζε φιλοσοφία! Και ξέραμε πως καταβάθος τα έβρισκε η αλήθεια και λίγο σκούρα! Το πρώτο σημάδι ήταν η άρνηση του, να διαβάσει ένα τόσο ανιαρό για τον ίδιο αντικείμενο, φορώντας παντελόνι. Όποτε βλέπαμε τον Κάρολο στο διάδρομο με τα σώβρακα ξέραμε πως την επαύριο θα παρέδιδε εργασία στη φιλοσοφία και ξέραμε και τη συνέχεια…Κατά τακτά χρονικά διαστήματα, θα έβγαινε απ΄το δωμάτιο και θα ούρλιαζε την κλισέ δική του ατάκα : Δεε γαμιέεσαι Κάαρολε;…και δεν εννοούσε τον εαυτό του!!!

Μια τέτοια κανονική μέρα, στο δέκατο όγδοο όροφο, ακούστηκε ένα τραγούδι από το δωμάτιο του Καρόλου. Δυνατά. Τίποτε άλλο δεν ακουγόταν. Εκείνο το τραγούδι ήταν η αφορμή να γνωρίσω τον Μάνο Χατζιδάκι. Εννοώ να γνωριστούμε, όχι ως φυσικά πρόσωπα. Αλλά να γνωριστούμε με τη δύναμη της λατρείας και της συμπόρευσης. Ήταν επίσης η αφορμή να γνωρίσω έναν άνθρωπο σαν μοναδικό και ακριβό φίλο. Τον συγκάτοικο του τρελού Καρόλου. Που μου αποκάλυψε, με αφορμή το Μάνο, μέσα από την ομοφυλοφιλία του, τη δύναμη της αγαπητικής αθωότητας και τη σπουδαιότητα να έχεις στη ζωή σου αληθινούς άντρες. Ήταν απάνθρωπα όμορφος και τσαλακωνόταν για τη ζωή χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν ο πιο δικός μου άνθρωπος χωρίς να ρωτώ και χωρίς να μαθαίνω. Δεν διάβαζα αν δεν ήταν δίπλα μου. Σπουδαίο και καθαρό κεφάλι! Και φίλος!

Δέκα χρόνια μετά, με κάλεσε σε ένα ραντεβού στο δρόμο, στην Αθήνα, στη μέση της Σταδίου, για να μου ανακοινώσει πως «κτύπησε» το aids και πως γι αυτό δε μπορούσε να με ξαναδεί.

Δεν κλάψαμε. Φάγαμε από το ίδιο πιάτο και με το ίδιο πιρούνι. Μου είπε «είναι ωραία να έχεις παλαβούς φίλους» δεν θέλω να πεθάνω. Του είπα «μη λες ανοησίες, δε θα πεθάνεις» και το πίστευα μα το Θεό! Γελάσαμε, γελάσαμε, γελάσαμε!

Θέλω σήμερα, να του αφιερώσω το ίδιο εκείνο τραγούδι, που στάθηκε η αφορμή να μπει στη ζωή μου, έστω κι αν δεν μπορεί πια δυστυχώς να ακούει τραγούδια ούτε να είναι εδώ…

Είναι και καλοί που φεύγουν.

Ο ψεύτης

Ψεύτης είναι αυτός που θέτει ψευδή ερωτήματα.

Ψευδή ερωτήματα, είναι τα ερωτήματα που ψάχνουν την αλήθεια θέτοντας ψευδή διλήμματα.

Το αγαπημένο ψευδές δίλημμα του ψεύτη, είναι το δίλημμα περί ψεύδους και αλήθειας.

Αναλύοντας το ψευδές αυτό δίλημμα, ο ψεύτης, θα προφασιστεί πως δεν μπορεί να υπάρξει ακριβής διάκριση μεταξύ ψεύδους και αλήθειας, και κατά συνέπεια, τόσο η αλήθεια όσο και το ψέμα είναι σχετικά και άρα ισότιμα.

Σκοπός του ψεύτη, είναι να αποκτήσει τη μόνη δυνατή υπόσταση που θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει η ψευδής του αναλυτική ικανότητα.

Ο εν λόγω ψεύτης, είναι εν γένει ψεύτης, καθότι, δεν γνωρίζει και δεν συνειδητοποιεί τους περιορισμούς των προσωπικών συλλογισμών του.

Στην περίπτωση, που κάποιος θα έθετε σε ένα ψεύτη, την πιθανή επιλογή μεταξύ ψεύδους και θάρρους, ο ψεύτης, ίσως να χρειαζόταν λίγα λεπτά για να συλλογιστεί ξανά!

Γιατί στο προσωπικό νοητικό σύμπαν ενός ψεύτη, η έννοια του θάρρους, δεν είναι καταχωρημένη με τους όρους μιας εννοιολογικής αρχής. Είναι καταχωρημένη ως φανταστική εμπειρία ή ως μια καλή στιγμή στην καριέρα του…

Αν πάλι, θέταμε το ερώτημα περί ψεύδους και θάρρους σε κάποιον που δεν είναι ψεύτης, με πολύ ευκολία θα μας απαντούσε, πως δεν νοείται διαχωρισμός του ψευδούς και του αληθούς, εάν ο διερωτώμενος δεν ξέρει πέραν πάσης αμφιβολίας, πως πρωταρχικό του καθήκον, είναι η ανελέητη κριτική σε οποιαδήποτε υλική ή συμβολική τάξη πραγμάτων, αναχαιτίζει την δημιουργό ισχύ, την φαντασία, τη δημιουργικότητα, την επιθυμία, την ευαισθησία, την αξιοπρεπή διαβίωση, τη διαίσθηση, την ελευθερία, με λίγα λόγια την ζωή, του κάθε ανθρώπου ανεξαίρετα.

Μ΄ αυτό τον τρόπο, εγώ διαλέγω τους φίλους μου.

Πονά όποιος μαθαίνει

Ιβάν Καραμάζωφ : Υπάρχει θέληση για ζωή, κι εγώ ζω έστω και ενάντια σε κάθε λογική. Ας μην πιστεύω στην τάξη των πραγμάτων, όμως αγαπώ τα μικρά ανοιξιάτικα φυλλαράκια, τα νωπά ακόμα, αγαπώ το γαλάζιο ουρανό, αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο ή εκείνον κει, και μερικές φορές (θα το πιστέψεις;), ούτε κι εγώ το ξέρω γιατί, μου είναι αγαπητό ένα ανθρώπινο κατόρθωμα που σ΄ αυτό ίσως και να ΄χω πάψει από πολύν καιρό να πιστεύω, κι όμως, από συνήθεια, το εχτιμάω.


Αλιόσα: Όλοι σε τούτον τον κόσμο πρέπει ν΄αγαπήσουν τη ζωή πριν απ΄τη λογική, και τότε μονάχα θα καταλάβουν και το νόημα. Το μισό της δουλειάς σου έγινε πια, Ιβάν. Τώρα πρέπει να προσπαθήσεις και για το άλλο μισό, και τότε θάχεις σωθεί.

Φ. Ντοστογιέβσκη, Αδελφοί Καραμάζωφ.

....................................


Τα μπράτσα μας είναι κλαδιά όλο καρπούς,
και τα τινάζει ο εχθρός – πως τα τινάζει! –
μέρα νύχτα.
και για να μας ρημάζει πιο εύκολα,
με όλη του την ησυχία,
δε μας αλυσοδένει τα ποδάρια
μα τα κεφάλια μας,
αγαπημένη μου.

Ναζίμ Χικμέτ, Οι εχθροί.

......................................................


Πονά όποιος μαθαίνει. Και εμείς μάθαμε :
κάθε είδηση βγαλμένη απ΄τη σκιά
μας παίδεψε όπως έπρεπε :
η αλήθεια ψίθυρος, άλλαξε όψη,
το φως εκπόρθησε τη σκοτεινή πύλη,
άλλαξε όψη ο πόνος.
Η αλήθεια έγινε ζωή μέσα σ΄αυτόν το θάνατο.
Βαρύς ο σάκος της σιωπής.

...................
Πάμπλο Νερούδα, Ημερολόγιο της μαύρης νήσου.

Ανάγκη

Χρειάζεται επειγόντως να απελευθερώσουμε την πραγματικότητα από τις απόψεις μας γι αυτήν. Δεν υπάρχει άλλη οδός για το ελεύθερο πνεύμα, εκτός από την εθελούσια δύναμη, να διαχωρίζει τα έργα του από τις πραγματικές ανάγκες. Ως τότε το πνεύμα θα δυσ-αρμονεί και θα ψέγει για αυτό, είτε

τη μοίρα του, είτε τις γνώμες των άλλων. Ο άνθρωπος πρέπει να κατακτήσει την ειλικρίνεια.

Να πει τη ζωή ζωή και τις ανάγκες ανάγκες. Να αποδεχτεί, πως δεν μπορεί να προσαρμόσει το Όλον σε μια προγεγραμμένη κοινή συμφωνία και να αφήσει τη λογική διάταξη του κόσμου να ορίσει τις συνθήκες άσκησης της ανθρωπιάς του.

Ο άνθρωπος πρέπει να πάψει να είναι τόσο ανιαρά φλύαρος. Να μάθει πως «ο λόγος» δε σέρνει καράβι και πως γι αυτό το σκοπό υπάρχουν οι θάλασσες.

Το γράμμα

Τέλος πάντων ένα σούρπο θα γυρίσω – όπως σου΄πα –

τούτ΄το χρόνο ή τον άλλονα – κι όπως έφυγα μόνος –

ένα σούρπο που μέσα του θάχει όλα τα σούρπα

και τα χρόνια όλα ο χρόνος.

Και θα πάω τέλος πάντων στο γραφείο μου, ως ήταν

σεν΄αχνή στην απόσταση η μορφή σου μου εμίλει

και θα είναι σαν (τότενες που μ΄αγάπας) θα ρχόταν

ένα γράμμα σου φίλη.

Κι ας μη ρχόταν! Γω θάκανα σαν ναχ΄ έρθει και σάμπως

τόχω λάβει και μούγραφες λόγια – κει – αγαπημένα,

και – σαν τότε – γω θάγραφα στο απόσπερνο θάμπος

ένα γράμμα για σένα.

Κι α μην τόστελνα! Θάκανα σαν να εσύ τόχεις λάβει

κι απ΄τα μάτια σου κύλησε στη γραφή του ένα δάκρυ

- κι ως σκυφτή το λυχνάρι της όξω η νύχτα θ΄ανάβει

γω θα κλαίω σε μιαν άκρη…

Γιάννης Σκαρίμπας

Αφυπνιστείτε!!!

Τώρα θα αφυπνιστώ!!!

Pos omos;;;

αυτός ήταν άσχετος, το είπαμε...

αυτός ήταν και άσχετος και καταραμένος!

Pos να αφυπνιστώ, pos να αφυπνιστώ;;;

έτσι...

                                                                 και έτσι!!!



                                                                  BONUS!!!....

Νιόνιος ο Αφυπνισμένος!

Στην παρακάτω συνέντευση του πάλαι ποτέ Διονύση του Αερο-λογίτου, από τη σημερινή Ελευθεροτυπία,
μπορείτε - πίνοντας το φραπεδάκι σας -  να διαπιστώσετε ανώδυνα και χωρίς χρέωση :

1. Πως ένας σπουδαίος αλήτης μετατρέπεται σε χαμαιλέοντα
2. Πως μια σπουδαία χώρα, μπορεί να αναγεννάται από τις στάχτες της, όταν αίφνης ανακαλύπτει στα συντρίμια της, τη νέα κοινωνική τάξη, που θα σπάσει τις αλυσίδες! Όλοι μαζί, για το κίνημα των Αφυπνισμένων!

Α ρε Νιόνιο, κατεργάρη εσύ!!!

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ


Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν κρύβει την αγωνία του για την οικονομική και πολιτική, όπως πιστεύει, κρίση. Ονειρεύεται την αυτοοργάνωση των πολιτών στις επόμενες δημοτικές εκλογές κι έναν «μαλακό, θεσμικό» τρόπο να ανανεωθεί το σύστημα. «Οι μεγάλες στιγμές αλήθειας που ζήσαμε στο παρελθόν μάς δίνουν μια ελπίδα αναστάσεως», λέει ο τραγουδοποιός.

Μία και μοναδική αθηναϊκή συναυλία δίνει αυτό το καλοκαίρι ο Διονύσης Σαββόπουλος, με την 11μελή μπάντα του. Τη Δευτέρα, στο Θέατρο Βράχων. Το ρεπερτόριο; Ο,τι περίπου συμπεριελάμβανε στις χειμωνιάτικες συναυλίες του, στο «Παλλάς», με κύριο άξονα τα τραγούδια από «Το φορτηγό» και «Το περιβόλι του τρελλού», αλλά και μερικά ακόμα της ίδιας περιόδου, τα οποία, λόγω λογοκρισίας, δεν ηχογραφήθηκαν τότε.

Ο Σαββόπουλος άλλωστε, όσο κι αν κατά καιρούς έχει επιχειρηθεί η «αποκαθήλωσή» του για τις επιλογές, τις δηλώσεις ή κάποια τραγούδια του, έχει μια μουσική παρακαταθήκη που οι ίδιες οι εποχές τη διατηρούν αλώβητη και ζωντανή. Ακόμα και τα τραγούδια του, που εισέπραξαν όταν πρωτοβγήκαν σφοδρή επίθεση. Πάρτε για παράδειγμα την άγρια αλλά και τρυφερή αυτοκριτική που επέβαλαν οι «Κωλοέλληνες», ξεσηκώνοντας οργή το '89 που πρωτοκυκλοφόρησαν στον δίσκο «Κούρεμα». Τώρα πια, οι στίχοι μοιάζουν ανατριχιαστικά επίκαιροι: «Κωλοέλληνες/ μασκαρλίκια δες (...) στο Αλφα της Αξίας/ της Αρχής της Μίας/ λουτροκαμπινές./ Τιμωρός καιρός/ πέντε αιώνες δύσης/ εθνικής θα ζήσεις/ από 'δω και μπρος/ με αγγλικές αλφαβήτες...».

Στο Φεστιβάλ Βύρωνα, όπου το εισιτήριο συγκλίνει γενικώς στα 20 ευρώ, ζητήσατε να έχει το δικό σας 15 ευρώ. Τι σημαίνει αυτή η κίνηση;

«Και 10 το φοιτητικό. Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι λύνω κανένα πρόβλημα, αλλά δεν είμαστε και παχύδερμα. Πάρτε το σαν συμπαράσταση, σαν κάτι για να νιώσω λίγο καλύτερα».

Η προσωπική δράση και η ανάληψη όσων ευθυνών αναλογούν στον καθένα, είναι αναμφίβολα υγιής αντίδραση. Μήπως όμως αυτό το «όλοι φταίμε» είναι εξαιρετικά βολικό για όσους προσπαθούν να αποσείσουν τις δικές τους, μεγαλύτερες ευθύνες;

«Αν θέλουμε να αλλάξουμε, ας αρχίσουμε από τον εαυτό μας. Είδατε κανένα συνδικαλιστή να απεργεί επειδή δεν χωρούσε άλλους το Δημόσιο και βουλιάζαμε; Αλλά είναι επίσης γεγονός ότι πέσαμε στο κλαψούρισμα του "όλοι φταίμε". Ναι, αλλά όχι το ίδιο. Η κατηγορία πρέπει να είναι συγκεκριμένη, να 'χει τεκμηρίωση και να ακολουθεί η παραδειγματική τιμωρία. Με πέντε πορίσματα για το Βατοπέδι δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος. Τι είδους εξεταστικές επιτροπές είναι αυτές; Το πρωί ανακρίνουν και το βράδυ βολτάρουν στα παράθυρα των ειδήσεων. Αναρωτιέμαι αν σιωπούσαν τόσα χρόνια ή δεν ξέραν' τι τους γίνεται ή καταγγέλλουν τώρα τους συνενόχους τους για να βγουν οι ίδιοι "περιστεράκια"».

«Πολιτική πρόταση δεν υπάρχει. Ψαχνόμαστε...», λέγατε πέρυσι. Τι μεσολάβησε ώστε να στηρίξετε δημοσίως την πολιτική πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησης;

«Το εκλογικό αποτέλεσμα πέρυσι έδειξε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι η μόνη λύση. Νομίζω ότι όλους μάς άγγιξε το "Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε". Από κει και πέρα, όμως, είπα ότι δεν φαίνεται να υπάρχει δυστυχώς κανένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Τρέχουν να προλάβουν την καταστροφή. Είπα, επίσης, ότι ο πρωθυπουργός πρέπει πια να μείνει εδώ στην Ελλάδα, γιατί αντιμετωπίζουμε χάος».

Τα τελευταία χρόνια χαρίσατε τη δημόσια στήριξή σας σε πολιτικά πρόσωπα ή ιδέες που δεν εξέφραζαν κατ' ανάγκην τον Σαββόπουλο των νεανικών σας χρόνων. Αλλοτε φανήκατε αμήχανος (όπως με τη «Μοναξιά της Αμερικής»). Κατά καιρούς το πληρώσατε, γιατί ένα μέρος του κοινού απαιτεί μια «ακίνητη» συνέπεια από τον δημιουργό. Είστε, ωστόσο, ο ίδιος Σαββόπουλος του «Πονηρού Πολιτευτή»;

«Ναι, εδώ ο ίδιος. Αλλά γενικώς παρατηρώ ότι αλλάζω κάθε τέσσερα-πέντε χρόνια περίπου και κάθε φορά έχω δίκιο. Ακούω τώρα -και τους ευχαριστώ- να χρησιμοποιούν σε εκπομπές για να κοσμήσουν τα πολιτικά τους σχόλια στίχους μου απ' το "Κούρεμα": "Ενα όραμα κονόμας". Ή το άλλο: "Ενας βίος φιλοτομάρης". Ή "Κωλοέλληνες". Καλώς ή κακώς τραγουδώ μόνο όπως νιώθω. Η χαρά και η αμηχανία μου έχουν να κάνουν μόνο με τις δικές σας αντιδράσεις».

Μετά το «Κούρεμα» και την τολμηρή πολιτική σας «έκθεση», αποφύγατε αναλόγως ριψοκίνδυνα διακυβεύματα. Σας στοίχισε εκείνη η ιστορία;

«Μου στοίχισε βέβαια αλλά δεν κάθησα να το σκεφτώ. Δεν "μαζεύτηκα" -και αν κρίνω από τις ερωτήσεις σας, συνέχισα να εκτίθεμαι».

Συμμερίζεστε όσους προβλέπουν έναν πολύ δυσοίωνο και ταραγμένο Σεπτέμβριο;

«Ναι. Πολλά νεύρα τριγύρω. Στα ταξί, στα φανάρια. Στέγνωσε η αγορά. Στέγνωσε η καθημερινότητα. Ακούστε. Το σύστημα δεν τα βγάζει πέρα. Δεν φαίνεται ικανό να αυτοκαθαρθεί και να ανανεωθεί. Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που μας φέραν' ώς εδώ να μας σώσουν τώρα; Συμμερίζομαι την άποψη που λέει ότι οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το φθινόπωρο είναι ξάφνου μια ευκαιρία στο σκοτάδι. Το είπε πολύ ωραία ο Ράμφος στην τηλεόραση. "Να προχωρήσουμε στην Τέταρτη Δημοκρατία", είπε. Θα μπορούσε, δηλαδή, δίπλα στις λίστες των κομμάτων να εμφανιστούν λίστες ανεξαρτήτων. Παραδείγματος χάριν, ανεξάρτητη κίνηση Καβάλας, Λάρισας, Ρεθύμνου. Αλλά να μην έχουν σχέση με το σύστημα, να 'ναι τα καλά παιδιά του τόπου και να 'ναι νέοι, για να πάρουν την ευθύνη του μέλλοντός τους. Μπορεί να πάρουν σημαντικό ποσοστό, μπορεί να πάρουν περισσότερο από τα κόμματα, μπορεί κάποιοι να πάρουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Να δείξει, επιτέλους, ο κόσμος ότι θέλει πραγματικά την αλλαγή. Να αλλάξουμε το Σύνταγμα, διότι φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί πάνω από όλα αυτούς, ενώ εμείς χρειαζόμαστε επειγόντως ένα Σύνταγμα που να βάζει πάνω από όλα τα δικαιώματα του πολίτη».

Μήπως είναι κάπως ρομαντικά όλα αυτά;

«Κι αν είναι τι πειράζει; Ή θα βρούμε ένα θεσμικό τρόπο να αλλάξουμε, να το πάμε μαλακά, ή οι φωτιές. Δεν έχει άλλο. Εγώ είχα άλλη επιφύλαξη. Πήρα τηλέφωνο τον Ράμφο. "Μήπως είναι πολύ γρήγορα μέχρι το φθινόπωρο;", τον ρωτάω. "Ναι", μου απαντάει, "αλλά είναι εφηβικό το θέμα, οι έφηβοι εκσπερματώνουν γρήγορα". Σκάσαμε στα γέλια. Ωραίος».

Πολλοί Αλβανοί φαίνεται ότι φεύγουν απ' την Ελλάδα και επιστρέφουν στη χώρα τους. Πώς σας φαίνεται αυτό;

«Σαν χθες ήταν που γελούσαμε με το "Αλβανός τουρίστας". Εβγαλε ταξιδιωτική οδηγία και η Βουλγαρία. Πάει, δεν είμαστε πια το Μανχάταν των Βαλκανίων. Είμαστε παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε λαό, που θέλει να προοδεύσει».

«Η τέχνη σε περιόδους κρίσεως ανθεί». Είναι ένα παρηγορητικό εφεύρημα ή μια ελπιδοφόρα πραγματικότητα;

«Η τέχνη προϋποθέτει ένα κοινωνικό ρεύμα. Αυτό θα εμφανιστεί, μην αμφιβάλλετε. Αλλά θέλει λίγο καιρό ακόμα. Ως τότε, ατομικές φωνές καλλιτεχνών δεν θα λείψουν. Και προς Θεού, όχι πια κομματικών και κρατικοδίαιτων».

Και τώρα χωρίς «μπλοκ επιταγών» και χωρίς «της μεταπολίτευσης φωνές», τι μένει;

«Μένει μια παρέα από κακομαθημένα στελέχη τραπεζών, που εκμεταλλεύτηκαν την απουσία πολιτικής αλλά και πραγματικής οικονομίας. Οσο για μας, "τι να καταλάβουμε οι φτωχοί;". Μερικές φορές νιώθω ότι τελειώσαμε, ότι πεθαίνουμε. Αλλες, πάλι, σκέπτομαι πώς να ένιωθε άραγε ένας εικοσιπεντάχρονος το 1948. Βγαίναμε ματωμένοι από τον Εμφύλιο, όμως σιγά σιγά κάτι άρχισε να ανασυγκροτείται. Σ' αυτό ήρθε να προστεθεί και η κουλτούρα: ο Μόραλης, ο Κουν, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Τσαρούχης. Μια καινούργια Ελλάδα άρχισε να παίρνει μορφή, αλλά η παλιά Ελλάδα τρόμαξε και το σταμάτησε με την αποστασία και τη χούντα. Εκτοτε αυτές οι δύο Ελλάδες αντιμάχονται η μία την άλλη, πολλές φορές μέσα στην ίδια παράταξη, ακόμη και μες στον ίδιο άνθρωπο. Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έφερνε στην επιφάνεια τους απόκληρους, μας έδειχνε μια καινούργια Ελλάδα. Οταν όμως τους εξαχρείωνε επιτρέποντάς τους να είναι αντιπαραγωγικοί, ανοικονόμητοι και κρατικοδίαιτοι, ξανάφερνε την παλιά Ελλάδα. Ζήσαμε, πάντως, μεγάλες στιγμές αλήθειας στο παρελθόν. Αυτό ίσως μας δίνει μια ελπίδα αναστάσεως. Για να ξανάρθω σε κάτι προσωπικό: μετά το "Κούρεμα" είπα, "πάει, τελείωσα". Επαιζα σε άδεια καθίσματα. Δεν φανταζόμουν ότι έπειτα από τρία χρόνια τα καθίσματα θα ξαναγέμιζαν τόσο ωραία. Κι άλλες φορές, είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, ρίξαμε τίτλους τέλους, αλλά φάνηκε ότι βιαστήκαμε». *

Αριστερά χωρίς όνειρο

- Η Αριστερά μπορεί να ανταποκριθεί σε ό,τι συμβαίνει;

«Βρήκε κι αυτή την ώρα να διασπαστεί. Λιγότερη ομφαλοσκόπηση χρειάζεται. Η Αριστερά μάς έμαθε να ονειρευόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα. Τώρα, ούτε όνειρο δίνει».

Ζώνη ενηλίκων

Εμείς, που έχουμε πίσω μας δυο παγκόσμιους πολέμους και, ίσως μετέχουμε, ανήμποροι να αρθρώσουμε λέξη, σ΄έναν οικονομικού τύπου, τρίτο, ας αναλογιστούμε τουλάχιστον, ποια είναι η ακριβής ηλικία μας.


Αν είμαστε παιδιά ή αν είμαστε ενήλικες, που κοιτάζουν από το μπαλκόνι του 21ου, τις παιδικές αφέλειες του παρελθόντος χρόνου.
Αν ψάξουμε, ίσως να βρούμε, πως ο ορθολογισμός του παρελθόντος της ανθρωπότητας, δεν αποτέλεσε μια αναίτια πνευματική άσκηση. Τουναντίον, ίσως βρούμε, πως έσφυζε από έντονη και σκληρή δουλειά, υποκινούμενος από αίσθηση ελευθερίας και δύναμης.

Αντίθετα, ο σύγχρονος ενήλικας είναι μια τραγική φιγούρα ενός μύωπα και ανήλικου Ξένου, που απορρίπτει την εγκαθίδρυση ενός οποιουδήποτε άλλου Αύριο. Αριστερά και δεξιά ακούγεται που και που μια λέξη : ψιθυριστά…ουτοπία. Ο Χριστός! Βάλτε πουθενά και καμιά τελεία παίδες!

Είναι αρκετά καουμπόης, βέβαια, ο δικός μας ενήλικας για να αποδεχτεί, ως πιθανή εξήγηση της κατάστασής του, το ενδεχόμενο να αποτελεί «σφάλμα της φύσης». Το βρίσκει πολύ μακάβριο να συμβαίνει αυτό, ενώ πλαγιάζει με τα επιτεύγματα της τεχνολογίας του – γιατί μ΄αυτά πλαγιάζει – όχι, δε βολεύει αυτή η εξήγηση.
Ουδέν μεμπτό, θα λέγαμε, για την εποχή μας, «ουκ εστί εκ του κόσμου τούτου» η εποχή μας, ας είμαστε «ο φαλάκρας απ΄έξω κι από μέσα», ας πεθαίνουν οι νέοι, ας θερίζει η πείνα, ας κυβερνά, το πανταχού παρών και τα πάντα πληρών εμπόριο.

Ουδέν μεμπτό, στη συμπαιγνία του Ιδεαλιστή με τον ανήλικο Ξένο.
Μια σφραγίδα καθωσπρεπισμού και ονειροπόλησης εκατέρωθεν, αυτό είναι όλο κι όλο το ζήτημα για να περισωθεί η εποχή μας.

Σαν έφηβος μοιάζει ο σύγχρονος ενήλικας, που δεν πάει στο ραντεβού γιατί έχει βγάλει σπυριά και ζωγραφίζει αντ΄αυτού δράκους για να παρηγοριέται. Παίζει και μπάλα!

Μια ατελέσφορη εποχή του ανικανοποίητου.

Τι είπες, ρε, «ουκ εστί εκ του κόσμου τούτου» σου είπα, γιατί έτσι είναι η ζωή, ας μιλήσουμε να μας περάσει ο πόνος, ας μιλήσουμε, οι έφηβοι φλυαρούν, τι κι αν καθηλωθήκαμε στο αυτo-ικανοποίητο.

Πάρτε το χαμπάρι, η ελευθερία δεν είναι κοινωνικό ζήτημα.

Δεν έχω πίκρα και δε βαριέμαι, είμαι Ξένος.
Απολαμβάνω και το φαγητό μου, μ΄αρέσει η ηλιοθεραπεία, ο κινηματογράφος, ναι, ξενύχτισα, είναι και ταλαίπωρο το κακό συμβάν, αντικειμενικά είναι όλα αυτά, τι νομίζεις. Την επαύριο να πάμε για μπάνιο, θα τα φτιάξω μ΄αυτόν, ωραία θα ΄ναι, μόνο οι αργόσχολοι ματαιοπονούν, όχι δεν είναι ασυναισθησία αυτό, είμαι Ξένος.

Δεν υπάρχει κοινωνικό ζήτημα που να αφορά το ποιος είσαι, ο άνθρωπος είναι το προϊόν του εξωπραγματικού ενήλικα εαυτού του. Άλλος άνθρωπος δεν υπάρχει. Και κάνεις σαν πεντάχρονο που τα μπερδεύεις!

Θα προσεύχομαι πάντα για σένα, παιδί μου!

Διακρίσεις

Ας αρκεστούμε στον εμπειρισμό, λένε, κι ας αποδεχτούμε πως «ζούμε».
Με ορθολογισμό πάντοτε! Εμπειρικό ορθολογισμό, για να εξηγούμεθα!
Τι γυρεύει ο Σαίξπηρ, σε μια καθόλα μοντέρνα συζήτηση; Όχι, δεν είπε, Να Υπάρχεις ή Να μην Υπάρχεις. Χαθήκαμε στη μετάφραση…


Ας αποσαφηνίσουμε, επιτέλους, τις διακρίσεις μας!


Βιωματική προσέγγιση versus Μηδέν
  Βιωματική προσέγγιση versus Μηδέν
     Βιωματική προσέγγιση versus Μηδέν


Όχι, Μερσώ, ποτέ δεν ήταν αυτή, η δική μου διάκριση.

Blues boys and girls

Γιατί blues;
Γιατί μόνο με blues επιτρέπεται να είσαι Έμμετρα Ξένος.
Κι αυτή ήταν πάντα η διαφορά μας Καμύ!


Απαγορεύεται η είσοδος εις τους μη έχοντας εργασία….

Για την αξία των λέξεων

Η κοινή διαπίστωση ότι η ζωή μοιάζει με θεατρική παράσταση επιβεβαιώνεται κυρίως από το ότι οι άνθρωποι αλλιώς μιλούν και διαφορετικά ενεργούν : πρόκειται για μια κωμωδία στη οποία όλοι σήμερα είναι ηθοποιοί, γιατί όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα, ενώ κανείς σχεδόν δεν είναι θεατής, αφού όλη αυτή η φλυαρία ξεγελά πια μόνο τα παιδιά και τους ανόητους. Είναι μια παράσταση εντελώς ερασιτεχνική, αφόρητα παράλογη και βαρετή. Κι ωστόσο, θα άξιζε να προσπαθήσουμε σε τούτο τον αιώνα να κάνουμε τη ζωή μια αληθινή και όχι προσποιητή πράξη και να λύσουμε για πρώτη φορά στην ιστορία την περίφημη αντίθεση ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις.


Αλλά όπως μας διδάσκει η πείρα, αυτά δεν διορθώνονται και, καθώς δεν μπορούμε να αξιώσουμε από τους ανθρώπους να εξαντληθούν επιχειρώντας το αδύνατο, μας απομένει ένα μέσο μοναδικό και συγχρόνως πολύ απλό, αν και αναξιοποίητο μέχρι σήμερα : να χρησιμοποιήσουμε αλλιώς τις λέξεις και να πούμε μια για πάντα τα πράγματα με το όνομά τους.


GIACOMO LEOPARDI
Στοχασμοί

Συμπεράσματα από την επίσκεψη του Πάπα

• Η Παπική Εκκλησία είναι μια Χαρούμενη Εκκλησία. Προτιμά το άσπρο και κόκκινο χρώμα, ανεξαρτήτως μόδας, χρώματα τα οποία παραπέμπουν στην αθωότητα της (το άσπρο) και στο πάθος της για ειρήνη (το κόκκινο) Η εσωτερική σας φωνή που σας λέει πως το άσπρο αφορά το σάβανο που φόρεσαν οι καθολικοί στους αντιφρονούντες και το κόκκινο είναι τα σάβανα που δεν πρόλαβαν να πλύνουν, είναι απλά η φωνή του διαβόλου που μπήκε μέσα σας.

• Η Κύπρος δεν είναι μόνο Ελληνική και Μεγαλόνησος, είναι και Υπερδύναμη. Η Κύπρος είναι η μόνη ορθόδοξη χώρα την οποία επισκέφθηκε ο Πάπας. Γιατί νομίζετε;

• Ο Βενέδικτος δεν είναι Γερμανός. Πάνω από όλα είναι Άγιος γι αυτό θα τραβήξει το αυτί των Γερμανικών αρχών να μας επιστρέψουν τα κλεμμένα που κρατάνε στο τελωνείο. Ελλάδα/Κύπρος/Εθναρχία – Γερμανία 1- 0 για να σκάσετε!

• Η Κύπρος είναι μια βαθιά θρησκευόμενη χώρα. Το ΄χει τόσο βαθιά αυτό, που μπορεί να συγχωνεύσει εφτά θρησκείες σε μια σπιθαμή έκτασης. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τις άλλες θρησκείες. Η εσωτερική σας φωνή που σας λέει πως αν ερχόταν ο μακαρίτης ο Γκάντι στη Κύπρο δεν θα κουνιόταν φύλλο, πλην τις σχολές αυτοσυγκέντρωσης, χάθα γιόγκα, αγιουρβέδα και διαλογισμού, δεν είναι δική σας, είναι η φωνή του τραπεζίτη σας που περιμένει αύριο Δευτέρα την καταβολή της δόσης.

• Η Κύπρος είναι μια οργανωμένη χώρα.Μέχρι και τον Πάπα φιλοξενήσαμε!

• Το Κυπριακό θα λυθεί. Θα προσεύχεται από εδώ και μπρος εκτός από τον Προκαθήμενο και ο Bene-ktito. Ε πόσοι πια Θεέ μου να προσευχηθούμε; Μαζέψαμε τους πιο αρμόδιους εις τον δίκαιο αυτό αγώνα. Η εσωτερική σας φωνή που σας λέει, ότι ο Θεός δεν είναι ο άγιος Βασίλης, είναι η δική σας φωνή που θυμάται τις ανοησίες που σας έλεγαν στο κατηχητικό για να μη ζητάτε ότι σας κατέβει.

• Οι Κύπριοι είναι ένας σύγχρονος λαός. Δεν έχει φοβίες, αποδέχεται το διαφορετικό και ο καθένας προσεύχεται με διαύγεια από τον πάγκο του.

• Η Παπική Εκκλησία είναι η μεγαλύτερη μη-κερδοσκοπική φιλειρηνική εταιρία του κόσμου. Του Πάπα δεν βρίσκει ώρα να ξαποστάσει ο νους κι ο λογισμός του για την ειρήνη στο κόσμο. Οργώνει τις ηπείρους για να τα καταφέρει. Η εσωτερική σας φωνή που σας λέει πως η θρησκεία έγινε ζωντανή αγυρτεία οφείλεται στη κρίση αξιών που περνά η εποχή μας και να το κοιτάξετε.

• Ο Ερντογάν το φυσάει και δεν κρυώνει. Μιλάμε για φοβερή διπλωματική κίνηση της Κύπρου. Τώρα ο Πάπας θα πιέσει τις ΗΠΑ που θα πιέσουν την Τουρκία που να δείτε θα πιεστεί! Αν δεν ήταν για να πιεστεί τι το στήσαμε το πανηγύρι.

• Στη Κύπρο έχουμε καλό καιρό. Ο Πάπας κυκλοφορούσε με τρία φουστάνια και δεν ίδρωσε. Να γίνει σποτάκι από τον ΚΟΤ και το ταξιδιωτικό γραφείο «Η Θεοτόκος» η επίσκεψη, με προσοχή να μη πέσει στα χέρια καπετάνιων που προτιμούν τα λιμάνια μας για απόπλου.

• Ο Προκαθήμενος είναι ένας ειλικρινής αγωνιστής της πατρίδος. Η εσωτερική σας διαίσθηση που σας λέει πως το δουλοπρεπές ύφος της ταπεινότατης και χαμηλοβλεπούσας εκθειαζομένης υποκρισίας του είναι για κλάματα, είναι παραπλανητική και σας απομακρύνει από το λόγο του Κυρίου που πάντα ψάχνατε και ποτέ δεν καταφέρατε να βρείτε.

• Τα Κυπριόπουλα είναι χαρούμενα και υγιή παιδιά. Όποτε συναντήσουν έναν Άγιο οργανώνουν γιορτές στα σχολεία τους κρατώντας λουλούδια και χορεύοντας σε κύκλο χαμογελαστά. Αυτή είναι μια εμπειρία που θα καθορίσει για πάντα το μέλλον τους. Γι αυτό έχουμε εξάλλου τα σχολεία. Για να προσφέρουμε στα παιδιά αγωγή και πρότυπα. Και Για τη Χαρά του Θεού!

• Ο Πάπας Βενέδικτος μετά την ιστορική αυτή επίσκεψη αποφάσισε να μάθει μπόουλινγκ, γκολφ, χορό στον πάγο, τένις, βοτανολογία, μαγειρική σε παραδοσιακό κυπριακό φούρνο και ονειρομαντεία για να μην ξεχάσει ποτέ τις υπέροχες, ηλιόλουστες και τρυφερές στιγμές στο νησί μας.

Της Αλητείας και της Παρασκευής

(Ευτυχώς δεν έγινε ποτέ δημοψήφισμα για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα με κριτήριο τη μουσική. Γλύτωσε και κάτι από τα "εθνικά" μας ζητήματα. Εμεινε και κάτι καλά φυλαγμένο. Άσε που αν γινόταν τέτοιο δημοψήφισμα, εγώ θα το καταψήφιζα λόγω μουσικού γούστου των εθνοπατέρων. Καλή Παρασκευή το βράδυ!)

Ώρα αιχμής

Κάθομαι στη Καλλιπόλεως για καφέ. Δυο ώρες μου είπε ο κύριος θα πάρει να ετοιμαστούν οι φωτοτυπίες. Ωραία. Βαριέμαι να μετακινούμαι τώρα. Ευκαιρία να περιμένω εδώ. Ευκαιρία να κάτσω στο costa μες τη μέση του δρόμου, με τα αυτοκίνητα μες τα μούτρα μου, χωρίς βιβλίο.

Να δω πόση ώρα θα αντέξω τον εαυτό μου.

Ούτε τρία λεπτά! Ξαναπάω στο φωτοτυπάδικο. Μήπως έχετε βιβλία; --Ναι, βέβαια, στο βάθος! …έχε χάρη που η ώρα πήγε έξι, έχε χάρη που έχω ανάγκη επειγόντως τις φωτοτυπίες, έχε χάρη που ήσουν ευγενέστατος και θα κάτσεις μέχρι τις οχτώ να τις φτιάξεις! Πεντέξι εφτά καλά που βρήκα, ήταν βαριάς ακαδημίας και δεν κάνανε για βαριές διαθέσεις. Τίποτα. Τώρα τι θα κάνω; Πάω να βγω, παίρνει το μάτι μου ένα βιβλίο του Χαριτόπουλου. «Ο άνεμος κουβάρι». Χαριτόπουλο δεν έχω διαβάσει ποτέ. Επειδή έχω μια εμμονή με τις προκαταλήψεις μου. Μη με ρωτάτε γιατί κάποιος δε μου κάθεται πριν τον διαβάσω. Δεν ξέρω. Αγοράζω και βλακείες δεν έχω πρόβλημα. Αλλά με κάποιους έχω ένα παράξενο απωθητικό μούδιασμα. Ο Χαριτόπουλος ήταν ο ένας. Μη με ρωτήσετε γιατί. Το ξέρω πως έγραψε και τον Άρη. Ο άλλος ήταν ο Ξανθούλης. Τέλος πάντων το πήρα.

Πάω πίσω στο costa. Παίρνω καφέ. Κάθομαι. Διαβάζω τις πρώτες 50 σελίδες σε δέκα λεπτά! (αυτά παθαίνεις όταν ξημεροβραδιάζεσαι στα μπλογκς, μετά όλα σου έρχονται εύκολα! ) Αντιλαμβάνομαι ότι το βιβλίο μιλά για την Κάραλη. Φτού γκαντεμιά και τη τύχη μου μέσα! Καλά με κυνηγάει; Πρέπει εγώ τώρα να διαβάσω για το πάθος και της Μαλβίνας; Πάλι καλά που τον έλεγε «πατερούλη» και ξενέρωσα κάπως! Οκ. Το κλείνω, νοιώθω ασφαλής, υπάρχει βιβλίο μπορώ να καταφύγω σ΄αυτό σε ώρα ανάγκης. Έτσι το κλείνω.

Τα αυτοκίνητα όπως είπαμε και όπως ξέρετε από το συγκεκριμένο σημείο, μες τα μούτρα μου. Οι διακριτικοί όπως πάντα κύπριοι οδηγοί να κρεμμαλίζουνται που τα παράθυρα λες και ήμουν φυγάς από τις κεντρικές φυλακές και με εντόπισαν. Αμααν! Κάποια που θκιαβάααζει! Μες την Καλλιπόλεωως! Μάναμου ρε! Μα εν έσιει παρέα; Να πάμε να της κάμουμε; Σίουρα εν να δεχτεί!

Το ευλογημένο συνήθειο της αυτοσυγκέντρωσης ότι κι αν συμβαίνει γύρω αποδείχτηκε για άλλη μια φορά δυνατό και σωτήριο. Η σκοτεινιά έξω είναι μια σκοτεινιά που μ΄ αρέσει. Και δε τη χαρίζω σε κανένα αδιάφορο οδηγό ή περαστικό ή διπλανό τώρα!!! Σε λιγότερο από ένα λεπτό ο δρόμος αδειάζει.

Απωθώ τη σκέψη του «μικρού δεισδαιμόνου». Αυτή είναι μια σκέψη που μόνο αν είσαι γκαγκά δε σου προκαλεί ηρεμία. Τώρα δε θέλω γλυκιά ηρεμία.
Θέλω να κάτσω δυό ώρες ως τίποτε σ΄ένα άσχετο δρόμο που δε με ξέρει κανένας, που δε με νοιάζει κανένας, που δε περιμένω να περάσει κανένας. Να μη σκεφτώ τι θα κάνω όταν φύγω, τι θα κάνω αύριο τι έκανα χτες. Να μη σκεφτώ τίποτα, να σκεφτεί το μυαλό μου μόνο του, αυτό που μπορεί να σκεφτεί ένας άνθρωπος ως το τίποτε στη μέση ενός αντιπαθητικού δρόμου. Να σκεφτώ σαν ένας άνθρωπος που δεν υπάρχει με προσωπικά δεδομένα.

Τι μπορεί να σκεφτεί ένας άνθρωπος χωρίς προσωπικά δεδομένα;…
Τι προκαλεί τη πρώτη συγκεκριμένη σκέψη που μας έρχεται όταν αδειάσουμε το προσωπικό μας τοπίο; Το πρωτογενές τοπίο του καθενός; Αυτό που είναι άλυτο μέσα μας; Η μεγάλη απορία; Δεν ξέρω…

Ήταν μια εικόνα. Όχι ως εικόνα αλλά ως ερώτημα. Αλλά ως ερώτημα με την εικόνα πολλών ανθρώπων. Μια θλιβερή εικόνα. Και κάποιες λέξεις : «Μήπως λέμε ψέματα;»

Πότε; Πότε δε θα χρειάζονται οι άνθρωποι «ανθρωπιστική βοήθεια»; Πότε θα πάψουμε να είμαστε τέρατα; Πότε δε θα είναι οι άνθρωποι υπηρέτες και λυπημένοι;Πότε θα γραφτεί μισή σελίδα ιστορίας αλλιώτικη; Πότε θα σταματήσουμε να περιμένουμε; Ποτέ; Πόσες ζωές πέρασαν; Πόσες χιλιάδες χρόνια; Πόσα ψέματα λέμε; Πόσα πρέπει να πούμε ακόμα; Πόσα ψέματα θα βαφτίσουμε αλήθειες για να μη μείνουμε δυο ώρες μόνοι μας στο κενό με πρωτογενή ερωτήματα; Πόσες ζωές θα αχρηστευτούν ακόμα για μισή σελίδα ιστορίας αλλιώτικης;

Γιατί πρέπει να χάνονται τόσοι άνθρωποι και τι θα πούμε σ΄αυτούς όλους που χάθηκαν; Πως δεν ήταν άνθρωποι; Και πόσο άνθρωποι είμαστε εμείς σήμερα, ίσως και να μην είμαστε, αφού γράφουμε κι εμείς τις ζωούλες μας στη μαύρη σελίδα της ζωής που τη λέμε και ιστορία για να παρηγοριόμαστε…

Γι αυτό λέμε τη ζωή «καλές στιγμές» και «κακές στιγμές»; Για να μπορώ εγώ να λέω «καλή μου στιγμή» τη μεθαυριανή ξάπλα στη παραλία όταν ζούμε μόνιμα στον δρόμο με τις λεύκες και έχουν γίνει οι αυτονόητες στιγμές «καλές», έτσι για να ανασάνουμε και να παρηγορηθούμε, που δε βρεθήκαμε ακόμα σε κανένα πόλεμο, και σε κανένα καράβι και το παιδί μας δε χτυπιέται στις πέτρες να ματώσει με τον πόνο του φονικού που είδε και ακόμα μας ρωτά τι θα φάμε το βράδυ κι αν έχει Λαζόπουλο;

Τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι και πως θα καεί αυτό το καταραμένο βιβλίο της ιστορίας;

Πότε επιτέλους θα αποκτήσουμε εμείς τα ζώα οι άνθρωποι τα πρωτογενή ερωτήματα που μας αξίζουν; Πότε θα αρχίσει μια αληθινή ιστορία ανθρώπινη; Πότε δε θα ντρεπόμαστε να λέμε πως σήμερα είναι τάχα η μέρα του παιδιού! Αν είναι ποτέ να το ξέρουμε…

Δε θέλω να λέω ψέματα. Αυτή θα είναι από εδώ και μπρος η δική μου κατάφαση! Κι ας μείνω χωρίς ένα Ναι στη ζωή μου. Κι ας είναι αυτό επικίνδυνο.